เมียเถื่อน ตอนที่ 28
ภายในห้องนั่งเล่นที่บ้าน เขตยืนหน้าตาเคร่งเครียด ต่อหน้าสองแม่ลูกที่นั่งก้มหน้าคอตกอยู่ เขตเอ่ยขึ้น น้ำเสียงดุดัน
"พวกคุณสองคนโกหกผมมาตลอดใช่มั้ย"
สองแม่ลูกมองหน้ากัน เมษารีบบีบน้ำตา เกาะขาเขต เรียกร้องความสงสาร
"คุณเขตอย่าโกรธเมนะคะ เมไม่ได้ตั้งใจ แต่ไอ้จอมมันขู่จะทำร้ายพวกเราสองแม่ลูก พวกเราก็เลยจำเป็นต้องทำตามที่มันสั่ง"
"ใช่ค่ะ พวกเราเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ จะไปกล้าขัดมันได้ยังไงคะ"
"เลิกเล่นละคร แล้วพูดความจริงเสียทีเถอะครับ"
เมษายังฟูมฟาย
"คุณเขตพูดอย่างนี้ได้ยังไงคะ เมเป็นเมียคุณ ลูกในท้องนี่ก็เป็นลูกของคุณ เมจะกล้าทรยศคุณได้ยังไง ฮือๆๆ"
ราตรีรีบเข้าไปเล่นละครปลอบใจเมษาที่ร้องไห้ฟูมฟายจนน่าตบ แต่เขตไม่หลงกล
"เรื่องลูกในท้องนี่ก็เหมือนกัน ผมจะไม่ทำอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะตรวจดีเอ็นเอก่อน"
เมษากับราตรีตกใจที่เขตมาแนวแข็งกร้าว เมษาแกล้งทำเป็นร้องไห้โฮแล้วเป็นลมสลบไป
"ลูกเม...ลูกเมของแม่ คุณเขต คุณพูดอะไรออกมา ดูสิคะ ลูกเมของฉันเสียใจจนเป็นลมไปแล้ว"
"ผมยังไม่ได้ให้ไปตรวจวันนี้หรอกครับ รอคลอดเมื่อไหร่ค่อยตรวจก็ยังทัน"
เขตเดินกำลังจะออกไป เมษารีบกระเด้งตัว ลุกขึ้นนั่ง เขตเดินย้อนกลับมา เมษารีบทำเนียนซบราตรี
"แต่ระหว่างนี้ จะไม่มีการจัดงานแต่งงานระหว่างคุณกับผม เข้าใจนะครับ"
เขตเดินไปแล้ว เมษากังวลหนัก
"แล้วเราจะทำยังไงกันดี"
ราตรีเป็นกังวลไม่แพ้กัน
ในโรงแรมราคาถูก สภาพซอมซ่อ เวลากลางคืน เจ้าของโรงแรมนั่งดูข่าวในโทรทัศน์อยู่
จอมสวมแว่นดำ ยกปกเสื้อแจ๊กเก็ตปิดบังใบหน้า เดินผ่านประตูโรงแรมเข้ามาที่เคาน์เตอร์
"เฮีย ห้องพักห้องนึง"
เจ้าของโรงแรมหันไปหยิบกุญแจห้องจากที่แขวนด้านหลังมาให้หนึ่งดอก
โทรทัศน์ เปลี่ยนเป็นรายการข่าว พิธีกรว่า
"ต่อไปเป็นข่าวคนร้ายลักพาตัวลูกสาวเสี่ยใหญ่ ถ้าใครมีเบาะแสคนร้ายตามภาพถ่าย กรุณาแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจทันทีครับ"
จอมกับเจ้าของโรงแรมหันไปดูพร้อมกัน เห็นภาพถ่ายของจอมชัดๆ เต็มๆ หน้า
เจ้าของบอก
"คนสมัยนี้มันอยากรวยทางลัด อุตส่าห์ไปจับตัวเค้าไปเรียกค่าไถ่ แล้วยังไง ตอนนี้ต้องมาหนีหัวซุกหัวซุน จริงไหมคุณ"
จอมฟังแล้วหงุดหงิด กระชากกุญแจจากมือเจ้าของโรงแรมไป ไม่ตอบสักคำ
เจ้าของพึมพำ
