ผัวชั่วคราว ตอนที่ 26
หน้าบ้านคตกริช สายวันใหม่ เขาขับรถออกมาจากบ้าน แล้วเดินลงจากรถมาปิดประตูรั้วบ้าน ด้านหลังเขามีใครบางคนซุ่มดูอยู่ คือ แจ๊คกับตั้ง แจ๊คนั่งซ้อนท้ายตั้ง ทั้งสองสวมหมวกกันน็อคแบบเต็มใบ ปิดบังหน้าตา
แจ๊คล้วงเข้าไปในเสื้อแจ๊กเก็ต หยิบปืนออกมาเล็งไปทางคตกริช และกำลังจะเหนี่ยวไก แต่มีรถคันหนึ่งแล่นมาตัดหน้าเสียก่อน แจ๊คจึงชะงักไว้
คตกริชเปิดประตูจะขึ้นรถ แจ๊คเตรียมเล็งอีกครั้ง แต่แล้ว...
"คุณกริช"
คตกริชหยุด หันไปมอง
อารีเดินเข้ามาหาคตกริช บังเขาไว้จากทางมือปืน
"เมื่อวานพี่ไปเพชรบุรีมา เลยซื้อขนมตาลเจ้าอร่อยมาฝาก"
"ขอบคุณครับพี่อารี"
"จ้ะ จะไปทำงานเหรอ"
"ไปรับเพื่อนกินข้าวกันน่ะครับ ผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณพี่อารีมาก"
อารีพยักหน้า คตกริชกลับขึ้นรถแล้วขับออกไป แจ๊คพยักหน้าให้ตั้งขับตามไป
พิมพ์สนมแต่งตัวเซ็กซี่กว่าปกติ เธอส่องกระจกบอกกับตัวเอง
"คิดจะหลอกให้ฉันเลิกกับคุณเหรอกริช ไม่มีทาง... คุณนั่นแหละ จะต้องกลับมาติดกับฉันอีก"
พิมพ์สนมส่องกระจกดูซ้ายขวาอย่างแน่ใจ ก่อนจะหิ้วกระเป๋าออกจากห้องไป
คตกริชขับรถมารอ พิมพ์สนมเดินลงมา คตกริชเปิดประตูให้
"เชิญครับคุณพิมพ์"
มอเตอร์ไซค์ของแจ๊คกับตั้งแล่นมาตามหลัง พิมพ์สนมหันมาถามกริช
"ตกลงวันนี้จะคุยอะไรกับพิมพ์คะ"
"เราทานข้าวไปคุยกันไปดีไหมครับ"
"ดีค่ะ"
พิมพ์สนมแกล้งทำมือถือหล่นลงบนพื้น เพื่อให้เห็นคอเสื้อที่คว้านลึก เธอแกล้งก้มหา แต่คตกริชเห็นมือถือที่หล่น
"ผมเก็บให้ครับ"
คนร้ายที่นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ยกปืนขึ้นมา ในขณะที่คตกริชก้มลง เป็นจังหวะเดียวกับที่คนร้ายเหนี่ยวไกปืน เสียงปืนลั่นดังปัง
พิมพ์สนมกรีดร้องลั่น คนร้ายจะยิงซ้ำอีก คตกริชดึงพิมพ์สนมก้มหลบ
"ระวังครับคุณพิมพ์"
คนร้ายเห็นท่าไม่ดี จึงขี่มอเตอร์ไซค์หนีไป
คตกริชรู้สึกเจ็บ ดูที่แขนตัวเอง เห็นเลือดไหลออกมาเป็นทาง เพราะโดนกระสุนเฉี่ยว เขานิ่วหน้ารู้สึกเจ็บมาก
"ผมโดนยิง... คุณพิมพ์เป็นยังไงบ้าง"
แต่พิมพ์สนมไม่ตอบ คตกริชหันไปมอง ตกใจสุดขีด
"คุณพิมพ์"
พิมพ์สนมคอพับ เลือดค่อยๆ ไหลออกมาเป็นทางจากหัวใจ
"คุณพิมพ์... คุณพิมพ์"
คตกริชเขย่าตัวพิมพ์สนม แต่เธอหมดสติแน่นิ่งไปเสียแล้ว
พิมพ์สนมนอนอยู่บนเตียงรถเข็นถูกเข็นมาตามทางในโรงพยาบาล มีเครื่องช่วยหายใจและสายน้ำเกลือยื้อชีวิตไว้ เขาวิ่งตามอย่างเป็นห่วง ไม่สนใจแขนตัวเองที่เลือดไหลไม่หยุด
"คุณพิมพ์ทำใจดีๆ ไว้นะครับ คุณพิมพ์..."
