เมียเถื่อน ตอนที่ 26
พลอยใสมองหน้าบดินทร์ที่รู้เรื่องฟ้าสางตั้งครรภ์กับเขตมานานแล้ว
"คุณดินก็รู้นานแล้ว ทำไมต้องช่วยพี่ฟ้าปิดพี่เขตด้วยคะ"
"ก็เหตุผลเดียวกับที่คุณฟ้าขอร้องคุณพลอยแหละครับ"
ทั้งสองคนต่างอึดอัดที่เขตไม่ยอมเข้าใจฟ้าสางสักที
"เรื่องอย่างนี้จะปิดได้นานสักแค่ไหนกันคะ "
"แต่ถ้าคุณฟ้าเธอยังไม่อยากบอก เราก็คงได้แค่คอยดูแล คอยช่วยเหลือเธอนะครับ"
พลอยใสบอกกับบดินทร์เหมือนตัดสินใจแล้ว
"ดินคะ พลอยจะตอบแทนพี่ฟ้า จะดูแลพี่ฟ้าเหมือนดูแลพี่สาวแท้ๆ"
"ผมเห็นด้วยครับ ทีนี้คุณพลอยจะไม่เข้าใจผิดเรื่องผมกับคุณฟ้าอีกนะครับ"
"ค่ะ พลอยขอโทษที่ที่ผ่านมาหูเบา เชื่อสองแม่ลูกนั่น"
"ทีนี้ก็เหลือแต่พี่เขต เมื่อไหร่พี่เขตจะเลิกเข้าใจคุณฟ้าผิดซะที"
บดินทร์จับมือพลอยใสไว้ ดีใจที่พลอยใสเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
เช้าวันหมั้น ในห้องจัดงาน บดินทร์สวมแหวนหมั้นให้ พลอยใสยกมือไหว้บดินทร์
ทั้งคู่เข้าไปกราบเสี่ยนพ แล้วเลยไปกราบบัญชาที่นั่งรถเข็น แม้จะพูดไม่ได้แต่แววตาก็ยินดีมากมาย
พลอยใจกับบดินทร์ไปไหว้เขตในฐานะพี่ชาย เขตรับไหว้ยิ้มแย้มดีใจด้วย
สาลี่กับเมี่ยงแต่งตัวสวยแอบมองอยู่นอกพิธีเป็นปลื้มกับคู่หมั้น แขกในงานต่างยิ้มยินดี
พลอยใสกับบดินทร์เดินเข้าไปหาแล้วยกมือไหว้ฟ้าสางที่ไม่ได้นั่งอยู่ในพิธี แต่ยืนเป็นแม่งานอยู่นอกวง เธอตกใจรับไหว้สองคู่หมั้น ยิ้มแย้มดีใจด้วย
เมษากับราตรีมองภาพตรงหน้ายิ่งอิจฉาพลอยใส หมั่นไส้ฟ้าสาง สองแม่ลูกเดินออกไปนอกห้องจัดงาน
สองแม่ลูกยิ่งอิจฉาที่พลอยใสได้หมั้นหมายกับบดินทร์
"แค่จะมีผัวก็หน้าบานเป็นจานเชิง"
"ใช่ เมงี้อยากจะกระชากมันมาตบซ้ายตบขวานัก"
"ชั่งมันเหอะ มันไม่ได้หมั้นกับคุณเขตสักหน่อย"
"เรื่องนั้นเมรู้ แต่แม่อย่าลืมว่าเวลามันมองเราสองคนแม่ลูก เหมือนจะเยาะๆ นะแม่"
"มันคงคิดว่าตัวเองถือหมากเหนือกว่าที่รู้เรื่องแกกับไอ้จอม"
"นั่นแหละแม่ สักวันคุณเขตกับนายดินก็ต้องสงสัย"
"แม่มีวิธี"
อีกมุมนอกบ้าน พลอยใสมองหน้าเมษากับราตรี สงสัยว่าเรียกมาคุยอะไร
"คุณน้าราตรีกับคุณเมมีอะไรเหรอคะ ทำไมไม่พูดในงาน พลอยต้องต้อนรับแขกต่อค่ะ"
เมษาบอก
"แหม ก็มีเรื่องสำคัญสิคะ ไม่งั้นจะดึงตัวคุณหนูพลอยออกจากงานเหรอคะ"
"น้าเข้าเรื่องเลยละกัน...ตอนนี้ไอ้จอมมันก็ยังลอยนวลสุขสบายอยู่ที่ไหนสักแห่ง"
"อาจจะใกล้ๆ บ้านคุณพลอยใสก็ได้ หรืออาจจะใกล้บ้านคุณเขต" เมษาว่า
"แล้วมาบอกพลอยทำไมเหรอคะ"
"ถ้าสักวันเรื่องบางเรื่องที่ไม่ควรจะเข้าหูคุณเขตกับคุณดินให้น้ากับเมษามีปัญหา เสี่ยนพที่พักนี้สามวันดีสี่วันป่วยกับคุณบัญชาที่เป็นอัมพาตน่าสงสารก็อาจจะไม่ปลอดภัย" ราตรีบอกอย่างไม่สะท้าน
"แค่ชั้นโทรหาพี่จอมครั้งเดียว ทุกอย่างก็ง่ายดาย"
เมษาทำท่าเอามีดมากรีดคอพลอยใส เธอตกใจ แม้จะรู้ว่าสองแม่ลูกมาขู่ก็ตาม
