ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 23
ที่หน้าห้อง เหลือเว่ยชิงกับพวงแก้วอยู่สองคน
"ตบหน้าอั๊วที"
"อะไร"
เว่ยชิงจับมือพวงแก้ว
"ตบหน้าอั๊วที ให้รู้ว่าอั๊วไม่ได้ฝัน จู่ๆลื้อก็มาทำดีกับสายฝน ลูกสาวของบุหงา คนที่ลื้อเกลียดจนแทบจะฆ่าให้ตาย"
"ถึงฉันจะเกลียดแม่ของสายฝนเข้ากระดูก ถึงสายฝนจะไม่ใช่ลูกฉัน ถึงฉันจะมีลูกชาย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับสายฝน ผู้หญิงที่ไหนก็ทนไม่ได้ ยิ่งหัวอกคนเป็นแม่"
เสียงกรี๊ดสายฝนดังออกมา ทั้งสองถอนใจ
"เวรกรรมมันตบหน้าเราจนชาไปหมดแล้วเว่ยชิง"
เว่ยชิงพยักหน้า วันที่ทิฐิและความเกลียดชังค่อยๆคลายตัว เพราะชีวิตได้แสดงสัจธรรมของมันตรงหน้า มีสุข มีทุกข์ ล้วนไม่เที่ยงแท้จีรัง ไม่มีสิ่งใดคงทนได้ถาวร
ดาวมีห่อผ้าที่ใส่ยาสั่งทั้งหลาย เดินเข้ามาในเรือนใหญ่ เดือนมาขวางทางไว้
"เอ็งเข้าห้องนั้นไม่ได้แล้ว ดาว"
"ถูกปล่อยตัวออกมาแล้วกำแหงใส่ข้ารึนังเดือน ถอยไป"
"ไม่ได้ ข้าไม่ให้เอ็งเข้า ดาว"
"ดาวเหรอ เอ็งควรจะจำไว้ด้วยว่าเอ็งเป็นทาส ส่วนข้าเป็นนายของใต้หล้าแล้ว เพราะฉะนั้นเอ็งต้องเรียกข้าว่าคุณดาว เรียก"
"คุณดาว...จะเข้าห้องนั้นไมได้แล้ว เจ้าค่ะ"
"ทำไมจะไม่ได้ นั่นมันห้องข้า"
"ไม่ใช่แล้ว ตอนนี้เป็นห้องคุณสายฝน"
"ไม่จริง มันเป็นใครมาสั่งเปลี่ยนนั่นนี่ อย่าลืมสิ ลูกคุณหาญอยู่ในท้องข้า ทุกคนในใต้หล้าต้องให้เกียรติยกย่องข้า"
"จริงเหรอ แม่ดาว"
หาญเข้ามาพร้อมบุษบาบรรณ
"คุณแม่ฉันเป็นคนสั่งเปลี่ยน เธอขัดข้องด้วยรึ"
ดาวลดความจองหองพองขนลงนิดหนึ่ง
ดาวลดความจองหองพองขนลงนิดหนึ่ง
"ก็ได้เจ้าค่ะ บ่าว..เอ๊ย ฉันจะได้ไปอยู่กับคุณหาญ เพราะเมียเอกที่จะมีลูกชายให้คุณหาญก็ควรเป็นใหญ่ในบ้านนี้ ตามดวงที่ซินแสเทียนว่าไว้ยังไงเจ้าคะ"
"มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในใต้หล้า เห็นทีฉันคงจะไม่เชื่อคำทำนายนั่นแล้วล่ะ"
"เรื่องงามหน้าทั้งหลายนั้นเป็นเพราะตัวซวยอย่างนังเดือนยังไงเจ้าคะ เฉดหัวมันออกไปสิเจ้าคะ"
"จะไม่มีใครเฉดหัวใครออกจากบ้าน"
บุษบาบรรณอึ้งไป คิดว่าหาญปกป้องเดือน
"แม่เดือนยังไม่ได้ทำอะไรผิด และฉันก็มีชีวิตปกติสุขดี ฉันกำลังจะมีลูกกับแม่บุษ"
"ดาวก็กำลังจะมีลูก ลูกชายด้วย คุณหาญเห็นแก่ลูกในท้องนะเจ้าคะ ดาวเป็นแม่ของลูกคุณหาญนะเจ้าคะ"
"ฉันจะดูแลเธออย่างดี ในฐานะแม่ของเด็กในท้องนั้น แต่เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้รักเธอ ฉันจึงอุ้มชูเธอไม่ได้ แต่ฉันจะไม่ทอดทิ้งเธอ"
หาญเดินออกไปทางหนึ่ง
"ไปเถอะดาว...เอ้อ คุณดาว ฉันจัดเรือนเล็กไว้ให้แล้ว" เดือนบอก
"เรือนเล็ก !?"
