เรือนริษยา ตอนที่ 23
ภายในห้อง ทิพย์กำลังขึงเตียงของนันทนัชให้ตึง
“กลับดึกจังนะคะคุณนัน”
“ค่ะ พอดีที่ร้านต้ามีเรื่อง”
เธอพูดหยั่งเชิง แต่ทิพย์ยังคงนิ่ง
“มีอะไรกันเหรอคะ”
“มีคนมาทุบกระจกน่ะค่ะ”
“แล้วมีใครเป็นอะไรไหมคะ”
“ไม่มีคะ”
“ไม่นึกเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้ น้าทำงานที่ร้านคุณต้ามาหลายปี ไม่เคยมีปัญหาอะไร ฝากความเป็นห่วงด้วยนะคะ มีอะไรให้น้าช่วยได้ น้ายินดี”
“ค่ะ”
ทิพย์แสดงละครเนียนมาก เธอเดินไปที่เตียง แล้วตัดสินใจวางกล่องจดหมายทั้งหมดลงบนโต๊ะ
“นันมีเรื่องอยากคุยกับน้าทิพย์ค่ะ”
ทิพย์มองจดหมาย ทำทีเป็นตกใจ ทั้งที่รู้
ในห้อง ฤทัยเดินป่ายไปมา ตัวยังหอบโยน มือเธอยังถือจดหมายไว้
“ไม่จริง ไม่จริง ๆ”
ฤทัยขยำกระดาษแน่น โยนทิ้ง แล้วลุกขึ้นยืน เอามือปิดหู เหมือนเสียงของข้อความในจดหมายดังก้องในหัวเธอ
ตัวเธอเริ่มหมุน วิงเวียน เดินป่ายไปโดนกรอบรูปที่อยู่แถวนั้น เธอนั่งลงบนโต๊ะ มือสั่น กรอกยาหลายเม็ดเข้าปาก แล้วนั่งหอบบนเตียง
“แก...พวกแก”
ฤทัยเริ่มหอบช้าลง แต่แววตาเธอปนเปไปทั้งความแค้น ความชัง ความเสียใจ เธอตัดสินใจ
เอื้อมมือเปิดลิ้นชัก ล้วงเข้าไปหยิบของ
นันทนัชล้วงรูปรำเพย ลิตร เรไร ออกมาจากกล่อง
“ในที่สุด นันก็มีรูปแม่ใบใหม่”
ทิพย์นั่งลงบนเตียงข้างนัน มองรูปเหล่านั้น แววตาว้าวุ่น จะตอบยังไงดี
“คุณนันได้มาจากไหนคะ”
“มีคนเอามาให้นันค่ะ”
“จากที่บ้านน้า”
ทิพย์ท้าทาย กล้าถามกลับ
“ค่ะ”
ทิพย์ยิ้มอ่อนหวาน เสมือนไม่ถือสา
“นันอยากรู้ค่ะ ว่าทำไมทั้งรูปและก็จดหมายที่พ่อเขียนถึงแม่พวกนี้ถึงไปอยู่ที่บ้านน้าทิพย์”
ทิพย์ยิ้มอ่อนโยน แต่แอบโกรธข้างใน
ฤทัยก้าวเดินไปตามทาง เพื่อไปห้องไม้ ขณะนั้นไม้กำลังเตรียมตัวขนของขึ้นมอเตอร์ไซค์ หนีไปกับเดือน
“เร็วๆ สิวะไอ้เดือน เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”
“แป๊บนึงพี่ไม้”
ไม้หันมองซ้ายขวาอย่างร้อนรน
“แกสองคนจะไปไหนกัน”
ไม้ตกใจ
“คุณฤทัย”
เดือนถือกระเป๋าออกมาถึงกับวางลงทันที ก้มหน้าหลบตา
“อีเดือน ฉันไม่น่าเลี้ยงไพร่อย่างแกไว้จริงๆ อีงูพิษ”
เดือนจุกที่โดนด่าไพร่ แต่ก็พยายามไม่ตอบโต้
“อีเดือน แก แก ทำลายชีวิตฉัน ฉันอุตส่าห์ไว้ใจแก ให้ที่อยู่ ให้เรือนนอน ให้ร่วมกิน..ถ้าฉันรู้ว่าแกจะสันดานต่ำขนาดนี้ ฉันคงเฉดหัวแกออกจากเรือนรัตนะไปนานแล้ว”
เดือนเริ่มไม่ทนตอบโต้ทันที
แล้วคุณฤทัยลืมรึเปล่าคะ ว่าตัวเองก็กำลังจะถูกเฉดหัวออกจากเรือนรัตนะนี่เหมือนกัน”
“อีเดือน”
ไม้ปรามเดือน แต่เดือนหยุดไม่อยู่
“นี่แกกล้าลองดีกับฉันเหรออีเดือน”
ฤทัย หอบ หัวใจจะวายเฉียบพลันอีกครั้ง โดนตอกย้ำซ้ำซ้อนสองเรื่องซ้อนทับ
“เออสิวะ ฉันทนมานานละ หนอย ดีแต่จิกหัวใช้คนอื่น ด่าคนอื่นว่าไพร่ เออ ถ้ากูต่ำ แล้วมึงสูงมากใช่ไหม เป็นถึงเจ้าคนนายคน ดอดมากินของร่วมกับขี้ข้าอย่างกูรสชาติมันคงถูกปาก มากใช่ไหม อีกอย่าง”
“แก...แก”
“พอได้แล้วเดือน” ไม้ว่า
“ไม่ ให้มันรู้กันไปวันนี้ ไหนๆ กูก็จะไม่อยู่บ้านนี้ละ กูขอพูดให้หมด จะบอกให้นะ ที่ผัวกูยอมปรนเปรอกับมึงก็แค่หวังสมบัติเท่านั้นแหละ”
ฤทัยเจ็บช้ำ น้ำตาไหล
“สะเทือนใจขนาดนั้นเลยเหรอ อย่าบอกนะว่า หลงเชื่อน้ำคำผัวกูทุกอย่าง โถ แก่จนจะลงโลง ยังจะตัณหาจัด มึงคิดเหรอ ว่าผัวกูจะรักจะหลงมึงจริง”
“อีเดือน”
ฤทัยพูดเสร็จก็ตบเดือนฉาดใหญ่จนหน้าหัน ฝ่ายเดือนไม่ยอม ตบกลับทันทีเหมือนกัน ไม้ยืนมองเหตุการณ์อยู่ ไม่รู้จะห้ามไง
“พอได้แล้วเดือน”
“กูไม่พอ กูจะเอาผัวกูคืน กูปล่อยให้ยืมใช้มานานละ”
“ถ้าเอ็งสองคนรักกันขนาดนั้นล่ะก็ ฉันจะช่วยเอง”
ฤทัยเล็งปากปืนมาที่เขา
ฝ่ายทิพย์แสแสร้งทำเนียนรู้สึกผิดเต็มที่ จนนันทนัชใจอ่อน
“น้าขอโทษ ที่ปิดบังความจริงเรื่องนี้ไว้ มีหลายเรื่องเหลือเกิน ที่น้าไม่รู้ ว่าควรบอกให้คุณหนูรู้รึเปล่า”
“บอกนันเถอะค่ะ ทุกอย่างที่น้าทิพย์เก็บไว้ นันพร้อมรับฟังความจริงทุกเรื่อง เราเหลือกันอยู่สองคนนะคะ ถ้าน้าทิพย์ไม่ไว้ใจนัน นันก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว”
“คุณนัน”
สองคนมองตากันซึ้งใจ ทิพย์ดูอ่อนลงมาก
ทิพย์หยิบจดหมายออกมา แล้วยอมเล่า
“ตอนที่แม่หนูหนีไป คุณพ่อคุณนัน พ่อฝากจดหมายพวกนี้ให้น้าส่งให้แม่รำเพย แต่น้าไม่ได้ส่งเพราะ...”
