ผัวชั่วคราว ตอนที่ 24
ในห้างสรรพสินค้า วิลิปดากับคตกริชเดินจูงมือดูของด้วยกันในห้างอย่างหวานชื่น
“ที่จริงกริชไม่ต้องทำงานกลางคืนนี่ดีนะคะ เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น”
“ผมก็ชอบครับ แต่คงต้องรีบหาจ๊อบอื่นทำ ไม่งั้นอาจไม่พอค่าผ่อนบ้านกับรถ”
วิลิปดาเห็นใจ
“ต่อไปบ้านนี้ก็จะเป็นของเราสองคน เราช่วยกันผ่อนดีไหมคะ”
“ไม่ครับ ผมอยากเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมสำหรับลิปดา ลิปดาไม่ต้องมาลำบากกับผม”
“ไม่มีเห็นลำบากเลยค่ะ ฉันไม่มีภาระอะไร ค่าใช้จ่ายในบ้านน้าพรรณก็ไม่ให้ออก ถ้าเราช่วยกันผ่อน ลิปดาจะได้มีความภูมิใจที่ได้เป็นส่วนนึงของบ้านหลังนั้นด้วย”
“ลิปดาเก็บเงินไว้เถอะครับ แค่นี้คุณแม่ลิปดาก็ตั้งข้อรังเกียจผมมากพอแล้ว อย่าให้ท่านรู้สึกแย่กับผมมากไปกว่านี้เลย”
“งั้นก็แล้วแต่กริชค่ะ แต่ถ้าอยากให้ฉันช่วยเมื่อไรก็บอกได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณครับ แล้วคุณเพา...เอ้อ...คุณแม่ลิปดาว่ายังไงบ้างครับเรื่องไปเรียนต่อ”
“หลายวันก่อนท่านก็พยายามบังคับให้ลิปดาไปให้ได้”
“แล้วลิปดาว่ายังไงครับ”
“เราเถียงกันนิดหน่อยค่ะ”
“อย่าไปเถียงท่านเลยครับ คุยกันด้วยเหตุผลท่านคงเข้าใจ”
“ก็ไม่ยอมบอกเหตุผลนี่คะ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ เราเถียงกันบ่อยๆอยู่แล้ว”
เสียงมือถือของคตกริชดังขึ้น เขาดูหน้าจออย่างแปลกใจก่อนจะรับสาย
“ฮัลโหล...ว่าไงครับ”
คตกริชมองหน้าวิลิปดาอย่างเกรงใจ
“ตอนนี้ผมไม่สะดวกไปครับ... จริงเหรอครับ โอเค งั้นเดี๋ยวผมจะไปเจอคุณ”
คตกริชวางสาย ดูวิตก วิลิปดามองอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอคะ”
“อ๋อ...เพื่อนที่ผับถูกลูกค้าเมาอาละวาดทำร้ายน่ะครับ”
“เหรอคะ เขาเจ็บมากไหม”
“พอสมควรครับ ผมจะไปเยี่ยมเขา”
“งั้นกริชรีบไปเถอะค่ะ”
“ผมจะไปส่งลิปดาก่อน”
ลิปดาพยักหน้า ทั้งสองเดินออกไป
อ่านต่อหน้า 2
ภายในร้านกาแฟ คตกริชนั่งลง มองหน้าพิมพ์สนมอย่างเป็นห่วง เพราะใบหน้าเธอบอบช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก และยังร้องไห้กระซิกๆ ต่อหน้าเขา
“มีอะไรครับคุณพิมพ์”
“มีคนส่งรูปนี้มาให้พิมพ์ค่ะ”
พิมพ์สนมโชว์รูปในมือถือให้คตกริชดู เขาตกใจนึกไม่ถึง
“ใครส่งมาครับ”
“พิมพ์ก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นเบอร์ที่พิมพ์ไม่รู้จัก แต่คุณกริชบอกพิมพ์ทีสิคะ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
เขาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เพราะเป็นรูปเขากับวิลิปดาที่จูงมือกันในห้างก่อนหน้านี้ พิมพ์สนมลุ้น เขาตัดสินใจตอบออกไปอย่างแน่วแน่
“เขาเป็นผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย”
พิมพ์สนมสะอื้นฮักออกมาอย่างเสียใจและเจ็บปวด
“ทำไมคุณถึงทำกับพิมพ์แบบนี้”
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณก่อนหน้า”
“คุณปล่อยให้พิมพ์หลงเข้าใจผิดมานาน ว่าเรา...เรา”
“ผมบอกแล้วว่ามันเป็นแค่ความผิดพลาด คุณพิมพ์จะให้ผมชดใช้ยังไงก็บอกมาเลยครับ”
“ชดใช้เป็นอะไรละคะ”
“อะไรก็ได้ แล้วแต่คุณพิมพ์”
“ชดใช้โดยการรับผิดชอบชีวิตพิมพ์ได้ไหมละคะ”
“คุณพิมพ์...มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ”
พิมพ์สนมน้อยใจลุกออกไป เขารีบตามไป ดูฟองกำลังแอบถ่ายภาพนั้น พลางยิ้มร้าย
ลำเพาภาดูรูปในมือถือที่ดูฟองส่งมา สีหน้าพอใจ ก่อนจะกดมือถือหาดูฟอง
“ฮัลโหล...ดีมากดูฟอง ทำตามแผนขั้นต่อไปได้เลย”
ลำเพาภายิ้มกริ่มอย่างรอคอยเวลา
วิลิปดากลับเข้ามาในบ้าน สีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ลำเพยพรรณซึ่งนั่งดูทีวีอยู่เห็นเข้าจึงแซว
“ไปเที่ยวไหนกับกริชมาจ๊ะลิปดา”
“ก็ไปดูหนัง เดินห้างธรรมดาค่ะ”
“แต่ดูหลานน้าจะแฮปปี้มาก”
“นานๆ กริชจะว่างอย่างนี้ซักทีนี่คะน้าพรรณ พอดีเขาเพิ่งลาออกจากผับก็เลยมีเวลามากขึ้น”
“อ้าว...ทำไมถึงออกล่ะ”
“เขาบ่นว่าเหนื่อยค่ะ”
“ดีแล้วละ น้าว่าทำงานสองกะอย่างนี้ อีกหน่อยสุขภาพจะแย่”
“นั่นสิคะ ลิปดาก็ยุให้เขาออกตั้งนานแล้ว”
เสียงข้อความในมือถือวิลิปดาดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู สีหน้าแปลกใจ
“ใครส่งอะไรมานะ เบอร์ไม่รู้จักด้วย”
“ส่งผิดหรือเปล่า”
พอวิลิปดาเปิดดูภาพในข้อความ ก็หน้าถอดสีทันที
“อะไรกันเนี่ย ทำไม...”
“อะไรเหรอลิปดา”
ลำเพยพรรณจะขอดู แต่วิลิปดาชักกลับ น้ำตาเริ่มคลอ
“ไม่มีอะไรค่ะ คนส่งผิด หนูขอตัวก่อนนะคะ”
วิลิปดารีบขึ้นห้องไป ลำเพยพรรณมองตามงงๆ และเป็นห่วง
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 24 (ต่อ)
คตกริชตามพิมพ์สนมออกมา จับมือเธอไว้
“คุณพิมพ์...ฟังผมก่อนครับ”
“จะให้พิมพ์ฟังแล้วเจ็บปวดเสียใจอีกทำไมกันคะ”
“ถึงยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไม่ใช่เหรอครับ”
“พิมพ์ยังทำใจไม่ได้ค่ะ กับสิ่งที่เราเคยพลาด แล้วจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน คุณเป็นผู้ชายคุณทำได้ แต่พิมพ์เป็นผู้หญิงนะคะ”
