ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 27
ถูกจับตัวอยู่มุมหนึ่งโดยนังเอียดที่คอยกันท่าชื่นและมั่นอยู่ด้วย
"บ่าวยืนยันได้เจ้าค่ะ ลูกสาวของบ่าวไม่เคยคิดคดทรยศคุณบุษ"
ดาวรื้อค้นห้อง เปิดหีบผ้าแบบเจอยาพิษทันที
"นี่ไง ขวดยาพิษ"
"ไม่ใช่นะ นั่นมันขวดน้ำปรุง"
เดือนอึกอัก หาญมองขวดน้ำปรุง จำได้ เพราะเป็นขวดที่หาญซื้อให้เดือนตั้งแต่แรกเริ่มรักกัน
"ขวดน้ำปรุง จริงเหรอ เอ็งได้มาจากไหนล่ะ"
"เอ่อ...ก็ข้าเคยบอกแล้ว น้ำปรุงนี้คุณบุษซื้อให้ข้า"
"ถ้าเป็นน้ำปรุงจริงก็ต้องมีกลิ่นหอมใช่ไหม"
"นังเดือนมันบอกว่าเป็นน้ำปรุงก็น้ำปรุงสินังดาว" ชื่นว่า
"แต่ข้าไม่แน่ใจว่ามันเป็นน้ำปรุงจริงหรือเปล่า"
ดาวเปิดขวด แล้วเทน้ำปรุงใส่แขนชื่น ชื่นตกใจร้องจ๊าก ทุกคนมอง ยาพิษกัดเนื้อจนมีฟองฟู่ เนื้อไหม้
"ไม่มีทาง นี่มันขวดน้ำปรุงที่...."
"ยาพิษจริงๆด้วย หลักฐานคาหนังคาเขา"
หาญตกใจไม่คิดเลยว่าสุดท้ายเดือนทำจริงๆ
จันทร์บอก
"อีเดือน เอ็งวางยาลูกสาวข้า ลูกข้ารึอุตส่าห์ดีกับเอ็งทุกอย่าง นังงูพิษ"
จันทร์เข้าไปตบเดือน ชื่นเอาตัวเองบัง แต่โดนเอียดดึงออก
เจ้าพระยามองหน้าหาญอย่างเจ็บปวด
"ทาสในเรือน ทรยศฆ่านาย....เป็นไปได้ยังไงพ่อหาญ"
"บ่าวไม่ได้ฆ่าคุณบุษเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้ทำจริงๆ บ่าวรักคุณบุษ"
"ไม่จริง นังเดือนมันเกลียดคุณบุษเจ้าค่ะ"
"นังดาว เอ็งพูดบ้าอะไร" เดือนถาม
"เพราะเอ็งรักคุณหาญ เอ็งต้องการแย่งคุณหาญมาจากคุณบุษ เอ็งเลยทำทุกอย่างเพื่อแย่งคุณหาญมา ทำได้แม้กระทั่งฆ่าคุณบุษ เอ็งนี่มันเลวยิ่งกว่าเลว"
"นังดาว !"
เดือนเจ็บปวดจะพุ่งเข้าหาดาว จนดาวต้องหลบหลังหาญ
"นังดาว เอ็งมันร้ายกาจที่สุด ข้าไม่ได้ทำๆๆ"
พวงแก้วทนไม่ได้ ตวาดลั่น
"พอกันที เรื่องนี้หลักฐานชัดเจน เอาตัวแม่เดือนไปลงโทษ"
เอียดลากเดือนออกไปทันที เจ้าพระยาประคองจันทร์ออกไป หาญเศร้ามองขวดน้ำปรุง ไม่คิดเลยว่า เดือนจะทำเช่นนี้
เดือนโดนเอียดลากมา
"ปล่อยข้า ข้าไม่ได้ทำ"
"อีตอแหล วิญญาณคุณบุษคงรู้แล้ว ตายไปแล้วยังต้องเสียใจซ้ำ"
"เอ็งอย่าพูดก้าวร้าวกับคุณบุษนะ นังเอียด"
"เฮอะ ข้าจะพูด คุณบุษตายเพราะเลี้ยงงูพิษไว้ข้างตัว เป็นผีก็ไม่ไปผุดไปเกิด"
เดือนโมโห สะบัดเอียดแล้วตบกระเด็น
"คุณบุษเป็นคนดี แม้ตายข้าก็จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณบุษ"
เดือนวิ่งออกไปด้วยความเสียใจมาก เสียงเอียดตะโกนดังก้อง
"เอ็งนั่นแหละนังเดือน เอ็งทำให้คุณบุษต้องตาย"
อ่านต่อหน้า 2
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 27 (ต่อ)
เดือนวิ่งมาแล้วมาอยู่ข้างศพ น้ำตาไหลพราก