คตกริชวิ่งตามมาถึงหน้าห้องไอซียู พิมพ์สนมถูกเข็นเข้าไป เขามองตาม ใจคอไม่ดี
พยาบาล 1 เข้ามาหาเขาบอก
"เชิญคุณมาทำแผลทางนี้ก่อนค่ะ"
คตกริชเดินตามพยาบาลไป
พิมพ์สนมอยู่ในห้องไอซียู หมอและพยาบาลช่วยกันปั๊มหัวใจ ร่างของพิมพ์สนมถูกกระตุกขึ้นมาหลายครั้ง แต่สัญญาณชีพยังนิ่งอยู่
คตกริชทำแผลเสร็จแล้วนั่งเครียดอยู่หน้าห้อง โอมวิ่งเข้ามา
"กริช"
"พี่โอม"
"เป็นไงบ้างกริช เกิดอะไรขึ้นวะ"
"ผมก็งงไปหมดแล้วครับพี่โอม มันเกิดขึ้นเร็วมาก แต่คิดว่ามือปืนคงตั้งใจยิงผม แต่พลาดไปถูกพิมพ์สนม"
โอมมองหน้าคตกริชอย่างไม่อยากเชื่อ
"ใครมันจะโหดร้ายขนาดนั้นวะ แกไปทำอะไรให้ใคร เขาถึงต้องฆ่าแก"
"ผมคิดว่ามีอยู่คนเดียวที่อยากให้ผมตาย"
โอมกับคตกริชมองหน้าอย่างรู้กัน โอมรู้สึกขนลุกขึ้นมา
"เวรกรรมจริงๆ ว่ะกริช งั้นแกให้การกับตำรวจไปเลยว่าสงสัยใคร"
โอมตบบ่าคตกริชอย่างให้กำลังใจ
"ไม่หรอกครับ เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นแม่..."
คตกริชน้ำตาคลอพยายามกลั้นอะไรบางอย่างที่มาจุกลำคอ โอมมองกริชอย่างเข้าใจ พยักหน้า
"ถ้าพี่เป็นแก พี่ก็ลำบากใจเหมือนกัน"
หมอเปิดประตูออกมา คตกริชถลาเข้าไปถาม
"คนเจ็บเป็นยังไงครับคุณหมอ"
"หมอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"
คตกริชถึงกับเซไปนิดหนึ่ง น้ำตาไหลออกมา โอมจับบ่าปลอบใจ
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 26 (ต่อ)
ลำเพาภากรีดร้องออกมาอย่างหัวเสียและหวาดกลัว
"ทำงานพลาดได้ยังไง"
"คตกริชดวงดีค่ะคุณเพา นังพิมพ์เลยเคราะห์ร้ายตายแทน"
"ยังจะโทษดวงอีก นี่มันผิดพลาดร้ายแรงเลยนะ ฉันไม่ได้อยากให้พิมพ์สนมตาย"
"คุณเพาเบาเสียงหน่อยนะคะ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า เราจะซวยกันทั้งสองคน"
ลำเพาภาพยายามหายใจเข้าลึกๆ ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พลางส่ายหน้า
"แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อไป ถ้าตำรวจจับได้ล่ะ"
"จับไม่ได้หรอกค่ะคุณเพา ดูฟองให้มือปืนหนีไปแล้ว เงินอีกครึ่งก็ไม่ต้องจ่าย เพราะมันทำไม่สำเร็จ"
ลำเพาภาเริ่มตัวสั่นอย่างหวาดกลัวขึ้นมา
"ให้มันหนีไปไกลๆ อย่ากลับมาแถวนี้อีก"
"รับรองค่ะ พวกนี้มันมืออาชีพอยู่แล้ว จับไม่ได้หรอกค่ะ"
ลำเพาภาเอนหลังพิงพนักอย่างเหนื่อยใจ ดูฟองมองอย่างเครียดๆ
คตกริชเข้ามาดูศพของพิมพ์สนมในห้องไอซียู
"หลับให้สบายนะครับคุณพิมพ์ ผมขอโทษ ขออโหสิสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา ผมขอโทษ"
พยาบาลเลื่อนผ้าคลุมสีขาวขึ้นมาปิดหน้าพิมพ์สนม คตกริชน้ำตาไหลออกมาอีก
คตกริชออกมาหาโอมที่นั่งรออยู่ โอมลุกขึ้น
"ทำใจดีๆ ไว้กริช มันเป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น"
