ผัวชั่วคราว ตอนที่ 27
ดูฟองยิ้มอารมณ์ดีออกมาจากห้องลำเพา จู่ๆก็ตกใจเมื่อเจอเชิดศักดิ์ยืนอยู่
" นี่..เธอยังไม่ไสหัวไปอีกเหรอ"
" ก็กำลังจะไปอยู่นี่ไงคะ แหม...พูดกับเมียเพราะๆหน่อยสิคะคุณเชิดศักดิ์"
"ไม่ต้องมาเล่นลิ้นเลยนะ ฉันสั่งเธอแล้วใช่ไหม มาที่นี่อีกทำไม"
"ก็มาหาทุนไปให้ไกลหูไกลตาคุณไงคะ แค่เศษเงินที่คุณให้มามันไม่พอหรอกค้า... ไอ้เสี่ยกระจอก"
ดูฟองสะบัดหน้าเดินออกไป เชิดศักดิ์มองด้วยความหมั่นไส้ แต่ยังต้องเก็บดูฟองเอาไว้เพราะสามารถเชื่อมโยงไปถึงคนสั่งฆ่าได้
เวลาต่อมา คตกริชออกมาหาวิลิปดาที่โต๊ะ
"ลิปดาครับ"
วิลิปดาใจหนึ่งเป็นห่วง อีกใจยังงอนอยู่ จึงมองแล้วเมินไป
"ผมอยากอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น"
"มันผ่านมาตั้งวันแล้วนะคะ"
"ผมขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้โทร.หา อยากเคลียร์ตัวเองกับตำรวจก่อน"
วิลิปดาลุกขึ้นเดินออกไป คตกริชรีบตามไป
"ลิปดา"
"คุณเคยนึกถึงความรู้สึกของฉันบ้างไหม"
"เพราะผมห่วงคุณ ถึงได้ไม่ติดต่อลิปดาก่อนหน้านี้ ผมไม่อยากให้ลิปดาเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ด้วย"
"แต่ฉันอยากรู้นี่คะ เรื่องมันเป็นยังไง ใครคิดจะฆ่าคุณคะ ผู้หญิงที่ชื่อพิมพ์สนมไปอยู่กับคุณได้ยังไง"
"ถ้าบอกความจริง ลิปดาจะเชื่อผมหรือเปล่า"
"ก็ต้องฟังก่อนว่าความจริงนั่นน่าเชื่อถือไหม"
"ผมกำลังจะเคลียร์กับเขา ให้เขาช่วยบอกคุณว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ แต่วันนั้น...เขากลับต้องมาตายเพราะผมเอง"
วิลิปดาอึ้งไป เมื่อเห็นเขาน้ำตาไหลออกมา เธอก็น้ำตาคลอเช่นกัน
"ถ้าเป็นเรื่องจริง เขาก็ต้องตายเพราะฉันด้วย"
"ไม่เกี่ยวกับคุณหรอกครับลิปดา ผมเองที่ผิด พิมพ์สนมรับเคราะห์แทนผม"
"คุณมีศัตรูเหรอคะกริช"
"ผมไม่เคยเป็นศัตรูกับใคร แต่อาจจะมีใครบางคนที่เป็นศัตรูกับผมก็ได้"
"แล้วเป็นใครล่ะคะ"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมบอกตำรวจว่าอย่างนี้ด้วย ผมไม่รู้จริงๆ คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของตำรวจคลี่คลายคดี"
ลิปดาแตะผ้าพันแผลที่แขนของเขา
"เจ็บมากไหมคะ"
"นิดหน่อยครับ แค่กระสุนเฉี่ยวไปเท่านั้น แต่เสียใจมากกว่าที่คนอื่นต้องมาตายแทนผม"
"ถ้าวันนั้นฉันนั่งอยู่ด้วย คนที่ตายก็อาจจะเป็นฉันเอง"
คตกริชจับมือวิลิปดาไว้
"คุณยังคิดจะแต่งงานกับผู้ชายอันตรายคนนี้หรือเปล่าครับลิปดา"
