จากบทประพันธ์ของ Ango Sakaguchi (1906-1955)
ปรมาจารย์แห่งความลึกลับของฆาตกรรมปริศนา
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์
สงครามเพิ่งสงบ สังคมนครหลวงสมัยโชวะพยายามดิ้นรนกลับสู่ยุคทองในอดีตที่ไม่ใช่ว่าไกลโพ้น
ไม่เคยมีเสียดีกว่า ต้องสูญเสียไปแล้วอยากได้คืน...
ความเดิมของตอนที่ 23
“ผมคิดว่าคุณอาซูมะน่าจะเตรียมพินัยกรรมหรืออะไรไว้ และคาดการเอาไว้แล้วว่าจะต้องเกิดคดีฆาตกรรมนี้ขึ้น แล้วรู้ด้วยว่าจะต้องมีการจัดเตรียมไว้แล้วว่าให้เกิดขึ้นในลักษณะของการฆ่าตัวตาย ตอนที่เกิดฆาตกรรมรายแรกที่นายวานิถูกฆ่า คนฆ่าได้เตรียมการฆ่าคุณคาซูมะทำให้ดูเหมือนเป็นการฆ่าตัวตายเอาไว้แล้วครับ”
สารวัตรเหยี่ยวดูจะตะลึงไปกับคำพูดด้วยความมั่นใจของดอกเตอร์
“ผมว่าเราไปคุยกันที่ห้องอื่นดีกว่า ผมจะอธิบายกลยุทธ์ของปีศาจฆาตกรที่น่าเกลียดกลัวตนนี้ให้ฟัง”
ว่าแล้วดอกเตอร์โคเซก็นำสารวัตรเหยี่ยวกับทีมตำรวจสายสืบของเขาให้ตามไปทางหนึ่งโดยที่แต่ละคนดูไม่ค่อยเต็มใจนัก
ดอกเตอร์โคเซกับทีมตำรวจไม่ปรากฏตัวช่วงอาหารกลางวัน จนกระทั่งรับประทานกันเสร็จแล้วนักสืบหญิงเหล็กอาตาพินจึงเดินเข้ามาในห้องกินข้าวสั่งห้ามไม่ให้ทุกคนออกไปจากห้อง และหลังจากเก็บถ้วยชามเข้าครัวหมดแล้วคนอื่น ๆ ในคฤหาสน์ต่างก็ทยอยเข้ามาชุมนุมกันพร้อมหน้า ไม่เว้นคุณอายูระและนายนางูโมะสามีของนาง ชิซูเอะสาวใช้คนสวย และผัวเมียร้านสึโบะเฮ ตามมาด้วยดอกเตอร์โคเซกับทีมตำรวจสายสืบ ตำรวจในเครื่องแบบสิบกว่าคนกระจายตัวกันยืนในท่าเตรียมพร้อมตามแนวผนังรอบห้อง เมื่อเห็นทุกคนเข้าประจำที่อันควรเรียบร้อยแล้วดอกเตอร์ก็เดินไปนั่งหัวโต๊ะ
นักสืบอัจฉริยะวางหน้าเคร่งขรึมและไม่นานก็เริ่มพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าฆาตกรคนนี้เป็นคนแปลกมนุษย์ แต่ผมก็ยังหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าจะยังไม่ลงมือสังหารเหยื่อรายสุดท้ายก่อนที่ผมจะกลับมา ทำไมหรือครับเพราะว่าเขาเตรียมการสำหรับปิดฉากสุดท้ายเอาไว้เรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อฆ่านายวานิเป็นคนแรก คือจะลงมือฆ่าเมื่อไรก็ได้ทั้งนั้น ซึ่งผิดกับกรณีการฆ่าคุณชิงูซะ คุณอูสึมิที่จำเป็นต้องลงมือฆ่าอย่างเร่งด่วนในภาวะฉุกเฉิน แต่ก็นั่นแหละครับ จะมาคิดได้เอาป่านนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมเชื่อว่าฆาตกรมีความมั่นใจอย่างนั้นก็เลยคิดว่าจะกลับมาทัน แต่โปสเตอร์ที่เขียนว่าวันที่ 9 สิงหาคม วันแห่งชะตากรรมแผ่นนั้นแหละครับ ที่กระตุ้นให้ฆาตกรถือเป็นโอกาสปิดฉากโศกนาฏกรรมเรื่องนี้”