“จะให้ผมขอโทษอีกสักร้อยสักพันครั้งผมก็ยอม ขอให้คุณพิมพ์ให้อภัยผม”
พิมพ์สนมมองคตกริชอย่างรักและเจ็บปวด
“พิมพ์ขอเวลาสักพักนะคะ”
พิมพ์สนมเดินจากไป คตกริชมองตามอย่างสงสาร
ภาพในมือถือวิลิปดา เป็นภาพที่ถ่ายจากกล้องมือถือ ตั้งแต่คตกริชนั่งกินข้าวกับพิมพ์สนม จนตามพิมพ์สนมออกจากร้าน และจับมือพิมพ์สนมไว้
ในห้องนอน วิลิปดาร้องไห้เสียใจ มือถือร่วงหล่นจากมือ
ตอนสาย วันใหม่ในบริษัทโฆษณา คตกริชเข้ามาทักทายวิลิปดาตามปกติ
“วันนี้ลิปดามาเช้าจังครับ”
“นอนไม่ค่อยหลับค่ะ”
วิลิปดาสีหน้ามึนตึงใส่เขา คตกริชมองอย่างงงๆ
“มีอะไรครับลิปดา”
“ฉันว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว”
“เมื่อวานเรายังคุยกันดีๆ อยู่เลย เกิดอะไรขึ้นลิปดาบอกผมสิครับ”
“ถ้าจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ฉันก็คงยังโง่ต่อไป”
“ลิปดาบอกผมทีสิครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง จะให้ฉันบอกอีกเหรอว่าไปทำอะไรมา”
คตกริชอ้าปากจะถามอีก วิลิปดาลุกหนี เขาตามเธอไป
ทางเดินในตึกบริษัทโฆษณา
“ลิปดาครับ ลิปดา”
วิลิปดาไม่ยอมหยุด คตกริชเข้าไปดึงแขนไว้
"ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อย"
"ลิปดาช่วยบอกผมทีสิ ว่าผมทำอะไรผิด ทำไมลิปดาโกรธผม"
"เราห่างกันสักพักดีกว่าค่ะ ฉันขอทบทวนอะไรบางอย่าง"
วิลิปดาสะบัดออกจากคตกริช แล้ววิ่งหนีออกไป เขาจะตามไปอีก แต่พีรนันท์เข้ามากันไว้
"เลิกยุ่งกับลิปดาซะเถอะ"
"คุณพีหลีกไป มันเป็นเรื่องระหว่างเราสองคน"
"ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ถ้าคุณดูแลลิปดาไม่ดี ก็ปล่อยลิปดาไปซะ"
"ต้องมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ ผมจะคุยกับลิปดาให้รู้เรื่อง"
"ผมรู้ว่าเรื่องอะไร"
คตกริชชะงัก มองหน้าพีรนันท์
"คุณรู้อะไรมา"
"ประวัติเบื้องหลังที่ฉาวโฉ่ของคุณไงล่ะ"
คตกริชยิ้มเยาะ
"เรื่องนั้นลิปดารู้แล้ว ผมเคยทำงานบาร์โฮสต์ก็จริง แต่ผมเป็นแค่เด็กเสิร์ฟ ไม่ได้ขายให้ใคร"
"นึกว่าใครจะเชื่อเหรอ"
"ลิปดาเชื่อผม ถึงผมจะไม่รวยเหมือนคุณ แต่ลิปดาก็เห็นความจริงใจของผม คราวนี้ลิปดาต้องเข้าใจอะไรผมผิดอีก คุณเล่นอะไรสกปรกกับผม"
พีรนันท์กระชากคอเสื้อคตกริชขึ้นมา
"ฉันไม่จำเป็นเล่นอะไรสกปรกกับคนอย่างแกหรอก เพราะกำพืดของแก มันต้องปรากฏออกมาสักวัน วันนี้ลิปดาเริ่มจะตาสว่างแล้ว"
"ผมจะต้องรู้ให้ได้ ว่าใครใส่ร้ายผมให้ลิปดาฟัง"
คตกริชปลดคอเสื้อของตัวเองคืนมา
"แกทำอะไรย่อมรู้อยู่แก่ใจ อย่าหลอกลิปดาอีกเลย"
