ผัวชั่วคราว ตอนที่ 22
คตกริชกลับเข้ามาในบ้าน ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง แล้วซบหน้ากับฝ่ามือตัวเอง แล้วเอาตัวลงบนโซฟา พยายามหลับตาเพื่อลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ แต่น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาช้าๆ อย่างหยุดไม่ได้ เมื่อตระหนักว่ามันคือความจริงที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยง
ส่วนลำเพาภากลับเข้ามาในบ้านในสภาพคนเมา ลิลลี่เข้ามาต้อนรับ
"กลับมาแล้วเหรอคะคุณเพาขา"
เธอเดินซึมผ่านลิลลี่ไปเหมือนเป็นอากาศธาตุ ลิลลี่มองเจ้านายอย่างงงๆ เธอเข้ามาในห้อง ใบหน้าชอกช้ำหม่นหมอง น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ ในที่สุด เธอก็ปล่อยโฮออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
มุมนั่งในฟิตเนสในเวลากลางคืน คตกริชนั่งซึม โอมมองเพื่อนอย่างแปลกใจ
"เป็นอะไรไปวะกริช กำลังจะแต่งงาน หน้าตาน่าจะมีความสุข ทำไมหน้าหมองขนาดนี้"
"ผมกำลังแย่"
"เกี่ยวกับคุณเพาเหรอ"
"เกี่ยวกันยุ่งไปหมดเลยพี่โอม... ที่แท้...ลิปดากับคุณเพาเป็นแม่ลูกกัน"
โอมสีหน้าตกใจเหมือนเห็นผี
"เวร... จริงเหรอวะ"
"นึกไม่ถึงใช่ไหมล่ะพี่ ทำไมโชคไม่เข้าข้างผมเลย"
"เฮ้ย...มันต้องมีทางแก้ไขสิน่า คุณเพาโวยวายหรือเปล่า"
"ไม่ได้โวยครับ เขาจะโวยวายประจานตัวเองได้ยังไง"
"แล้วนี่แกจะทำยังไง ถ้าวันนึงลิปดารู้ความจริง"
"ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่วันนี้ลิปดายังไม่รู้"
"ในฐานะแม่... คุณเพาทนเห็นลูกแต่งงานกับผัวตัวเองไม่ได้หรอก ทำใจไม่ได้แน่ แกล่ะ...แกจะยอมเลิกกับลิปดาหรือเปล่า"
"ผมรักลิปดามาก ผมไม่ยอมเลิกแน่"
"แกลองดูท่าทีคุณเพาก่อน ว่าเขาจะทำยังไงต่อไป หลังจากรู้เรื่องแกเจอคุณเพาหรือยัง"
"ยังเลยครับพี่ ผมไม่ได้เข้าไปที่ผับด้วย"
โอมตบบ่าคตกริชเบาๆ อย่างเห็นใจ
"อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก ชีวิตน่ะโว้ยกริช เหตุอะไรจะเกิดมันต้องเกิดขึ้นจนได้ ถ้าแกไม่ได้แต่งงานกับลิปดา แกก็ไม่ตายหรอก"
คตกริชส่ายหน้า
"แต่ผมรักลิปดา จะไม่ยอมเสียลิปดาไปเป็นอันขาด"
คตกริชกัดกรามแน่นอย่างเครียดหนัก โอมเห็นใจคตกริชแต่ไม่รู้จะช่วยอย่างไรดี
ลำเพาภาพาร่างกายและจิตใจอันบอบช้ำเข้ามาในผับ มองหาคตกริช แต่เจอดูฟองเข้ามายกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"สวัสดีค่าคุณเพาขา"
"กริชยังไม่มาเหรอ"