ทนายคามิยามะสอดขึ้นว่า
“พวกผมกำลังร้อนใจกันมาก คิดกันไปต่าง ๆ นานา ช่วยบอกให้ชัดลงไปได้ไหมครับว่า คุณคาซูมะฆ่าตัวตายหรือว่าถูกฆ่า”
“ผมจะไม่พูดอ้อมค้อมให้มากความ คุณคาซูมะถูกฆาตกรรมครับ”
“หรือครับ แปลกมากนะ แล้วดอกเตอร์คิดว่าใครเป็นคนฆ่า”
ดอกเตอร์โคเซไม่ตอบได้แต่จ้องหน้าทนายคามิยามะอยู่อึดใจหนึ่ง
“คุณทนายครับ เมื่อวันก่อนคุณสันนิษฐานตัวคนร้ายและความเป็นไปได้ของคดีเอาไว้อย่างน่าฟังมากทีเดียว ผมขอฟังคำสันนิษฐานของคุณเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมคุณอูสึมิอีกสักครั้งได้ไหม”
“อ๋อ คืนวันนั้น ใช่...คืนวันที่คุณปิก้าจิตรกรเอกไปเอะอะเอ็ดตะโรอยู่หน้าห้องคุณนายอายากะ คุณอยากฟังคำสันนิษฐานของผมเกี่ยวกับความเป็นไปได้หลังจากนั้นหรือครับ”
“ไม่ใช่ครับ ช่วงก่อนหน้านั้น คือหลังจากเรากินข้าวเสร็จแล้วมารวมตัวกันอยู่ในห้องใหญ่ ราวสามทุ่มกับไม่กี่นาทีละมัง แล้วคุณอายูระก็เข้ามาในห้องใหญ่กับคุณพยาบาลโมโรอิ ถามว่าใครเห็นคุณชิงูซะลูกสาวท่านบ้าง ตอนนั้นเองคุณพยาบาลโมโรอิก็พูดออกมาอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดว่าคุณชิงูซะออกไปข้างนอกตามที่นัดไว้กับผู้ชาย พอถูกถามว่ารู้ได้ยังไง เธอก็บอกว่าคุณชิงูซะเอากระดาษเขียนคำขอนัดจากผู้ชายออกมาอวด บอกว่าผู้ชายคนนั้นฝากคุณนายอายากะมาให้ นางพยาบาลเห็นชื่อผู้ชายคนนั้นในกระดาษแต่ไม่ยอมบอกว่าชื่ออะไร เอาละครับ...แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไงต่อไป”
ดอกเตอร์เล่ามาถึงตรงนี้แล้วพยักหน้ากับทนายคามิยามะ
“ครับ ผมจดบันทึกไว้ค่อนข้างละเอียดมาก”
ทนายบอกพร้อมกับเปิดบันทึกออกตรวจดูแล้วบอกว่า
“หลังจากนั้น หมอเอบิสึกะก็ตะโกนลั่นว่า...ไอ้บ้า..แล้วก็ออกจากห้องไป คราวนี้ปิก้าจิตรกรเอกกับคุณนายอายากะก็เริ่มทะเลาะกันแล้วก็เปิดฉากลงไม้ลงมือกันเป็นพัลวัน”
“อะไรคือสาเหตุ”
“เพราะอะไรก็ไม่รู้ครับ ผมก็ไม่ได้บันทึกเอาไว้เสียด้วย คงมีอะไรขวางหูขวางตากันเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะครับ”
ดอกเตอร์พยักหน้า