"ผมไม่เคยหลอกลิปดา ผมมีแต่ความรักให้ลิปดาเท่านั้น อย่าเป็นขี้แพ้ชวนตีเลยคุณพี"
คตกริชทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป พีรนันท์มองตามไม่ยอมแพ้
วิลิปดานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ใครบางคนเดินเข้ามา วิลิปดาชะงัก รีบเช็ดน้ำตา
"ลิปดา"
"พี่พี"
"ลิปดาทะเลาะกับกริชเหรอครับ"
วิลิปดาได้แต่ถอนใจ
"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เล่าให้พี่ฟังได้นะครับ"
"ลิปดาไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้วค่ะ"
"พี่ไม่อยากฉวยโอกาสจากสถานการณ์แบบนี้นะครับ แต่พี่เห็นปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างลิปดากับเขาแล้ว ก็อยากให้ลิปดาทบทวนอีกที เรื่องที่จะแต่งงาน"
"ลิปดาก็คงต้อง...ชะลอไว้ก่อนค่ะ จนกว่าจะแน่ใจในตัวเขาอีกครั้ง"
ลิปดาร้องไห้ออกมาอีก พีรนันท์อยากจะกอดปลอบ เขายกมือขึ้นแต่ก็ชะงักไว้ เพราะไม่อยากให้เธอมองเขาฉวยโอกาส
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 24 (ต่อ)
เวลาต่อมา พีรนันท์เข้ามาในห้องทำงาน แล้วกดมือถือหาลำเพาภา
"สวัสดีครับ คุณแม่ ผมพีนะครับ"
ลำเพาภาฟังแล้วบอกว่า
"งั้นเหรอ ขอบใจนะพีที่โทร.มาบอก"
"ถ้ามีอะไรคืบหน้าอีก ผมจะรายงานเรื่อยๆ นะครับ สวัสดีครับ"
ลำเพาภาวางสาย กลอกตาไปมาว่าจะทำอะไรต่อไป
คตกริชเดินมาที่โต๊ะวิลิปดา แต่เห็นโต๊ะเก็บเรียบร้อย เลยมองอย่างแปลกใจ เขาถามแป๋มที่เดินผ่านมาพอดี
"แป๋มครับ ลิปดาไปหาลูกค้าเหรอ"
"ลิปดาลากลับบ้านไปแล้วนี่คะ เห็นว่าไม่ค่อยสบาย อ้าว...ลิปดาไม่ได้บอกคุณกริชเหรอคะ"
คตกริชส่ายหน้า
"เปล่าครับ"
"สงสัยเห็นคุณกริชประชุมอยู่มั้งคะ"
เขาพยักหน้ารับ
"ขอบคุณครับ"
แป๋มเดินออกไป คตกริชกลุ้ม เดินกลับมานั่งโต๊ะตัวเอง คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับวิลิปดา ในที่สุดเขาคิดถึงภาพที่พิมพ์สนมเอาให้ดู
"มีคนส่งรูปนี้มาให้พิมพ์ค่ะ"
พิมพ์สนมโชว์รูปในมือถือให้คตกริชดู เขาตกใจนึกไม่ถึง
"ใครส่งมาครับ"
"พิมพ์ก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นเบอร์ที่พิมพ์ไม่รู้จัก"
คตกริชถอนใจออกมา เดาได้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง กัดกรามแน่นอย่างตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
ยามเย็น ลิลลี่แต่งตัวสวยเปรี้ยวแบบลำเพาภา ออกมารดน้ำต้นไม้ในสวน พลางร้องเพลง
" ...รกอก รกอก รกอก รกอก โอ๊ยผู้ชายแบบนี้สอบตก ไม่อยากคบให้มันรกอก แหวะ..."