เสียงเพลงที่ดังในผับทำให้ดูฟองได้ยินไม่ถนัด
"อะไรนะคะ"
ลำเพาตวาด
"คตกริชมาหรือยัง"
ดูฟองสะดุ้งเบาๆ ในความเกรี้ยวกราดของลำเพาภา
"ยังค่ะคุณเพา"
"เขาอยู่ที่ไหนรู้หรือเปล่า"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คุณเพาลองโทร.ตามสิคะ"
ลำเพาหงุดหงิด
"ถ้าฉันโทร.เจอก็คงไม่มาตามที่นี่หรอก"
ดูฟองหน้าเจื่อนไป คิดว่าลำเพาภาหึงเรื่องพิมพ์สนม
"คุณเพาเข้าไปรอข้างในก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวกริชมาแล้วดูฟองจะให้เข้าไปหา"
ลำเพาภาก้าวฉับๆ เข้าไปข้างใน ดูฟองมองตามอย่างรู้สึกหวาดกลัว
ลำเพาภาเข้ามาในห้องคาราโอเกะ หยิบข้าวของขว้างปาระบายอารมณ์อย่างโกรธสุดขีด
ภายในบ้านเชิดศักดิ์ คืนเดียวกัน ดูฟองนั่งลงอย่างรู้สึกหวาดกลัวไม่หาย
"โอ๊ย...น่ากลัวเป็นบ้าเลย"
เชิดศักดิ์เดินเข้ามามองดูฟองขำๆ
"อะไรน่ากลัว"
"ก็คุณเพาน่ะสิคะ มาตามหานายกริชที่ผับ พอไม่เจอก็ทำลายข้าวของจนห้องเละไปหมด ดูฟองเปิดไปเห็นถึงกับอึ้ง"
"คงใกล้จะแตกหักแล้วสินะ"
"นั่นสิคะ ปกตินายกริชจะไม่ค่อยขาดงาน นี่แสดงว่าต้องทะเลาะกันรุนแรงแน่ๆ"
เชิดศักดิ์ยิ้มกริ่มรอคอยเวลา
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 22 (ต่อ)
สายวันใหม่ที่บริษัทโฆษณา คตกริชนั่งซึมอยู่คนเดียว มือหนึ่งพยายามถอดแหวนวงที่ลำเพาภาให้ แต่ยังไม่สำเร็จ
"กริชคะ"
คตกริชสะดุ้ง วิลิปดาก็ยิ้มให้ แต่เขาไม่อาจกลบเกลื่อนใบหน้าที่เจื่อนได้
"ทำไมหน้าตาถึงได้ยับอย่างนั้นละคะ"
เขาเอามือลูบหน้าตัวเอง
"เมื่อคืนผมไม่ค่อยได้นอนครับ"
"ถ้าไม่ไหวจริงๆ เลิกทำงานกลางคืนเถอะค่ะกริช เพราะจริงๆ แล้วมันก็ไม่จำเป็นต้องตรากตรำขนาดนั้น หาจ๊อบอย่างอื่นทำก็ได้ ฉันจะช่วยหา"
คตกริชนิ่ง ค่อยๆถามเรื่องลำเพาภา
"คุณแม่คุณว่ายังไงบ้าง"
"ไม่เห็นว่าอะไรนี่คะ ท่านอาจจะเย็นชาไปบ้าง ก็ตามประสาคนยังแปลกหน้ากันอยู่ อีกหน่อยก็คุ้นเคยกันไปเอง ดูแต่น้าพรรณสิคะ เดี๋ยวนี้ก็ห่วงกริชถามถึงกริชตลอด"
"ผมไม่ห่วงเรื่องนั้น แต่กลัวตัวเองไม่มีอะไรดีพอ ในสายตาของ...เอ่อ...คุณแม่"
วิลิปดาหัวเราะๆ
"คนที่กริชจะแต่งงานด้วยไม่ใช่แม่นี่คะ"
เขาแอบสะอึก แล้วพยายามฝืนยิ้มออกมา
"ครับลิปดา แต่ผมก็ต้องแคร์ท่าน...ไม่ใช่เหรอ"
วิลิปดาจับมือคตกริชไว้เพื่อให้กำลังใจ
"ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะกริช ลิปดาเชื่อว่าถ้าได้รู้จักกับกริชมากขึ้น ท่านก็จะต้องรักคุณเหมือนลิปดา"
คตกริชแอบถอนใจยาวออกมาอย่างเครียดๆ
