เมียเถื่อน ตอนที่ 27
เช้าเวลาเดียวกัน เสี่ยนพกำลังจะเข้าไปที่สำนักงานของรีสอร์ต พลอยใสเดินออกมาจากสำนักงาน
"อ้าว นั่นลูกจะไปไหนน่ะ"
"พลอยจะไปซื้อเช็คที่ธนาคารค่ะ"
"ลูกจะไปยังไง...ดินมารับหรือเปล่า"
"พ่อคะ ธนาคารก็อยู่แค่นี้เอง พลอยไปแป๊บเดียวก็กลับ อีกอย่างคุณดินก็ต้องทำงาน"
เสี่ยนพเป็นห่วงลูกสาว
"แต่ว่า"
"ไม่ต้องห่วงนะคะพ่อ แล้วพลอยจะรีบกลับค่ะ"
พลอยใสหอมแก้มเสี่ยนพแล้วรีบวิ่งออกไป เสี่ยนพโบกมือตามหลัง ส่ายหน้า
"เราคงเป็นห่วงลูกมากไปแล้วล่ะมั้ง"
เสี่ยนพเดินเข้าสำนักงานรีสอร์ตไป
มุมหนึ่งในตลาด ฟ้าสางยืนอยู่ที่ตู้โทรศัพท์แบบหยอดเหรียญ หยิบเบอร์ต่อศักดิ์ขึ้นมาดูแล้วตัดสินใจกดเบอร์โทร.หา
ภายในบ้าน โทรศัพท์มือถือต่อศักดิ์ดัง เขายังนอนหลับอยู่บนเตียง ยังไม่ตื่น เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ เบอร์แปลกๆ ไม่เลยตัดสายทิ้งแล้วนอนต่อ โทรศัพท์ดังขึ้นอีก เอาหมอนมาปิดหูก็แล้ว ท้ายสุด... หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย แล้วตะคอกกรอกหูโทรศัพท์ไป
"ใครวะ โทร.มาอยู่ได้ คนจะหลับจะนอน น่ารำคาญ"
เสียงของฟ้าสางแว่วมาตามสาย
"ต่อ นี่ฟ้าเองจ้ะ"
ต่อศักดิ์จากที่งัวเงียอารมณ์เสียอยู่ ถึงกับผุดลุกขึ้นมา ตาโต ตื่นเต้นมาก พูดเป็นชุดด้วยความอัดอั้น
"ฟ้า...นั่นฟ้าจริงๆ เหรอ ฟ้าอยู่ไหน ผมตามหาฟ้าทุกที่เลยรู้ไหม ถามใครก็ไม่มีใครรู้ วันนั้นที่เจอฟ้า ผมก็พยายามไปหาอีก แต่...ช่างเหอะ ผมเป็นห่วงฟ้ามากนะ รู้มั้ย"
"ขอบคุณต่อมากที่ห่วงฟ้า ที่ฟ้าโทรมาวันนี้ฟ้ามีเรื่องอยากขอร้องให้ต่อช่วย"
"ได้สิ ฟ้าจะให้ต่อช่วยอะไร ต่อยินดีทำให้ฟ้าทุกอย่างเลย"
ฟ้าสาง หน้านิ่งตัดสินใจแล้ว
ธนาคารแห่งหนึ่งใกล้ตลาด พลอยใสเดินออกมาจากธนาคารหลังทำธุระเสร็จ พลอยใสเดินเลี้ยวไปทางหนึ่ง จอมยืนหันหลังให้อย่างมีพิรุธ
ฟ้าสางโทรศัพท์เสร็จแล้ว เดินออกมาที่ริมถนน ตั้งใจจะเรียกรถกลับบ้านเขต ฟ้าสางเห็นพลอยใส กำลังจะเรียก แต่ก็เหลือบไปเห็นจอมเสียก่อน ฟ้าสางรีบหลบหลังหาที่กำบัง
"นั่นมันพี่จอมนี่นา"
จอมเหลียวมองรอบตัว เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองมา จอมก็สะกดรอยตามพลอยใสไป ฟ้าสางสีหน้ากังวล เป็นห่วงความปลอดภัยของพลอยใส
พลอยใสจอดรถที่อยู่ห่างออกมาจากธนาคารเล็กน้อย ที่ตรงนั้นไม่มีคนสัญจรไปมามากนัก