ทิพย์ยังไม่ทันตอบ ก็ได้เสียงปืนดังลั่น นันทนัชอึ้ง เกิดอะไรขึ้น !!
กนกกรนั่งพักผ่อน ส่งไลน์คุยระบายเรื่องแม่กับกฤต ได้ยินเสียงปืนก็สะดุ้ง วางมือถือทันที ฝ่ายรณฤทธิ์ซึ่งนั่งมองเอกสารโรงสี พยายามทำความเข้าใจการบริหารต่ออยู่บนโต๊ะ ได้ยินเสียงปืน เอกสารร่วงทันที
เสียงปืนนัดนั้น ไม่มีใครเป็นอะไร พลาดเป้า ฤทัยยิงถูกกระเป๋าของเดือน ฤทัยยกปลายปากปืนแกว่งไปมา
“พี่ไม้ช่วยฉันด้วย มันบ้าไปแล้ว”
เดือนหลบอยู่หลังต้นไม้ ฤทัยสติหลุด ไม้รีบเข้าไปตะครุบหลัง ฤทัยปัดป่ายไปมา เสียงปืนดังขึ้นฟ้าอีกนัด
“ฉันกำลังจะช่วยพวกแกไง ไป ไป ไปรัก...ไปรัก กันในนรก”
ไม้บิดข้อมือฤทัย พยายามแย่งปืนกลับมา กนกกร รณฤทธิ์ กรูกันลงมาที่เรือนไม้ รวมทั้งศรีด้วย
“พอเถอะครับ คุณฤทัย นึกซะว่าเห็นแก่ผม”
ฤทัยชะงัก มองหน้าไม้อย่างเจ็บช้ำ พูดช้าๆ
“เห็น แก่ ผม”
ไม้พยักหน้าเป็นเชิงขอร้องและยังจับข้อมือฤทัยและปืนไว้แ แต่อยู่ๆ ฤทัยกลับระเบิดหัวเราะลั่น
“เห็นแก่ผม แล้วตอนทีแกไปเอากับมัน เคยเห็นหัวฉันบ้างไหม”
ฤทัยพูดตวาดก้อง พลางถ่มน้ำลายใส่หน้า ไม้หลบ
“แม่”
ลูกทั้ง 2 คนมาถึง
“เกิดอะไรขึ้น กิ๊บได้ยินเสียงปืน”
“ไอ้ไม้ ปล่อยแม่กูเดี๋ยวนี้”
รณฤทธิ์เข้าไปยื้อยุดไม้ ไม้ไม่ยอมปล่อยฤทัย เพรากลัวจะลั่นปืนอีก รณฤทธิ์ชกหน้าไม้ไป 1 ทีจนหน้าหัน มือไม้ผละออกจากข้อมือฤทัย
“กูบอกให้ปล่อยแม่กู มึงมีสิทธิ์อะไรมาแตะตัวแม่กู”
รณฤทธิ์เข้าไปประคองแม่ เดือนเข้าไปประคองไม้
“พวกมึง ก็ไม่มีสิทธ์มาทำร้ายผัวกูเหมือนกัน”
ฤทัยถือปืนอ่อนแรง นอนหอบอยู่ในอ้อมกอดลูกชาย
“เดือน นีมันเรื่องอะไร” กนกกรถาม
“ก็เรื่องที่แม่ของคุณกนกกรกับขี้ข้าอย่างดิฉันแย่งผัวกันเท่านั้นเอง”
ลูกๆช็อกไปตามๆ กัน ไม้จับปากเดือนขย้ำ
“แกพูดเรื่องไรของแก” รณฤทธิ์ถาม
เดือนบอกไม้ “ปล่อยฉัน” ก่อนบอกทุกคน “พูดเรื่องจริงไงคะ”
“ไม่จริงใช่ไหมคะแม่ สิ่งที่เดือนมันพูด ไม่ใช่ความจริงใช่ไหมแม่ แม่กับนายไม้ ไม่ได้”
ไม้หลบตากนกกร ฤทัยไม่ตอบ แววตาเหม่อลอย หน้าตาไร้ชีวิต สูญสิ้น ไม่เหลืออะไรจะเสียแล้ว
มือเธอเหนี่ยวไก เสียงพูดขาดเป็นห้วงๆ
“ใช่ ฉัน.....รัก....นายไม้ และฉัน...จะไม่ยอมเสียอะไร..ในชีวิตไปอีกแล้ว”
เสียงปืนดังขึ้นอีก 1 นัด พร้อมกับเสียงกรีดร้องดังของกนกกร
ร่างของเดือนล้มลง ไม้ตกใจ รีบประคอง
“เดือน เดือน อีเดือน”
ฤทัยน้ำตาไหลออกมา ไม้ผละจากเดือน อาศัยจังหวะนั้น ตรงไปยังมอเตอร์ไซค์ เตรียมสตาร์ท
นันทนัชออกเดินอย่างรีบเร่ง
“เสียงปืนมาจากทางไหนคะนายทิพย์”
“เหมือนจะทางเรือนนายไม้นะคะ”
“รีบไปกันเถอะค่ะ”
เธอออกเดินเร่งเท้าอย่างร้อนใจ ทิพย์แสยะยิ้ม ทุกอย่างเป็นตามแผน
เรือนริษยา ตอนที่ 23 (ต่อ)
ไม้ร้อนรน เร่งสตาร์ทเครื่อง สองสามครั้งไม่ติด รณฤทธิ์ผละจากแม่
“ไอ้หน้าตัวเมีย นึกว่ามึงจะหนีไปได้ง่ายๆ เหรอ”
กนกกรเห็นแม่กำลังจะเหนี่ยวไกอีกนัด
“แม่..อย่า”
กนกกรรีบปราดจะไปห้ามแม่ แต่ฤทัยเหนี่ยวไกเสียแล้ว
รณฤทธิ์กำลังต่อยไม้ไม่ยั้ง ไม้ต่อยกลับ ตัวรณฤทธิ์เซรับกระสุนแทนไม้เต็มๆ กนกกรกรี๊ดร้องลั่น ร่างรณฤทธิ์เลือดฉานนองพื้น กนกกรเข้าประคองน้องร้องไห้โฮ
ฤทัยพาร่างโงนเงนไปมา มองร่างลูกชาย เธอช็อก ไม้อาศัยช่วงชุลมุนรีบขึ้นมอเตอร์ไซค์ สตาร์ทเครื่องติดพอดี กำลังขี่ออก
เสียงปืนดังขึ้น … นัดนั้น ไม้ร่วงคว่ำ เลือดแดงนอง
ฤทัย ทั้งร้องไห้และเหมือนจะหัวเราะในเวลาเดียว
