ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 26
หาญเดินมาที่เรือนทาสเห็นมั่นนอนเฝ้าเดือนอยู่หน้าเรือน
"คุณหาญมาถึงนี่มีอะไรให้กระผมรับใช้รึขอรับ"
"เราจะมาหาแม่เดือน แม่เดือนอยู่ไหม"
มั่นอึกอักหันมองในเรือน
"เอ่อคือ อยู่ขอรับ"
"เรามารบกวนไม่นานหรอก เราแค่ต้องการถามความจริงเรื่องเมื่อเช้าเท่านั้น"
มั่นลังเลก่อนจะบอกหาญ
"งั้นเดี๋ยวกระผมพาเข้าไปขอรับ"
"เราขอคุยกับแม่เดือนตามลำพัง จะได้ไหม"
"ขอรับ"
มั่นยอมหลบออกไป ดาวแอบดูเจ็บใจคิดได้ รีบออกไป
บุษบาบรรณตื่นมา ไอ ไม่เจอหาญค่อยลุกขึ้นมองหา เสียงเคาะประตูดังขึ้น บุษบาบรรณหันมองเสียงดาวดังขึ้น
"ดาวเองเจ้าค่ะ"
"เข้ามาสิ มีอะไรรึ"
ดาวทำเจียมตัว
"อิฉันรู้ว่าเมื่อเช้าคุณบุษไม่เชื่อสิ่งที่อิฉันพูด อิฉันเลยจะมาพาคุณบุษไปดูให้เห็นกับตา ว่าแท้จริงแล้วคุณบุษโดนนังเดือนกับคุณหาญสวมเขาให้อยู่เจ้าค่ะ แต่ ถ้าคุณบุษไม่รับความหวังดีจากอิฉันก็ไม่เป็นไรนะ เจ้าคะ"
บุษบาบรรณอึ้ง พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ดาวเห็นว่าเสียใจ
"เจ้านะรึ จะเจ้าหวังดีกับเราจริงๆ"
"ที่ผ่านมาคุณบุษอาจจะมองอิฉันไม่ดีในสายตา แต่ครานี้อิฉันจริงใจกับคุณบุษ ไม่อยากเห็นคุณบุษโดนคนที่เชื่อใจทั้งสองคนทรยศเจ้าคะ คุณบุษกำลังท้อง อิฉันเองก็กำลังท้อง เราสองคนตกที่นั่งเดียวกันนะเจ้าคะ"
บุษบาบรรณนิ่งคิด
"ก็ได้..เราจะลองไป แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่เจ้าพูดมา ขอให้เจ้าหยุดว่าร้ายแม่เดือนได้แล้ว"
"เจ้าคะ"
บุษบาบรรณเดินออกไปจะถึงประตู ดาวแกล้งทัก
"คุณบุษเอาผ้าแพรไปด้วยดีกว่านะเจ้าค่ะน้ำค้างแรงนัก ประเดี๋ยวอิฉันหยิบให้"
ดาวหยิบผ้าแพรคลุมที่พาดอยู่ที่แขวน แอบเอาผงยาโรยใส่ผ้าคลุมแล้วเหลือบเห็นถาดยาพร้อมเหยือกน้ำของบุษบาบรรณ ดาวเอาผงยาเทใสในเหยือกน้ำ ยิ้มร้าย ก่อนรีบตามออกไป
ในเรือนทาส หาญเข้ามาดูอาการเดือนที่นอนซม เดือนลืมตามาเห็นตกใจถดตัวหนี
"คุณหาญ"
"เราไม่เชื่อสิ่งที่แม่ดาวพูดนะแม่เดือน แต่ทำไม ทำไมแม่เดือนถึงไม่ปฏิเสธไป"
"คุณหาญก็น่าจะทราบดีว่าเพราะอะไร"
"มันมีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าชีวิตเจ้างั้นรึแม่เดือน"
เดือนน้ำตาคลอบอก
