ผัวชั่วคราว ตอนที่ 18
ในมุมโต๊ะสนุ้กเกอร์ คตกริชตรวจความเรียบร้อยของสถานที่ พิมพ์สนมเข้ามาด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ
"คุณกริชคะ"
เขาแปลกใจ
"คุณพิมพ์"
เธอเข้ามากอดคตกริชไว้ เขาดันตัวเธอออกเบาๆ
"ระวังครับ เดี๋ยวใครมาเห็น"
"ไม่เห็นกลัวเลย ก็เรา..."
"อาจจะไปเข้าหูคุณเพาก็ได้"
"พิมพ์บอกแล้วว่าไม่แคร์ พิมพ์ลาออกได้ทุกเมื่อ ก่อนหน้านี้ที่พิมพ์ยังอยู่ก็เพราะคุณ"
คตกริชอึ้งๆ
"แต่ผมแคร์งานที่นี่ ผมไม่อยากให้คุณเพาไม่พอใจ"
"คุณจะยอมเป็นทาสเขาไปตลอดชีวิตหรือไงคะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมตอบแทนบุญคุณคุณเพา แล้วก็ได้ผลตอบแทนจากการทำงานไปด้วยพร้อมๆ กัน"
"ถ้าคุณเกรงใจคุณเพาก็ไม่เป็นไร แต่อาทิตย์หน้าคุณเพาไปเมืองนอก เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างอิสระสองอาทิตย์นะคะ"
พิมพ์สนมเข้าไปกอดคตกริชไว้ คตกริชสีหน้าอึดอัดอย่างรู้สึกผิด
สักพักเสียงมือถือของเขาดังขึ้น เขารับสาย
"ว่าไงอธิป เดี๋ยวนะ ... ขอตัวก่อนนะครับ"
คตกริชถือโอกาสเดินออกไป
ในร้านอาหาร เวลากลางคืนต่อเนื่องมา คตกริชเจ็บใจ หลังจากฟังสิ่งที่อธิปเล่า
"ที่แท้อุ๋ยก็พาลิปดาไปที่นั่นจริงๆ"
"มีงนี่เสน่ห์แรงว่ะ มีแต่ผู้หญิงรุมแย่ง กูเนี่ยสิ โดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมา"
"มึงน่าจะรู้นะว่าอาชีพนี้มันเป็นยังไง เลิกแล้วมาทำอย่างอื่นเถอะ"
"กูจะไปทำอะไรได้วะ ความรู้ก็ไม่มี"
"ขายของหรืออะไรก็ได้ที่เป็นอาชีพสุจริต"
อธิปยักไหล่
"ไว้คิดดูก็แล้วกัน กูกำลังท้อ คิดอะไรไม่ออก"
"มีอะไรให้กูช่วยก็บอกได้"
"คืนนี้ต้องหาที่นอนก่อน"
"ไปนอนที่บ้านเช่าก่อน ห้องมึงยังอยู่"
"ขอบใจว่ะกริช"
คตกริชมองอธิปอย่างเห็นใจ
วันใหม่ ในสวนสาธารณะ คตกริชยืนรออุ๋ยอยู่ อุ๋ยแต่งตัวสวยเปรี้ยว เดินเข้ามาหาอย่างดีใจ
"พี่กริช...ดีใจจังที่พี่โทร.นัดอุ๋ยมา คิดถึ๊งคิดถึง"
คตกริชมองอย่างโกรธแต่บอก
"พี่ก็คิดถึงอุ๋ยเหมือนกัน"
อุ๋ยเกาะแขนเขา คิดว่าแผนสำเร็จ
"จริงเหรอ นึกว่าพี่กริช จะลืมอุ๋ยไปแล้ว"
"พี่จะลืมอุ๋ยได้ยังไง อาทิตย์ก่อนอุ๋ยยังไปที่บริษัทพี่เลย"
อุ๋ยผละออกมาอย่างตกใจ
"อาทิตย์ก่อนไหน อุ๋ยไม่เคยไปซะหน่อย พี่กริชจำผิดแล้ว"
"พี่จำไม่ผิดแน่ อุ๋ยไปเขียนใบสมัครงานที่นั่น พี่กำลังจะไปกินข้าว แล้วจะทักอุ๋ย แต่อุ๋ยก้มหน้าก้มตาหลบ นึกว่าพี่จะจำไม่ได้ใช่ไหม"
"เปล่านะ ไม่ใช่อุ๋ยหรอก พี่กริชจำผิดจริงๆ"