กนกกรยืนช็อก มองแม่ตัวเอง ทำไรไม่ถูก ศรีคอยประคองกนกกรไม่ให้เธอเป็นลมไป
นันทนัชกับทิพย์เพิ่งมาถึง ทิพย์แอบสะใจนิ่งๆ ที่เห็นศพไม้ แต่ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นศพรณฤทธิ์
ฤทัยเตรียมจะยิงอีกนัดไปที่ฤทัย
กนกกรเห็น รีบตะโกน
“แม่พอได้แล้วนะแม่นะ กิ๊บขอ”
ฤทัยไม่ฟัง เหนี่ยวไก...เล็งมาทางทิพย์
“อย่าทำอะไรน้าทิพย์นะคะ”
นันทนัชปราดจะเข้ามาห้าม แต่ฤทัยไม่สน เล็งปืนมาทางทิพย์ ทิพย์แอบตระหนกแ ครั้นเหนี่ยวไก เสียงดัง กริ๊ก กริ๊ก ลูกกระสุนหมดเสียก่อน นันทนัชถอนหายใจโล่ง
เสียงรถหวอดังลั่น ทั้งรถพยาบาลและตำรวจมาที่เรือนรัตนะ ฤทัยถูกสวมกุญแจมือ อีกมุมตำรวจกำลังห่อผ้าศพของรณฤทธิ์
กฤตพนธ์มองดูเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างงุนงง แล้วรีบตรงเข้าไปหาคุณนันทนัช
“ใจเย็นๆ นะครับคุณนัน”
“ค่ะ”
เขาโอบไหล่เธอไว้ ขณะที่กนกกรนั่งจับมือแม่ไว้
“แม่ แล้วกิ๊บจะอยู่ยังไง รณก็ไม่อยู่ แม่ก็ไม่อยู่”
กนกกรสะอื้นตัวโยน ส่วนฤทัยเธอไม่รับรู้อะไรแล้ว แววตาเธอไร้แวว กฤตพนธ์มองอย่างเป็นห่วง
“คุณไปดูเค้าเถอะ”
กนกกรเห็นกฤตพนธ์ก็โผกอดทันที นันทนัชเบือนหน้าหนี ทิพย์แอบยิ้มมุมปากนิดๆ การที่รณตาย ดูเหมือนเธอจะได้โชคสองชั้น
ตำรวจมาลากตัวฤทัยไป แต่กนกกรคว้าตัวไว้
“แม่ แม่ อย่าเอาแม่กิ๊บไป พี่กฤตบอกเขาสิคะ อย่าทำอะไรแม่”
กนกกรร้องไห้จนตัวโยน เขาได้แต่ประคองกอดไว้ แววตาทิพย์รื่นเริงเด่นชัดเมื่อเห็นตำรวจกำลังพาฤทัยไป
ฤทัยถูกผลักตัวเข้าไปในเบาะหลัง ฤทัยนั่งเหม่ออยู่ในรถ ตำรวจเดินอ้อมไปจะขึ้นขับ แต่ทิพย์เดินเข้ามา
“ขอลาผู้ต้องหาเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ”
ตำรวจพยักหน้าอนุญาต ทิพย์เดินมาหาฤทัยที่เบาะหลัง น้อมตัวดึงฤทัยแนบตัวแล้วกระซิบ
“ฉันรอวันนี้มานานละ วันที่แกจะได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์แบบ อย่างที่แกเคยทำกับฉัน ไม่เหลือศักดิ์ศรี สูญเสียลูกที่รักเท่าชีวิต ทุกอย่างที่แกเคยทำ ได้ย้อนคืนมาทำลายชีวิตแกหมดแล้ว แกจะได้รู้ว่าก้นเหวมันมืดขนาดไหน แกจะได้รู้..และแกจะไม่มีวันไต่ขึ้นมาได้อีก”
ทิพย์พูดด้วยความสะใจ แล้วขยับตัวออก พูดเสียงดังปกติ
“พี่ไม่ต้องห่วงทางนี้ ที่เรือนรัตนะ ฉันจะดูแลเอง”
ทิพย์แสร้งพูดเสียงเศร้า สั่นเครือ แต่เธอยิ้มร่าให้ฤทัยอย่างผู้ชนะ
ฤทัยหลอนขึ้นมาทันที
“ออกไป เอามันออกไป ออกไป๊”
ตำรวจเข้ามาคุมตัวฤทัยอีกครั้ง ทิพย์แสร้งทำหน้าบริสุทธิ์
“เธอคงได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมาก”
“งั้นผมขอพาผู้ต้องหาไปก่อนนะครับ”
“ค่ะ ฝากด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ”
ตำรวจขึ้นรถขับออกไป ทิพย์หันมองที่ต้นรำเพยที่ตั้งตระหง่านกลางดึก ด้วยสายตาผู้ชนะ
ยามเช้า กิ่งก้านใบต้นรำเพยไหวเบา กนกกรใส่แว่นดำ ปากเม้มสนิทแน่น อยู่ในชุดดำถือโกฐิ ขึ้นเรือน กฤตพนธ์ประคองรูปรณฤทธิ์ตามมา
รถแฟนต้าเข้ามาจอด นันทนัช แฟนต้า และธีร์ เดินลงมา ทั้งหมดอยู่ในชุดดำ
“ขอบใจนะคะที่มาส่ง”
“ให้ต้าอยู่เป็นเพื่อนไหมนัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ นันไม่เป็นไรหรอก ยัยกิ๊บน่าจะหนักกว่า”
“นั่นสิ ไม่เหลือใครเลย”
นันทนัชยิ้มนิ่งๆ
“แล้วตกลงแกจะเอาไงต่อ”
“ฉันก็คงให้เค้าอยู่ที่เรือนรัตนะต่อไป”
“ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็คิดซะว่ามีเพื่อน”