เวลาต่อมา วิลิปดาเข้ามาในบ้าน สีหน้าแปลกใจมากเมื่อเห็นลำเพาภานั่งดูมือถืออยู่ เธอหันมา หน้าตาซีดเซียวเหน็ดเหนื่อย
"ทำไมวันนี้มาที่นี่ได้ละคะ"
ลำเพาภานิ่งไม่ตอบ ลูกสาวนั่งลงข้างๆ
"มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าคะ"
"ก็เรื่องแฟนของเรานั่นแหละ"
"ทำไมคะ"
"ผู้ชายคนนี้ แน่ใจแล้วเหรอ"
สีหน้าวิลิปดาเปลี่ยนไปทันที เต็มไปด้วยความงุนงงไม่เข้าใจ
"ที่ผ่านมาหนูคิดว่าดูเขาดีแล้วนะคะ"
แม่ของเธอเสียงกระด้าง
"รู้จักเขาดีแค่ไหน หือ...ลิปดาถึงกล้าพอที่จะคิดแต่งงานกับเขาน่ะ"
วิลิปดาแปลกใจที่จู่ๆ เจอคำถามแบบนี้
"คิดว่ารู้จักเขาดีพอแล้วค่ะ ข้อสำคัญลิปดารักเขา...เรารักกันค่ะ"
ลำเพาภาซ่อนสีหน้าเจ็บปวดไว้ลึก น้ำเสียงเริ่มสั่น
"ความรักมันมากพอแล้วเหรอ ที่ถามนี่ก็เพราะความรักมันไม่มีอะไรชั่งตวงวัดได้ลิปดา คิดให้ถี่ถ้วนก่อน บางทีคนที่เราคิดว่ารู้จักคุ้นเคยดีแล้วก็ซ่อนไส้ซ่อนพุงไว้เสียมิดชิด"
ลำเพาภารู้สึกหายใจขัดๆ ขึ้นมาทันที วิลิปดาอึ้ง หน้าซีดเผือด
"ประวิงเวลาเรื่องแต่งงานออกไปก่อนเถอะ"
"ทำไมละคะ"
"ลิปดาต้องรู้จักเขาจริงๆ ก่อน รู้จักชีวิตของเขา หัวนอนปลายตีน นิสัยใจคอและสันดานของเขา"
วิลิปดามองแม่อย่างงุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไป ลำเพยพรรณกลับเข้ามาพอดี
"แปลกจัง วันนี้พี่เพามาถึงนี่ได้ คุยอะไรกันอยู่จ๊ะแม่ลูก"
ทั้งสองต่างนิ่ง ลำเพยพรรณรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่อึดอัด วิลิปดาสะบัดหน้าขึ้นห้องไปอย่างไม่พอใจ
น้าสาวมองตามอย่างงงๆ
คตกริชเข้ามาในผับ ดูฟองทัก
"คุณกริชมาแล้ว เมื่อวานไม่สบายหรือเปล่าคะ"
"นิดหน่อยครับ"
"เมื่อคืนคุณเพามารอที่นี่ตั้งนานแน่ะค่ะ" ดูฟองกระซิบบอก "พอคุณกริชไม่มาก็อารมณ์เสียใหญ่เลย มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ"
เขาหน้าเจื่อนไป ดูฟองลอบสังเกต
"อาจเป็นเพราะผมไม่ได้โทร.ไปลางานคุณเพามั้งครับ"
"อ๋อ..เหรอคะ ดูฟองเข้าใจค่ะว่าคนป่วยบางทีก็ลุกมาโทร.ไม่ไหว คุณกริชรีบหาทางเคลียร์กับคุณเพาก่อนดีกว่านะคะ ไม่งั้นอาจจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่ หาว่าคุณกริชอู้งานก็ได้"
"ขอบคุณครับ"
คตกริชรีบเดินเลี่ยงเข้าไป ดูฟองมองตามคิดว่า คู่นี้มีอะไรแน่ๆ
ในห้องแต่งตัวนักร้อง ดูฟองกดมือถือหาลำเพาภา
"ฮัลโหล...คุณเพาเหรอคะ กริชมาแล้วค่ะ"
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 22 (ต่อ)
