คิคุฉิ คัน

เงาที่เธอเห็นเคลื่อนไหวอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ของคน ๆ คนเดียว เขามากันสองคนและต่างสวมชุดกิโมโนลำลองพื้นขาวจึงมองเห็นค่อนข้างถนัด ตาของมินะโกะจับจ้องไปยังคนทั้งสองที่เดินใกล้เข้ามาทุกทีจนแทบไม่กระพริบ สิบวินาที ยี่สิบวินาที พอเห็นใบหน้าชัดเจนว่าเป็นใคร สาวน้อยก็เย็นวาบไปทั้งตัวราวถูกสาดด้วยน้ำเย็นเฉียบ

ชินอิชิโรหัวหมุนคว้างไปกับวลีสั้น ๆ ที่ก่อให้เกิดอารมณ์เพริดแพร้วดั่งหนุ่มวัยสิบเจ็ดสิบแปด ลืมตัวลืมใจจนแก้มร้อนผ่าวราวระอุ ความรู้สึกต่อต้านกร้าวแข็งที่มีต่อคุณนายโฉมงามดูเหมือนจะเริ่มสั่นคลอน

พอเห็นจดหมายของแม่ม่ายโชดะที่ภรรยายื่นให้ ชินอิชิโรหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความละอายใจระคนประหม่า ไม่อาจสบตาตรง ๆ กับดวงตาของภรรยาที่ฉาบฉายไปด้วยความจริงใจและสัตย์ซื่อจนเป็นประกายแสบตา

ชินอิชิโรตกใจจนตัวชา ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อมองผ่านพุ่มไม้โปร่ง ๆ ที่ปลูกเป็นแนวจากหน้าทางเข้าบ้านไปยังประตูรั้ว แล้วเห็นชายสองคนที่นั่งสนทนากันอยู่บนก้อนหินประดับเกือบกึ่งกลางสวนที่จัดแต่งไว้เป็นระเบียบงดงามตา

“ประเด็นที่เรากำลังถกเถียงกันอยู่นี้เป็นแนวนามธรรม ถ้าผมเอ่ยนามออกมาแล้วคุณไม่เข้าใจเรื่องมันก็จบลงเท่านั้นเอง แต่เอาเถอะไหน ๆ ก็ร่วมวงสนทนากันแล้ว ผมก็จะบอกให้เผื่อว่าคุณอาจรู้จัก ครับ...ก็ไม่มีใครอื่นนอกจาก ฮิงุจิ อิจิโย”

ชินอิชิโรคิดอยู่ในใจและยิ่งขุ่นเคืองขึ้นมาอีกเมื่อคำพูดของคุณนายที่ว่าเขาเป็นคนแรกที่เธอเปิดใจพูดด้วยกลับกลายเป็นเท็จย้อนมาทิ่มแทงใจเขาให้เจ็บแปลบอยู่อย่างนี้

คนขับรถเร่งเครื่องเสียงดังเปลี่ยนจังหวะจากที่แล่นไปเอื่อย ๆ ให้เร็วขึ้นแล้วหักเลี้ยวเข้าไปในย่านซุดะมะชิที่กำลังคับคั่งไปด้วยผู้คนและรถราเช่นทุก ๆ วันในยามค่ำ มุ่งหน้าไปทางมะรุโนะอุชิตามสั่ง

การที่อยู่ ๆ คุณนายรุริโกะออกปากชวนผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันเพียงครั้งเดียวด้วยเหตุที่ชักนำให้มาพบกันอย่างประหลาดโดยไม่มีใครแนะนำ ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ไม่รู้ว่าทำงานอยู่ที่ไหนตำแหน่งอะไร ขึ้นรถไปด้วยเช่นนี้ ทำฝ่ายที่ถูกชวนถึงกับอึ้งไปด้วยความงงงันอยู่อึดใจหนึ่ง

ชินอิชิโรรู้สึกเหมือนถูกมือขาวนวลและบอบบางของคุณนายรุริโกะผลักเขาเบา ๆ เข้าไปในวังวนแห่งม่านหมอก