คอลัมน์ : บู๊ลิ้ม
โดย : พชร สมุทวณิช
ในผลงานนิยายจีนกำลังภายในของ “โกวเล้ง” มีแนวทางที่เป็นรูปแบบที่ชัดเจนของการเขียนอยู่กลุ่มหนึ่ง(ไม่ใช่ทั้งหมดของ “โกวเล้ง” นะครับ) ที่เป็นการใช้ “แกนเดียว” เป็นตัวหมุนทั้งเรื่อง โดยมี “หนึ่งตัวละครเอก” และ “หนึ่งประเด็นสำคัญ” โดยที่ “ตัวเอก” และ “ปรัชญา” ของเรื่องราวดังกล่าว หล่อหลอมรวมกัน และเป็นศูนย์กลางของจักรวาล โดยมีตัวละครอื่น สถานที่อื่น สภาพแวดล้อมอื่น ตลอดจนเรื่องราวอื่น หมุนล้อมรอบศูนย์กลางแห่งจักรวาลดังที่ว่า
“ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” เป็นหนึ่งในกลุ่มนิยายจีนกำลังภายในที่มีแนวเขียนดังที่ว่านั้นของ “โกวเล้ง”
ตัวเอกที่มีชื่อว่า “เล่าแป๊ะ”
และประเด็นปรัชญาในเรื่องของ “มิตรสหาย”
หาก “วีรุบุรุษสำราญ” เรื่องราวของ 4 สหายอันประกอบด้วย “ก๊วยไต่โล่ว-เฮ้งต๋ง-ลิ้มไท้เพ้ง-อี้ฉิก” ที่เป็นการดำเนินเรื่องราวสะท้อนภาพกลมเกลียวรักใคร่ดีงามของ “มิตรสหาย” เรื่องของ “ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” ก็เป็นอีกด้านส่วนที่เป็นมุมมืดของ “สหาย” ที่เต็มไปด้วยการ “ทรยศหักหลัง”
แม้ว่า “ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” จะมีที่มาจากแรงบันดาลใจภายใต้โครงสร้างและอารมณ์ของนิยายตะวันตก แต่ภายใต้การเขียนของ “โกวเล้ง” ถือได้ว่าเป็นนิยายจีนกำลังภายในอีกเรื่องที่น่าอ่านเป็นอย่างยิ่ง
เรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยหน่วยงามลอบสังหารที่ลึกลับและสุดยอดแห่งยุทธจักร ภายใต้การดำเนินกิจการของ “กอเล่าตั่ว” ที่เป็นหญิงงามวัยกลางคนผู้กุมอำนาจอยู่ในสถานที่ที่มีฉากภาพเป็นแหล่งบันเทิงเริงใจชื่อว่า “พนาสำราญ” หนึ่งในมือสังหารที่นี้ “เม่งแชฮุ้น” ได้รับมอบภารกิจสำคัญให้จัดการกับผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุทธภพนาม “เล่าแป๊ะ”
จากนั้นก็แสดงภาพของ “เล่าแป๊ะ” ที่เป็นผู้ยิ่งใหญ่ทั้งกองกำลังและเครือข่าย สิ่งที่ทำให้ “เล่าแป๊ะ” เป็น “เล่าแป๊ะ” แห่งยุทธภพได้ ก็เพราะ “คุณธรรมน้ำมิตร” ที่ชายชราผู้นี้บ่มเพาะสร้างรากฐานมาเป็นเวลานับสิบๆ ปีภายใต้อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ของเขา
“เล่าแป๊ะ” กว้างขวางด้วยเครือข่าย “มิตรสหาย” และแวดล้อมไปด้วย “บริวาร” ที่เป็นสหายใกล้ชิดที่ภายนอกมองว่าเปี่ยมด้วยจงรักภักดีพร้อมยอมตายแทน
งานลอบสังหารงานนี้จึงเป็นงานใหญ่สำหรับ “เม่งแชฮุ้น” ที่จำต้องศึกษาวิถีของ “เล่าแป๊ะ” ตามครรลองของมือสังหารที่จำต้องเข้าใจ “เป้าหมาย” อย่างถี่ถ้วนและถ่องแท้ก่อนที่จะลงมือปฏิบัติการที่ไม่อาจพลาดได้
อาจกล่าวได้ว่าในนิยายจีนกำลังภายในเรื่อง “ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” เรื่องนี้ “เม่งแชฮุ้น” จึงเป็นตัวดำเนินเรื่องให้เราผู้อ่านรู้จัก “เล่าแป๊ะ”
