ผัวชั่วคราว ตอนที่ 20
ภายในบริษัท ตอนสายวันใหม่ ลำเพาภาเข้ามานั่งทำงานในออฟฟิศ เสียงเคาะประตูดังขึ้น พิมพ์สนมนำเครื่องดื่มกับขนมเข้ามาวางให้ลำเพาภา
"ชาแอ๊ปเปิ้ลค่ะคุณเพา"
"ขอบใจ"
พิมพ์สนมจะออกไป เสียงไลน์มือถือของลำเพาภาดังขึ้นหลายครั้ง เธอหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู
"ใครส่งไลน์มาเนี่ย ไวรัสหรือเปล่า"
"พิมพ์ดูให้ไหมคะ"
ลำเพาภาจะส่งให้พิมพ์สนมดู แต่แล้วชะงักเมื่อเห็นรูปเล็กๆ ในนั้น เธอนิ่วหน้าพลางชักมือกลับ รีบเปิดดูรูปที่ส่งมา แล้วสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที
ในไลน์ เป็นภาพของคตกริชกับพิมพ์สนมใกล้ชิดกัน และภาพคตกริชขับรถไปส่งพิมพ์สนมกลับบ้าน
ลำเพาภาถึงกับลมออกหูทันที ขว้างมือถือใส่พิมพ์สนมอย่างโมโหสุดขีด จนถูกหน้า พิมพ์สนมกรีดร้องอย่างตกใจ งงงัน
"อะไรกันคะคุณเพา"
"กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง นึกว่าฉันไม่รู้เรื่องหรือไง"
"ใครส่งอะไรมาคะคุณเพา"
"ฉันบอกแล้วว่าอย่ายุ่งเกี่ยวกับกริชเป็นอันขาด เธอขัดคำสั่งฉันใช่ไหม"
พิมพ์สนมก้มลงเก็บมือถือ แล้วเปิดดูรูปที่ส่งมาก็ตกใจ แต่รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ พิมพ์กับคุณ…"
ลำเพาภาไม่ฟังพิมพ์สนมแก้ตัว ตวาดกลับ
"ไม่ต้องมาปฏิเสธ! ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าตัวจริงของเธอเป็นยังไง แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะกล้าท้าทายฉันขนาดนี้"
พิมพ์สนมรู้แน่แล้วว่า แก้ตัวไม่ได้เลยค่อยๆเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมา
"ที่แท้คุณก็เป็นอย่างที่ฉันสงสัย" พิมพ์สนมพูดพลางยิ้มเยาะ
"อะไร"
"วัวแก่กินหญ้าอ่อน"
ลำเพาภาอึ้ง โมโหจนตัวสั่น เอาชาสาดใส่พิมพ์สนม
"นังแพศยา แย่งผัวชาวบ้าน"
พิมพ์สนมทำลอยหน้าลอยตา
"ฉันไม่ได้แย่งใคร เพราะคุณก็ยังเก็บคุณกริชไว้เป็นความลับ ฉะนั้นมันเป็นสิทธิส่วนบุคคล ในเมื่อเราสองคนรักกัน"
ลำเพาภาตบหน้าเลขาสาวฉาดใหญ่
"อีหน้าด้าน กล้าพูดออกมาได้ว่ารักกัน ผู้ชายเขาเคยพูดหรือยัง"
"ถึงไม่พูดแต่เขาปฏิบัติค่ะ ปฏิบัติอย่างอ่อนโยนซะด้วย"
พิมพ์สนมพูดจบแล้วหัวเราะเบาๆอย่างเหนือชั้น ลำเพาภาจะตบอีก แต่คราวนี้พิมพ์สนมจับมือลำเพาภาไว้
" จะออกแรงอะไรช่วยดูสังขารตัวเองด้วยนะคะ กระดูกหักใส่เฝือกตอนแก่คงน่าสมเพชน่าดู"
ลำเพาภายิ่งโมโห ง้างมืออีกข้างจะตบอีก
"ถ้าตบอีกฉันจะแจ้งความว่าคุณทำร้ายร่างกาย"
