ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 24
เรื่องราวของบุหงากับเว่ยชิงที่หอนางโลม จนเว่ยชิงผลักดันบุหงาให้กลายมาเป็นดอกไม้ของเจ้าสัว....เงินทอง...อำนาจ...วาสนา !
เว่ยชิงเรียกบุหงา
"บุหงา"
"อาเว่ย อั๊วเป็นดอกไม้ของเจ้าสัว อั๊วเป็นเพียงดอกไม้ประดับแจกันเจ้าสัว"
บุหงาตายลงอย่างทุกข์ทน ตาค้าง แม้ชั่ววินาทีสุดท้ายกิเลสริษยายังครอบงำให้ทุกข์ไม่พบทางสว่าง
"คุณแม่ !"
ที่ด้านบน สายฝนกรี๊ด ทรุดลงนั่ง ตัวสั่นตัวโยน ฟ้าหยาดดึงตัวน้องสาวเข้ามาปลอบ
เจ้าสัวแสน ยิ้มให้พวงแก้ว
"ไม่มีการช่วงชิง ไม่มีใครเป็นที่หนึ่งที่สอง ชีวิตมันก็แค่นี้จริงๆนะแม่แก้ว"
"ท่านเจ้าสัว"
"แม่แก้ว ฉันมันผู้ชายโบราณ ฉันเคยบอกหล่อนหรือเปล่า ว่าฉันรักเธอ"
"อิฉันก็รักท่าน ท่านเจ้าสัว"
แสนหลับตาลง หมดสิ้นไปจากโลกนี้ กายหยาบทรุดโทรมไป จิตดับพ้นไปจากวิสัยของปัจจุบัน
คนเป็นที่ยังอยู่ กอดกันร้องไห้จมอยู่ในความเศร้าที่รอวันคลี่คลายด้วยสติและปัญญา
ผ่านงานศพเจ้าสัวแสนไปแล้วหลายวัน พวงแก้ว ผมหงอกเป็นสีดอกเลาเพียงชั่วข้ามคืน อุ้มโกศกระดูกแสนเข้าบ้าน ทุกคนตามมา
สายฝนมองเห็นเก้าอี้ที่เจ้าสัวนั่งประจำวิ่งตรงเข้าไปหยุด ฟ้าหยาดรีบตามไป
"พ่อ พ่อไปไหน พ่อไม่อยู่ที่นี่"
ฟ้าหยาดจับสายฝน
"สายฝนพ่อหลับอยู่จำไม่ได้รึ"
สายฝนพยักหน้า พูดพลางร้องไห้โวยวาย
"พ่อหลับ หลับไม่ตื่น พ่อไม่ตื่นแล้ว"
ฟ้าหยาด ชื่น มั่น อ่ำช่วยกันจับสายฝนที่วิ่งร้องไห้ไปทั่ว ฟ้าหยาดบอกพวงแก้ว
"ฟ้าหยาดขอพาสายฝนไปพักก่อนนะเจ้าคะคุณแก้ว"
แก้วพยักหน้า ฟ้าหยาดเข้าไปช่วยจับสายฝนออกไป
พวงแก้วลงนั่งมองโกศกระดูกในมือ กล้าเป็นห่วงแม่
"คุณแม่เหนื่อยมามากแล้วเข้าไปพักผ่อนเถอะขอรับ"
"เราก็เหนื่อยด้วยกันทุกคน ขอบใจลูกๆมากนะที่ช่วยกันส่งดวงวิญญาณคุณพ่อขึ้นสวรรค์" พวงแก้วมองโกศยิ้มๆ
"ท่านเจ้าสัวอยากเป็นคนไทยมาตลอดชีวิต แม้จะเกิดมามีเชื้อสายจีนทำงานจับกัง แต่เมื่อ มุ่งมั่นจนมีวันนี้ ท่านก็ มีสำนึกในบุญคุณแผ่นดินเสมอ อิฉันจัดพิธีเผาแบบไทย ตามความตั้งใจของท่านเจ้าสัวแล้วนะเจ้าคะ"
ทุกคนมองที่พงแก้วรู้ว่า เธอรักเจ้าสัวมาก
ซินแสเทียนบอก
"ท่านเจ้าสัวอีไปสบายแล้ว คงเหลือแต่พวกเราที่ยังต้องชดใช้กรรมเก่ากันต่อไป"