เธอกดรีโมทแล้วจะขึ้นรถ ทันใดนั้น จอมก็ปราดเข้ามาประกบด้านหลังของพลอยใส เธอเห็นเงาจอมในกระจกรถ ก็ตกใจ
"นายจอม"
จอมยกมือเอาผ้าที่ชุบยาสลบไว้แล้ว โปะหน้าพลอยใส จนเธอค่อยๆ อ่อนแรงและหมดสติไปทันที
"หลับไปก่อนนะครับ คุณพลอยใสคนสวย"
ฟ้าสางเดินตามมาถึงที่จอดรถ เห็นจอมอุ้มพลอยใสไว้ ฟ้าสางตกใจเลยถาม
"พี่จอม พี่จะทำอะไรคุณพลอย"
จอมตกใจ รีบวางร่างพลอยใสพิงไว้กับรถ แล้ววิ่งเข้าไปหาฟ้าสาง เมื่อวิ่งเข้ามาทัน ก็จิกหัวฟ้าสางไว้
"โอ๊ย พี่จอม ฉันเจ็บนะ"
"แกนี่มันเข้ามาแส่ได้ทุกทีสิน่า"
ฟ้าสางตะโกน
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
จอมตกใจ กลัวใครมาได้ยิน เลยตัดสินใจเอาผ้าชุบยาสลบโปะจมูกฟ้าสางอีกคน จอมรีบอุ้มฟ้าสางไปที่รถของพลอยใสทันที
ในบ้านเขต เมษากำลังคุยโทรศัพท์กับจอม ขณะที่ราตรีคอยลุ้นอยู่ใกล้ๆ
"ว่าไงนะ พี่จอมจับนังฟ้าไปด้วยงั้นเหรอ"
ราตรีเห็นว่าเมษาเสียงดัง เลยรีบจุ๊ปากให้คุยเบาๆ
อาคารร้างแห่งหนึ่ง จอมคุยโทรศัพท์ ทั้งพลอยใสกับฟ้าสางยังไม่ได้สติ ทั้งคู่ถูกมัดไว้เอาหลังชนกันติดกันอยู่ทางด้านหลังของจอม
"ก็ใช่น่ะสิ จู่ๆ มันก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ พี่ก็เลยต้องจับมาด้วย"
"ทำไมพี่ถึงได้โง่แบบนี้นะ"
"แล้วน้องเมจะให้พี่ทำยังไง ปล่อยนังฟ้าไปปูดเรื่องพี่จับคุณหนูพลอยใสมางั้นเหรอ"
"โอ๊ย ฉันไม่รู้ "
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน...ต่อไปน้องเมจะให้พี่ทำยังไง"
"พี่ก็โทร.ไปหาเสี่ยนพที่รีสอร์ต แล้วเรียกค่าไถ่มันสัก 50 ล้าน ถ้ามันไม่เชื่อ ก็ส่งรูปให้มันดู"
"ตกลง พี่จะโทร.เดี๋ยวนี้เลย"
เมษาตัดสายวางไป ราตรีรีบเข้ามาถาม
"ว่ายังไงบ้างลูก"
"มันกำลังจะโทร.ไปหาเสี่ยนพค่ะ ถ้าได้เงินมา เราก็แบ่งกันก่อน แล้วค่อยเรียกตำรวจให้รวบตัวมันทีหลัง"
"น่าเสียดายเงินอีกครึ่งหนึ่งนะ"
"ช่างมันเถอะแม่ ถ้าเมได้เป็นเมียคุณเขต จะได้มากกว่านั้นอีก"
เมษาหน้าตามั่นใจมากว่าจะได้แต่งงานกับเขต
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 27 (ต่อ)
ในห้องทำงานเสี่ยนพ เขากำลังอ่านเอกสารต่างๆ อยู่ที่โต๊ะ เสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เสี่ยนพรีบกดดู พลอยใสยังสลบอยู่ ยังไม่ได้สติ เสี่ยนพตกใจมาก
