น่ารัก ตอนที่ 19
กลางดึกคืนนั้น โลลิต้า และชีฟอง เดินเข้ามาในห้องผ่าตัด ใบหน้าสวยขององค์หญิงหมองเศร้า แนวหน้าเดินตามเข้ามา ถามอย่างร้อนใจ
“องค์หญิง ทำไมต้องเสด็จกลับไปฮวาซาเร็วขนาดนั้นพะยะค่ะ”
โลลิต้าอึ้ง หันมองแนวหน้าอย่างลำบากใจ ชีฟองเห็นอาการแนวหน้าแล้วยิ่งสงสัยว่าแนวหน้าคิดอะไรกับโลลิต้า
“องค์หญิงมีภารกิจหลายอย่างที่ต้องกลับไปเตรียมตัว ถ้าช้าจะไม่ทันกำหนดการค่ะ” ชีฟองว่า
“กำหนดการอะไรครับ” แนวหน้าฉงน โลลิต้าห้าม “พี่ชีฟอง”
ชีฟองขุ่นเคืองกับท่าทีแนวหน้าจนไม่ยอมฟัง โพล่งขึ้นมา
“พิธีอภิเษกสมรสระหว่างองค์หญิงโลลิต้ากับท่านชองปอลค่ะ” แนวหน้าใจหล่นวูบ หน้าซีดเป็นกระดาษ นิ่งเป็นหินไปเลย
โลลิต้าเองก็อึ้งไม่แพ้กัน ชีฟองจดสายตามองอาการแนวหน้าที่หน้าถอดสี ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าแนวหน้าต้องแอบชอบองค์หญิง
ไม่นานต่อมาชีฟองกำลังยืนคุยอยู่กับปิแอร์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“เฝ้าองค์หญิงให้ดีๆ นะปิแอร์ ฉันกลับไปเก็บเสื้อผ้าให้องค์หญิงเสร็จแล้วจะรีบกลับมา”
“ไม่ต้องห่วงครับผม ยุงแม้แต่ตัวเดียวผมก็จะไม่ให้บินเล็ดลอดเข้าไม่ได้ครับผม”
มียุงดวงซวยบินผ่านหน้า ปิแอร์ตบยุงโชว์ทันที ขณะที่นาย จีจี้ แนวหน้า และขิง เดินออกมาจากห้อง “ไปครับคุณชีฟอง” แนวหน้าเอ่ยชวน
“ฝากดูองค์หญิงกับเจ๊ฟินด้วยนะขิง...แล้วพรุ่งนี้เช้าพี่จะรีบมา” จีจี้ว่า ขิงพยักหน้ารับ “ได้ฮะ”
แนวหน้ามองขิงที่ยังเศร้าโศกไม่หายเรื่องไผท แล้วถอนใจ จากนั้น แนวหน้า นาย จีจี้ ชีฟองเดินออกไป
ปิแอร์ยืนเฝ้าหน้าห้องอย่างแข็งขัน ขิงเดินกลับเข้าห้องไป
แนวหน้าเปิดประตูเข้าบ้านมาพร้อมกับชีฟอง
“แล้วคุณนายนายกับคุณจีจี้กลับกรุงเทพฯ คืนนี้เลยเหรอคะ”
“ครับ พรุ่งนี้เฮียกับเจ้มีงานแต่เช้า”
ชีฟองพยักหน้ารับรู้ “งั้นชีฟองขึ้นไปเก็บของให้องค์หญิงก่อนนะคะ” “ให้ผมช่วยเก็บไหมครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ของขององค์หญิงไม่ใช่ใครที่ไหนจะมาแตะต้องได้”
แนวหน้าชะงักค้าง รับรู้ได้ว่าชีฟองกำลังจะเตือนอะไรตัวเองอยู่
ฟากฟินนั่งหลับอยู่ที่โซฟาตรงส่วนรับแขกในห้องผ่าตัด โลลิต้านั่งเฝ้าไผทอยู่ที่เตียงด้านหนึ่ง โดยมีขิงนั่งเหม่ออยู่อีกด้าน น้ำตาไหลรินออกมาแล้วรีบเช็ดทันที โลลิต้ามองขิงที่ดูเป็นห่วงไผทมาก ลุกขึ้นเดินมายื่นทิชชู่ให้
“ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณไผทจะต้องปลอดภัย หญิงอธิษฐานขอพรเทพฮวาซาให้ช่วยคุ้มครองคนดีอย่างคุณไผทแล้ว”
“ฮะ” ขิงชะงักนิดๆ พยายามหาคำเพื่อจะอธิบาย “คือ...ที่จะร้องไห้เพราะไผทเค้าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดคนเดียวของขิง ขิง...” สุดท้ายขิงร้องไห้โฮออกมาอีก เพราะกลั้นไม่อยู่แล้ว
โลลิต้ามองขิงนิ่งๆ รู้สึกว่าขิงดูไม่ใช่ทอม และห่วงไผทมาก “คุณขิงคะ”
“ขิงขอตัวก่อนนะเพคะ ง่วงจังเลย เดี๋ยวขิงไปเชิญคุณราอูลเข้ามานั่งเป็นเพื่อนองค์หญิงนะเพคะ”
ขิงรีบตัดบทแล้วรีบรุดเดินออกไปเพื่อกลบพิรุธ โลลิต้ามองตาม เข้าใจทุกอย่าง
เช้ามืด ขิงยืนคุยกับแนวหน้าอยู่ที่มุมหนึ่ง แถวริมทะเลหน้าบ้านพักแนวหน้านั่นเอง “ทำไมไผทถึงตามมาที่นี่ได้” แนวหน้าถอนใจหนักหน่วง เครียดจัด “ไผทรู้เรื่องที่พี่ปลอมตัวเป็นมันในบล็อกแล้ว แล้วก็อ่านสมุดบันทึกของพี่จนหมด มันรู้ความรู้สึกของพี่ทุกอย่าง”
ขิงครุ่นคิด “ต้องเป็นคืนนั้นแน่เลย...ที่ไผทคุยกับองค์หญิง แล้วองค์หญิงพูดเรื่องบล็อก ขิงอุตส่าห์แก้ตัวแทนพี่แนวแล้วนะ ไม่นึกเลยว่าไผทจะนึกออก”
“ไม่เป็นไรหรอกขิง ความจริงเป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน พี่เองก็รู้สึกผิดกับไผทมาตลอดที่ทำแบบนั้น”
“แล้วไผทโกรธพี่แนวมากไหม”
“มันไม่ต่อยพี่ก็บุญแล้ว แต่พี่เข้าใจมันนะ...ก่อนเกิดเรื่องมันยังบอกให้พี่ไปสารภาพความจริงกับองค์หญิงเลย มันบอกว่าไม่นึกเลยว่าพี่จะขี้ป๊อดแบบนี้”