" ท่านซินแสให้อภัยท่านเจ้าสัวด้วยนะเจ้าคะ เรื่องที่ท่านเจ้าสัวเคยตัดขาดกับท่านเพราะพ่อกล้ากับตาหยก"
"อั้วไม่รู้จะยกโทษให้ได้อย่างไร เพราะอั้วไม่เคยโกรธเลย ชะตามันมาเช่นนั้นจริงๆ อั้วเคยเตือนอีบ่อยๆให้ปล่อยวาง ดวงนำมาก็จริงแต่ที่จะชักพาชีวิตได้นั้นคือจิตใจที่มุ่งมั่นประพฤติดี"
พวงแก้วลดทิฐิลงได้มากแล้ว
"อิฉันเองก็จะไม่แบกไม่ถืออะไรทั้งนั้น ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ต้องเป็น อย่างน้อยตอนนี้อิฉันก็ยังมีลูกอยู่ทั้งสองคนไม่หนีหายไปไหนเจ้าคะ"
พวงแก้วถามกล้า
"ร่างพ่อหยกอยู่ที่ไหนรึพ่อกล้า"
กล้าเศร้าไม่กล้าพูดถึง ซินแสเทียนยิ้มๆให้กำลังใจกล้า
"ที่แม่ลื้อถามเพราะแม่อีปล่อยวางแล้วนะ คุณกล้าก็ควรจะปล่อยวางได้แล้วเช่นกัน"
กล้าฟังที่ซินแสพูดแล้วมองแม่เห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นของแม่
"ลูกฝังพี่หยกอยู่ในที่ดินของใต้หล้าขอรับ ลูกขอกราบขอโทษคุณแม่ด้วยหากจะเป็นการทำให้ใต้หล้าเสื่อมเสียอีกครั้ง"
แก้วพยักหน้ารับ
"พ่อหยกก็เป็นลูกหลานใต้หล้าคนหนึ่งจะเสื่อมเสียด้วยเหตุใดกัน"
ระหว่างนั้น บุษบาบรรณคลื่นไส้วิ่งออกไปอาเจียน เดือนรีบตามไป หาญรีบตามไปดู เห็นบุษบาบรรณเป็นลมล้มลง หาญรีบอุ้มไป
"ถ้าจะแพ้ท้องหนัก"
ซินแสมองตาม สงสัย
อ่านต่อหน้า 2
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 24 (ต่อ)
ซินแสเทียนละมือจากการตรวจชีพจรที่ข้อมือของบุษบาบรรณ สีหน้าครุ่นคิดหาญมองสงสัย
"มีอะไรรึขอรับซินแส"
"ไม่ใช่แค่อาการแพ้ท้องเพียงอย่างเดียวซะแล้วล่ะ ยังมีอาการธาตุไฟเข้าแทรกด้วย"
"ธาตุไฟ เป็นไปได้อย่างไร แม่บุษยังสาวยังแส่นะเจ้าคะ"
"ยังสาวก็มิได้หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้นะคุณแก้ว"
หาญกังงวล
"แต่เรารักษาได้ใช่ไหมขอรับ"
ซินแสเทียนพยักหน้า
"หากธาตุไฟที่เกิดมาจากตัวตนของเราเองก็มีทางรักษาได้... แต่หากมิใช่ ก็ยากที่จะรักษา"
ซินแสเทียนหันมาบอกอีก
"อย่าเพิ่งกังวลไปเดี๋ยวอั้วจะจัดยาให้กินขับพิษดูก่อน หากหายก็คือหาย"
บุษบาบรรณลืมตาขึ้นมอง ซินแสบอก
"ช่วงนี้หมั่นทำบุญแผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรด้วยนะแม่บุษ"