"คุณบุษเจ้าขา เป็นเพราะบ่าวเอง บ่าวไม่ได้ดูแลคุณบุษให้ดี บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ ยกโทษให้บ่าวนะเจ้าคะ หากแลกชีวิตได้ บ่าวยอมตายแทนคุณบุษ"
มุมหนึ่ง พวงแก้ว เจ้าพระยา จันทร์ หาญ ดาว เอื้อย กำลังจะมาที่ห้องไว้ศพ
"อิฉันจะจัดการเรื่องแม่เดือนให้เรียบร้อย"
"จับส่งตะแลงแกงไปเร็วๆได้ยิ่งดี นังเดือน นังงูพิษ" จันทร์บอก
ที่ประตูห้อง จันทร์และเจ้าพระยาตะลึง
"แม่เดือน เอ็งทำอะไร"
"บ่าวกราบขอโทษคุณบุษ บ่าวไมได้ทำร้ายคุณบุษ คุณบุษต้องรู้ว่าบ่าวไม่ได้ทำ"
จันทร์รีบเข้ามากระชากเดือนออกจากศพบุษบาบรรณ
"อย่าแตะต้องลูกสาวข้า ออกไป คุณพี่เจ้าคะ" จันทร์บอกกับเจ้าพระยา " อิฉันจะพาลูกกลับบ้าน"
"คุณจันทร์ขอรับ กระผมเป็นสามี ขอให้กระผมได้ดูแลคุณบุษจนนาทีสุดท้ายเถิดขอรับ" หาญบอก
"ตอนยังเป็นยังดูแลลูกสาวฉันไม่ได้ ตอนตายก็อย่ามาแตะต้อง" เจ้าพระยาว่า
"ท่านเจ้าพระยา คุณจันทร์ ขอให้พวกเราใต้หล้าได้มีโอกาสจัดการ..." พวงแก้วว่า
"จัดการลงโทษคนของหล่อนเถิดแม่แก้ว แล้วอย่าโผล่ไปงานศพ อย่าหวังว่าเราจะมีไมตรีกันได้อีก"
แก้วแตะมือจันทร์ จันทร์สะบัดออก ตัดขาด
คนของเจ้าพระยากำลังเข้ามาแบกโลงเพื่อจะออกจากใต้หล้า กล้ารีบเดินเข้ามาถาม
" เกิดอะไรขึ้นขอรับคุณแม่"
แก้วไม่มีแรงตอบ กล้าจึงเข้าไปถามเอื้อย
"เกิดอะไรขึ้นกับแม่บุษรึแม่เอื้อย"
"คุณบุษถูกวางยาตายเจ้าคะ"
"ห๊า ! แล้วใครวางยาแม่บุษ"
"หลักฐานมัดตัวว่าเป็นนังเดือนเจ้าคะ"
กล้าตกใจ ไม่อยากเชื่อ หาญเสียใจมาก แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว
เดือนกำลังโดนเอียดและทาสลากไปทางหนึ่ง
"คุณบุษเจ้าขา"
เดือนสะบัดทาสหลุดอีกครั้ง วิ่งไปจับโลง
"คุณบุษเจ้าขา บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวขอโทษ บ่าวดูแลคุณบุษไม่ได้"
จันทร์หันมาตวาด
"ออกไป"
ทาสของเจ้าพระยาผลักเดือนออก
"ไอ้อ่ำ ไอ้มั่น เอานังเดือนไปขัง"
อ่ำและมั่นอึกอัก ทำไม่ลง
"กระผม...เอ่อ"
"นังเอียด ไอ้ไม้ ไอ้เติม เอาอีเดือนไปลงหวาย"
เอียด ไม้ เติม เข้ามาลากเดือนออกไป เดือนโดนลากห่างออกจากโลงที่ทาสของจันทร์เคลื่อนออกจากใต้หล้า เป็นการจากกันอย่างถาวร คนหนึ่งตายดับสูญ อีกคนกำลังจะตายทั้งเป็น
"ปล่อยข้า ข้าไม่ได้ฆ่าคุณบุษ"
"ปากดี ยังไม่สำนึกอีกหรือนังเดือน"
ดาวเข้ามากระหน่ำ จิกหัวเดือนมาตบทั้งๆที่โดนลาก ชื่นเห็น ทนไมได้ ถลาเข้ามา
"อย่าทำลูกข้า"
ชื่นเอาตัวกันเดือน ดาวไม่สน กระชากชื่นออก ลงไม้ลงมือ ชื่นโดนลูกหลงบ้าง สุดแสนรันทด
"แม่จ๋า ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณบุษ ฉันไม่ได้ทำ"
"จนด้วยหลักฐานยังจะปากแข็ง อีสารเลว"
