จากบทประพันธ์ของ Ango Sakaguchi (1906-1955)
ปรมาจารย์แห่งความลึกลับของฆาตกรรมปริศนา
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์
สงครามเพิ่งสงบ สังคมนครหลวงสมัยโชวะพยายามดิ้นรนกลับสู่ยุคทองในอดีตที่ไม่ใช่ว่าไกลโพ้น
ไม่เคยมีเสียดีกว่า ต้องสูญเสียไปแล้วอยากได้คืน...
“เข้าใจละ หมอเอบิสึกะขึ้นรถเที่ยวที่ออกจากหมู่บ้าน 12.40 น. ถึงเมือง N 14.30 น.”
สารวัตรเหยี่ยวซักได้ความจนเป็นที่พอใจแล้วจึงย่นย่อการสอบปากคำนายแพทย์ขวางโลกเอาไว้เพียงเท่านั้นแล้วหันมาทางคาซุมะ
“คุณคาซุมะไปเมือง F ใช่ไหมครับ”
“ครับ ผมไปเยี่ยมญาติที่ต้องเดินทางจากเมือง F ขึ้นเขาไปราวสี่กิโล ผมออกเดินทางจากหมู่บ้านด้วยรถเที่ยวแรกและกลับด้วยรถเที่ยวสุดท้าย ก็ต้องเผื่อเวลาเดินด้วยนะครับ ผมถึงบ้านญาติเมื่อราวเที่ยงครึ่ง และลากลับเมื่อบ่ายสามโมงกว่า”
“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นถึงจุดหมายปลายทางจะตรงกันข้าม คุณน่าจะพบกับคุณโมคุเบที่ป้ายรถเมล์ เพราะทั้งสองเที่ยวเป็นเที่ยวแรกจากหมู่บ้าน N ด้วยกันทั้งคู่”
“รถเที่ยวแรกจากหมู่บ้าน N ไปเมือง F ออกช้ากว่าเที่ยวที่ไปเมือง N ราวสามสิบนาที ผมจึงไม่ได้อยู่ที่ป้ายรถเมล์กับนายโมคุเบครับ อีกอย่างเวลาไปเมือง F เราจะไม่ไปที่หมู่บ้าน N แต่จะขึ้นที่ป้ายหมู่บ้าน T ระยะทางพอ ๆ กันครับ เดินด้วยฝีเท้าประมาณผมจะใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมงสิบห้านาทีไปยังทั้งสองแห่ง กรณีของการเดินลงเนินไปนะครับ”
“เวลาไปหมู่บ้าน T คุณออกจากคฤหาสน์ทางไหนครับ”
“คือผมเดินผ่านป่าต้นบุนะผ่านอนเซ็นเดินลดเลี้ยวลงเขาไปก็ถึงป้ายรถเมล์หมู่บ้าน T ครับ จากคฤหาสน์ถึงอนเซ็นประมาณสองกิโลและจากอนเซ็นลงไปที่ป้ายรถเมล์ก็ไม่ถึงสี่กิโลรวมแล้วก็เกือบหกกิโลเห็นจะได้”
“เอ๊ะ มีเส้นทางเดินนี้ด้วยรึ ผมเพิ่งรู้”
สารวัตรทำหน้าแปลกใจ แล้วหันไปถามนายทังโงะ
“ได้ยินว่าคุณทังโงะตั้งใจจะไปงานแข่งหมากล้อมที่บ้านท่านหัวหน้าไปรษณีย์แต่กลับเปลี่ยนใจเดินเลี้ยวไปในทางตรงข้าม ความจริงวันนั้น เราคือผมกับผู้หมวดคิดลึกก็ไปบ้านท่านหัวหน้าเชียร์กันสนุกมากเลย เอาละครับ เป็นอันว่าคุณทังโงะก็มุ่งไปทางเมือง F ตามที่เท้าพาไป เดินเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้นจนถึงป้ายรถเมล์ คุณขึ้นรถกี่โมงครับ”
นายทังโงะทำท่าคล้ายกับว่าเรื่องนั้นไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไร หยิบบุหรี่ขึ้นมามวนหนึ่ง กวาดตามองไปทั่วบริเวณ สารวัตรเห็นเช่นนั้นก็ดีดไฟแช็กจุดบุหรี่ให้ นายทังโงะก้มศีรษะขอบคุณก่อนบอกว่า