“แล้วพี่แนวได้บอกความจริงองค์หญิงไปหรือยัง”
“ขิง...ถ้าพี่กล้าได้ครึ่งนึงของไผท เรื่องมันคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก พี่มัวแต่คิดมาก กลัวผิดหวัง กลัวเสียฟอร์ม กลัวเค้าจะโกรธ กลัวไปซะหมด ไม่ได้เรื่องจริงๆ” แนวหน้าด่าตัวเอง
ขิงมองแนวหน้าอย่างเข้าใจและสงสาร “แต่บอกตอนนี้ก็ยังไม่สายนะคะ”
“ความจริงบางอย่างมันก็ไม่ได้น่าฟังหรอกขิง ปล่อยให้นายพรหมลิขิตเป็นแค่เพื่อนที่แสนดีในบล็อกต่อไปเถอะ...อย่าให้พี่ต้องเป็นคนทำลายความทรงจำที่ดีขององค์หญิงด้วยตัวของพี่เองเลย”
เสียงขุ่นเขียวของชีฟองดังเข้ามา “หมายความว่า ที่แท้คุณแนวหน้าคือนายพรหมลิขิตงั้นเหรอคะ”
แนวหน้ากับขิงสะดุ้ง หันไปมองแล้วเห็นว่าชีฟองยืนอยู่แถวนั้นด้วย แนวหน้าตะลึง
“พวกคุณกล้าดียังไง ถึงได้หลอกองค์หญิงแบบนั้น”
ชีฟองโกรธสุดขีด สะบัดหน้าเดินหนี แนวหน้าตกใจ รีบเดินตาม
ชีฟองเดินหนีแนวหน้า และขิง เข้ามาในบ้าน แนวหน้ารีบวิ่งมาดักหน้าไว้ ขิงตามมาหยุดข้างๆ
“คุณชีฟองฟังผมก่อนนะครับ”
ขิงช่วยพูด “ใช่ฮะ พี่แนวเค้าไม่ได้ตั้งใจโกหกองค์หญิงเลย”
ชีฟองย้อนเอา “เหมือนที่คุณขิงไม่ได้ตั้งใจโกหกว่าเป็นทอมน่ะเหรอคะ” ขิงชะงัก ชีฟองระบายความรู้สึกต่อ
“พวกคุณคิดว่าตัวเองฉลาดมากใช่มั้ยคะ คิดจะหลอกคนป่าคนดอยได้ง่ายๆ ชีฟองจะบอกให้นะคะว่าชาวฮวาซาไม่ได้โง่ หลอกง่ายอย่างที่พวกคุณคิด”
แนวหน้าพยายามอธิบาย “คุณชีฟองครับ ผมรู้ว่าผมผิด คุณชีฟองจะโกรธ จะเกลียด จะด่าผมยังไงก็ได้ แต่ผมขอร้อง คุณชีฟองช่วยเก็บเรื่องที่ผมคือนายพรหมลิขิตเป็นความลับได้ไหม”
ชีฟองชะงักมองแนวหน้า “ทำไมชีฟองต้องทำเพื่อคนโกหกอย่างคุณแนวด้วยคะ”
“ไม่ใช่เพื่อผมครับ แต่เพื่อองค์หญิง...ผมสัญญาว่าหลังจากนี้ นายพรหมลิขิตจะไม่ไปรบกวนองค์หญิงอีกแล้ว เพราะเค้าจะหายไปจากโลกนี้” “พี่แนว” ขิงสงสารแนวหน้ามาก
“ถ้าคุณรักษาสัญญาของคุณได้ ชีฟองก็จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะความจริงแล้ว ไม่ว่าคุณหรือคุณไผทคือนายพรหมลิขิต คุณทั้งสองคนก็ต้องเลิกติดต่อกับองค์หญิงอยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อองค์หญิงต้องเข้าพิธีอภิเษกสมรสเร็วๆ นี้”
แนวหน้าอึ้ง เพราะสิ่งที่ชีฟองพูดคือความจริง ขิงตกใจมาก โทรศัพท์ของแนวหน้าดังขึ้น
“ว่าไงปิแอร์” แนวหน้าโพล่งเสียงดัง “ไผทออกจากห้องผ่าตัดแล้วงั้นเหรอ ขอบใจมากนะ”
ขิงดีใจมาก วิ่งนำออกไปก่อน คนอื่นๆ พากันตามไป
อ่านต่อหน้า 2
น่ารัก ตอนที่ 19 (ต่อ)
ไผทถูกนำตัวออกมาในห้องพักฟื้นแล้ว เวลานั้นคุณหมอเจ้าของไข้ ตรวจอาการของไผทที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง มีสายน้ำเกลือ ระโยงรยางค์ มีเครื่องตรวจนู่นนี่ของคนไข้อาการหนักวางเต็มไปหมด แนวหน้า โลลิต้า ขิง ชีฟอง นาย จีจี้ ฟิน และนายพลราอูลยืนมองรอบเตียงอย่างเป็นห่วง
“หมอผ่ากระสุนออก แล้วก็เย็บแผลให้เรียบร้อยแล้ว แต่เรียนตามตรงเลยนะครับว่าอาการก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ กระสุดเฉียดเส้นเลือดใหญ่ ทำให้คนไข้เสียเลือดมาก หมอต้องขอรอดูอาการ...ถ้าพ้น 24 ชั่วโมงได้ก็น่าจะปลอดภัยครับ”
ทุกคนชะงัก เพราะอาการไผทยังคงน่าเป็นห่วง
ฟินครวญคร่ำ “โธ่ ไผทของพี่”
“หมอขอตัวนะครับ”
“ขอบคุณนะครับหมอ”
โลลิต้ามองไผทสักครู่ ก่อนตัดสินใจบอกทุกคน
“คุณไผทออกจากห้องผ่าตัดแล้ว หญิงก็คงต้องลาทุกคนแล้วล่ะค่ะ”
จีจี้ตกใจ “ทำไมไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นด้วยล่ะเพคะ ไผทยังไม่พ้นขีดอันตรายเลย”
“รอให้ไผทฟื้นก่อน แล้วค่อยไปก็ได้นะเพคะ”
โลลิต้ายิ้มเศร้า “ไม่ได้หรอกค่ะ หญิงสัญญากับท่านพ่อไว้แล้ว และเวลาของหญิงก็คงหมดแล้วจริงๆ” องค์หญิงหันมาทางราอูล “ท่านนายพลคะ... หญิงพร้อมแล้ว”
“กระหม่อมจะไปเตรียมรถให้ก่อนนะพะย่ะค่ะ”
