ตอนที่27

พีรพรรดยืนน้ำต้นไม้อยู่ที่หน้าบ้านพักด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ยังเสียใจเรื่องการตายของอนุชิตไม่หาย “พี่นุ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงต้นไม้ที่พี่ปลูกเอาไว้นะ ผมสัญญาว่าจะดูแลมันแทนพี่เอง ขอให้พี่ไปสู่สุคติ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอะไรทั้งนั้น”

บัวคำนั่งหลบมุมพนมมือทำปากขมุบขมิบอยู่หลังต้นไม้ในสำนักด้วยสีหน้าจริงจัง มีลูกเทพยืนเท้าสะเอวจ้องมองอย่างไม่พอใจ “หยุดนะ! ยัยป้าใจร้าย ถึงจะสวดยังไงก็ไม่มีทางเอาชนะแม่จ๋าได้หรอก” บัวคำสวดต่อเหมือนไม่สนใจ จนลูกเทพเข้ามาทำลายสมาธิ

เย็นนั้น พลเพิ่มหน้าเครียด เดินวนไปเวียนมา ครุ่นคิดหนักเหมือนคนสติแตก พวกคนงานยืนคอหด แต่ละคนเริ่มถอดใจ มองหน้ากันไปมา จนพลเพิ่มหันไปเห็น “อ้าว นิ่งกันทำไม กลับไปขุดต่อเลย มันต้องมีสมบัติสิวะ” ฌานรับรู้อาการพลเพิ่มเอ่ยขึ้น “ให้พวก

พระอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงต้องยอดปราสาทอนันตาสวยงามจับตา ตฤณฤทธิ์นั่งดูแผนผังปราสาทอยู่ในแคมป์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเขียนมาร์คจุดต่างๆ กำกับไว้ด้วยเตือนความจำ

หมิงเย่ร้องไห้หนักมาก พลางนึกถึงคำพูดของยิ่วเชียน “ขอโทษครับ กองทุนรัสเซียครั้งนี้ ผมขอถอนตัว” หมิงเย่ได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญกับตัวเอง “ถ้าหาก...ถ้าตอนนั้น ฉันตัดสินใจเหมือนเธอ ขอบคุณค่ะผู้จัดการ ความจริง ฉันมีลูกสาวหนึ่งคน ดังนั้น ฉันไม่สามารถเป็นตัวแทนบริษัทไปนิวยอร์กได้ ถ้าหาก ถ้าหากฉันทำแบบนั้น ก็คงไม่มีฉันในวันนี้ แต่ในเมื่อ วันนั้นฉันทำเช่นนี้ ก็ต้องยอมรับว่า 20 ปีที่ผ่านมา เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด ไม่ถูกๆ ความสำเร็จ เป็นตัวเลือกแรกของฉันเสมอ ฉันไม่ได้เลือกผิด” หมิงเย่พยายามหาข้ออ้างให้กับตัวเอง ตอนเช้าเหม่ยเหวินพาจื้อหลิงมาที่ห้องอันซี เคาะประตูเรียกหมิงเย่