“ผมแยกทางกับยาชิโระ ซุนเปที่ไปกับคุณนายอายากะที่ป่าต้นบุนะเมื่อราวเก้าโมง แล้วก็เดินไปตามทางบนภูเขาโดยไม่ได้มีจุดหมายอะไร จนทะลุไปออกถนนที่รถเมล์แล่นผ่าน พอดีรถเมล์แล่นมาผมเลยโบกมือให้จอดแล้วก็ขึ้นไปเท่านั้นเอง ไหน...ขอดูตารางรถเมล์หน่อย ใช่แล้ว...ผมขึ้นรถคันที่ออกจากหมู่บ้าน N ไปเมือง F เวลา 10.50 เองแหละครับ พอถึงเมือง F ผมก็เดินเรื่อยไปเรื่อย ๆ ไม่ได้มีที่หมายอะไร จนไปเจอเพิงขายปลาย่างเลยแวะเข้าไปกินข้าวกับปลาอายุ ขอเขานอนกลางวันงีบหนึ่งแล้วก็กลับคฤหาสน์ครับ”
“เยี่ยมครับ ดีต่อสุขภาพกว่าการนั่งเชียร์หมากล้อมมากเลย” สารวัตรสรุปแล้วหันไปถามคุณนายอายากะ “แล้วคุณนายล่ะครับ อยู่ที่อนเซ็นทั้งวันเลยรึ”
“ไม่หรอกค่ะ แช่น้ำแร่ร้อนและก็ดูนั่นชมนี่อยู่ราวสี่สิบห้านาทีก็กลับ ก็แช่อยู่สักครึ่งชั่วโมงได้ น้ำอุ่นไปหน่อยค่ะสงสัยว่าเขาจะประหยัดเชื้อเพลิง แต่พอดีดิฉันไม่ค่อยชอบน้ำร้อนมาก ๆ อยู่แล้วก็เลยแช่ได้นานหน่อย”
“น้ำแร่ที่อนเซ็นนั่นมีส่วนผสมของแร่อะไรครับ”
“เอ...ดิฉันก็ไม่ทราบ แต่น้ำสีขาวขุ่น ๆ ค่ะ”
ผมเองไปแช่แทบทุกวันแต่ก็ไม่ได้ติดใจใคร่รู้ว่าน้ำที่อนเซ็นนั่นเป็นน้ำแร่อะไร ได้ยินเขาลือกันว่าเป็นน้ำแร่ที่มีสรรพคุณช่วยรักษาแผลได้ชะงัดนัก แต่เท่าที่ไปมาผมไม่เคยเห็นคนเจ็บคนป่วยมาแช่อนเซ็นรักษาบาดแผลหรืออะไรสักคน น้ำมีกลิ่น นิด ๆ ไม่ถึงกับเหม็นติดจมูก มีอยู่อย่างเดียวคือรอบ ๆ อนเซ็นไม่มียุงที่ได้ชื่อว่าชุมมากในภูเขาแถบนี้ เลยคิดว่าคงจะมีแร่ธาตุอะไรสักอย่างที่ช่วยกันยุงละมัง
สารวัตรเหยี่ยวถามผมเป็นคนสุดท้ายว่าเมื่อวานไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ผมก็ให้การไปตามจริงอย่างที่เล่าเอาไว้แล้วข้างต้น คือออกจากคฤหาสน์พร้อมกับคุณนายอายากะเมื่อราวเก้าโมง ไปถึงอนเซ็นราวเก้าโมงครึ่ง ไม่มีสมาธิเขียนหนังสือก็เลยลงไปตกปลาที่ลำธารนิดหนึ่ง ขึ้นมาแช่น้ำแร่แล้วก็นอนกลางวัน ตื่นขึ้นมาเขียนอะไรสัพเพเหระพักหนึ่งจนเย็นจึงกลับคฤหาสน์
ทว่า เรือนเล็กที่ผมใช้เป็นที่เขียนหนังสือนั้นอยู่ห่างจากตัวโรงแรม วัน ๆ จึงแทบไม่มีคนผ่านเข้าออก ถ้าจะคิดว่าผมทำอุบายลงไปตกปลาแต่จริง ๆ แล้วเล็ดลอดไปฆ่าคุณนายอากิโกะ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ และผมเห็นก็ความสงสัยเปี่ยมล้นอยู่แล้วในดวงตาคมปราบราวเหยี่ยวของสารวัตรฮิราโนะ สารวัตรเหยี่ยวดูตารางรถเมล์ไม่คลาดสายตาขณะยิงคำถามเข้าเป้า แต่ละคนในกลุ่มมีพฤติกรรมน่าสงสัยไปทั้งนั้น อย่างกรณีของนายโมคุเบซึ่งบอกว่านั่งรถเที่ยวแรกของวันเข้าเมืองแต่ไม่มีพยานรู้เห็น นายนั่นอาจขึ้นรถเที่ยวเที่ยวแรกเข้าเมืองจริง และก็เป็นไปได้ที่จะย้อนกลับมาฆ่าคุณนายอากิโกะแล้วกลับเข้าเมืองอีก ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลับคฤหาสน์ด้วยรถเที่ยวห้าโมงเย็น