ราอูลคำนับโลลิต้าแล้วเดินออกไป
แนวหน้ามองโลลิต้าเศร้าๆ ใจหายที่องค์หญิงของเขาต้องกลับแล้ว
“แล้วองค์หญิงจะกลับมาที่นี่อีกไหมพะยะค่ะ” “หญิงไม่ทราบค่ะ แต่คง...จะอีกนาน”
โลลิต้ามองหน้าทุกคน เหมือนจะเก็บความทรงจำไว้ “หญิงขอบคุณทุกคนมากนะคะ ที่ช่วยดูแลหญิงตลอดเวลาที่หญิงอยู่ที่นี่ หญิงมีความสุขมากค่ะที่ได้อยู่กับพวกคุณ...ถ้าพวกคุณไปที่ฮวาซา...ขอให้หญิงได้มีโอกาสต้อนรับพวกคุณอีกนะคะ”
แนวหน้ามองโลลิต้าอย่างเศร้าๆ ชีฟองเหลือบมองเห็นแววตานั้น
“คุณแนวหน้าคะ หญิงขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะคะ”
แนวหน้ามองโลลิต้า นึกสงสัยว่าจะคุยเรื่องอะไร
ต่อมาไม่นาน แนวหน้ายืนอยู่กับโลลิต้าที่มุมหนึ่ง แนวหน้ามองลุ้นว่าองค์หญิงจะพูดเรื่องอะไรกับตนที่สุดองค์หญิงเปิดปาก
“ตอนนี้ฮวาซาเหนือทำทุกทางเพื่อบีบให้หญิงกลับประเทศ หญิงจำเป็นต้องกลับไปอภิเษกกับพี่ชองปอล เพื่อเบี่ยงความสนใจไม่ให้ฮวาซาเหนือรู้ว่าเรายังทำสารคดีกันอยู่”
แนวหน้าตกใจมาก “นี่...ที่องค์หญิงทรงยอมอภิเษกแค่เพื่อให้สารคดีชุดนี้สำเร็จอย่างนั้นเหรอพะยะค่ะ”
โลลิต้ายิ้มเศร้า “ไม่ใช่แค่เพื่อสารคดีหรอกค่ะ แต่เพื่อแผ่นดินฮวาซาใต้...ท่านพ่ออยากให้คุณรีบทำสารคดีให้เสร็จก่อนที่พิธีอภิเษกสมรสระหว่างหญิงกับพี่ชองปอลจะเกิดขึ้น”
แนวหน้าฉงน “ทำไมต้องเสร็จก่อนพระราชพิธีด้วยพะยะค่ะ”
“ก็เพราะถ้าหญิงอภิเษกกับพี่ชองปอลก่อนพิธีเปิดประเทศ...เมื่อนั้นฮวาซาใต้ก็จะถูกฮวาซาเหนือควบคุมจนไม่อาจเปิดประเทศได้ แล้วสารคดีชิ้นนั้น ก็จะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง”
แนวหน้าอึ้ง เพิ่งเข้าใจ
“คุณแนวหน้าคะ...ประชาชนในฮวาซาใต้คาดหวังจะเห็นการรวมประเทศอย่างสมศักดิ์ศรี เราจะต้องรวมกับเค้าโดยไม่เป็นรองหรือถูกเค้าเอารัดเอาเปรียบ...ความหวังเดียวของพวกเราก็คือสารคดีชิ้นนี้นะคะ”
แนวหน้าให้คำมั่น “ไม่ต้องห่วงพะยะค่ะ กระหม่อมสัญญาด้วยชีวิตว่ากระหม่อมจะทำสารคดีชิ้นนี้อย่างสุดหัวใจ และจะรักสารคดีชิ้นนี้ให้เหมือนกับคนฮวาซาใต้รักประเทศ...เพราะนอกจากแผ่นดินเกิดของกระหม่อมแล้ว ก็ไม่มีที่ไหนที่สวยงามและสร้างความทรงจำดีๆให้กระหม่อมได้มากเท่ากับฮวาซาใต้อีกแล้ว”
โลลิต้าน้ำตาคลอ มองแนวหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณมากนะคะคุณแนว...หญิงขอขอบคุณคุณล่วงหน้าจากหัวใจชาวฮวาซาใต้ทุกคน”
โลลิต้ายิ้มอย่างเป็นมิตรให้ แนวหน้ามองใบหน้าขององค์หญิงรัชทายาทแห่งฮวาซาใต้ เหมือนจะจารจำไปชั่วชีวิต
ขณะเดียวกัน ชองปอลเดินกร่างเข้ามาในโรงพยาบาล โดยมีทหารฮวาซาเหนือคอยเคลียร์ทางเดิน ชองปอลเดินกร่าง ยิ้มหน้าบาน อย่างผู้ชนะ
โลลิต้านั่งอยู่ข้างเตียง มองไผทที่ยังนอนหลับสนิทอยู่
“หญิงเคยคิดว่าพรหมลิขิตนำทางให้เรามาพบกันแม้ว่าเราจะอยู่ห่างกัน...และคราวนี้ก็คงเป็นพรหมลิขิตอีกเช่นกันที่ทำให้เราต้องจากกันอีกครั้ง”
โลลิต้ามองไผทอย่างเศร้าสร้อย
“ถึงแม้ว่าเราทั้งคู่ไม่ได้ถูกลิขิตให้มาเป็น....” องค์หญิงอยากจะพูดคำว่า...คู่กัน แต่พูดไม่ออก “...แต่คุณไผทก็จะเป็นนายพรหมลิขิต...เพื่อนแท้ของหญิงตลอดไปใช่มั้ยคะ”
โลลิต้ามองไผทน้ำตานองหน้า “ลาก่อนนะคะคุณไผท”
โลลิต้าหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า วางไว้ข้างหมอนของไผท ใบหน้าของไผทที่หลับไหล เหมือนได้ยินเสียงโลลิต้าในความฝัน
โลลิต้าเดินออกไป พบว่าข้างหมอนของไผทคือแหวนดอกหญ้าที่ไผทเคยให้องค์หญิงนั่นเอง
โลลิต้าเดินออกมาจากห้องพัก ชีฟอง ราอูล ปิแอร์ ยืนรออยู่ แนวหน้า นาย จีจี้ ฟิน และขิงยืนรอส่งอีกมุมหนึ่ง ชองปอลเดินเข้ามาพร้อมกับทหารฮวาซา
“พี่ชองปอลดีใจจริงๆ ที่น้องหญิงตัดสินใจกลับพร้อมพี่...เชิญค่ะ”
ชองปอลยกแขนให้โลลิต้าควง โลลิต้าหันกลับมามองทุกคนเพื่อบอกลาอีกครั้ง ทุกคนทำความเคารพองค์หญิง