แก้วกับเอื้อยมองหน้ากันงงๆกับคำพูดของซินแส
" เจ้าค่ะท่านซินแส"
พวงแก้วมองตามซินแสเทียนที่ออกไป
ซินแสเทียนเดินมาตามทางในเรือน พวงแก้วและเอื้อยเร่งฝีเท้าตามมา
"ประเดี๋ยวเจ้าค่ะท่านซินแส"
"มีอะไรรึคุณแก้ว"
"ทำไมต้องให้แม่บุษหมั่นทำบุญทำทานด้วยเจ้าคะ มีอะไรที่ท่านซินแสมิได้บอกอิฉันรึ ไม่เจ้าคะ"
" อืม...อันที่จริงอั้วก็แค่พูดตามความรู้สึก ดวงของหนูบุษไม่ดีนักอายุไม่ยืน หนำซ้ำตอนนี้พ่อหาญเองก็ไม่ได้มีดวงบุตรมาจุติ"
แก้วตกใจ
"จะเป็นไปได้อย่างไรกันเจ้าคะท่านซินแส ในเมื่อตอนนี้แม่บุษก็กำลังตั้งท้องอยู่"
ซินแสเทียนนิ่งกับสมาธิ
"ลูกที่กำลังมีจะไม่ได้ และลูกที่มีอยู่จะไม่ใช่ อั้วบอกได้เท่านี้"
แก้วสับสน จะเชื่อหรือไม่เชื่อดี
"จงฟังแต่อย่าเชื่อ จงคิดก่อนจะถาม"
"ดวงของพ่อหาญจะเจริญรุ่งเรืองเพราะคู่บุญหนุนนำแล้วเหตุใดจึงยังต้องเผชิญ
ชะตากรรมเยี่ยงนี้อยู่ล่ะเจ้าคะ หรือว่าคู่บุญของพ่อหาญไม่มีจริงเจ้าคะ"
"คู่บุญของพ่อหาญยังอยู่ อยู่ใกล้ๆนี่แหละ คอยค้ำจุนไม่ให้พ่อหาญเป็นอะไร พ่อหาญถึงยังแคล้วคลาดปลอดภัย"
พวงแก้วฟังนิ่ง คิด ซินแสมุ่งมั่นในคำตอบ
ดาวแกะห่อผ้าหยิบเอาห่อผงยาขึ้นมาดูกระหยิ่มยิ้มร้าย
"ต่อแต่นี้ไปกูจะเป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียว ฮ่าๆๆ"
เมฆแอบย่องเข้ามา
"ฮ่าๆๆ เมียข้าจะได้เป็นใหญ่แล้วโว๊ย"
ดาวตกใจ
"ไอ้เมฆ เอ็งเข้ามาทำไม"
"ก็มาทวงสัญญาเอ็งยังไงล่ะ"
"สัญญาอะไรของเอ็ง"
"สัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกันไงเอ็งลืมไปแล้วรึ"
ดาวเจ็บใจคิดหาทางแล้วเดินไปหยิบถุงเบี้ย โยนให้
"เอาไป แล้วก็ไสหัวออกไปให้พ้นใต้หล้าซะ"
เมฆก้มหยิบถุงเบี้ย
"เอ็งคิดว่าเศษอัฐแค่นี้จะทำให้ข้ายอมทำตามเอ็งเหรอวะนังดาว มันไม่ง่ายไปหน่อยรึเมียรักของข้า"
เมฆเดินเข้าหาดาว ดาวกลัวถอยหลัง
"อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะร้องเรียกให้คนมาจัดการเอ็ง"
"ก็ลองดูสิ ข้าจะได้บอกทุกคนให้รู้ทั่วกันว่าเอ็งเป็นเมียของข้า"
ดาวหัวเราะฮึๆ
"ใครเขาจะเชื่อน้ำหน้าคนอย่างแก ฉันเป็นเมียคุณหาญ ส่วนแกก็เป็นแค่ไอ้ขี้ข้าเท่านั้นแหล่ะ"
"แล้วถ้าไอ้ขี้ข้าคนนี้มันเปิดโปงเรื่องลูกในท้องของเอ็งที่เป็นลูกข้าไม่ใช่ลูกคุณหาญล่ะ เอ็งยังผลักไสไล่ส่งข้าอยู่หรือไม่"