ส่วนคนที่ตัดออกจากข้อสงสัยไปได้เลยคือ อากาชิ โคโจ ดาราดวงเด่นและฮิโตมิ โคโรกุ เพราะมีหลักฐานว่าไปร่วมในการบรรยายและสาธิตที่สมาคมเยาวชนและสมาคมสตรีตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงบ่ายสามโมง ส่วนทนายคามิยามะกับปิก้าแทงบิลเลียดพนันเอาเงินกับดอกเตอร์โคเซอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แล้วคุณหมอเอบิสึกะล่ะครับ”
สารวัตรหันมาทำตาเหยี่ยวกับหมอเอบิสึกะอีกครั้ง
“คุณหมอบอกว่าขึ้นรถเที่ยว 12.40 เข้าเมือง N ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกหน่อยว่าตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง 12.40 คุณหมอทำอะไรอยู่ที่ไหน”
หมอเอบิสึกะไม่ตอบได้แต่ทำตาลุกวาวเหมือนทุกครั้งที่ถูกถาม
“ไม่เป็นไรครับคุณหมอ จนถึงวันนี้ผมเองก็อดทนมามากพอดูกับการที่ต้องเคารพสิทธิของคุณหมอ ฟังให้ดี ๆ นะครับ อดทนในที่นี่หมายความว่า ผมต้องอดทนต่อท่าทีดูถูกเหยียดหยามของคุณต่อพวกเราที่เป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ ทั้ง ๆ ที่เราพยายามเคารพสิทธิความเป็นพลเมืองของคุณ แต่วันนี้ผมจะไม่อดทนอีกต่อไปแล้ว ถ้าคุณไม่ชี้แจงเอง ก็ฟังแล้วกันว่าตำรวจตีความว่ายังไง ฟังให้ดี”
น้ำเสียงกร้าวแข็งของสารวัตรเหยี่ยวไม่ได้ทำให้หมอเอบิสึกะหยุดเชิดหน้าปลายตามองนายตำรวจอย่างดูถูกแคลน ซ้ำดวงตาทั้งสองยังวาวโรจน์ขึ้นด้วยความโกรธขึ้ง เขากวาดสายตาดูปฏิกิริยาของคนอื่นรอบ ห้องก่อนสะบัดหน้าไปทางหนึ่ง
ท่าทางสารวัตรเหยี่ยวดูเหมือนจะหมดความอดทนจริงดังคำพูด
“เอาละ ผมจะเป็นคนอธิบายเอง เมื่อวานคุณหมอลอดซุ้มประตูหลังของคฤหาสน์อุตางาวะเข้ามาเมื่อราว 9 โมง 40 หรือ9 โมง 50 เห็นจะได้ พอดีพบกับคุณนายอากิกะที่กำลังจะออกไปเดินเล่น คุณหมอเดินไปทางห้องครัวของคฤหาสน์แล้วบอกให้ยาเอะคนรับใช้ไปเรียกคุณพยาบาลโอโรอิมาหา แต่ปรากฏว่าคุณพยาบาลไม่อยู่เพราะเข้าเมืองไปด้วยรถเที่ยวที่สอง พอได้ยินดังนั้นคุณหมอก็หน้าซีด แล้วดูเหมือนจะเปลี่ยนใจในทันทีนั้น บอกให้สาวใช้ไปเรียกแม่หนูชิซุเอะสาวใช้ของท่านมาพบที่เรือนน้ำชา”
คราวนี้หมอเอบิสึกะหน้าซีดตัวสั่น แผดเสียงกราดเกรี้ยวออกมา
“โกหก บ้าบัดซบ”
สารวัตรไม่สะดุ้งสะเทือน จ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามตาไม่กระพริบราวกับพญาเหยี่ยวจ้องจับเหยื่อ นักสืบจมูกมดกับนักสืบ คิดลึกเคลื่อนตัวมายืนขนาบข้างหมอเอบิสึกะพร้อมกันราวกับได้รับคำสั่ง
“พอได้รับแจ้งจากยาเอะ หนูชิซุเอะไม่รู้ว่าคุณมีธุระอะไรแต่ก็รีบไปที่เรือนน้ำชาทันที เมื่อไปถึงก็พบคุณรออยู่มีหูฟังคล้องคอ คุณจับมือเธอแล้วบอกว่าวันนี้ฉันจะตรวจสุขภาพหล่อนเพราะสงสัยว่าจะเป็นโรคในทรวงอก หนูชิซิเอะชักกลัวเพราะรู้สึกว่าคุณทำอะไร ๆ แปลก จึงบอกว่าไม่ได้เป็นโรคอะไรและตอนนี้ก็กำลังมีงานอื่นอีกมากมายต้องทำ ยังไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวคุณก็กระโจนเข้าใส่ทันควันจนเธอเสียหลักล้มลง คุณตามเข้าไปจับตัวเธอตรึงลงไปกับพื้นแล้วขู่ว่า บอกให้ทำอะไรต้องทำอย่ามาขัดใจ ไม่อย่างนั้นจะจับแก้ผ้า ว่าแล้วก็พยายามจะจูบเธอ”