ใครบางคนเข้ามาจับมือลิลลี่ไว้จากด้านหลัง ลิลลี่กรี๊ดตกใจ เอาน้ำฉีดสมเกียรติที่เป็นคนจับมือ
"เฮ้ยๆ นังลิลลี่ พอแล้ว พอๆ"
"อ้าวพี่สมเกียรตินี่เอง เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย วันนี้พี่ไม่ต้องทำงานเหรอ แล้วคุณเพาล่ะ"
"คุณนายจะไปธุระเลยให้กลับมาก่อน ว่าแต่แกเหอะ แอบเอาชุดคุณนายมาใส่"
"ไม่ใช่ชุดคุณนาย แค่โคลนนิ่งมาตะหาก"
"จะใส่อะไรช่วยดูหนังหน้าตัวเองหน่อยนะ"
"หนังหน้าอย่างนี้ต้องใส่แต่ชุดฮันบกชิมิล่า" ลิลลี่ยกแขนทำรูปหัวใจ "อันยองฮาเซโย"
สมเกียรติเบะปากใส่อย่างระอา รถของคตกริชแล่นมาหน้าบ้าน ลิลลี่ปรี่เข้าไปทันที
"ว้าย...แฟนลิลลี่มาแล้ว"
สมเกียรติมองตามอย่างสนใจ
ลิลลี่เดินนวยนาดไปหา พลางยกมือไหว้
"สวัสดีค่า คุณกริชขา"
"คุณเพายังไม่กลับเหรอครับ"
"ยังเลยค่ะ" ลิลลี่ถามสมเกียรติ "พี่สม คุณเพาไปไหนจ๊ะ จะกลับกี่โมง"
สมเกียรติเดินเข้ามา
"เห็นบอกว่าคงกลับไม่ดึกหรอกครับ น่าจะไปบ้านหลาน"
"อ๋อ...บ้านคุณลิปดาน่ะเหรอ" ลิลลี่ว่า
"บ้านลิปดา"
คตกริชกังวลขึ้นมา บอกกับลิลลี่และสมเกียรติ
"งั้นผมไปก่อนนะครับ"
"อ้าว...คุณกริชไม่อยู่รอเหรอคะ"
"ไม่ละครับ"
คตกริชรีบขึ้นรถไป ลิลลี่มองตามอย่างเสียดาย แล้วร้องเพลง
"อารมณ์ไม่ดีอย่างนี้มาตื๊ดสักหน่อย..."
สมเกียรตินิ่วหน้าใส่ลิลลี่ แล้วส่ายหน้าเดินออกไป
วิลิปดานั่งซึมอยู่ในบ้าน ลำเพยพรรณกลับเข้ามา มองลิปดาอย่างแปลกใจ
"อ้าว...วันนี้ทำไมกลับเร็วจังลิปดา"
"พอดี...ไม่ค่อยมีงานน่ะค่ะ"
"งั้นเหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นลิปดากลับแต่หัววัน ไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะน้าพรรณ"
"แน่ใจนะจ๊ะ"
เธอกลั้นน้ำตา
"ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ"
วิลิปดาเดินเลี่ยงไป เสียงแตรรถหน้าบ้านดังขึ้น ลำเพยพรรณมองไป
"เอ๊ะ...ใครมาน่ะ หืม...มาได้ยังไงเนี่ย ไม่เห็นโทร.บอกก่อน"
วิลิปดามองไป แปลกใจเช่นกัน
ลำเพาภาก้าวลงจากรถ ลำเพยพรรณปิดประตูรั้ว แล้วเดินเข้ามา
"วันนี้พี่เพามาได้ยังไงคะ ลิปดาก็กลับบ้านเร็วด้วย"
"ก็ไม่มีอะไรหรอก วันนี้พี่เลิกเร็ว เลยอยากมากินข้าวด้วยกัน พี่ซื้อของโปรดลิปดามาเต็มเลย"
"งั้นเดี๋ยวพรรณช่วย"
ลำเพยพรรณเข้าไปช่วยหิ้วของจากในรถลำเพาภา
ลำเพยพรรณกับพี่สาวช่วยกันหิ้วถุงอาหารเข้ามาในบ้าน มองหาวิลิปดา
"อ้าว...ลิปดาขึ้นห้องไปซะแล้ว ยังโกรธอยู่เหรอเนี่ย"
"คงจะกลัวฉันมาพูดเรื่องให้ไปเรียนต่อละมั้ง"
"พี่เพาก็อย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลยค่ะ วันนี้ท่าทางลิปดาเศร้าๆ ยังไง ก็ไม่รู้ ถามว่าไม่สบายหรือเปล่าก็บอกว่าไม่ใช่"