“แต่นั่นสำคัญมากครับ คือสองคนเกิดทะเลาะกันขึ้นมาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไม่มีใครรู้ต้นสายปลายเหตุที่ชัดเจนจนคุณทนายไม่ได้บันทึกเอาไว้ เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อหมอเอบิสึกะตะโกนว่าไอ้บ้าแล้วผลุนผลันออกจากห้องไป แล้วคุณปิก้าก็หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง แล้วพล่ามประมาณว่าบ้านนี้เป็นที่ชุมนุมของคนหื่นกระหายกามารมณ์ เป็นซ่องนางโลม พอได้ยินดังนั้นคุณนายอายากะก็ด่าคุณปิก้าว่าต่ำทรามแล้วไล่ให้กลับไปโตเกียว จากนั้นก็ได้เกิดการต่อสู้กันขึ้น แล้วไงครับ”
ดอกเตอร์พยักหน้าไปทางทนายคามิยามะอีก
“ตรงตามที่ดอกเตอร์พูดครับ คุณปิก้าจิตกรเอกกำลังเมาได้ที่ครับ พอถูกไล่ก็กระโจนเข้าตะครุบตัวคุณนายจับหมุนไปรอบ ๆ แล้วเหวี่ยงลงไปกับพื้น เสื้อผ้าคุณนายขาดวิ่นไม่มีชิ้นดีเลยครับ พอเราได้สติก็เข้าไปช่วยกันจับแยกออก แต่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอม สลัดตัวออกจากการเกาะกุมพลางแผดเสียงเกรี้ยวกราดขรมถมเถไปหมด แต่ไม่รู้อีท่าไหนสองคนนั่นหลุดมือเราไปได้ คุณปิก้าวิ่งกวดคุณนายราวกับบ้าคลั่งหายเข้าไปในความมืดในสวน เราก็พากันวิ่งตามไปทันกับที่คุณปิก้ากำลังตบตีคุณนายอยู่ใต้ต้นไม้ จึงเข้าไปดึงตัวออกมา นึกว่าจะจบแค่นั้น แต่ที่ไหนได้คุณปิก้ายิ่งคลั่งขึ้นอีก ทำท่าราวกับจะจับคุณนายมาขยี้ให้แหลกคามือ แต่โชคดีที่คุณนายอายากะวิ่งหนีรอดมาได้และกลับเข้าห้องล็อกกุญแจ จากนั้นคุณปิก้าก็มาพาลพาโลเอากับใครก็ตามที่เข้าไปใกล้ และก็เอะอะเอ็ดตะโรอยู่อย่างนั้นจนเลยเที่ยงคืนครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่คุณอูสึมิถูกฆ่า การเอะอะอาละวาดช่วยให้คุณปิก้ามีหลักฐานยืนยันที่อยู่ ณ เวลาเกิดเหตุได้เป็นอย่างดี รวมทั้งคนที่อยู่ชั้นบนของเรือนฝรั่งด้วย เพราะไม่มีใครสามารถลงไปข้างล่างได้โดยที่คุณปิก้าไม่เห็น แต่ก็นั่นแหละครับ คุณปิก้าเมาถึงขนาดนั้นอาจไม่มีสติที่จะจำอะไรได้ แม้มีใครลงไปฆ่าคุณอูสึมิข้างล่างก็ตาม ตรงนี้แหละครับที่ต้องพิจารณากันให้ละเอียดมาก ๆ ”
“คุณทนายคิดว่า ใครที่ไม่สามารถฆ่าคุณอูสึมิได้แน่นอน”
“ผมคิดว่ามีคุณปิก้า กับ คุณนายอายากะ สองคนนี้แหละครับ”
ดอกเตอร์โคเซพยักหน้าแล้วกวาดสายตาคมกริบเป็นประกายไปทั่วห้อง
“ทุกท่านครับ คดีฆาตกรนี้ได้ถูกวางแผนมาอย่างน้อยสิบเดือนก่อนหน้านี้ ฆาตกรจะต้องปลอมตัวเดินทางมาที่ท้องถิ่นนี้สำรวจเส้นทางอย่างละเอียดรวมทั้งทางลัดไปยังภูเขามิวะ และวางแผนอย่างแยบยลที่สุด ในความเป็นจริงฆาตกรดูเหมือนจะไว้หนวดอยู่ชั่วระยะหนึ่งและในช่วงนั้นเองได้เดินทางมาสำรวจลู่ทางเอาไว้จนขึ้นใจ แต่ถึงจะวางแผนเอาไว้อย่างรัดกุมขนาดนั้น