ในบางแง่มุม “เม่งแชฮุ้น” อาจถูกมองว่าเป็น “พระเอก” ของเรื่อง แต่หากพิเคราะห์แก่นแกนของเรื่องราวแล้ว “เล่าแป๊ะ” นั้นกลับเป็นศูนย์กลางของเรื่องราวมากกว่า เมื่อนักอ่านนิยายจีนกำลังภายในพูดถึงเรื่อง “ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” ก็จะพูดกันถึงว่าเป็นเรื่อง “เล่าแป๊ะ” เหมือนกับที่เวลาจะเอ่ยถึงเรื่องราวของ “มีดบินไม่พลาดเป้า” เรื่องนั้น ก็มักจะพูดถึงว่าเป็นเรื่อง “ลี้คิมฮวง” เช่นนั้นแล
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างปฏิบัติการลอบสังหารของ “เม่งแชฮุ้น” ก็บังเอิญประจวบกับสถานการณ์ “ศึกใหญ่” ของ “เล่าแป๊ะ” กับ “เจ้าอินทรีเหิน” แห่ง “ป้อมหมื่นอินทรี” ที่เป็นกองกำลังใหญ่ในยุทธภพเทียบเคียงกับอาณาจักรของ “เล่าแป๊ะ” เป็นศึกที่สมน้ำสมเนื้อและมิอาจเดาผลลัพธ์ในตอนจบได้อย่างเด็ดขาด
“ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” จึงเป็นการเผชิญหน้ากันระหว่างสามฝ่ายใหญ่ หนึ่งคือ “เล่าแป๊ะ” สองคือศัตรูที่ตั้งประจันหน้ากับเขา “เจ้าอินทรีเหิน” และสุดท้ายฝ่ายที่อยู่ในมุมมืดของ “กอเล่าตั่ว” ดังกล่าวนี้เป็นเหตุให้ “เล่าแป๊ะ” จำต้องเผชิญศึกสองด้านในเวลาเดียวกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
มองในนอกอาณาจักรของ “เล่าแป๊ะ” มีศัตรูมุ่งโค่นล้มสังหารท่านลุงใหญ่ผู้นี้ ด้านหนึ่งคือ “เจ้าอินทรีเหิน” และอีกด้านหนึ่งคือ “เม่งแชฮุ้น” ที่ถูกส่งมาโดย “กอเล่าตั่ว” แต่ผู้ที่ทำให้ “เล่าแป๊ะ” ประสบกับความเพลี่ยงพล้ำจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดกลับเป็น “มิตรสหายคนใกล้ชิด” ที่อยู่ข้างกายตนเอง
“โกวเล้ง” แต่ง “ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” ได้อย่างซับซ้อนซ่อนเงื่อน และเต็มไปด้วยหักเหลี่ยมหลายตลบ ซ้อนคมกันหลายชั้น เต็มไปด้วยการทรยกหักหลังของ “สหาย” แต่อย่างไรก็ดีในท้ายสุด “โกวเล้ง” ก็มิได้ประมาทและดูถูกซึ่งน้ำใจใน “น้ำมิตรของสหาย” ดังนั้นสถานการณ์สุดท้ายก็สามารถคลี่คลายด้วยน้ำใจของ “มิตรสหาย” เช่นกัน
กลับมาพูดถึง “เม่งแชฮุ้น” แม้ว่าบางครั้งตัวละครที่ “เกือบเป็นพระเอก” ในเรื่องนี้จะถูกละเลยไปเนื่องจากโดนรัศมีเจิดประกายของ “เล่าแป๊ะ” บดบัง แต่โดยส่วนตัว ผมก็ชอบ “เม่งแชฮุ้น” อยู่มากโข
จะว่าไปแล้วในเรื่อง “ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” เรื่องนี้ ตัวละครอย่าง “เม่งแชฮุ้น” ก็มีห้วงเวลาที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่จำต้อง “ทรยศต่อน้ำมิตรบุญคุณ” แต่ “เม่งแชฮุ้น” ก็มีเหตุผลของเขาที่เราอ่านแล้วก็รู้สึกซึมซับได้ในประเด็นความเป็นจริง
“เจี๊ยะคุ้ง” หนึ่งในมือสังหารร่วมเครือข่ายภายใต้สังกัด “กอเล่าตั่ว” กล่าวกับ “เม่งแชฮุ้น” ว่า
“เอี๊ยบเซี้ยงที่ไม่ได้กระทำเช่นท่าน เพียงเนื่องเพราะมันเข้าใจสาเหตุที่ท่านไม่เข้าใจ คนผู้หนึ่งหากได้รับพระคุณจากผู้อื่น ไม่ว่าอย่างไรสมควรตอบแทน ไม่เช่นนั้นมันไม่อาจนับเป็นผู้คน”
“เม่งแชฮุ้น” เพียงยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มกลับขมขื่นยิ่ง
“เจี๊ยะคุ้ง” กล่าวว่า
“ท่านกำลังยิ้มหรือ ท่านเข้าใจว่าข้าพเจ้ากล่าวผิดหรือ”