แนวหน้ามองโลลิต้าอย่างเจ็บปวดสุดจะประมาณ ก่อนทำความเคารพอย่างช้าๆ
“ลาก่อนค่ะ ทุกๆ คน”
โลลิต้าสูดลมหายใจลึกๆ แล้วหันไปแตะแขนชองปอลเบาๆ ชองปอลยิ้มย่องแล้วเดินไปกับโลลิต้า ราอูล ชีฟอง ปิแอร์ และ ทหารชองปอล เดินตามไป
แนวหน้ามองตามองค์หญิงอย่างอาลัยอาวรณ์ น้ำตาลูกผู้ชายคลอเบ้า ก่อนจะหยดรินลงมา
เวลาเดียวกันนั้น ร่างไผทที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง คล้ายรับรู้ถึงการจากลาขององค์หญิงโลลิต้า และพยายามจะกลับมาหาให้ได้
เครื่องวัดความดันและชีพจนหัวใจขยับขึ้นลง เต้นแรงขึ้น คล้ายกับว่าไผทกำลังต่อสู้กับอาการป่วย เพื่อจะฟื้นคืนมา นิ้วของไผทค่อยกระดิกนิดๆ ไผทเริ่มขยับเปลือกตา เริ่มรู้สึกตัว
ฟินเดินกลับเข้ามาดูพอดี เห็นไผทขยับตัวก็ร้องขึ้นอย่างดีใจ
“ไผท...ไผท ไผทรู้สึกตัวแล้ว หมอ ทุกคน! ไผทรู้สึกตัวแล้ว”
อ่านต่อหน้า 3
น่ารัก ตอนที่ 19 (ต่อ)
หลังฟื้นจากการผ่าตัด ไผทถูกนำตัวกลับมาพักฟื้นและรักษาร่างกายต่อที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ ทันที โดยในเวลานี้ไผทนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ฟิน และแนวหน้ายืนมองอยู่
”ดีนะเจ๊ ที่ไผทมันแข็งแรงเลยฟื้นตัวเร็วกว่าที่หมอบอก ก็เลยย้ายมาที่กรุงเทพฯ ได้เร็ว”
“ใช่...ได้ย้ายมาที่นี่ค่อยดีหน่อย พี่จะได้แวะมาดูได้ทุกวันW
ขิงเดินกลับเข้ามาพอดี เจ๊ฟินหันไปถาม
“ส่งพ่อแม่ไผท เรียบร้อยแล้วใช่ไหมจ๊ะขิง”
“ค่ะพี่ฟิน”
“ขอบใจมากนะจ๊ะ...”
น้ากล้วย คันขับรถ และผู้ช่วยฟินเดินเข้ามาในห้อง
“คุณฟินครับ...นักข่าวรอที่ห้องเรียบร้อยแล้ว เชิญได้เลยครับ”
“ไปไอ้แนว...”
แนวหน้าอิดออด ออกอาการเซ็ง “นี่ตกลงผมต้องไปนั่งโกหกคนทั้งประเทศกับเจ๊ด้วยเหรอ”
เจ๊ฟินฉุน “หรือแกอยากให้คนทั้งประเทศเค้ารู้ว่าไผทโดนคนของท่านชองปอลยิง เพราะคิดจะไปแย่งองค์หญิงโลลิต้า ฮะ ว่าไง”
แนวหน้าอึ้ง จำนวนด้วยเหตุผลไป
ที่อุทยานวังฉวาซาใต้ บริเวณสวนดอกไม้ เย็นวันเดียวกัน องค์หญิงโลลิต้า ท่านธูล และชองปอล นั่งดื่มน้ำชากันอยู่ มีทหารรายล้อมคอยอารักขา ชองปอลนั้นหน้าตาเบิกบานมีความสุขล้นโลก แต่โลลิต้าดูเฉยเมย เศร้าสร้อย
ท่านธูลเอ่ยขึ้น “ขอบใจมากนะชองปอลที่พาลูกหญิงกลับมาอย่างปลอดภัย”
“มันเป็นหน้าที่ที่พระคู่หมั้นอย่างชองปอลสมควรจะทำอยู่แล้วพะยะค่ะ...ว่าแต่ตอนนี้ท่านอายุ่งอยู่ไหมพะยะค่ะ”
ท่านธูลมองฉงน “ชองปอลมีอะไรเหรอ”
“ชองปอลใจร้อน อยากให้ท่านอาดูเรฟเฟอร์เร้นท์งานแต่งงานของน้องหญิงกับชองปอลหน่อย ชองปอลให้ Wedding planner เตรียมไว้ให้ตั้งแต่อยู่ที่เมืองไทย”
ท่านธูลปรายตาไปมองโลลิต้าที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร รับรู้ว่าพระธิดาไม่ค่อยเต็มใจ
“แต่อาว่าตอนนี้เพิ่งเดินทางกลับมากันเหนื่อยๆ เดี๋ยววันหลังค่อยดูก็ได้”
“ชองปอลไม่เหนื่อยเลยพะยะค่ะ...” พลางชองปอลผายมือบังคับในที “เชิญพะยะค่ะท่านอา...” จากนั้นหันมาทางโลลิต้า “ไปค่ะน้องหญิง…”
โลลิต้า และท่านธูลจำต้องเดินตามชองปอลไป
ที่ห้องแถลงข่าวโรงพยาบาล ภาพไผทที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ในไอแพดของฟินถูกโชว์ในนักข่าวที่มารออยู่เต็มห้องดู นักข่าวกดถ่ายภาพที่ฟินกำลังโชว์ระรัว แนวหน้า และคุณหมอเจ้าของไข้นั่งอยู่ข้างๆ ด้วย
หมอเอ่ยขึ้น “เพราะคนไข้เป็นคนแข็งแรง อาการก็เลยดีขึ้นมากแล้วครับ”
นักข่าว 1 ถามทันที “ถ้าอย่างนั้นทำไมยังต้องห้ามเยี่ยมอยู่คะ”
“หมออยากให้คนไข้ได้พักฟื้นกว่านี้ก่อน...อีกอย่างคนไข้เพิ่งย้ายโรงพยาบาลมาด้วยครับ”
ฟินเสริมขึ้น “แต่ถ้าน้องๆ แฟนคลับคนไหนคิดถึงไผท เขียนข้อความลงสมุดเยี่ยมนี่ได้นะคะ พี่ให้ทีมงานไปตั้งไว้ที่ล็อบบี้โรงพยาบาลแล้วค่ะ”
นักข่าว 1 ซัก “แน่ใจเหรอคะว่าแผลของไผทที่เห็นอยู่ในรูป เกิดจากอุบัติเหตุรถคว่ำจริงๆ ไม่ได้เกิดจากการโดนยิงอย่างที่เค้าลือกันใช่มั้ยคะ...”