“ยัยกิ๊บอาจไม่อยากได้ฉันเป็นเพื่อนก็ได้ เขามีคุณกฤตคอยดูแลทั้งคน”
นันทนัชพูดซึมๆ แฟนต้าแอบสังเกต ธีร์มองนิ่งๆ เริ่มยอมรับอะไรได้บ้างแล้ว
“ไปๆ มาๆ ฉันว่าแกน่าเป็นห่วงกว่ายัยกิ๊บอีกนะ”
“อะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
นันปฏิเสธแต่อาการออก
“นันเหนื่อยมากเลย ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันนะ”
นันทนัชไม่ยอมตอบคำถาม เดินออก ต้ากับธีร์มองตามส่ายหัวแล้วเปิดขึ้นรถไป
กนกกรนั่งมองรูปน้องชายและโกฐิ แล้วสะอื้นตัวโยนร้องไห้ออกมา
“คุณรณไปสบายแล้วนะครับ”
“แล้วกิ๊บล่ะคะ กิ๊บจะอยู่ยังไง”
“พี่อยู่กับกิ๊บนะ”
เขาลูบหัวกนกกรเบาๆ เธอโผซบ ทิพย์เดินมาเห็น แอบยิ้มสะใจ นันเดินกลับมาที่เรือนพอดี เห็นจังหวะที่สองคนซบกัน เห็นแล้วเดินหนีไป
ภายในร้านอาหาร แฟนต้าทานข้าวกับธีร์อยู่
“สงสารนันมันจริงๆ ไม่รู้เมื่อไหร่เรื่องพวกนี้จะจบเสียที”
“เราก็ทำได้แค่คอยเป็นห่วงนันเค้าอย่างห่างๆ แหละ”
แฟนต้าถอนใจ ไม่รู้จะทำไง
“ฝากไว้ในมือน้าทิพย์แบบนี้ ต้าว่ายิ่งน่าห่วง”
“จริงๆ ไม่ใช่แค่นันคนเดียวนะที่น่าห่วง”
ธีร์พูดนิ่งๆ พลางตักข้าวให้แฟนต้า
“ต้าเองก็ด้วย”
แฟนต้าชะงักไป รู้สึกแปลกๆ
“ตั้งแต่เกิดเรื่องทุบกระจก พี่ว่าต้าเองก็ควรมีคนดูแล”
“ใคร๊ เขาจะอยากมาดูแลคนอย่างต้า”
“มีสิ พี่ว่ามี”
ธีร์พูดยิ้มๆ แต่ไม่บอกอะไร แฟนต้าเขิน ยิ้มเบา ๆตามลำพัง
ภายในเรือนรัตนะ ศรีตักข้าวให้น้าทิพย์และนันทนัช นั่งทานกันอยู่สองคน
“ศรีมาทานด้วยกันนะ”
“ไม่เป็นไรคะคุณนัน”
“บ้านใหญ่ขนาดนี้ พอหายไปกันหมด มันเงียบจังเลยนะคะ”
“อีกหน่อย เดี๋ยวคุณนันก็ชินค่ะ แล้วนี่คุณกนกกรล่ะค่ะ”
เธฮยังไม่ทันตอบ กฤตพนธ์ก็เดินออกมาจากทางห้องกนกกร นันทนัชชะงักไปทันที ทิพย์แอบยิ้มสะใจ
“อ้าว คุณกฤต ไปหาคุณกนกกรมาเหรอคะ”
“เอ่อ ครับ”
“แล้วคุณกนกกรเป็นไงบ้างคะ คุณกฤต”
“ยังแย่ๆ อยู่ครับ ผมก็พยายามให้กำลังใจให้แกเข้มแข็ง เพราะแกก็ไม่เหลือใครเลย”
กฤตพนธ์พูดออกมาโดยไม่ทันได้ห่วงความรู้สึกของนันทนัช
“ฝากคุณกฤตดูแลด้วยละกันนะคะ ไม่ต้องห่วงทางนี้”
กนกกรนั่งอยู่คนเดียวในห้อง เธอหยิบรูปครอบครัวมาดู
“แม่ กิ๊บคิดถึงแม่ กิ๊บไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตกิ๊บต่อดี”
กนกกรรำพันคนเดียวเบาๆ เธอหยุดฟูมฟายแล้ว แต่น้ำตายังไหลออกตา อย่างไม่สามารถควบคุมได้
นันทนัชกำลังจะเดินกลับห้องตัวเอง แต่กฤตพนธ์มาคว้ามือไว้
“คุณนัน”
“ปล่อยค่ะ”
“ผมไม่ปล่อย อย่าทำแบบนี้สิครับ”
“ฉันทำอะไรคะ”
“คุณโกรธอะไรผม”
“เปล่า”
“แล้วไล่ผมไปทำไม”
“ฉันทำในสิ่งที่ควรทำต่างหาก เรื่องมันจบแล้ว น้าฤทัยก็อยู่ในคุกแล้ว เราไม่มีภาระอะไรต่อกันแล้ว”
“บอกกี่ทีแล้วครับ ว่าคุณไม่ใช่ภาระ ผมเลิกดูแลคุณไม่ได้หรอก ต่อให้คุณจะไล่ผมยังไงก็ตาม”
“อย่าทำให้ตัวเองลำบากเลยค่ะ คนที่คุณต้องควรเป็นห่วงตอนนี้ คือกนกกรค่ะ ไม่ใช่ฉัน”
“คุณนันครับ ผมไม่เคยคิดอะไรกับกนกกร คุณก็รู้”
“ไม่สำคัญหรอกค่ะ ว่าคุณคิดอะไร มันสำคัญว่าอะไรคือสิ่งที่คุณควรต้องทำต่างหาก”
เขาจนใจจะพูดต่อ เธอจะเดินออกไป
“หมดธุระแล้ว นันขอตัวนะคะ”
นันทนัชจะเดินออก เสียงกรี๊ดดังขึ้นลั่นบ้าน ทางห้องของกนกกร ศรีเดินเข้ามาหาทั้งคู่
“คุณนันคะ แย่แล้วค่ะ คุณกิ๊บค่ะ”
ทั้งคู่รีบรุดออกไป
ภายในห้อง กนกกรนอนสลบอยู่ที่พื้น ข้อมือมีเลือดหยด
“ศรีจะเข้ามาถามว่าคุณกิ๊บต้องการอะไรไหม แต่เข้ามาถึง ก็เห็นคุณกิ๊บนอนอยู่ที่พื้นแล้วค่ะ”