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสี่ยนพรีบกดรับ เสียงตระหนกมาก
"แกเป็นใคร แกจับตัวลูกสาวฉันไปทำไม"
จอมหัวเราะเสียงต่ำๆ
"หึๆๆ...ใจเย็นๆ ครับเสี่ย เราค่อยๆ มาเจรจากันดีกว่า"
"ไม่ยงไม่เย็นแล้ว แกต้องการอะไรก็ว่ามา"
"ผมต้องการเงิน 50 ล้านภายในวันพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องสถานที่ ผมจะโทร.มานัดอีกทีก็แล้วกัน อ้อ ห้ามแจ้งตำรวจเด็ดขาด ไม่งั้นลูกสาวเสี่ยไม่รอดแน่ๆ"
จอมตัดสายทิ้งและปิดเครื่องทันที
"ฮัลโหลๆ"
เสี่ยนพพยายามติดต่อกลับไป แต่ก็พบแต่สัญญาณว่าปิดไปแล้ว
เสี่ยนพหน้าเครียดจัด แล้วตัดสินใจโทรหาบดินทร์
"คุณดิน"
เมื่อบดินทร์กับเขตรู้เรื่องพลอยใสจากเสี่ยนพแล้วก็ช่วยกันคิดแก้ปัญหา
"เราแจ้งตำรวจเถอะครับ อานพ" บดินทร์บอก
เสี่ยนพตกใจ
"ไม่ได้นะ มันบอกว่าถ้าแจ้งตำรวจ หนูพลอยไม่รอดแน่"
"แต่มันอยากได้เงิน ตราบใดที่ยังไม่ได้เงิน มันไม่ทำอะไรตัวประกันหรอกครับ" เขตบอก
"ใช่ครับ ยิ่งนานไปก็ยิ่งอันตราย ให้ตำรวจช่วยดีกว่าครับ"
เสี่ยนพตัดสินใจ ในที่สุดก็พยักหน้า
"เอาอย่างนั้นก็ได้...ผมฝากชีวิตลูกสาวผมไว้ในมือพวกคุณสองคนนะ"
"เชื่อใจพวกเรานะครับอา"
"คุณพลอยเป็นคู่หมั้นของผม ผมไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธอหรอกครับ"
เขต บดินทร์จับมือเสี่ยนพให้ความมั่นใจ เสี่ยนพมองสองหนุ่มอย่างเชื่อมั่น
ผ่านเวลา ในห้องสารวัตร เขตกับบดินทร์รออยู่ในห้อง สารวัตรเดินเข้ามาอย่างเร็ว พร้อมกับแผ่นซีดีในมือ
"ขอโทษที่ให้รอนะครับ คุณเขต คุณบดินทร์ ทางเราได้ติดต่อประสานงานไปที่ทางธนาคาร ธนาคารให้ภาพจากกล้องวงจรปิดมาแล้วครับ"
บดินทร์ร้อนใจ
"งั้นเรารีบดูกันเลยดีกว่าครับ"
สารวัตรใส่แผ่นซีดีลงเครื่องเล่นที่มีในห้อง เขต บดินทร์ สารวัตร สุมหัวกันดูภาพจากโทรทัศน์
กล้องวงจรปิดที่ฉายทางโทรทัศน์ เห็นภาพเหตุการณ์ตอนที่พลอยใสเดินออกจากธนาคารมา -สักพักก็เห็นจอมเดินตามพลอยใสไป
"หยุดตรงนี้ก่อนครับ สารวัตร"
สารวัตรกดหยุดภาพ เขตกับบดินทร์พิจารณาดูภาพจากโทรทัศน์
"นี่มันนายจอมที่จับตัวคุณพลอยไปคราวก่อนนี่ครับ"
"คราวนี้มันคงจะแก้ตัวที่ปล่อยให้น้องพลอยหลุดมือไปได้แน่ๆ" บดินทร์ว่า
"งั้นผมจะสั่งให้ลูกน้องทุกคนตามหาตัวนายจอมให้เร็วที่สุดครับ"
สารวัตรเดินออกไป ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเขตก็ดังขึ้น เขตหยิบขึ้นมาดู