"ก็สมฐานะเธอแล้วนะแม่ดาว เรือนเล็ก เมียเล็ก ! ไปเถอะคะคุณหาญ"
บุษบาบรรณพูดเบาๆ ขณะเฉียดกรายผ่านดาว ก่อนจะรีบเดินไปหาหาญ บุษบาบรรณแอบขยิบตากับเดือนที่ลอบยิ้มเบาๆ
เดือนนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่ศาลา ความขัดข้องอึดอัดคลี่คลายไปแล้ว เพราะได้เคลียร์ใจกับบุษบาบรรณไปแล้ว
บุษบาบรรณแอบขยิบตากับเดือน
"ก็สมฐานะเธอแล้วนะแม่ดาว เรือนเล็ก เมียเล็ก"
เดือนอมยิ้ม
"ร้ายไม่เบานะคุณบุษ"
แล้วเดือนก็นึกถึงเรื่องที่ได้พูดความจริงกับบุษบาบรรณ
อ่านต่อหน้า 2
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 23 (ต่อ)
เดือนน้ำตาไหลพราก เข้าไปกราบ
"คุณบุษ บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ บ่าวผิดไปแล้ว"
"ความรักไม่ผิดหรอก แต่เมื่อใดที่รักแล้วทำร้ายผู้อื่นนั่นแหละ ผิด"
"เดือนมีใจให้คุณหาญ เพราะคุณหาญเธอเป็นคนดี เป็นคนน่ารัก แต่ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกว่านั้นนะเจ้าคะ คุณหาญคงเพียงแค่เมตตาบ่าวเพราะเห็นกันมาแต่เล็ก คุณบุษเชื่อใจคุณหาญได้เจ้าค่ะ คุณหาญมีแต่เพียงคุณบุษบาบรรณ"
"พอเถอะแม่เดือน อย่าอธิบายยืดยาว คุณหาญก็มีใจให้เธอ ฉันรู้ ฉันยอมรับ"
"คุณบุษ"
"เรื่องแบบนี้ ผู้หญิงมักความรู้สึกไว"
"เดือนขอโทษเจ้าค่ะ เดือนปกปิดเรื่องนี้เพราะเกรงทำให้คุณบุษเสียใจ เดือนผิดอย่างให้อภัยไม่ได้ แต่มันจบไปแล้ว เดือนตัดใจไปแล้ว"
บุษบาบรรณจับมือเดือนให้นั่งคุยด้วยกันอย่างเท่าเทียมกัน
"แม่เดือน ความรัก ไม่มีพรมแดนชนชั้น ไม่มีนายไม่มีบ่าว เราต่างหากที่ตกเป็นทาสความรัก...ในฐานะที่เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน และฉันจะพูดกับแม่เดือนในฐานะที่ฉันก็รักคุณหาญเช่นกัน"
"คุณบุษไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ บ่าวไม่มีวันทรยศคุณบุษ"
"เรื่องนั้นฉันรู้ดี และฉันก็เชื่อใจแม่เดือนด้วย ฉันเอง ก็จะทำหน้าที่ภรรยาคุณหาญให้ดีเช่นกัน ฉันจะไม่แข่งกับใคร ฉันจะแข่งกับตัวเอง ฉันจะชนะใจคุณหาญก็ด้วยความรักบริสุทธิ์ของฉัน เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยล่ะ"
บุษบาบรรณจับมือเดือนยิ้มบริสุทธิ์ใจ
เดือนรู้ดี ผู้หญิงฉลาดอย่างบุษบาบรรณแทนที่จะกราดเกรี้ยวแต่กลับรดน้ำเย็นให้ แล้วใครจะกล้าทรยศหล่อนเล่า !