ดาวเข้าตาจน เมฆได้ทีเข้ามาโลมเลียดาว ดาวกลัวคนมาเห็น
"เดี๋ยวจ้ะที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับพี่หรอก เอาเป็นว่าฉันสัญญาว่าจะไปเจอพี่ที่กระท่อมตอนกลางคืนแล้วกันนะ ฉันไม่อยากให้พี่เดือดร้อนไปกว่านี้ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ไม่สะดวกด้วยฉันต้องทำหลายอย่างเพื่อให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน"
เมฆแคลงใจ
"แล้วทำไมเมื่อครู่เอ็งพูดเหมือนขับไสไล่ส่งข้า"
"แหม...ฉันก็อยากจะลองใจพี่ดู ว่าพี่จะอยู่เคียงข้างฉันไปตลอดไหม แล้วฉันก็ได้เห็นแล้วว่าพี่ไม่ทิ้งฉันไปไหน งั้นฉันจะทำทุกอย่างเพื่อพี่ แต่ฉันขออะไรพี่อย่างจะได้ไหม"
"จะกี่อย่างพี่เมฆ ผัวเอ็งคนนี้ยอมทำให้ได้หมดจ้ะ"
ดาวยิ้มมีแผนร้าย
"พี่ช่วยไปหา ยาสั่ง มาให้ฉันหน่อยได้ไหมจ๊ะ"
เมฆนิ่งไปนิดแล้วรับปาก
"ได้สิจ๊ะ เมียรักของพี่"
เมฆหอมดาวฟอดใหญ่แล้วกอด ดาวยิ้มร้ายกาจ
เว่ยชิงเดินถือห่อผ้ามาหยุดอยู่หน้าห้องฟ้าหยาด เอื้อมมือ จะเคาะห้อง แต่ตัดใจมองประตูห้องยิ้มเศร้าๆ
"อั๊วลาก่อนนะอาฟ้าหยาด"
เว่ยชิงตัดใจเดินออกไป
อ่านต่อหน้า 3
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 24 (ต่อ)
เว่ยชิงเดินลงจากเรือนมามองเห็นอีกฝั่งหนึ่งของเรือนเห็นว่าเมฆออกจากห้องของดาว ดาวก้าวตามออกมา เมฆรั้งตัวดาวเข้ามาจูบ เว่ยชิงตกใจหลบวูบยืนตัวแข็ง
"ไอ๊หยา"
เว่ยชิงหันมองอีกที เมฆแยกไปอีกทาง เว่ยชิงมองตามแล้วหันมองที่ดาวเดินเข้าห้องไปแอบคิดๆแล้วตัดใจ
"อย่ายุ่งดีกว่าไหนๆเราก็จะไปจากที่นี่แล้ว"
เว่ยชิงจะเดินออกไปเสียงเรียกของเอื้อยก็ดังมา
"จะไปไหนเหรอ"
เว่ยชิงสะดุ้งเฮือก ค่อยๆหันมาเห็นเอื้อยกับแก้วเดินมา เว่ยชิงหน้านิ่ง
"หอบข้าวของจะไปไหน" เอื้อยถาม
"หมดสิ้นเจ้าสัวแล้ว อั๊วก็จะไปจากที่นี่ ไม่อยากอยู่ให้เกะกะรำคาญตาใครเพราะ ไม่ใช่ญาติ"
"รู้ตัวก็ดี" พวงแก้วบอก
เว่ยชิงเหวอ
"เออ ! อั๊วจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"
เว่ยชิงสะบัดหน้าจะเดินออก