"แน่จริงก็ไปแจ้งเลย"
"คุณจะยอมเสียชื่อเสียงที่ฉาบหน้าตัวเองไว้งั้นเหรอ"
"ใครจะเชื่อเลขาอย่างเธอ ฉันจะให้ทนายฟ้องเธอจนหมดตัว"
"ก็ฟ้องไปสิ แต่ฉันจะไม่ลาออกหรอกนะ เพราะคุณต้องให้เงินชดเชยถ้าจะจ้างฉันออก"
พูดจบพิมพ์สนมก็สะบัดหน้าออกไป ลำเพาภาหายใจแรงมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก พยายามควบคุมตัวเองแล้วกดมือถือหาคตกริชทันที
ภายในห้องคาราโอเกะ ลำเพาภาผุดลุกผุดนั่ง รอคตกริชอย่างกระวนกระวาย พอเขาเดินเข้ามา เธอก็ตรงเข้าไปตบหน้าเขาอย่างไม่ยั้งทันที คตกริชงุนงง
"คุณเพาครับ เกิดอะไรขึ้นครับ"
คตกริชจับมือลำเพาภาให้หยุด ลำเพาภาหอบ
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ คุณเพาเรียกผมมาที่นี่ทำไม"
ลำเพาภาโชว์รูปในมือถือให้คตกริชดู เขาอึ้งไป
"เห็นฉันหูหนวกตาบอดหรือยังไง ฉันห้ามแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้ยุ่งกับพิมพ์สนมอีก"
"ผมแค่ไปรับไปส่ง"
"หลักฐานทนโท่ยังจะปฏิเสธอีก แนบชิดกันขนาดนี้ต่อให้โง่เง่าแค่ไหน จะดูไม่ออกเลยเหรอ ว่าเธอกับมันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว"
"พิมพ์สนมเขาไม่ได้สนใจผมหรอกครับ ในเมื่อผมเป็นผู้ชายที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง"
"เธอมีตัวของเธอเองที่เป็นชิ้นเป็นอัน ฉันดูตามันก็รู้แล้วว่ามันระริกระรี้ คอยแย่งผัวฉันอยู่ทุกวัน"
คตกริชตกใจกลัว ไม่เคยได้ยินเธอใช้คำพูดที่แรงเช่นนี้
"คุณเพา..."
"ผู้หญิงบางคนไม่ต้องการชิ้นอันของผู้ชายหรอก พวกบูชาความรัก ชอบกัดก้อนเกลือกิน หรือไม่ก็เป็นพวกโรคจิตชอบยุ่งกับผัวคนอื่น"
"แต่ว่า..."
"ฉันผิดหวังมามาก ฉันบอกแล้วไงว่า...ฉันไม่เหลือเวลาให้ผิดหวังอีกแล้ว ฉันต้องได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันพลิกแผ่นดินหาจนถูกใจแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ใครแย่งเธอไปจากฉันเป็นอันขาด"
"คุณเพา…จะทำอะไรพิมพ์สนมครับ"
"ตอนนี้ฉันคงทำได้แค่ไล่ออก แต่อย่าลืมว่า เขาออกก็เพราะเธอ เพราะฉะนั้น เธออย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับพิมพ์สนมอีก ไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดอะไรที่รุนแรงกว่านี้"
เธอเอามือลูบหน้าคตกริชแสดงความเป็นเจ้าของ
"เธอเป็นของของฉัน เป็นศักดิ์ศรีที่ฉันมีอยู่ ใครที่กล้ามายุ่งกับเธอ ไม่มันก็ฉันที่จะต้องตายกันไปข้างนึง!"