ฟินรีบแย่งตอบทันที
“โอ๊ย โดนยิงอะไรคะ ข่าวลือทั้งนั้น คนน่ารักน่าเอ็นดูอย่างไผทจะไปมีเรื่องกับใครได้...ไผทเค้ารถชนเพราะหลับในจริงๆ ค่ะ”
นักข่าว 1ไม่เลิกสงสัย “แต่ปกติเวลาไปต่างจังหวัดไผทเค้ามีคนขับรถไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมคราวนี้ขับไปคนเดียว หรือไม่อยากให้ใครรู้ว่าไปหาใครคะ”
นักข่าว 2 ซักอีก “หรือว่าจะไปหาเจ้าหญิงโลลิต้าจากฮวาซาใต้ที่เคยเป็นข่าวด้วยกันคะ”
ฟินจ๊ะจ๋า “พี่ยืนยันได้ว่าไผทไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับองค์หญิงแน่นอนค่ะ ที่วันนั้นไผทต้องขับรถเอง ก็เพราะต้องรีบไปคุยโปรเจ็คท์ใหม่ค่ะ ใช่มั้ยคะคุณแนวหน้า”
แนวหน้ารับลูก “เอ่อ..ใช่ ครับ... คือวันนั้นไผทเค้าเพิ่งทำงานเสร็จ ประมาณ 2 ทุ่มก็รีบขับรถมาหาผมที่ปราณบุรี เพราะผมกำลังดูโลเคชั่นถ่ายหนังสั้นเรื่องใหม่อยู่ ผมบอกเค้าว่าถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมาก็ได้ แต่เค้าก็จะมาให้ได้ แล้วพอตอน 4 ทุ่มกว่าๆ ผมถึงได้ข่าวว่าเค้าหลับในแล้วชนเข้ากับต้นไม้ข้างทางครับ”
นักข่าว 2 ถามอีก “แล้วองค์หญิงท่านได้มาดูอาการของไผทบ้างหรือเปล่าคะ”
“อู๊ย... พูดอะไรเป็นการ์ตูน ตอนนี้องค์หญิงท่านเสด็จกลับประเทศฮวาซาไปแล้วค่ะ น้องๆ หนูๆ อย่าเอาสองเรื่องมาปนกันสิคะ” ฟินว่า
“แสดงว่าเรื่องระหว่างองค์หญิงกับไผทไม่มีอะไรแน่นอนใช่ไหมคะ” นักข่าว 2ถาม
“ไม่มีแน่นอนค่ะ พี่ฟินยืนยัน แล้วตอนนี้องค์หญิงก็กำลังจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับมกุฎราชกุมารแห่งฮวาซาเหนือด้วยค่ะ จริงมั้ยคะคุณแนวหน้า”
นักข่าวต่างพยักหน้ารับรู้กัน แนวหน้าจุก อึ้งไปเมื่อได้ฟังคำนี้อีก
ภาพพระราชวังอังกฤษปรากฏขึ้นอยู่บนจอโปรเจ็คเตอร์ในห้องประชุม ท่านธูล โลลิต้านั่งดูอยู่ด้วยในนั้น โดยชองปอลใช้รีโมทกดเลื่อนภาพไปเรื่อยๆ
“วันพระราชพิธีชองปอลจะจัดบรรยากาศพระราชวังที่ฮวาซาเหนือให้เป็นอย่างนี้เลยพะยะค่ะ”
ชองปอลเลื่อนรูปเปลี่ยนเป็นรูปซุ้มดอกไม้ในสวนที่ดูสวยงาม อลังการสุดๆ
“หน้างานก็จะมีซุ้มดอกไม้ต้อนรับแขกจากนานาประเทศ ซึ่งจะเสด็จร่วมงานทางรถม้า”
ภาพต่อมาเป็นรูปชุดแต่งงานของเจ้าชาย เจ้าหญิงจากประเทศอื่นๆ
“ส่วนอันนี้สำคัญที่สุด... ชุดแต่งงานของพี่กับน้องหญิง”
ชองปอลว่า พลางเลื่อนรูปเป็นภาพบรรยากาศส่วนงานเลี้ยง
“ส่วนงานเลี้ยงชองปอลจะให้มีพระราชพิธีเฉลิมฉลองถึง 3 วันเลยทีเดียว”
โลลิต้าแทรกขึ้น “หญิงว่า มันจะไม่ใหญ่เกินไปเหรอคะพี่ชองปอล”
ชองปอลย้อนแย้ง “นี่ใหญ่ไปเหรอคะ พี่ว่ายังเล็กไปด้วยซ้ำ”
โลลิต้าถาม “แล้วพิธีรวมประเทศล่ะเพคะ พี่ชองปอลทรงเตรียมการรึยัง”
ชองปอลบอกหน้าตาเฉยชา “ยังเลย ใครทำก็ไม่รู้”
“แต่เราน่าจะให้ความสำคัญกับพิธีรวมประเทศฮวาซาเหนือกับใต้มากกว่าพิธีอภิเษกสมรสนะเพคะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ พิธีอภิเษกสมรสระหว่างมกุฎราชกุมารแห่งฮวาซาเหนือ และมกุฎราชกุมารีแห่งฮวาซาใต้ มันต้องยิ่งใหญ่สมเกียรติของเราทั้งสองคน...ส่วนเรื่องพิธีการรวมประเทศฮวาซา น้องหญิงไม่ต้องห่วงนะคะ มันจะต้องยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน”
โลลิต้าครั้นจะเถียง “งั้นก็แล้วแต่พี่ชองปอลเถอะค่ะ”
ชองปอลยิ้ม สาสมใจ
ไม่นานหลังจากนั้น องค์หญิงโลลิต้ายืนใช้ความคิดอยู่ที่ระเบียงด้านหน้าวัง ท่านธูลเดินเข้ามาหา
“คุณนายนายโทร.มาบอกว่าตอนนี้คุณไผทอาการดีขึ้นแล้ว ย้ายไปโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ เรียบร้อย ส่วนการแถลงข่าวก็ผ่านไปด้วยดี คงไม่มีอะไรจะเชื่อมโยงมาถึงฮวาซาได้”
โลลิต้าถอนใจโล่งอก ก่อนจะเป็นทุกข์ต่อ “หญิงนี่แย่จังเลยนะคะท่านพ่อ ไปที่ไหนก็ทำให้คนเดือดร้อนกันไปทั่ว”