กฤตพนธ์รีบประคองตัวกนกกรลงเรือนไป ความรู้สึก เธอบอกว่า จำเป็นต้องปล่อยเขาไปจริงๆ
นันทนัชกำลังเอารูปรำเพยและลิตรติดขึ้นบนผนังแทนรูปเดิม ทิพย์เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง รายงานข่าว
“คุณกฤตพาคุณกนกกรไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ”
ทิพย์แอบเห็นนันทนัชชะงักมือก็ยุต่อ
“น่าสงสารจริงๆ นะคะ”
“ค่ะ”
เธอเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมอาบน้ำ ทิพย์เรียกไว้
“นันไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“คุณนันค่ะ”
“คะ น้าทิพย์”
“เรื่องจดหมายที่คุณนันถามวันนั้น...”
ทิพย์จะพูดต่อ แต่นันห้ามไว้
“ไม่ต้องอธิบายแล้วก็ได้ค่ะน้าทิพย์ นันไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว ไม่ว่าเหตุผลของน้าทิพย์จะคืออะไร นันเชื่อค่ะ ว่าน้าทิพย์หวังดีกับนัน”
เธอยิ้มให้อย่างเชื่อใจมาก แล้วเดินไป... ทิพย์มองรูปแม่รำเพย อย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ทำนองว่าเธอเป็นผู้ชนะ
ในเวลาต่อมา กนกกรนั่งในรถ เหม่อมองออกนอกหน้าต่าง ที่ข้อมือเธอมีผ้าพัน หลังจากกลับจากโรงพยาบาลแล้ว
“ถึงบ้านแล้วครับ”
กนกกรหน้านิ่ง ช้ำไปหมด
“คุณกิ๊บรีบไปพักผ่อนนะครับ”
“ช่วยกิ๊บไว้ทำไมคะ ไม่มีกิ๊บสักคน คุณจะได้สบาย”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ”
เรือนริษยา ตอนที่ 23 (ต่อ)
กนกกรพยายามไม่ดราม่า
“คุณกิ๊บต้องเข้มแข้งนะครับ คุณน้าจะได้ไม่กังวล นี่ผมก็ไม่กล้าบอกคุณน้าเรื่องคุณกิ๊บ ไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจไปกว่านี้”
“กิ๊บขออะไรพี่กฤตอย่างนึงได้ไหมคะ”
“อะไรครับ”
“พี่กฤตอย่าทิ้งกิ๊บไปอีกคนได้ไหม”
กฤตเครียด
“อย่างน้อยๆ ก็ในตอนนี้ กิ๊บไม่เหลือใคร ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ”
เขาพยักหน้ากุมมือ เขาไม่รู้จะทำอย่างไร
เวลาเดียวกันที่ร้านอาหารของแฟนต้า นันทนัชนั่งดูดน้ำส้มอยู่ในร้านคนเดียว เธอซึม เหม่อมองไป แฟนต้าเดินเข้ามาหา
“มาแต่วันเลยนะแก”
“รบกวนแกป่ะ”
“ถ้าเป็นแก ฉันยอมเปิดร้านดูแล 24 ชั่วโมง”
“ขอบใจมากนะต้า”
“แล้วนี่ยัยกิ๊บเป็นไงบ้าง”
“คงไม่เป็นไรหรอก คุณกฤตดูแลอยู่น่ะ”
นันทนัชพูดอย่างสงวนความรู้สึก แฟนต้ามองเพื่อนอย่างสงสาร
“ถามจริงๆ แกไหวนะเรื่องคุณกฤต ... กับยัยกิ๊บ”
“ทำไมต้องไม่ไหว ฉันกับคุณกฤตไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ก็แค่รักปลอมๆ เพื่อสมบัติจอมปลอม”
แฟนต้ามองเพื่อนอย่างรู้ทัน
“บางทีความรักมันก็ไม่ได้ง่ายอ่ะแก แต่แกก็อย่าทำให้มันยากเกินไปละกันนะ”
“ แล้วแกล่ะ ไหวนะ”
“เรื่องไหน”
“เรื่องแกกับพี่ธีร์ไง”
แฟนต้าสงบเงี่ยมขึ้นมาทันที
“เอ้ย...ไม่มีอะไรสักหน่อยแก แกก็รู้...ว่าพี่ธีร์เขาชอบแก”
“ใช่ เหมือนที่ฉันรู้ว่าแกอ่ะ ชอบพี่ธีร์”
แฟนต้าเขิน
“แต่แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเขา”
“ก็จริง แต่พี่ธีร์เป็นคนดีนะแก น่ารัก สุภาพบุรุษ จิตใจดี”
ต้าพูดถึงธีร์อย่างชื่นชมจริงจัง นันมองต้า ยิ้มรู้ทันเพื่อน
“เหมาะกะแก”
“เฮ้ย แกพูดอะไรออกมาเนี่ย”
“ต้องเสียงสูงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ นะ ฉันกับพี่ธีร์อ่ะ”
นันทนัชจับมือเพื่อน
“ฉันรู้...ว่าพี่ธีร์เป็นคนดี และแกก็เป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด และฉันคงดีใจมาก ถ้าคนที่ฉันรักที่สุดทั้งสองคนได้ลงเอยกัน”
