ผัวชั่วคราว ตอนที่ 19
ภายในครัว ลิลลี่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ ทอดไข่ดาวไป ร้องเพลงไป เต้นไปด้วยอย่างเมามัน
พอหันไปเห็นคตกริชเข้ามาก็ตกใจ
“ว้าย...คุณกริชเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรคะ”
“เข้ามาทันเห็นพี่ลิลลี่แดนซ์กระจายน่ะครับ”
ลิลลี่ปิดหน้าตัวเอง
“ว้ายๆ อายจังเลย เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง มาแอบดูพี่ลิลลี่แบบเนี้ย แอบคิดอะไรกับพี่หรือเปล่า”
คตกริชขำๆ
“คิดสิครับ กะว่าจะแอบมาดูซะหน่อยว่าเช้านี้ทำอะไร หอมเชียว”
“ทอดไข่ดาวเซมๆ ค่ะ”
คตกริชทำหน้างง
“หือ...เป็นยังไงครับ ไข่ดาวเซมๆ”
“ฮิๆ ก็ไข่ดาวเหมือนทุกวันไงละค้า คุณเพายังไม่ลงมาเหรอคะ”
“คุณเพาอาบน้ำอยู่ครับ ผมได้กลิ่นเลยลงมารอก่อน” คตกริชมองน้ำส้มที่ลิลลี่เตรียมไว้ “นี่น้ำส้มคุณเพาเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ ของคุณกริชรับกาแฟใช่ไหมคะ”
“ครับ กาแฟเหมือนเดิม”
“งั้นเดี๋ยวลิลลี่ชงให้ คุณกริชไปนั่งรอข้างนอกดีกว่านะคะ อยู่ในนี้เดี๋ยวหัวเหม็น” แล้วนางก็ตกใจ “ ว้าย...ไข่ไหม้หมดแล้ว”
ลิลลี่หันกลับไปทอดไข่ดาวต่อ
คตกริชมองน้ำส้มที่ลิลลี่เตรียมไว้อย่างมีแผนการบางอย่าง ตัดสินใจทำสิ่งที่ฝืนใจ
ในห้องอาหาร ภายในบ้าน คตกริชนั่งดื่มกาแฟ สีหน้าครุ่นคิดกังวลอะไรบางอย่าง ลำเพาภาแต่งตัวสวยเดินลงมา เขาเข้าไปเลื่อนเก้าอี้ให้เธออย่างเอาใจ ลำเพาภานั่งลง คตกริชรินน้ำส้มให้เธอ
“ขอบใจจ้ะ”
คตกริชไปนั่งที่ตัวเอง ลำเพาภาตักอาหารกิน
“ตอนฉันไปญี่ปุ่น เธอช่วยดูแลผับให้เรียบร้อยด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงครับคุณเพา”
“ฉันรู้ว่าเรื่องงานคงไม่น่าห่วง แต่ห่วงเธอนั่นแหละ ดูแลตัวเองให้อยู่ในขอบข่าย อย่านอกคอกเป็นอันขาด”
ลำเพาภายิ้มๆ ทีเล่นทีจริงกับกริช แต่เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ
“ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปนอกคอกล่ะครับ เวลานอนก็แทบจะไม่มี”
“ไม่รู้ละ เธอมันเสน่ห์แรงนี่ ตอนอยู่ที่บาร์ถึงไม่ยอมขายก็มีสาวๆ มารุมตอมอยู่ตลอด... อยากได้อะไรจากญี่ปุ่นบ้างไหม”
“ไม่อยากได้อะไรหรอกครับ คุณเพาให้ผมมากแล้ว กลัวตัวเองเสียนิสัย”
“ฉันมีปัญญาให้เธอก็จะให้ไปเรื่อยๆ” เธอลูบแก้มคตกริช) “เป็นเด็กดีของฉันก็แล้วกัน”
คตกริชอึ้งไปอย่างรู้สึกสะเทือนใจอยู่ลึกๆ ลำเพาภายกน้ำส้มขึ้นดื่ม คตกริชใจสั่นมองลุ้นๆ
ในเวลาต่อมา คตกริชยืนรออยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“คุณเพาเป็นยังไงบ้างครับ”
เธอออกมาด้วยท่าทางอ่อนล้า คตกริชรีบเข้าไปช่วยประคอง
“ฉันคงไปด้วยไม่ได้แล้วละ ไม่รู้เป็นยังไง จู่ๆ ก็ท้องไส้ไม่ค่อยดีขึ้นมา”
เขาประคองลำเพาภามากึ่งนั่งกึ่งนอนที่เตียง
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะจัดการเอง”
“เอาเช็คของฉันไป อยู่ในกระเป๋าฉันน่ะ”