"ผมจะพยายาม"
โอมตบบ่าคตกริชอีกครั้ง ตำรวจ 2 นายเข้ามาหาคตกริช
"คุณคตกริชใช่ไหมครับ"
"ครับ ผมเอง"
"ขอเชิญไปที่สถานีตำรวจกับเราก่อนนะครับ เราจะสอบปากคำคุณเกี่ยวกับผู้ตาย"
"ครับ"
โอมมองคตกริชอย่างเป็นห่วง
เวลาเย็นต่อเนื่องมา วิลิปดาลงมาจากชั้นบน ลำเพยพรรณบอกหลานสาวด้วยท่าทางละล่ำละลัก
"ลิปดาเห็นข่าวหรือยัง"
"ข่าวอะไรคะ"
"เมื่อกี้น้าเห็นข่าวเกี่ยวกับกริชทางทีวี ลองเปิดเว็บข่าวดูสิ น่าจะมีอยู่"
วิลิปดาลองเปิดเว็บข่าวในมือถือ พลางถามลำเพยพรรณไปด้วย
"ข่าวอะไรคะ"
"นี่ไงลิปดา"
ลำเพยพรรณชี้ให้วิลิปดาดูภาพในเน็ต เป็นภาพหน้าพิมพ์สนม พร้อมกับคตกริชที่ยืนอยู่หน้ารถใกล้ร่างของเธอ หลังจากโดนยิงแล้ว
วิลิปดาอ่านข้อความพาดหัว
"ฆ่าผิดตัวหนุ่มนักโฆษณาหน้าคอนโดสาว" วิลิปดาบอกกับลำเพย " ข่าวกริชจริงๆ ด้วยค่ะ มีชื่อคตกริชกับผู้หญิงที่ตายชื่อพิมพ์สนม"
ลำเพยพรรณกับวิลิปดามองหน้ากันอย่างใจหาย วิลิปดาน้ำตาพราว มือเย็นเฉียบ นั่งลงอย่างอ่อนแรง
"นี่มันอะไรกันคะ ทำไม...ทำไมต้องมีคนคิดฆ่ากริช แล้วผู้หญิงที่ตายแทนมาอยู่กับเขาได้ยังไง เขาเป็นคนเดียวกับที่ลิปดาเห็นในรูป..."
ลำเพยพรรณจับมือวิลิปดาไว้
"เรารอฟังจากปากของกริชเองดีกว่าลิปดา"
"จริงด้วยค่ะ"
วิลิปดาหยิบมือถือขึ้นมากดหาคตกริชทันที แต่พอฟังสักพักก็วางสายอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะกดโทร.ออกอีกครั้ง
"โทรไม่คิดเลยค่ะ"
ลิปดาจะกดโทร.ออกอีก แต่ลำเพยพรรณดึงมือไว้
"เขาอาจจะอยู่ที่โรงพักละมั้ง เลยไม่สะดวกรับสาย ที่จริงเรานิ่งไว้ก่อนก็ดี น้าไม่อยากให้เกิดข่าวพัวพันกับลิปดาไปด้วย"
"แต่หนูใจร้อนนะคะน้าพรรณ อยากรู้ว่ากริชเป็นยังไงบ้าง แล้วผู้หญิงคนนั้นมาอยู่กับเขาได้ยังไง"
"ใจเย็นๆ ลิปดา เราอยู่วงนอกดีกว่า น้าไม่อยากให้ลิปดามีชื่อเกี่ยวข้องอยู่ด้วย"
"แต่เราไม่ได้ทำผิดคิดร้ายใครนี่คะ เราเพียงแต่ต้องการรู้ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา"
"เราต้องได้รู้ความจริงจากปากของกริชแน่ๆ แต่ตอนนี้เราต้องให้เขาเคลียร์ตัวเองกับตำรวจเสียก่อน เชื่อน้าเถอะลิปดา อย่าให้เสียกับทางเราเอง"
วิลิปดานิ่งอึ้ง ลำเพยพรรณเสียงกร้าว
"เชื่อน้านะ นี่เป็นคำสั่งของน้านะลิปดา"
"ค่ะ น้าพรรณ"
วิลิปดาหน้าเคียดขึ้ง ลำเพยพรรณพยายามลูบหลังปลอบให้เย็นลง
คตกริชเดินเข้ามาหาโอมที่รออยู่ที่ร้านกาแฟด้วยหน้าตาอิดโรย โอมถามอย่างเป็นห่วง
"ตำรวจว่าไงบ้างกริช"
"เขาก็ถามเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับคุณพิมพ์ ตอนเกิดเหตุการณ์ ผมกำลังพาคุณพิมพ์ไปไหน"
"แล้วแกตอบยังไง"
"ผมตอบตามความจริง... ว่ากำลังจะบอกเลิกกับเขา แล้วอัดคลิปให้ลิปดาฟัง แต่มาเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน"