แฟนต้ามองเพื่อน อึ้งๆ ไป
พอกฤตพนธ์จอดรถที่เรือนรัตนะ ก็ได้ยินเสียงโวยวาย จึงรีบวิ่งเข้าไปดูในครัว เห็นทิพย์กำลังโวยวายใส่ศรี เรื่องการเตรียมอาหารอะไรสักอย่าง
“แต่ก่อน คุณฤทัยบอกให้ศรีทำแบบนี้น่ะค่ะ”
“เลิกพูดชื่อนังนั่นได้แล้ว ถ้าไม่อยากกระเด็นออกจากที่นี่ไปอีกคน”
ศรีตกใจเหมือนกันที่ทิพย์เป็นคนแบบนี้ เธอแอบมองหน้าทิพย์ที่ดูอำมหิต แล้วครุ่นคิด
ก่อนเกิดเหตุที่เรือนรัตนะ ศรีทำความสะอาดเรือนอยู่ แล้วได้ยินเสียงกุกกักในห้องแถวๆ นั้น ทิพย์เดินเข้ามาเดินวนๆ ไปรอบๆ
“คุณลิตร ฉันรู้สึกเหมือนคุณยังอยู่”
ศรีตกใจรีบซ่อนตัวแถวนั้น
“ฉันจะทำทุกทาง เพื่อได้กลับมาอยู่กับคุณที่นี่”
ทิพย์นั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วหยิบกระดาษกับปากกาออกมา ศรีเงี่ยฟังอย่างสนใจ และเห็นทิพย์กำลังเขียนอะไรสักอย่าง ศรีมองตามทิพย์ไปอย่างสงสัย
ทิพย์สอดกระดาษเข้าไปในห้องฤทัย ศรีแอบมองอยู่ จนฤทัยขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้ง
ศรีมองทิพย์อย่างอึดอัด กฤตพนธ์เดินมาพอดี
“จำไว้ ที่นี่ เรือนรัตนะแห่งนี้ แกต้องทำตามคำสั่งฉัน”
เขามองอย่างตกใจ เพราะไม่เคยเห็นทิพย์เวอร์ชั่นร้ายเต็มตัวแบบนี้
ศรีหันไปเห็นกฤตพนธ์ก็ดีใจ แต่ทิพย์ชะงัก รีบเก็บอารมณ์
“คุณกฤต มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนะคะ คุณกิ๊บนอนพักอยู่บนเรือนน่ะค่ะ”
“ผมมาพบคุณนันน่ะครับ”
ทิพย์ทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย
“คุณนันไม่อยู่ค่ะ”
“ทราบไหมครับ ว่าไปไหน”
ทิพย์ไม่ตอบ แต่ยิ้มยียวน
“ถ้าคุณกฤตไม่ทราบว่าคุณนันอยู่ไหน คงแปลว่าคุณนันคงไม่ต้องการให้รู้ ดิฉันก็คงจะบอกคุณไม่ได้นะคะ”
“งั้นก็ไม่เป็นไรครับ”
“มีธุระอะไร ฝากเรื่องไว้ที่ดิฉันได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ขอให้เป็นธุระระหว่างผมกับคุณนันก็แล้วกัน งั้นเดี๋ยวผมแวะไปดุคุณกิ๊บหน่อย”
เขาเดินออกไป ทิพย์ยิ่งร้อนรน รู้สึกอำนาจถูกท้าทาย ควบคุมทุกอย่างไม่ได้ ศรี คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง
กฤตพนธ์กำลังจะเดินไปทางห้องกนกกร
“คุณกฤตคะ”
เขาหันไปมอง
“ศรี มีอะไรรึเปล่า”
“คือศรี ศรีไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ค่ะ”
“เรื่องอะไร”
ศรีมองไปรอบๆ อยากให้มั่นใจว่าตัวเองจะปลอดภัย
“มีอะไรเหรอศรี”
ศรีหยิบจดหมายที่ทิพย์เขียนเรื่องเดือนเป็นชู้กับไม้ให้กฤตดู
“คือเรื่องเดือนกับไม้น่ะค่ะ ที่คุณฤทัยรู้เรื่อง เพราะคุณทิพย์เป็นคนจัดฉากทั้งหมด”
กฤตพนธ์อึ้ง ชะงัก
“ศรีแอบเห็นข้อความที่คุณทิพย์นัดให้คุณฤทัยไปเจอสองคนนั้นวันที่กำลังจะหนีน่ะค่ะ”
เขารู้สึกว่า เรื่องนี้ไม่ธรรมดาแน่
“ศรีเลยรู้สึกไม่ไว้ใจคุณทิพย์ยังไงไม่รู้ และก็เป็นห่วงคุณนันด้วย”
“ไม่ต้องห่วงนะศรี ผมจะรีบบอกให้คุณนันรู้”
“ค่ะ”
“ฝากคุณกิ๊บด้วยนะ ขอไปจัดการเรื่องนี้ก่อน”
กฤตพนธ์ยิ้มให้ความมั่นใจกับศรี แล้วเปลี่ยนเดินไปขึ้นรถแทน ศรีถอนใจโล่งแต่หน้าตายังกังวล ทิพย์เดินมาเห็นเข้าก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องได้
กฤตพนธ์พยายามโทรหานันทนัช สัญญาณดัง แต่ถูกตัดสายทิ้ง นันทนัชบอกแฟนต้า
“ฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวน้าทิพย์จะห่วง”
“เออ ฉันไม่ไปส่งนะ ลูกค้าเยอะ”