"แล้วที่อุ๋ยไปพูดอะไรกับลิปดานั่นพี่จำผิดด้วยหรือเปล่า"
อุ๋ยตะลึง นึกไม่ถึง แต่ก็ยังแถต่อไป
"อะ...อะไรนะ พี่กริช ลิปดาคือใคร อุ๋ยไม่เห็นรู้เรื่อง"
"เลิกตีหน้าซื่อได้แล้วอุ๋ย พี่รู้ว่าอุ๋ยบอกอะไรกับลิปดา ทำให้ลิปดาโกรธพี่"
"เปล่านะ อุ๋ยไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำอะไรเลย"
คตกริชเขย่าแขนอุ๋ยอย่างคาดคั้น
"บอกความจริงพี่มานะอุ๋ย อุ๋ยทำอะไรกับลิปดา ถ้าอุ๋ยไม่บอก พี่จะโกรธอุ๋ยไปตลอดชีวิต เราไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก"
อุ๋ยร้องไห้โฮออกมา เข้าไปกอดคตกริชไว้
"อุ๋ยทำไปเพราะรักพี่กริชนะ พี่กริชอย่าโกรธอุ๋ยเลย"
คตกริชมองอุ๋ยอย่างอ่อนใจ ค่อยๆ ดันตัวออก
"ถึงพี่เลิกกับลิปดา พี่ก็รักอุ๋ยอย่างลิปดาไม่ได้หรอก อย่าทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น"
"แล้วทำไมพี่กริชถึงรักยัยคุณลำเพานั่นได้ล่ะ"
คตกริชสะอึก แล้วถอนใจ
"มันเป็นเรื่องบุญคุณต่างหาก พี่ขอร้องนะอุ๋ย ถ้ายังอยากจะคบกันเป็นพี่เป็นน้อง อุ๋ยช่วยไปอธิบายให้ลิปดาฟังที"
"อุ๋ยก็หน้าแตกน่ะสิ"
"แค่ไปอธิบายให้ลิปดาฟังน่ะ ไม่ยากหรอก ตอนทำมันน่าอายกว่าตั้งเยอะ"
อุ๋ยบุ้ยปากทำท่ากระเง้ากระงอด
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 18 (ต่อ)
ภายในร้านกาแฟ วิลิปดาเดินเข้ามา อุ๋ยรออยู่ ท่าทางฝืนใจนิดๆ
"นัดฉันมามีอะไรอีกเหรอ"
อุ๋ยเข้ามาจับมือวิลิปดาไว้
"ฉันจะมาสารภาพ...ว่าที่จริงฉันไม่ได้เป็นแฟนเก่าของพี่กริชหรอก"
วิลิปดามองอุ๋ยอย่างแปลกใจ งุนงง
"แล้วเธอเป็นใครกันแน่"
"ฉันเป็นเพื่อนบ้านของพี่กริช โตขึ้นมาด้วยกัน ฉันอยากจะแกล้งเขา ก็เลยหลอกเธอ"
"แกล้งกันแบบนี้น่ะเหรอ"
"ฉันเล่นแรงไปหน่อย...แล้วเรื่องที่พี่กริชเคยทำงานบาร์ผู้ชายน่ะจริง แต่เขาเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ ไม่ได้ขายอย่างที่เธอเข้าใจ"
"แล้วรูปที่เขาเต้นล่ะ"
" เป็นครั้งเดียวที่ผมต้องช่วยเพื่อน"
วิลิปดากับอุ๋ยหันไป คตกริชเดินออกมาหาวิลิปดา
"ผมต้องขึ้นไปเต้นแทนเพื่อนคนนึงเพราะเขาป่วย"
"จริงเหรอคะ"
"ถ้าลิปดาไม่เชื่อ ผมจะพาไปคุยกับเจ๊บอนนี่ ผู้จัดการบาร์เลยก็ได้ เขารับรองได้ว่าผมไม่เคยขายตัวให้ใคร"
วิลิปดานิ่งไป แต่ยังไม่ค่อยเชื่อนัก
"ฉันรับรองได้ ที่บาร์ใครๆ ก็รู้ว่าพี่กริชไม่ขาย ไม่งั้นเขารวยไปนานแล้ว"
วิลิปดายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ คตกริชจับมือเธอไว้ อุ๋ยแอบมองอย่างเจ็บปวด แต่ก็พยายามตัดใจ