“ทุเรศ นี่มันหมิ่นประมาทกันชัด ๆ”
หมอเอบิสึกะแผดเสียงลั่น ตาวาวด้วยความประสงค์ร้าย ตัวสั่นเร่า ๆ ด้วยโทสะตั้งท่าราวกับจะเผ่นเข้าใส่สารวัตรเหยี่ยวในพริบตานั้น สองนักสืบจับแขนคนละข้างล็อกเอาไว้
“ชิซุเอะตกใจ พยายามขัดขืนและหาทางหนี แต่พอสะบัดพ้นออกมาคุณก็ตะครุบตัวเอาไว้ได้อีก สะบัดพ้นออกมาแล้วก็ถูกตะครับตัวไว้อีก อุตลุดอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดชิซุเอะก็จนมุมจึงกรี๊ดสุดเสียง พอดีคุณอายูระกำลังเดินเล่นอยู่ตรงสระน้ำได้ยินเข้าจึงเยี่ยมหน้าเข้าไปดูในเรือนน้ำชา แผนของคุณจึงล้มเหลวไม่เป็นท่า และหนูชิซุเอะก็รอดปากเสือมาได้อย่างหวุดหวิด ว่ายังไง ถ้าผมเล่าไม่ครบหนูชิซุเอะก็อยู่ตรงนี้และถ้ายังไม่พอก็ไปตามคุณอายูระมาอีกคนก็ได้ พอไม่ได้ดังใจคุณก็คลั่งวิ่งออกจากคฤหาสน์ไปเหมือนคนเสียสติ ตอนนั้นเป็นเวลาราว 10 โมงหรือ 10 โมง 10 นาที จากนั้นคุณก็ขึ้นรถเที่ยว 12.40 เข้าเมือง แต่คุณหมอครับรถเที่ยวนั้นช้าไป 20 นาทีและมาถึงหมู่บ้าน N ที่คุณจะขึ้นเมื่อราวบ่ายโมง ทีนี้ช่วยบอกผมทีเถิดว่าคุณไปทำอะไรอยู่ที่ไหนระหว่าง 10 โมงกว่า ๆ ถึงบ่ายโมง”
ดวงตาหมอเอบิสึกะที่จ้องไปที่สารวัตรเหยี่ยวแดงก่ำเหมือนบ้าแล้วคราวนี้ หมอขาพิการ สะบัดแขนจากการเกาะกุมด้วยกำลังแรง กระโดดตัวลอย แผดเสียงลั่นห้อง
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต”
แล้วเดินพรวดพราดออกไปที่ระเบียงทางเดิน หันมาทำตาขวางกวาดไปทั่วทุกคนในห้อง
“พวกแก ไอ้พวกโรคจิต พระเจ้าลงโทษให้ฆ่ากันเอง บ้า บ้าทุกคนนั่นแหละ”
หมอสติเฟื่องโบกมือไปมาเหมือนกอริลล่า สะบัดหน้าเดินกัง ๆ หายไป
“ทำไมไม่จับครับสารวัตร”
ทนายคามิยามะถามขึ้น
“ทำไมหรือครับ” สารวัตรเลิกคิ้วถาม “เราไม่มีหลักฐานอะไรนี่”
[ตัวละครในเรื่องที่ตายไปแล้ว 7 คน]
วานิ โมจิซึกิ แขกรับเชิญของทามาโอะ
อุตางาวะ ทามาโอะ ลูกสาวอุตางาวะ ทามอน น้องของคาซุมะ
อากิระ อุสึมิ กวีหลังค่อมแขกรับเชิญของทามาโอะ
ชิงุซะ หญิงขี้ริ้วลูกสาวนางยูระ นางุโมะอาของคาซุมะ
คาโยโกะลูกสาวอุตางาวะ ทามอนเกิดจากหญิงรับใช้
อุตางาวะ ทามอน
อุสึงิ อากิโกะนักประพันธ์สตรีอดีตภรรยาของคาซุมะ อยู่กับโมคุเบ
ปรมาจารย์แห่งความลึกลับของฆาตกรรมปริศนา
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์
สงครามเพิ่งสงบ สังคมนครหลวงสมัยโชวะพยายามดิ้นรนกลับสู่ยุคทองในอดีตที่ไม่ใช่ว่าไกลโพ้น
ไม่เคยมีเสียดีกว่า ต้องสูญเสียไปแล้วอยากได้คืน...