"อะไรของมันวะ"
เจ้าของโรงแรมมองตามจอมไปแบบงงๆ
เมษากำลังเตรียมตัวนอน ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเมษาก็ดังขึ้น เมษาเห็นเป็นเบอร์ไม่คุ้น แต่ก็ตัดสินใจกดรับ
"ฮัลโหล...จะพูดกับใคร"
จอมใช้โทรศัพท์ในโรงแรมโทร.หาเมษา
"นี่พี่เอง"
เมษาตกใจ
"พี่จอม! พี่ทำพลาดแล้วยังกล้าโทร.มาหาเมอีกเหรอ"
"ใครจะไปคิดว่ามันจะกล้าบอกตำรวจล่ะ"
"ฉันไม่คุยกับพี่แล้ว เดี๋ยวฉันจะซวยไปด้วย"
"เดี๋ยวสิ น้องเมต้องช่วยพี่นะ ตอนนี้ตำรวจกำลังตามล่าตัวพี่อยู่"
เมษาชะงัก
"พี่จะให้ฉันช่วยยังไง"
"พี่ต้องการเงินอีกก้อน พี่จะได้หลบไปจากที่นี่สักพัก"
"ก็ได้ แล้วพี่จะให้ฉันเอาเงินไปให้ที่ไหน"
จอมบอกเมษาว่าตัวเองพักอยู่ที่ไหน เมษาวางสายลง แสยะยิ้มร้ายๆ ก่อนกดโทรศัพท์อีกครั้ง
"สวัสดีค่ะ ดิฉันมีเบาะแสคนร้ายมาแจ้งค่ะ"
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 28 (ต่อ)
ผ่านเวลา จอมนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงในโรงแรม ในที่สุดก็ลุกขึ้นมานั่ง
"ทำไมนอนไม่หลับวะ"
จอมเดินหงุดหงิดไปที่หน้าต่างแล้วแหวกม่านดูข้างนอก จอมชะงัก เมื่อเห็นรถตำรวจแล่นเข้ามาในโรงแรมโดยไม่เปิดเสียงไซเรน ตำรวจหลายนายลงมาจากรถแล้วพากันเข้ามาในโรงแรม จอมกัดฟันเคียดแค้น
"อีเม อีนังงูพิษ มึงหักหลังกูอีกแล้ว มึงได้เจอกูแน่"
จอมรีบออกไปจากห้องพักแล้ว หลบไปทางบันไดหนีไฟทันที
เช้าวันใหม่ ในห้องนอนของเขต เขตออกมาจากห้องน้ำ ตัวยังเปียกๆ อยู่ มองไปที่เตียง เห็นฟ้าสางเตรียมเสื้อผ้าชุดทำงานไว้เรียบร้อยเสร็จสรรพ
ฟ้าสางเดินเข้ามาในห้อง
"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ เดี๋ยวดิฉันช่วยแต่งตัวให้นะคะ"
เขตแปลกใจที่ฟ้าสางมาทำดีด้วย
ผ่านเวลาเล็กน้อย เขตใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้นแล้ว เหลือแต่แจ็กเก็ตที่ฟ้าสางถือส่งให้อยู่
เขตรับมา แววตามีความสุขที่ฟ้าสางดูแลเอาใจแบบนี้ เธอมองสบตา
"มีอะไรเหรอคะ คุณเขต"
เขตรีบเปลี่ยนสีหน้าจากมีความสุขเป็นเย็นชาทันที
"วันนี้เกิดอะไรขึ้นมาล่ะ ถึงได้มาทำแบบนี้กับฉัน"
ฟ้าสางหลบตา
"ก็ไม่มีอะไรนี่คะ"
"อย่านึกนะว่าเธอทำแบบนี้แล้วฉันจะรู้สึกดีกับเธอขึ้นมา เพราะไม่ว่ายังไง ในสายตาฉัน เธอมันก็เป็นผู้หญิงแพศยาอยู่ดี"
ฟ้าสางสะเทือนใจ แต่พยายามเก็บอารมณ์ไว้
"ดิฉันทราบดีค่ะ"