"ผู้หญิงงามและฉลาดอย่างคุณบุษ คู่ควรแล้วกับคุณหาญ"
เสียงฟ้าร้องคำราม ลมพัดแรง ฝนเทลงมา เดือนเห็นท่าจะเปียก รีบออกจากศาลาจะกลับเรือน
เดือนวิ่งฝ่าฝน ผ่านตึกใหญ่ใต้หล้า ที่ตึกใหญ่ ห้องหาญยังเปิดไฟสว่าง เงา หาญกับบุษบาบรรณอยู่ที่หน้าต่างหยอกเย้า ใกล้ชิดกัน เดือนมองแล้วอึ้งไป
เดือนยืนตากฝนอยู่ตรงนั้น น้ำตาริน แต่ต้องทำใจ รีบวิ่งกลับเรือน
บรรยากาศเดียวกัน ดาวสีหน้าแค้นคั่ง อารมณ์ภายในไม่ต่างจากพายุร้าย เธอคลี่ห่อผ้าที่มีขวดยาพิษต่างๆออกมา
"จะไม่มีใครขวางทางข้า คุณหาญจะต้องรักข้าคนเดียว"
ดาวจับขวดยาทีละขวด
ดาวจับขวดหนึ่ง "นังบุษบาบรรณ" ขวดสอง "นังเดือน.....ส่วนนังคุณแก้ว...หึ หึ"
ยามเช้า ฝนยังไม่หมาดจากใบไม้ ลมพัดกรูมา ต้นไม้สะบัดใบไล่หยดน้ำที่ค้างบนใบไม้ร่วงลงพื้น บุหงาโดนกลุ่มน้ำหยดใส่หน้า ก็ได้สติ ปรือตาขึ้นมา
"สาย...สายฝน"
บุหงารวบรวมกำลังลุกขึ้น
"อีแก้ว มึงทำให้ชีวิตกูเป็นอย่างนี้ อีแก้ว"
เจ้าสัวแสนนอนหลับ เสียงกรี๊ดของสายฝนดังในตึกใหญ่ ทำให้แสนตื่นขึ้น
"เสียงสายฝน....เป็นอะไร"
กล้ามาดูแล
"เอ้อ...น้องสายฝน ไม่ค่อยสบายน่ะขอรับ"
"แล้วแกมาทำอะไรตรงนี้"
กล้าอึกอัก นึกว่าพ่อไม่ชอบ
แสนมองเห็นถาดยา ข้าวต้ม อ่างน้ำ ผ้าชุบน้ำที่กล้ากำลังจัดอยู่
"กระผมแค่ยกมา จะออกไปแล้วขอรับ"
"ฉันไม่ได้ว่าอะไร"
กล้ายิ้มดีใจ มีเสียงสายฝนกรี๊ดมาอีก
"สายฝนเป็นอะไรไป พาฉันไปดูเดี๋ยวนี้"
กล้าอึกอัก แสนจึงพยายามลุกเอง แต่ไม่ไหว จะเซล้ม กล้ารีบเข้าประคองแสน
"ขอบใจนะ"
"ไม่เป็นไรขอรับ"
"แกรู้ไว้นะพ่อกล้า แกเป็นลูกพ่อ...เป็นลูกคนหนึ่งที่ช่วยประคองพ่อ ต่อแต่นี้ หากพ่อไม่อยู่ แกจะเป็นเสาหลักของใต้หล้า...แทนพ่อนะ"
"คุณพ่อ! คุณพ่ออย่าพูดอย่างนั้น คุณพ่อจะต้องหายดี จะต้องแข็งแรงขอรับ"
แสนส่ายหน้าเสียงกรี๊ดดังมาอีก
"รีบไปดูสายฝนเถอะ"
กล้าต้องรีบประคองแสนออกจากห้อง
อ่านต่อหน้า 3
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 23 (ต่อ)
สายฝนอาละวาดอยู่ในห้อง ประตูเปิดกว้าง
"ไม่...สายฝนจะหาแม่ แม่อยู่ไหน ไม่มีใครรักสายฝน"
