หน้ากากนางเอก ตอนที่ 24
เบอร์รี่ขึ้นนก ตำรวจเห็นแบบนั้นก็รีบยกปืนขึ้นลำไว้ทันที
"เบอร์รี่...มีอะไรค่อยๆคุยกันดีกว่านะ อย่าทำแบบนี้" วรรษชลบอก
"เบอร์รี่มีอะไรที่ต้องคุยกับใครอีกเหรอ..ทุกอย่างมันจบแล้วคะพี่วรรษ ทุกอย่างมันจบแล้ว" เธอตะคอกใส่หน้าวรรษชล ".ได้ยินไหมคะว่าทุกอย่างมันจบแล้ว เบอร์รี่ชนะนังพิมมาแล้ว เบอรี่ฆ่ามันเองกับมือ และวันนี้เบอร์รี่จะไม่มีวันยอมแพ้คนอย่างนังเอี๊ยม" เธอหันมองหน้าเอี๊ยมด้วยสีหน้าเหี้ยมปนยิ้มเยาะ "พวกแกเกลียดกันมากนักใช่ไหม...ดี๊...ฉันจะส่งแกให้ลงไปฟาดฟันกันนังพิมต่อที่นรกเอง...นังเอี๊ยม"
"อย่า เบอร์รี่"
เบอร์รี่จะลั่นไกปืนใส่เอี๊ยม ทุกคนร้องกรี๊ดอย่างตกใจ วรรษชลกอดไว้แน่น
ปังง!
อานนท์รีบกระโจนเข้ารับลูกปืนแทนวรรษชล เอี๊ยมตกใจมองหน้าวรรษชล นึกว่าวรรษชลถูกยิง
"คุณวรรษ..."
วรรษชลมองหน้าเธอ นึกว่าเอี๊อรัญภัทรถูกยิง สองคนมองสบตากันอย่างตกใจว่าอีกคนถูกยิง และทันใดนั้นเองเธอก็มองไปเห็น ว่าคนที่อยู่ข้างหลังวรรษชลอีกทีคืออานนท์ อานนท์ค่อยๆล้มตัวลงต่อหน้าต่อตา
"คุณพ่อ"
ตำรวจอาศัยจังหวะนั้นเข้ารวบตัวเบอร์รี่ แต่เบอร์รี่จะยิงตำรวจ ทำให้ตำรวจอีกคนตัดสินใจยิงเบอร์รี่ ทุกคนกรี๊ด เห็นเบอร์รี่ล้มลงไปนอนจมกองเลือด อรัญภัทรรีบวิ่งไปหาอานนท์ ที่นอนอยู่กับพื้น วรรษชลมานั่งอยู่ข้างๆ
"คุณพ่อ"
อานนท์ถามลูกอย่างเป็นห่วง
"เอี๊ยม... ไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก"
"เอี๊ยมไม่เป็นอะไรคะ เอี๊ยมไม่เป็นอะไร" เลือดออกเต็มมือเอี๊ยม เอี๊ยมตกใจ "เลือด...เลือด...คุณพ่อ!! คุณพ่อถูกยิง...ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ที" เธอกอดอานนท์ไว้แน่น "คุณพ่อทำใจดีๆไว้นะคะ..เอี๊ยมรักคุณพ่อนะคะ ได้ยินไหมคะว่าเอี๊ยมรักคุณพ่อ...คุณพ่อต้องไม่เป็นอะไร"
ทุกคนต่างนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เจ๊เต่ารีบกดโทรศัพท์เรียกรถพยายาบาล นักข่าวต่างเก็บภาพ
รุ่งขึ้น ข่าวขึ้นพาดหัว “วิสามัญเบอร์รี่ ฆาตกรฆ่าพิม!” / “ฆาตกรเบอร์รี่ดับกลางโรงพัก หลังพิสูจน์ชัดฆ่าพิม” / “วุ่นทั้งโรงพัก เบอร์รี่จะฆ่าเอี๊ยม ถูกยิงสวนดับ อานนท์สาหัส โดนลูกหลง”
อานนท์นอนหลับพักฟื้นอยู่ที่ห้องนอน โดยมีอรัญภัทรเฝ้าอยู่ วรรษชล เจ๊เต่า สองสาวอยู่ด้วย
"เราต้องไปกันแล้วล่ะเอี๊ยม งานแถลงข่าวจะเริ่มแล้ว" เจ๊เต่าว่า
"แต่พ่อ..."
"พวกคุณไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก อนงค์จะดูแลให้ มีอะไรจะให้โทร.หาคุณทันที"
"ขอบคุณนะคะ"
ทุกคนออกไป
ดำรงกำลังแถลงข่าวอยู่
"และด้วยสาเหตุทั้งหมด ทาง thai serie จึงต้องพักละครเอาไว้ชั่วคราวจนกว่าจะหานักแสดงใหม่มาแทนได้"
นักข่าวถ่ายรูปกับพรึ่บพรั่บ มีนักข่าวยกมือ
"แล้วจะมีการเปิดกล้องละครเรื่องใหม่ไหมครับ และนักแสดงที่มีอยู่จะทำยังไง"
"ยังไม่มีแผนครับ เพราะตอนนี้ที่บริษัทก็วุ่นวายหลายเรื่อง มีปัญหาหลายอย่างที่เกิดขึ้นเพราะผมรีบร้อนจะทำธุรกิจให้แซงหน้าจนไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง ครั้งนี้ก็เป็นบทเรียนที่สำคัญ"
"แล้วที่เค้าว่าคุณดำรงข่มขืนเบอร์รี่ คุณเบอร์รี่พูดจริงรึเปล่าคะ เห็นว่ามีหลักฐานเป็นรูปถ่าย"
"คนที่ไหนจะถ่ายรูปที่ตัวเองข่มขืนคนอื่นครับ" นักข่าวเห็นด้วย "แต่ผมมีความความสัมพันธ์กับเบอร์รี่จริงๆ ผมพลาดไป และทำให้เรื่องมันเลวร้ายมาถึงจุดนี้ ผมเสียละคร เดินสะดุดทางธุรกิจ ก็คงโทษใครไม่ได้ยนอกจากผมทำตัวผมเอง"
ดำรงที่ยังให้สัมภาษณ์นักข่าวต่อ ส่วนคริสทนฟังไม่ได้ต้องเดินออกไป อรัญภัทรเห็นก็เดินตามไป
คริสเดินออกมานั่งสงบอารมณ์อยู่คนเดียว เธอเดินตามมานั่งด้วย คริสหันมามองหน้า
"เป็นอะไรไปคุณ อยู่ๆก็เดินออกมา"
"ผมคิดอะไรหลายเรื่องน่ะครับ ก็ว่าจะอยู่ให้จบแต่พอยิ่งได้ยินรายละเอียดว่าอาตัวเองเป็นคนยังไงผมก็รู้สึกรับไม่ค่อยได้ขึ้นมา ผมไม่คิดว่าเค้าจะทำเรื่องแบบนี้ได้"
"คนเรามันก็ต้องมีทำพลาดบ้าง แต่อาคุณพลาดทีก็ได้บทเรียนราคาแพงเลย"
"คนทุกคนนี่มีด้านที่เรามองไม่เห็นจริงๆ นะครับ อย่างคุณเบอร์รี่ ผมเองก็คาดไม่ถึงว่าจะไปไกลได้ถึงขนาดนั้น"
"เอี๊ยมก็คาดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ คิดแค่ว่าจะแย่งบทบาทกันในละคร แต่ไม่นึกว่าจะฆ่าคนด้วย"
"แต่อย่างคุณเอี๊ยมเนี่ย ด้านที่มองไม่เห็นดูเหมือนจะเป็นด้านดีๆ นะครับ เพราะด้านที่ไม่ดีของคุณสื่อเล่นกันซะพรุนเลย"
"นั่นฉันจะถือว่าเป็นคำชมนะคะ" สองคนยิ้มให้กัน "แล้วคุณคริสละคะ มีอะไรที่เอี๊ยมมองไม่เห็นบ้าง อย่างน้อยก็มีเรื่องนึงแน่ๆ ล่ะ เรื่องที่คุณลำบากใจตอนเป็นคู่จิ้น"
"ที่ผมลำบากใจกับคุณน่ะ"
"คะ"
"คือไม่ใช่ว่าผมมีแฟนหรอครับแต่.... "
คริสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปคริสถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมา
"รูปนี้ทำไมคะ"
"นี่คือรูปคู่ผมกับคนที่ดูๆ กันอยู่ครับ" เธออึ้ง "ผมถึงได้ลำบากใจเสมอเวลาอยู่กับคุณ"
" อย่างนี้นี่เอง คุณถึงได้ปฏิเสธสาวทุกคนที่เข้ามาจนกลายเป็นซุปตาร์จอมหักอก"
"ครับ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง"