เขตเห็นฟ้าสางไม่โต้ตอบ เขตเลยเดินหงุดหงิดออกไปจากห้อง เธอน้ำตาคลอเบ้า เดินไปที่โทรศัพท์บ้านแล้วกดโทร.ออก
"ต่อเหรอจ๊ะ นี่ฟ้านะ"
ฟ้าสางคุยโทรศัพท์ ตกลงบางอย่างกับต่อศักดิ์
บริเวณหน้าประตูบ้านเขต เมี่ยงกับสาลี่พากันเดินออกมา หิ้วตะกร้าจ่ายตลาดมาด้วย
"เร็วๆ สิคะคุณนม เดี๋ยวตลาดก็วายกันพอดี"
"ฉันก็รีบอยู่นี่แล้วไง"
ฟ้าสางเดินเร็วๆ ลงบันไดมา พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ ในมือ
"เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่เมี่ยง คุณนม รอฟ้าด้วยค่ะ"
เมี่ยง สาลี่หยุดยืนรอ เมี่ยงแปลกใจ
"คุณฟ้าจะไปไหนคะ"
ฟ้าสางบอกเมี่ยงกับสาลี่ ทำท่าอายๆ พอพูดเรื่องไปตรวจครรภ์
"ฟ้าจะไปโรงพยาบาลค่ะ คุณหมอนัดตรวจครรภ์วันนี้"
สาลี่ยิ้มแล้วก็บอกฟ้าสาง
"น้าดีใจที่คุณฟ้าจะมีลูกกับคุณเขตนะคะ น้าว่าให้น้าไปเป็นเพื่อนดีไหมคะ"
"ขอบคุณค่ะ น้าสาลี่ แต่ไม่ต้องหรอกค่ะ น้ากับพี่เมี่ยงไปตลาดกันเถอะค่ะ เดี๋ยวฟ้าแยกไปคนเดียวได้"
เมี่ยงมองกระเป๋าเดินทาง
"แล้วไปตรวจท้องนี่ต้องเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปด้วยเหรอคะ"
ฟ้าสางไม่เคยโกหกทำท่าอึกอัก แต่สาลี่กลับหันไปเร่งเมี่ยงกลับ
"นี่นังเมี่ยง เมื่อกี้แกเร่งชั้นยิกๆ ตอนนี้มีคำถามเยอะเกินไปแล้วนะยะ"
"ไปก็ไปสิ คุณนม บ่นเป็นยายแก่ไปได้"
เมี่ยงเดินลิ่วนำไป สาลี่ค้อนแต่ก็ตาม ฟ้าสางเลยถอนหายใจโล่งอกที่ไม่ต้องหาเรื่องมาโกหกเมี่ยง เธอหันมามองบ้านเขตอย่างเต็มตา บ้านที่อยู่อาศัยมาหลายเดือน แล้วพยายามฝืนไม่ร้องไห้ เดินจากไป
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 28 (ต่อ)
ภายในห้องนอน เมษายังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข ประตูที่ระเบียง ค่อยๆ เปิดออก
จอมเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง สีหน้าดุดัน
เมษานิ่วหน้า รับรู้ว่ามีคนเข้ามาในห้อง จึงพูดขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา
"แม่เหรอ"
จอมไม่ตอบ เมษาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง ทันทีที่ปรับโฟกัสได้ เมษาก็ตกใจ ทะลึ่งพรวดขึ้นจากเตียง
"พี่จอม"
"นี่มึงยังจำผัวมึงคนนี้ได้อีกเหรอ อีเม"
"พี่จอม พี่จอมเป็นอะไร ทำไมพูดกับเมแบบนี้"
"มึงไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มึงเป็นคนบอกตำรวจใช่มั้ยว่ากูอยู่ที่โรงแรมนั่น"