คตกริชหยิบกระเป๋าให้ลำเพาภา เธอเปิดแล้วหยิบเช็คให้
“โอนเป็นชื่อเธอก็ได้”
“ผมเรียกหมอให้ไหมครับคุณเพา”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้ลิลลี่เอายาให้ฉันกินก็พอ เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันนัด”
“ขอบคุณมากครับคุณเพา พักผ่อนก่อนนะครับ”
คตกริชออกไป ลำเพาภานอนหลับตาอย่างอ่อนระโหย
ทันทีที่เขาออกนอกห้อง ปิดประตู ก็ถอนใจยาวด้วยความรู้สึกผิด
“แล้วผมจะคืนให้คุณนะครับคุณเพา”
คตกริชเอาเช็คนั้นแนบอกอย่างรู้สึกผิดอยู่ในใจ แต่ก็ตัดสินใจเดินออกไป
คตกริชเข้ามาในออฟฟิศด้วยสีหน้าอ่อนล้า ไม่สดใสเท่าที่ควร วิลิปดาทักทายยิ้มแย้ม
“ไปโอนบ้านมาแล้วเหรอคะกริช”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“ดีใจด้วยนะคะ ไว้ว่างๆ เราไปดูของแต่งบ้านกัน”
“ดีครับ”
“อ้อ...ลิปดาอยากนัดคุณไปทานข้าวกับคุณแม่ด้วยนะคะ”
“ได้สิครับ ลิปดานัดเมื่อไร”
“พอดีท่านต้องไปเมืองนอก ฉันเลยรอท่านกลับมาก่อน อาทิตย์ที่แปดเดือนหน้ากริชว่างหรือเปล่าคะ”
คตกริชดูปฏิทิน
“ถ้าเป็นกลางวันก็เคลียร์คิวให้ลิปดาเลยครับ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างดีใจ ต่างจับมือของกันและกันไว้
“แหวนอะไรคะกริช รู้สึกคุ้นๆ จัง”
“แหวนเก่าน่ะครับลิปดา” คตกริชรีบชักมือกลับทันที “ไม่ได้ใส่ตั้งนานแล้ว จนหยิบมาใส่ก็คับซะจนถอดไม่ออก”
เขาใจคอไม่ดีกลัววิลิปดาระแวงว่ามีคนให้ ขณะที่เธอมองแหวนอย่างสงสัยและคุ้นเคย
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 19 (ต่อ)
คตกริชเดินเข้ามาที่ผับในเวลากลางคืน พิมพ์สนมทักทายอย่างดีใจ
“เมื่อวานทำไมคุณกริชไม่มาคะ”
“ผมต้องไปโอนบ้านน่ะครับ ก็เลยยุ่งๆ โทร.มาถามพล แล้วเขาบอกว่าแขกเงียบ
ผมเลยถือโอกาสนอนเอาแรงด้วย เพราะต้องตื่นมาทำเรื่องแต่เช้า”
แววตาของพิมพ์สนมเจือความเจ็บปวด
“คุณกริชซื้อบ้านแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
“เมื่อวานเห็นไม่มาทำงานเลยคิดว่าคุณป่วย พิมพ์เป็นห่วง”
คตกริชหลบตาอย่างรู้สึกผิด
“ขอบคุณครับ”
“คืนนี้ไปส่งพิมพ์หน่อยนะคะ”
คตกริชสีหน้าลำบากใจ ดูฟองแกล้งเข้ามาเกาะแขนคตกริชเพื่อยั่วพิมพ์สนม
“อุ๊ยตาย...คุณกริชขา เมื่อวานไม่ได้มา ดูฟองคิดถึ๊งคิดถึง”
“ผมไปทำธุระมาครับ”
“เหรอคะ คุณกริชช่วยมาดูชุดให้ดูฟองทางนี้หน่อยสิคะ ว่าจะใส่ตัวไหนขึ้นร้องเพลงดี”
ดูฟองดึงคตกริชไป พิมพ์สนมมองตามเจ็บใจ
คืนนั้น คตกริชขับรถมาส่งพิมพ์สนมในรั้วบ้าน พิมพ์สนมยังไม่ยอมลงจากรถ
“ไม่เข้าไปส่งพิมพ์ในบ้านเหรอคะ”
“ผมว่าไม่เหมาะนะครับ”
“ทำไมละคะ คุณเพาก็ไม่อยู่แล้ว เราจะต้องกลัวอะไร”
“คืนนั้น มัน…เป็นแค่ความผิดพลาด”
พิมพ์สนมอึ้ง บีบน้ำตาทำน่าสงสารร้องไห้ออกมา
“คุณกริช...เห็นพิมพ์เป็นแค่ทางผ่านเองเหรอคะ ใช่สิคะ พิมพ์มันไม่รวย ไม่ได้มีพร้อมอย่างคุณเพา”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับคุณพิมพ์”