"อย่าทำอะไรคุณพ่อฉันแล้วก็คุณอาบัญชานะคะ"
"ไอ้จอมมันจะอยู่นิ่งๆ"
"ถ้าแกเงียบ เข้าใจมั้ย"
ราตรีกับเมษาต่างจับแขนพลอยใสไว้คนละข้างบีบเบาๆ ข่มขู่ พลอยใสพยักหน้ารับคำ สองแม่ลูกเลยยิ้มพอใจ
พลอยใสมองฟ้าสางที่ทำโน่นนี่นั่นเคลียร์ข้าวของในงานให้แล้วเห็นใจ สงสารฟ้าสางมาก แต่จำต้องเห็นแก่ตัวห่วงพ่อตัวเอง พ่อว่าที่สามีอย่างบดินทร์
"พี่ฟ้า พลอยขอโทษนะคะ"
บดินทร์เดินเข้ามากอดพลอยใสไว้ด้านหลัง พลอยใสแอบสะดุ้งตกใจเล็กๆ
"ทำไมมายืนตรงนี้ล่ะครับ ที่รักของผม"
พลอยใสอุ๊ย...ตกใจหมดเลยค่ะ
บดินทร์โทษที ที่ทำให้ตกใจ...ว่าไงครับ คิดอะไรอยู่ คิดถึงผมแน่นอน
-พลอยใสยิ้มอายเลยรับสมอ้างไปเลย
พลอยใสไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยนะคะ แต่ก็จริงค่ะ
บดินทร์หน้าบานจับมือพลอยใสไว้รักใคร่ เธอลอบถอนหายใจ
หลายวันผ่านไป ในห้องน้ำบ้านเขต ฟ้าสางตื่นเช้าตามปกติจะไปอาบน้ำ เธอมองที่ขาตัวเอง มีเลือดไหลลงมา เธอตกใจมาก...พร้อมกับอุทานห่วงลูกในท้องทันที
"ลูกแม่"
พลอยใสพูดมือถือกับบดินทร์
"พอดีวันนี้พลอยติดประชุมพนักงานรีสอร์ต เลยพาพี่ฟ้าไปหาหมอไม่ได้"
บดินทร์พูดมือถือในห้องทำงานของโรงเลื่อย
"เดี๋ยวผมพาคุณฟ้าไปเองครับ"
ในห้องตรวจแผนกสูตินรี ฟ้าสางผ่านการตรวจแล้วมานั่งรอฟังคำวินิจฉัยของแพทย์ หมอนิคมดูผลการตรวจแล้วบอกฟ้าสางด้วยเสียงและแววตาอ่อนโยน
"อายุครรภ์ของคุณฟ้าสางประมาณ 9 สัปดาห์นะครับ"
ฟ้าสางเป็นห่วงว่าลูกในท้องจะมีอันตราย
"แล้วลูก"
"ปลอดภัยดีครับ แค่เส้นเลือดฝอยแตกนิดหน่อย เพราะความเครียดของแม่"
ฟ้าสางพยักหน้ารับฟังสิ่งที่หมอบอก
"แล้วอย่างนี้"
"คุณฟ้าสางต้องทำใจให้สบาย อาจจะหาเพลงเบาๆ มาฟัง หาหนังสือภาพสวยๆ มาดู หรือให้สามีพาไปท่องเที่ยวสถานที่ที่ชอบ"
ฟ้าสางได้ยินคำแนะนำสุดท้ายก็หลบตาจากหมอ เพราะรู้ดีว่าคงไม่มีวันนั้น
"ดิฉันจะพยายามค่ะ"
หมอนิคมยิ้มให้ฟ้าสางอย่างให้กำลังใจ รู้ว่าคนไข้คงมีเรื่องให้คิดมาก เลยเกิดอาการข้างเคียง
"ถ้าปล่อยวางได้ ความเครียดก็จะทุเลานะครับ"
ฟ้าสางยกมือไหว้ หมอนิคมรับไหว้
"ขอบคุณมากค่ะ หมอ"
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 26 (ต่อ)
นอกห้องตรวจแผนกสูตินรี บดินทร์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอฟ้าสางอยู่ ต่อศักดิ์เดินเข้ามาที่แผนกแล้วไปติดต่อถามผู้ช่วยพยาบาลที่เคาน์เตอร์
"ผมมาพบหมอนิคม เป็นเพื่อนครับ นัดกันไว้แล้ว"
"หมอมีตรวจคนไข้อีกราย คุณนั่งรอก่อนนะคะ"
ต่อศักดิ์หมุนตัวกำลังจะเดินไปหาที่นั่งรอ ฟ้าสางเดินออกมาจากห้องตรวจของหมอนิคม
ต่อศักดิ์เลยชะงักมอง ยิ้มดีใจแล้วเดินจะเข้าไปหาฟ้าสาง
"ฟ้า ฟ้าจริงๆ ด้วย"
หมอนิคมตามออกมาเพราะฟ้าสางเป็นคนไข้รายสุดท้ายของช่วงเช้านี้ หมอนิคมเห็นต่อศักดิ์เลยโบกมือเรียก
"ต่อ ทางนี้"