"ตำรวจสงสัยใครบ้าง"
"ผมไม่ได้พาดพิงถึงใคร เพราะผมเป็นห่วง...ความรู้สึกของลิปดา"
"แกโทร.หาลิปดาหรือยัง"
"ยังครับ มือถือผมแบตหมด ไม่รู้ว่าลิปดาเห็นข่าวหรือยัง"
"แกควรจะโทร.ไปเคลียร์กับลิปดาด้วยนะ"
"ผมอยากจะเคลียร์ตัวเองกับตำรวจก่อนครับ เพราะเรื่องมันร้ายแรงมาก แล้วก็ติดต่อทางญาติของคุณพิมพ์เรื่องงานศพด้วย"
โอมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 26 (ต่อ)
ภายในบ้าน วิลิปดาเดินไปมาอย่างร้อนใจ ลำเพยพรรณมองด้วยความเป็นห่วง
"นั่งซะบ้างเถอะลิปดา"
"นั่งไม่ติดหรอกค่ะ หนูร้อนใจ ป่านนี้ยังติดต่อกริชไม่ได้เลย เพื่อนที่ทำงานก็เช็คข่าวกันให้วุ่นไปหมด ลิปดาไม่รู้จะตอบยังไงเลยต้องปิดโทรศัพท์หมด คราวนี้ถ้ากริชติดต่อลิปดามาก็ไม่ได้อีก"
"เขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่ก็ได้"
"น้าพรรณคะ... ถ้าตำรวจสอบแล้วได้ความว่า...กริชฆ่าผู้หญิงคนนั้นเสียเอง มันต้องมีเรื่องซับซ้อนซ่อนเงื่อนแน่ๆ"
"ลิปดาอย่าเพิ่งคิดไปเอง รอฟังจากกริช จากตำรวจดีกว่า"
"ลิปดาไม่เข้าใจ ทำไมมีคนคิดฆ่ากริช ใครเป็นคนสั่งการ แล้วกริชไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง ตอนนี้ลิปดามีแต่คำถามเต็มไปหมด"
ลำเพยพรรณเข้าไปกอดวิลิปดาไว้ให้ใจเย็น
"เราไม่รู้ว่าเรื่องตื้นลึกหนาบางเป็นยังไง อย่าไปเดาดีกว่า น้าเชื่อว่าตำรวจต้องคลี่คลายคดีนี้ได้แน่"
วิลิปดาร้องไห้
"ก่อนหน้านี้ลิปดาเคยโกรธเขา แต่พอเห็นข่าววันนี้แล้ว ลิปดากลับรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมามากกว่าโกรธ ถ้าคนที่ตายเป็นเขา...ลิปดาคงทนไม่ได้แน่ๆ"
วิลิปดาถอนใจเครียดๆ ลำเพยมองหลานสาวเป็นห่วงจับใจ
เสียงแตรรถดังขึ้น วิลิปดาผุดลุกขึ้นอย่างดีใจ
"กริช"
วิลิปดารีบวิ่งออกไปดู
วิลิปดาออกมาเปิดประตูรั้วให้ รถของลำเพาภาแล่นเข้ามาจอด สีหน้าวิลิปดาค่อนข้างผิดหวัง
เมื่อแม่ก้าวลงจากรถ
"แม่เห็นข่าวแล้ว เลยมาดูว่าลิปดาเป็นยังไงบ้าง เพราะติดต่อลิปดาไม่ได้เลย"
"ลิปดาไม่เป็นไรค่ะ"
"กริชว่ายังไงบ้างล่ะ เกี่ยวกับผู้หญิงที่ตายคาอกเขาน่ะ เขาแก้ตัวยังไง"
"มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาแก้ตัวหรอกค่ะ กริชคงทุกข์มากพอแล้ว หนูไม่อยากซ้ำเติมเขา"
"ช่างมีคุณธรรมดีเลิศเหลือเกินนะลูกสาวของฉัน คตกริชฉาวโฉ่ขนาดนี้ ฟังเสียงคนข้างนอกบ้างเถอะลิปดา"
วิลิปดาถอนใจช้าๆ และอดทน
"มาเพื่อจะพูดเรื่องนี้เหรอคะ"
"มันเป็นหน้าที่ของแม่ ที่จะต้องปกป้องเรานะลิปดา คราวนี้มีเหตุผลพอหรือยัง ที่เราไม่ควรแต่งงานกับเขาเป็นอันขาด"
"อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ได้ไหมคะ"