“เข้าใจละ หมอเอบิสึกะขึ้นรถเที่ยวที่ออกจากหมู่บ้าน 12.40 น. ถึงเมือง N 14.30 น.”
สารวัตรเหยี่ยวซักได้ความจนเป็นที่พอใจแล้วจึงย่นย่อการสอบปากคำนายแพทย์ขวางโลกเอาไว้เพียงเท่านั้นแล้วหันมาทางคาซุมะ
“คุณคาซุมะไปเมือง F ใช่ไหมครับ”
“ครับ ผมไปเยี่ยมญาติที่ต้องเดินทางจากเมือง F ขึ้นเขาไปราวสี่กิโล ผมออกเดินทางจากหมู่บ้านด้วยรถเที่ยวแรกและกลับด้วยรถเที่ยวสุดท้าย ก็ต้องเผื่อเวลาเดินด้วยนะครับ ผมถึงบ้านญาติเมื่อราวเที่ยงครึ่ง และลากลับเมื่อบ่ายสามโมงกว่า”
“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นถึงจุดหมายปลายทางจะตรงกันข้าม คุณน่าจะพบกับคุณโมคุเบที่ป้ายรถเมล์ เพราะทั้งสองเที่ยวเป็นเที่ยวแรกจากหมู่บ้าน N ด้วยกันทั้งคู่”
“รถเที่ยวแรกจากหมู่บ้าน N ไปเมือง F ออกช้ากว่าเที่ยวที่ไปเมือง N ราวสามสิบนาที ผมจึงไม่ได้อยู่ที่ป้ายรถเมล์กับนายโมคุเบครับ อีกอย่างเวลาไปเมือง F เราจะไม่ไปที่หมู่บ้าน N แต่จะขึ้นที่ป้ายหมู่บ้าน T ระยะทางพอ ๆ กันครับ เดินด้วยฝีเท้าประมาณผมจะใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมงสิบห้านาทีไปยังทั้งสองแห่ง กรณีของการเดินลงเนินไปนะครับ”
“เวลาไปหมู่บ้าน T คุณออกจากคฤหาสน์ทางไหนครับ”
“คือผมเดินผ่านป่าต้นบุนะผ่านอนเซ็นเดินลดเลี้ยวลงเขาไปก็ถึงป้ายรถเมล์หมู่บ้าน T ครับ จากคฤหาสน์ถึงอนเซ็นประมาณสองกิโลและจากอนเซ็นลงไปที่ป้ายรถเมล์ก็ไม่ถึงสี่กิโลรวมแล้วก็เกือบหกกิโลเห็นจะได้”
“เอ๊ะ มีเส้นทางเดินนี้ด้วยรึ ผมเพิ่งรู้”
สารวัตรทำหน้าแปลกใจ แล้วหันไปถามนายทังโงะ
“ได้ยินว่าคุณทังโงะตั้งใจจะไปงานแข่งหมากล้อมที่บ้านท่านหัวหน้าไปรษณีย์แต่กลับเปลี่ยนใจเดินเลี้ยวไปในทางตรงข้าม ความจริงวันนั้น เราคือผมกับผู้หมวดคิดลึกก็ไปบ้านท่านหัวหน้าเชียร์กันสนุกมากเลย เอาละครับ เป็นอันว่าคุณทังโงะก็มุ่งไปทางเมือง F ตามที่เท้าพาไป เดินเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้นจนถึงป้ายรถเมล์ คุณขึ้นรถกี่โมงครับ”
นายทังโงะทำท่าคล้ายกับว่าเรื่องนั้นไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไร หยิบบุหรี่ขึ้นมามวนหนึ่ง กวาดตามองไปทั่วบริเวณ สารวัตรเห็นเช่นนั้นก็ดีดไฟแช็กจุดบุหรี่ให้ นายทังโงะก้มศีรษะขอบคุณก่อนบอกว่า
“ผมแยกทางกับยาชิโระ ซุนเปที่ไปกับคุณนายอายากะที่ป่าต้นบุนะเมื่อราวเก้าโมง แล้วก็เดินไปตามทางบนภูเขาโดยไม่ได้มีจุดหมายอะไร จนทะลุไปออกถนนที่รถเมล์แล่นผ่าน พอดีรถเมล์แล่นมาผมเลยโบกมือให้จอดแล้วก็ขึ้นไปเท่านั้นเอง ไหน...ขอดูตารางรถเมล์หน่อย ใช่แล้ว...ผมขึ้นรถคันที่ออกจากหมู่บ้าน N ไปเมือง F เวลา 10.50 เองแหละครับ พอถึงเมือง F ผมก็เดินเรื่อยไปเรื่อย ๆ ไม่ได้มีที่หมายอะไร จนไปเจอเพิงขายปลาย่างเลยแวะเข้าไปกินข้าวกับปลาอายุ ขอเขานอนกลางวันงีบหนึ่งแล้วก็กลับคฤหาสน์ครับ”