ฟ้าสางไม่ทันมองเห็นต่อศักดิ์เพราะบดินทร์ลุกขึ้นมาหาพอดี
"เรียบร้อยแล้วนะครับ คุณฟ้า"
"ค่ะ เดี๋ยวไปจ่ายเงิน รับยา แล้วก็กลับได้เลยค่ะ"
บดินทร์ให้ฟ้าสางเดินนำไป พร้อมเดินเคียงคู่ไป ต่อศักดิ์พยายามจะตามฟ้าสางไป
หมอนิคมมาดักหน้าต่อศักดิ์ไว้
"มีอะไรเหรอวะ ต่อ"
"แป๊บนะ ไอ้หมอ"
ต่อศักดิ์เดินแกมวิ่งตามฟ้าสางไป
ทางเดินในโรงพยาบาล ฟ้าสางกับบดินทร์กำลังจะกลับออกไป ต่อศักดิ์ตามมาดักหน้าฟ้าสางไว้ทัน แล้วรัวคำถามเป็นชุด
"ฟ้า ฟ้าจริงๆ ด้วย ฟ้าหายไปไหนมา รู้มั้ยต่อตามหาฟ้าแทบพลิกแผ่นดิน ฟ้าสบายดีหรือเปล่าครับ"
ฟ้าสางอึ้งไปชั่วขณะ แล้วตัดสินใจว่าไม่ควรให้ต่อศักดิ์เข้ามายุ่งจะดีที่สุดเลยตัดบท
"ฟ้าขอตัวก่อนนะคะ"
ฟ้าสางเดินจากไปพร้อมกับบดินทร์ ต่อศักดิ์อึ้งที่ฟ้าสางพูดเหมือนไม่สนิทคุ้นเคยกัน
บดินทร์เดินนำฟ้าสางออกมาแล้วหันมาถาม
"ใครครับ คุณฟ้า"
"แค่เพื่อน ไม่สนิทหรอกค่ะ เรารีบกลับดีกว่า ฟ้าห่วงคุณอาบัญชา"
"เชิญครับ"
บดินทร์นำฟ้าสางออกไปด้านนอก
ต่อศักดิ์วิ่งตามมา มองไม่เห็นฟ้าสางแล้วว่าไปทางไหน
"ทำไมไม่ตามไปวะ"
ต่อศักดิ์โมโหตัวเองที่มัวแต่อึ้ง แต่แล้วก็ยิ้มออกได้ เมื่อคิดว่าฟ้าสางเป็นคนไข้ของหมอนิคม
เวลาต่อมา ต่อศักดิ์คุยกับหมอนิยมในร้านกาแฟ
"อะไรวะ ไอ้ต่อ บอกว่าแวะมาเยี่ยมเพื่อน แต่เอาแต่ถามเรื่องคนไข้ชั้น"
"ไอ้หมอ เอ็งต้องเห็นใจข้าสิวะ ฟ้าสางเป็นคนรักที่จู่ๆ ก็หายตัวไป เอ็งรู้มั้ย ข้าตามหาเธอจนจะบ้า แล้วมาเจออีกที ก็มาเป็นคนไข้แก ตกลงเธอป่วยเป็นอะไรวะ คงไม่ได้ท้องหรอกนะ"
หมอนิคมไม่ยอมบอกว่าฟ้าสางตั้งครรภ์ แถมไม่รู้ด้วยว่าท้องกับใครเพราะผิดจรรยาแพทย์
"ซักเป็นทนายเลย ไอ้ต่อ"
"แล้วเอ็งจะบอกมั้ยล่ะ ไอ้หมอ"
"เอ็งก็ลองถามมา ถ้าอันไหนไม่ผิดจรรยาแพทย์ ก็จะตอบ"
"ตอนนี้ฟ้าอยู่กับผู้ชายที่มารับเธอหรือเปล่าวะ"
"งั้นมั้ง"
"อย่าเล่นลิ้นสิวะ ข้าก็แค่เป็นห่วงว่าฟ้าสบายดีมั้ย แม้จะไม่ใช่คนรักกันแล้ว แต่ก็ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง"
หมอนิคมได้ยินอย่างนี้ก็เลยตัดสินใจบอก
"ผู้ชายที่มารับคุณฟ้าสางชื่อ คุณบดินทร์ ทำงานเป็นผู้จัดการอยู่ที่โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ ที่เหลือเอ็งต้องสืบเอาเอง"
"ขอบใจมากว่ะ ไอ้หมอ"
ต่อศักดิ์ได้ข้อมูลก็ใจร้อนลุกไปทันที
หน้าโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ...ต่อศักดิ์ได้ที่อยู่จากหมอนิคม เขามั่นใจว่าใช่แน่นอน เมษาขับรถออกมาจากโรงเลื่อยพอดี...มองไปเห็นต่อศักดิ์แล้วก็จำได้
"นายต่อ แฟนยัยฟ้านี่หว่า จะให้มันเจอกันไม่ได้ เดี๋ยวเสียเรื่อง"
เมษาเลยชะลอรถแล้วจอด พร้อมกับลดกระจกไฟฟ้าทักทายต่อศักดิ์
"คุณต่อศักดิ์ เพื่อนยัยฟ้าใช่มั้ยคะ"
ต่อศักดิ์ยิ้มดีใจว่า ถ้าเมษาอยู่ที่นี่ แสดงว่าฟ้าสางต้องอยู่ด้วย ต่อศักดิ์ยกมือไหว้