"ผิดหวังอะไร เอี๊ยมไม่ได้ผิดหวังเลย ดีใจซะอีกที่คุณบอกเอี๊ยม เพราะนั่นเท่ากับคุณยอมรับว่าเอี๊ยมเป็นเพื่อนคุณจริงๆ ... ใช่ไหมคะ"
"ครับ"
สองคนยิ้มให้กัน
หน้ากากนางเอก ตอนที่ 24 (ต่อ)
การแถลงข่าวเสร็จสิ้น ดำรงเดินเข้ามาหาทุกคน
"เรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันได้นะ ขอบคุณมากที่มาช่วยกันแถลงข่าววันนี้"
"แล้วป้าไก่จะเอายังไงต่อ เบอร์รี่ก็ไม่อยู่แล้ว" เจ๊เต่าถาม
"คงกลับไปทำงานนักข่าวอย่างเดิมล่ะ มาทำตรงนี้ฉันก็ได้เรียนรู้อย่างนึงว่าสมัยฉันเป็นนักข่าวฉันทำให้ดารากับผู้จัดการลำบากใจขนาดไหนในแต่ละคำถาม"
"แปลว่าป้าจะเลิกถามคำถามแบบนั้น" เขมปัญฑาว่า
"เปล่า" ทุกคนร้องอ้า " แต่ป้าจะถามให้เบาลง"
ทุกคนยิ้ม
"ยังไงนักข่าวก็มีหน้าที่ของนักข่าวที่ต้องเขียนข่าวก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง เหมือนนักแสดงก็ต้องมีหน้าที่ของตนเองที่ถ้าไม่รับผิดชอบให้ดีก็คงแย่ ผู้จัดการดาราเองก็เหมือนกัน แต่ที่ผ่านมาป้าก็ยอมรับว่าทำหน้าที่ของตนเองได้ไม่ดี และทำอะไรผิดไปบ้าง ป้าก็ต้องขอโทษทุกคน โดยเฉพาะเธอนะ เอี๊ยม"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราต่างก็ถือว่าสั่งสอนกันและกัน วันนี้เอี๊ยมก็ได้บทเรียนอะไรเยอะเหมือนกัน"
ทั้งหมดยิ้มๆ ให้กัน
เช้าวันใหม่ ที่ร้านกาแฟ เจ๊เต่าถอนหายใจอย่างโล่งอก
"อย่างน้อยก็หมดไปเรื่อง ค่อยยังชั่ว"
"หมดเรื่องนี้ไปเจ๊น่าจะสบายใจได้แล้วนะ" เขมปัญฑาว่า
"สบายมันก็สบายหรอก แต่เรายังมีอีกหลายเรื่องนะ อย่าลืมสิว่าเรากำลังโดนฟ้อง เมื่อกี้คุณดำรงก็เพิ่งให้สัมภาษณ์อยู่ว่าต้องชดใช้เพราะฝืนใช้พวกเราเอง"
"เอ๊ะ...แต่เรื่องนั้น วันก่อนคุณวรรษบอกว่า...คุณวรรษ คุณปราชญ์คุณแทนจะไปช่วยจัดการเรื่องนี้ให้นี่" อรัญภัทรว่า
สามหนุ่มเดินเข้ามาพอดี
"พวกคุณมาพอดีเลยคะ เราจะถามเรื่องที่ไปจัดการเรื่องคุณแจ๊ด เป็นยังไงบ้างคะ" เวฬุยาถาม
"เรื่องนั้น ผมก็ลืมบอกทุกคนไปเลย ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ ที่พวกเราจัดการให้ไม่ได้" วรรษชลบอก
"ไม่ได้เหรอคะ" อรัญภัทรหันมาหาเจ๊เต่าและเพื่อน "ถ้างั้นก็แปลว่าพวกเราก็ต้องรีบจัดการเรื่องนี้แล้วสิเจ๊ เพราะมันใกล้ครบกำหนดแล้ว"
"เอ่อ...เปล่าครับ พวกคุณไม่ต้องจัดการเรื่องเกี่ยวกับคดีนี้อีกแล้วครับ" ปราชญ์ว่า
"พวกคุณหมายความว่ายังไงคะ" เขมปัญฑาถาม
"ก็หมายความว่ามีคนจัดการเรื่องนี้แทนพวกเราแล้วครับ" แทนไทบอก
"ใครเหรอคะ"
สามหนุ่มมองเอี๊ยมแล้วยิ้ม...สามสาวงง
เวลาต่อมา อานนท์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และเห็นลูกสาวอยู่ข้างๆ
"พ่อ..."