“เยี่ยมครับ ดีต่อสุขภาพกว่าการนั่งเชียร์หมากล้อมมากเลย” สารวัตรสรุปแล้วหันไปถามคุณนายอายากะ “แล้วคุณนายล่ะครับ อยู่ที่อนเซ็นทั้งวันเลยรึ”
“ไม่หรอกค่ะ แช่น้ำแร่ร้อนและก็ดูนั่นชมนี่อยู่ราวสี่สิบห้านาทีก็กลับ ก็แช่อยู่สักครึ่งชั่วโมงได้ น้ำอุ่นไปหน่อยค่ะสงสัยว่าเขาจะประหยัดเชื้อเพลิง แต่พอดีดิฉันไม่ค่อยชอบน้ำร้อนมาก ๆ อยู่แล้วก็เลยแช่ได้นานหน่อย”
“น้ำแร่ที่อนเซ็นนั่นมีส่วนผสมของแร่อะไรครับ”
“เอ...ดิฉันก็ไม่ทราบ แต่น้ำสีขาวขุ่น ๆ ค่ะ”
ผมเองไปแช่แทบทุกวันแต่ก็ไม่ได้ติดใจใคร่รู้ว่าน้ำที่อนเซ็นนั่นเป็นน้ำแร่อะไร ได้ยินเขาลือกันว่าเป็นน้ำแร่ที่มีสรรพคุณช่วยรักษาแผลได้ชะงัดนัก แต่เท่าที่ไปมาผมไม่เคยเห็นคนเจ็บคนป่วยมาแช่อนเซ็นรักษาบาดแผลหรืออะไรสักคน น้ำมีกลิ่น นิด ๆ ไม่ถึงกับเหม็นติดจมูก มีอยู่อย่างเดียวคือรอบ ๆ อนเซ็นไม่มียุงที่ได้ชื่อว่าชุมมากในภูเขาแถบนี้ เลยคิดว่าคงจะมีแร่ธาตุอะไรสักอย่างที่ช่วยกันยุงละมัง
สารวัตรเหยี่ยวถามผมเป็นคนสุดท้ายว่าเมื่อวานไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ผมก็ให้การไปตามจริงอย่างที่เล่าเอาไว้แล้วข้างต้น คือออกจากคฤหาสน์พร้อมกับคุณนายอายากะเมื่อราวเก้าโมง ไปถึงอนเซ็นราวเก้าโมงครึ่ง ไม่มีสมาธิเขียนหนังสือก็เลยลงไปตกปลาที่ลำธารนิดหนึ่ง ขึ้นมาแช่น้ำแร่แล้วก็นอนกลางวัน ตื่นขึ้นมาเขียนอะไรสัพเพเหระพักหนึ่งจนเย็นจึงกลับคฤหาสน์
ทว่า เรือนเล็กที่ผมใช้เป็นที่เขียนหนังสือนั้นอยู่ห่างจากตัวโรงแรม วัน ๆ จึงแทบไม่มีคนผ่านเข้าออก ถ้าจะคิดว่าผมทำอุบายลงไปตกปลาแต่จริง ๆ แล้วเล็ดลอดไปฆ่าคุณนายอากิโกะ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ และผมเห็นก็ความสงสัยเปี่ยมล้นอยู่แล้วในดวงตาคมปราบราวเหยี่ยวของสารวัตรฮิราโนะ สารวัตรเหยี่ยวดูตารางรถเมล์ไม่คลาดสายตาขณะยิงคำถามเข้าเป้า แต่ละคนในกลุ่มมีพฤติกรรมน่าสงสัยไปทั้งนั้น อย่างกรณีของนายโมคุเบซึ่งบอกว่านั่งรถเที่ยวแรกของวันเข้าเมืองแต่ไม่มีพยานรู้เห็น นายนั่นอาจขึ้นรถเที่ยวเที่ยวแรกเข้าเมืองจริง และก็เป็นไปได้ที่จะย้อนกลับมาฆ่าคุณนายอากิโกะแล้วกลับเข้าเมืองอีก ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลับคฤหาสน์ด้วยรถเที่ยวห้าโมงเย็น