ก็ได้เกิดเหตุการณ์ที่เหนือความคาดหมายทำให้จำเป็นต้องฆ่าซึ่งก็คือกรณีของคุณชิงูซะและคุณอูสึมินั่นเอง ฆาตกรเป็นคนละเอียดรอบคอบมาแต่เดิมอยู่แล้ว จึงวางแผนรองรับกรณีฉุกเฉินที่นอกเหนือจากแผนหลักเอาไว้ด้วยจึงกำจัดคุณจิงูซะได้โดยง่าย แต่ทันทีนั้นก็รู้สึกว่าแผนพลาดทำให้มีความจำเป็นต้องฆ่าคุณอูสึมิด้วยภายในคืนนั้น ซึ่งแน่นอนว่าฆาตกรจะรีบวางแผนจัดการกับเรื่องที่ไม่ได้คาดหมายนั้นอย่างเร่งด่วน
แต่ถึงจะทำสำเร็จตามแผน แต่การวางแผนบนโต๊ะอย่างปัญญาชนเช่นนั้นย่อมทิ้งร่องรอยทางจิตวิญญาณเอาไว้ที่ไหนสักแห่งเป็นธรรมดา แต่ความที่เป็นแผนของฆาตกรระดับอัจฉริยะ แม้แต่นักปราชญ์ที่มาชุมนุมกันอยู่ ณ ที่นี้ก็ยังไม่มีใครสามารถจับร่องรอยเช่นว่านี้ของฆาตกรกรได้ ผมเองกว่าจะรู้สึกก็หลังจากเกิดเหตุไปหลายวันแล้ว”
ดอกเตอร์โคเซถอนใจอย่างเสียดาย
“ร่องรอยทางจิตวิญญาณเป็นสิ่งเดียวที่ฆาตกรทิ้งไว้ ฆาตกรฆ่าคุณอูสึมิในภาวะวิกฤติที่ต้องเสี่ยงกับความเป็นความตาย เป็นจุดอ่อนจุดเดียวที่เราจะสามารถจู่โจมเพื่อเอาชนะได้ ทีนี้เราก็จะมาถึงประเด็นที่ร่องรอยที่ฆาตกรทิ้งไว้เพียงอย่างเดียวนั้นคืออะไร เพื่อที่จะอธิบายถึงขั้นตอนการฆ่า ขั้นแรกจะต้องระบุชื่อฆาตกรเสียก่อน”
คนที่มาชุมนุมอยู่ในห้องครัวดูเครียดและหวั่นไหวไปตาม ๆ กัน แต่ก็จางหายไปในไม่ช้าด้วยวิธีพูดและท่าทางสงบราบคาบของดอกเตอร์โคเซ ดอกเตอร์หันไปพูดกับทนายคามิยามะ
“เมื่อตะกี้ผมถามไปทีหนึ่งแล้ว ขอทบทวนอีกครั้งนะครับ ใครที่ไม่สามารถฆ่าคุณอูสึมิได้แน่นอนที่สุด”
“คุณนายอายากะ กับคุณปิก้าจิตกรเอก ครับ”
ดอกเตอร์พยักหน้า
“ใช่ครับ คุณปิก้าจิตรกรเอกมีความเป็นไปได้น้อยที่สุด เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าเขานั่งปักหลักอยู่ตรงที่เดียวกันตลอด และตำแหน่งที่เขานั่งอยู่นั้นสามารถมองเห็นประตูห้องของทุกท่านอย่างถนัดชัดเจน ไม่ว่าใครเปิดประตูออกมาคุณปิก้าเป็นต้องตวาดเสียงลั่นและแยกเขี้ยวเข้าใส่แน่นอน ที่คุณปิก้าต้องทำเช่นนั้นก็เพราะเขาจำเป็นที่จะต้องให้ทุกคนอยู่ในห้อง เพื่อให้ใครก็ตามลงไปฆ่าคุณอูสึมิในระหว่างนั้น คือคุณปิก้าสร้างหลักฐานยืนยันที่อยู่ ณ เวลาเกิดเหตุสำหรับตนเอง และในเวลาเดียวกันก็มีบทบาทสำคัญในการเฝ้าระวังฆาตกร และระหว่างที่คุณปิก้าเฝ้าระวังปกป้องให้เป็นอย่างดีนั้นเอง คุณนายอายากะก็เล็ดลอดออกจากห้องลงบันไดไปข้างล่าง แทงคุณอูสึมิจนตายแล้วกลับเข้าห้อง