พูดจบลำเพาภาก็เดินออกไป ปล่อยให้คตกริชทิ้งตัวลงบนโซฟา ยิ่งกลุ้มเรื่องวิลิปดาที่จะต้องไม่มีวันให้ลำเพาภารู้เป็นอันขาด
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 20 (ต่อ)
ลำเพาภาก้าวฉับๆ ออกมาด้วยอารมณ์ที่ยังโกรธ ดูฟองแอบดูเหตุการณ์อยู่ ยิ้มกริ่มที่แผนสำเร็จ
กลางคืนวันเดียวกัน ภายในบ้านเชิดศักดิ์ เขาหัวเราะหลังจากฟังดูฟองรายงาน
"ฮ่าๆๆ ท่าทางลำเพาภานี่ขี้หึงจริงๆ ป่านนี้นายกริชกับพิมพ์สนมมิป่นปี้ไปหมดแล้วเหรอ"
"วันนี้นังพิมพ์ไม่ได้ไปเสนอหน้าที่ผับด้วยค่ะ สงสัยจะโดนไล่ออกไปแล้ว"
"แล้วคตกริชล่ะ"
"กริชก็ยังดูแลผับต่อนะคะ ไม่เห็นคุณเพาไล่ออกเลย ท่าทางจะโกรธอย่างเดียว"
"ถ้าไอ้กริชยังไม่ถูกไล่ออก ก็เท่ากับยังไม่บรรลุวัตถุประสงค์"
ดูฟองเข้าไปกอดเชิดศักดิ์ทำออดอ้อน
"แต่ว่า...คุณเพาก็คงเกลียดมันเข้าไส้แล้วล่ะค่ะ"
"ถ้ายังให้อยู่ใกล้ แสดงว่ายังมีเยื่อใยอยู่ ไว้ใจไม่ได้หรอก"
เชิดศักดิ์กลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด
ในสวนสาธารณะ วันใหม่ พิมพ์สนมบีบน้ำตาร้องไห้ คตกริชมองอย่างสงสาร
"มันไม่ยุติธรรมเลยค่ะคุณกริช พิมพ์ต้องตกงานเพราะเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เพราะทำงานบกพร่อง"
"เป็นความผิดของผมเอง"
"พิมพ์ไม่โทษคุณหรอกนะคะ ไม่ใช่ความผิดของคุณหรือของพิมพ์ แต่คุณเพาไม่รู้จักแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับงาน"
"ผมจะหาทางช่วยคุณพิมพ์เอง"
"จะช่วยได้ยังไงคะ ตอนนี้คุณเพาเกลียดพิมพ์เข้าไส้เลย แม้แต่หน้ายังไม่อยากเห็น"
"ผมจะหาทางอธิบายกับคุณเพาอีกครั้ง"
"ทำไมคุณกริชไม่เลือกที่จะออกมาจากคุณเพาละคะ"
คตกริชอึ้งไป
"ไม่ใช่ตอนนี้ครับ ไม่งั้นเขาจะโทษคุณพิมพ์แน่ๆ"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ"
"ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณ เพราะคุณเพาคงให้คนจับตาดูอยู่"
เธอจับมือเขาไว้
"พิมพ์ไม่กลัวค่ะ เราจะสู้ไปด้วยกันนะคะ"
คตกริชอึ้ง นึกถึงที่เขาเคยพูดกับวิลิปดา
"ผมจะรับผิดชอบที่ทำให้คุณต้องถูกไล่ออก"
พิมพ์สนมเช็ดน้ำตา ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"รับผิดชอบ ยังไงคะ"
"ผมจะขับรถพาคุณไปสมัครงาน จนกว่าคุณจะได้งาน"
พิมพ์สนมสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ปั้นยิ้มออกมาได้
"ไม่จำเป็นหรอกนะคะ พิมพ์ดูแลตัวเองได้ คนอย่างพิมพ์หางานไม่ยากหรอก"
"แต่คุณต้องออกเพราะผม ผมเต็มใจช่วย"
"แค่คุณเป็นห่วง พิมพ์ก็ดีใจแล้ว"