"มีสิเจ้าคะ หากแม่ดาวโกรธแล้วบอกเรื่องคืนนั้นของเรากับคุณบุษ คุณบุษเธอจะทำอย่างไร มันเป็นความผิดของบ่าวเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้คุณหาญง่ายๆ"
บุษบาบรรณคลุมศรีษะด้วยผ้าแพรกันน้ำค้างเข้ามาเห็นสองคนชะงัก หยุดฟัง
"ถ้างั้นเราก็ผิดเหมือนกัน ที่ไม่อาจตัดใจจากเจ้าได้เลยแม่เดือน"
หาญเข้าไปกอดเดือน
"แม่เดือนรู้ไหมว่าเรารักแม่เดือนมากแค่ไหน ไม่ว่าเราจะมีใครสักกี่คน เราก็ยังรักแม่เดือนคนเดียว คนเดียวจริงๆ เรารักแม่เดือนมากเหลือเกิน"
หาญก้มมาจูบเดือน บุษบาบรรณช็อกนิ่งอึ้งไป ดาวแอบดูอย่างสะใจ เดือนผละออก
"อย่าลืมสิเจ้าคะ คุณบุษคือคู่ชีวิตของคุณหาญนะเจ้าคะ"
บุษฝืนใจพูด
"หากเราตาย คุณหาญกับแม่เดือนคงจะสมใจสินะ"
หาญเดือนตกใจหันมาเห็นบุษบาบรรณที่มีเลือดไหลจากจมูกลงมา
"คุณบุษ..!"
"เราขอโทษด้วยนะที่เข้ามาทำให้ทั้งสองคนเป็นทุกข์ มีความสุขกันต่อไปเถอะ เราขอโทษจริงๆ"
บุษบาบรรณออกไป แต่ทนสภาพตัวเองไม่ไหวเป็นลมฟุบลงไปกับพื้นนิ่ง หาญเดือนตกใจอย่างที่สุด รีบเข้าไปช่วย
ดาวแอบมองอยู่อย่างสะใจ
หาญหยิบเหยือกน้ำ เทใส่อ่างเล็กเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้ หาญเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก้มหน้าฟุบลงน้ำตาไหล
"กระผมขอโทษ ผมขอโทษ...ผมผิดเอง"
บุษบาบรรณไม่พูดอะไร หลับตาลงน้ำตาไหลออกมา
อ่านต่อหน้า 2
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 26 (ต่อ)
เช้าวันใหม่ หาญนั่งอยู่ริมหน้าต่างทั้งคืน คิดเรื่องที่เกิดขึ้น บุษบาบรรณ ไอ นอนขดเพราะหนาว ตามตัวเป็นซ่าไข้ ตัวร้อนมาก หาญตกใจ
"คุณบุษ"
หาญรีบเอาผ้าห่มคลุมให้ ลุกไปหยิบผ้าที่กรุมาเพิ่ม
หาญเปิดกรุมีฝุ่นผงฟุ้งไปทั่ว หาญแปลกใจยกผ้ามาสลัดก่อนจะห่มให้บุษบาบรรณ
"น้ำ" บุษบาบรรณเสียงแหบแทบไม่มีเสียง
หาญรีบไปหยิบแก้ว น้ำเทน้ำจากเหยือกใส่แก้ว ที่ขอบแก้วมีผงสีขาวๆ หาญไม่ทันสังเกต
หาญเอาน้ำให้บุษบาบรรณดื่ม แล้วส่งผ้าซับปากให้ เธอไอทันทีมีเศษเลือดติดที่ผ้า บุษบาบรรณตกใจ
"คุณบุษเป็นอย่างไรบ้างขอรับ"
เธอรีบเก็บผ้าไม่ไห้หาญเห็น แล้วสบัดตัว
"ไม่ต้องมาเสียเวลาดูแลบุษหรอกเจ้าคะ"
"คุณบุษ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย นอนพักก่อนนะขอรับ"