"ในเมื่อฟ้าหยาดเป็นลูกท่านเจ้าสัว ก็เท่ากับหล่อนมีบุญคุณกับเจ้าสัวเพราะเลี้ยงฟ้าหยาดมา แต่หล่อนจะมาทิ้งฟ้าหยาดไปไม่อยู่ให้ฟ้าหยาดได้ทดแทนบุญคุณแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน"
เว่ยชิงชะงักหันกลับมาที่แก้ว ไม่คิดว่าจะได้ยินสิ่งที่แก้วพูด
"ที่เจ้าสัวยิ่งใหญ่จนเป็นต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาแก่คนอื่นได้นั้นเพราะมีแมกไม้บริวาร ค้ำจุน ต้นไม้มีลูกมีผล หากไม่มีนกกามาเกาะกิน ไหนเลยเมล็ดพันธุ์จะกระจายแผ่ไพศาลออกไปได้"
เว่ยชิงยิ้มแกล้งทำปากดี
"งั้นลื้อก็เปรียบอั๊วเป็นแค่นกกางั้นสิ"
เอื้อยเหน็บ "อูยแม่เจ้าปะคุณดูพูดเข้า อยู่บ้านท่านก็อย่านิ่งดูดาย แล้วกัน"
เว่ยชิงทำฟอรม์หยิ่งๆ
"ใครบอกอั๊วจะอยู่"
"แม่ฟ้าหยาดคงลำบากมิใช้น้อย เพราะต้องคอยดูแลแม่สายฝน แล้วแม่สายฝนเองก็คุ้มดีคุ้มร้าย หล่อนจะใจจืดใจดำก็ตามแต่ใจเถิด"
แก้วทำท่าจะเดินออกไป เว่ยชิงรีบหันขวับจับชายเสื้อพวงแก้วไว้ พวงแก้วแอบยิ้ม
"มีอะไรรึ"
เว่ยชิงก้มหน้าอย่างเจียมๆ
"อั๊วขอเป็นนกกาอยู่ใต้หล้าตลอดไปได้หรือไม่"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ จะนก จะกาก็มีคุณกับต้นไม้ทั้งนั้นล่ะ"
แก้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนเดินออกไปกับเอื้อย เว่ยชิงยิ้มดีใจ
เดือนถือถ้วยยาสมุนไพรต้มเข้ามาเรือนใหญ่ เจอดาวเข้ามาขวาง
"นั่นอะไร"
"ยาบำรุงครรภ์สูตรพิเศษ"
ดาวมองที่ถ้วย
"ส่งมาให้ฉัน"
"ไม่ ยานี้ของคุณบุษคนเดียวเท่านั้น"
ดาวโมโห
"ฉันจะเอา ไม่เห็นรึว่าฉันเองก็ท้องอยู่เหมือนกัน เอามานี่"
ดาวฉวยโอกาสคว้าจากมือเดือนมาแล้วรีบซดยาเข้าเต็มปาก ปรากฎ รสยาขมมาก ก็พ่นพรวดออกมา "อี๊"
ดาวเขวี้ยงถ้วยทิ้ง
"อีเดือนมึงเอาอะไรมาให้กูกิน อ๊ายๆ คอยดูนะ กูจะฟ้องคุณหาญ"
เดือนขู่
"อย่าให้มันมากนักนะ อย่าคิดว่าข้ากลัว ยานี่ก็ของคุณบุษ คุณบุษไม่สบาย เพราะมีธาตุไฟแทรก ซินแสเทียนให้ยามารักษา แล้วเอ็งก็สะเออะมาคว้าไปกินเอง ข้าก็มีเรื่องจะฟ้องคุณหาญได้เหมือนกัน"
ดาวเงียบมองจ้องหน้าเดือน
อ่านต่อหน้า 4
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 24 (ต่อ)
เดือนเดินถือถ้วยยาแตกกลับเข้ามาที่เรือนครัว ชื่นตกใจ
"นังเดือน ทำไมถ้วยยาถึงแตกมาแบบนี้กันห๊ะ ทำไมไม่ระวังเลยนังเดือน"