"ที่บ้านโทร.มาน่ะ พี่ออกไปคุยข้างนอกนะ"
"ครับพี่เขต"
เขตเดินออกจากห้องไป
เขตเดินออกมาจากห้องสารวัตรแล้วเลี่ยงไปรับโทรศัพท์อีกมุมหนึ่ง
"ฮัลโหล"
เมี่ยงถือหูโทรศัพท์อยู่ ท่าทางร้อนใจ สาลี่ยืนลุ้นข้างๆ
"คุณเขตคะ"
"มีอะไรเหรอ เมี่ยง"
"คุณฟ้าหายตัวไปค่ะ เธอบอกว่าจะออกไปซื้อของแป๊บเดียว แต่นี่ก็หลายชั่วโมงแล้ว หนูเป็นห่วง แต่ไม่รู้จะไปตามที่ไหน"
เขตหน้าเครียด
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
เขตวางสายลง สีหน้าเป็นทุกข์เป็นร้อน
ในห้องสารวัตรอีกที บดินทร์เปิดซีดีกล้องวงจรปิดซ้ำอีกครั้ง สีหน้าครุ่นคิด แต่คราวนี้บดินทร์ไม่ได้หยุดภาพตรงที่จอมตามพลอยใสไป ปล่อยให้เครื่องเล่นต่อไปเรื่อยๆ จนถึงภาพที่ฟ้าสางเดินตามพลอยใสกับจอมไปอีกที
บดินทร์ สีหน้าตกใจรีบกดหยุดภาพไว้
"นี่มันคุณฟ้านี่น"
เขตกลับเข้ามาหน้าตาเคร่งเครียด
"นายดิน พี่รีบกลับบ้านก่อนนะ เมี่ยงโทรมาบอกว่า..."
บดินทร์แทรกขึ้น
"คุณฟ้าหายไปใช่ไหมครับ"
เขตแปลกใจ
"แกรู้ได้ยังไง"
บดินทร์ชี้ไปที่หน้าจอโทรทัศน์ เขตหันมองตาม
"คุณฟ้าสะกดรอยตามคุณพลอยกับนายจอมไปอีกที ไม่แน่ว่า เธออาจจะถูกจับไปพร้อมกับคุณพลอยก็ได้นะครับ"
เขตหน้าเครียดหนักกว่าเดิม เป็นห่วงฟ้าสางมากมาย
บริเวณอาคารร้าง พลอยใสค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงงๆ พอเริ่มได้สติ ก็ตกใจ ขยับตัวแต่ก็ถูกมัดไว้
"คุณพลอยฟื้นแล้วเหรอคะ"
พลอยใสตกใจ หันไปมองด้านหลังตัวเอง เห็นฟ้าสางฟื้นแล้ว และถูกมัดหันหลังชนกับเธออยู่
"เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ พี่ฟ้า"
"พี่จอมจับคุณพลอยมาค่ะ พี่เห็นเหตุการณ์ จะเข้าไปช่วย ก็เลยถูกจับมาอีกคน"
พลอยใสหวาดกลัวมาก กลัวจอมทำร้ายร่างกาย
"ช่วยด้วยค่ะ มีใครได้ยินมั้ยคะ ช่วยด้วย"
ฟ้าสางตกใจ
"อย่าค่ะ คุณพลอย เดี๋ยวพี่จอมได้ยิน"
ทันใดนั้น จอมก็เปิดประตูเข้ามาตามเสียง พลอยใสตกใจ
จอมปราดเข้ามาบีบปาก พลอยใสกลัวลนลาน
"เงียบๆ นะคุณหนูพลอยใส ถ้าคุณไม่เงียบ ผมอาจจะจัดการกับคุณตอนนี้เลยก็ได้"
"อย่าทำอะไรคุณพลอยนะพี่จอม"
"แกเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะนังฟ้า อยู่ดีไม่ว่าดี แส่เข้ามาช่วยได้ทุกครั้ง ไม่เข็ดหรือไง รอให้ฉันจัดการกับคุณหนูพลอยซะก่อน แล้วแกจะเป็นคิวถัดไป"