ดาวจิกหัวเดือนออกไป
อ่านต่อหน้า 3
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 27 (ต่อ)
เวลาต่อมา ดาวถีบเดือนหงายกระเด็นเข้าห้องเก็บของ ดาวตามเข้าไป ยิ้มเยาะ
"อีบุษตายแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่เอ็งเท่านั้น อีกไม่นาน เอ็งก็จะไปพ้นทางข้า"
"อีดาว เอ็งทำเช่นนี้ได้เยี่ยงไร เอ็งมันเลว"
"ข้าไม่ได้เลว ข้าแค่รักคุณหาญมาก คุณหาญต้องเป็นของข้าคนเดียว ฮ่ะๆ ถึงตอนนี้เอ็งจะพูดอะไรได้ หลักฐานทุกอย่างชี้ว่าเอ็งเป็นคนฆ่าอีบุษ ฮ่าๆๆ"
"เอ็งเลวชาติจริงๆ นังดาว"
"เอ็งต่างหากอีเดือน เอ็งทรยศอีบุษ เอ็งสัญญากับมันจะไม่หักหลัง แต่แล้วเอ็งก็พลอดรักมีอะไรกับคุณหาญ กลิ่นคาวรักของเอ็งมันบาดใจข้า ในเมื่อเอ็งขึ้นสวรรค์กับคุณหาญ ข้าก็จะทำให้เอ็งตกนรกจมอยู่แบบนี้ อีเดือน"
ดาวเหน็บแล้วเดินออกไปอย่างผู้ชนะ เดือนเจ็บปวดตรอมตรมอยู่ในเงามืด
ประตูปิดโครม แสงสว่างดับไป เหลือเพียงเงาเลือนรางพอเห็นน้ำตาเป็นทางของเดือน
ชื่นถลามาลูกที่ช่องระบายลม
"อดทนนะนังเดือน แม่เชื่อว่าเอ็งไม่ได้ทำ"
"ขังอีเดือนไว้ในนี้ อดข้าวอดน้ำ จนกว่ามันจะสำนึก" ดาวสั่ง
"นังดาว เอ็งมันบาตรใหญ่จากไหนมาสั่งลงโทษทรมานมันขนาดนี้ คุณหาญยังไม่สั่งอะไรสักคำ" เอื้อยว่า
"ข้าสั่งก็เหมือนคุณหาญสั่ง เพราะตอนนี้ ข้าเป็นเมียเดียว เป็นเมียเอกของคุณหาญ ข้ามีสิทธิ์สั่งพวกเอ็งทุกคน ไอ้พวกขี้ข้า"
ดาวสั่งเสียงดัง เดือนลอดมือออกมาจากช่อง ชื่น เอื้อย จับมือเดือนไว้ เอียด เติม ไม้ ดึงชื่นเอื้อยออก เกือบมีเรื่องกับอ่ำและมั่น
เอื้อยเห็นพวงแก้วไม่ยอมกินข้าว พยายามจะเอาใจ เลื่อนจานกับข้าวให้
"ปลาทอดนั่นคงแห้งไป แกงจืดลูกรอกไหมเจ้าคะ คล่องคอ หรือจะให้บ่าวไปอุ่นให้ร้อนขึ้นหน่อยไหมเจ้าคะ"
"ไม่ต้องหรอกแม่เอื้อย เหตุเกิดในใต้หล้าไม่เว้นแต่ละวัน ฉันกินอะไรไม่ลงจริงๆ ถ้าท่านเจ้าสัวอยู่ ท่านจะทำฉันใดนะ"
"คุณพ่อก็คงอยากให้คุณแม่เข้มแข็ง"
กล้าเข้ามานั่งข้างๆพวงแก้ว จับมือแก้วไว้เพื่อปลอบใจ
"กระผมเองก็อยากให้คุณแม่พยายามรวบรวมกำลังใจ ฝืนกินข้าวนะขอรับ"
"แต่แม่แทบจะยืนไม่ไหวแล้วพ่อกล้า หัวใจแม่จะขาด ตั้งแต่แม่อยู่ใต้หล้า คุณพ่อของลูกจะจัดการเรื่องราวทุกอย่าง แม่ไม่เคยต้องแบกรับปัญหาอะไรเลย"
"ผ่อนลงเถอะขอรับ สองบ่าคุณแม่แบกรับภาระเลี้ยงดูกระผมกับน้องมามากแล้ว ตอนนี้ให้เป็นหน้าที่ของกระผมกับน้องดูแลใต้หล้าเถิดขอรับ ขอเพียงคุณแม่อยู่อย่างสบายใจ อยู่เพื่อตัวเอง อยู่เพื่อคุณพ่อเถิดขอรับ"
"ขอบใจนะพ่อกล้า...ท่านเจ้าสัวไม่อยู่ แม่ก็มีลูกกล้าเป็นตัวแทนความเข้มแข็งของคุณพ่อ"
"ไม่ใช่แค่กระผมคนเดียวนะขอรับ ยังมีอีก..."
