ตอนที่15

บุญทิ้งอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ปะแป้งหน้าขาว เดินถือกีตาร์กับกระดาษปากกามาลงนั่งที่โต๊ะสนามหน้าบ้านพัก วางกระดาษปากกาลงตรงหน้าเตรียมพร้อม พูดกับกีตาร์ “วันนี้เอาซะหน่อยดีกว่านะลูกพ่อ” บุญทิ้งลองดีดไล่คอร์ด แล้วไล่โน้ตเพลงที่แต่งเอง

ตรงโถงใหญ่ของถ้ำ บริเวณปากทางเข้าเมืองลับแล อันเป็นที่ประทับของท่านสุบรรณเหรา บุษบาลาวัณย์ตรงเข้าก้มลงกราบเคารพนบนอบ “ท่านสุบรรณเหรา เหตุใดข้าจึงกลับเข้าไปในเมืองของเรามิได้” “เพราะเจ้ามิยอมรักษาศีล แล้วยังหลบหนีออกไปหลงระเริงใน

ที่วัดป่าริมแม่น้ำชี เช้าวันเดียวกัน สะอาดเดินกวาดใบไม้อยู่ในบริเวณวัด แล้วเห็นแม่ชีเดินมาหยุดตรงหน้า ก็รีบวางไม้กวาด “แม่ขาวน้อย เป็นจั่งได๋แนลูก นอนหลับดีขึ้นแนบ่อ” “ข้าน้อยพยายามข่มตาให้หลับ แต่ใจก็ยังคึดพ้อภาพนิมิตเจ้าค่ะ ท่าน

OMG ผีป่วนชวนมารัก ตอนที่15 ตอนที่ 15 หมวดปริญ (ณัฐ ศักดาทร) ที่มีผีร้ายอยู่ในตัว ไล่ล่าผีข้าวปุ้น (ยิปซี คีรติ มหาพฤกษ์พงศ์)และจับ จิ๋ว (หนูนา หนึ่งธิดา โสภณ) เพื่อไปฆ่า เชฟอาทิตย์ (เป้ อารักษ์ อมรศุภศิริ) ตามไปช่วยจิ๋วกลับมาได้อ

ตฤณฤทธิ์นัดประชุมทีมสำรวจทุกฝ่ายก่อนออกเดินทางไปยังปราสาทอนันตาปุระ ทั้งมธุรส วิศวัต พรานหนุ่ม ซึ่งมาพร้อมกับสามลูกหาบ ก่ำ ปาด เทือก ทุกคนพร้อมอยู่ที่ศาลาในลานบ้านกำนันสิน “เอาล่ะครับ ทุกคนแยกย้ายกันไปจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อม

ที่กรมศิลป์วันนี้ ขณะที่คนอื่นๆ ก้มหน้าทำงานใครมันกันอยู่ อชินีกำลังนั่งอาเจียนอยู่ที่ข้างโต๊ะ มีถังขยะเล็กๆ รอง แคทเดินกลับเข้ามาเห็นก็ตกใจปรี่เข้ามาดู “อุ้ม เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” แคทช่วยลูบหลังให้ อชินีค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา

นายโพนฉุดกระชากสร้อยพีที่ร้องไห้มาตลอดทางจนถึงบ้านพัก แล้วเหวี่ยงร่างลูกสาวให้นั่งลงที่เเคร่หน้าบ้าน ทุกคนในคณะตะลุงต่างตื่นตกใจ แต่ไม่มีกล้าเข้ามายุ่ง ได้เเต่ยืนดูอยู่รอบๆ พยอมเข้าไปดูเพื่อนอย่างเป็นห่วง สร้อยพีจับเเขนที่เจ็บเพราะโดนพ่อดึงอย่างแรง “มึงจะพูดได้หรือยัง ว่าไปทำเเบบนั้นกับคุณหนูเค้าทำไม” สร้อยพีลุกพรวดขึ้นยืน เถียงด้วยน้ำเสียงกระเเทกกระทั้น ในสภาพหน้าตาเลอะไปด้วยคราบน้ำตา “ทำ ฉันทำอะไรพ่อ พ่อไม่เห็นหรอ ว่าอีนั่นมันตบฉันก่อน” “หยุดเลยนะสร้อยพี แกไม่ได้ทำ เเต่แกกำลังจะทำ เเล้วใครๆ ก็เห็นว่าเเกยืนด่าเค้าฉอดๆ เค้าไม่ไล่กลับนคร ก็บุญหัวเเค่ไหนเเล้ว”

ภาวัชฮึดขึ้นมาหันไปตวาดใส่ซินดี้ “เอาสิวะกูไม่ยอมแพ้มึงหรอกอีผีร้าย” ภาวัชคลำมือข้างหนึ่งไปกับพื้นเบาะแล้วเจอเข็มขัดที่ตัวเองถอดไว้ ภาวัชฟาดไปที่ซินดี้แบบคนที่ไม่รู้จะสู้ยังไง ซินดี้ปล่อยมือจากภาวัชร้องโอดโอยขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ!!! นางยังฝังใจกับอดีต ที่พ่อเคยเอาเข็มขัดฟาดใส่ซินดี้ ภาวัชฟาดเข็มขัดอีกครั้ง ซินดี้ร้องกรี๊ดลั่นแล้วหายวับไปกับตา รถภาวัชหยุดกึกติดริมสะพานปลาพอดีเฉียดฉิวจะตกทะเล ภาวัชกับทิพย์อึ้งตะลึงแล้วทิพย์ค่อยหันโผเข้าไปกอดกับภาวัชดีใจที่รอดตาย “คุณวัช! เรารอดแล้ว”

กลับถึงค่ายทหารอังวะ เฟื่องฟ้าต้องเก็บข้าวของที่ตัวเองปาไว้เกลื่อนที่พักในกระโจมมังจาเล เก็บๆ อยู่ก็นึกไปถึงตอนที่มังจาเลฉุนขาดจนหลุดปากสารภาพรักกับตนออกมา “อำมหิตอย่างนั้นรึ ถ้าข้าอำมหิต ข้าคงปล่อยให้เจ้าตายอยู่ที่นั่น มิเสี่ยงช่วยมาแบบนี้ดอก” เฟื่องฟ้าสวนทันที “ก็แล้วจะเสี่ยงช่วยข้าเพื่ออะไรล่ะ” “เจ้าดูมิออกบ้างเลยรึ ที่ข้าทำขนาดนี้น่ะเพราะกระไร” “คงเป็นเรื่องสนุกของเจ้ากระมัง” มังจาเลโมโหมากขึ้น “สนุกบ้ากระไรล่ะ! ที่ข้าทำก็เพราะข้าเป็นห่วง” “เป็นห่วงข้าทำไม” มังจาเลโมโหขีดสุด จนหลุดปากไปว่า “ก็ข้ามีใจให้เจ้ายังไงเล่า” นึกเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วเฟื่องฟ้าพรายยิ้มออกมา