ผัวชั่วคราว ตอนที่ 23
ลำเพาภาเข้ามาทิ้งตัวลงบนโซฟา
"ฉันอยากให้ลิปดาไปเรียนต่อเมืองนอก"
ลำเพยพรรณแปลกใจ งุนงง
"อะไรนะคะพี่เพา"
"พี่ว่าลิปดาน่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก จะต่อโทหรือเรียนภาษาก็ได้"
"โธ่...พี่เพาคะ ตอนนี้ลิปดารักงานที่ทำจะตายไป แล้วก็กำลังจะแต่งงาน มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ"
"แล้วทำยังไงล่ะ ถึงจะให้ลิปดาไปเมืองนอกให้ได้ อย่างน้อยก็สักพักนึง"
"พี่เพาบอกเหตุผลมาสิคะ ว่าทำไมจะต้องส่งลิปดาไปไกลถึงขนาดนั้น ตอนที่ลิปดาจบใหม่ๆ ไม่เห็นพี่เพาสนใจใยดี"
"พี่มีเหตุผลของพี่ก็แล้วกัน"
"พี่เพาต้องให้เหตุผลกับลิปดาด้วย ลิปดาไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะพี่เพา เราหยุดพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่ดีกว่าค่ะ"
น้ำเสียงของลำเพาภาสั่นเครืออย่างน้อยเนื้อต่ำใจ
"สักวันนึงเธอจะรู้ว่าพี่หวังดีกับลูกแค่ไหน"
"แค่คำพูดมันยังไม่พอหรอกค่ะ ความหวังดีต่อลิปดาขึ้นอยู่กับการกระทำด้วย แล้วพรรณก็ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมพี่เพาจะต้องขัดขวางการแต่งงานของกริชกับลิปดา ทั้งที่เขาก็รักลิปดาด้วยความจริงใจ"
ลำเพาภาขุ่นเคืองขึ้นมาทันที พูดด้วยน้ำเสียงประชด
"รู้ได้ยังไงว่าเขาจริงใจ เธอก็ไม่ได้รู้จักเขาดีนักหรอก"
"แล้วพี่เพาละคะ รู้จักเขาดีแค่ไหน พรรณไม่เข้าใจพี่เพาเลยจริงๆ"
ลำเพาภาผุดลุกขึ้น
"ถึงยังไง พี่จะยอมให้ลิปดาแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นอันขาด"
ลำเพยพรรณถอนใจอย่างเบื่อๆ
"พี่เพาก็ต้องหาเหตุผลมาทำให้ลิปดาเชื่อว่า กริชมีอะไรที่ทำให้ไม่น่าแต่งงานด้วย พี่เพาพยายามหาสิคะ เผือว่าพี่เพาจะเอาชนะลิปดาได้"
ลำเพาภาผลุนผลันออกไป ลำเพยพรรณมองตามไม่เข้าใจ
เช้าวันใหม่ วิลิปดาถามน้าสาวอย่างแปลกใจ
"เค้ามาตั้งแต่เมื่อไรคะน้าพรรณ"
"เมื่อคืนนี่เอง เมาหรือเปล่าก็ไม่รู้...หรือไม่...ก็มีเรื่องที่ไม่สบายใจมากๆ"
"ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจะมีอะไรในใจ ปกติเป็นคนเปิดเผยจะตายไป แล้วชีวิตเค้าก็มีพร้อมทุกอย่างอยู่แล้ว"
"มันไม่แน่หรอก ของนอกกายบางทีก็ชดเชยสิ่งที่ขาดไปในใจไม่ได้ ลึกๆ แล้วแม่ลิปดาอาจจะว้าเหว่ก็ได้"
"ยิ่งไม่น่าเชื่อใหญ่เลยค่ะ มีงาน มีสังคม มีเพื่อนฝูงเยอะแยะไปหมด ยิ่งก่อนหน้านี้ลิปดารู้สึกว่าเค้ามีความสุขกับชีวิตมาก"
"น้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนเขายังอยากให้ลิปดาไปเมืองนอกสักพักนึง"