"ถ้าฉันจะต้องตายฉันก็ไม่กลัวค่ะ ที่จริงพอได้ฟังข่าวฉันก็เป็นห่วงคุณมาก จนหายโกรธไปแล้ว"
คตกริชกอดวิลิปดาไว้แน่น
"ขอบคุณครับลิปดา ขอบคุณที่เป็นห่วงผม"
เธอกอดตอบ รู้สึกเป็นห่วงและสงสารเขาขึ้นมาจับใจ
ลำเพาภานั่งกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้ม เชิดศักดิ์เปิดประตูเข้ามาเห็นลำเพาภาเลยแกล้งถาม เธอถึงกับผวา
"คุณเพาเป็นอะไรครับ ดูเหมือนไม่ค่อยสบาย ให้ผมพาไปหาหมอไหมครับ"
"มีเรื่องเครียดนิดหน่อยค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ"
"ผมแค่เป็นห่วงคุณ....ทราบข่าวว่าผู้จัดการของคุณโดนลอบยิง ก็เลยมาถามด้วยความเป็นห่วง"
" พอเถอะ...ฉันไม่อยากพูดถึง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจเถอะค่ะ"
"เมื่อกี้เห็นดูฟองมาหาคุณ มีอะไรเหรอครับ"
ลำเพาภาชะงักไม่อยากตอบ
"เค้ามาขอลาออก"
"อ้าวเหรอ...ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย มีอะไรรึเปล่าครับ"
ลำเพาภาหงุดหงิด
"นี่คุณ...คุณกับดูฟองก็นอนอยู่ด้วยกันแทบทุกวัน ทำไมไม่ถามกันเองละ"
เชิดศักดิ์ชะงักเล็กน้อย
"คุณรู้"
"ฉันรู้มาตั้งนานแล้ว"
เชิดศักดิ์ยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่า
"คุณรู้เรื่องของผม ผมก็รู้เรื่องของคุณ"
ลำเพาภาระแวง
"คุณรู้อะไร"
"แล้วคุณทำอะไรลงไปล่ะ"
"คุณพูดออกมาเลยดีกว่า"
"ก็รู้ว่าใครเป็นคนสั่งฆ่านายคตกริช"
ลำเพาภาอึ้ง คิดไม่ถึงเมื่อเชิดศักดิ์เล่าให้ฟัง
"อีดูฟอง อีชาติชั่ว"
"อย่าไปว่าเขาเลยครับ ทุกคนก็มีความจำเป็นด้วยกันทั้งนั้น"
"ฉันขอถอนหุ้นทั้งหมด ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างคุณอีกแล้ว"
เชิดศักดิ์เข้าล็อก
"คำว่าถอนหุ้นของคุณ ผมขอเปลี่ยนเป็นยกให้ผมทั้งหมดเลยดีกว่าครับ"
"ฉันไม่มีอารมณ์ตลกนะ คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ"
"คนที่บ้าน่าจะเป็นคุณมากกว่านะครับ เพราะข้อหาบงการฆ่า ไม่โดนประหารก็ต้องไปแก่ตายในคุกนะครับคุณเพา"
"ไอ้เชิดศักดิ์ ไอ้หน้าตัวเมีย ฉันคิดถูกแล้วที่ไม่เอาคนอย่างแกมาทำพันธุ์"
"ถ้าคุณยอมเป็นเมียผม แต่งงานกับผมซะ คุณก็จะไม่ต้องเสียอะไรเลย ไม่ต้องติดคุก กิจการก็ยังคงอยู่ คิดให้ดีๆนะครับ"
ลำเพาภาโดนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดซ้ำเติมเข้าไปอีก เชิดศักดิ์เป็นต่อสุดๆ
หน้าบริษัทโฆษณา อุ๋ยซึ่งแต่งตัวดูหรูขึ้น เข้ามาด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าบริษัท แป๋มเดินออกมาเห็นพอดี