อธิปบอกกริชอย่างจริงจัง ขณะยกดัมเบลล์ไปด้วย
"มึงต้องรีบแต่งกับลิปดาซะ ก่อนที่จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก"
"มันเร็วเกินไป ผู้ใหญ่เขาไม่ยอมรับหรอก กูยังไม่มีอะไรสักอย่างที่จะเลี้ยงดูเขาได้"
"มึงกำลังจะซื้อบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ"
"กูยังไม่มีเงินดาวน์"
"แล้วที่คุณเพาจะซื้อให้ล่ะ"
"กูอยากซื้อเองมากกว่า"
"อะไรวะกริช ทำไมไม่รีบคว้าโอกาสไว้ เดี๋ยวคุณเพาก็เปลี่ยนใจหรอก"
"กูเอาเปรียบเขามามากพอแล้ว"
"เอาเปรียบที่ไหน เขาก็ได้ความสุขจากมึง วินวินทั้งคู่"
"กูไม่คิดแบบมึง ไม่มีของฟรีในโลกหรอกวะธิป ถ้ากูเอาจากเขา เขาก็ต้องเอาคืนจากกูเหมือนกัน แล้วกูอาจจะต้องติดกับคุณเพาไปตลอดชีวิต"
"มึงก็หาวิธีชิ่งหนีออกมาก่อนดิ"
คตกริชนิ่งไปอย่างหนักใจ
"เกิดเป็นมึงก็ดีนะ มีทั้งของเป็นของตาย แต่ระวังหน่อย ของเป็นน่ะคือ ของที่ดิ้นได้เสมอนะโว้ย...กริช...มึงต้องหัดดิ้น อย่าเป็นของตายเหมือนกู ที่หลงไว้ใจคุณลีน่ามากเกินจนลืมไปว่าเค้ามีเงิน เงินซื้ออะไรได้ทุกอย่าง หล่อสดใหม่กว่ากูเค้าก็หาได้ ถ้ามึงอยากจะมีชีวิตใหม่กับลิปดา มึงต้องเหี้ยมบ้าง"
"ถ้าใช้เงินเขาซื้อบ้านมันก็ต้องมีชื่อเขาด้วย แล้วถ้าสักวันลิปดารู้ความจริง ก็รับไม่ได้แน่"
"เรื่องจิ๊บๆ กูมีวิธี"
อธิปยิ้มเจ้าเล่ห์ คตกริชเลิกคิ้วอย่างนึกไม่ถึง
เมื่อคตกริชพาลำเพาภามาดูบ้าน
"นี่เหรอบ้านที่เธออยากได้ ฉันว่ามันเล็กไปนะ"
"ผมอยู่คนเดียวนี่ครับ แค่อาศัยนอน จะเอาอะไรมากมาย"
"แต่ฉันไม่ชอบ ไปดูที่ใหญ่กว่านี้เถอะ สักร้อยวาขึ้นไป"
"โอย...ผมผ่อนไม่ไหวหรอกครับ"
"ทำไมจะต้องผ่อน"
คตกริชอึ้ง ลำเพาภาทำเป็นเดินดูไปเรื่อยๆ เพื่อหาข้อติ
"ดูซิ กำแพงก็ร้าวแล้ว บ้านเก่ากลิ่นอับแก้ยากด้วย"
"เดี๋ยวทำความสะอาด ทาสีใหม่ก็น่าจะดีขึ้นครับ ผมชอบเพราะที่นี่ทำเลดี แล้วก็สมกับฐานะผม"
เธอค้อนคตกริชขวับใหญ่
"ตามใจนะ มักน้อยเหลือเกิน แต่ฉันคงไม่อยู่ที่นี่หรอก"
"คุณเพาจะมาอยู่ทำไมละครับ ในเมื่อมีบ้านใหญ่โตอยู่แล้ว"
ลำเพาภาน้อยใจ
"เธอจะไม่ชวนฉันมาบ้างเลยเหรอ"
คตกริชนิ่งงันไป อึกอัก
"มัน...ไม่สมฐานะคุณเพานี่ครับ"
"ฉันถึงพยายามทำให้เธอสมฐานะฉันไงล่ะ"
"ผมเอาหลังแค่นี้ก่อนครับ ถ้ามีเงินมากกว่านี้ค่อยขยับขยายก็ได้ แค่นี้ผมก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว"
"งั้นก็ตามใจ"