"ฉันระวังอย่างดีแล้วจ้ะแม่ แต่มีคนที่มันจ้องจะทำเนี่ยสิ"
ชื่นเอะใจสงสัย
"เอ็งหมายถึงนังดาวรึ"
เดือนพยักหน้า แล้วต้มยาใหม่อีกครั้ง ทำไปคุยกับแม่ไป
"ฝีมือมันอีกแล้วรึเนี่ย"
"นังดาวมันเห็นว่า ฉันเอายาบำรุงครรภ์ไปให้คุณบุษ มันก็เลยแย่งไปกินซะเอง"
"พิโธ่พิธัง !! นังดาวนี่มันช่างอิจฉาริษยาเกินคนเสียจริง ช่างน่าเวทนานักเชียว"
"ฉันสงสารคุณบุษเธอเหลือเกินที่ต้องมาเจอคนอย่างนังดาว คอยดูนะแม่ ฉันจะคอยกันไม่ให้มันมายุ่มย่ามกับคุณบุษเด็ดขาดไม่ว่าเรื่องอะไรโดยเฉพาะยาและอาหาร ฉันไม่ไว้ใจมัน"
"เอ็งก็ระวังไว้บ้าง ใครขวางมันได้ที่ไหนคนสันดานพรรค์นี้"
"ถึงอย่างไรฉันก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณบุษกับคุณหาญได้สมหวังในรักกันให้ได้จ๊ะ"
เดือนมุ่งมั่นที่จะทำเสมือนหนึ่งตัดใจ ชื่นเป็นห่วงลูกสาว เดือนต้มยา แอบเป็นกังวล
ภายในกระท่อมลับ เมฆนอนรอดาวด้วยความกระวนกระวายหงุดหงิดงุ่นหง่าน ดาวโพกผ้ามาพบเมฆตามที่นัดหมายไว้ เมฆเห็นดีใจ
"นังดาว ข้านึกว่าเอ็งจะหลอกข้าให้คอยเก้อเสียอีก"
เมฆปรี่เข้าไปรวบตัวกอด
"เอ็งก็คิดถึงข้าเหมือนกันใช่ไหม มาข้าขอเชยชมให้สมอยากสักทีเถอะ"
เมฆซุกไซร้ดาวอย่างหื่นกระหาย ดาวบ่ายเบี่ยง
"พี่เมฆเบาๆสิจ๊ะ ฉันกำลังท้องอยู่นะ"
เมฆชะงักเล็กน้อย แล้วทำไม่สนใจ
"น่านะ พี่ขอล่ะ"
ดาวทำทีเป็นเออออตาม
"อ่ะก็ได้" เมฆจะจูบดาวเอามือห้าม "เดี๋ยวจ้ะแล้วของที่ฉันขอให้พี่หามาให้ล่ะจ๊ะ อยู่ไหน"
เมฆเสียอารมณ์รีบไปหยิบมาให้ ดาวยิ้มพอใจ
"ข้าลงมือได้หรือยัง ข้าทนไม่ไหวแล้วนะ"
ดาวยิ้มยั่วยวนก่อนจะไล้นิ้วที่ริมฝีปากเมฆ
"พี่ได้ชื่นใจแน่ๆจ๊ะข้ารับรอง ฉันจะปรนิบัติพัดวีให้พี่ถึงสวรรค์เลยเชียวล่ะ"
ดาวแกล้งทำจูบที่หูเมฆเบาๆเล่นเอาเมฆอ่อนยวบไปทั้งตัว
"โอย เมียจ๋า"
เมฆหื่นกระหายตรงเข้ากอดรัด จับดาวนอนลงกับพื้นแล้วโถมตัวลงมาทับซุกไซ้
ดาวหน้านิ่ง เมฆเพ่งมองดาวที่วูบไหว พยายามสลัดหัว เรียกสติ แต่ไม่เป็นผล ดาวคว้าผ้ามาพันอกลุกขึ้นมองเย้ยหยัน หัวเราะเยาะใส่ เมฆพยายามสลัดภาพหลอนออก ดาวลุกไปคว้ามีดที่เหน็บอยู่ที่ฝาขึ้นมา
"ไอ้หน้าโง่"
เมฆถอยหนี
"นี่มัน อะไรกันนังดาว"
เมฆเพ่งมองเห็นดาวยกมีดขึ้นด้วยสีหน้าร้ายกาจพร้อมเสียงหัวเราะ
อ่านต่อตอนที่ 25