จอมเอามือเชยคางพลอยใสกับฟ้าสาง แววตากักขฬะ พลอยใสกับฟ้าสางหลบตาด้วยความหวาดกลัว
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 27 (ต่อ)
หน้าบ้านเขต เมี่ยงกับสาลี่ยืนรอด้วยความกระวนกระวายใจ พอเห็นเขตกับบดินทร์กลับมาถึง เมี่ยงกับสาลี่ก็รีบเข้าไปหา
"คุณเขต คุณดินเจอตัวคุณฟ้าไหมคะ"
เขตกับบดินทร์ถอนใจ
"น้องพลอยถูกนายจอมจับตัวไปเรียกค่าไถ่ ฟ้าน่าจะตามไปช่วย เลยถูกจับตัวไปด้วยกัน"
"ตอนนี้ตำรวจกำลังติดตามล่าตัวนายจอมอยู่ครับ คิดว่ามันคงไปได้ไม่ไกลนัก"
สาลี่ยกมือทาบอก
"คุณพระช่วย"
ประตูบ้าน เมษากับราตรีเดินออกมา
"มีอะไรกันคะ ท่าทางซีเรียสจัง" เมษาว่า
"ได้ข่าวว่านังฟ้า เอ๊ย ยัยฟ้าหายตัวไป แล้วหาตัวเจอหรือยังคะ"
"ยังครับ ยังตามหาตัวไม่เจอเลย" เขตบอก
"ป่านนี้อาจจะไปมั่วกับผู้ชายอยู่ที่ไหนก็ได้...สันดานมันขุดกันยากค่ะ จริงไหมจ๊ะ ลูกเม"
"ใช่จ้ะ แม่"
เขตไม่พอใจสองแม่ลูกที่จงใจใส่ร้ายฟ้าสาง แต่ก็ไม่ได้แสดงออก
ทุกคนพากันนิ่งไม่ตอบโต้วาจาส่อเสียดของเมษากับราตรี แต่มองด้วยแววตาสมเพชและดูแคลน
รีสอร์ตเสี่ยนพ เช้าวันใหม่ เสี่ยนพ เขต บดินทร์ สารวัตร และตำรวจมาเตรียมพร้อมกันอยู่ในสำนักงาน ตำรวจมีอุปกรณ์ดักฟังและหาสัญญาณเซ็ตไว้เรียบร้อยแล้ว
"อย่าลืมนะครับเสี่ย พยายามหลอกล่อให้นายจอมคุยกับเสี่ยให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทางเราจะได้ระบุตำแหน่งที่อยู่ของนายจอมได้"
เสี่ยนพพยักหน้า เข้าใจ ทุกคนรอคอยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือเสี่ยนพก็ดังขึ้น
เสี่ยนพหันไปมองหน้าสารวัตรและตำรวจ ตำรวจส่งสัญญาณมือว่า OK เสี่ยนพจึงรับโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
ในอาคารร้าง อีกห้องที่ไม่มีฟ้าสางกับพลอยใสอยู่
"เสี่ยไม่ได้แจ้งตำรวจแน่นะ"
"ฉันจะแจ้งได้ยังไง รีบบอกมาซะทีว่าแกจะให้ฉันเอาเงินไปให้ที่ไหน ฉันเป็นห่วงลูกสาวฉัน"
จอมบอกสถานที่ที่จะให้ส่งเงิน เสี่ยนพพยักหน้ารับรู้
"ตกลง ฉันจะเอาเงินไปให้แก แต่ฉันขอฟังเสียงลูกสาวฉันก่อนได้มั้ย"
"อย่าลูกไม้โยกโย้เลยเสี่ย ภาพผมก็ส่งให้ดูแล้ว ถ้าได้ตัวคุณหนูพลอยคืนแล้ว ค่อยไปฟังเสียงกันทีหลังก็แล้วกัน"
จอมตัดสายทิ้ง ไม่ยอมเสียเวลา
ทุกคนหันไปมองตำรวจที่คอยจับสัญญาณหาตำแหน่งอยู่ ตำรวจส่งสัญญาณมือว่า OK
ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก
ในอาคารร้าง ฟ้าสางกับพลอยใสท่าทางอิดโรยหลังจากถูกจับมาทั้งคืน พลอยใสร้องไห้เงียบๆ ฟ้าสางได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง
"คุณพลอย ทำใจดีๆ นะคะ"
"ครั้งนี้คงไม่มีใครมาช่วยเราหรอกค่ะ พี่ฟ้า"
"ถ้าอย่างนั้น เราก็ต้องหาทางหนีกันเอง"
พลัน จอมก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ทั้งคู่หยุดคุยกันทันที จอมยิ้มเยาะ
"ผมจะออกไปเอาเงินค่าไถ่ อยู่กันดีๆ ล่ะ พอผมกลับมา เราค่อยมาสนุกกันนะครับ คุณพลอยใส ฟ้าสาง"
จอมเดินออกไปที่ประตูหน้า แล้วชะงัก รีบหลบไปแอบดูที่หน้าต่าง
ที่ด้านนอก เห็นตำรวจโผล่หัวขึ้นมาสังเกตการณ์ภายใน
"ไอ้เสี่ยนพ กูบอกว่าห้ามบอกตำรวจ มึงวอนซะแล้ว"
จอมผลุนผลันกลับเข้าไปกระชากตัวพลอยใสขึ้นมา
"พี่จอมจะพาคุณพลอยไปไหน"
ฟ้าสางพยายามจะเข้าไปช่วยพลอยใส จอมหันมาตบฟ้าสางจนกระเด็น
"เรื่องของกู มึงไม่เกี่ยว อีฟ้า"
จอมลากพลอยใสไปที่ประตูหลัง พลอยใสกลัวมาก
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 27 (ต่อ)
เสียงพลอยใสดังแว่วออกมานอกอาคารร้าง
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
บดินทร์กับเขตตกใจ หันไปบอกสารวัตร
"นายจอมคงรู้ตัวแล้ว เรารีบบุกเข้าไปช่วยดีกว่าครับ สารวัตร"
สารวัตรคิด ก่อนตัดสินใจหันไปสั่งลูกน้องทุกคน
"บุกเลย"
ทุกคนพากันวิ่งเข้าไปในอาคารร้างทันที
จอมยังคงใช้กำลังลากร่างพลอยใสออกไป แต่เมื่อทุกคนพากันกรูเข้ามาในอาคารร้าง
จอมตกใจ รีบล็อกคอพลอยใสไว้
"อย่าเข้ามานะโว้ย ไม่งั้นอีนังนี่ตายแน่"
"อย่าทำผิดมากไปกว่านี้เลยนายจอม มอบตัวกับตำรวจซะเถอะ"
"ไม่ คนอย่างไอ้จอมไม่มีวันยอมเข้าคุกเด็ดขาด"
ระหว่างที่จอมกับสารวัตรกำลังเจรจากันนั้น พลอยใสก็ตัดสินใจกัดเข้าที่แขนของจอม
จอมเจ็บเลยสะบัดพลอยใสทิ้งด้วยความเจ็บ
"โอ๊ย"
ตำรวจเห็นพลอยใสเป็นอิสระแล้ว ก็เล็งปืนไปที่จอมแล้วยิงแต่ไม่โดน จอมวิ่งหนีออกไปทางด้านหลังอาคารร้างอย่างคนรู้ทางหนีทีไล่ทันที สารวัตรกับลูกน้องวิ่งตามจอมไป
บดินทร์รีบเข้าไปหาพลอยใสแล้วรีบแก้มัดให้อย่างว่องไว
"คุณพลอย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ"
พลอยใสโผเข้ากอดบดินทร์ด้วยความเสียขวัญ
"คุณดิน พลอยนึกว่าฉันจะไม่ได้เจอคุณอีกซะแล้ว ฮือๆๆ"
บดินทร์กอดปลอบโยนพลอยใส...