“ท่านไม่ผิด แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ผิด” นี่คือประโยคที่ “เม่งแชฮุ้น” ตอบออกไปในเวลานั้น
“เม่งแชฮุ้น” กล่าวต่อไปว่า
“คนมีชีวิตอยู่ในโลก บางครั้งอาจต้องบังคับตนเองกระทำเรื่องที่ตนเองไม่ยอมกระทำ แต่ก็ต้องดูว่าเรื่องเช่นนั้นคู่ควรหรือไม่ ถูกต้องเที่ยงธรรมเพียงไหน”
“เจี๊ยะคุ้ง” นิ่งงันคล้ายใคร่ครวญถึงความหายในคำพูด ผ่านไปเนิ่นนานจึงกล่าวว่า
“ท่านมีความคิดของท่าน ข้าพเจ้ามีความคิดอ่านของข้าพเจ้า ตอนนี้ข้าพเจ้าคิดถามท่านคำหนึ่ง”
“ท่านถามมา”
“ข้าพเจ้ายังเป็นสหายของท่านหรือไม่”
“เม่งแชฮุ้น” ตอบ “เจี๊ยะคุ้ง” ไปว่า
“ในโลกมีเรื่องราวประการเดียวที่ไม่แปรเปลี่ยนตลอดกาล คือความผูกพันฉันสหาย”
ย้อนกลับไปที่ “เล่าแป๊ะ” และอาณาจักรของท่านลุงใหญ่ผู้นี้ “เล่าแป๊ะ” เพียรสร้างเครือข่ายมิตรสหายและสร้างพระคุณมากมายให้กับชนชาวยุทธจักร ดังนั้น “เล่าแป๊ะ” จึงเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สูงส่งจนยากโค่นล้ม เรื่อง “ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่” สนุกสนานตรงที่เราไม่ค่อยได้เห็น “วิชายุทธ” ที่เป็นการต่อสู้ประฝีมือของ “เล่าแป๊ะ” ทั้งๆ ที่ชายชราผู้นี้ได้รับการกล่าวขวัญว่าเยี่ยมยุทธ แต่กลับเห็นถึงการวาง “ยุทธศาสตร์” ในการจัดการของเขามากกว่า ทั้งในมุมของ “บริหารคน บริหารเครือข่าย และวางกลยุทธในการรบทัพจับศึก”
“เล่าแป๊ะ” ถือเป็น “นักวางกลยุทธ” ชั้นยอด อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความละเอียดถี่ถ้วนรอบคอบไปเสียทุกกระเบียดนิ้ว เรียกได้ว่า “เล่าแป๊ะ” เปรียบเป็นเหมือนบุคคลผู้มิอาจโค่นล้มได้
อย่างไรก็ดี “กอเล่าตั่ว” หัวหน้าแห่งขุมข่ายมือสังหาร ไม่เชื่อว่า “เล่าแป๊ะ” เป็นผู้ที่มิอาจโค่นล้ม ทั้งนี้ก็เพราะ การบริหารจัดการ รวมตลอดถึงการวางกลยุทธ แม้จะละเอียดรอบคอบเพียงใด การจัดการนี้ก็ต้องกระทำผ่าน “ผู้คน” ที่อยู่รายรอบ ซึ่งเป็นผู้คนที่ “เล่าแป๊ะ” ไว้วางใจ ซึ่งจุดนี้เอง ที่ “กอเล่าตั่ว” กล่าวถึงว่าเป็น “จุดอ่อน” ของ “เล่าแป๊ะ”
“ท่านไม่ต้องกังวล เม่งแชฮุ้นมีโอกาสปลิดชีวิตเล่าแป๊ะแน่นอน” นางกล่าวกับ “เอี๊ยบเซี้ยง” อีกหนึ่งมือสังหารในสังกัด
“เพราะเหตุใด”
“ท่านทราบหรือไม่ว่า ผู้ใดจ้างเราสังหารเล่าแป๊ะ” นางกล่าวอย่างยิ้มแย้ม
“ท่านหากคาดเดาไม่ออก ไม่ว่าผู้ใดก็มิอาจคำนวณ”
“ศัตรูของเล่าแป๊ะมากมายยิ่ง” มือสังหาร “เอี๊ยบเซี้ยง” กล่าวรำพึง
“ผู้ที่ว่าจ้างเราสังหารเล่าแป๊ะไม่ใช่ศัตรูของมัน หากแต่เป็นสหายของมัน”
ทางที่ประเสริฐพึงจดจำไว้ ศัตรูไม่น่ากลัว เพราะเรารู้ว่าศัตรูคือศัตรู ที่น่ากลัวที่สุดคือสหายของท่าน
อย่างไรก็ดี ในความคิดของ “เม่งแชฮุ้น” (หรือแท้จริงคือ “โกวเล้ง” นั่นแหละที่คิดเช่นนั้น) ไม่เห็นด้วยในประเด็นดังกล่าวของ “กอเล่าตั่ว” ทั้งนี้เพราะในความคิดของ “เม่งแชฮุ้น” นั้น สหายมีอยู่สองประเภท “สหายธรรมดา” กับ “สหายน้ำมิตร”
...สหายน้ำมิตรแท้จริงไม่น่ากลัวเลย
แต่... ที่น่ากลัวคือ “ตัวของเราเอง” ผู้ที่จำแนกไม่ออกระหว่าง “ผู้ใดเป็นสหาย” และ “ผู้ใดเป็นศัตรู” ต่างหากเล่า