“ฉันไปเองได้ ไว้เจอกันนะ”
เธอกำลังจะลุก โทรศัพท์แฟนต้าดัง มีข้อความเข้า “คุณนันอยู่ที่ร้านคุณต้ารึเปล่าครับ”
แฟนต้า วางแผนแล้วคว้าตัวเพื่อนไว้
“เฮ้ย นัน รอแป๊ปนึง มีเมนูใหม่ อยากให้แกช่วย Taste นะ นะ”
นันทนัชทำหน้างงๆ แต่ก็เออออ แฟนต้ายิ้มเจ้าเล่ห์ แอบกด SMS ตอบกฤต “รีบมานะคะ ก่อนต้าจะยื้อไว้ไม่ไหว”
เรือนริษยา ตอนที่ 23 (ต่อ)
กฤตพนธ์กำลังจะสตาร์ทรถ โทรศัพท์ดัง ภาณุโทรมา
“ว่าไงวะ”
“จะตกปลาเล็กแต่เจอปลาใหญ่ว่ะ”
“หมายความว่าอะไรวะ”
“ก็ที่แกให้ฉันตามเรื่องเชน ฉันเจอหลักฐานบางอย่าง ว่ามีการโอนเงินเข้าจากบัญชีของทนายสมุทรชัย”
เขาตกใจ
“แปลว่าทนายสมุทรชัยเกี่ยวข้องกับการตายของเชน”
“ใช่ ยิ่งกว่านั้น เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับคุณนัน”
เขาตื่นเต้นทันที
ภายในร้านกาแฟ ภาณุนั่งคุยอยู่กับกฤตพนธ์
“มีไรว่ามา”
ภาณุโยนเอกสารให้
“หลักฐานการโอนเงินของทนายสมุทรชัย มีการโอนเงินเข้าบัญชีนายเชน”
กฤตเปิดดู เห็นสลิปยืนยัน เขามองอย่างตื่นตาตื่นใจ
“ครั้งละสองแสน ทุกเดือน”
“ใครเป็นคนบงการวะ”
“มีการโอนจากโรงสีมาอีกที”
“คุณฤทัย”
ภาณุพยักหน้า
“แล้วเกี่ยวกับคุณนันยังไงวะ”
ภาณุวงตัวเลขบัญชีล่าสุด ยอดเช็คเข้าสองล้าน
“รายการโอนล่าสุด จากใครรู้ไหม”
กฤตรอฟัง
“เป็นรายการนำเช็คเข้า ยอดสองล้านบาท และเจ้าของเช็คคือ..คุณนัน”
กฤตพนธ์อ้าปากค้าง
“หมายความว่าไงวะ คุณนันโอนเงินให้สมุทรชัยทำไม”
“ใครจะไปรู้วะ รู้แต่ชื่อคนที่นำฝากเช็คเข้า..คือน้าทิพย์”
กฤตพนธ์พยายามปะติดปะต่อเรื่องอย่างงุนงง
“คุณนัน”
แฟนต้านั่งร้อนรน นันทนัชนั่งชิมสปาเก็ตตี้ซอสเสาวรส เมนูใหม่
“เนี่ยนะ เมนูใหม่แกที่จะให้ฉันชิม”
“อือ”
“สปาเก็ตตี้ซอสเสาวรสเนี่ยนะ ฉันเคยเห็นในเมนูตั้งนานละนี่”
“ฉันปรับสูตรใหม่นิดหน่อย”
แฟนต้าทำหน้าแหยๆ กลัวเพื่อนจับได้
“ฉันชอบสูตรเก่ามากกว่า”
ต้ามองไปรอบๆ อย่างกระสับกระส่าย
“ต้า ต้า แกเป็นไรป่ะ”
“เปล๊า แกว่าไรนะ”
“ฉันบอกว่าฉันชอบสูตรเก่ามากกว่า”
“เหรอ เออๆ ได้ๆ”
เธอมองเพื่อนอย่างสงสัย
“จะมืดละ ฉันกลับละ”
“เฮ้ย เดี๋ยว”
แฟนต้ากำลังพยายามยื้อ กฤตพนธ์เดินเข้ามาพอดี
“คุณนัน”
เธอมองตามเสียง แฟนต้านั่งยิ้มแหย
“ฉันไปหาแม่ครัวก่อนนะ บอกเขาให้เอาสูตรเดิมดีกว่า แหะ แหะ”
นันทนัชเซ็งเพื่อน แล้วหันไปถอนหายใจใส่กฤตพนธ์
“คุณมีอะไรก็ว่ามา”
“ผมบังเอิญเจอความเกี่ยวข้องบางอย่าง ระหว่างทนายสมุทรชัยกับน้าทิพย์”
นันทนัชขมวดคิ้ว เขายื่นซองหลักฐานให้
“หลักฐานเงินโอนของบัญชีทนายสมุทรชัย เข้านายเชน คนที่เคยลอบทำร้ายคุณและผม”
เธอมองเอกสาร
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้าทิพย์คะ”
“มีรายการนำฝากเช็คล่าสุดเข้าบัญชีทนายสมุทรชัยโดยน้าทิพย์ จำนวน สองล้านบาท”
เธออึ้งไป
“แต่คนสั่งจ่ายเช็คคือคุณ”
“คุณปิดบังอะไรผมรึเปล่าคุณนัน ผมไม่อยากเชื่อว่า คุณสมรู้ร่วมคิดกับคุณสมุทรชัย ผมต้องการมาฟังความจริงจากคุณ แต่ถ้าคุณเกี่ยวข้องจริงๆ ผมก็จะไม่ตามสืบเรื่องนี้อีก”
“นันเป็นคนจ่ายเช็คให้น้าทิพย์จริงๆ ค่ะ แต่นันไม่รู้ว่าน้าทิพย์จะเอาไปให้ทนายสมุทรชัย น้าทิพย์บอกนันแค่ว่า มีหนี้เก่าค้างอยู่สองล้าน อาจต้องขายบ้านสวน นันอยากเก็บบ้านนั้นไว้ ก็เลยสั่งจ่ายเช็คให้น้าทิพย์แทน”
กฤตค่อยโล่งใจ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรไม่ดีอย่างที่เขากังวล
“ถึงตอนนี้แล้ว คุณจะยังไว้ใจน้าทิพย์เหมือนเดิมรึเปล่า”