"มาหาใครคะ"
"มาหาพี่กริชค่ะ เขามาทำงานหรือเปล่าคะ"
แป๋มมองหน้าอุ๋ยอย่างพิจารณา
"เอ๊ะ...น้องเคยมาสมัครงานที่นี่ใช่ไหม"
อุ๋ยรีบก้มหน้า
"เอ่อ...พี่จำผิดแล้วค่ะ"
แป๋มพยายามดูหน้า
"ต้องใช่แน่ๆ เลย ฉันจำได้ น้องเคยมาสมัครพีอาร์นี่"
"เอ่อ...เหรอคะ ใช่ก็ใช่ค่ะ แต่วันนี้หนูไม่ได้มาสมัครงานนะคะ หนูมาหาพี่กริชค่ะ"
แป๋มมองหน้าอุ๋ยอย่างเซ็งๆ
"งั้นเดี๋ยวฉันพาไปนั่งรอ"
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 27 (ต่อ)
คตกริชกับวิลิปดาเดินเข้ามา อุ๋ยรีบลุกขึ้น
"พี่กริช เป็นยังไงบ้าง ฉันรู้ข่าวแล้วตกใจแทบแย่"
"พี่ไม่เป็นไรแล้ว แค่เจ็บนิดหน่อย"
"ใครที่คิดจะฆ่าพี่"
"พี่ก็ยังไม่รู้"
"คงไม่ใช่ยัยคุณนายนั่นหรอกนะ"
คตกริชส่งเสียงปราม
"อุ๋ย"
"คุณนายไหนคะกริช"
คตกริชกับอุ๋ยมองหน้ากัน คตกริชส่งสายตาไม่ให้อุ๋ยพูดอะไร
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ฉันหมายถึง...คุณนายเจ้าแม่เงินกู้ ที่เคยเป็นตามทวงหนี้แม่พี่กริชมาก่อนน่ะ ยัยเนี่ยคิดดอกเบี้ยมหาโหด"
คตกริชบอกลิปดา
"แต่ผมใช้หนี้ไปหมดแล้วครับ ไม่มีอะไรหรอก"
"อ๋อ..."
"โชคดีนะคนที่นั่งไปด้วยไม่ใช่เธอ"
วิลิปดากับกริชมองหน้ากันอึ้งๆ
"อุ๋ยมาก็ดีแล้ว เดี๋ยวไปทานข้าวด้วยกันไหมจ๊ะ จะได้คุยกันไปด้วย"
"ไม่เป็นไรจ้ะ พอดีฉันมีนัดกินข้าวกับเพื่อน เลยแวะมาดูว่าพี่กริชเป็นไงบ้าง"
"ขอบใจมากนะอุ๋ย"
"งั้นฉันไปก่อนละ"
"พี่ไปส่ง" แล้วเขาหันมาพูดกับวิลิปดา "เดี๋ยวไปกับผมนะครับ"
"ค่ะ...สวัสดีจ้ะอุ๋ย"
"บ๊ายบายจ้า"
คตกริชเดินออกไปส่งอุ๋ย
"อุ๋ยสบายดีนะ"
"มากเลย มีเสี่ยเลี้ยงสบายแล้ว"
"เขาจริงจังกับอุ๋ยหรือเปล่า"
"เรื่องนั้นช่างเถอะ เขามีเงินให้อุ๋ยใช้ก็พอ ว่าแต่พี่เถอะ ตัดขาดจากยัยคุณนายนั่นหรือยัง"
"พี่ไม่ได้ติดต่อเขานานแล้ว"
"เห็นพี่มีความสุขกับคุณลิปดา อุ๋ยก็ดีใจนะ"
ปากบอกดีใจแต่อุ๋ยแววตาเศร้า คตกริชตบบ่าเบาๆ
"พี่ก็ดีใจด้วยที่อุ๋ยมีความสุข แต่อยากให้อุ๋ยระวังตัวเหมือนกัน โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน หางานที่มั่นคงทำดีกว่า"
"ฉันรู้น่าพี่ ฉันเอาตัวรอดได้ ไปละนะ"
"โชคดีอุ๋ย"
อุ๋ยเดินออกไป คตกริชมองตาม อุ๋ยหันมาโบกมือให้
ลำเพยพรรณมองเข้ามาในบ้านอย่างแปลกใจ เห็นลำเพาภาสวมแว่นดำนั่งครุ่นคิดอยู่ริมหน้าต่าง
"พี่ภามารอนานหรือยังคะ"
"สักพักแล้วละ"
"พี่เพาไม่สบายหรือเปล่าคะ ท่าทางไม่ค่อยดีเลย"
"พี่ไม่ค่อยสบายใจเรื่องลิปดา"
"ลิปดายังไม่กลับเลยค่ะ"