"เอี๊ยมเป็นอะไรไหมลูก"
"เอี๊ยมไม่เป็นอะไรค่ะ"
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถ้าเอี๊ยมต้องทนทุกข์และเจ็บอีก พ่อคงให้อภัยตัวเองไม่ได้แล้ว เพราะที่ผ่านมาพ่อก็ทำให้ลูกเจ็บมามากพอแล้วกับเรื่องทั้งหมด"
"อนงค์เล่าให้เอี๊ยมฟังหมดแล้วค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้าน"
"ที่ผ่านมาพ่อขอโทษนะลูก"
"ไม่ต้องขอโทษแล้วค่ะ เอี๊ยมรู้แล้วว่าพ่อรักเอี๊ยมมากแค่ไหน รู้ตั้งแต่ตอนที่เกิดเรื่องในโรงพักแล้ว เอี๊ยมต่างหากที่ต้องขอบคุณทั้งเรื่องที่พ่อเคลียร์เรื่องคุณแจ๊ดให้ และขอบคุณที่พ่อรักเอี๊ยมมากขนาดนี้"
อรัญภัทรกอดอานนท์
"ขอโทษนะคะที่ทำให้พ่อต้องเจ็บ"
"พ่อไม่เป็นอะไรเลย ตอนนี้พ่อไม่เจ็บเลย"
วรรษชลและอรัญภัทรยืนกันอยู่ที่สะพานพระราม 8
"ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าเอี๊ยมกับพ่อจะมีวันที่จะกลับมากอดกันอีกครั้งได้"
"ที่จริงคุณทั้งคู่ต่างก็รักและอยากจะให้อีกฝ่ายได้ดีอยู่แล้ว เพียงแต่วิธีการที่ผ่านมามันทำให้พวกคุณเข้าใจผิดกันมาโดยตลอด"
"ความจริงอาจจะต้องขอบคุณกระสุนลูกนั้นมั้งคะ ที่ทำให้เอี๊ยมรู้จริงๆ ว่าพ่อรักเอี๊ยมแค่ไหน"
"แต่จะขอบคุณอย่างเดียวก็ไม่ได้นะครับ ต้องด่ามันด้วยที่ทำให้พ่อคุณต้องเจ็บ"
" ค่ะ ขอบคุณคุณด้วยนะคะที่เดือดร้อนเพราะเอี๋ยมมาโดยตลอด"
"ผมไม่ได้เดือดร้อนเลย ที่ผมทำก็เพราะความเต็มใจทั้งนั้น ผมอยากให้คุณมีความสุขที่สุด"
"คุณนี่ดีกับเอี๊ยมจังเลยนะคะ ดีเกินกว่าที่ดาราไม่ได้เรื่องอย่างเอี๊ยมจะคู่ควร"
"อย่าพูดแบบนี้สิครับ ฟังดูห่างเหิน ที่ผมทำไป เพราะผมรักคุณ และผมอยากอยู่กับคุณ"
วรรษชลกอด เธอคิดอะไรมากมายในหัว แล้วน้ำตาก็ไหล
วันใหม่ เจ๊เต่านั่งเซ็งอยู่ที่โซฟา
"ไม่มีเรื่องมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ไม่มีงานเลยนี่มันไม่ดีเลยนะเนี่ย!"
สองสาวแต่งตัวกำลังจะออกจากบ้าน
"แล้วนั่นจะไปไหนล่ะสองคน"
"อ๋อ คือเรา...จะไปหาเพื่อน" เวฬุยาบอก
"เพื่อน"
"เอ่อ... คุณปราชญ์กับคุณแทนน่ะค่ะ"
"อ๋อ ไปเดท"
"ไม่ใช่ แค่ไปกับคุณปราชญ์ คุณแทน" เวฬุยาบอก
"ก็นั่นแหละ เค้าเรียกเดท!"