"โธ่...ถ้าจะไปเรียนต่อเมืองนอก ไปตอนจบตรีใหม่ๆ ไม่ดีกว่าเหรอคะ นี่ลิปดามีงานดีๆ ทำแล้ว ถ้าจะทิ้งไปตอนนี้ก็เสียดาย แล้วกลับมาจะหางานอย่างนี้ได้อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เสียโอกาสเปล่าๆ"
"พี่เพาอาจจะกลุ้มใจเรื่องเงินเหลือใช้ขึ้นมามั้ง"
"ลิปดาไม่ไปไหนหรอกค่ะ ทุกวันนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว เค้าจะมาบังคับอะไรลิปดาไม่ได้"
ลิปดาเดินออกจากบ้านไป ลำเพยพรรณมองตามอย่างกลัดกลุ้ม
เวลาต่อมา วิลิปดาเข้ามาในออฟฟิศ เจอคตกริชถือแก้วกาแฟเดินมา เธอสังเกตเห็นรอยแผลบนใบหน้าของเขา จึงทักเขาด้วยสีหน้าตกใจและเป็นห่วง
"เอ๊ะ...แก้มไปโดนอะไรมาคะกริช"
คตกริชจับแก้มตัวเอง
"อ๋อ...ลูกค้าทะเลาะกัน ขว้างขวดขว้างแก้วใส่กัน ผมเข้าไปห้ามก็เลยโดนลูกหลง"
วิลิปดาจับแก้มเขา
"ทะเลาะกันแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
คตกริชพยักหน้า
"ลิปดาว่าชีวิตกลางคืนมันอันตรายนะคะ กริชหาทางเปลี่ยนงานเถอะค่ะ"
"ผมลาออกจากงานแล้ว"
วิลิปดาดีใจ
"อ้าว...เหรอคะ"
"ผมเหนื่อยน่ะครับ"
"ก็ดีเหมือนกันค่ะ ลิปดาก็ไม่อยากให้คุณต้องอดนอนดึก ๆ ดื่นๆ ทุกคืน ว่าแต่...มีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าคะกริช"
"เปล่า"
"ถ้างั้น...วันนี้เราไปกินข้าวแล้วดูหนังกันสักเรื่องดีไหมคะ"
คตกริชมองวิลิปดาอย่างชั่งใจ
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 23 (ต่อ)
เย็นวันนั้น คตกริชกับลิปดาเดินจูงมือกัน ต่างคนต่างมีความในใจ เธอถอนใจเครียด
"ลิปดามีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ ทำไมเงียบไป"
"แม่อยากให้ลิปดาไปนอกน่ะค่ะ"
"ไปทำไมครับ"
"ไปเรียนต่อค่ะ"
ใจของเขาเต้นแรง เข้าใจว่า ลำเพาภาพยายามทุกวิถีทางที่จะหยุดเขากับลิปดาให้ได้
"แล้วลิปดาว่ายังไงครับ"
"ฉันไม่ไปหรอกค่ะกริช เดี๋ยวนี้ไปเรียนต่อเมืองนอกก็ใช่จะมีความหมายอะไร มีสิทธิ์ตกงานได้เหมือนกัน"
คตกริชถอนหายใจยาว
"ผมเป็นตัวขวางความก้าวหน้าของลิปดาหรือเปล่าเนี่ย"
"ไม่ใช่หรอกค่ะ เพียงแต่ฉันไม่อยากเสียโอกาสดีๆ ในชีวิตไป"
"ผมรักลิปดานะ ถ้าขาดลิปดาไปผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่ยังไงต่อไป ตอนผมพบลิปดาครั้งแรกผมล้มเหลวจากปัญหาบางอย่าง พออยู่ตัวแล้ว ผมไม่อยากให้ตัวเองกลับไปที่จุดเดิม"
เธอกุมมือเขาไว้อย่างปลอบโยน
"ค่ะกริช ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมจู่ๆ แม่ก็ไม่เห็นด้วยเรื่องแต่งงานของเรา ท่านอาจจะมีเหตุผลที่บอกเราไม่ได้ก็ได้นะคะ"
"ความชอบหรือไม่ชอบ...ไม่มีเหตุผลหรอกลิปดา"
"แต่เราต้องไม่ยอมแพ้ เราต้องพิสูจน์ให้ท่านยอมรับให้ได้"