พิมพ์สนมซบกับคตกริชที่มีสีหน้ายุ่งยากใจ
อ่านต่อหน้า 3
หน้าบริษัทโฆษณา วันใหม่ แป๋มเข้ามาทักวิลิปดาอย่างตื่นเต้น
"ดีใจด้วยนะจ๊ะ ว่าที่เจ้าสาว"
วิลิปดาหน้าแดง งงๆ
"ใครบอก ยังไม่ใช่ซะหน่อย"
"ไม่ใช่อะไรจ๊ะ กริชจะไปสู่ขอกับผู้ใหญ่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"ยังจ้ะ แค่คุยๆ กันเอง รู้ได้ไงเนี่ย"
"ก็ว่าที่เจ้าบ่าวเขาประกาศไปทั่วแล้วนี่จ๊ะ ว่ามะรืนนี้จะไปเจอว่าที่แม่ยายแล้ว"
"กริชคะ"
คตกริชโผล่หน้าขึ้นมายิ้มๆ
"ผมตื่นเต้นนี่ครับ เลยวิ่งไปหาที่ปรึกษา ว่าจะเข้าหาผู้ใหญ่ยังไงดีให้เขาประทับใจ"
แป๋มกรี๊ดลั่นอย่างอิจฉา
"โอ๊ย...มดเต็มออฟฟิศไปหมดแล้ว"
พีรนันท์แอบมอง ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
ลำเพาภาเดินทักทายพนักงานระหว่างเข้ามาในออฟฟิศ แต่พอมาถึงหน้าห้องตัวเองก็ถึงกับลมออกหู พิมพ์สนมกำลังนั่งส่องกระจกแต่งหน้าอยู่อย่างสบายใจ เธอปราดเข้าไปหาทันที
"ฉันไล่เธอออกแล้ว ยังจะเสนอหน้ามาทำไมอีก"
พิมพ์สนมลอยหน้าลอยตา
"ถ้ายังไม่ได้เงินค่าชดเชย ฉันก็จะไม่ไปไหน"
"ไม่มีค่าชดเชยอะไรทั้งนั้น เธอทำผิดก็ต้องถูกไล่ออก"
"ทำผิดอะไร ผิดที่แย่งผัวใครเหรอ"
ลำเพาภากำมือแน่นอย่างแค้นใจ
"พิมพ์สนม!"
"ฉันไม่กลัวหรอกจะบอกให้ฉันทำงานให้คุณดีมาตลอด ถ้าจะหาเรื่องไล่ออกก็ต้องเกี่ยวกับงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว ผัวใครผัวใครก็ดูแลกันเอาเอง"
ลำเพาภาตะโกนเรียก
"รปภ.... รปภ.!"
รปภ. วิ่งเข้ามา
"ครับท่าน"
"เอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบริษัท"
"ฉันจะฟ้องร้องเรียกค่าชดเชย" พิมพ์สนมบอก
"ฟ้องเลย ฉันจะส่งทนายไป"
"อ้อ..จะบอกให้อีกอย่างนะ ว่าเขาน่ะเบื่อคุณแล้ว ใครจะอยากเอาผู้หญิงแก่คราวแม่มาทำเมีย เขาก็แค่หลอกเอาเงินเอาบ้านจากคุณเพื่อจะมาอยู่กับฉัน หัดเจียมสังขารตัวเองซะบ้าง น่าสมเพช"
พิมพ์สนมโดนลำเพาภาเอาของขว้างใส่ พิมพ์สนมหลบวูบจนล้มลงไป
"ว้าย"
ลำเพาภาเอาของขว้างใส่อีก
"เอาตัวมันออกไป เอาไป!"
รปภ.มองพิมพ์สนมอย่างลังเล พิมพ์สนมสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างสะใจ
"แล้วอย่าให้มันเข้ามาที่นี่อีก"
พนักงานต่างมองกันอย่างตกใจ ลำเพาภาอายมาก รีบเข้าไปในห้อง
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 20 (ต่อ)
ภายในห้องทำงาน ลำเพาภาเข้ามานั่งร้องไห้
"กริช...นี่เธอไม่คิดจะมาเคลียร์กับฉันเลยเหรอ หรือเธอเป็นอย่างที่นังพิมพ์สนมว่า..."