การมีคุณปิก้าปกป้องอย่างแข็งขันช่วยให้คุณนายฆ่าอย่างมีสติ เสร็จแล้วยังล้างมีดสั้นซึ่งเป็นอาวุธสังหาร เก็บเข้าที่ ล้างมือและเท้าที่เปื้อนเลือดและกลับมาห้องอย่างไม่ต้องเร่งรีบ แต่จะด้วยความหวันวิตกหรืออะไรก็ตามที เช้าวันรุ่งขึ้นคุณนายเป็นคนเข้าไปปลุกคุณอูสึมิที่ห้องและเป็นคนพบเหตุการณ์คนแรก ซึ่งก็เป็นแผนครับเพราะถ้าเกิดทิ้งรอยนิ้วมือไว้ที่ไหนจะได้แก้ตัวได้ว่าเป็นรอยตอนเข้ามาพบศพ ส่วนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดนั้น ก่อนพบศพคุณนายจะเอาไปซุกซ่อนไว้ที่ไหนก็ได้ในเรือนฝรั่งนี้ ยกเว้นที่ห้องนั่นเล่น หรือไม่ตอนฆ่าคุณนายอาจใส่ชุดชั้นในบาง ๆ เพียงตัวเดียว หรือบางทีอาจเปลือยเปล่าไม่ใส่อะไรเลยก็ได้ ในเมื่อมันเป็นเสี้ยวนาทีแห่งความวิกฤติที่ต้องเสี่ยงกับความเป็นความตายเช่นนั้น ทั้งสองคงจะต้องระดมภูมิปัญญาและจิตวิญญาณของการผจญภัยทั้งหมดที่มีอยู่เพื่อฝ่าวิกฤติให้ได้เป็นแน่”
ปิก้าหัวเราะเย้ยหยัน
“ท่านปรมาจารย์นักสืบเอก อะไรหรือครับที่ว่าเป็นร่อยรอยทางจิตวิญญาณ นี่แน่ะท่านปรมาจารย์ เรื่องของเรื่องคือการฆาตกรรม 7 ศพนะครับ ไม่ใช่เรื่องขำขันที่เล่ากันในวงน้ำชาหรือบนเวทีจำอวด จะมาพูดลอย ๆ แล้วจบแค่นี้ไม่ได้ ขอถามหน่อยเถิดว่ามีหลักฐานอะไรที่ชัดเจนบ้างหรือเปล่า”
ใบหน้าของดอกเตอร์โคเซยังสงบเฉย เขาพยักหน้าช้า ๆ
“ผมจะอธิบายถึงร่องรอยที่ถูกทิ้งไว้เป็นขั้นตอนตามลำดับโดยจะเริ่มจากฆาตกรรมรายแรกครับ แต่ขอบอกก่อนว่าคุณปิก้ากับคุณนายอายากะวางแผนฆาตกรรมเอาไว้ก่อนที่คุณนายจะแต่งงานกับคุณคาซูมะเสียอีก ทั้งสองรู้ว่ามรดกของตระกูล อูตางาวะที่จะตกทอดมายังคุณคาซูมะมีมูลค่ามหาศาล ก็เลยหย่ากันอย่างมีแผนและชักนำให้คุณนายอายากะได้พบกับคุณคาซูมะอีกครั้ง คุณนายทำให้คุณคาซูมะหลงรักอย่างหัวปักหัวปำจนในที่สุดก็แต่งงานกัน การสร้างภาพเลวร้ายที่ว่าคุณปิก้าเลิกกับคุณนาย อายากะเพราะทะเลาะกันจนแตกหัก ต่อมาคุณปิก้ามารีดเงินจากคาซูมะเป็นค่าประกันว่าจะตัดขาดไม่มายุ่งเกี่ยวกับคุณนายอีกนั้น เป็นเครื่องมือจำเป็นที่สุดในการทำการตามแผน”
“บ้าที่สุด พอมาถึงมือปรมาจารย์ การที่คนเราไม่ถูกกันกลายมาเป็นหลักฐานแสดงว่าเป็นผู้ผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างนั้นรึ ฟังแล้วงงนะ เอาหลักฐานที่ชัดเจนมาพูดกันดีกว่าไหม”
ดอกเตอร์ยังนิ่ง ไม่ต้อล้อต่อเถียงด้วย