ฟ้าหยาดพาสายฝนที่ยังเอ๋อๆเดินเข้ามา
"คุณแก้ว กินข้าวไม่อร่อยเหรอ" สายฝนว่า
"ฉัน...เอ้อ ไม่ค่อยหิว สายฝนกับฟ้าหยาดมากินเถอะ ฉันไม่กินแล้ว"
แก้วลุกขึ้นจะเดินไป ฟ้าหยาดจับมือไว้
"คุณแม่แก้ว นั่งเป็นกำลังใจให้ฟ้าหยาดกับสายฝนได้ไหมเจ้าคะ อยู่ด้วยกันก่อนนะเจ้าคะ"
สายฝนเดินงงๆแบบเด็กๆมาจูงแก้วกลับมานั่ง
"ยืนค้ำหัวอยู่ทำไมคุณแม่แก้ว นั่งสิ นั่งสิ"
"หึ ! ยัยคนนี้ ยืนค้ำหัวเขาใช้กับเด็กที่ไม่รู้จักกาละเทศะ อย่างหล่อน"
สายฝนจ๋อยลง พูดไปเพราะสติสัมปชัญญะยังไม่ครบ แก้วอ่อนลง ฟ้าหยาดจูงแก้วมานั่ง
"กับข้าวมากมาย ฟ้าหยาดกินกับสายฝนสองคนคงไม่หมดหรอกเจ้าค่ะ กินพร้อมกัน เจริญอาหารนะเจ้าคะ"
เอื้อยเห็นด้วย กุลีกุจอตักข้าวให้สายฝน ฟ้าหยาดและกล้า
"สายฝน นั่งข้างๆแม่แก้วสิ คอยป้อนแม่แก้วนะ"
"ใครจะป้อนใครไม่รู้พ่อกล้า ดูสิ รู้เรื่องรู้ราวกับใครเขา"
พวงแก้วมองสายฝนอย่างเวทนา สายฝนเขี่ยข้าวเล่น พวงแก้วอดไม่ได้ ตักกับข้าวใส่จานสายฝน
สายฝนช้อนตาขึ้นมอง น้ำตาเอ่อ
"แม่แก้ว แม่แก้วไม่รังเกียจสายฝน แม่แก้วกินข้าวกับสายฝนนะ"
แก้วปฏิเสธสายฝนไม่ได้ อ้าปากทานข้าว สายฝนดีใจยิ้มทั้งน้ำตาตบมือเปาะแปะ แก้วปาดน้ำตา ยิ้มให้สายฝน
"ขอบใจลูก"
เป็นบรรยากาศอบอุ่นเป็นครั้งแรกกับการที่เพิ่งเกิดเรื่องกับบุษบาบรรณ
อ่านต่อหน้า 4
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 27 (ต่อ)
เดือนที่มามองจันทร์ผ่านช่องระบายอากาศของห้องเก็บของ เดือนร้องไห้เงียบๆ
"จันทร์เจ้าขา...ช่วยบอกคุณบุษด้วยนะเจ้าคะ บ่าวไม่เคยคิดทรยศกับคุณบุษเลย ถึงบ่าวจะรักคุณหาญมากเพียงใด"
"โกหก"
หาญยืนอยู่มุมหนึ่งข้างช่องระบายลม
"ถ้าแม่เดือนต้องการเรา เราก็พร้อมจะอยู่กับแม่เดือนอยู่แล้ว ทำไมต้องคิดทำร้ายคุณบุษด้วย"
"คุณหาญเจ้าขา บ่าวไม่เคยคิดจะแย่งคุณหาญจากคุณบุษเลย แม้บ่าวจะรักคุณหาญเพียงใดแต่บ่าวก็สำนึกบุญคุณยิ่งยวด บ่าวไม่ได้วางยาคุณบุษจริงๆนะเจ้าคะ"