"ลิปดาตอบคุณแม่ไปหรือยังครับ"
"ฉันยังไม่ได้คุยกับท่านตรงๆ แต่ถ้าท่านถาม ฉันจะบอกว่าฉันจะไม่ไปไหน เพราะฉันมีคนที่ฉันอยากอยู่ด้วย...ที่นี่"
คตกริชน้ำตาคลอ กอดวิลิปดาไว้อย่างซาบซึ้ง แม้ลึกๆ ในใจจะเจ็บร้าวและไม่มั่นใจในอนาคตเลยก็ตาม
เวลาเย็น ลำเพาภาพรวดพราดเข้ามาในบ้าน จนลำเพยพรรณแทบไม่ทันตั้งตัว
"ลิปดากลับมาหรือยัง"
"ยังค่ะ พี่เพามีอะไรเหรอคะ เดินยังกับโกรธโลกนี้มาสักร้อยปี"
"ลิปดาจะกลับเมื่อไร"
"ลิปดาไม่ได้บอกค่ะ แกไม่ใช่เด็กต้องขออนุญาตผู้ใหญ่ทุกอย่างแล้วนะคะ พี่เพา"
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ไปไหนมาไหนน่าจะบอกให้รู้ล่วงหน้าเสียก่อน คนสมัยนี้ใจร้ายยังกับสวมวิญญาณสัตว์เข้าหากัน"
ลำเพยพรรณแอบสะดุ้งกับคำพูดรุนแรงของพี่สาว
"พรรณว่าพี่เพาใจเย็นก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวแกก็คงกลับ"
"พี่จะพูดกับลิปดาเสียที เรื่องที่พี่ตัดสินใจให้แล้วสำหรับลิปดา"
ลำเพยพรรณมองลำเพาภาอย่างรู้ดีว่าเรื่องอะไร เธอได้แต่มองพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ
เวลาต่อมา รถของคตกริชแล่นเข้ามาถึงหน้าบ้าน พอเห็นรถลำเพาภาก็หยุดกึกก่อนถึงหน้าบ้านนิดเดียว
"อะไรเหรอคะกริช"
"เอ่อ...ผมรู้สึกง่วง ๆ คงเพราะวันนี้ดื่มกาแฟแค่แก้วเดียว เพราะกลางคืนไม่ต้องทำงานแล้ว"
"งั้นเข้าไปนั่งพักในบ้านก่อนไหมคะ" วิลิปดามองไปเห็นรถแม่ " วันนี้แม่ก็มาด้วย กริชจะได้เข้าไปคุยทำคะแนนซะเลย"
"ไว้วันหลังดีกว่าครับ ผมขอกลับไปนอนพักที่บ้านดีกว่า"
"ขับรถดีๆนะคะ"
ลิปดาลงจากรถ แล้วโบกมือให้คตกริช
เธอเข้ามาในบ้าน ลำเพาภากระชากเสียงห้วนถาม
"ไปไหนมา"
วิลิปดามองแม่อย่างงุนงง
"ไปกินข้าวกับกริชมาค่ะ ทำไมเหรอคะ"
"ยังจะมาถามว่าทำไม"
"หนูไม่เข้าใจ จะมาซักอะไรกับหนูคะ"
"แม่อยากจะเตือน ยังไงก็รู้จักเขาให้ดีก่อน อย่าเพิ่งถลำลึกลงไปมาก เพราะเมื่อเรารู้ว่าหลุมมันลึก ก็จะตะกายขึ้นมาไม่ไหวแล้ว"
วิลิปดามองแม่อย่างมึนตึง
"พูดจบหรือยังคะ"
"ยัง น้าพรรณบอกเรื่องที่แม่จะให้ไปเมืองนอกหรือยัง"
"บอกแล้วค่ะ"
"แล้วยังไง มันเป็นโอกาสของหนูแล้วนะ"
วิลิปดาเมินหน้า
"น่าจะเสนอให้ลิปดาไปเรียนต่อตั้งแต่ตอนที่เรียนจบใหม่ๆ แต่นี่มันสายไปแล้วนะคะ"
"สายยังไง จบมาแค่ปีกว่าเองไม่ใช่เหรอ"
"ลิปดากำลังสนุกกับงานค่ะ แล้วก็คิดว่า...จะแต่งงานแล้วด้วย เลิกยุ่งกับชีวิตหนูซะทีเถอะค่ะ"
วิลิปดาเดินปึงๆ ขึ้นไปบนห้อง สวนกับลำเพยพรรณที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินลงมา เธอมองตามหลานสาวอย่างงงๆ
"ลิปดา..."