คตกริชแอบลุ้น ลำเพาภามองไปรอบๆ อย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 18 (ต่อ)
บริเวณหน้าบ้านจัดสรร ลำเพาภาอุทานอย่างตกใจ
"อะไรกัน ต้องโอนภายในเดือนนี้เหรอ"
"ใช่ครับ พอดีมีลูกค้าอีกรายสนใจ เขาจะซื้อสดเหมือนกัน ผมต้องรีบจองไว้ก่อน"
"ไม่น่าเชื่อเลย บ้านเก่าๆ หลังนี้จะมีคนแย่งกันซื้อ"
คตกริชเริ่มบทเอาใจ
"ของเก่าก็ใช่ว่าจะไม่ดีเสมอไปนะครับ บางอย่างยิ่งเก่ายิ่งมีค่า"
เขามองลำเพาภาอย่างหมายถึงตัวเธอด้วย เธอยิ้มพอใจ
"รวมถึงฉันด้วยใช่ไหม"
คตกริชแค่ยิ้มรับ ลำเพาภาอารมณ์ดีขึ้นทันใด
"อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องไปญี่ปุ่นแล้ว จะทำไงดีล่ะ"
"พรุ่งนี้คุณเพาว่างหรือเปล่าครับ เราไปโอนบ้านกันเลย"
ลำเพาภาอึ้งๆ ครุ่นคิดตัดสินใจ
คตกริชนั่งกินขนมกับวิลิปดาอยู่ในร้าน
"หืม...พรุ่งนี้จะไปโอนบ้านแล้วเหรอคะ ทำไมกะทันหันจัง"
"มีลูกค้าอีกรายอยากได้บ้านเหมือนกัน ผมเลยต้องรีบ"
"แล้วเรื่องขอกู้ได้แล้วเหรอคะ"
คตกริชหลบตานิดหนึ่งอย่างรู้สึกผิด
"ไม่มีปัญหา ผมส่งเอกสารให้แบงก์ไปนานแล้วครับ"
เธอมองเขาอย่างสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม
"ถ้าฉันถามอะไรคุณอย่าง อย่าโกรธนะคะ"
"ถามมาสิครับ ผมไม่โกรธลิปดาหรอก"
"เรื่องที่อุ๋ยบอกว่าคุณมีสาวใหญ่เลี้ยงดู จริงหรือเปล่าคะ"
เขาถึงกับหน้าชาไป แล้วรีบปั้นยิ้มออกมา จับมือวิลิปดาไว้
“โธ่...ผมนึกว่าลิปดาจะเคลียร์แล้วซะอีก ตอนที่ผมบอกว่าไม่ได้ขาย”
“แต่มันคนละประเด็นกันนี่คะ ฉันเห็นคุณเคยอยู่อีกโลกนึงที่ฉันไม่เคยคิดว่า ชาตินี้จะได้เข้าไปเห็น ก็เลยรู้สึกเหมือนกับว่าฉันรู้จักคุณแค่ครึ่งเดียว”
คตกริชจำใจโกหก
“ไม่มีใครเลี้ยงผมหรอก นอกจากแม่ผม ถ้ามีคนเลี้ยงดู ผมจะทำงานหนักขนาดนี้ทำไม”
วิลิปดายิ้มออกมาอย่างสบายใจขึ้น
“ขอโทษนะคะ ที่ฉันระแวงสงสัยคุณ ฉันรู้ว่าคนเราจะคบกันต้องไว้ใจกัน แต่ถ้ามีบางเรื่องที่ยังค้างคาใจอยู่ ฉันก็อยากเคลียร์ให้มันจบ”
“ไม่เป็นไรครับลิปดา ผมดีใจที่ลิปดาถาม เราจะได้ไม่มีอะไรระแวงกันอีก”
ทั้งสองนั่งกินข้าวกันต่อ วิลิปดาตักข้าวให้คตกริช เขาแอบโล่งใจ
ลำเพยพรรณเอ่ยปากชวนคตกริชที่เข้ามาส่งวิลิปดาในเย็นนั้น
“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันสิกริช”
“ขอบคุณครับคุณน้า แต่เดี๋ยวผมมีธุระต้องไปทำต่อ”
“ไปทำงานเหรอจ๊ะ”
คตกริชหลุกหลิกเล็กน้อย
“ใช่ครับ”
“คงเหนื่อยแย่นะ แต่เหนื่อยตอนนี้อีกหน่อยก็สบาย งั้นไปเถอะจ้ะ น้าไม่รั้งละ”
