คุณนายไข่มุก

ชีวิตของรุริโกะ ณ ขณะนี้ริบหรี่ดั่งดวงไฟเมื่อใกล้ดับ วันรุ่งขึ้นไข้ค่อย ๆ ลดลงและความเจ็บปวดดูเหมือนจะเบาบางลง แต่ใบหน้าที่เคยงามบาดใจ บัดนี้ ซีดขาวลงเกือบไร้สีเลือด บ่งบอกถึงความอ่อนล้าสิ้นแรงลงไปทุกที และใบหน้าของดร.คนโดที่นั่งเฝ้าไข้อยู่เกือบตลอดเวลาก็เครียดขึ้นตามไปด้วย

มินะโกะสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย แต่น่าแปลก...ทำไมเสียงร้องครวญครางยังไม่สิ้น เสียงครางอย่างคนที่กำลังเจ็บปวดทรมานอย่างที่สุดไม่ได้หยุดไปพร้อมกับความฝัน

คุณนายทำกับพี่ชายคุณเหมือนเขาเป็นของเล่นเบื่อแล้วขว้างทิ้งจนเขาชอกช้ำถึงตาย ไม่ฆ่าก็เหมือนค่ากันทางอ้อม ทั้ง ๆ ที่รู้ก็ยังหนีไม่รับผิดชอบ ฟังนะว่าเจ้าหล่อนพูดว่ายังไง...คุณอะโอะกิฆ่าตัวตายไม่ใช่เพราะดิฉัน เขาตายเพราะความอ่อนแอต่างหาก...ฟังเจ้าหล่อนพูดซีครับ และไม่เท่านั้น...” ยิ่งพูดดูเหมือนอารมณ์ของสุภาพบุรุษจะยิ่งพลุ่งพล่านขึ้น

“คุณแม่ต่อต้านพวกผู้ชาย หยิ่งเชิด มีทิฐิกับพวกเขา แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเขาเดือดร้อนอะไร แต่ครั้งนี้คุณแม่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่านิสัยแย่ ๆ ของตัวเองจะทำคนที่แม่สนิทสนมด้วยที่สุดเจ็บช้ำได้ถึงขนาดนี้ มันช่างเหมือนกรรมตามสนองอะไรอย่างนั้น”

รุริโกะหันไปถามมินะโกะอย่างแฝงนัยความหมายบางอย่าง มินะโกะรู้สึกเหมือนมีลำแสงสว่างวาบแวบเข้ามากลางความมืด สาวน้อยเพิ่งเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของแม่เลี้ยงในค่ำคืนนี้เอง

หน้าตาท่าทางตลอดจนเครื่องแต่งกายของชายหนุ่มวัยราว 30 กว่าปีที่ลงมาจากรถยนต์คันนั้นบ่งบอกถึงความเป็นสุภาพบุรุษเต็มตัว แว่นตาขอบทองเสริมใบหน้าขาวนวลให้ดูคมคายชวนชม ชุดสากลทันสมัยสีขาวสะอาดกับเข้ากับรูปทรงเหมาะเจาะดูสง่างาม ชายหนุ่มไม่ได้มาคนเดียว หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มวัยราวต้นยี่สิบซึ่งน่าจะเป็นภรรยาของเขาก้าวตามลงมาติด ๆ

หน้าของแม่เลี้ยงโฉมงามถอดสี ราวกับเป็นคนละคนกับคุณนายที่ควบคุมความเย็นชาเอาไว้ได้อย่างสม่ำเสมอตลอดการสนทนา เมื่อมินะโกะเงียบแม่เลี้ยงก็ยิ่งกังวล “หนูเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ ดึกป่านนี้แล้วทำไมถึงเปลี่ยนชุดกิโมโน ถือกระเป๋าทำอย่างกับว่าจะไปไหนอย่างนั้น”

“คำตอบที่แสนจะจืดชืดไร้ความรู้สึกอย่างนั้นผมไม่อยากฟังอีกแล้ว คุณนายขอให้ผมรอคำตอบจนกว่าคุณหนูมินะโกะจะออกเรือน แต่ผมไม่เห็นว่าจะเกี่ยวกัน ถ้าคุณนายมีใจกับผมมันก็ไม่เกี่ยวกับว่าคุณหนูมินะโกะจะออกเรือนไปหรือไม่

เงาที่เธอเห็นเคลื่อนไหวอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ของคน ๆ คนเดียว เขามากันสองคนและต่างสวมชุดกิโมโนลำลองพื้นขาวจึงมองเห็นค่อนข้างถนัด ตาของมินะโกะจับจ้องไปยังคนทั้งสองที่เดินใกล้เข้ามาทุกทีจนแทบไม่กระพริบ สิบวินาที ยี่สิบวินาที พอเห็นใบหน้าชัดเจนว่าเป็นใคร สาวน้อยก็เย็นวาบไปทั้งตัวราวถูกสาดด้วยน้ำเย็นเฉียบ