"ใช่ครับ สวัสดีครับ พี่เม"
เมษาไหว้แล้วก็ถามขึ้นทำเป็นหวังดี
"มาหายัยฟ้าล่ะสิ"
"ครับ ใช่ครับ ฟ้าอยู่ที่นี่ใช่มั้ยครับ"
"ก็ไม่เชิง"
"ถ้างั้นฟ้าอยู่ที่ไหน ผมรบกวนพี่เมบอกด้วยครับ"
"งั้นก็ขับรถตามมาสิ จะพาไปหายัยฟ้า"
ต่อศักดิ์ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า เมษาลอบยิ้มที่ปลางับเหยื่อ...
ในร้านอาหาร เมษาสั่งอาหารกับเบียร์มาเต็มโต๊ะ ต่อศักดิ์สงสัยเลยถามขึ้น
"ไหนพี่เมบอกว่าจะพามาหาฟ้าไงครับ"
"ก็พามาเจอคนที่รู้ว่ายัยฟ้าทำงานที่ไหนไง รอไม่ได้เหรอ"
"ครับได้ครับ"
จอมเปิดประตูร้านแล้วมองหา เมษาโบกมือให้ จอมไปนั่งข้างๆ เมษาแล้วโอบไว้แบบคู่รัก
"คิดว่าใคร คุณต่อศักดิ์คนดีมีรักแท้ให้ฟ้าสางนี่เอง"
ต่อศักดิ์ยกมือไหว้จอม...
"ครับ พี่ ตกลงพี่เจอพี่เมแล้ว ดีใจด้วยนะครับ"
"ชั้นไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย แค่มีเรื่องขัดข้องทางเทคนิค"
"แล้วฟ้าล่ะครับ"
"เฮ้ย เบียร์เย็นเจี๊ยบ ขอกินก่อน รับรองเดี๋ยวจะพาไปหาน้องฟ้าสางคนสวยแน่ๆ"
จอมรินเบียร์ให้เมษาแล้วก็ให้ต่อศักดิ์ด้วย ต่อศักดิ์ส่ายหน้า แต่จอมคะยั้นคะยอ
"ลูกผู้ชาย กลัวอะไรกับเบียร์วะ"
ต่อศักดิ์เลยยอมดื่มเบียร์ ทั้งที่ไม่เคย เมษาลอบมองสบตาจอมอย่างรู้กัน
ผ่านเวลา ต่อศักดิ์ถูกวางยานอนหลับทิ้งไว้ในรถ...ค่อยๆ กะพริบตาได้สติ เขามองไปรอบๆ ไม่เห็นทั้งเมษาและจอม เมื่อหยิบกระเป๋าเงินมาดู เงินหายไปหมด สร้อยคอทองคำ แหวน นาฬิกาของมีค่าเกลี้ยง รวมทั้งมือถือด้วย...มีกระดาษโน้ตวางไว้ที่เบาะข้างผู้โดยสาร
"สมบัติผลัดกันชม คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาดนะ ไอ้น้องต่อศักดิ์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ต่อศักดิ์เลยรู้ว่าโดนจอมกับเมษาหลอกให้แล้ว... เขามองน้ำมันในรถ พอมีเหลือบ้าง เลยตัดสินใจสตาร์ทรถแล้วกลับกรุงเทพฯไปตั้งหลักก่อน
หลายวันผ่านไป เช้าวันหนึ่งในบ้านบัญชา ฟ้าสางดูแลบัญชาที่นั่งบนรถเข็น บดินทร์บอกเขตที่แวะมาหา
"พอดีวันนี้พ่อมีนัดกับหมอ ผมก็มีนัดกับลูกค้าจากอเมริกาซะด้วย"
"เดี๋ยวพี่พาอาบัญชาไปเอง นายไปหาลูกค้าเหอะ"
"ขอบคุณมากครับ พี่เขต"
"เราพี่น้องกัน อาบัญชาก็เหมือนพ่อของพี่ อย่าพูดงั้น"
"ฟ้าขอตามไปดูแลคุณอาบัญชาด้วยนะคะ"
บัญชายิ้มทางสายตาเอ็นดูฟ้าสางและขอบคุณที่ดูแลอย่างดี
"ได้"
เขตตรงเข้าไปเข็นรถของบัญชาไป บดินทร์หันมาสบตาฟ้าสางแล้วยิ้มด้วย
"ขอบคุณครับ"
ฟ้าสางยิ้มกับบดินทร์ด้วยไมตรีแล้วตามเขตไป
ฟ้าสางส่งเขตที่พาบัญชาไปตรวจด้านในแล้วก็นั่งรออยู่นอกห้องแพทย์ หมอนิคมแวะมาหาเพื่อนหมอในแผนกนั้นแล้วก็เดินมา
ฟ้าสางเห็นหน้าหมอนิคมก็ยกมือไหว้เพราะจำได้ว่าเป็นหมอที่ตรวจครรภ์ให้ หมอนิคมรับไหว้ แล้วตัดสินใจถามเพราะเห็นว่าฟ้าสางเป็นผู้หญิงที่ต่อศักดิ์ห่วงใย