"เอาเถอะๆ ว่าแต่นี่เอี๊ยมเค้าออกไปแล้วเหรอ เห็นห้องเงียบตั้งแต่เช้าแล้ว" เขมปัญฑาถาม
"เห็นว่าจะไปหาพ่อที่บ้านนะ อาจจะกลับบ้านก็ได้ ลองเข้าไปดูสิ"
สองสาวเคาะห้อง
"เอี๊ยม" ไม่มีเสียงตอบ "เอี๊ยม... ขอเข้าไปนะ"
ทั้งสามคนเปิดประตูออกมาและห้องเงียบสนิท ทั้งสามคนเดินเข้ามา เห็นว่าไม่มีของของเอี๊ยมอยู่แล้ว
"นั่นไง สงสัยกลับไปอยู่กับพ่อ"
เขมปัญฑาหยิบจดหมายฉบับหนึ่งที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาอ่านแล้วตกใจ
"เจ๊... มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด"
"มีอะไรเหรอ" เวฬุยาถาม
"อ่านนี่สิ"
เขมปัญฑายื่นจดหมายให้ทุกคนอ่าน ขณะที่ตัวเองกดโทรศัพท์
"คุณวรรษคะ"
วรรษชลออกตามหาอรัญภัทรที่สะพานพระราม 8
"เอี๊ยม!"
"เอี๊ยมทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว คิดว่าคงกลับบ้านไม่ได้ และคงอยู่ในวงการบันเทิงต่อไม่ได้เหมือนกัน คนแบบเอี๊ยมอยู่ในแสงไฟและเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับคนอื่นไม่ได้ และไม่อดทนพอที่จะเป็นเหยื่อให้คนอื่นได้รังแก เอี๊ยมคงต้องขอลาจากทุกๆอย่างและจากทุกๆคน"
"เอี๊ยม!"
"ที่ผ่านมาฉันไม่ดีพอที่จะอยู่ข้างคุณ ไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้ และไม่เคยให้เกียรติคุณในฐานะคนรัก ฉันรู้ว่าคุณก็ทรมานกับสถานะนั้นและอาจฟื้นมันไม่ได้ ฉันอยากให้คุณเจอคนที่ดีกว่าฉัน ส่วนฉันจะไปตามทางของตัวเอง"
วรรษชลมองซ้าย มองขวา ตามหาจนทั่ว
"เอี๊ยม"
หน้ากากนางเอก ตอนที่ 24 (ต่อ)
ฝ่ายเขมปัญฑา กับปราชญ์มาหาอานนท์เพื่อถามหาอรัญภัทร
"เอี๊ยมไม่ได้มาที่นี่นะ...เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ทำไมเอี๊ยมถึงได้ไม่ได้อยู่ที่คอนโด"
เขมปัญฑารวบรวมสติทำหน้ายิ้มกลบเกลื่อน
"อ้อ..คือไม่มีอะไรคะคุณพ่อ...พอดีเราผ่านมาทางนี้ เลยแวะมาคะ นึกว่าเอี๊ยมมาหาคุณพ่อน่ะคะ...ถ้างั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะคุณพ่อ...เอี๊ยมคงอยู่ที่คอนโด...สวัสดีคะคุณพ่อ"
เขมปัญฑาลากแขนปราชญ์จะเดินไป ปราชญ์ยังทำท่างึกงัก เธอมองหน้าปราชญ์แบบขู่ๆแล้วลากปราชญ์เดินออกไป อานนท์มองตามสองคนที่ทำท่าแปลกๆ
เต่ากับป้าไก่มาหาอรัญภัทรที่ตึกดำรง ดำรงส่ายหน้าบอกว่าไม่เจอ
บริเวณสะพานพระราม 8 วรรษชลวิ่งไปอีกที่หนึ่ง นึกว่าเห็นเอี๊ยม
"เอี๊ยม!"
แต่เมื่อคนนั้นหันมาปรากฏว่าไม่ใช่เอี๊ยม
"ขอโทษครับ"
วรรษชลออกตามหาต่อ
"เอี๊ยม เอี๊ยม.... ทำไมคุณทำแบบนี้กับผม ทำไมถึงต้องทิ้งผมไปอีก ให้ผมไปหาคนที่ดีกว่าอะไรกัน ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นสักหน่อย! เพราะคนที่ผมต้องการ คือคุณ! สิ่งที่ผมต้องการคือการได้อยู่ข้างคุณ! ไม่ใช่แบบนี้!"
หนังสือพิมพ์พาดหัวข่าว ‘ดาราฆ่าไม่ตายเอี๊ยมประกาศลาออกจากวงการ’ / ‘เอี๊ยมร่อนจดหมายลาจากวงการ!’ / ‘ลาขาดจากวงการ เอี๊ยมลั่นหลังจบเรื่องวุ่น’
วันใหม่ ทั้งหมดกลับมาที่บริษัท เหมือนว่าตามหาเอี๊ยมกันมาหลายวันแล้ว วรรษชลอยู่ในสภาพที่หมดอาลัยตายอยาก ปราชญ์ แทนไท และสองสาวคอยดูอยู่ อย่างเป็นห่วง
"ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ได้เฉาตายแน่ๆ เลยค่ะคุณปราชญ์"
"นั่นน่ะสิ...นี่...ไอ้แทนแกมีความคิดอะไรดีๆไหมวะ"
"จะทำอะไรได้วะ...ถ้าเราไม่ช่วยกันตามหาคุณเอี๊ยมให้กลับมาเป็นคนรักษา"
เวฬุยาคิด... เราจะไปตามหาเอี๊ยมที่ไหน....