"หลักฐานแน่นหนา อีกทั้งแม่เดือนเป็นคนเดียวที่ใกล้ชิดคุณบุษ แม่เดือนเป็นคนดูแลจัดการเรื่องยา มันไม่ยากเลยใช่ไหมที่แม่เดือนจะใช้ความไว้ใจมาทำร้ายคนที่รัก"
"คุณหาญ ได้โปรดเชื่อบ่าว บ่าวไม่ได้ทำ"
"ฉันจะเชื่อเธอได้หรือแม่เดือน กระทั่งขวดยาพิษ แม่เดือนยังใช้ขวดน้ำปรุงที่ฉันซื้อให้เอามาใส่ แม่เดือนใช้ความรักของฉันมาฆ่าคุณบุษเยี่ยงนั้น ฉันเสียใจจริงๆแม่เดือน"
"คุณหาญเจ้าคะ ไม่จริงเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้ทำ ขวดน้ำปรุงนั่นก็ไม่รู้ว่าทำไมกลายเป็นยาพิษ คุณหาญ ฟังบ่าวก่อนนะเจ้าคะ"
"หมดเวลาแก้ตัวแล้วแม่เดือน พูดแก้ตัวเยี่ยงไร คุณบุษก็ไม่มีวันฟื้นกลับมาได้หรอก ... ฉันดูแม่เดือนผิดไปจริงๆ"
หาญหันหลังแล้วกลับไป เดือนยื่นมือควานผ่านลูกกรงสัมผัสความว่างเปล่า
วันใหม่ ชื่นหยิบข้าวด้วยมือปั้นเป็นก้อนส่งผ่านลูกกรงให้เดือนกิน
"รีบกินเข้านังเดือน แต่เช้านังดาวไม่อยู่ เป็นโอกาสดีแล้ว เกิดมันมาจะยุ่งกันใหญ่" มั่นบอก
"พวกเอ็งทำอะไร"
ดาวผลักมั่นออก ชื่นกำลังปั้นข้าวส่งผ่านลูกกรง ดาวเข้ามาปัดออก ชามข้าวกระจาย
"นังดาว ใจคอเอ็งทำด้วยอะไร ข้าวคำน้อยแค่นี้ข้าจะป้อนลูกข้า"
"จริงสินะ ข้าลืม เพราะข้าวคำเมื่อกี๊อาจเป็นคำสุดท้ายในชีวิตของนังเดือน"
"เอ็งหมายความเยี่ยงไร"
หาญ พวงแก้ว กล้า มาพร้อมกับเจ้าหน้าที่บ้านเมืองที่ดูขึงขังทรงอำนาจ
"เปิดประตู" หาญสั่ง
"คุณท่านจะปล่อยนังเดือนใช่ไหมขอรับ" มั่นถาม
"ท่านเจ้าพระยากับคุณจันทร์สั่งให้เจ้าหน้าที่มาเอาตัวนังเดือนไปรับโทษที่คุกหลวง" ดาวบอก
"ไหนว่าท่านจะให้เวลาคุณหาญหาหลักฐานให้แน่นหนาก่อนอย่างไรเจ้าคะ เหตุใดจึงรีบจับตัวไปเยี่ยงนี้ " เอื้อยว่า
"ท่านเจ้าพระยาเห็นว่ายาพิษในห้องแม่เดือนนั้นเป็นหลักฐานมัดตัวแม่เดือนได้ แล้วเราก็หาข้อแก้ต่างอื่นไม่ได้จริงๆ"
"แต่บ่าวเชื่อว่าแม่เดือนไม่ได้ทำ" มั่นบอก
"ความเชื่อ ไม่มีน้ำหนักมากพอจะหักล้างความผิดได้หรอกนายมั่น"
ดาวเปิดห้องขัง เข้าไปกระชากเดือนเหวี่ยงมาลงตรงลานหน้าห้องเก็บของ
อ่านต่อตอนที่ 28