"สวัสดีครับ วันนี้เราไม่มีนัดตรวจใช่มั้ยครับ"
"เปล่าค่ะ หมอ พอดีฟ้าพาญาติมาตรวจที่แผนกนี้ค่ะ"
เขตเดินเข้ามาด้านหลังฟ้าสางพอดี
"อ๋อ แล้วอาการแพ้ท้องดีขึ้นมั้ยครับ"
"ดีขึ้นแล้วค่ะ"
"แค่อย่าเครียดไม่อย่างนั้นจะกระทบลูกในท้อง...มีอะไรก็มาหาหมอได้นะครับ"
เขตที่ยืนอึ้งข้างหลัง ได้ยินสิ่งที่หมอบอกฟ้าสางไปเต็มๆ
"ขอบคุณหมอมากค่ะ"
ฟ้าสางหมุนตัวกลับมา เขตมองหน้าฟ้าสางด้วยสายตามีแต่คำถาม
เขตถามว่าฟ้าสางด้วยเสียงและสีหน้าสงสัยมากๆ
"ตกลงเธอท้องกับใคร"
ฟ้าสางยังไม่ตอบ พยายามรวบรวมความเข้มแข็งไม่ยอมให้น้ำตาร่วงเมื่อเจอคำถามนี้
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 26 (ต่อ)
เขตจ้องหน้าฟ้าสางอย่างหาเรื่อง ถามย้ำอีกครั้ง
"ฉันถามว่าเธอท้องกับใคร ไม่ได้ยินรึไง"
ฟ้าสางไม่ตอบเขต ตัดสินใจหันหลังเดินหนีมา ไม่อยากให้เขตเห็นน้ำตา เขากระชากแขนรั้งไว้
"เธอจะหนีหน้าไปไหน ยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย"
ฟ้าสางเชิดหน้าใส่
"ดิฉันไม่มีอะไรจะตอบ พูดไป คุณก็คงไม่เชื่ออยู่ดี"
"แน่ละ ใครจะไปเชื่อผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ... ตกลงเด็กในท้องเธอมันลูกใครกันแน่ ระหว่างนายจอมกับนายดิน หรือว่าลูกฉัน"
ฟ้าสางโกรธ เงื้อมือตบหน้าเขตฉาดใหญ่
"คุณจะดูถูกดิฉันมากเกินไปแล้ว"
"ถึงกับทนฟังไม่ได้ ฉันคงพูดแทงใจดำเธอล่ะสิ"
เขตประณามหยามเหยียดฟ้าสางแบบไม่ไว้หน้า
"แต่ถ้าเธอยืนยันว่าเป็นลูกฉันจริง ฉันก็คงต้องขอตรวจดีเอ็นเอก่อน ฉันไม่อยากให้ชายชู้เธอหัวเราะเยาะว่าฉันเป็นกระบือ"
"คุณเป็นคนที่จิตใจมืดบอดที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาในชีวิตเลยต่างหาก รู้ตัวไหมคะ"
ฟ้าสางวิ่งหนีออกไปจากโรงพยาบาล เขตจะวิ่งตามไป
"เดี๋ยว ฟ้าสาง"
ทันใดนั้น พยาบาลก็เข็นรถเข็นบัญชาออกมาแล้วเรียกเขตไว้
"คุณคะ...คุณบัญชาตรวจร่างกายเสร็จแล้วค่ะ"
เขตละล้าละลัง ทางนี้ก็เป็นห่วงบัญชา เขตได้แต่มองตามฟ้าสาง จำต้องปล่อยให้วิ่งหนีไป
ภายในห้างสรรพสินค้า เมษาเดินช็อปปิ้ง เข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ จำนวนถุงช้อปปิ้งในมือเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอหยุดยืนมองสินค้าในตู้โชว์หน้าร้านแห่งหนึ่ง
จอมในชุดพรางตัวยืนแอบมองอยู่ จากกระจกเงาสะท้อน เมษาจำจอมได้ทันที
"ไอ้จอม!" เมษาอุทานเบาๆ
เมษารีบเดินจ้ำหาทางหนี เร่งสปีด วิ่งซอกแซกไปมาตามทางเดินในห้าง เธอชนกับคนที่มาช้อปปิ้ง ทำให้เสียจังหวะการวิ่ง จอมวิ่งตามแล้วตัดสินใจวิ่งไปอีกทางแทน
เมษาหันกลับไปดู ไม่เห็นจอมตามมาแล้ว เมษาหยุดวิ่งหนี ถอนใจอย่างโล่งอก
"นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว"
เมษาระแวงหันกลับไปมองอีกรอบ แต่กลับเดินชนกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ถุงช้อปปิ้งหล่นกระจาย เมษารีบก้มเก็บ