"ในเมื่อหางของคตกริชโผล่ออกมาขนาดนี้แล้ว เรายังคิดถึงเรื่องแต่งงานกับเขาอีกเหรอ"
วิลิปดาเมินหน้า
"ไว้พูดกันวันหลังเถอะค่ะ"
"เราพูดกันตอนนี้ดีกว่า ขืนปล่อยไว้นานมันก็จะกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว คิดดูให้ดีนะลิปดา ทำไมเราไม่ถามเขาสักคำว่า ผู้หญิงที่ตายเกี่ยวข้องอะไรกับเขา"
"ลิปดาจะถามเขา เมื่อเขาสบายใจกว่านี้ค่ะ ตอนนี้ลิปดาไม่อยากซ้ำเติมเขาอีก"
"โธ่เอ๊ย...ลิปดา ทำตัวเป็นแม่พระแสนดี แล้วรู้ไหมว่า สิ่งที่เขาตอบแทนแม่พระน่ะเป็นอะไร อาจจะเป็นความตายอย่างพิมพ์สนมก็ได้ ใครจะรู้"
วิลิปดาอึ้ง สะบัดหน้าเดินหนีเข้าไปในบ้าน ลำเพาภามองตามรู้สึกขัดใจ
ลำเพาภาตามวิลิปดาเข้ามาในบ้าน
"เกิดเรื่องขนาดนี้แล้วยังจะเชื่อผู้ชายคนนั้นอีกเหรอลิปดา"
เธอไม่ฟังแม่ เดินขึ้นห้องไป
"ลิปดา"
ลำเพยพรรณเข้ามาจับตัวลำเพาภาไว้
"ลิปดาแกกำลังกลุ้มน่ะค่ะ ติดต่อกริชไม่ได้ อย่าเพิ่งไปคาดคั้นอะไรแกตอนนี้เลย"
"เธอน่ะถนอมลิปดามากเกินไป จนแกไม่มีภูมิต้านทานเลยนะ คตกริชเป็นผู้ชายอันตราย เขาคบผู้หญิงอยู่กี่คนก็ไม่รู้ แล้วดูสิ ผู้หญิงต้องมาตายเพราะเขา จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงลิปดาได้ยังไง"
"พรรณก็เป็นห่วงค่ะ แต่ไม่อยากให้พี่เพาประชดประชันแกให้แกน้อยใจอีก"
"ประชดที่ไหนกัน ฉันพูดเตือนทั้งนั้น ฉันรึอุตส่าห์มาเพราะเป็นห่วง แต่ที่ไหนได้ เขากลับห่วงผู้ชายมากกว่า"
"เขาเป็นแฟนกันก็ต้องห่วงกันเป็นธรรมดาค่ะ"
"แต่ผู้ชายมันนอกใจไปกับผู้หญิงอื่น ยังจะหลงเชื่อมันอีกเหรอ"
"เรายังไม่รู้ว่าเรื่องจริงเป็นยังไง เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้ รอฟังจากปากของกริชเองดีกว่าค่ะ"
"เธอนี่ยังไงนะพรรณ เข้าข้างคนอื่นมากกว่าฉันอีกเหรอ"
"พรรณก็พูดไปตามที่เห็นข้อมูล ไม่ได้เข้าข้างใครจริงๆ เมื่อกี้พรรณห้ามลิปดาแล้วว่า อย่าเพิ่งไปยุ่งกับเรื่องนี้ แกก็ฟังนะคะ แกคงกำลังเครียด พรรณว่า พี่เพานั่งพักดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวจะได้กินข้าวด้วยกัน"
"ไม่! ฉันกินอะไรไม่ลง"
"งั้นดื่มน้ำก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพรรณไปเอามาให้"
"ฉันกลับก่อนดีกว่า รู้สึกเหนื่อย เธอดูแลลิปดาให้ดีก็แล้วกัน ถ้าลิปดาเกิดเป็นอะไรไปเพราะผู้ชายคนนี้ เธอต้องมีส่วนรับผิดชอบด้วย"
ลำเพาภาสะบัดหน้าออกไป ลำเพยพรรณมองตามเหนื่อยใจ
คตกริชกลับเข้ามาในบ้านด้วยสภาพอ่อนแรง ลูบหน้าตัวเองเพื่อไล่ความเหนื่อยล้า แต่ภาพระหว่างเขากับพิมพ์สนมก็วาบขึ้นมา ในช่วงเหตุการณ์ต่างๆจนพิมพ์สนมแน่นิ่ง สิ้นชีวิต เขาร้องไห้ออกมาอย่างรู้สึกผิดต่อพิมพ์สนม
"ขอโทษนะครับคุณพิมพ์ ผมรับผิดชอบชีวิตคุณไม่ได้ ผมขอโทษ..."