"เปล่านะจ๊ะพี่ เมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง เมเป็นเมียพี่นะ"
เมษาพยายามเบียดกระแซะจอม หวังใช้เซ็กส์ล่อจอมให้ติดกับอีก แต่คราวนี้จอมไม่หลงกลอีกแล้ว เขาจิกหัวแล้วตบฉาดจนเมษากระเด็นไปบนเตียง
"มึงไม่ต้องมาหลอกกู มีมึงคนเดียวที่รู้ว่ากูอยู่ที่ไหน ถ้ามึงไม่บอกตำรวจ แล้วใครจะบอก"
เมษาโมโหที่ถูกตบ
"ก็เออสิวะ กูเป็นคนบอกตำรวจเอง มีอะไรรึเปล่า กูเบื่อหน้ามึงเต็มทีแล้วไอ้จอม เจอหน้าทีไรไม่เอาเงินก็เอาตัวกู ทำไมมึงไม่ถูกตำรวจวิสามัญซะให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ"
"ปากดีนักนะมึง"
จอมเดือดจัด โถมตัวขึ้นไปบนเตียง เมษารีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งหนี จอมวิ่งไล่ตาม เมษาร้องกรี๊ดๆ ดังลั่นบ้าน จอมรวบตัวเมษาไว้ได้ เอามือบีบปากเมษาแล้วดันตัวเมษาไปชนโต๊ะข้างเตียง
"มึงหนีกูไม่รอดหรอกอีเม"
เมษาเอามือคลำไปทางด้านหลัง เจอแจกันที่วางอยู่ ก็คว้ามายกฟาดหัวจอมเต็มแรง จนจอมถึงกับทรุด หัวแตก เลือดอาบหน้า ขณะที่เมษารีบวิ่งหนีออกไปนอกห้อง จอมรีบลุกขึ้น โซซัดโซเซตามหลังเมษาไป
บริเวณระเบียงทางเดินชั้นบน เมษาวิ่งกรีดร้องออกมาจากห้อง
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
จอมโซซัดโซเซออกมาจากห้อง แต่ตามเมษาได้ทันที่กลางบันได จิกหัวเมษาไว้
"มึงกล้าตีหัวกูเหรอ อีเม"
เมษายกมือไหว้จอม กลัวมาก
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะพี่จอม ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอีกแล้ว"
จอมทำหน้าเหมือนจะอ่อนลงนิดหนึ่ง แต่แล้วก็กลับเบิกตากว้างอย่างเคียดแค้น
"ผู้หญิงอย่างมึง เวลาจนตรอกก็พูดได้ทั้งนั้น กูไม่เชื่อมึงอีกแล้ว อีเม"
จอมตบหน้าเมษาอีกฉาด จนพลาดตกจากบันไดลงมากลิ้งหลุนๆ ลงมาจากบันไดแล้วลงถึงพื้นในท่ากระแทกที่ท้องอย่างแรง เมษาลืมเจ็บ รีบลุกขึ้น แต่ทว่า... เลือดอุ่นๆ ไหลออกมาตามขาของเมษา เธอจับเลือดขึ้นมาดู ตกใจมาก
จอมเดินลงมาดูผลงานของตัวเอง เมษากรีดร้อง ทุบตีจอมอย่างเคียดแค้น
"แอร๊ย ไอ้จอม ไอ้ชาติชั่ว แกฆ่าลูกตัวเอง ไอ้เดนนรก"
จอมจับแขน ตะคอกใส่หน้า
"ดีแล้วล่ะ ถ้าเด็กเกิดมาแล้วต้องมีแม่ชั่วๆ อย่างมึง ให้มันไม่ต้องเกิดมาซะดีกว่า"
จอมผลักเมษาไปบนพื้นอย่างแรง
ราตรีวิ่งลงบันไดมา เห็นจอมกับเมษาอยู่ด้วยกันก็ตกใจ
"ไอ้จอม แกเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ออกไปนะ ออกไป๊"