ทุกคนได้ยินสียงเคร้งดังมาจากด้านหนึ่งของออฟฟิศ ทุกคนตกใจ
"เสียงอะไร" เวฬุยาถาม
"ดังมาจากครัวนี่"
วรรษชลเดินออกไป ทุกคนตามออกไปดู
ทุกคนเข้ามาที่ครัวแล้วอึ้งไป เห็นว่าเอี๊ยมกำลังอยู่ในผ้ากันเปื้อนและกำลังลองผิด ลองถูกกับการทำกับข้าวอยู่
"เอี๊ยม"
คู่อื่นๆ ซุบซิบกัน
"มาอยู่ที่นี่ได้ไง" เขมปัญฑาว่า
ทั้งหมดส่ายหน้าเพราะไม่มีใครทราบ เธอยังคงมีสมาธิกับการทำกับข้าวอยู่โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนเห็นแล้ว วรรษชลมองดูเธอที่กำลังทำอย่างตั้งใจก็ยิ้ม สักพักเธอหันมาหยิบเครื่องปรุง จึงเห็นว่าทั้งหมดเห็นตนแล้ว เธอสะดุ้ง
"อุ้ย..."
"ไหนว่าจะหนีพวกเราไป แล้วทำไมถึง..."
"ก็ว่าจะหนีไปนั่นแหละ แต่ว่ามีใครบางคนไปตามหาฉัน"
เธอมองหน้าวรรษชล
"แล้วก็บอกว่าไม่ต้องการคนที่ดีกว่าฉัน.."
เมื่อตอนที่วรรษที่ชลอยู่ที่สะพานพระราม 8 และตามหาเอี๊ยม เห็นว่าที่จริงเอี๊ยมแอบอยู่แถวนั้นและได้ยิน
"เอี๊ยม... เอี๊ยม.... ทำไมคุณทำแบบนี้กับผม ทำไมถึงต้องทิ้งผมไปอีก ให้ผมไปหาคนที่ดีกว่าอะไรกัน ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นสักหน่อย! เพราะคนที่ผมต้องการ คือคุณ! สิ่งที่ผมต้องการคือการได้อยู่ข้างคุณ! ไม่ใช่แบบนี้!คุณได้ยินไหม"
เธอได้ยินถึงกับน้ำตาซึม
เธอยืนอยู่ต่อหน้าทุกคน
"ฉันก็เลย...กลับมา"
วรรษชลเดินเข้าไปกอดเธอทันที
"ขอบคุณนะ ที่กลับมาหาผม"
ทุกคนมองทั้งคู่ที่กอดกัน ปราชญ์และแทนไททำเป็นบิดขี้เกียจแล้วเอามือไปโอบเขมปัญฑากับเวฬุยาไว้ ทั้งสองคนต่างหันไปค้อนคู่ของตัวเอง
"เค้ากอดกันไม่ได้หมายความว่าจะฉวยโอกาสมากอดฉันนะยะ!"
เวฬุยาตีแทนไท ไม่หยุด แทนไทรวบมือเธอไว้ทั้งสองมือ
"ปล่อยนะ"
"ไม่ปล่อย"
"ปล่อย"
"ไม่ปล่อย จนกว่าคุณมะม่วงจะยอม"
"ยอมอะไร"
"ก็ยอมรักผมไง"
"อีตาบ้านี่พูดอะไรของนาย"
แทนไทยังจับแขนเวฬุยาไว้มองหน้าจริงจัง อีกฝ่ายเขิน
"ก็... ก็ได้ ปล่อยได้แล้ว"
"อะไรนะไม่ได้ยิน"
"เอ๊ะ...ก็บอกว่ารักก็ได้ไง..อีตานี่ต้องการอะไรจากฉันอีกห๊ะ" เวฬุยามองหน้าจะเอาเรื่อง
แทนไทเข้ากอด "ขอบคุณครับคุณมะม่วง"
เธอนิ่งอึ้งเขินที่โดนกอด สองคู่ยืนมองอยู่ เวฬุยารีบผลักแทนไทออกทำท่าจะตีแทน
"เดี๋ยวเหอะ...เห็นดีด้วยแล้วลามปามเหรอ"
แทนไททำท่าหลบ
"อะไรเล่าคุณก็..จะหวานเหมือนคนอื่นเค้าบ้างไม่ได้รึไง" แทนไทจะเข้าหาอีก
"ยังอีก!"