ลำเพยพรรณเถียงลำเพาภาหลังจากรู้เรื่องที่เธอเบรกเรื่องแต่งงานของลูกสาว
"พรรณไม่เข้าใจหรอกค่ะพี่เพา พี่เพาเคยสนับสนุนลูกให้แต่งงานกับกริช ทั้งที่หน้าตาของเขาก็ไม่เคยเห็น อ้าว...พอมารู้จักมักจี่เข้าจริง กลับไม่เห็นด้วยที่เด็กมันจะแต่งงานกัน กริชเป็นคนดีนะคะ เท่าที่ดูๆ เขาไม่ได้เสียหายอะไร นอกจากเรื่องฐานะ แต่เขาก็ไม่ได้หวังจะปลอกลอกลิปดาสักหน่อย ตอนพี่เพาจะซื้อบ้านให้เขายังไม่รับเลย แล้วเขาก็มีปัญญาผ่อนของเขาเองจนได้"
ลำเพาภาเมินหน้าไป
"เธอพูดอย่างกับเธอรู้จักเขาดีงั้นแหละ"
"ถึงกริชจะไม่ร่ำรวยไม่มีชาติตระกูลให้เรารู้จัก แต่พี่เพาก็ไม่เคยให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นอยู่แล้วนี่คะ ในเมื่อเด็กมันรักกัน ก็หวังว่าจะแต่งงานกัน"
"เก็บเรื่องแต่งงานเอาไว้ก่อน หรือเธอจะลุกขึ้นมาให้ลิปดาแต่งพรุ่งนี้ มะรืนนี้"
"พี่เพานี่แปลกจริงๆ มีอะไรเหรอคะ พี่เพาถึงได้จู่ๆ มาห้าม หรือเจอหน้ากันแล้วไม่ถูกชะตา"
"คนสมัยนี้ดูยากจะตาย เมื่อก่อนนี้พี่ไม่คิดว่าจะต้องดูคนที่จะมาเป็น…" ลำเพาภากระดากปากที่จะพูด "ลูกเขย ถึงได้ปล่อยให้ล่วงเลยจนป่านนี้ ลิปดายังแต่งงานไม่ได้หรอก จนกว่าพี่จะอนุญาต"
"เอาเถอะค่ะ พรรณจะพูดกับลิปดาให้เข้าใจเอง"
"ที่พูดที่ทำลงไปนี่ไม่ใช่เพื่อใครหรอก ก็เพื่อลิปดาทั้งนั้น"
ลำเพาภาเดินออกไป ลำเพยพรรณมองตามอย่างงุนงง
ลำเพาภาขึ้นรถ รถของเธอแล่นออกไปจากบ้าน วิลิปดามองจากหน้าต่างห้อง มองจนรถแม่แล่นลับสายตาไป เธอเริ่มครุ่นคิด
วิลิปดาลงมาจากห้อง ถามน้าสาว
"คุยกันเรื่องลิปดาใช่ไหมคะ"
"ใช่"
"แปลกนะคะ ลิปดาไม่เข้าใจเลยค่ะ ทำไมจู่ๆ ถึงมาค้านเรื่องแต่งงาน"
"ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ยอมให้แต่งนี่ พี่เพาอาจจะอยากให้รอๆ กันไปสักพักก่อน เพื่อดูใจกันให้ถ่องแท้"
"แต่เมื่อก่อนนี้เค้าสนับสนุน ให้ลิปดาแต่งงาน ทั้งที่ไม่เคยเห็นกริชด้วยซ้ำไป แล้วจู่ๆ ก็..." วิลิปดาถอนใจเฮือก "เกิดอะไรขึ้นกันแน่"
"น้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ช่างเถอะ แม่ลิปดาก็คงจะมีเหตุผลที่ไม่อยากให้เรารู้ มันไม่ร้ายแรงนักหรอก ลิปดาอย่าเครียดไปเลย ทุกคนไม่ว่าน้าหรือแม่ต่างก็อยากเห็นลิปดามีความสุข เรารักลิปดากันทั้งนั้น"
"ค่ะน้าพรรณ"
แต่ใจจริงวิลิปดายังรู้สึกมีอะไรแปลกๆ และไม่เข้าใจแม่นัก
ในเวลากลางคืนต่อเนื่องมา ลำเพาภาก้าวเข้ามาในห้อง คตกริชซึ่งนั่งทำงานอยู่ลุกขึ้น ต่างจ้องมองกัน นิ่งไปชั่วขณะ เธอเหวี่ยงกระเป๋าถือไปทางหนึ่ง ก่อนจะเผชิญหน้ากับเขาใกล้ๆ