คตกริชยกมือไหว้ลำเพยพรรณแล้วออกไป วิลิปดาโบกมือให้ ลำเพยพรรณมองตามก่อนจะจูงมือหลานสาวลงนั่งคุยอย่างจริงจัง
“ลิปดา...น้าอยากให้กริชมาเจอกับแม่เราซักที เขาจะได้ช่วยดูด้วย”
“เขาเชียร์ให้หนูแต่งงานอยู่แล้วนี่คะ”
“นั่นแหละ ถึงต้องให้มาดูก่อน อยู่ดีๆ ก็เชียร์ให้ลูกแต่งกับคนที่ตัวเองไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า ถ้าเจอกันแล้ว เห็นนิสัยใจคอน้าก็จะไม่ว่าเลย”
วิลิปดาใจหายกังวลในสิ่งที่น้าสาวพูด
“หรือว่าเค้าอาจอยากให้ลิปดาไปให้พ้นๆ”
“ไม่เอาน่าลิปดา มองแม่เขาในแง่ร้ายอีกแล้ว น้ารู้ว่าแม่เขาต้องหวังดี เขาอยากจะช่วยมากกว่า”
“งั้นอาทิตย์หน้าเรานัดทั้งคู่มาทานข้าวด้วยกันดีไหมคะ”
“ดีจ้ะ ลิปดานัดทั้งสองคนเลยนะ งานนี้ลิปดาต้องเป็นเจ้าภาพ”
วิลิปดาพยักหน้ายิ้มๆ อย่างรอคอยวันนั้น
ลำเพาภาคุยมือถือกับลูกสาว
“บ้านก็จะซื้อแล้ว งานการก็มีแล้ว ยังจะรออะไรอยู่ล่ะลิปดา แต่งงานให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลย ในเมื่อเราแน่ใจในตัวเขาแล้ว ถ้าพร้อมแล้ว แต่งเร็วก็ดีนะ”
“งั้น..ถ้าลิปดาจะพาเขามาแนะนำให้เป็นเรื่องเป็นราวจะได้ไหมค่ะ น้าพรรณก็เคยเจอเขาแล้ว”
“น้าพรรณเห็นว่าดีก็ต้องดีละนะ ในเมื่อน้าพรรณเป็นคนละเอียดถี่ถ้วนออกอย่างนั้น คนอื่นจะมีความหมายอะไรอีกล่ะ”
เธอเสียใจที่ลำเพาภามองตัวเองเป็นคนอื่น พยายามข่มใจพูดต่อ
“ถึงยังไงลิปดาก็อยากพาเขามาแนะนำค่ะ”
“อืม...ช่วงนี้ต้องไปญี่ปุ่นตั้งสองอาทิตย์ งั้นไว้กลับมาค่อยนัดกันดีกว่า”
วิลิปดาถอนใจอย่างรู้สึกว่า แม่ไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้นัก
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 18 (ต่อ)
คตกริชขับรถเข้ามายังบ้านลำเพาภา ลิลลี่กระดี๊กระด๊าอย่างดีใจ
“อุ๊ตะ...คุณกริชมาแล้วเหรอค้า คุณเพารออยู่พอดีเลยค่า”
ลิลลี่เปิดประตูให้
“ขอบคุณครับ”
คตกริชเดินเข้าบ้านไป ลิลลี่มองตามทำท่าทางเพ้อๆ ฝันๆ
คตกริชเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนลำเพาภา มองด้วยสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นเธอนั่งเลือกเครื่องประดับ
“เข้ามาสิ”
คตกริชเข้ามานั่งลงข้างๆ
“เตรียมเอกสารมาแล้วเหรอ”
“ครับคุณเพา”
“คืนนี้อยู่ค้างที่นี่นะ พรุ่งนี้เช้าจะได้ไปพร้อมกัน”
คตกริชยิ้มรับแทนคำตอบเพราะมีแผนอยู่ เขามองเครื่องประดับของลำเพาภา หาเรื่องชมเพื่อเอาใจ
“สวยๆ ทั้งนั้นเลยนะครับคุณเพา”