ในร้านอาหาร เวลากลางคืน ต่อเนื่องมา เชิดศักดิ์กับดูฟองกำลังวางแผนชั่ว
"ไอ้คตกริช นอกจากมันเนื้อหอมแล้วโชคยังเข้าข้างมันอีก"
"มันไม่ได้โชคดีหรอก ไอ้มือปืนลูกน้องของฉันมันห่วยต่างหาก ไม่น่าเลี้ยงไว้เลย"
"แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะคะ"
" อย่างแรกเธอต้องปิดปากให้สนิท อย่าให้ระแคะระคายเป็นอันขาด ไม่งั้นแผนทั้งหมดที่ฉันวางไว้เสียหายแน่"
"คุณเชิดจะกลัวอะไรนักหนา อย่างมากก็มีแค่ดูฟองกับนังลำเพาภาที่เป็นคนสั่งฆ่า ยังไงก็ไม่ถึงตัวคุณหรอก"
"ฉันจะใช้ตรงนี้เป็นเครื่องต่อรอง ฮุบกิจการลำเพาภามาเป็นของฉัน แถมยังได้ตัวอีกต่างหาก เพราะงั้นเธอต้องเลิกยุ่งและเลิกติดต่อกับลำเพาภาอีก ลาออกไปซะ"
"แล้วจะให้ดูฟองทำอะไรล่ะคะ"
"ไปไหนก็ได้ สักพักแล้วค่อยกลับมา"
"นี่จะถีบหัวส่งกันเลยเหรอ ได้…ขอเงินทุนสักก้อนสิคะ"
เชิดศักดิ์โยนเงินให้สองหมื่น
"อะไรกัน ค่าตัวฉันมีแค่นี้เองเหรอ"
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เธอออกไปนอนกับแขกไม่เว้นแต่ละวัน แถมยังได้เงินค่าจ้างจากลำเพาภาอีก"
"ดูฟองก็ต้องจ่ายให้ลูกน้องคุณหนีไปกบดาน ก็เหลือเงินไม่เท่าไรแล้วนะคะ"
"ฉันไม่สนใจ ออกไปเลยไป จะไปไหนก็ไป ไป๊!"
"ฉันกะแล้ว พอฉันหมดประโยชน์คุณก็ทำกับฉันแบบนี้ ไอ้…"
ดูฟองจะด่า เชิดศักดิ์จ้องหน้าเหี้ยม เล่นเอาเธอหวาดๆไม่กล้าพูดต่อก้มลงหยิบเงินและเดินออกไปด้วยความแค้นสุดๆ
เชิดศักดิ์มีแผนการขั้นต่อไป
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 26 (ต่อ)
ลำเพาภาเข้ามาที่บ้านด้วยท่าทางครุ่นคิดเหม่อลอย ลิลลี่เข้ามาต้อนรับด้วยท่าทางตื่นเต้นตกใจ
"คุณเพาขา ลิลลี่เห็นข่าวคุณพิมพ์แล้ว น่ากลัวจังเลยนะคะ"
ลำเพาภาชะงัก แต่ทำเป็นไม่สนใจ
"แต่ที่แปลกคือ คุณกริชอยู่กับคุณพิมพ์ตอนนั้นด้วย ไม่รู้ว่าเขาสองคนไปไหนด้วยกันนะคะ แล้วทำไมคนร้ายถึงตามฆ่า เห็นตำรวจบอกว่าไอ้ผู้ร้ายมันกะจะฆ่าคุณกริช มันจะฆ่าทำไมก็ไม่รู้นะคะ คุณกริชเห็นตอนคุณพิมพ์ตายต่อหน้าต่อตาเลย บรื๋อ... หลอนเป็นบ้า ป่านนี้จะนอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ลิลลี่ยังพูดต่อ โดยไม่รู้ตัวว่า ลำเพาภาเดินหายไปแล้ว
"เจอทั้งคนตามฆ่า เจอทั้งผีคนตาย โอ๊ย...มันหลอน"
ลิลลี่ตกใจที่ไม่เห็นเพาแล้ว
"ว้าย...คุณเพาหายไปไหนแล้ว ใช่คุณเพาตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย"
ลิลลี่มองซ้ายมองขวาแล้วรีบวิ่งหนีออกไปจากที่นั่น
ลำเพาภาเข้ามาในห้อง ตัวสั่นด้วยความหวาดผวา เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน เธอเก็บเรื่องราวของพิมพ์สนมไปฝัน
ในฝันนั้น ลำเพาภาเดินเข้ามาในออฟฟิศ ชะงักเมื่อเห็นพิมพ์สนมนั่งทำงานอยู่ พลางหัวเราะต่อกระซิกอย่างชอบใจ
"ค่ะคุณกริชขา พิมพ์ก็คิดถึงคุณค่ะ เย็นนี้เราเจอกันนะคะ"
ลำเพาภาเดินตรงเข้าไปด่าพิมพ์สนมทันที
"พิมพ์สนม ฉันไล่เธอออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ฉันบอกแล้ว ว่าฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าจะได้ค่าชดเชยจากคุณ"
"ฝันไปเถอะพิมพ์สนม เธอจะไม่มีวันได้อะไรจากฉันอีก"
พิมพ์สนมมองตามลำเพาภาที่เดินออกจากห้องอย่างเจ็บใจ
ลำเพาภานั่งทำงานอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใครน่ะ"
ไม่มีเสียงตอบ แต่พิมพ์สนมเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแก้วชา ยิ้มเย็นๆ หลอนๆ
"ชาเบอร์รี่ค่ะคุณเพา ดื่มแล้วสดชื่นดีนะคะ"
พิมพ์สนมวางแก้วชาลงบนโต๊ะ ลำเพาภามองเหยียด
"อย่าคิดนะว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะให้เธอกลับมา"
พิมพ์สนมยักไหล่ แล้วยิ้มเยาะ
"ใครจะเอาใจคนจู้จี้อย่างคุณได้เท่าฉัน"
ลำเพาภาเอาแก้วชาสาดใส่พิมพ์สนม
"ว้าย"
"ฉันไม่กินของแกหรอก"
พิมพ์สนมโกรธ มองลำเพาภาตาเบิกโพลง ใบหน้าและเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด มีรอยกระสุนปืนตรงที่โดนยิง
"แก..."