“นั่นเป็นเพราะภาระกิจที่เรารับผิดชอบนั้นใหญ่หลวง และมันไม่ใช่เพียงเพื่อตัวเรา แต่เพื่อประชาชนของเรานะลูกหญิง... อย่าลืมว่าลูกยังมีพ่ออีกคนที่จะยืนอยู่เคียงข้างลูกเสมอ”
โลลิต้ากอดท่านธูล น้ำตาเอ่อ “ครั้งหนึ่งหญิงมีเพื่อนที่เค้าก็เคยบอกกับหญิงแบบนี้เพคะ... แต่ตอนนี้หญิงทำให้เค้าต้องเดือดร้อนเพราะหญิง หญิงไม่รู้ว่าเค้าจะยังยินดีอยู่เป็นเพื่อนหญิงอีกหรือเปล่า”
โลลิต้าน้ำตาคลอ ท่านธูลเอะใจกับคำพูดและท่าทีเศร้าๆ ของพระธิดา แต่ไม่ได้ถามอะไรออกไป
ที่แท้ โลลิต้าคิดถึงเขา...นายพรหมลิขิต องค์หญิงพยายามข่มน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล กลัวเพิ่มความกังวลใจให้พระบิดา
อ่านต่อหน้า 3
น่ารัก ตอนที่ 19 (ต่อ)
ขิง กับแนวหน้านั่งทานข้าวอยู่ด้วยกัน อยู่บนโต๊ะกินข้าว ตรงส่วนของห้องรับแขกในห้องพักฟื้นของไผทต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไรกันพักใหญ่ สุดท้ายขิงเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
“ขิงดูตอนแถลงข่าว พี่แนวทำได้ดีเลยนะคะ”
แนวหน้าหนักใจไม่หาย “พี่ไม่ชอบการโกหกแบบนี้เลย”
“แล้วทำไมการโกหกแบบอื่นพี่แนวถึงได้โอเคล่ะ” แนวหน้าถอนใจ เพราะรู้ว่าขิงหมายถึงเรื่องอะไร “กินข้าวเหอะ อย่าคุยเรื่องนี้เลย”
“องค์หญิงเค้าติดต่อมาบ้างมั้ยพี่”
“แน่ะ บอกไม่คุยยังจะถามอีก”
“แล้วพี่ได้เข้าไปทักเค้าในบล็อกบ้างรึยัง”
แนวหน้าถอนใจอีก “นี่ขิงจะคุยให้ได้ใช่ไหม บอกว่าไม่คุยๆ ก็ขยี้ถามจัง”
“ก็ขิงเห็นพี่แนวหน้าบูดตั้งแต่ส่งองค์หญิงกลับฮวาซา ...ขิงก็เป็นห่วงไง”
“ตอนนี้พี่อยากคิดแต่เรื่องงานอย่างเดียว พี่ต้องรีบตัดสารคดีให้เสร็จ ส่วนเรื่องอื่นไว้ทีหลังเหอะ”
“ขิง...พี่แนว อยู่ตรงนั้นใช่ไหมครับ”
ขิงกับแนวหน้าได้ยินเสียงไผทก็รีบลุกไปทันที
ไผทพยายามจะลุกนั่ง ขิงกับแนวหน้าตกใจ ขิงเข้าไปประคองไผทให้ลุกนั่งพิงๆ
“ค่อยๆนะไผท...เป็นไงมั่งไผท ยังเจ็บแผลอยู่มั้ย”
ไผทส่ายหน้า
“เอาน้ำ เอาอะไรมั้ย หิวหรือเปล่า”
ไผทส่ายหน้า “ไม่เป็นไร... ผมนอนนานแล้ว”
“ทีอย่างนี้ล่ะบ่น ปกติแกเรียกร้องการพักผ่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ? ก็นอนให้เต็มที่เลยสิ” แนวหน้าเหน็บเอา
ไผทเซ็ง แล้วนึกได้ “เอ่อ ขิง...องค์หญิงอยู่ไหนเหรอ ทำไมท่านถึงไม่มาเยี่ยมผมเลย”
ขิง กะ แนวหน้า นิ่งงันกันไป
ไผทถามต่อ “วันก่อน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองฝันว่าองค์หญิงมาพูดอะไรกับผมก็ไม่รู้ ตอนนั้นผมเพิ่งฟื้นจากยาสลบมั้ง”
แนวหน้า ชะงัก มองหน้าขิงให้ช่วยบอก
“ไผทไม่ได้ฝันหรอก องค์หญิงเค้ามาพูดกับไผทจริงๆ แต่...ตอนนี้องค์หญิงท่านกลับฮวาซาไปแล้ว”
ไผทตกใจ “ทำไมองค์หญิงรีบกลับล่ะขิง”
แนวหน้าเสริม “ท่านชองปอลมาตามน่ะสิ...เผลอๆคนที่ยิงแกก็อาจจะเป็นคนของท่านชองปอลก็ได้”
ไผทอึ้งไปชั่วครู่ “ผมก็คิดอย่างนั้น”
ขิงเสริม “เพราะแบบนี้ ท่านธูลก็เลยอยากให้องค์หญิงกลับ เพราะกลัวว่าท่านชองปอลจะทำอะไรบ้าๆอีก”
ไผทถอนใจ สีหน้าเศร้าๆ “แล้วนี่พี่แนวได้บอกความจริงกับองค์หญิงหรือยัง” พูดแล้วชะงักนึกได้ว่าขิงอยู่ด้วย “ขอโทษนะพี่แนว”
“ไม่เป็นไร ขิงเค้ารู้มานานแล้ว ก่อนแกอีก”
ไผทตกใจซะเอง “ห๊ะ! โห ขิง...แล้วไม่เห็นบอกกันบ้างเลย”
ขิงยิ้มแหยๆ ไผทหันไปพูดกับแนวหน้าต่อ
“ว่าไง ตกลงพี่ได้บอกความจริงองค์หญิงไปหรือยัง”
“ยังเลย...ไปบอกตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”
ไผทท้วง “ทำไมล่ะพี่ อย่ายอมแพ้ง่ายๆ สิพี่แนว คนเราถ้ารู้สึกดีกับใคร เราก็ควรบอกเค้าไปตรงๆ จะเก็บเอาไว้ทำไม”
ขิงชำเลืองมองไผทแล้วหลบตาวูบ
แนวหน้าตัดสินใจบอก “มันไม่มีประโยชน์แล้ว เพราะที่องค์หญิงต้องรีบกลับ ก็เพราะต้องไปเตรียมอภิเษกกับท่านชองปอล”
“อะไรนะพี่แนว”
ไผททิ้งตัวลงนอน ปวดร้าวในใจ แนวหน้ามองด้วยความสงสาร ไผทรู้สึกตัว
“แล้ว พี่แนวโอเครึเปล่า เฮิร์ทมากมั้ย”