ที่หน้าห้อง พวงแก้วมองอยู่ เห็นใจ ไม่รู้จะทำยังไง
"นั่นไง อีนังแก้ว แม่บุหงาบอกว่ามันเกลียดเราแม่ลูก แม่บุหงาบอก สายฝนเกลียดอีนังแก้ว เกลียด ต้องเกลียด"
กล้าประคองแสนเข้ามา
"สายฝนเป็นอะไร ทำไมกรี๊ดลั่นบ้าน สายฝน หยุดร้องเดี๋ยวนี้สายฝน"
แสนโผล่หน้า สายฝนเห็น กรี๊ดลั่น
"ผู้ชาย ! ออกไป สายฝนกลัวแล้ว ผู้ชายอย่าทำสายฝน สายฝนไม่อยากเป็นนางโลม ออกไป อย่าทำสายฝน"
แสนอึ้ง ตกใจมาก
"สายฝน นี่พ่อเอง"
"ไม่ ผู้ชาย ออกไป ผู้ชายๆๆ"
"ท่านเจ้าสัว ออกไปก่อนเถอะเจ้าคะ"
พวงแก้วพยักหน้าสั่งกล้า แล้วให้กล้าพาแสนไปทางหนึ่ง
ดาวแหวกต้นไม้ให้คนหนึ่งเข้ามาในเขตใต้หล้า บุหงาคลุมหน้ามิดชิดค่อยๆคลี่ผ้าออก มองใต้หล้า แววตาแค้นฉายชัด
พวงแก้วสบตากล้า ตัดใจไม่พูดความจริงทั้งหมด
"สายฝนไม่สบายเจ้าค่ะ ไม่มีอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ"
"ไม่เป็นอะไรมาก แล้วทำไมถึงทำท่าตกใจกลัวตอนที่เห็นข้า" แสนบอก
"เอ้อ...น้องคงกลัวขอรับ ตอนนี้สายฝนอาจจะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เราทุกคนกำลังช่วยดูแลสายฝน คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะขอรับ" กล้าบอก
"อิฉันให้ย้ายสายฝนมาอยู่เรือนใหญ่ เกรงว่าอยู่เรือนเล็กคนเดียวจะไม่มีใครดูแล หากอิฉันทำไปโดยไม่ปรึกษาคุณพี่ ต้องขอโทษด้วยเจ้าค่ะ"
"ฉันเลือกเมียไม่ผิดจริงๆ ผ่านทุกข์ผ่านสุขมาก็มาก แม่แก้วอดทนและเข้มแข็ง ฉันนับถือน้ำใจแม่แก้ว"
"ท่าทางคุณพี่จะแข็งแรงขึ้นแล้ว มีแรงมายออิฉันด้วย"
"เหตุการณ์ทั้งหลายที่เกิดในใต้หล้า ทำให้ฉันได้คิดนะแม่แก้ว ลูก ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็เป็นลูก พ่อรักลูกเสมอ ส่วนหล่อนคือคู่ชีวิต หากไม่มีหล่อนเป็นคู่คิด ฉันคงไม่ยิ่งใหญ่มาจนถึงทุกวันนี้"
"แล้วชั้นล่ะท่านเจ้าสัว"
บุหงาก้าวเข้ามาในห้อง
ภายในห้อง สายฝนจิตใจกระเจิง มีแรงมหาศาล
เอื้อยบอก
"ตายแล้ว เอาไม่ไหวแล้ว คงต้องใช้แรงผู้ชายแล้ว"
"ผู้ชาย ! ไม่ ไม่เอา อย่าทำสายฝน"
สายฝนผลัก วิ่งออกมานอกห้อง เจอหาญ บุษบาบรรณและเดือนพอดี
"ผู้ชาย แอร๊ย..."