เธอสับสน ตอบไม่ได้ เคว้งคว้างไปหมด
“ก่อนมาที่นี่ ผมไปแวะไปหาคุณนันที่บ้าน ศรีก็ฝากอะไรบางอย่างให้ผม”
“อะไรคะ”
กฤตยื่นจดหมายที่ทิพย์เขียนจัดฉากให้นันทนัช เธออ่านแล้ว ถึงกับหน้าซีดไป
“ศรีบอกผมว่า น้าทิพย์เป็นคนวางแผนให้คุณฤทัย รู้เรื่องที่ไม้เป็นชู้กับเดือน”
เธอเริ่มจะสะอื้น อึ้งกับความจริงเรื่องน้าทิพย์ที่รับรู้ เธอไม่พร้อมจะยอมรับมัน
“ผมพร้อมที่จะดำเนินคดีน้าทิพย์ ทันทีที่คุณอนุญาต”
เธอยังไม่ตอบ แต่ลุกขึ้น
“นันอยากกลับบ้าน”
“ผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ นันกลับเองได้ นันอยากรีบไปถามน้าทิพย์ว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันจริงรึเปล่า”
“ผมหาหลักฐานเรื่องน้าทิพย์มาให้คุณขนาดนี้ คุณยังจะไม่ไว้ใจผมอีก ผมทำคดีมาเยอะ ยังไม่เคยเจออาชญากรคนไหนยอมรับว่าตัวเองทำผิดเลยนะครับ”
เธอเชื่อกฤตพนธ์ แต่เธอไม่อมรับ เหตุผลลึกๆ เพราะปมของเธอคือการขาดความรัก และถ้าทิพย์จะไม่ดีกับเธอจริงๆ ความเชื่อมั่นในความรักของเธอที่มีอยู่เพียงน้อยนิดจะสูญสลายลงทันที เธอฝืนพูดช้าๆ
“ฉันไม่เหลือใครแล้ว ให้ฉันเหลือน้าทิพย์สักคนไม่ได้รึไง”
เธอพูดอย่างน้อยใจ เขาถอนใจ
“ผมจะไปส่ง”
“ถ้าอยากไปเฝ้าคุณกิ๊บ คุณก็ไปเถอะ ไม่ต้องมาทำอ้างเหตุผล เพื่อไปส่งฉันหรอก”
เธอเดินออกไปทันที กฤตถอนใจ ไม่กล้าไปส่งแล้ว กลัวนันเข้าใจผิดไปใหญ่
ภายในเรือน ศรีดูแลจนกนกกรหลับแล้ว และเดินออกจากห้องผ่านสวน เพื่อกลับเรือนแต่บรรยากาศรอบด้านดูแปลกๆ ทุกย่างก้าว เหมือนมีคนสะกดรอยตาม
“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ”
ไม่มีเสียงตอบ
“ฉันถามว่าใคร”
ไม่มีเสียงตอบ แล้วทันใดนั้น ก็มีผ้าพันคอผืนหนึ่งมารัดคอเธอจากด้านหลัง ศรีกรีดร้องสุดเสียง แต่แล้วก็แน่นิ่งไป ร่างของศรีถูกลากไป
นันทนัชขับรถกลับมาถึงบ้าน เธอรูสึกกลัว แต่ก็พยายามสั่นสู้ เธอรู้สึกถึงบรรยากาศเย็นเยียบกว่าทุกคืน
ภายในเรือน ทิพย์ยิ้มเย็นยะเยือกรินชากุหลาบ เสียงนันทนัชเดินเข้ามา ทิพย์ส่งเสียงถาม โดยไม่หันไป
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
เธอชะงักนิดหน่อย
“ค่ะ”
เธอเหลียวมองรอบบ้านที่ไม่มีใครอยู่
“ศรีล่ะค่ะ”
“ขอลากลับบ้านนอกค่ะ”
เธอขาเย็นทันที อยู่ๆ ศรีก็หายไป เหมือนน้าชิด เหมือนทุกคน ที่กำลังพยายามบอกอะไรเธอ
เสียงกฤตลอยดังในหัวเธอ
“ศรีบอกผมว่า น้าทิพย์เป็นคนวางแผนให้คุณฤทัย รู้เรื่องที่ไม้เป็นชู้กับเดือน”
เธอแข็งใจคุยต่อ
“แล้วศรีไปกี่วันค่ะ”
“ไม่ทราบค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะกลับเมื่อไหร่ แต่ถ้าศรีไม่กลับ ก็ไม่เป็นไรนะคะ น้าดูแลคุณนันเองได้”
เธอขนลุกซู่ ทิพย์จ้องตา
“คูณนันดูเหนื่อยๆ”
ทิพย์ยกแก้วชามา ค่อยๆ ขยับเข้าหาเธอช้าๆ ยื่นแก้วชาให้
“ทานชาก่อนนะคะ จะได้รู้สึกผ่อนคลาย”
เธอรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เธอก้าวถอยหลัง... ทิพย์ชะงัก
“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะนอนไม่หลับ งั้นนันขอตัวก่อนนะคะ”
นันรีบถอยหลังออกจากครัวทันที ทิพย์มองตามไป แววตาอำมหิตมาแทนที่
“ในที่สุด ฉันก็ไม่เหลือใคร ไม่มีใครน่าไว้ใจทั้งนั้น คุณนัน เราก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว”
ทิพย์เทชาแก้วนั้นทิ้งลงต้นไม้ มีฟองเกิดขึ้นบนดิน ที่แท้ทิพย์หมายจะวางยานันทนัช
จบตอนที่ 23