"ว้าย...เดินประสาอะไร ไม่ดูทางเลย"
เมษาเงยหน้ามอง จอมยืนจังก้าขวางทางเธออยู่ มองด้วยแววตาดุดัน
"พี่จอม"
เมษาหน้าซีดเผือด เสร็จมันอีกแล้วเรา
บริเวณลานจอดรถ ที่ไม่มีคนเดินผ่าน จอมลากเมษามาคุยด้วย
"ปล่อยฉันนะพี่จอม ฉันเจ็บ"
เมษาสะบัดมือจอมจนหลุด จอมตะคอกใส่
"นี่มันอะไรกัน พี่ต้องหนีตำรวจหัวซุกหัวซุน แต่เมดันมาช้อปปิ้งสบายใจ"
เมษารีบสะตอ เอาน้ำเย็นเข้าลูบทันที
"พี่จอมใจเย็นๆ สิจ๊ะ ก็เมเครียด ก็เลยมาช้อปให้สบายใจ"
"แล้วทำไมพี่โทร.หาตั้งหลายหน ถึงไม่รับ"
เมษามีพิรุธนิดหน่อย
"ก็เมอยู่ต่อหน้าคุณเขต จะรับสายพี่ได้ไงล่ะจ๊ะ"
"แน่ใจนะ เมไม่ได้คิดจะทิ้งทุ่นพี่ใช่มั้ย"
"พี่จอมคิดอย่างนั้นได้ไงจ๊ะ เมรักพี่จอม เมจะทิ้งพี่จอมได้ไง"
เมษาเข้าไปกอดจอมไว้ แอบทำหน้ารังเกียจ จอมเจอเมษาโอ้โลม ก็เริ่มอ่อนลงอีก
"งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะจ๊ะ พี่จอมเอาเงินนี่ไปใช้ก่อน แล้วเมจะหาทางช่วยพี่จอมอีกที"
จอมรับเงินเมษาไว้
"ขอบใจนะจ๊ะ เม เมียพี่น่ารักที่สุดเลย"
จอมจูบเมษาฟอดใหญ่ แล้วรีบเดินหนีออกไป เธอาหุบยิ้มทันที
"เมื่อไหร่แกจะออกไปพ้นจากชีวิตฉันซะที ไอ้ตัวดูดจอม!"
เมษาสีหน้ารังเกียจจอมสุดๆ
ในห้องนอนเขต มีกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดเล็กวางอยู่บนเตียง ฟ้าสางกำลังบรรจงพับเสื้อผ้าไม่กี่ชุดลงกระเป๋า สีหน้าเศร้าสร้อย เสียงของเขตที่ประณามหยามหมิ่นฟ้าสาง ยังคงดังก้องอยู่ในหูของฟ้าสาง
ฟ้าสางน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
"คุณฟ้าคะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ"
ฟ้าสางปาดน้ำตาแล้วตอบกลับไป
"ฟ้าจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ พี่เมี่ยง"
ฟ้าสางหันกลับมารูดซิปกระเป๋าปิดสนิท อย่างตัดสินใจแล้ว แล้วยกกระเป๋าไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 26 (ต่อ)
ในห้องทำงานที่โรงเลื่อย เขตยืนคิดเรื่องที่ฟ้าสางท้อง เขาหน้าเครียด ภายในใจต่อสู้กันระหว่างความรักและทิฐิ ในที่สุดทิฐิก็เป็นฝ่ายชนะอีกครั้ง
"ฮึ ผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอ"
บดินทร์กลับเข้ามาในออฟฟิศ เห็นเขตยืนเหม่ออยู่
"พี่เขตทำอะไรอยู่ครับ"
เขตหันมา เจอหน้าบดินทร์
"นายมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อย"
บดินทร์แปลกใจฃ
"อะไรหรือครับ พี่เขต"
"นายรู้เรื่องที่ฟ้าสางท้องรึเปล่า"
บดินทร์ตกใจ สีหน้าออกพิรุธทันที จนเขตสังเกตเห็น
"นี่นายรู้แล้วงั้นเหรอ...ดีจริง ฟ้าเป็นเมียฉันแท้ๆ แต่ฉันกลับไม่รู้เรื่อง แกเป็นคนอื่นยังรู้ก่อนฉันซะอีก"
บดินทร์รู้สึกผิด
"ผมขอโทษครับพี่เขต คุณฟ้าขอร้องผมไว้ เธอคงกลัวว่าพี่เขตจะไม่พอใจ ถ้ารู้ว่าเธอท้องขึ้นมา"