"อะไรกันคะพี่เพา"
ลำเพาภาไม่ตอบ จะตามลิปดาขึ้นบันไดไป แต่แล้วก็เข่าอ่อน ซวนเซจะเป็นลม
"พี่เพาคะ พี่เพา"
ลำเพยพรรณปรี่เข้าไปประคองลำเพาภาไว้
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 23 (ต่อ)
ในห้องนั่งเล่นบ้านวิลิปดา ลำเพาภาเอนตัวอยู่บนโซฟา ลำเพยพรรณเอายาเข้ามาให้
"เป็นยังไงบ้างคะพี่เพา"
"ค่อยยังชั่วแล้ว"
"จะไปหาหมอไหมคะ"
"ไม่เป็นไร มันก็แค่เหนื่อยๆ เท่านั้นเอง"
"อย่าโมโหไปเลยพี่เพา ปล่อยวางเสียบ้างเถอะค่ะ ยุคนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงไป พี่เพาต้องปล่อยมันผ่านไป อย่าพยายามไปเหนี่ยวรั้งอะไรอีก"
ทำอย่างไรถึงจะให้วิลิปดาเข้าใจนะ ลำเพาภารู้สึกอัดอั้นตีบตัน จนน้ำตาไหลออกมาช้าๆ
ลำเพยพรรณตกใจ
"พี่เพา"
ลำเพยพรรณหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาให้พี่สาว ด้วยความรักใคร่ห่วงใย
"อย่าร้องไห้ไปเลยค่ะ ค่อยพูดค่อยจากันให้เข้าใจ ลิปดาไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยากเลย แต่พี่เพาต้องทำให้ลิปดาเข้าใจพี่เพาให้ได้"
ลำเพาภาส่ายหน้า
"พี่เลว...เลวจนไม่สามารถทำให้ลูกเข้าใจได้ พี่เสียใจจริงๆ พรรณ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ คนเราต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง มันอยู่ที่เราจะหาทางออกให้มันได้แค่ไหน"
"พี่กลับไปพักบ้านดีกว่า"
ลำเพาภาทำท่าจะลุกขึ้น แต่ลำเพยพรรณดึงไว้
"พักที่นี่สักคืนเถอะค่ะ กลับไปอยู่คนเดียวเป็นอะไรขึ้นมาใครจะเห็น"
"ไม่เป็นไร มีอะไรพี่เรียกลิลลี่ได้"
ลำเพยพรรณช่วยประคองลำเพาภาขึ้นมา
วิลิปดานั่งดูมือถือด้วยสีหน้าหงุดหงิดค้างจากที่ทะเลาะกับแม่มา เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอร้องถามออกไปอย่างหงุดหงิด เพราะนึกว่าอาจเป็นลำเพาภา
"ใครคะ"
"น้าเอง"
ลิปดาเดินไปเปิดประตูให้ลำเพยพรรณเข้ามา
"เค้ากลับไปแล้วเหรอคะ"
"ลิปดาทำไม่ถูกนะ เราเป็นลูกน่ะพอใจหรือไม่พอใจ ก็ไม่ควรไปแสดงอารมณ์แบบนั้นกับแม่"
"หนูรู้ค่ะน้าพรรณ แต่จู่ๆเค้าก็ยุ่งกับชีวิตของหนูขนาดนี้ หนูไม่เข้าใจค่ะว่าทำไม...ต้องขัดขวางเรื่องแต่งงาน ทั้งที่เมื่อก่อนเค้าเป็นคนผลักๆ ให้รีบแต่งกับกริชด้วยซ้ำไป หนูไม่เข้าใจเลยจริงๆ"
"แม่คงจะมีเหตุผล"
"อะไรคือเหตุผลละคะ มีเหตุผลแล้วก็เก็บไว้ เค้าคงชินที่จะออกคำสั่งให้คนนั้นคนนี้ทำอย่างที่เค้าต้องการ"
"ลิปดา"
ลิปดาเสียงเครือ
"ลิปดาไม่ได้ใช้อารมณ์หรอกค่ะน้าพรรณ" แล้วน้ำตาก็ร่วงพรู "เค้าเก็บเหตุผลนั้นไว้ทำไมล่ะ กริชไม่ดียังไง เขามีเมียแล้วเหรอค่ะ เขาจน หรือว่า...เขาทำอะไรผิดมา เหตุผลพวกนี้มันก็ไม่ได้ร้ายแรงเสียจนพูดออกมาไม่ได้"
"ถ้า...ถ้า...กริชมีเมียแล้วล่ะ"