"ไม่เป็นอะไรแล้วคุณพลอยที่รัก"
เขตเดินเข้าไปหาฟ้าสาง ก้มลงแก้เชือกให้ แต่สีหน้าดุดัน
"อย่าคิดนะว่าฉันจะเชื่อเธอ เธอหลอกน้องพลอยมาให้นายจอมจับตัวอีก แล้วก็แกล้งหลอกว่าตัวเองเป็นเหยื่อด้วยอีกคนใช่มั้ย"
ฟ้าสางสีหน้าผิดหวัง น้อยใจ
"ถ้าคุณคิดแบบนั้น ก็ให้ตำรวจมาจับฉันเลยสิคะ"
ทั้งคู่สบตากัน ฟ้าสางไม่หลบตาจนเขตต้องหลบตาไปเอง
เขตหันหลังเดินจากไป พลางสบถอย่างหงุดหงิด เพราะใจหนึ่งเชื่อว่าฟ้าสางผิด แต่อีกใจก็รักฟ้าสางมาก ฟ้าสางน้อยใจที่เขต น้ำตาไหล
ฟ้าสางแววตามุ่งมั่นอีกแล้ว อย่างคนที่ตัดสินใจเด็ดขาด
เวลาต่อมา ในห้องฉุกเฉิน หมอตรวจดูอาการของพลอยใสเสร็จพอดี เสี่ยนพ เขตกับบดินทร์ยืนเฝ้าอยู่
"ไม่มีอาการบาดเจ็บตรงไหน มีแต่อาการอ่อนเพลียเล็กน้อย พักผ่อนสักหน่อย ก็คงดีขึ้นครับ"
หมอเดินออกไป
พลอยใสมองค้อนบดินทร์
"พลอยบอกแล้วว่าพลอยไม่เป็นไร คุณดินก็จะให้พลอยตรวจให้ได้"
"ก็ผมเป็นห่วงคุณนี่ครับ"
พลอยใสกับบดินทร์สบตากันหวานๆ เสี่ยนพถอนใจโล่งอก
"กลับไปคราวนี้ พ่อจะจัดงานแต่งงานให้ลูกกับคุณดินซะที"
"ทำไมคะพ่อ หรือว่าพ่อเบื่อหน้าหนูแล้วคะ"
"พ่อไม่มีวันเบื่อหน้าลูกหรอก แต่พ่อแก่แล้ว คงดูแลลูกได้ไม่ดีเท่าไหร่ ฉันฝากให้เธอดูแลลูกสาวคนเดียวของฉันด้วยนะ"
เสี่ยนพตบไหล่บดินทร์ บดินทร์ยกมือไหว้ ปลื้มใจ
"ขอบคุณมากครับอานพ...เอ๊ย พ่อนพ"
ทุกคนหัวเราะกันมีความสุข เขตก็พลอยมีความสุขไปด้วย พลอยใสหันมาเห็นเขต
"พี่เขตคะ พลอยจะขออะไรพี่เขตสักอย่างได้ไหมคะ"
"ได้สิ"
"พลอยอยากขอให้พี่เขตทำดีกับพี่ฟ้าได้ไหมคะ"
เขตหน้าตึง
"ทำไมน้องพลอยถึงขอพี่แบบนั้นล่ะครับ"
"พี่ฟ้าเป็นคนดีค่ะ ช่วยพลอยสองครั้งติดๆ กัน ส่วนคนที่ไม่ดีคือคุณเมษากับแม่ของเธอ ตอนที่พลอยถูกจับไปคราวที่แล้ว พลอยถูกสองแม่ลูกนั่นขู่ว่าถ้าพลอยพูดอะไรกับพี่เขตอีก พวกเขาจะทำร้ายพ่อพลอย พลอยก็เลยไม่กล้าพูด...พลอยขอโทษนะคะที่ขี้ขลาดจนไม่ยอมพูดความจริง"
เขตอึ้งๆ กับความจริงที่ได้รู้
"ไม่เป็นไรนะครับ คุณพลอย คุณทำดีที่สุดแล้วครับ"
บดินทร์กอดพลอยใสไว้
อ่านต่อตอนที่ 28