“ไม่ใช่แล้วอะไรละคะ คุณทำท่าเหมือนรังเกียจพิมพ์ ไม่มีพิมพ์อยู่ในสายตาเลย”
“โธ่...คุณพิมพ์”
พิมพ์สนมร้องไห้สะอึกสะอื้น เขามองพิมพ์สนมอย่างรู้สึกผิด
เขาเข้ามาส่งพิมพ์สนมในบ้าน โอบปลอบโยนเธอ
“อย่าร้องไห้นะครับคุณพิมพ์ ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ฉวยโอกาส แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ผมก็ขอโทษ และไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก”
“พิมพ์จะอยู่ส่วนไหนในหัวใจของคุณกริชได้คะ”
คตกริชมองเธออย่างอ่อนโยน สงสาร
“ผมไม่อยากให้เกิดความเสียหายขึ้น ผมน่ะไม่เท่าไหร่เพราะเป็นผู้ชาย แต่คุณเป็นผู้หญิงเรื่องเสื่อมเสียมันง่ายกว่า”
“แต่พิมพ์กล้าที่จะรัก และกล้าที่จะเสียให้กับคนที่พิมพ์รักค่ะ”
คตกริชจับมือพิมพ์สนมไว้ บีบเบาๆ
“แต่ผมอยากให้เราทบทวน ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะอารมณ์พาไปหรือเปล่า ผมไม่อยากให้มันมาบั่นทอนความเป็นเพื่อนที่ดีของเรา”
“สำหรับพิมพ์มันไม่ใช่แค่อารมณ์ค่ะ พิมพ์สนใจคุณกริชตลอดเวลา คุณกริชไม่ผิดหรอกค่ะ ถ้าจะต้องสนองความต้องการของคุณเพา คุณเพามีทั้งเงินทั้งอำนาจ คุณเพาจะต้องได้ในสิ่งที่เธอต้องการเสมอ แต่พิมพ์รักคุณนะคะ พิมพ์ให้ได้แค่หัวใจรักของพิมพ์เท่านั้น”
พิมพ์สนมซุกไซ้คตกริชจนเขาเกือบใจอ่อน แต่แล้วใบหน้าของวิลิปดาแว่บขึ้นมา เขาตัดใจดันตัวพิมพ์สนมออก
“ผมไม่อยากเอาเปรียบคุณพิมพ์”
“คุณไม่ได้เอาเปรียบ พิมพ์เต็มใจ”
“แต่ผมว่ายังไงเราก็ไม่ควร... คุณพิมพ์ปิดบ้านดีๆ นะครับ”
คตกริชตัดสินใจเดินออกไป พิมพ์สนมมองตามไม่ยอมแพ้ คิดว่าคตกริชไม่ยอมรับเธอเพราะลำเพาภา
ในห้องพัก โรงแรมที่ญี่ปุ่น ลำเพาภากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ไลน์คุยกับคตกริช
“เรื่องโอนบ้านเป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม”
คตกริชไลน์ตอบลำเพาภา
“เรียบร้อยครับ คุณเพากลับมาแล้วผมจะเอาโฉนดให้ดู”
“อยากกลับเมืองไทยเร็วๆ จัง คิดถึงเธอ”
คตกริชคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไป
“ผมก็คิดถึงคุณเพาครับ ที่นั่นคงดึกแล้ว หลับฝันดีนะครับ”
เขาถอนใจกับตัวเอง ที่จะต้องหลอกลำเพาภาไปอีกนานเท่าไร
หลายวันต่อมา ที่หน้าบ้านคตกริชตอนกลางวัน พนักงานช่วยกันขนของคตกริชเข้ามาวาง เขาพาวิลิปดาเข้ามาตรวจ
"ของครบหมดแล้วนะครับ" พนักงานถาม
"เรียบร้อยครับ ขอบคุณครับ"
คตกริชเอาเงินค่าจ้างให้พนักงาน
พนักงานยกมือไหว้
"ขอบคุณครับ"
พนักงานรับเงินแล้วออกไป
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 19 (ต่อ)
คตกริชกับวิลิปดาช่วยกันจัดบ้านคร่าวๆ จนเสร็จ
"ไว้โบนัสออกแล้ว ผมจะเรียกช่างมาตกแต่งทาสีใหม่หมด ตอนนี้คงต้องอยู่ไปก่อน"
"ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ"
"แต่ผมอยากให้เสร็จเร็วๆ ทำไมรู้ไหมลิปดา ที่ผมซื้อบ้านหลังนี้เพราะผมฝัน..."