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลำเพาภารีบเช็ดน้ำตา
"ใครน่ะ"
"ผมเอง เชิดศักดิ์"
"แป๊บนึงนะคะ" ลำเพาภาหยิบกระจกมาส่องดูหน้าตัวเอง แล้วเอาทิชชู่ซับคราบน้ำตา "เชิญค่ะ"
เชิดศักดิ์เปิดประตูเข้ามา
"เมื่อกี้ผมเห็นพิมพ์สนมออกไป เหมือนมีเรื่องอะไรกัน"
"ช่างมันเถอะค่ะ"
"มีอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะครับ"
ลำเพาภาพยายามกลั้นน้ำตา
"สาวแกร่งอย่างคุณ ถ้ามีใครทำให้ร้องไห้ได้ แสดงว่ามันต้องแย่มากๆ"
ลำเพาภาน้ำตาไหลออกมา เชิดศักดิ์แกล้งทำหน้าตกใจ
"คุณเพา..."
เชิดศักดิ์กอดลำเพาภาไว้จะปลอบ เธอสูดหายใจเข้า พยายามสงบสติอารมณ์ แต่พอรู้สึกตัวก็
รีบผละออกมา
"ฉันไม่เป็นไรแล้ว เราไปคุยงานกันเถอะ"
ลำเพาภาออกไป เชิดศักดิ์มองตามอยากเอาชนะ
วิลิปดาเอางานเข้ามาส่งในห้องพีรนันท์
"นี่ก็อปปี้ของงานโฆษณาแชมพูซอฟท์แฮร์ค่ะพี่พี"
"ขอบคุณครับ"
เธอจะหันหลังกลับออกไป
"ลิปดาครับ"
เธอหันกลับมา
"คะ"
"ลิปดาจะแต่งงานกับเขาจริงๆ เหรอ"
"ค่ะ"
"พี่อยากให้ลิปดาคิดดูให้ดีๆ ลิปดารู้จักเขาไม่เท่าไรเอง ประวัติที่ผ่านมาเป็นยังไงก็ไม่รู้"
"ลิปดารู้จักเขาดีแล้วค่ะ ไม่ว่าอดีตเขาเป็นยังไงลิปดาไม่สนใจ แต่ปัจจุบันเขาเป็นคนดีก็พอแล้ว"
"แต่ปัจจุบันอาจจะไม่ใช่ตัวตนจริงๆ ของเขาก็ได้ พี่เป็นห่วงลิปดานะครับ อยากให้สืบประวัติเขาให้ละเอียดก่อนแล้วค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย"
"กริชเขาเป็นคนขยัน พี่พีก็คงเห็น ที่ผ่านมาเขาทำงานหนัก ทำทุกอย่างเพื่อจะสร้างอนาคตตัวเองกับลิปดา"
"เขาจะดูแลลิปดาได้ดีเหรอ"
"ลิปดาไม่ต้องการให้เขามาดูแลฝ่ายเดียวค่ะ เราต้องดูแลกันและกันด้วย ถึงกริชจะไม่พร้อมทุกด้าน แต่เราก็เข้าใจกันดีค่ะ"
พีรนันท์เห็นประกายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของลิปดาแล้วเศร้าไป
"ลิปดาเลือกแล้ว... ตัดสินใจแล้วใช่ไหมครับ"
วิลิปดาสงสารพีรนันท์ แต่ต้องตอบแบบตัดบัวไม่เหลือใย เพื่อให้อีกฝ่ายตัดใจ
"ค่ะพี่พี ลิปดาตัดสินใจแล้ว"
"งั้นพี่ขออวยพรให้ลิปดากับกริชมีความสุขนะครับ"
"ขอบคุณค่ะพี่พี"
ลิปดาเดินออกไป พีรนันท์มองตามด้วยความเจ็บปวด น้ำตาซึม
ในฟิตเนส คตกริชกำลังออกกำลังกายเพื่อคลายเครียด ใครบางคนเข้ามาจับบ่าเขา เขาหันไป แปลกใจและดีใจ