แทนไทมให้อย่างทะเล้น
เขมปัญฑามองทุกคนมีความสุขกัน จะเดินออก ปราชญ์ดึงแขนไว้
"จะไปไหนคุณ"
"เอี๊ยมกลับมาแล้ว เขมก็จะกลับบ้านไปหายายไง"
"อ้าว...จะไปได้ไง...ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคุณ...คู่อื่นเค้าHappy endingกันหมด...แล้วเราล่ะ"
"เราก็แยกย้ายสิ..เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่"
"เราจะไม่ได้เป็นอะไรกันได้ไง..ก็ในเมื่อผมรักคุณ"
เขมปัญฑาทำหน้าตกใจที่ปราชญ์กล้าพูดต่อหน้าทุกคน
"คุณปราชญ์ ก็...ก็...ช่างคุณสิ"
"อ้าว...แล้วคุณไม่รักผมเหรอ"
เธอมองปราชญ์อย่างอึ้งอีกทีที่ปราชญ์ยังจะพูดต่อหน้าทุกคน ระหว่างที่ทุกคนกำลังมองกันไปกันมาก็มีเสียงเจ๊เต่าดังมาจากอีกด้าน....
เจ๊เต่าดัดเสียงสุดตี "เขมก็รักคุณคะคุณปราชญ์"
ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็นเจ๊เต่ากับป้าไก่ที่หิ้วของไว้เต็มมือ
"เจ๊...แล้วนี่เจ๊กับป้าไก่รู้ได้ไงว่าเราเจอเอี๊ยมอยู่ที่นี่...อย่าบอกนะว่า...เจ๊กับเอี๊ยม"
"นี่จะบ้าเหรอย๊ะ...ยัยเอี๊ยมเค้าก็เพิ่งโทร.บอกเจ๊ก่อนที่พวกเธอจะมานี่เอง โอ๊ย ...ยัยเขม...อย่ามาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องหน่อยเลย มีเทพบุตรสุดหล่อมาสารภาพรักต่อหน้าสาธารณชนขนาดนี้ ยังจะทำเป็นเล่นตัว นี่ถ้าเป็นเจ๊นะ ป่านนี้ท้องลูกสิบคนแล้ว...รับรักเค้าไปเถอะ...จะได้จบๆซะที...ชั้นอิจฉาจนตาจะไหม้วอดวายไปหมดแล้วเนี่ย"
"ใช่...จะได้ไม่กลายเป็นป้าแก่ทึนถึกเหมือนป้าสองคนไง"
"อุ๊ย...แรงนะย๊ะหล่อน...เธอนั่นสิแก่เป็นป้าคนเดียว...ว่าไงห๊ะ...ยัยเขม"
ทุกคนมองเขมแบบยิ้มลุ้น เขมปัญฑามองทุกคนเขินๆ..