ลำเพาภามองขึ้นไปบนห้องอย่างรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 24 (ต่อ)
วิลิปดานั่งเล่นมือถืออยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"น้าพรรณเหรอคะ"
"น้าเองจ้ะ"
วิลิปดาลุกไปเปิดประตูให้
"ลงไปทานข้าวกันเถอะลิปดา แม่เราซื้อของอร่อยๆ มาเต็มเลย มีเป็ดอบน้ำผึ้งที่เราชอบด้วยนะ"
"ลิปดายังไม่หิวค่ะ"
ลำเพยเอามือแตะหน้าผากลิปดา
"ตัวก็ไม่ร้อนนะ หรือมีอะไรไม่สบายใจ"
"นิดหน่อยค่ะ"
"เล่าให้น้าฟังได้นะ"
"หนูยังไม่อยากเล่าตอนนี้ค่ะ"
"ยังไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า แต่ลิปดาควรจะลงไปทักทายแม่ แล้วกินข้าวด้วยกัน แม่เขาจะไม่พูดเรื่องให้เราไปเรียนต่อแล้วนะ"
ลำเพยพรรณลูบผมวิลิปดาปลอบโยน วิลิปดาตัดสินใจ
ทั้งสามคนนั่งกินข้าวด้วยกัน วิลิปดาเขี่ยข้าว ท่าทางกินไม่ค่อยลง ลำเพาภาจับสังเกตแล้วเปรยขึ้นมา
"คิดๆ ดูแล้วนะลิปดา ถ้าเราไม่อยากไปเรียนต่อ แม่ก็จะไม่บังคับอีก"
วิลิปดางง
"ทำไมละคะ"
"อ้าว...การเรียนมันเป็นความสมัครใจของเรา ถ้าเราไม่ตั้งใจไม่อยากเรียน ถึงส่งไปก็อาจจะเรียนไม่จบอยู่ดี"
ลำเพยพรรณหันมายิ้มกับวิลิปดา
"สบายใจได้แล้วนะลิปดา"
วิลิปดาครุ่นคิด ไม่พูดอะไร ลำเพาภาแย็ปต่อ
"ถ้าเราอยากจะแต่งงาน แม่ก็จะสนับสนุน ช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างด้วย"
วิลิปดาชะงัก หน้าเครียดขึ้นมาแล้วโพล่งออกไป
"ลิปดายังไม่แต่งงานหรอกค่ะ"
ลำเพยพรรณถึงกับงง ลำเพาภารู้อยู่แล้ว แต่ทำเป็นประหลาดใจ
"อ้าว..."
"ทำไมล่ะลิปดา ไหนตอนแรกเร่งอยากจะแต่งงานให้เร็วที่สุดไม่ใช่เหรอ"
"ลิปดามาคิดดูแล้ว อยากจะชะลอไว้ก่อน"
ลำเพาภาแอบยิ้ม แต่ก็พยายามซ่อนไว้ แล้วถามอย่างเป็นห่วง
"ลิปดามีปัญหาอะไรกับกริขหรือเปล่า"
"ก็...นิดหน่อยค่ะ ลิปดาเลยอยากจะรู้จักเขาให้ดีกว่านี้"
"น้าว่าแล้ว วันนี้ลิปดาดูแปลกๆ ไป เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ"
"รอให้ลิปดาแน่ใจก่อนดีกว่าค่ะ แล้วจะเล่าให้ฟัง"
"เอาละๆ ถ้ายังไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า ให้ลิปดาสบายใจก่อนก็ได้"
"หรือว่า...ลิปดาจะไปเรียนต่อก่อน...ก็ดีเหมือนกัน"
ลำเพยพรรณเหวอไป ลำเพาภายิ้มออกมาอย่างดีใจ
"พูดจริงเหรอลิปดา"
"ค่ะ บางทีเวลาอาจจะพิสูจน์ความจริงอะไรบางอย่าง"
"ลิปดาตัดสินใจดีแล้วเหรอ" น้าสาวถาม
"ค่ะน้าพรรณ"
"ถ้างั้น...พรุ่งนี้แม่จะติดต่อทางเอเยนต์ให้เขาทำเรื่องเลย เพราะอีกสองเดือน มหาวิทยาลัยก็จะเปิดแล้ว"
เสียงกริ่งดังขึ้น ทุกคนมองไปหน้าบ้านอย่างแปลกใจ
"เอ๊ะ...ใครมาอีกนะ"
พอมองออกไป ลำเพาภาหน้าเครียดอย่างนึกไม่ถึง วิลิปดาอึ้งไป
ลำเพยพรรณออกมารับหน้าคตกริช
"วันนี้แม่ของลิปดาก็มา บังเอิญจริงๆ"