"พี่อยากจะคุยกับลิปดาให้รู้เรื่อง"
"งั้นไปนั่งรอในสวนก่อนค่ะ เดี๋ยวพรรณเอาขนมให้ทาน"
ลำเพยพรรณพาลำเพาภาเข้าไปข้างใน
ในเวลาต่อมา อุ๋ยกำลังป้อนอาหารให้เชิดศักดิ์อย่างเอาใจเพื่อต้องการเกาะเชิดศักดิ์ที่ทั้งรวยและหล่อและไม่อยากกลับไปจนอีกแล้ว ขณะกำลังป้อนอยู่นั้น มือดูฟองก็มาปัดอาหารตกกระจายเปื้อนไปหมด
"อีทุเรศ อีชะนีแคระ ดัดจริตป้อนข้าวให้ผัวกูเหรอ อีหน้าด้าน"
"ดูฟอง...นี่ยังอยู่อีกเหรอ มาทำบ้าอะไรแถวนี้"
อุ๋ยทำแอ๊บแบ๊ว
"คุณเชิดขา...ใครอ่ะคะ ดูท่าทางถ่อยเถื่อนจัง ดูสิค่ะเนี้ย อุ๋ยเปื้อนไปหมดแล้ว อุ๋ยกลัวจังเลยค่ะ"
"โธ่ อีแคระ อีเด็กสลัม อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ากำพืดมึงมาจากไหน จะให้กูพูดไหม"
อุ๋ยหลุดแอ๊บ
"เอาสิวะ อีนักร้องกระหรี่!"
"พอได้แล้ว! อายคนอื่นบ้าง ดูสิเค้ามองกันใหญ่...ไปอุ๋ย ไปที่อื่นเถอะ"
เชิดศักดิ์ชี้หน้าขู่ดูฟอง แต่ดูฟองไม่ยอมเข้ามาดักหน้า
"ฉันไม่ยอมให้คุณทิ้งง่ายๆหรอก ฉันก็เมียคุณนะ"
"หน้าด้านพูดออกมาได้"
"เออ...มึงคอยดู กูจะบอกตำรวจให้หมดเลยว่ามืงทำอะไรไว้"
เชิดศักดิ์แค้นที่ถูกขู่จึงตบหน้าดูฟองด้วยความโมโห
"มึงไปบอกเลย คนอย่างกูรู้จักคนระดับบิ๊กๆทั้งนั้น กระหรี่อย่างมึงไม่มีใครเค้าฟังหรอก ถ้าตามมาอีกมึงตายแน่"
เชิดศักดิ์โอบอุ๋ยเดินออกไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ดูฟองนั่งลงกองที่พื้นเลือดกบปาก ทั้งเจ็บทั้งแค้น
คตกริชขับรถมาส่งวิลิปดาที่บ้าน วิลิปดาเห็นรถของแม่
"วันนี้แม่ก็มาด้วย กริชเข้าไปสวัสดีคุณแม่ก่อนสิคะ"
คตกริชลังเล ว่าจะเจอลำเพาภาดีหรือไม่
"ทำไมละคะ กริชไม่ค่อยได้คุยกับท่านเลย ลิปดาอยากให้คุยกับคุณแม่มากๆ ท่านจะได้เชื่อใจคุณ ไปค่ะ...เข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ"
เธอดึงคตกริชเบาๆ เขาตัดสินใจลงจากรถเดินไปกับวิลิปดา
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 27 (ต่อ)
สวนในบ้าน ลำเพยพรรณยกน้ำกับขนมมาให้ลำเพาภา
"กระหรี่ปั๊บเจ้าอร่อยจากบางลำพูค่ะพี่เพา ลองทานดูนะคะ"
แต่แล้วทั้งสองคนก็มองไปอย่างนึกไม่ถึง เมื่อเห็นวิลิปดาพาคตกริชเข้ามา
"แม่คะ น้าพรรณคะ วันนี้กริชมาด้วยค่ะ"
คตกริชยกมือไหว้ ลำเพาภารับไหว้แกนๆ แล้วเมินไป
"นั่งก่อนสิจ๊ะกริช มาทานขนมด้วยกัน"
"ขอบคุณครับ"
คตกริชนั่งลงตรงข้ามกับลำเพาภา วางมือถือลงบนโต๊ะ
"ลิปดาไปช่วยน้าชงชาให้แม่หน่อย ... กริชเอาชาไหมจ๊ะ" ลำเพยพรรณถาม
"ผมขอกาแฟดีกว่าครับ"