หาญพยายามประคองเธอลงนอน สักพัก เธอปวดท้องอย่างหนัก
"โอ๊ย ปวดท้องเหลือเกิน"
หาญตกใจทำอะไรไม่ถูก ตะโกนบอกที่หน้าห้อง
"คุณบุษอดทนไว้นะขอรับ ใครก็ได้ตามซินแสมาให้ที เร็วเข้า"
ที่เตียง บุษบาบรรณนอนตัวบิดตัวงอไปมา มีรอยเลือดบนที่นอน หาญเปิดผ้าห่มออกเห็นเลือดเปื้อนจากผ้าถุงบุษบาบรรณ หาญช็อก
"คุณบุษ"
บุษบาบรรณนอนตัวซีดเป็นซ่าไข้ มีเลือดออกจากจมูก ตามผิวหนังเป็นปื้นแดงๆมีเลือดซึมๆตามผิวหนัง เอื้อยกับชื่นช่วยกันซับเลือดที่ซึมมาเหมือนเหงื่อออก
ซินแสเทียนตรวจอาการแล้วตกใจ
"อาการคุณบุษเป็นอย่างไรบ้างขอรับ" หาญถาม
ทุกคนตั้งใจฟังที่ซินแสพูด
ซินแสหนักใจ
"อาการลักษณะแบบนี้เหมือนโดนยาพิษ"
ทุกคนโพล่ง "ห๊ะ..! ยาพิษ"
"มีอะไรแปลกปลอมนอกจากอาหารที่แม่บุษกินรึไม่"
เอื้อยบอก
"มียาบำรุงครรภ์ที่นังเดือนต้มให้คุณบุษกินทุกวันเท่านั้นแหล่ะเจ้าค่ะ"
"แล้วยาถอนพิษที่อั๊วให้ไว้ล่ะทำไมไม่เอาให้แม่บุษกิน"
"เออ คุณบุษเธอเอายาที่เหลือให้นังเดือนกินจนหมดแล้วเจ้าค่ะ"
ซินแสประหลาดใจ
"แม่เดือนจะต้องกินยาทำไมกัน"
เอื้อยจำต้องบอก
"มันกินยาพิษเข้าไปน่ะเจ้าคะ"
พวงแก้วเพิ่งรู้ความตกใจ
"เดี๋ยว ยาพิษอะไรที่ไหน"
ดาวได้ทีรีบพูด
"เมื่อวานนี้อิฉันจับได้ว่านังเดือนมันใส่ยาพิษลงยาบำรุงของคุณบุษเจ้าค่ะ มันกลัว ความผิดเลยยกดื่มเองจนหมดเจ้าค่ะ"
พวงแก้วโมโห
"อะไรกัน ทำไมไม่มีใครคิดจะบอกอะไรฉันบ้าง หรือเห็นฉันไม่สำคัญไม่ใช่เจ้าสัวเลยไม่มีใครสนใจรึอย่างไร"
หาญแก้ตัว
" ไม่มีใครคิดแบบนั้นดอกขอรับคุณแม่ ทุกคนไม่อยากให้คุณแม่ไม่สบายใจก็เลยไม่ได้เรียนให้ทราบขอรับ"
พวงแก้วหันถามซินแส
"ยาพิษที่แม่บุษโดนคือยาอะไรรึเจ้าคะท่านซินแส"
"ยาสั่ง"
"คุณแก้วเจ้าคะฝีมือนังเดือนแน่ๆเจ้าค่ะ มันเอายาเอาน้ำให้คุณบุษกิน มันเจ้ากี้ เจ้าการทำเพียงคนเดียวไม่ให้ใครยุ่ง ต้องเป็นมันแน่ๆเจ้าค่ะ"
ซินแสหันบอกเอื้อย
"ไปยกสำรับยา และ น้ำในห้องคุณบุษมาที อั๊วจะดูว่ามียาพิษจริง หรือไม่"
"เจ้าค่ะ"
ซินแสหันบอกดาว
"ไปหยิบจอกเงินมาที"
"เจ้าคะ"
ซินแสเทยาต้มลงสีน้ำตาลลงไปในขันเงินสีเปลี่ยนเป็นดำ
ซินแสเทน้ำในเหยือกใส่จอกเงินน้ำก็เปลี่ยนเป็นสีดำ
ทุกคนอึ้ง ดาวได้ที
"ทั้งน้ำดื่ม ทั้งยานังเดือนเป็นคนจัดเจ้าค่ะ นังเดือนเป็นคนวางยาคุณบุษเจ้าค่ะ"