"ฝันว่าอะไรคะ"
เขาโอบเอวของเธอแล้วรั้งร่างของเธอมาแนบ
"ผมฝันเห็นครอบครัวของเรา เห็นลิปดายืนทำกับข้าวตรงนี้ ผมทำสวนอยู่ตรงนั้น ลูกของเราวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหญ้าตรงโน้น ตอนเย็นเราก็มานั่งกินข้าวด้วยกันที่นั่น"
เธอหัวเราะๆ
"ฝันไปไกลจังค่ะ"
คตกริชมองหน้าเธออย่างลึกซึ้ง
"นั่นสิครับ มันไกลจนผมกลัว"
"กลัวทำไมกันคะ"
"กลัวว่าเราจะไม่ได้แต่งงานกัน"
"โธ่...ทำไมคิดอย่างนั้นคะกริช จนป่านนี้ยังไม่เชื่อใจลิปดาอีกเหรอ"
"เชื่อสิครับ ผมถึงรักลิปดามาก...มากเสียจนผมยอมเสียทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับคุณ แล้วคุณล่ะลิปดา"
"ลิปดาก็..." เธอเขินๆ แต่เขาจ้องคาดคั้นเอาคำตอบ "...รักกริชค่ะ"
เขามองหน้าเธออย่างลึกซึ้ง ไม่เคยมีความรู้สึกว่ารักครั้งใดจะอ่อนหวาน เต็มไปด้วยพลังรักมากเท่านี้มาก่อน เขาก้มลงจูบเธอ
วิลิปดาเคลิ้มไปกับคตกริช ทั้งตื่นเต้นและอ่อนหวานเพราะเป็นจูบครั้งแรก แต่แล้วก็พยายามห้ามใจตัวเอง
"อย่าค่ะ...ปล่อย"
คตกริชยอมปล่อยวิลิปดาอย่างอ้อยอิ่ง
"ทำไมล่ะ ลิปดาไม่ได้รักผมเหรอ"
"รักค่ะ...แต่ไม่ถึงกับ...เอ้อ...มันอันตรายนะคะ ถ้าเราจะปล่อยตัวเองไปเรื่อยๆ"
"งั้นเราแต่งงานกันนะครับลิปดา"
วิลิปดาอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึง
"กริชคะ มัน...ไม่เร็วไปเหรอ"
"ไม่เร็วหรอกครับ ผมคิดว่าเรารู้จักกันดีพอแล้ว เวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ที่สำคัญที่สุด เรารักกัน แต่งงานกับผมนะครับลิปดา"
แววตาของเขาอ้อนวอน เธอใจอ่อน
"ค่ะกริช ลิปดาตกลงค่ะ"
"ขอบคุณครับลิปดา ผมรักคุณ"
คตกริชกอดวิลิปดาไว้แน่นอย่างดีใจและตื้นตัน เธอก็ตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กัน แล้วเขาก็อุ้มเธอหมุนไปรอบๆ ด้วยความดีใจ
คืนนั้น ลำเพยพรรณอุทานอย่างตกใจ
"อะไรกันลิปดา คิดยังไงถึงจะรีบแต่งงาน เรารู้จักเขาไม่กี่เดือนเองนะ"
"เวลาไม่สำคัญหรอกค่ะ ลิปดาเชื่อใจเขา"
"รอให้เขามาเจอแม่เราก่อนดีกว่า"
"แม่ก็อยากให้แต่งอยู่แล้วนี่คะ"
"ลิปดาอย่าทำเพื่อประชดแม่ซี่ ชีวิตเราไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรือประชดใครนะ"
"ลิปดาไม่ได้ล้อเล่นค่ะ ลิปดาอยากแต่งงานจริงๆ"
ลำเพยพรรณจ้องหลานสาวอย่างคาดคั้น
"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า อย่างเช่น..."
เธอหัวเราะๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะน้าพรรณ กริชเขาให้เกียรติหนูค่ะ แล้วหนูก็จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา เพราะหนูรู้ซึ้งดี ว่าเด็กที่เกิดมาแล้วแม่ไม่พร้อมน่ะเป็นยังไง"
"แต่น้าก็เป็นห่วง อยากให้ดูดีๆก่อน น้าไม่อยากให้หนูพลาด"
"แต่หนูคิดว่าหนูไม่พลาดนะคะน้าพรรณ กริชเป็นคนดี และเขาพร้อมจะดูแลหนูแล้ว"
"ท่าทางน้าคงจะห้ามไม่ได้แล้วใช่ไหม"
วิลิปดาเข้าไปกอดน้าสาว
"หนูก็อยากอยู่กับน้าพรรณนานๆ นะคะ แต่วันนี้หนูเจอคนที่ใช่ หนูอยากให้น้าพรรณยินดีไปกับเราด้วย"
ลำเพยพรรณลูบผมหลานสาวเบาๆ อย่างอ่อนโยน แต่ในใจยังนึกห่วง
คืนวันต่อมา พิมพ์สนมแต่งตัวเซ็กซี่เข้ามาในผับ คตกริชมองอย่างแปลกใจ
"คุณพิมพ์ วันนี้แต่งตัวแปลกไปนะครับ"
พิมพ์สนมเข้ามานั่งข้างๆ เขา
"พิมพ์อยากเปลี่ยนตัวเองบ้างน่ะค่ะ คุณกริชคิดว่าไงคะ"
"ครับ ก็แปลกตาดี แต่ผมชอบแบบเก่ามากกว่า"
"แต่พิมพ์อยากให้คุณกริชชอบพิมพ์ในทุกแบบนี่คะ"
พิมพ์สนมซบคตกริช เขาเขยิบออกนิดหน่อยอย่างเกรงใจ
"ระวังใครเห็นนะครับคุณพิมพ์"
"คุณเพาไม่อยู่ พิมพ์ก็ไม่แคร์อะไรทั้งนั้นค่ะ"
พิมพ์สนมอิงแอบ คตกริชไม่กล้าปฏิเสธจำต้องนั่งนิ่ง ดูฟองแอบถ่ายรูปไว้อีก
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 19 (ต่อ)
เวลาต่อมา พิมพ์สนมเดินมาเข้าห้องน้ำ เสียงหัวเราะดูฟองไล่ตามหลังมา พิมพ์สนมหันไปตาเขียวปัด ดูฟองมองพิมพ์สนมหัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยัน
"จะเปลี่ยนลุคแต่ไม่ดูสารรูปตัวเองเล้ย"
"ฉันไม่แรดเหมือนแกนี่"
ดูฟองหัวเราะร่าที่ยั่วพิมพ์สนมได้
"ต๊าย...แอ๊บต่อไม่ไหวแล้วเหรอย่ะนังเลขาแอ๊บแบ๊ว ทำแอ๊บผู้ดี ที่แท้ก็ปากสลัม"
"ดีกว่าแกทำตัวสลัมตั้งแต่เกิด"
ดูฟองเริ่มโมโห
"อีปากโถส้วม! ทำดัดจริตแอ๊บแบ๊ว พอมาเจอคุณกริชเลยแอ๊บแตก ระริกระรี้ร่านผู้ชายยิ่งกว่าโสเภณีชั้นต่ำ คุณเพาปล่อยเนื้อไว้กับเสือแท้ๆ"
"ฉันให้คุณเพาเอาแกออกได้ทุกเมื่อ"
"แกน่ะเหรอจะเอาฉันออก ระวังตัวแกไว้ให้ดีเถอะ จะโดนไล่ออกเป็นคนแรก"
"ฉันไม่กลัว"
"ก็เอาซี่ ลองดูไหมว่านอกจากไล่ออกแล้วจะโดนอะไรอีกบ้าง"
พูดจบดูฟองก็เดินออกไป พิมพ์สนมมองตามด้วยความแค้นใจ
ในห้องพักโรงแรมที่ญี่ปุ่น ของวันใหม่ ลำเพาภาเก็บของใส่กระเป๋าเสร็จเรียบร้อยเตรียมเดินทางกลับเมืองไทย เธอนึกอะไรขึ้นได้ จึงไลน์หาคตกริชอย่างมีความสุข
"พรุ่งนี้กริชอย่าลืมไปรับฉันที่สนามบินด้วยนะจ๊ะ อยากเจอเธอเร็วที่สุด"
คตกริชอ่านไลน์ของลำเพาภาอยู่ที่มุมหนึ่งในบริษัท แล้วตอบกลับไป
"ครับคุณเพา เจอกันที่สุวรรณภูมิครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ"