"เดี๋ยวลิปดามานะคะ"
วิลิปดาออกไปกับลำเพยพรรณ ทิ้งให้คตกริชกับลำเพาภาอยู่กันตามลำพัง ท่ามกลางบรรยากาศอึดอัด
ลำเพาภาตัดสินใจพูดขึ้น
"ฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะกริช"
"คุณเพาเสียใจจริงๆ เหรอครับ"
"ทำไมจะไม่จริงล่ะ ในเมื่อพิมพ์สนมเคยทำงานกับฉันมานาน ถึงพักหลังจะขัดแย้งเรื่องงานกันบ้าง แต่พอรู้ข่าวก็ใจหายเหมือนกัน เธอล่ะเป็นยังไง ตำรวจเขาว่ายังไงบ้าง"
"ตำรวจคงหาตัวมือปืนไม่ยากหรอกครับ เพราะแถวนั้นมีกล้องวงจรปิดอยู่หลายตัว ตอนนี้กำลังแกะภาพคนร้ายอยู่"
ลำเพาภาแอบสะดุ้ง เสียวสันหลังวาบ กลืนน้ำลายลงคอ แล้วทำใจดีสู้
"ขอให้จับคนร้ายได้เร็วๆ ก็แล้วกัน"
เขามองลำเพาภาอย่างค้นหาความจริง
"ผมก็หวังอย่างนั้นครับ ผมเชื่อว่าเวรกรรมมีจริง คนทำผิดต้องได้รับโทษอย่างสาสม"
"แล้วลิปดาว่ายังไง"
"ลิปดาเห็นใจผมครับ แทนที่จะโกรธ เขากลับเป็นห่วงผม กลัวว่าคนร้ายจะย้อนกลับมาทำร้ายผมอีก เพราะผมเห็นหน้ามัน"
"ลิปดาน่ะยังเด็ก แล้วพิมพ์สนมก็ยังมาตายตอนอยู่กับเธอด้วย เธอคงจะปฏิเสธได้ยากละคราวนี้ ว่าเธอไม่มีอะไรกับคนตาย"
"ผมไม่ยอมให้ปัญหาแค่นี้หยุดผมกับลิปดาหรอกครับ ถึงแม้ว่าคุณเพาจะทำอะไรที่มันร้ายแรงกว่าที่ทำมาแล้ว"
"คตกริช... ที่พูดนี่หมายความว่า เธอเข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดนี่ฉันต้องรับผิดชอบ"
"คุณเพาจะรับผิดชอบหรือไม่รับ ผมไม่มีสิทธิ์กล่าวหาหรอกครับ แต่ถ้าเอาเรื่องนี้ขึ้นมาต่อรองผม ผมก็ยังคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าคุณเพาอยู่ดี"
ลำเพาภากัดริมฝีปากอย่างเจ็บใจ คตกริชเดินออกไป
วิลิปดาช่วยลำเพยพรรณหยิบแก้ว ลำเพยพรรณชงชา ส่วนลิปดาชงกาแฟ
"ลิปดากับกริชเข้าใจกันดีแล้วใช่ไหม"
"ดีแล้วค่ะ กริชเล่าให้ฟังว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง"
"เขาว่ายังไงบ้างล่ะ"
วิลิปดาอ้าปากจะตอบ เสียงคตกริชดังขึ้นก่อน
"ลิปดาครับ"
"อยู่นี่ค่ะ"
คตกริชเดินเข้ามา
"ขอโทษนะครับ ผมต้องรีบไปงานศพคุณพิมพ์ก่อนเดี๋ยวรถติดกลัวจะไม่ทัน"
"จริงสินะคะ ลิปดาก็มัวแต่รั้งคุณไว้ เพราะเห็นคุณแม่มาด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจที่ได้คุยกับคุณแม่ ถึงจะครู่เดียวก็ยังดี" เขาพูดพลางยกมือไหว้ลำเพยพรรณ "ผมไปก่อนนะครับ ต้องขอโทษจริงๆ ครับ"
ลำเพยพรรณรับไหว้
"ไม่เป็นไรจ้ะกริช วันหลังแวะมาใหม่นะ"
"ครับ"
วิลิปดาเดินออกไปส่งคตกริช
เขาขึ้นรถขับออกไป ลำเพาภาผลุนผลันออกมา