"กริช"
"ครับ"
"ฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันมีเหตุบังเอิญเยอะแยะที่เป็นเรื่องขึ้นมาได้"
"ผม..." เขาถอนใจหายใจ รู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาอุดตันลำคอ "ผมก็รู้สึกไม่ต่างไปจากคุณเพาหรอกครับ"
"ปล่อยลิปดาไป นี่คือคำสั่งของฉัน"
"แต่ผมรักลิปดา"
ลำเพาภาถึงกับตัวสั่นเทา ทั้งเศร้าและโกรธสุดขีด เสียงแหบพร่าและเหี้ยมเกรียม
"เธอจะรู้สึกยังไงก็ช่าง แต่เธอต้องปล่อยลิปดาไป เธอได้จากฉันไปมากแล้ว คตกริช ขอลิปคืนให้ฉัน"
นัยน์ตาของคตกริชคมกร้าว
"ไม่ครับ ผมรักลิปดาคุณเพาต้องเข้าใจผมบ้าง"
ลำเพาภาทั้งโกรธทั้งเสียใจ พยายามระงับอารมณ์แล้วพูดต่อ
"ฉันเป็นแม่ ฉันจะยอมให้ลูกของฉันแต่งงานกับผู้ชายที่...ที่...เคยเป็นสามีของฉันไม่ได้"
ต่างฝ่ายต่างเงียบ เขาเองก็เจ็บปวดร้าวลึก เขามองดูลำเพาภา เห็นความอับเฉาในตัวเธอเหมือนดอกไม้ที่โรยกลีบไปหมดสิ้นแล้ว
ดูฟองตามมาแอบฟัง แต่ไม่ค่อยได้ยินอะไร ก็รู้สึกหงุดหงิด
คตกริชพูดออกมาอย่างแน่วแน่
"ผมจะเป็นอะไรมาก่อนไม่สำคัญหรอกครับ ผมรักลิปดา จริงใจกับลิปดา คุณเพาก็รู้"
ลำเพาภาฉุนขาด สั่นไปด้วยโทสะ
"ด้วยการฉกฉวยทุกสิ่งไปจากฉันอย่างนั้นเหรอกริช?! ด้วยการตักตวงจากความใจดีของฉัน ฉวยโอกาสจากความโง่ของฉัน!"
ลำเพาภาหยิบแก้วที่วางไว้บนโต๊ะปาใส่คตกริช เขาหลบแต่ไม่ทัน เศษแก้วบาดแก้มเขาเป็นรอยเลือดไหลเป็นทาง ก่อนที่มันจะตกกระจายลงตรงหน้าเขา
คตกริชหันหลังจะก้าวออกไป ลำเพาภาตวาดก้อง
"หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้"
"ไว้พูดกันเมื่อคุณเพาดีขึ้นกว่านี้เถอะครับ"
"เธอกลัวใช่ไหมล่ะ เธอกลัวว่าเธอจะกลายเป็นปีศาจในสายตาของลิปดาใช่ไหม"
คตกริชหันกลับมาอย่างมึนตึง
"คุณเพาเองก็กลัวว่า...ตัวเองจะกลายเป็นแม่มดในสายตาของลูก ผมรักลิปดา สิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมดเพื่อลิปดาทั้งนั้น ทำไม...คุณเพาไม่ให้ผมเริ่มต้นใหม่"
ลำเพาเสียงเยียบเย็น
"ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันจะยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนที่เคยเป็นผัวของฉันไม่ได้"
คตกริชมองลำเพาภาอย่างเย้ยหยัน
"ที่จริงมันเป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วคราวไม่ใช่เหรอครับ ผมเป็นแค่ผัวชั่วคราวของคุณเท่านั้นเอง"
"คตกริช"