พวงแก้วโกรธเกรี้ยว
"สั่งบ่าวไพร่ ไปลากคอนังเดือนมันมา"
หาญไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นเดือนจริงๆ เอื้อยได้ยินเสียงบุษบาบรรณรีบเข้าไปดูแล้วหน้าตาตื่นออกมาบอก
"คุณบุษแย่แล้วเจ้าค่ะ"
ทุกคนตกใจโดยเฉพาะหาญ ดาวยิ้มร้ายสมใจ
อ่านต่อหน้า 3
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 26 (ต่อ)
ทุกคนกรูเข้ามาในห้อง บุษบาบรรณอาการแย่ลง ใกล้จะตาย หาญประคอง เธอกระอักเลือดออกมา ทาสชายพาเดือนเข้ามา ดาวมองเหยียดเดือน แสร้งทำทีเป็นห่วงบุษบาบรรณเหลือเกิน
"โถ...คุณบุษไม่น่ามาโดนอีคนใจเหี้ยมอย่างนังเดือนวางยาเลยนะเจ้าคะ เลี้ยงงูพิษไว้แท้ๆ"
เดือนคิดไม่ถึงว่า แค่ชั่วข้ามคืนบุษจะอาการหนักเพียงนี้ เดือนผวาเข้าหาข้างเตียง
"คุณบุษเจ้าคะ คุณบุษป็นอะไรไปเจ้าคะ..คุณบุษ"
ดาวเข้ามากระชากหัวเดือนทำทีเป็นโกรธแทน
"ยังมีหน้ามาถามอีกรึ อีคนเนรคุณ" ดาวพูดพลางตบหน้าเดือน
ดาวจะซ้ำ พวงแก้วสั่งให้หยุด
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ดาวละมือ ผลักเดือนถลาไปตรงไปที่เตียง
"คุณบุษเจ้าคะ บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ"
บุษบาบรรณควานมือสะเปะสะปะ เดือนจับมือบุษบาบรรณไว้
" บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ"
บุษบาบรรณพูดไม่ออก กระอักเลือด รวบรวมกำลังถามเดือน
" เจ้าไม่ได้ทรยศเราใช่ไหม"
ไม่ทันที่เดือนจะได้ตอบอะไร เธอก็กระอักเลือดก๊อกสุดท้ายออกมา
"ไม่ได้ทรยศ...เรา...ใช่...ไหม"
บุษบาบรรณมือจับเดือนเกร็งชัก ใบหน้าของบุษบาบรรณที่เปี่ยมไปด้วยความรักความเอ็นดูที่มีต่อเดือน เดือนน้ำตาไหล หาญรีบเข้ามาจับตัว
"คุณบุษ"
ซินแสเข้ามาช่วย แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้
เดือนน้ำตาไหลรินถอยห่างออกมามองดูด้วยใจที่ปวดร้าว
ดาวสมใจหันมองเดือน
"อีเดือน เอ็งฆ่าคุณบุษ"
ทุกคนมองมาที่เดือน เดือนร้องไห้ปวดร้าวเกินกว่าจะพูดปฎิเสธใดๆ
ผ่านเวลา ร่างบุษบาบรรณนิ่งอยู่บนแคร่ตั้งศพ มีผ้าคลุมปิดถึงอก จันทร์กอดลูกสาวร้องไห้คร่ำครวญ
"แม่บุษๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครทำแม่บุษของแม่"
เจ้าพระยาบอก
"แต่งงานไม่ทันข้ามปี ลูกสาวฉันต้องมาตาย เกิดอะไรขึ้นพ่อหาญ ทำไม..."