"อ้าว...แม่จะกลับเหมือนกันเหรอคะ"
"แม่มีนัดกับเพื่อนไว้ บอกน้าพรรณด้วยนะแม่ต้องรีบไปก่อน"
"ได้ค่ะ"
ลำเพาภารีบขึ้นรถขับออกไป วิลิปดามองตามงงๆ
วิลิปดาเข้ามา เห็นลำเพยพรรณมองเก้อๆ
"ตกลงไปกันหมดเลยเหรอ"
"ใช่ค่ะ แปลกจัง" เธอเหลือบไปเห็นมือถือคตกริช "เอ๊ะ...กริชลืมมือถือค่ะ"
"อ้าว...เขาออกไปหรือยังล่ะ"
"เพิ่งไปเมื่อกี้นี่เอง เดี๋ยวลิปดาลองตามไปอาจจะทันค่ะ"
ลิปดารีบออกไป
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 27 (ต่อ)
คตกริชขับรถออกมา เสียงรถข้างหลังบีบแตรใส่ เขามองไปแปลกใจ จำได้ว่าเป็นรถลำเพาภา จึงจอดข้างทางดูท่าที
รถของลำเพาภามาจอดใกล้ๆ เธอลงจากรถมาหาเขา เขามองลังเล
"กลัวหรือไง ฉันไม่มีอาวุธหรอกนะ"
คตกริชลงจากรถ
"ผมคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วนะครับ"
วิลิปดาวิ่งออกมาเห็นพอดี จะรีบเข้าไปหาคตกริชด้วยความดีใจ แต่แล้วก็ชะงักเมื่อได้ยินลำเพาภาพูดขึ้น
"ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนเรื่องลิปดา"
"ผมว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า คุณเพาไม่อยู่ในฐานะที่ต่อรองอะไรกับผมได้"
วิลิปดาหลบไปทางหนึ่ง แอบฟังทั้งสองคุย
"แต่ฉันเป็นนักธุรกิจ ฉันมีสิทธิ์ที่จะเสนอไมใช่เหรอ เป็นต้นว่าเงินสองล้านบาทสำหรับการจบสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง"
คตกริชโกรธจนตัวสั่น
"คุณเพาครับ... คุณเป็นผู้ซื้อเสียจนเคยชินที่จะซื้อแม้กระทั่งคน อย่าว่าแต่สองล้านเลย มากกว่านั้นผมก็ไม่ต่อรองด้วย กรุณาเถอะครับ ในเมื่อคุณเพาเองก็ไม่ได้เลี้ยงดูลูกมาตั้งแต่ต้น หยุดยุ่งเรื่องของลิปดาเสียที"
"สามล้านบาท"
"กรุณาเถอะครับคุณเพา"
"ห้าล้าน"
"ห้าหรือหกหรือสิบผมก็ไม่สนใจ เพราะที่ผมรู้ๆ หลังจากผมตอบรับคุณเพาไปแล้ว สิ่งที่ผมจะได้ก็คือ...สิ่งที่...พิมพ์สนมเคยได้รับมาก่อ"
"คตกริช"
"ผมรู้ว่าคุณเพาไม่ได้ตั้งใจฆ่าพิมพ์สนม คนที่คุณเพาสั่งฆ่าก็คือผม"
วิลิปดาตกใจ รีบปิดปากตัวเองไม่ให้ร้องออกมา มือที่ถือมือถือสั่นแทบคุมไม่อยู่
ลำเพาภานิ่งงัน คตกริชกำมือเข้าหากัน กรามขบแน่น แววตากร้าว
"หรือว่าคุณเพายังต้องการอะไรจากผมอีก ผมพยายามเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว เมื่อพบกับลิปดา... แต่คุณเพาต่างหากล่ะที่พยายามดึงผมกลับไปอีก ใช้ทุกอย่างซื้อผม เอาบ้านมาหลอกล่อเพื่อจะให้ผมไปเป็นผัวชั่วคราวของคุณ"
"คตกริช"