สายฝนกลัวมาก คว้าแจกัน เหวี่ยงใส่หาญ
"คุณหาญ ระวัง"
บุษบาบรรณเอาตัวเข้ากอด แจกันโดนหลังบุษบาบรรณจุกแอ้ก
"คุณบุษ"
"คุณบุษ"
บุษบาบรรณทรุดลง หาญประคอง เดือนรีบช่วย เอื้อยออกมาจากห้อง รุมกันจับ
"ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาแม่ ใต้หล้าไม่มีใครรักฉัน ฉันจะไปหาแม่"
สายฝนกรี๊ดวิ่งหนีไป
"นังเดือน พาคุณบุษกลับไปห้อง เดี่ยวจะโดนลูกหลงอีก" เอื้อยสั่ง
"น้องสายฝนเป็นหนักขนาดนี้ คงต้องใช้แรงผู้ชายแล้วล่ะค่ะ คุณหาญไปช่วยเถอะ"
"ไปเถอะเจ้าคะ เดือนดูแลคุณบุษเองเจ้าค่ะ"
หาญวิ่งออกไปกับเอื้อย เดือนประคองบุษบาบรรณลุกขึ้น ออกไปอีกทาง
อ่านต่อหน้า 4
ชิงรักหักสวาท ตอนที่ 23 (ต่อ)
แสนลุกขึ้นยืนบังแก้ว
"มาที่นี่อีกทำไมแม่บุหงา ออกไปจากใต้หล้าซะ ออกไป"
"อิฉันไม่ไป ทำไมล่ะท่านเจ้าสัว จำไม่ได้เหรอค่ะว่าอิฉันปรนเปรอความสุขให้ท่านเจ้าสัวมาตั้งเท่าไหร่ คาวกามกลิ่นกายฉันมันมัดใจท่านเจ้าสัวไม่ได้เลยหรือไงเจ้าค่ะ"
"นั่นมันเมื่อก่อนตอนที่ฉันยังไม่รู้ความเลวทรามของเธอไงหล่ะ ว่าเธอมันจิตใจต่ำทรามมากขนาดไหน"
"ใช่สิ ฉันมันต่ำ แต่ใครๆมันก็ใฝ่ลงต่ำทั้งนั้นนี่ ท่านเจ้าสัวก็หมกอยู่กับของต่ำๆของฉันอยู่ตั้งนาน ไม่ใช่รึ"
"อย่าเสียเวลาเลยค่ะคุณพี่ บางคนชั่วแล้วไม่สำนึก ก็ปล่อยให้ตกนรกทั้งเป็นไปอย่างนั้นเถิดเจ้าคะ"
"หยุดพูดเลย เป็นเพราะแก นังแก้ว แกทำให้ฉันเป็นแบบนี้"
"เธอนั่นแหละหยุดสักทีบุหงา แม่แก้วไม่ได้ทำอะไรเลย เป็นเธอต่างหากบุหงา เธอทำตัวเอง"
"ไม่จริง เป็นเพราะนังแก้ว ถ้าไม่มีมัน บุหงาจะได้เป็นใหญ่ในใต้หล้า ถ้าไม่มีมันกับลูกชายของมัน บุหงาจะเป็นที่หนึ่ง นังแก้วอย่าอยู่เลย"
บุหงาชักมีดที่ติดตัวออกมา กล้าจะพุ่งรวบตัว แต่เจอบุหงาตวัดมีด กล้าได้เลือด พวงแก้วรีบดึงกล้ากลับมา
สายฝนวิ่งกรี๊ดเข้ามาเจอพวงแก้ว เอื้อย หาญ วิ่งตาม ฟ้าหยาด เว่ยชิง เดินมาดูเลยตามเข้ามา
"สายฝน"
"แม่ แม่จ๋า...แม่มาหาสายฝนแล้ว ใต้หล้าไม่มีใครรักสายฝนเลย พวกมันเกลียดสายฝนเหมือนที่แม่บอก"
"สายฝนออกมานี่ลูก อย่าไปใกล้แม่ของลูก"
สายฝนไม่สนใจ หลบอยู่หลังบุหงา จิตใจล่องลอยไป เหมือนคุยกับตัวเองมากกว่า
"ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหมสายฝน"
" สายฝนไปตามหาแม่ สายฝนเจอ เจอผู้ชาย พวกมัน แอร๊ย... ไม่นะ อย่า สายฝนไม่อยากเป็นนางโลมเหมือนแม่ สายฝนไม่อยากเป็นอีตัวเหมือนแม่ "
แสนตะลึง รับรู้ว่าสายฝนเจออะไรมา
"สายฝนลูกพ่อ"