"ก็บอกมาสิคะ บอกลิปดามาได้เลย ถ้าลิปดารู้ว่าเขามีเมียแล้ว ก็จะได้เลิกกับเขาทันที แต่ถ้าไม่บอกอะไรให้แจ่มแจ้งสักอย่าง ลิปดาถือว่าเค้าไม่ให้โอกาสเราสองคน ยังไงเราจะแต่งงานกันให้ได้ค่ะน้าพรรณ"
ลำเพยพรรณถอนหายใจ เข้าไปกอดปลอบหลานสาว
"เอาเถอะ ค่อยพูดค่อยปรับความเข้าใจกันนะ น้าเชื่อว่าไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก...ไม่ต้องร้องไห้"
วิลิปดายังสะอึกสะอื้น ไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจที่พรั่งพรูออกมาได้
สายวันใหม่ ลำเพาภานั่งหลับตาเครียดอยู่ในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใคร"
"ป้าแดงเองค่ะ"
"เข้ามา"
ลำเพาภารีบลุกขึ้นนั่งอย่างสง่าผ่าเผยเหมือนเคย ป้าแดงเอาชาเข้ามาเสิร์ฟ
"ชาค่ะ"
"ชาอะไร"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"
ลำเพายกขึ้นจิบแล้วก็เบ้หน้า
"ไปชงมาใหม่"
ป้าแดงออกมาจากห้อง เบ้หน้า
"อะไรกันเนี่ย โน่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ถูกใจ เฮ้อ..."
แล้วป้าแดงก็ตกใจ เมื่อเห็นใครบางคนมายืนตรงหน้า
ไอุ้ย... มาหาใครคะ"
ดูฟองแต่งตัวสวยแต่เซ็กซี่เกินพนักงานในออฟฟิศ
"มาหาคุณลำเพาภา"
ลำเพาภาเงยหน้ามองดูฟองที่เข้ามา ดูฟองยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะคุณเพา"
"นั่งสิ"
ดูฟองนั่งลง ลำเพาภามองดูฟองอย่างพินิจพิเคราะห์
"รู้ไหมทำไมฉันถึงเรียกเธอมาที่นี่"
"ไม่รู้สิคะ แต่ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมเราไม่คุยกันที่ผับ"
"คุยที่นั่นมันจะผิดสังเกต ฉันอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคนเท่านั้น"
ดูฟองเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
"เธอเป็นคนส่งรูปพิมพ์สนมกับคตกริชมาให้ฉันใช่ไหม"
ดูฟองสีหน้าหวั่นวิตกขึ้นมาทันที เหมือนโจรที่ถูกตำรวจจับได้
"เอ่อ...คุณเพา"
"ฉันรู้ได้ยังไง ทำไมจะไม่รู้ ในเมื่อที่ผับเธอเป็นคนเดียวที่เป็นคู่อริกับพิมพ์สนม"
ดูฟองรีบแก้ตัว
"ที่ดูฟองทำไปเพราะหวังดีกับคุณเพา อยากให้เห็นธาตุแท้ของลูกน้องสองคนนี้ ดูฟองได้ยินมาว่าคุณเพาสั่งห้ามแล้วเพราะกลัวจะเสียการปกครอง แต่สองคนก็ยังแอบคบกันโดยไม่เกรงใจคุณเพาเลย"
ลำเพาภาหายใจแรงอย่างนึกเจ็บใจ
"ขอบใจนะที่หวังดีกับฉัน แล้วฉันก็มองเห็นประโยชน์ของรูปพวกนั้นแล้วด้วย แต่อยากให้เธอช่วยอะไรฉันต่ออีกสักหน่อย"
"ได้ค่ะคุณเพา คุณเพาอยากได้อะไรบอกดูฟองมาเลย ถ้าช่วยได้หนูจะจัดให้คุณเพาทุกอย่าง"
"เธอช่วยได้แน่ เธอเหมาะกับงานนี้ที่สุด"
ดูฟองแปลกใจอีก ลำเพาสีหน้ายิ้มกริ่มอย่างมีแผนการ
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 23 (ต่อ)
พีรนันท์นั่งทำงานในห้อง เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น พีรนันท์รับสาย