ลำเพาภากระถดตัวหนีด้วยความตกใจกลัว
"พิมพ์สนม!! เธอตายไปแล้วนี่"
พิมพ์สนมตรงเข้าบีบคอลำเพาภา
"เพราะแก... นังเพา! แกฆ่าฉัน...แกฆ่าฉัน แกต้องตายชดใช้ให้ฉัน"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ ปล่อยฉัน"
"แกจะฆ่ากริชแต่ฉันต้องมาตายแทน นังฆาตกร นังใจโหด แก...ต้องตาย"
"ช่วยด้วย... ช่วยด้วย"
ลำเพาภาดิ้นพราด พยายามต่อสู้สุดชีวิต
ลำเพาภากรีดร้องลั่น สะดุ้งตื่นขึ้นมา
"แอร๊ย...ช่วยด้วย"
เธอเหงื่อท่วมตัว เธอมองไปรอบๆ เห็นผ้าม่านปลิวไสว รู้สึกขนลุกสยองขึ้นมาจับใจ
"อย่านะพิมพ์สนม ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจฆ่าเธอ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"คุณเพาคะ คุณเพา"
ลิลลี่วิ่งเข้ามา มองลำเพาภาอย่างตกใจ
"คุณเพาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
"เปล่า... ฉันแค่เผลอหลับไป เลยฝันร้าย"
"คุณเพา...ฝันถึงคุณพิมพ์เหรอคะ"
ลำเพาภาตวาดแว้ดอย่างคนมีชนักติดหลัง
"ทำไมฉันต้องฝันถึงมันด้วย"
"เอ้อ...เปล่าค่ะ หนูเห็นว่าเพิ่งมีข่าวสดๆ ร้อนๆ ลิลลี่ยังกลัวเลย"
"ออกไปได้แล้ว อย่าพูดถึงเรื่องบ้าๆ นี่อีก ออกไป ไปให้พ้น"
ลำเพาภาเอาหมอนและของใกล้มือขว้างไป ลิลลี่รีบวิ่งหลบออกไป เธอซบหน้ากับฝ่ามือตัวเอง ร้องไห้ด้วยความเปล่าเปลี่ยวและหวาดกลัว
สายวันใหม่ วิลิปดามาถึงโต๊ะทำงาน เธอมองไปที่โต๊ะคตกริช เขาไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้น
"ลิปดา"
วิลิปดาหันไป เห็นแป๋มเข้ามาจับมือถามอย่างเป็นห่วง
"กริชเป็นยังไงบ้าง"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่เกิดเรื่องยังไม่ได้คุยกันเลย เขาคงยุ่งมาก" วิลิปดาบอก
"แต่ยังไงรอดมาได้ก็โชคดีแล้วละ เห็นข่าวบอกว่าผู้หญิงคนนั้นตายแทนคุณกริช เพราะคนยิงตั้งใจจะฆ่าเขา คนอย่างคุณกริชไม่น่าจะมีใครคิดร้ายขนาดนั้นเลย"
"นั่นสิแป๋ม ฉันก็ไม่เคยเห็นว่าเขาไปมีเรื่องอะไรกับใครที่ไหน"
เธอพูดอยู่แค่นั้น สีหน้าเธอก็ดีใจ เมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้ามา
"ลิปดา"
คตกริชมองหน้าลิปดาอย่างคนที่มีอะไรอยากอธิบายเต็มไปหมด
แต่แล้วพีรนันท์เดินเข้ามา คั่นกลางระหว่างทั้งสอง
"กริช ผมมีอะไรอยากคุยด้วย"
คตกริชรับคำ วิลิปดามองตามเป็นห่วง แป๋มสงสัย
"คุณพีเรียกคุณกริชแต่เช้าเลย เกี่ยวกับเรื่องถูกยิงหรือเปล่านะ"
วิลิปดากับแป๋มมองอย่างไม่สบายใจ
คตกริชตามพีรนันท์มาที่สวน พีรนันท์มองเขาอย่างแคลงใจ