"ผมยินดีเสี่ยงนะครับ ถ้าคุณเพาเสี่ยง เราถือไพ่กันคนละใบ ลิปดาจะรู้สึกยังไง ถ้ารู้ว่าคุณเพาผลักไสให้ลิปดาแต่งงาน เพื่อที่ตัวเองจะได้สมหวัง"
ลำเพาภาหน้าชาไป ใบหน้าซีดเผือด เธอตบหน้าคตกริชอย่างแรง
"แก...แก"
"ลิปดาสะอาดบริสุทธิ์ เกินกว่าที่ควรจะรู้เรื่องพวกนี้ คุณเพากรุณา... อย่าแย่งลิปดาไปจากผม"
เขาผลุนผลันออกจากห้อง ปล่อยให้ลำเพาภายืนนิ่งงัน แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง น้ำตาของเธอไหลออกมาดุจทำนบแตก แล้วปล่อยโฮออกมา
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 22 (ต่อ)
บริเวณหน้าผับ คตกริชหน้าเครียดกำลังจะออกไป พิมพ์สนมเข้ามาพอดี
"คุณกริช"
เขาแปลกใจที่เห็นพิมพ์สนมกลับมาที่ผับอีก
"คุณพิมพ์มาทำอะไรที่นี่ครับ"
"พิมพ์เป็นห่วงคุณ โทร.ไปก็ไม่รับสาย" เธอมองเห็นแผลบนหน้า "คุณกริช...หน้าไปโดนอะไรมาคะ คุณเพาทำร้ายคุณใช่ไหมคะ"
เขานิ่งไม่อยากตอบ พอดีกับที่พลเข้ามา
"พี่กริช ลูกค้าเรียกหาพี่ครับ"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"งั้นวันนี้คุณกริชต้องไปส่งพิมพ์นะคะ พิมพ์จะรอค่ะ"
คตกริชเดินออกไปแล้ว จังหวะเดียวกับที่ลำเพาภาออกมา พิมพ์สนมชะงักเมื่อเห็นลำเพาภา เธอมองพิมพ์สนมด้วยสายตานิ่งและเย็นชา สมเพชและเย้ยหยัน เพราะตอนนี้เรื่องของพิมพ์สนมไม่อยู่ในสายตาของเธอเลย
พิมพ์สนมทำใจกล้าสู้เสือ
"ไม่นึกเลยว่าคุณจะหึงแรง ขนาดต้องทำร้ายกันจนเลือดตกยางออก"
"เธอนี่ช่างไม่รู้ตัวซะเลย"
"ฉันไม่รู้อะไร"
"น้ำหน้าอย่างเธอไม่อยู่ในสายตาของเขาหรอก"
"เจ็บใจล่ะสิ ที่เขาลาออกเพราะฉัน"
ลำเพาภายักไหล่ แล้วหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า
"หัวเราะอะไร"
"หัวเราะคนโง่ไงล่ะ โง่ที่ไม่รู้จักดูเงาหัวตัวเอง ยังหลงคิดว่าเขาให้ค่าก้อนกรวดเท่ากับเพชรเจียระไน"
พิมพ์สนมหายใจแรงอย่างโกรธจัด
"คุณน่ะเหรอเพชรเจียระไน คุณมันแค่ของใช้แล้วที่เขาทิ้งอย่างไม่ใยดีต่างหากล่ะ"
ลำเพามองหน้าพิมพ์สนมอย่างเยียบเย็นจนน่ากลัว
"ระริกระรี้อยากมีผัวจนตัวสั่น ดูไม่ออกเหรอว่า ผู้ชายบางคนมันซ่อนความจริงใจกับความไม่จริงใจได้มิดชิด"
"กริชไม่ใช่คนแบบนั้น อย่ามาองุ่นเปรี้ยวเลยคุณเพา"
"งั้นก็เชื่อต่อไปนะ เชื่อไปจนกว่าจะเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตให้กับเขา แม้แต่จิตวิญญาณของเธอเอง"
แล้วลำเพาภาก็หัวเราะทิ้งท้ายอย่างน่ากลัว ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้พิมพ์สนมรู้สึกขนลุกเกรียว
อ่านต่อตอนที่ 23