ลำเพาภาตบหน้าคตกริช แรงตบทำให้ใบหน้าของเขาถึงกับสั่นสะท้าน เธอโกรธจัด
"เป็นอันว่า...เราตกลงกันไม่ได้สินะ"
"เมื่อผมตาย...ลิปดาก็ต้องตายด้วย อย่าคิดว่าเมื่อคุณเพาฆ่าผม คุณเพาจะได้ลิปดาคนเก่ากลับคืนไป"
ลำเพาภานิ่งแข็งรู้สึกชาไปทั้งตัว วิลิปดาน้ำตาไหลพราก ฟังต่อไม่ได้อีก รีบวิ่งหนีไป
คตกริชเดินไปขึ้นรถ ทิ้งให้ลำเพาภามองตามด้วยความเจ็บปวดและแค้นเคืองที่สุมแน่นในอกจนแทบจะระเบิดออกมา
วิลิปดาวิ่งน้ำตาไหลมาหยุดพิงกำแพงอย่างเหนื่อยหอบ เธอค่อยๆ ทรุดตัวลงหมดแรง หัวใจแหลกสลาย
วิลิปดาเดินเหม่อเข้ามาในบ้าน ดวงตาช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ลำเพยพรรณเข้ามาทางด้านหลัง
"ตกลงเจอกริชหรือเปล่าจ๊ะลิปดา"
วิลิปดาไม่ตอบ เดินขึ้นบันไดไปเงียบๆ น้ำตายังไหลพราก ลำเพยพรรณมองตามอย่างงงๆ
บนห้องนอน เธอร้องไห้พรั่งพรูออกมาอย่างหนัก เสียงสนทนาของคตกริชกับแม่ดังสะท้านก้องหู เธออดนึกถุงคำพูดของอุ๋ย ที่เรียก "ยัยคุณนาย" รวมถึงเรื่องที่อุ๋ยเคยเล่าให้ฟังว่า คตกริชมีผู้หญิงคราวแม่เลี้ยงดู จนถึงความลับที่ปรากฏในบทสนทนา
"แต่คุณเพาต่างหากล่ะที่พยายามดึงผมกลับไปอีก ใช้ทุกอย่างซื้อผม เอาบ้านมาหลอกล่อเพื่อจะให้ผมไปเป็นผัวชั่วคราวของคุณ ผมรู้ว่าคุณเพาไม่ได้ตั้งใจฆ่าพิมพ์สนม คนที่คุณเพาสั่งฆ่าก็คือผม"
เสียงทุกอย่างปนกันอื้ออึงสับสน วิลิปดาปิดหูตัวเองอย่างรับความจริงไม่ได้
ทางด้านลำเพาภาเข้ามาในห้องนอนด้วยอารมณ์คั่งแค้น เธอหยิบปืนออกมาจากกระเป๋าถือ เธอเอาออกมาเปิดดู ตรวจกระสุนข้างใน สีหน้าเหี้ยมเกรียม คิดจะทำอะไรบางอย่าง
สายวันใหม่ คตกริชแต่งตัวชุดดำ กำลังจะออกจากบ้านไปงานศพพิมพ์สนม เสียงกริ่งดังขึ้น เขามองไป แปลกใจมาก
คตกริชออกมาที่ประตูรั้ว เห็นลำเพาภาซึ่งสวมแว่นดำยืนรออยู่
"คุณเพามีธุระอะไรกับผมเหรอครับ"
"ทำไมพูดจาไม่ต้อนรับเลย อย่าลืมว่าบ้านหลังนี้มีเงินของฉันอยู่ด้วย"
"ขอเวลาอีกสักหน่อย ผมจะหาเงินมาใช้คืนคุณ"
"ฉันไม่ได้มาทวงบ้านหรือทวงเงิน แต่มาทวงอย่างอื่น ขอเข้าไปคุยในบ้านได้ไหม"
"เมื่อคืนเราคุยกันจบไปแล้ว"
"ฉันอยากเจรจาใหม่ ด้วยเงื่อนไขใหม่"
คตกริชมองลำเพาภาอย่างลังเลและระแวง ตัดสินใจว่าจะให้เข้าบ้านดีหรือไม่
เขาเดินนำลำเพาภาเข้ามาในบ้าน เธอถอดแว่นดำออกเก็บในกระเป๋า
"ฉันอยากจะตกลงกับเธออีกครั้ง เรื่องลิปดา"
"ผมบอกคุณเพาไปแล้วนี่ครับ จะให้ผมพูดอีกกี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิม ผมจะไม่มีวันเลิกกับลิปดาเป็นอันขาด"