"พี่โอม"
โอมในชุดเทรนเนอร์เข้ามานั่งข้างกริช
"เป็นไงบ้างวะกริช ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้ล่ำซำแล้ว"
"ยังหรอกครับ... พี่โอมมาเป็นเทรนเนอร์ที่นี่เหรอครับ"
"ใช่ พี่ลาออกจากบาร์แล้ว"
"ดีใจด้วยนะครับ ลูกหนูเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่พี่มีเวลาดูแลลูกหนูมากขึ้น จินก็สบายใจที่พี่เลิกทำงานบาร์แล้ว ได้ข่าวว่าอธิปกลับไปทำงานบาร์อีกแล้วนี่"
"ตอนโดนคุณลีน่าทิ้ง มันก็เสียศูนย์ไปพักนึง คิดจะทำโน่นทำนี่แต่ก็ไม่รอด เลยกลับไปทำอีก"
"เฮ้อ...ทางเลือกของมันล่ะนะ แล้วแกล่ะสบายดีเหรอ"
"ครับ ผมกำลังจะแต่งงาน"
"หา...แต่งกับใคร คุณเพาหรือเปล่า"
คตกริชส่ายหน้า
"ไม่ใช่หรอกครับ"
"แกเลิกกับคุณเพาแล้วเหรอ"
"กำลังหาทางอยู่ครับ"
โอมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เสียงลูกค้าคนหนึ่งถามดังเข้ามา
"พี่ครับ เครื่องนี้เล่นยังไงครับ"
"สักครู่นะครับ" โอมบอกคตกริช "เย็นนี้แกไปไหนเปล่า กินข้าวกัน"
กริชพยักหน้า โอมรีบไปดูลูกค้า
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 20 (ต่อ)
ค่ำคืน เชิดศักดิ์ยื่นซองบางอย่างให้พิมพ์สนม
"ขอบใจนะพิมพ์ที่ช่วย"
พิมพ์สนมเปิดซองออกดู เห็นจำนวนเงินในนั้นก็พอใจ
"ไม่เป็นไรค่ะ เราได้ทั้งคู่อยู่แล้ว พิมพ์ได้กริช ส่วนคุณก็ได้คุณเพาไป"
"แปลกจริงๆ ทำไมผู้หญิงถึงได้เครซี่นายกริชนั่นนักนะ มันมีอะไรดี จนก็จน แถมยังเกาะผู้หญิงอีก"
"พิมพ์ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เขาอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผู้หญิงหลงเสน่ห์ก็ได้ เขาเป็นคนดีนะคะ แล้วก็ไม่ได้เกาะใคร แต่คุณเพาเต็มใจให้เขาต่างหาก"
"แล้วผมล่ะ"
"คุณเชิดมีพร้อมเกินไปจนน่ากลัว"
"มีพร้อมแล้วทำไมถึงน่ากลัว"
"ผู้หญิงบางคนก็ชอบคนมีพร้อมอย่างคุณเชิดนะคะ แต่พิมพ์กลัว...ที่จะไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง เพราะพิมพ์ต้องอยู่ใต้อำนาจของคุณ"
"แหม...ผมก็ไม่เคยบังคับให้ใครทำอะไรที่เขาไม่เต็มใจ อย่างเรื่องที่ให้คุณเข้าออฟฟิศคุณเพาวันนี้ คุณก็เต็มใจไม่ใช่เหรอ"
"พิมพ์เต็มใจแค่บางเรื่องค่ะ แล้วอย่าลืมสัญญานะคะ ถ้าเราชนะ..."