"แน่ละ พี่จะพอใจได้ยังไง ในเมื่อเด็กคนนั้นเป็นลูกใครก็ไม่รู้"
"ทำไมพี่เขตพูดแบบนั้นล่ะครับ คุณฟ้าเธอไม่ได้เป็นคนแบบนั้น"
"แกน่ะตาสว่างซะที ผู้หญิงคนนี้มักมาก ไม่รู้จักพอ เด็กในท้องอาจจะเป็นลูกนายจอมติดท้องมาแต่แรก หรือไม่ก็เป็นลูกคนงานแถวนี้ก็ได้ พี่บอกไว้เลย พี่ไม่มีวันยอมรับเป็นลูกพี่เด็ดขาด ถ้าไม่ตรวจดีเอ็นเอซะก่อน"
เขตเดินหงุดหงิดออกไปจากห้อง บดินทร์มองตามไป กลุ้มใจแทนฟ้าสางมากๆ
ภายในห้องรับประทานอาหารที่ตกแต่งไว้อย่างโรแมนติก บดินทร์กับพลอยใสกำลังดินเนอร์กันท่ามกลางแสงเทียน แต่บดินทร์ดูท่าทางเครียดๆ จนพลอยใสสังเกตเห็น
"คุณดินคะ...ใจลอยไปไหนแล้วเนี่ย"
บดินทร์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของพลอยใส
"มีอะไรครับ คุณพลอย"
"คุณดินน่ะสิคะ มีอะไร พลอยเห็นเหม่ออย่างนี้มาพักใหญ่แล้ว มีอะไรกลุ้มใจ เล่าให้พลอยฟังได้ไหมคะ"
บดินทร์ถอนใจ
"ผมกำลังคิดถึงเรื่องคุณฟ้า"
พลอยใสชะงักไปนิด คิดว่าบดินทร์จะมีเยื่อใยกับฟ้าสางรึเปล่า
"พี่เขตรู้แล้วว่าคุณฟ้าท้องครับ"
พลอยใสตกใจแล้วก็ยิ้ม คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องดี)
"เหรอคะ แต่น่าจะเป็นข่าวดีสิคะ พี่ฟ้ามีลูก...น่าจะทำให้พี่เขตกับพี่ฟ้าเข้าใจกันสักที"
"แต่ปัญหาคือ พี่เขตไม่เชื่อว่าเด็กในท้องคุณฟ้าจะเป็นลูกของตัวเองสิครับ"
"เป็นไปได้ยังไงคะ ก็เห็นๆ อยู่ว่าคุณฟ้ามีแต่พี่เขตคนเดียว"
"พี่เขตสงสัยว่าเด็กในท้อง อาจจะเป็นลูกของนายจอมครับ"
พลอยใสได้ยินชื่อจอมก็ชะงัก นึกถึงที่เมษากับราตรีเคยขู่ไว้
พลอยใสหน้าเครียด บดินทร์มองสงสัย...
"คุณพลอยครับ...คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ คุณพลอย"
"เปล่าค่ะ เรามากินข้าวกันต่อดีกว่านะคะ"
พลอยใสฝืนยิ้มให้บดินทร์ บดินทร์ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติ
ภายในห้องนอนเมษา เมษาหน้าตาหงุดหงิด ไม่พอใจ
"แม่ เมจะทนไอ้จอมไม่ไหวแล้วนะ"
"แม่รู้ แต่มันกุมความลับของเราอยู่นะ"
"แต่ชั้นก็เบื่อที่มันมาคอยสูบเลือดสูบเนื้อเต็มที ฉลาดอย่างแม่น่าจะมีวิธีที่จะกำจัดมันไปได้แบบเนียนๆ โดยที่เราไม่ต้องลงมือเอง ช่วยคิดหน่อยสิแม่"
ราตรีครุ่นคิดตามคำขอของเมษา จู่ๆ ราตรีก็นึกแผนร้ายได้อีกครั้ง
"ตอนนี้มันร้อนเงินอยู่ใช่มั้ย"
"ใช่จ้ะ แม่"
"เราก็บอกให้มันจับตัวอีนังพลอยใสไปเรียกค่าไถ่สิ"
เมษายังไม่เข้าใจ
"แล้วยังไงต่อ"
"ทีนี้พอมันจับตัวนังพลอยใสไปปู้ยี่ปู้ยำ เราก็โทร.ไปบอกตำรวจว่ามันอยู่ที่ไหน ตำรวจก็จะตามไปจับมัน เผลอๆ มันอาจจะถูกตำรวจวิสามัญ กลายเป็นไข้โป้งหมดเวรหมดกรรมไปก็ได้"
"จะดีเหรอแม่ ถ้ามันไม่ถูกวิสามัญ แต่ถูกจับไปเฉยๆ ล่ะ มันจะไม่หันมาแว้งกัด ปูดความลับของเราเหรอ"
"อย่าเพิ่งคิดยาวไปขนาดนั้นเลย ถ้ามีปัญหา เราค่อยหาทางแก้ไขกันไปทีละเรื่อง อีกอย่างไอ้จอมมันหูเบาเหมือนนายเขตแหละ เมอ้อนนิดหน่อย มันก็เชื่อแล้ว"