คตกริชมองเข้าไป รู้อยู่แล้วว่าลำเพาภามาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อะไร
"ดีเลยครับ ผมจะได้เข้าไปสวัสดีคุณแม่ด้วย"
"แต่น้าว่า...อาจจะไม่สะดวกจ้ะ"
คตกริชเจื่อนไป
"ลิปดายังโกรธผมอยู่ใช่ไหมครับ"
"น้ารู้แค่ว่ากริชกับลิปดาเคืองๆ กันอยู่ แต่น้าก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ลิปดาบอกว่าไม่พร้อมคุยตอนนี้"
"ผมขอเข้าไปคุยกับลิปดาเดี๋ยวเดียวครับ รับรองว่าผมจะไม่เซ้าซี้"
"อย่าดีกว่าจ้ะ เอาไว้วันหลัง ให้ลิปดาพร้อมกว่านี้ ตอนนี้เขากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างกับแม่ของเขา"
คตกริชร้อนใจ ใจคอไม่ดี
โต๊ะอาหารบ้านวิลิปดาลำเพาภามองหน้าลิปดาที่นิ่งคิดอะไรอยู่
"แม่เตือนแล้ว ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดี ถึงยังไม่อยากให้ลิปดาแต่งกับเขา"
วิลิปดาถอนใจยาว ลำเพาภาลอบมองแล้วพูดต่อ
"ลิปดาเชื่อแล้วใช่ไหม"
"ลิปดาไม่ได้เชื่อใครเลยค่ะ เชื่อแต่สิ่งที่เป็นความจริงเท่านั้น"
"ใช่ ความจริงยังไงก็ต้องเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ"
วิลิปดาพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา ผุดลุกขึ้น
"ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
วิลิปดาออกไป ลำเพาภามองตาม
บริเวณหน้าบ้าน คตกริชถามออกมาอย่างร้อนรน
"ลิปดาจะไปเรียนต่อใช่ไหมครับ"
"กริชกลับไปก่อนเถอะจ้ะ"
"ผมขอร้องละครับคุณน้า ผมไม่อยากให้ลิปดาตัดสินใจอะไรลงไปด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบ ถ้าผมได้คุยกับลิปดา เขาจะเข้าใจผม แล้วอาจจะทบทวนบางเรื่องให้ดีกว่านี้"
"แต่ลิปดายังไม่อยากเจอกริชนี่จ๊ะ"
"ลิปดากำลังเข้าใจผมผิด ผมขอเข้าไปคุยเดี๋ยวเดียว...นะครับคุณน้า"
ลำเพยพรรณชั่งใจเล็กน้อย
"งั้นกริชรออยู่นี่นะ น้าจะลองถามลิปดาดู"
คตกริชยิ้มออกมาอย่างมีความหวังมากขึ้น
"ขอบคุณครับ"
ลำเพาภาแอบมองคตกริชอยู่จากหน้าต่างห้องอาหาร จับตาดูว่าเขาจะทำอะไร
ลำเพยพรรณเข้ามาอย่างรีบร้อน ลำเพาภาเข้ามาขวาง
"พรรณ...อย่าให้ผู้ชายคนนั้นคุยกับลิปดาอีกเลย"
"ทำไมพี่เพาพูดเหมือนเกลียดกริชเข้าไส้ ทั้งที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว เขาทำอะไรให้พี่เพาไม่พอใจเหรอคะ"
"พี่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนดี ขอร้องนะเพา ไปบอกเขาว่าลิปดาไม่อยากเจอเขาตอนนี้ ไล่เขาไปก่อน"
"แต่มันไม่ยุติธรรมกับกริชนะคะ พี่เพาจะอคติกับเขาทำไม"
"เธอยังดูคนไม่ออกนะพรรณ เชื่อฉันเถอะ ยังไงฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกเสมอ"
ลำเพยพรรณมองลำเพาภาอย่างยุ่งยากใจ แต่ก็จำยอม
อ่านต่อตอนที่ 25