ส่วนคนที่ตัดออกจากข้อสงสัยไปได้เลยคือ อากาชิ โคโจ ดาราดวงเด่นและฮิโตมิ โคโรกุ เพราะมีหลักฐานว่าไปร่วมในการบรรยายและสาธิตที่สมาคมเยาวชนและสมาคมสตรีตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงบ่ายสามโมง ส่วนทนายคามิยามะกับปิก้าแทงบิลเลียดพนันเอาเงินกับดอกเตอร์โคเซอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แล้วคุณหมอเอบิสึกะล่ะครับ”
สารวัตรหันมาทำตาเหยี่ยวกับหมอเอบิสึกะอีกครั้ง
“คุณหมอบอกว่าขึ้นรถเที่ยว 12.40 เข้าเมือง N ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกหน่อยว่าตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง 12.40 คุณหมอทำอะไรอยู่ที่ไหน”
หมอเอบิสึกะไม่ตอบได้แต่ทำตาลุกวาวเหมือนทุกครั้งที่ถูกถาม
“ไม่เป็นไรครับคุณหมอ จนถึงวันนี้ผมเองก็อดทนมามากพอดูกับการที่ต้องเคารพสิทธิของคุณหมอ ฟังให้ดี ๆ นะครับ อดทนในที่นี่หมายความว่า ผมต้องอดทนต่อท่าทีดูถูกเหยียดหยามของคุณต่อพวกเราที่เป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ ทั้ง ๆ ที่เราพยายามเคารพสิทธิความเป็นพลเมืองของคุณ แต่วันนี้ผมจะไม่อดทนอีกต่อไปแล้ว ถ้าคุณไม่ชี้แจงเอง ก็ฟังแล้วกันว่าตำรวจตีความว่ายังไง ฟังให้ดี”
น้ำเสียงกร้าวแข็งของสารวัตรเหยี่ยวไม่ได้ทำให้หมอเอบิสึกะหยุดเชิดหน้าปลายตามองนายตำรวจอย่างดูถูกแคลน ซ้ำดวงตาทั้งสองยังวาวโรจน์ขึ้นด้วยความโกรธขึ้ง เขากวาดสายตาดูปฏิกิริยาของคนอื่นรอบ ห้องก่อนสะบัดหน้าไปทางหนึ่ง
ท่าทางสารวัตรเหยี่ยวดูเหมือนจะหมดความอดทนจริงดังคำพูด
“เอาละ ผมจะเป็นคนอธิบายเอง เมื่อวานคุณหมอลอดซุ้มประตูหลังของคฤหาสน์อุตางาวะเข้ามาเมื่อราว 9 โมง 40 หรือ9 โมง 50 เห็นจะได้ พอดีพบกับคุณนายอากิกะที่กำลังจะออกไปเดินเล่น คุณหมอเดินไปทางห้องครัวของคฤหาสน์แล้วบอกให้ยาเอะคนรับใช้ไปเรียกคุณพยาบาลโอโรอิมาหา แต่ปรากฏว่าคุณพยาบาลไม่อยู่เพราะเข้าเมืองไปด้วยรถเที่ยวที่สอง พอได้ยินดังนั้นคุณหมอก็หน้าซีด แล้วดูเหมือนจะเปลี่ยนใจในทันทีนั้น บอกให้สาวใช้ไปเรียกแม่หนูชิซุเอะสาวใช้ของท่านมาพบที่เรือนน้ำชา”
คราวนี้หมอเอบิสึกะหน้าซีดตัวสั่น แผดเสียงกราดเกรี้ยวออกมา
“โกหก บ้าบัดซบ”
สารวัตรไม่สะดุ้งสะเทือน จ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามตาไม่กระพริบราวกับพญาเหยี่ยวจ้องจับเหยื่อ นักสืบจมูกมดกับนักสืบ คิดลึกเคลื่อนตัวมายืนขนาบข้างหมอเอบิสึกะพร้อมกันราวกับได้รับคำสั่ง