กลางคืนต่อเนื่องมา คตกริชขับรถมาถึงหน้าบ้านพิมพ์สนม เธอเล่าเรื่องที่เจอลำเพาภาให้ฟัง
"คุณเพาน่ากลัวจริงๆ ค่ะ ไม่รู้จะไซโคอะไรพิมพ์ ถึงได้พูดอย่างนั้น เขาคงโกรธทั้งพิมพ์ทั้งคุณกริชมาก"
"ผมลาออกจากผับแล้ว"
พิมพ์สนมอุทานออกมาอย่างดีใจ
"จริงเหรอคะ คุณกริชจะลาออกจริงๆ เหรอคะ"
"ครับ"
พิมพ์สนมคิดว่าเป็นเพราะเรื่องของเธอ เลยเกาะแขนเขาไว้อย่างดีใจ
"พิมพ์ดีใจด้วยที่คุณตัดสินใจแบบนี้ มิน่าคุณเพาถึงโกรธเป็นบ้า ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ"
"ที่จริงคุณเพาเคยดีกับผมมาก เวลาดีก็ดีใจหาย"
"เขาใช้เงินซื้อคุณต่างหากละคะ คุณเพาคิดว่ามีเงินแล้วจะซื้อได้ทุกอย่าง แม้แต่ใจคน คุณไปให้พ้นจากคุณเพาเร็วเท่าไรยิ่งดีค่ะ ชีวิตคุณจะเป็นอิสระซะที คุณยังมีเวลาอีกมากที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกว่านี้"
"ผมอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้เร็วที่สุด"
พิมพ์สนมดีใจ คิดว่าเขาหมายถึงเธอ เลยซบลงกับไหล่ของเขา
"เราจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะคะ"
"ดึกแล้ว คุณพิมพ์เข้าบ้านก่อนดีกว่าครับ"
พิมพ์สนมอ้อน
"คุณกริชไม่เข้าไปส่งพิมพ์เหรอคะ"
"มันไม่เหมาะหรอกครับ ผมอยากให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนดีกว่า"
พิมพ์สนมอึ้งๆ นึกถึงคำพูดของลำเพาภาขึ้นมาทันที
"เธอนี่ช่างไม่รู้ตัวซะเลย"
"ฉันไม่รู้อะไร"
"น้ำหน้าอย่างเธอไม่อยู่ในสายตาของเขาหรอก"
พิมพ์สนมมองหน้าคตกริชอย่างชั่งใจ ไม่ยอมแพ้ แสร้งทำอ่อนหวาน
"ค่ะ เราจะไม่ผิดพลาดเหมือนที่ผ่านมาอีก แค่พิมพ์ได้อยู่ใกล้คุณแบบนี้ก็มีความสุขแล้วละค่ะ"
พิมพ์สนมลงจากรถ คตกริชถอนใจยาวก่อนจะขับรถออกไป
ลำเพยพรรณถึงกับอุทานเมื่อเห็นใบหน้าอันบอบช้ำจากการร้องไห้ เดินเข้ามาในบ้าน
"พี่เพาเป็นอะไรเหรอคะ ไม่สบายหรือเปล่า"
"ปวดหัวนิดหน่อย ลิปดายังไม่กลับเหรอ"
"ขึ้นไปนอนแล้วค่ะ ท่าทางพี่เพาเหมือนคนไม่สบาย แน่ใจนะคะว่าไม่เป็นไรมาก"
"ไม่มีอะไรหรอก แต่พี่รู้สึกเครียดๆ"
"ทานยาสักหน่อยดีไหมคะ เผื่อว่าจะดีขึ้น" ลำเพาภาส่ายหน้า น้องสาวพูดต่อ "ถามจริงๆ เถอะค่ะ มีอะไรในใจหรือเปล่า แบ่งให้พรรณรับรู้บ้าง เผื่อว่ามันจะมีอะไรดีขึ้น"
"เธอรับรู้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ เรื่องบางเรื่องมันน่าจะให้มันตายไปพร้อมๆ กับตัวพี่เลย"
"ทำไมถึงพูดอย่างนี้ละคะ พี่เพามีอะไรที่เป็นความลับ ถึงบอกพรรณไม่ได้"
ลำเพาภาถอนใจ เดินเข้าไปในบ้าน ลำเพยพรรณรีบตามไป