แนวหน้าเซ็ง “เฮ้ย ถามทำไม ชั้นโอเคเว้ย แกพูดได้เยอะขนาดนี้แล้ว คงดีขึ้นแล้วใช่ไหม งั้นฉันไปทำงานของชั้นต่อนะ เดี๋ยวไม่เสร็จ” เขาหันมาบอกขิง “พี่ไปก่อนนะขิง”
แนวหน้ายิ้มให้แล้วเดินออกไปทันที ไผทกับขิงมองตามไปด้วยความสงสาร
พอออกห้องมา แนวหน้าหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องพัก สีหน้าหมองลง ยังเสียใจกับเรื่องโลลิต้าอยู่มาก
ส่วนในห้อง ไผทนอนนิ่งหลับตาลง อย่างปวดร้าว ขิงมองดูด้วยความสงสาร
ตกตอนกลางคืน ที่วังฮวาซาเหนือ ท่านหลุยส์กับราชินีโซเฟียกำลังอบรมชองปอลเรื่องที่ให้ทหารไปทำร้ายไผทจนบานปลายไผท ชองปอลหงุดหงิดที่ถูกดุ
“โชคดีนะที่คนไทยดาราคนนั้นปลอดภัย ถ้าเค้าเป็นอะไรไป ลูกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามมาบ้าง”
“ก็จะไม่มีใครกล้ามายุ่งกับน้องโลลิต้าอีกไงท่านพ่อ” ชองปอลยังอวดเก่ง
ท่านหลุยส์เตือนสติ “ลูกจะต้องหัดคิดให้รอบคอบกว่านี้นะ เรายังมีภารกิจเรื่องการรวมประเทศรอคอยอยู่ ถ้าเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ภาพพจน์ของฮวาซาเหนือจะกลายเป็นประเทศนักเลงชอบรุกรานผู้อื่น”
ชองปอลไม่สนใจ “แต่ลูกก็ทำสำเร็จ แล้วพวกมันก็ไม่กล้าแจ้งความด้วย เพราะ พวกมันก็กลัวภาพพจน์ของไอ้ไผทเสียเหมือนกัน”
ท่านหลุยส์ “อย่าย่ามใจไปชองปอล ตราบใดที่เรายังไม่มีอำนาจเบ็ดเสร็จเหนือฮวาซาใต้ เราจะพลาดไม่ได้ เพราะมันอาจหมายถึงความพ่ายแพ้ตลอดไป”
“ไม่มีทางท่านพ่อ น้องหญิงโลลิต้ากำลังจะแต่งงานกับลูก ฮวาซาใต้ต่างหากที่จะต้องตกอยู่ใต้อำนาจของฮวาซาเหนือตลอดไป จริงมั้ยพะยะค่ะ”
ชองปอลมั่นใจมาก
เช้าวันหนึ่ง โลลิต้าอยู่ในห้องนอนนั่งคิดถึงแต่ไผท เหตุการณ์ตอนไผทเดินไปหยิบดอกลีลาวดีมาแล้วยื่นให้ผุดซ้อนขึ้นมาในห้วงคิด
“เก็บดอกลีลาวดีนี้ไว้นะพะยะค่ะ เพราะวันนี้กระหม่อมมีเรื่องอยากจะบอกองค์หญิง และถ้าองค์หญิงรู้ความจริงแล้วยังคงรู้สึกกับกระหม่อมเหมือนเดิม...ช่วยคืนดอกลีลาวดีนี้กลับมาให้กระหม่อมแทนคำตอบด้วยนะพะยะค่ะ”
คิดแล้วองค์หญิงรัชทายาท ถอนหายใจอย่างเศร้าๆ เพราะคิดถึงไผท
“คุณจะบอกอะไรกับหญิงเหรอคะ คุณไผท”
โลลิต้าเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดดูบล็อกนายพรหมลิขิต ทุกอย่างว่างเปล่า เงียบเหงา คลิกเข้าไปดูข้างใน
โลลิต้าอ่านข้อความนายพรหมลิขิต
ที่เขียนบอกไว้ว่า “ถ้าคุณเหงา คุณมีผมเคียงข้างเสมอ” แล้วไล่สายตาอ่านข้อความให้กำลังใจอื่นๆที่เคยคุยตอบโต้กัน โลลิต้าอ่านแล้วยิ้มขำออกมา คิดถึงนายพรหมลิขิตเหลือเกิน
“คุณจะไม่โกรธหญิงใช่มั้ยคะ”
เห็นชีฟองเดินเข้ามาหา
“องค์หญิงเพคะ ท่านธูลมีรับสั่งหาเพคะ”
ภายในห้องทรงงานท่านธูลในเวลาต่อมา ท่านธูลวางหมายกำหนดการพิธีอภิเษกสมรสที่ทางฮวาซาเหนือส่งมาให้ตรงหน้าโลลิต้า
“ฮวาซาเหนือส่งหมายกำหนดการพิธีอภิเษกสมรสมาให้เรียบร้อยแล้ว...งานจะมีขึ้นในอีก 1 เดือนข้างหน้า นับจากวันนี้”
“ทำไมเร็วอย่างนั้นล่ะเพคะท่านพ่อ”
โลลิต้าอึ้ง นิ่งนาน เพราะไม่อยากแต่งงานกับชองปอลเป็นอย่างมาก
“คือ...เราประวิงเวลาให้นานกว่านี้อีกไม่ได้แล้วเหรอเพคะ”
“ไม่ได้แล้วลูก ยังไงลูกก็ต้องอภิเษก”
“แล้วการเปิดประเทศของเราล่ะเพคะ เราจะทำยังไง”
ท่านธูลครุ่นคิด หนักใจมากๆ
เช้าเดียวกันนายอยู่ในออฟฟิศจีเอ็นเอ็น พูดโทรศัพท์อยู่กับท่านธูล “ตอนนี้เราตัดต่อไปได้ครึ่งนึงแล้วพะยะค่ะ” นายนิ่งฟัง แล้วต้องตกใจ “อะไรนะ ต้องเสร็จภายใน
อีก 2 อาทิตย์นี้” จีจี้ที่อยู่แถวนั้นด้วยหันขวับมามอง “มันจะเป็นไปได้ยังไงพะย่ะค่ะ”
ท่านธูลอยู่ในห้องโทรศัพท์วังฮวาซาใต้ ถอนใจด้วยความกังวล
“ตอนนี้หมายกำหนดการพิธีรวมฮวาซาเหนือกับใต้และการอภิเษกสมรสจะเกิดขึ้นในอีก 1 เดือนข้างหน้า...ถ้าเราปล่อยให้พิธีทั้งสองอย่างนี้เกิดขึ้นก่อนการเปิดประเทศของฮวาซาใต้ สารคดีทั้งหมดที่เราทำกันมาก็คงจะไม่มีประโยชน์”.