"เธอต้องการอะไรบอกฉันมา ฉันให้ได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตฉันเอง เพื่อแลกกับลิปดา"
"ผมไม่อยากได้อะไรจากคุณเพาเลยครับ แม้แต่บ้านหลังนี้ คุณเพาจะเอาคืนไปก็ได้"
"ฉันขอร้องละกริช ฉันก็ไม่อยากได้อะไรจากเธอ นอกจากลูกสาวฉัน"
"ผมขอร้องคุณเพาเหมือนกัน ผมรักลิปดามาก และลิปดาก็รักผม คุณเพาปล่อยผมกับลิปดาไปเถอะครับ"
"ฉันปล่อยลิปดาไปไม่ได้ เพราะลิปดาเป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน ฉันไม่มีวันยกลิปดาให้ กับคนที่เคยเป็นผัวชั่วคราวของฉันมาก่อน"
"คุณเลิกย้ำถึงอดีตของเราได้แล้ว ยังไงมันก็เป็นแค่อดีต วันนี้ผมรักลิปดาและอนาคตของผมก็คือลิปดาคนเดียวเท่านั้น ผมจะแต่งงานกับลิปดาให้ได้"
ลำเพาภาล้วงกระเป๋าหยิบอะไรบางอย่าง
"ไม่! ไม่มีวัน"
ลำเพาภาชักปืนออกมา
"เอาสิครับ ถ้าคุณเพาคิดว่าผมตายแล้วจะยุติเรื่องทั้งหมดได้"
"อย่าท้านะ"
"ผมกำลังท้าอยู่นี่ไงครับ"
ลำเพาภาทำท่าจะเหนี่ยวไก
"อย่านึกว่าฉันไม่กล้า"
"ผมรู้ว่าคุณเพากล้า คุณคิดจะฆ่าผมมาครั้งนึงแล้ว แต่คุณน่าจะรู้จักลิปดาดีกว่าผม ถึงคุณเพาจะฆ่าผมให้ตาย คุณเพาก็จะไม่มีวันได้ลิปดากลับคืนไป คุณเพาต้องสูญเสียลิปดาไปทั้งเป็น เพราะลิปดาจะไม่มีวันให้อภัยคุณแน่"
ลำเพาภาแค้นใจ คตกริชหลับตา มือเธอสั่นเทา น้ำตาคลอ พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา ในที่สุดลำเพาภาตัดสินใจเหนี่ยวไก คตกริชสะดุ้งเฮือก แต่ปรากฏว่าเป็นเสียงดังกริ๊ก ไม่มีกระสุน
"ที่แท้เธอมันก็แค่ไอ้ขี้ขลาด"
คตกริชลืมตาขึ้นงงๆ เห็นลำเพาภาจ้องมองเขาอย่างแค้นใจสุดขีด
"คุณเพา...ตั้งใจจะฆ่าผมจริงๆ ใช่ไหม"
ทั้งสองจ้องมองกันอย่างเจ็บปวดระคนเคียดแค้น
"ฉันไม่ยิงแกให้เสียมือหรอก แต่อยากเห็นหน้าแกตอนใกล้ตายว่ามันเป็นยังไง"
"คุณใจดำอำมหิตมาก"
"ฉันทำทุกอย่างเพื่อลิปดา ผู้ชายอย่างแกไม่มีวันเข้าใจหัวอกแม่อย่างฉัน"
"ทำไมจะไม่เข้าใจ ผมก็มีแม่เหมือนกัน"
"แม่ของแกไม่ใช่แม่อย่างฉัน"
"อย่าพูดจาดูถูกแม่ผม"
"แกรักแม่แกยังไง ฉันก็รักลูกของฉันเหมือนกัน ถ้าแกยังไม่เลิกกับลิปดาละก็ระวังตัวไว้ให้ดี ฉันมีวิธีเก็บแกโดยที่ลิปดาไม่มีวันรู้ ถึงแกจะรอดมาแล้วครั้งนึง แต่ครั้งต่อไป แกจะไม่มีทางรอดแน่ ฉันจะไม่มีวันยอมให้แกกับลิปดาได้แต่งงานกัน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตใครก็ตาม"
พูดจบลำเพาภาก็เดินออกไป คตกริชมองตามเจ็บแค้นใจเช่นกัน
อ่านต่อตอนที่ 28