“พอได้รับแจ้งจากยาเอะ หนูชิซุเอะไม่รู้ว่าคุณมีธุระอะไรแต่ก็รีบไปที่เรือนน้ำชาทันที เมื่อไปถึงก็พบคุณรออยู่มีหูฟังคล้องคอ คุณจับมือเธอแล้วบอกว่าวันนี้ฉันจะตรวจสุขภาพหล่อนเพราะสงสัยว่าจะเป็นโรคในทรวงอก หนูชิซิเอะชักกลัวเพราะรู้สึกว่าคุณทำอะไร ๆ แปลก จึงบอกว่าไม่ได้เป็นโรคอะไรและตอนนี้ก็กำลังมีงานอื่นอีกมากมายต้องทำ ยังไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวคุณก็กระโจนเข้าใส่ทันควันจนเธอเสียหลักล้มลง คุณตามเข้าไปจับตัวเธอตรึงลงไปกับพื้นแล้วขู่ว่า บอกให้ทำอะไรต้องทำอย่ามาขัดใจ ไม่อย่างนั้นจะจับแก้ผ้า ว่าแล้วก็พยายามจะจูบเธอ”
“ทุเรศ นี่มันหมิ่นประมาทกันชัด ๆ”
หมอเอบิสึกะแผดเสียงลั่น ตาวาวด้วยความประสงค์ร้าย ตัวสั่นเร่า ๆ ด้วยโทสะตั้งท่าราวกับจะเผ่นเข้าใส่สารวัตรเหยี่ยวในพริบตานั้น สองนักสืบจับแขนคนละข้างล็อกเอาไว้
“ชิซุเอะตกใจ พยายามขัดขืนและหาทางหนี แต่พอสะบัดพ้นออกมาคุณก็ตะครุบตัวเอาไว้ได้อีก สะบัดพ้นออกมาแล้วก็ถูกตะครับตัวไว้อีก อุตลุดอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดชิซุเอะก็จนมุมจึงกรี๊ดสุดเสียง พอดีคุณอายูระกำลังเดินเล่นอยู่ตรงสระน้ำได้ยินเข้าจึงเยี่ยมหน้าเข้าไปดูในเรือนน้ำชา แผนของคุณจึงล้มเหลวไม่เป็นท่า และหนูชิซุเอะก็รอดปากเสือมาได้อย่างหวุดหวิด ว่ายังไง ถ้าผมเล่าไม่ครบหนูชิซุเอะก็อยู่ตรงนี้และถ้ายังไม่พอก็ไปตามคุณอายูระมาอีกคนก็ได้ พอไม่ได้ดังใจคุณก็คลั่งวิ่งออกจากคฤหาสน์ไปเหมือนคนเสียสติ ตอนนั้นเป็นเวลาราว 10 โมงหรือ 10 โมง 10 นาที จากนั้นคุณก็ขึ้นรถเที่ยว 12.40 เข้าเมือง แต่คุณหมอครับรถเที่ยวนั้นช้าไป 20 นาทีและมาถึงหมู่บ้าน N ที่คุณจะขึ้นเมื่อราวบ่ายโมง ทีนี้ช่วยบอกผมทีเถิดว่าคุณไปทำอะไรอยู่ที่ไหนระหว่าง 10 โมงกว่า ๆ ถึงบ่ายโมง”
ดวงตาหมอเอบิสึกะที่จ้องไปที่สารวัตรเหยี่ยวแดงก่ำเหมือนบ้าแล้วคราวนี้ หมอขาพิการ สะบัดแขนจากการเกาะกุมด้วยกำลังแรง กระโดดตัวลอย แผดเสียงลั่นห้อง
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต”
แล้วเดินพรวดพราดออกไปที่ระเบียงทางเดิน หันมาทำตาขวางกวาดไปทั่วทุกคนในห้อง
“พวกแก ไอ้พวกโรคจิต พระเจ้าลงโทษให้ฆ่ากันเอง บ้า บ้าทุกคนนั่นแหละ”
หมอสติเฟื่องโบกมือไปมาเหมือนกอริลล่า สะบัดหน้าเดินกัง ๆ หายไป
“ทำไมไม่จับครับสารวัตร”
ทนายคามิยามะถามขึ้น
“ทำไมหรือครับ” สารวัตรเลิกคิ้วถาม “เราไม่มีหลักฐานอะไรนี่”
[ตัวละครในเรื่องที่ตายไปแล้ว 7 คน]
วานิ โมจิซึกิ แขกรับเชิญของทามาโอะ
อุตางาวะ ทามาโอะ ลูกสาวอุตางาวะ ทามอน น้องของคาซุมะ
อากิระ อุสึมิ กวีหลังค่อมแขกรับเชิญของทามาโอะ
ชิงุซะ หญิงขี้ริ้วลูกสาวนางยูระ นางุโมะอาของคาซุมะ
คาโยโกะลูกสาวอุตางาวะ ทามอนเกิดจากหญิงรับใช้
อุตางาวะ ทามอน
อุสึงิ อากิโกะนักประพันธ์สตรีอดีตภรรยาของคาซุมะ อยู่กับโมคุเบ