"กระผม...เอ่อ กระผมกำลังหาสาเหตุอยู่ขอรับ"
คำตอบของหาญทำให้จันทร์และเจ้าพระยาโกรธถึงจุดเดือด
"ฉันวางใจให้มาอยู่กับพ่อหาญ แล้วทำไมพ่อหาญถึงปล่อยให้ลูกบุษตาย" จันทร์ถาม
จันทร์หวีดร้องทุบตัวหาญ หาญไม่ปัดป้องต่อสู้ เจ้าพระยาดึงจันทร์ออกจากหาญ มองโกรธ
"กระผมทราบว่าท่านรักถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูบุษบาบรรณมาอย่างดี กระผมเองก็รักและเอ็นดูคุณบุษไม่ต่างกัน แต่กระผมไม่ทราบว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร"
"รัก ? รักแม่บุษแต่ปล่อยให้แม่บุษตาย"
"คุณแม่ขอรับ กระผมเสียใจ"
หาญทรุดลง คลานเข่าจะไปกราบ จันทร์ผลักหาญออก
"อย่าเรียกฉันว่าแม่ แม่บุษต้องมาตายก็เพราะพ่อหาญ"
พวงแก้วพยายามจะจับมือจันทร์เพื่อให้สงบสติอารมณ์ จันทร์ก็ดึงมือออก ไม่ใยดี
"หนูบุษจากไป พวกเราก็เสียใจไม่แพ้กัน สงบสติอารมณ์ไว้เถิดแม่จันทร์"
"ลูกตายทั้งคน ให้ฉันนิ่งเห็นจะไม่ใช่คนแล้วแม่แก้ว"
"แม่บุษตายได้อย่างไรพ่อหาญ ทำไมถึงเป็นแบบนี้"
"พวกเรากำลังหาสาเหตุขอรับ"
เสียงดาวดังเข้ามา ซ้อนกับเสียงหาญ
"สาเหตุที่คุณบุษบาบรรณต้องตาย"
ทุกคนตะลึงตกใจกลัวว่า ดาวจะเปิดโปงอะไรที่ยังไม่ได้พิสูจน์
"เพราะถูกนังเดือนวางยาพิษเจ้าค่ะ"
หาญตกใจที่ดาวโพล่งแบบนั้น พวงแก้วทำหน้าไม่ถูก จันทร์แทบจะกรี๊ดออกมา
อ่านต่อหน้า 4
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 26 (ต่อ)
ในมุมหนึ่ง เดือนตื่นตะลึง ส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่จริงเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้ฆ่าคุณบุษ"
จันทร์โกรธมาก ตบเดือนไม่เลี้ยง
"หล่อนวางยาลูกสาวฉันทำไม"
"บ่าวไม่ได้วางยาคุณบุษนะเจ้าคะ บ่าวไม่ได้ทำ บ่าวภักดีต่อคุณบุษจริงๆเจ้าค่ะ จะตบตีบ่าวให้ตาย แต่บ่าวก็ไม่มีวันทำร้ายคุณบุษเจ้าค่ะ"
"แล้วทำไมลูกสาวฉันถึงตาย ทำไม ทำไม"
จันทร์ตบกระหน่ำ เดือนยอมเจ็บไม่ปัดป้อง เอื้อยสงสาร ทนไม่ได้จะขยับตัวเข้าช่วย หาญก็ออกโรงก่อน