เมษาคิดๆ ดูแล้วเห็นด้วยตามที่ราตรียุ
"ตกลงค่ะ แม่ เมชอบแผนนี้ ได้ทั้งปิดปากนังพลอยใส ได้ทั้งจับตัวไอ้จอม ยิงกระสุนนัดเดียว ได้นกสองตัวจริงๆ"
เมษายิ้มออกมาอย่างร้ายๆ
ในห้องนอนเขต ฟ้าสางนั่งอยู่ขอบเตียง เหม่อคิดถึงอดีต ทั้งเขาและเธอเคยมีความสุขร่วมกันในช่วงที่อยู่กระท่อมในป่า เธอลูบหน้าท้อง น้ำตาไหลพราก
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น เธอตกใจ รีบล้มตัวลงนอนหันหลังให้ประตูห้อง แกล้งทำเป็นหลับสนิท
เขตก้าวเข้ามาในห้อง เห็นฟ้าสางนอนหลับไปแล้ว เขตทั้งรักทั้งชัง ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าไปห้องทำงานที่อยู่ติดกันทันที
ทันทีที่เขตปิดประตูไป ฟ้าสางก็ลืมตาและลุกขึ้นนั่งกอดเข่า น้ำตาไหลเป็นทางด้วยความน้อยใจ เสียใจ
ในห้องทำงาน เขตยืนมองไปนอกหน้าต่าง สีหน้าเครียดขรึม หยิบสร้อยจี้รูปหัวใจของฟ้าสางที่แอบเก็บเอาไว้มาดู แล้วยิ่งวุ่นวายใจ ถอนหายใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ทิฐิของเขตก็มาก ฟอร์มที่สร้างไว้กลายเป็นเกราะทำให้ไม่ยอมเปิดใจ...เขตเก็บสร้อยจี้หัวใจไว้ ล้มตัวลงนอนพร้อมบอกตัวเอง
"เราต้องไม่ใจอ่อนหลงกลมารยาของฟ้าสาง"
เช้าวันใหม่ เขตเดินลงจากบันไดมา พลางติดกระดุมคอเสื้อแขนเสื้อไปด้วย ท่าทางรีบร้อน
เมี่ยงกับสาลี่เดินถือถาดอาหารเช้าผ่านมา เตรียมจะไปตั้งโต๊ะที่ห้องรับประทานอาหาร
"อ้าว คุณเขตไม่รับอาหารเช้าก่อนเหรอคะ"
"วันนี้มีอะไรครับ"
"วันนี้มีข้าวต้มปลากะพง ของโปรดของคุณเขตไงคะ" เมี่ยงบอก
เขตสูดกลิ่นอาหา
"งั้นผมกินก่อนค่อยไปก็ได้ครับ"
เขตเดินนำไปที่ห้องอาหาร ขณะที่เมี่ยงพูดขึ้น
"คุณฟ้าคงดีใจนะคะ เพราะคุณฟ้าทำสุดฝีมือเชียว"
"ใครทำข้าวต้มเหรอเมี่ยง"
"ก็คุณฟ้าไงคะ ปกติคุณฟ้าก็ทำอาหารทุกวันอยู่แล้ว"
เขตหันหลังกลับ จะเดินออกจากบ้าน เมี่ยงกับสาลี่งง
"อ้าว ไม่รับแล้วเหรอคะ"
"ผมกินไม่ลง...ต่อไปคุณนมทำอาหารเช้าให้ผมนะครับ ผมไม่อยากกินอาหารฝีมือผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว"
เมี่ยงกับสาลี่มองไปอีกทางด้วยความตกใจ เขตหันไปมอง เห็นฟ้าสางยืนอึ้งอยู่
เขตรู้สึกผิดนิดๆ แต่ก็ทำเป็นไม่แคร์ว่าฟ้าสางจะรู้สึกยังไง เขตเดินออกไปข้างนอกทันที
"คุณฟ้าขา อย่าคิดมากนะคะ คุณเขตก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ" เมี่ยงบอก
"ใช่ค่ะ ปากกับใจไม่ตรงกัน"
ฟ้าสางยิ้มแต่หน้าเครียด
"ฟ้าไม่ถือหรอกค่ะ พี่เมี่ยง คุณนม ฟ้าฝากไปดูแลคุณอาบัญชาที่บ้านสักชั่วโมงนึงได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ คุณฟ้าจะไปไหนคะ"
"ฟ้าจะออกไปซื้อของที่ตลาดน่ะค่ะ"
เมี่ยง สาลี่พยักหน้ารับรู้ ฟ้าสางยิ้มแต่หน้าเครียดๆ เศร้าๆ
อ่านต่อตอนที่ 27