พอราตรีเข้ามาใกล้ๆ ก็เห็นเลือดของเมษานองเต็มพื้น
"แอร๊ย ลูกเม ลูกเมของแม่...ใครก็ได้ช่วยเรียกตำรวจที"
ราตรีวิ่งออกไปหาคนช่วยข้างนอก จอมยืนนิ่งเฉย ไม่หนีอีกแล้ว
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 28 (ต่อ)
บริเวณห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาล ราตรีนั่งร้องไห้อย่างขวัญเสีย เขตกับบดินทร์วิ่งเข้ามาจากอีกทาง
"น้าราตรีครับ เมษาเป็นไงบ้างครับ"
"ฮือๆๆ ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลยค่ะ คุณเขต ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง"
หมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน ราตรีรีบโผเข้าไปหาหมอทันที
"คุณหมอคะ ลูกสาวดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ"
"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เราช่วยเด็กในครรภ์ไว้ไม่ได้...แต่แม่ปลอดภัย หมอขอตัวก่อนนะครับ"
หมอเดินไป ราตรีช็อก ทรุด บดินทร์กับเขตต้องช่วยกันรับไว้ แล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน
"ไม่จริง ลูกเมของแม่ ฮือๆๆ"
บดินทร์บอก
"ใจเย็นๆ ครับ น้าราตรี อย่างน้อยคุณเมก็ยังไม่เป็นไรนะครับ"
เสียงโทรศัพท์ของเขตดังขึ้น เขตกดรับ
"สวัสดีครับ สารวัตร...ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ"
เขตหันไปพูดกับบดินทร์
"นายดิน ฉันจะไปสถานีตำรวจสักหน่อย นายช่วยจัดการทางนี้ด้วยนะ"
"ครับ พี่เขต ไม่ต้องห่วงทางนี้นะครับ"
เขตออกไป บดินทร์นั่งปลอบใจราตรีอยู่ที่เดิม
บนสถานีตำรวจ ตรงมุมหน้าห้องขัง จอมอยู่ในห้องขัง แม้จะยังบาดเจ็บและถูกจับ แต่จอมก็ยังไม่แสดงอาการอ่อนแอ
สารวัตรยืนคุยกับเขต พลางมองไปที่ห้องขังที่ขังจอมอยู่
"นายจอมสารภาพกับตำรวจหมดทุกอย่างแล้วครับว่า ทั้งแผนจับตัวคุณพลอยใสกับคุณฟ้าสางไปที่กระท่อมร้างครั้งก่อน แล้วก็แผนเรียกค่าไถ่ตัวคุณพลอยใสครั้งนี้ คุณเมษากับคุณราตรีเป็นคนต้นคิดทั้งหมด และลูกในท้องที่คุณเมษาอ้างว่าเป็นลูกคุณ จริงๆ แล้วเป็นลูกของเขา"
เขตตกใจ
"จริงเหรอครับ สารวัตร"
"ยังไม่จบแค่นั้นนะครับ นายจอมยังให้การด้วยว่า เรื่องที่คุณบัญชาตกบันไดก็เป็นฝีมือของคุณเมษาด้วย"
เขตยิ่งช็อกอึ้งตะลึงมากขึ้นไปอีก เพราะหลงเชื่อคำยุแยงของสองแม่ลูกมาตลอดว่า ฟ้าสางเป็นคนทำร้ายบัญชา