“คุณนายแต่งงานกับคุณคาซูมะเมื่อฤดูใบไม้ร่วงปลายปีที่แล้ว จากการนั้นก็เริ่มสืบความเป็นไปของตระกูลอูตางาวะ พอรู้อะไรก็รายงานไปยังคุณปิก้า ก็มีเรื่องการตายอย่างน่าเวทนาของคุณนายคาจิโกะแม่เลี้ยงคุณคาซูมะ เรื่องการตายอย่างแปลกประหลาดของแม่คุณคาโยโกะ เรื่องที่คุณทามาโอะทำแท้ง รายงานหมดทุกเรื่อง ผมมีเอกสารทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว คุณปิก้าปลอมตัวมาสำรวจภูมิประเทศแถบนี้อย่างละเอียดเพื่อเตรียมการเอาไว้
ส่วนคุณนายอายากะก็หว่านล้อมให้คุณทามาโอะชวนเพื่อนสามคน คือคุณวานิ คุณทังโงะ และคุณอูสึมิ มาพักที่คฤหาสน์ พอทั้งสามตอบรับ ทำอุบายส่งจดหมายขู่มีใจความทำนองว่าใครฆ่าคุณนายคาจิโกะส่งไปที่คุณคาซูมะ ซึ่งคุณคาซูมะได้ไปปรึกษายาชิโระเซ็นเซและเชิญให้มาด้วยพร้อมกับคุณนายเคียวโกะ จากนั้นก็มีการเชิญคุณโมกูเบ คุณปิก้า คุณทนายคามิยามะกับคุณนาย และผม
การวางแผนให้มีคนมากหน้าหลายตา แต่ละคนมีเอกลักษณ์เฉพาะต่างกันมาชุมนุมอยู่ในที่เดียวกันนั้นก็มีนัยยะสำคัญแอบแฝงอยู่ การเชิญผมซึ่งเป็นนักสืบเอกชนมาด้วยนั้นก็คงเพราะอยากเพิ่มรสชาติให้แก่การฆาตกรรม และช่วยทำให้การเชิญคุณปิก้ามาร่วมด้วยเป็นเรื่องไม่แปลก ทั้งหมดนี้อยู่ในแผนทั้งสิ้น
ยิ่งกว่านั้นทั้งคุณปิก้าและคุณนายอายากะเป็นคนที่ผมไม่รู้จักมาก่อน ส่วนคุณอายากะคงรู้เรื่องราวของผมมาบ้างจากการสนทนาบนโต๊ะอาหารของคฤหาสน์อูตางาวะ การเชิญนักสืบเอกชนที่ไม่เคยรู้จักมาร่วมชุมนุมด้วยนั้น ก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนที่แยบยลมากของคุณทั้งสอง เมื่อทุกคนก็มาพร้อมหน้ากัน ฆาตกรรมรายแรกก็เริ่มขึ้นทันที”
ผมเห็นหน้าคุณนายอายากะไม่ถนัดนักจากตรงที่นั่งอยู่ แต่ก็พอรู้สึกได้ว่าเป็นใบหน้าของคนที่กำลังตั้งใจฟังเรื่องราวที่น่าสนใจ เหมือนเด็กหญิงไร้เดียงสาไร้ความหมายใด ๆ
[ตัวละครในเรื่องและความสัมพันธ์ระหว่างกัน]
ปิก้า (โดอิ โคอิชิ) จิตรกรอดีตสามีของอายากะ
อายากะ ภรรยาคนปัจจุบันของคาซุมะ อดีตภรรยาของปิก้า
โมคุเบ ผู้เชี่ยวชาญวรรณคดีฝรั่งเศส อยู่กับอากิโกะนักประพันธ์สตรีอดีตภรรยาของคาซุมะ
โคโรกุ ฮิโตมิ นักเขียนบทละคร สามีของอาคาชิ โคโจ ดาราชื่อดัง
วานิ โมจิซึกิ, ยุมิฮิโกะทังโงะ, อากิระ อุสึมิ แขกรับเชิญของทามาโอะ:
ยาชิโระ ซุนเป คนเล่าเรื่อง ภรรยาชื่อเคียวโกะ เคยเป็นเมียน้อยนายอุตางาวะ ทามอน บิดาของคาซุมะ
เอบิสึกะหมอขาเป๋ ลูกญาติห่าง ๆ ที่นายอุตางาวะผู้อุปถัมภ์ให้เรียนหมอและมาประจำอยู่ที่หมู่บ้าน
ชิงุซะ หญิงขี้ริ้วลูกพี่ลูกน้องของคาซุมะ