แสนจะเข้าไป สายฝนกรี๊ดหลบหลังบุหงา พร่ำพูด
"ไม่ ผู้ชาย อย่าเข้ามา สายฝนไม่อยากเป็นอีตัวเหมือนแม่"
"พอได้แล้วสายฝน พอได้แล้ว" บุหงาว่า
"สายฝนไม่อยากนอนกับผู้ชายเป็นร้อยคนเหมือนแม่ แม่จ๋าทำไมเราไม่เป็นใหญ่ในใต้หล้า เพราะแม่เป็นนางโลม คุณพ่อเลยไม่รักสายฝนใช่ไหม คุณพ่อไม่รักคุณแม่เพราะคุณแม่เป็นนางโลมไม่ใช่ผู้ดีเหมือนนังคุณแก้วใช่ไหม"
"หยุดเดี๋ยวนี้สายฝน ฉันบอกให้หยุด"
บุหงาตบสายฝน สายฝนกรี๊ดด้วยความตกใจ บุหงาตบสายฝนซ้ำ แก้วรีบเข้าไปดึงบุหงาเพราะทนไมได้
บุหงาตบสายฝน สายฝนกรี๊ดด้วยความตกใจ บุหงาตบสายฝนซ้ำ แก้วรีบเข้าไปดึงบุหงาเพราะทนไมได้
"หยุดนะบุหงา เธอนั่นแหละทำร้ายสายฝนจนเป็นแบบนี้"
"ไม่ใช่ฉัน เป็นเพราะแก นังแก้ว เพราะแก"
บุหงาตั้งท่าจ้วงมีดพุ่งใส่ แสนรีบผลักพวงแก้วออก จังหวะชุลมุน กลายเป็นแสนยืนบังพวงแก้ว ร่างแสนประชิดตัวบุหงา
"เธอให้ความสุขแก่ชั้นได้บุหงา แต่เธอเป็นเมียที่ดีไม่ได้เลย"
"ท่านเจ้าสัว"
มีดปักอยู่กลางลำตัวแสน มือบุหงายังกำมีดไว้ บุหงาสบตาแสนด้วยความเจ็บปวด น้ำตาพรั่งพรู ความรักที่ผูกพันไว้นั้นเป็นเพียงกิเลสมายา บุหงาหมุนมีดแล้วดันเข้าร่างแสนจนมิดด้าม
"ท่านเจ้าสัวไม่เคยรักบุหงาเลยใช่ไหม"
แสนไม่ตอบ แต่หันหน้าไปทางแก้ว
"แม่แก้ว"
แสนทรุด แก้วรีบเข้าประคอง
"คุณพี่"
กล้า/หาญโพล่ง "คุณพ่อ"
บุหงาถอยหลัง ออกมา มีดติดมือมีเลือดเต็มไปหมดแม้วินาทีสุดท้าย แสนก็เรียกหาแก้วไม่ใช่ตน
"แม่แก้ว...หล่อนเป็นหัวใจของฉัน ของใต้หล้า ฉันฝากลูกทุกคนด้วย"
กล้า หาญเข้าไปประคองพ่อ
"ลูกพ่อ"
กล้าพยักหน้าให้ฟ้าหยาดเข้ามาดูใจแสน
"พ่อรักลูกทุกคนนะ....กล้า....ฟ้าหยาด....หาญ...สายฝน"
สายฝนตกใจ เห็นเลือด สติเหมือนกลับไปกลับมา เหมือนจำได้ว่าทุกคนเป็นใคร
"คุณพ่อ ! คุณแม่ทำอะไรคุณพ่อ คุณแม่"
สายฝนวิ่งเข้าหาบุหงา โดยไม่ทันตั้งตัว สายฝนเขย่าตัวบุหงา ผลักกันไปผลักกันมาไปทางบันได
"นังสายฝน พวกมันทำให้เราเป็นแบบนี้ ไม่ใช่แม่ แม่ไม่ได้ทำ พวกมันทำร้ายเรา"
"เพราะคุณแม่เป็นนางโลมใช่ไหม เพราะคุณแม่เป็นอีตัว ชะตาเราถึงเป็นแบบนี้"
"นังสายฝน !"
บุหงาเงื้อมือจะตบหน้าสายฝน สายฝนเสียหลักมือเหวี่ยงโดนบุหงาจนเซหงายหลังตกบันได ลงไปกองที่ชั้นล่าง
เว่ยชิงตกใจ รีบวิ่งลงไปดูบุหงาที่คว่ำหน้าอยู่ พลิกขึ้นมา ปรากฎว่า มีดปักอยู่กลางลำตัวบุหงา
"บุหงา ! บุหงา"
บุหงาตาลอย เสียงของเว่ยชิงดังก้อง พาสติลอยไกลออกไป ....
อ่านต่อตอนที่ 24