"สวัสดีครับ... ใช่ครับ ผมพีรนันท์พูด ...คุณแม่เหรอครับ"
เวลาต่อมา ภายในร้านอาหาร พีรนันท์ยกมือไหว้ ลำเพาภารับไหว้
"คุณแม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับลิปดาเหรอครับ"
“แม่เจอกับกริชแล้ว”
“อ๋อ...เห็นลิปดากับกริชเล่าให้ที่ทำงานฟังเหมือนกันครับ เจอกันแล้วเป็นยังไงบ้างครับ”
“แม่รู้สึกไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ เลยให้คนไปสืบมาจนรู้ว่าเขามีประวัติไม่ค่อยดี”
“ประวัติไม่ค่อยดี ยังไงครับ”
“เขาเคยทำงานบาร์ผู้ชายขายตัวมาก่อน”
พีรนันท์ตกใจ
“เหรอครับ ผมรู้แต่ว่าเขาเคยทำงานเสิร์ฟมาก่อน แต่เขาไม่ได้บอกว่าอยู่บาร์ผู้ชาย”
“แต่ที่แย่ไปกว่านั้น คือเขาคบกับผู้หญิงอีกคน”
พีรนันท์โกรธขึ้นมา กัดกรามแน่น
“ผมก็เคยเตือนลิปดาแล้ว ว่าให้รู้จักเขาดีกว่านี้ก่อน ค่อยตัดสินใจแต่งงาน แต่ดูเหมือนลิปดา...จะไม่ฟัง”
“ลิปดาไม่ฟังใครทั้งนั้น แม้แต่แม่...ก็ยังห้ามเขาไม่ได้”
“ผมเป็นห่วงลิปดา กลัวว่าจะโดนหลอก”
“แม่เลยเรียกพีมาคุย เพราะอยากให้พีช่วย”
“ได้ครับ คุณแม่จะให้ผมช่วยอะไรบอกมาได้เลย ผมยินดี”
พีรนันท์สีหน้าเครียด ลำเพาลอบมองพลางยิ้มกริ่ม
วันเดียวกัน คตกริชขับรถออกจากบ้าน เขาลงมาปิดประตูรั้ว ใครบางคนนั่งอยู่ในรถอีกคันที่จอดอยู่ แอบดูเขาแล้วขับตามไป
พีรนันท์นั่งทำงานในห้อง เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น พีรนันท์รับสาย
"สวัสดีครับ... ใช่ครับ ผมพีรนันท์พูด ...คุณแม่เหรอครับ"
เวลาต่อมา ภายในร้านอาหาร พีรนันท์ยกมือไหว้ ลำเพาภารับไหว้
"คุณแม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับลิปดาเหรอครับ"
“แม่เจอกับกริชแล้ว”
“อ๋อ...เห็นลิปดากับกริชเล่าให้ที่ทำงานฟังเหมือนกันครับ เจอกันแล้วเป็นยังไงบ้างครับ”
“แม่รู้สึกไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ เลยให้คนไปสืบมาจนรู้ว่าเขามีประวัติไม่ค่อยดี”
“ประวัติไม่ค่อยดี ยังไงครับ”
“เขาเคยทำงานบาร์ผู้ชายขายตัวมาก่อน”
พีรนันท์ตกใจ
“เหรอครับ ผมรู้แต่ว่าเขาเคยทำงานเสิร์ฟมาก่อน แต่เขาไม่ได้บอกว่าอยู่บาร์ผู้ชาย”
“แต่ที่แย่ไปกว่านั้น คือเขาคบกับผู้หญิงอีกคน”
พีรนันท์โกรธขึ้นมา กัดกรามแน่น
“ผมก็เคยเตือนลิปดาแล้ว ว่าให้รู้จักเขาดีกว่านี้ก่อน ค่อยตัดสินใจแต่งงาน แต่ดูเหมือนลิปดา...จะไม่ฟัง”
“ลิปดาไม่ฟังใครทั้งนั้น แม้แต่แม่...ก็ยังห้ามเขาไม่ได้”
“ผมเป็นห่วงลิปดา กลัวว่าจะโดนหลอก”
“แม่เลยเรียกพีมาคุย เพราะอยากให้พีช่วย”
“ได้ครับ คุณแม่จะให้ผมช่วยอะไรบอกมาได้เลย ผมยินดี”
พีรนันท์สีหน้าเครียด ลำเพาลอบมองพลางยิ้มกริ่ม
วันเดียวกัน คตกริชขับรถออกจากบ้าน เขาลงมาปิดประตูรั้ว ใครบางคนนั่งอยู่ในรถอีกคันที่จอดอยู่ แอบดูเขาแล้วขับตามไป
อ่านต่อตอนที่ 24