“ทำไมล่ะพะยะค่ะ”
“เพราะถ้าเรารวมประเทศกับฮวาซาเหนือ ก่อนการเปิดประเทศ... ฮวาซาเหนือคงใช้วิธีกดดันและแทรกแซงจนทำให้เราไม่สามารถลืมตาอ้าปากได้ซึ่งหมายความว่าฮวาซาใต้จะต้องตกอยู่ใต้ฮวาซาเหนือตลอดไป”
นายอึ้ง
“ผมตัดสินใจแล้วว่า เราจะทำพิธีประกาศเปิดประเทศฮวาซาใต้ ก่อนหน้าพิธีการรวมประเทศ ซึ่งก็คือภายในเวลา 2 อาทิตย์นี้ คุณพอจะทำให้เราได้มั้ยคุณนายนาย”
นายอึ้งหนัก จีจี้เห็นท่าทางพลอยเครียดตาม
ที่ห้องตัดต่อสารคดี แนวหน้ากำลังคุยโทรศัพท์กับนาย ด้านหลังมีเอกำลังตัดสารคดีอยู่
“โห...โคตรการเมืองเลย....โอเคเฮีย ผมจะทำให้เสร็จภายใน 2 อาทิตย์”
แนวหน้าวางสายแล้วเดินกลับมานั่งข้างๆ เอ “อย่าบอกนะว่า…”
แนวหน้าบอก “ลุยต่อเลยพี่เอ เรามีเวลาอีกแค่ไม่กี่วัน”
เอถอนใจเฮือกใหญ่
ภาพในจอ เป็นภาพที่ผาดูดาว ตอนองค์หญิงโลลิต้ากำลังเล่าเรื่องประวัติดวงดาวของฮวาซาใต้ให้ไผทฟัง เอกด play ให้แนวหน้าดูภาพเพื่อตัด
โลลิต้าชี้มือไปพลางอธิบาย “ดาว 2 ดวงที่ส่องสว่างอยู่คู่กันนั่นไงล่ะคะ แล้วก็มีตำนานด้วยนะคะ”
ไผทถาม “ตำนานว่ายังไงเหรอพะยะค่ะ”
“เรื่องมีอยู่ว่า...มีหญิงสูงศักดิ์เกิดไปรักกับนายทหารหนุ่มรูปงามเข้า ทั้งคู่ถูกกีดกันสารพัด สุดท้ายก็ตกลงกันว่าจะหนีไปด้วยกัน ...ทั้งคู่จึงนัดหมายกันว่าในคืนที่จันทร์เต็มดวงครั้งต่อไป”
แนวหน้าชี้มือไปที่หน้าจอ “ตรงนี้ Trim ออกหน่อยนะพี่ มันอืดๆ”
เอขยับเมาท์ เพื่อ Trim อยู่ไปมา นั่นทำให้แนวหน้าต้องเห็นภาพและได้ยินเสียงที่องค์หญิงโลลิต้าพูดอยู่แบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา
แนวหน้ามองภาพโลลิต้าในจอที่กำลังตัดต่ออยู่ คิดถึงเหลือเกิน
ฟากโลลิต้ายืนอยู่ที่ระเบียงหลังห้อง ทอดสายตามองออกไปที่วิวด้านนอก ด้วยสีหน้าหมองหม่น ชีฟองยืนมองด้วยความเป็นห่วง
“องค์หญิงเพค่ะ พี่ซีฟองเก็บดอกไม้มาฝากเพค่ะ”
ชีฟองส่งดอกไม้ให้ โลลิต้ามองดอกไม้เศร้าๆ
“นายพรหมลิขิต…เค้าคงโกรธหญิง…เค้าเลยไม่เคยทักทายหญิงอีกเลย”
“องค์หญิงเพคะ”
“หญิงรู้ค่ะ ว่าหญิงกำลังจะแต่งงาน…แต่..แค่คุยกับเพื่อนก็ไม่ได้หรอค่ะพี่ชีฟอง” สีหน้าองค์หญิงเศร้ามาก
ชีฟองทำท่าจะพูดต่อ เซลีนเข้ามาพอดี
“รถจากวังฮวาซาเหนือที่มารับองค์หญิงไปตัดฉลองพระองค์มาถึงแล้วนะเพคะ”
“ไปบอกเขาว่าสักครู่หญิงจะลงไป”
“เพคะ” เซลีนถวายความเคารพ แล้วเดินออกไป
โลลิต้าสูดลมหายใจลึกเพื่อทำใจ กล้ำกลืนน้ำตา
ชีฟองมองด้วยความสงสาร “องค์หญิงเพคะ” จับแขนองค์หญิงปลอบ
โลลิต้าจับแขนชีฟองออก
“อย่าปลอบเลยพี่ชีฟอง หญิงไม่อยากร้องไห้ หญิงเป็นมกุฎราชกุมารีแห่งฮวาซาใต้ หญิงต้องทำหน้าที่ได้ทุกอย่าง…เพื่อแผ่นดินและประชาชน”
องค์หญิงโลลิต้าเดินนำออกไปอย่างองอาจ ชีฟองตามไป
อ่านต่อตอนที่ 20