บดินทร์พูดขึ้นมาเหมือนรู้อยู่แล้วว่าฟ้าสางไม่ได้ทำ
"ผมคงต้องขอบใจนายจอมที่ยอมบอกความจริง คนดีๆ อย่างคุณฟ้าจะได้พ้นข้อสงสัยเรื่องพ่อผมสักที"
เขตมองหน้าบดินทร์ รู้ว่าบดินทร์ต้องการจะย้ำให้เขตรู้ว่า เข้าใจฟ้าสางผิดมาตลอด
ในห้องพักในโรงพยาบาล เมษานอนพักอยู่บนเตียง ราตรีคอยวุ่นวายดูแลอยู่ใกล้ๆ เมษาเคียดแค้นจอมมากๆ
"ไอ้จอม ไอ้ชาติชั่ว เมเกลียดมันที่สุด"
"แต่ตำรวจจับมันไปแล้วนะลูก แม่ว่ามันคงติดคุกหัวโตแน่นอน"
"แค่ติดคุกมันยังไม่พอหรอกค่ะ มันทำให้แผนการของเราพังพินาศหมด เมอยากให้มันตายด้วยซ้ำไป"
"ช่างมันก่อนนะลูก เอาไว้เราค่อยคิดแก้แค้นมันทีหลัง ตอนนี้แกรักษาตัวให้แข็งแรงก่อนดีกว่า"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น สองแม่ลูกหันไปมอง เห็นสารวัตรกับตำรวจเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับเขต เมษายังไม่รู้ชะตากรรม รีบอ้อนเขตทันที
"คุณเขตขา...เมขอโทษ เมปกป้องลูกของเราไว้ไม่ได้ ฮือๆๆ"
"เลิกเล่นละครซะทีเถอะครับคุณเมษา นายจอมสารภาพหมดแล้วว่า เขาเป็นพ่อของลูกในท้องคุณ"
"ไม่จริง มันโกหก เมไม่เคยมีอะไรกับมันจริงๆ นะคะคุณเขต"
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ ผมไม่ติดใจอีกแล้ว แต่มีอีกเรื่องที่คุณควรจะรู้ไว้...เชิญครับ สารวัตร"
" ผมขอจับพวกคุณสองคนในข้อหามีส่วนรู้เห็นในการลักพาตัวคุณฟ้าสางและคุณพลอยใสถึงสองครั้ง"
"อะไร อย่ามามั่ว" ราตรีบอก
"ยังไม่หมดครับ ยังมีข้อหาพยายามฆ่าคุณบัญชาอีกด้วยครับ"
สารวัตรพยักหน้าให้ตำรวจเข้าไปใส่กุญแจมือราตรีกับเมษา
"ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ลูกเม ช่วยแม่ด้วย"
"คุณเขตขา คุณเขตจะปล่อยให้เมียถูกจับเหรอคะ"
"ผมไม่เคยเป็นสามีคุณ ตอนนั้นถึงผมจะเมา ผมก็แน่ใจว่าผมไม่เคยมีความสัมพันธ์กับคุณ เด็กในท้องที่คุณอุปโลกน์ว่าเป็นลูกของผม ก็เป็นลูกของนายจอม พวกคุณสองแม่ลูกร้ายกาจกว่าที่ผมคิด ยอมรับโทษที่ตัวเองทำเถอะครับ"
เมษาถูกด่า ก็ชักจะโมโหขึ้นมาบ้าง
"แกมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันหรอก พวกฉันยุอะไรไป แกก็หลงเชื่อทุกอย่าง แกมันทั้งโง่เง่า ทั้งหูเบา กระบือเรียกพ่อ น่าสมเพชสิ้นดี ไอ้เขต ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เมษาหัวเราะอย่างสะใจ เสียงหัวเราะเยาะของเมษาดังเสียดแทงใจของเขตเป็นอย่างมาก
อ่านต่อตอนที่ 29