"ถ้าเธอไม่เอางั้นชั้นเอานะ"
เธอมองหน้าปราชญ์แบบตัดสินใจ ทุกคนลุ้น เขมพยักหน้าแล้วค่อยยิ้มเป็นเชิงตอบรับ
ปราชญ์รีบดึงตัวเธอมากอดบ้าง ทุกคนมองยิ้มมีความสุข
"โอ๊ย....ดูซิ๊...ไก่...เด็กชั้นขายออกกันหมด...แล้วชั้นหล่ะ.. ชั้นคนนี้ดูดีแซบเว่อไปหมดทุ๊กอย่าง แต่ทำไมต้องมาเป็นนางค้างฟ้าอยู่แบบนี้" ดราม่าอยู่ดีๆก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ "หึ๊...ไก่.." เจ๊เต่าทำหน้าเซ็กซี่ใส่ป้าไก่ อีกฝ่ายมองหน้าเจ๊เต่าอย่างไม่ไว้ใจ
"หรือว่าเทวดาสรรค์สร้างแกให้เกิดมาเพื่อคู่กับชั้น..ฆ่าแกแน่"
ป้าไก่กับเจ๊เต่าวิ่งไล่กันออกไปจากห้องครัว ทุกคนยืนหัวเราะทั้งสอง
ป้าไก่กับวิ่งหนีเจ๊เต่าออกมาหน้าบ้าน ทั้งสองวิ่งไล่กันไปมา วรรษกับเอี๊ยมเดินตามมาหน้าบ้าน ตามด้วยเขมปัญฑา ปราชญ์ มะม่วง แทนไท ทั้งหมดหัวเราะสนุกสนาน
ทีมงานวรรษกำลังช่วยกันตกแต่งริบบิ้นผูกตามต้นไม้ จัดแต่งสวนเพื่อปาร์ตี้
วรรษชลกอดอรัญภัทรไว้แน่นก่อนจะมองหน้าเอี๊ยมแบบหวานเยิ้มจนเธอเขิน
"มองอะไร...ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ"
"เคย"
"มีใครที่สวยกว่า บอกมานะ"
"มีสิ...ก็จะใครล่ะ...ก็คุณไง...ผมก็มองคุณอยู่คนเดียวแล้วก็รักคุณอยู่คนเดียวนี่ไง"
เขากอดไว้แน่น เธอยิ้มเขิน
"เอี๊ยม"
"หึ๊"
"แต่งงานกับผมนะ"
เธอยิ้มหวานก่อนจะพยักหน้า
ทุกคนมองทั้งคู่
"แหม๊ๆๆ หวานหยดจนมดยังยอมถอยเลยนะ...นี่จะไม่คิดก่อนตอบเลยรึไงยัยเอี๊ยม"
"อ้าว...ก็ถ้าคนขอเค้าเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาจะทำไงละเ"
ป้าไก่บอก
"ก็อยู่เป็นป้าหนังเหี่ยวเหมือนอย่างนังเต่านี่ไงล่ะ"
เจ๊เต่ามองค้อนป้าไก่ ทุกคนหัวเราะ ก่อนที่แทนไทจะรอจังหวะหันมองหน้าเวฬุยา
"คุณมะม่วงครับ คู่วรรษเค้าตกลงแต่งงานกันแล้ว เราไม่ทำอะไรเลยก็คงจะดูน้อยหน้าเค้านะครับ...เราแต่งงานกันนะ...นะ"
"ก็...แล้วแต่นายสิ"
แทนไทดีใจจะรวบตัวมากอด แต่เธอดันตัวไว้
"ไม่ต้องกอดเหมือนเค้าก็ได้ไหม"
แทนไททำหน้าขัดใจ
"โห๋...อะไร...ไม่อินเทรนเลย"
"ไม่ต้องบ่นเลยนะ"
แทนไทเอามือปิดปากแบบยอมเชื่อฟัง
"โห๋...ยังไม่ทันไร..เสือก็สิ้นลายแล้วว่ะวรรษ" ปราชญ์ว่า
"ทำไมวะห๊ะ...แล้วนี่ชั้นกับไอ้วรรษจะแต่งงานละนะ แล้วแกล่ะ"
"อ้าว...พวกแกแต่งแล้วชั้นจะไม่แต่งได้ไงวะ...ว่าไงคุณ...คุณจะยอมแต่งงานกับผมไหม"
เขมปัญฑามองหน้าปราชญ์ตัดสินใจ ปราชญ์มองลุ้น ทุกคนลุ้น เขมปัญฑายิ้มทะเล้นท์ก่อนจะพยักหน้าให้
ปราชญ์ดีใจดึงเธอเข้ามากอดแน่น วรรษชลกอดอรัญภัทร แทนไทพยายามจะกอดเวฬุยา แต่
ถูกดันออก ไม่ยอม แทนไทจึงหาจังหวะห้อมแก้ม เธอตีแทนไท
"โอ๊ย ตรงนั้นก็คนรักกัน ตรงนี้ก็คนรักกัน! แล้วดูอีป้าสองคนตรงนี้สิคะ"
"แหม...ทำเป็นอิจฉาตาร้อนเด็กๆนะนังเต่า ..อะๆๆๆชั้นจะสงคราะห์แกยอมเป็น
แฟนกันแกก็ได้นะนังเต่า"
"ได้จริงเหรอ"
เจ๊เต่าหันมาทำตาปิ๊งๆ ใส่ป้าไก่ แล้วทำท่าจะกอดป้าไก่
"ฉันล้อเล่นโว้ย"
"แต่เค้าไม่ล้อเล่นนะ"
เจ๊เต่าวิ่งไล่กอดป้าไก่ ป้าไก่วิ่งหนี ทุกคนขำๆ
จบบริบูรณ์