แต่แล้วคตกริชก็สะดุ้ง เมื่อเห็นใครบางคนชะโงกดูเขาอยู่
"อ่านไลน์อยู่เหรอคะ"
เขารีบเก็บมือถือก่อนตอบวิลิปดา
"อ๋อครับ"
"อย่าลืมนะคะ อาทิตย์นี้เรามีนัดกับคุณแม่ไว้ ลิปดาไลน์ไปคุยกับท่านแล้ว ท่านบอกว่าจะเคลียร์คิวให้"
"ผมจะทำตัวให้ว่างครับ"
"ดีค่ะ เพราะท่านยุ่งมาก กว่าจะได้คิวมายากจริงๆ"
"ตกลงนัดที่ไหนครับ"
"ที่บ้านคุณน้าค่ะ อ้อ...ตอนคุยกันท่านถามเรื่องแต่งงานแล้วก็ดีใจด้วยที่เราซื้อบ้านได้"
"แล้วลิปดาตอบแม่ว่ายังไง"
"ก็ตอบว่าเราจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้"
"แม่ไม่ว่าอะไรเหรอครับ"
"ท่านเร่งให้เราแต่งกันค่ะ ไม่ว่าจะเพราะอะไร ฉันก็ดีใจที่เราได้แต่งงานกัน"
เขาจับมือเธอไว้อย่างมีความสุข แล้วลูบมือเธอไปมา
"ลิปดา..." คตกริชถอนใจ หยั่งเชิง "ถ้าวันนึงคุณรู้ว่าผมทำอะไรผิดพลาด คุณไม่เกลียดผมแน่นะ"
"เกลียดได้ยังไง ในเมื่อคุณเคยทำทุกอย่างเพื่อฉันมาแล้ว ฉันแยกได้ว่า สิ่งไหนผิดหรือถูก ความรักกับความเกลียดก็ต้องแยกให้ได้เหมือนกัน" แล้วเธอก็แอบสงสัย "คุณมีอะไรยังไม่ได้บอกลิปดาหรือเปล่าคะ"
คตกริชสั่นหัว
"ผมบอกลิปดาไปทุกอย่างแล้ว แค่รู้ว่าลิปดาไม่เกลียดผม ผมก็พอใจแล้วละ สำหรับผมน่ะคงรักลิปดาอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าวันนึง ลิปดาจะไม่รักผมแล้วก็เถอะ"
"แหม...อ้อนล่วงหน้าซะขนาดนี้ ลิปดาจะไม่รักได้ยังไงคะ"
ลิปดาซบกับไหล่ของเขา คตกริชโอบไหล่เธอไว้แล้วตัดสินใจว่า วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็จะขอมีความสุขกับวันนี้ให้มากที่สุดก็แล้วกัน
วันใหม่ เครื่องบินร่อนลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิ ลำเพาภานั่งพักดื่มกาแฟอยู่กับคตกริช ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่งในสนามบิน
"หลานฉันเขาจะแต่งงาน ถ้าเรื่องเขาเรียบร้อยแล้ว ฉันกับเธอคงจะ... จัดการกับตัวเองได้ง่ายขึ้น"
"หมายความว่ายังไงครับคุณเพา"
"เธอไม่ต้องการที่จะร่วมชีวิตกับฉันเหรอ"
คตกริชตกใจรีบปฏิเสธ
"แต่...ผมกับคุณเพา เป็นไปได้เหรอครับ ในเมื่อเราแตกต่างกันมาก อยู่อย่างนี้คุณเพาก็พบผมบ่อยๆ นี่ครับ"
"แต่ฉันต้องการจากเธอมากกว่านั้น ฉันต้องการมากกว่าที่เธอให้ ฉันเกลียดการหลบซ่อน เพราะชีวิตของฉันเคยหลบซ่อนมามาก ฉันอยากทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ เธอเป็นส่วนนึงที่ฉันจะขาดไม่ได้"
คตกริชอึ้งไปอย่างพูดไม่ออก ลำเพาภาจับมือเขามา
"ฉันสนับสนุนเธอ ก็เพราะเธอไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ เธอเป็นคนดี คนดีของฉัน"
คตกริชหน้าเครียด ไม่อยากเป็นคนดีของลำเพาภา
อ่านต่อตอนที่ 20