"เรายังไม่ชนะหรอก ตอนนี้ลำเพาภายังไม่ปล่อยกริชไปให้คุณแน่"
"แต่พิมพ์แน่ใจว่าใกล้เต็มทีแล้ว จากท่าทีของกริช อีกไม่นานเขาคงตีตัวออกห่างคุณเพา"
เชิดศักดิ์กับพิมพ์สนมยิ้มให้กันอย่างรอคอยเวลา
ภายในบ้าน เช้าวันใหม่ คตกริชแต่งตัวอยู่หน้ากระจกอย่างไม่มั่นใจสักพัก หันหน้าหันหลังว่าเรียบร้อยดีหรือยัง แล้วเขาก็ถ่ายรูปตัวเองส่งไปให้ใครบางคน
"โอเคแล้วค่า เนี้ยบสุดๆเลย"
คตกริชกดไลน์กลับไป
"ลิปดาว่าคุณแม่จะชอบลุคนี้ของผมแน่นะครับ"
"แน่สิคะ หล่อสุดๆ แล้ว รีบมาได้แล้วค่ะ"
คตกริชส่องกระจกบรรจงจับผมอีกนิดหน่อย แล้วรีบออกไปทันที
เวลาเดียวกับที่ลำเพาภาสโลสเลลงบันไดบ้านมา
"คุณเพาไม่สบายหรือเปล่าคะ" ลิลลี่ถาม
"ไม่เป็นไร ฉันแค่นอนไม่พอ รู้สึกเวียนหัว"
"ลิลลี่ไปเอายามาให้นะคะ"
ลำเพาภาพยักหน้าเหนื่อยๆ นั่งเครียด
คตกริชจอดรถที่หน้าบ้านวิลิปดา พอลงจากรถ วิลิปดาก็เข้ามาบอก
"แม่เพิ่งโทรมาบอกว่าไม่ค่อยสบายค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้มาเสียเที่ยว"
"ไม่เป็นไรครับ ถือว่าผมมาเจอลิปดาก็ได้ ผมอยากเจอลิปดาทุกวันอยู่แล้ว"
"ปากหวานจัง"
"ผมพูดจริงนะครับ ไม่ได้หวาน"
"ค่า ถึงยังไงวันนี้คุณก็ไม่อดแน่ คุณน้ากับลิปดาช่วยกันทำกับข้าวไว้หลายอย่างค่ะ เข้าไปทานด้วยกันนะคะ"
"ครับ"
คตกริชกับวิลิปดาจูงมือกันเข้าไปในบ้าน
คตกริชยกมือไหว้ ลำเพยพรรณรับไหว้
"สวัสดีจ้ะ มาเสียเที่ยวหน่อยนะ"
"ไม่เป็นไรครับ ถือว่ามาทานข้าวด้วยกัน"
ลำเพยพรรณสังเกตเห็นแหวนที่คตกริชสวมอยู่
"เอ๊ะ...แหวนนี่คล้ายๆของ..."
"ของใครคะ"
"เหมือนเคยเห็นใครใส่นะ แม่ของลิปดานี่นา"
"แหม...แหวนมันก็เหมือนกันได้นี่คะ"
"กริชได้มาจากไหน"
"เอ่อ...ผมซื้อต่อมาจากพี่ที่รู้จักอีกทีน่ะครับ"
"อ้อ...บางทีแม่อาจจะเบื่อแล้ว เลยขายต่อให้คนอื่นน่ะค่ะน้าพรรณ"
ลำเพยพรรณพยักหน้าอย่างเห็นด้วย คตกริชรีบเปลี่ยนเรื่อง
"กับข้าวน่าทานทั้งนั้นเลยครับ"
"ฝีมือคุณน้าค่ะ รับรองกริชจะต้องติดใจ"
"ลิปดาเป็นลูกมือด้วยจ้ะ อีกหน่อยจะได้ทำให้กริชทานบ้าง"
"ลิปดาเตรียมตัวเป็นแม่บ้านแล้วเหรอครับ"
"ใครบอก ลิปดาทำอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว"
วิลิปดาเดินออกไปอย่างเขินๆ คตกริชตามไป
อ่านต่อตอนที่ 21