“ของใหม่ๆ ทั้งนั้น ไม่มีของเก่าเลย ชอบไหม ลองสวมดูซี่”
“ไม่ละครับคุณเพา “ เขาซ่อนมือไว้ด้านหลัง “ผมก็ชมว่าสวยไปอย่างนั้นเอง ขืนใส่คงรำคาญจนทำอะไรไม่ถนัด”
“ส่งมือมาซี่กริช ลองดูเล่นๆ ก็ได้”
เขาจำต้องส่งมือให้ ลำเพาภาสวมแหวนให้ แต่ค่อนข้างคับสำหรับเขา
“พอดีไหม”
“คับเกินไปครับ”
“รัดนิ้วอยู่อย่างนั้นแหละดีแล้ว จะได้ไม่ถอดยังไงล่ะ”
“แต่ผมไม่ชอบใส่แหวน ทำอะไรก็ไม่ถนัดต้องคอยระวัง”
“แล้วก็จะชินไปเองแหละ แปลกนะ เธอเป็นคนยังไงกันแน่ที่ไม่สนใจของมีค่าพวกนี้”
“คุณเพาให้ผมมามากแล้ว ไหนจะบ้านอีก”
“ถือว่าเป็นของแถมที่มาพร้อมกับบ้านก็แล้วกัน ใส่ให้ติดนิ้วนะ ฉันให้...เพราะเธอเป็นคนไม่ค่อยอยากได้ของแบบนี้”
คตกริชขยับแหวนที่นิ้วอย่างรู้สึกอึดอัด เหมือนถูกลำเพาภาจองเป็นเจ้าของแล้ว
เธอกอดเขาไว้ คตกริชยอมโอนอ่อนให้ แต่ลึกๆแล้ว นึกรู้สึกรังเกียจตัวเองเหลือเกิน
บริเวณหน้าผับลำเพาภา พิมพ์สนมเดินไปเดินมา พลางชะเง้อมองหาคตกริช
“วันนี้เขาไม่มาหรอกนะ”
พิมพ์สนมหันไป พอเห็นว่าเป็นใครก็เบ้หน้า
“ใครถาม”
“ก็เห็นชะเง้อคอจะหลุดอยู่แล้ว นึกว่าไม่รู้เหรอว่ารอใคร” ดูฟองบอก
“ฉันจะรอใครมันก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมาแส่”
“หึ...เรื่องอะไรเขาจะมาสนใจนังเลขากระจอกๆ สู้ไปรับใช้คุณนายไฮโซที่ถึงจะแก่คราวแม่ไปหน่อยแต่ก็ทั้งสวยทั้งรวยไม่ดีกว่าเหรอ สงสัยโดนฟันแล้วทิ้งซะละมั้ง”
ดูฟองสีหน้าเยาะ พิมพ์สนมถึงกับปรี๊ด หยิบแก้วเหล้าใกล้มือสาดใส่หน้าดูฟองทันที
“นี่แกจะหาเรื่องอีกหรือไง อีนักร้องชั้นต่ำ”
ดูฟองเอาถังน้ำแข็งสาดน้ำแข็งใส่หน้าพิมพ์สนมทันที จนเธอถึงกับเซไป
หลังจากนั้นต่างคนต่างก็โผเข้าหากัน ดึงทึ้งผม พิมพ์สนมดึงฟองน้ำที่เสริมหน้าอกของดูฟองออกมา
อีกฝ่ายกรี๊ดลั่น ฉีกกระโปรงของพิมพ์สนมจนขาด ลูกค้าที่ผ่านไปมาเชียร์อย่างสนุกสนาน พนักงานเข้ามาช่วยกันแยกทั้งสองออกจากกัน
เช้าสาย วันใหม่ ลำเพาภาตื่นขึ้น เห็นคตกริชกำลังแต่งตัว เขาหันมาเห็นเธอจึงทักทาย
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณเพา”
“ทำไมตื่นเช้านักล่ะ หือ...”
“คุณเพาลืมแล้วเหรอครับ วันนี้เป็นวันที่เราจะไปโอนบ้าน”
เธอหัวเราะ
“โธ่เอ๊ย ก็เรื่องขี้ปะติ๋วแค่นี้ ฉันน่ะมีบ้านจนเบื่อแล้ว มันตื่นเต้นแค่หลังแรกที่เราเป็นเจ้าของ นอกนั้นก็ยังงั้นแหละ” เธอยื่นมือให้เขา “ช่วยดึงฉันหน่อย ฉันจะเข้าห้องน้ำ”
คตกริชเข้ามาดึงมือ และโอบประคองเธอขึ้นมาอย่างเอาใจ
อ่านต่อตอนที่ 19