"กระผมขอร้องล่ะขอรับ ถึงตีแม่เดือนไปก็ตายเปล่า"
"พ่อหาญปกป้องนังทาสนี่รึ"
"มิได้ขอรับ หากต้องการรู้ความจริง ก็ต้องสอบปากคำแม่เดือน เพื่อหาหลักฐานว่าที่แม่ดาวกล่าวหานั้นจริงหรือไม่"
"ฉันไม่ได้กล่าวหา มันเป็นความจริง นังเดือนเป็นคนใกล้ชิดคุณบุษที่สุด มันนั่นแหละฆ่าคุณบุษ"
"ว่ายังไงแม่เดือน เอ็งเป็นจัดการเรื่องหยูกยาทุกอย่างของบุษบาบรรณใช่หรือไม่"
"ใช่เจ้าค่ะ บ่าวจัดยาให้คุณบุษทานทั้งสามเพลาก่อนและหลังอาหาร"
"มีใครอื่นที่ได้อยู่ใกล้ยาพวกนี้หรือไม่ ตอนปรุงยา ตอนยกมา" หาญถาม
"นอกจากบ่าวแล้ว...ก็...ก็มีนังดาวที่แวะเวียนมาดูเจ้าค่ะ" เดือนบอก
"ใช่ นังดาว เอ็งชอบมาป้วนเปี้ยนแถวยาตลอด" เอื้อยว่า
"พูดอะไรน้าเอื้อย อย่ามาร่วมกับอีเดือนกล่าวหาฉันนะ นังเดือนเอ็งนี่มันสารเลวโยนขี้ป้ายสีคนอื่น ข้าไปขอดูยาเอ็งก็ปัดป้องไม่ให้ดู หนำซ้ำวันก่อนเอ็งก็พิรุธ แย่งยามากินเพราะยานั้นเป็นยาพิษ คุณหาญก็เห็น พยานก็อยู่มากมาย"
เจ้าพระยาและจันทร์ตัวชา มองหน้าพวงแก้วกับหาญ หาญพยักหน้ายอมรับ
"นังดาว แต่เอ็ง เอ็งนั่นแหละที่จะทำร้ายคุณบุษ ข้าปกป้องคุณบุษ"
"ปกป้องหรือปิดบังความจริงอะไร"
ดาวเย้ย เดือนและดาวมองหน้ากัน ต่างรู้ว่าหมายถึงอะไร
ดาวปรับสีหน้าเสียใจเจ็บปวดแทนจันทร์กับเจ้าพระยา
"นังเดือนจริงๆเจ้าค่ะ ไม่อยากเชื่อเลย มันคิดคดทรยศคุณบุษ"
"ไม่จริง ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้วางยาคุณบุษ"
"นังงูพิษ เอ็งแสร้งทำให้คุณบุษไว้ใจ แล้วเอ็งก็วางยาคุณบุษ ยาพิษต้องอยู่กับตัวเอ็งนั่นแหละ"
ดาวสาวเท้าเข้าไปค้นตัวเดือน เดือนปัดป้อง แต่แล้วก็ไม่เจอ ดาวพูดยุยงให้คนอื่นคิดเข้าทางแผนนาง
"ไม่มีเจ้าค่ะ หรือมันจะเอายาพิษไปซ่อนแล้ว"
"คนผิดมันไม่พกพิรุธไว้กับตัวหรอก ไปหาที่เรือนนอนมันโน่น" พวงแก้วบอก
"คุณแก้ว" เอื้อยอุทาน
"เหตุเกิดในใต้หล้า หากคนในใต้หล้ากระทำจริง ข้าก็ต้องจัดการทุกอย่างอย่างยุติธรรม"
ดาวลอบยิ้ม ทุกอย่างเข้าทาง เอื้อยไม่เชื่อเป็นเดือนเพราะสงสัยดาวมาตลอด
อ่านต่อตอนที่ 27