"ผมเห็นข่าวที่เกิดขึ้นแล้ว มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณก็จริง แต่ก็ส่งผลกับงานด้วย ถ้าลูกค้าเกิดสงสัยขึ้นมาเกี่ยวกับตัวคุณ จะทำให้หมดความน่าเชื่อถือ ผมเลยอยากได้คำอธิบาย ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
"มันเป็นการฆ่าผิดตัวครับ"
"นั่นแหละที่ผมสงสัย ใครคิดจะฆ่าคุณ"
"ผมเองก็ยังไม่แน่ใจอะไร ต้องรอตำรวจสืบให้ได้ก่อน"
"แล้วคุณสงสัยใครล่ะ"
"ผมไปปรักปรำใครไม่ได้"
"ถ้ายังสืบไม่ได้ คุณเองก็อาจจะตกอยู่ในอันตราย เพราะยังเป็นเป้าหมายของคนร้ายอยู่"
"คงไม่หรอกครับ ป่านนี้คนร้ายอาจจะหนีไปแล้ว คนสั่งการก็น่าจะต้องระวังตัวมากขึ้น ไม่กล้าทำอะไรตอนนี้ เพราะตำรวจจับตาดูอยู่"
"มันก็ไม่แน่หรอก ที่ผมเป็นห่วงที่สุดคือลิปดา"
"คุณไม่จำเป็นต้องห่วงแทนผม"
"ผมไม่ได้ห่วงแทนใคร"
"ผมจะไม่ให้ลิปดาเดือดร้อนด้วยแน่"
"แน่ใจได้ยังไง"
"ผมเอาชีวิตผมเป็นประกัน"
พีรนันท์ยิ้มหยันใส่คตกริชพลางส่ายหน้า
"ชีวิตตัวเองยังจะเอาไม่รอดเลย จะปกป้องลิปดาได้ยังไง"
คตกริชสายตากร้าว
"คุณไม่ต้องมาดูถูกผม เพราะคุณเองก็ยังเอาชนะใจลิปดาไม่ได้"
พีรนันท์จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้
"แน่ใจได้ยังไง คุณมีผู้หญิงอื่นนั่งอยู่ในรถด้วย แถมยังมาตายแทน จะให้คนอื่นคิดยังไง"
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่เพื่อนผม แล้วผมก็ไม่สนว่าคนอื่นคิดยังไง ผมสนใจแต่สิ่งที่ลิปดาคิดเท่านั้น"
พูดจบคตกริชก็เดินออกไป พีรนันท์มองตามอย่างหยันๆ
ดูฟองเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานลำเพาภา เธอโมโหมาก
"มาที่นี่ทำไม ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก"
"กลัวรึไงค่ะ...เอาเงินส่วนที่เหลือมา ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณนักหรอก"
"ทุเรศ...งานก็ทำไม่สำเร็จ ยังจะหน้าด้านมาเอาเงินอีกเหรอ ออกไป"
ดูฟองโมโห
"ก็เอาสิอีฆาตกร ถ้าฉันไม่ได้เงินฉันก็ไม่มีเงินไปจ่ายไอ้พวกมือปืนที่มันต้องหนีไปกบดาน ฉันก็ไม่รับประกันว่า…"
"แกไม่ต้องมาขู่ฉัน"
"ฉันไม่ได้ขู่ ลองดูไหมล่ะ ระหว่างฉันคนจัดหามือปืนกับแกผู้จ้างวานฆ่า ใครจะติดคุกนานกว่ากัน ฉันมันแค่นักร้องกระจอกๆ แต่แก พวกไฮโซมีหน้ามีตาในสังคม กะอีแค่เศษเงินสองแสน ยอมแลกไหมล่ะ"
"อีสารเลว อีงูพิษ"
"แล้วแกล่ะ อีอนาคอนด้า! กินผู้ชายยังไม่พอ ยังจะฆ่าเค้าอีก แกมันยิ่งกว่างูพิษซะอีก"
ลำเพาภาขว้างเงินใส่หน้าดูฟองด้วยความโมโหมือไม้สั่น
"ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ออกไป!"
ดูฟองยิ้มอย่างผู้ชนะก้มลงหยิบเงินแล้วเดินออกไป ลำเพาภาทรุดลงอย่างเจ็บใจระคนความหวาดกลัว
อ่านต่อตอนที่ 27
