ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 18
เช้าวันใหม่ คัชพลจะเดินคุยโทรศัพท์กลับไปที่รถ ที่จอดอยู่หน้าบริษัทวีด้า
“ติดต่อไอ้สรัลให้ได้ โทรจนกว่ามันจะรับสาย ตามมันให้เจอ แล้วรีบบอกผม
-คัชพลแค้นใจ เจ็บใจยศสรัล
ที่บริษัทของดนัย มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ดนัยเดินไปรับ
“เกรซเองค่ะดนัย”
“ครับ มีอะไรเหรอครับ เกรซ”
“เอ่อ.. วีด้าติดต่อดนัยบ้างรึเปล่าคะ เกรซติดต่อวีด้าไม่ได้เลยค่ะ”
“วีด้าไม่ได้ติดต่อมาเลยครับ มีอะไรน่าห่วงรึเปล่า”
“มันผิดปรกติน่ะค่ะ วีด้าไม่ได้กลับบ้าน หรือกลับคอนโดด้วยเอ่อ.. เกรซเป็นห่วงค่ะ กลัววีด้ามีอันตราย”
“กลัวมีอันตรายเหรอครับ”
“เอ่อ .... คือ เป็นห่วงเฉยๆค่ะ”
ดนัยมีสีหน้าเป็นกังวล เป็นห่วงวีด้า กดโทรศัพท์หาก็ไม่มีสัญญาณ ก็ยิ่งห่วงมากขึ้น
ยศสรัลวางถาดอาหารลงข้างวีด้าวีด้านอนซมบนเตียง มองแต่ทำท่าจะไม่กินอาหารอีก
“กินข้าวซะ เดี๋ยวจะป่วยไปกันใหญ่”
วีด้าทำเป็นไม่รับรู้ ไม่สนใจยศสรัลลงนั่งข้างๆวีด้าแล้วตักข้าวต้มจะป้อน แต่วีด้าหันหนี ยศสรัลดึงแขนไว้ วีด้าจ้องกลับอย่างไม่พอใจ
“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงฉัน” วีด้าว่า
“ผมไม่ได้ทำเป็นห่วง แต่ผมเป็นห่วงจริงๆ” ยศสรัลบอก
วีด้ามองหน้า ยศสรัลมองตอบ แล้วบอกว่า
“ทานซะหน่อย”
วีด้าสะบัดหน้าหนี
ยศสรัลถอนใจ “กินข้าวให้เรียบร้อย กินเสร็จแล้วผมจะพากลับ”
วีด้าได้ยินคำว่ากลับบ้านก็รีบหันกลับ “คุณพูดจริงนะ”
“ถ้าเราจะเอาชนะ กันจนตายไปข้าง มันจะได้อะไร รีบกินซะ”
ยศสรัลกับวีด้ามองหน้ากันนิ่ง วีด้าตัดสินใจพยายามพยุงตัวจะลุกขึ้นยศสรัลจะป้อนอาหาร
“ฉันกินเองได้” วีด้าพูด แล้วตักอาหารใส่ปาก ฝืนกินเต็มที่ ยศสรัลมองยิ้มอย่างพอใจ
วีด้าพับเสื้อที่ใส่เมื่อคืนส่งให้เมียคนเฝ้าบ้าน พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆด้วยเสื้อผ้าที่ใส่มา
ยศสรัลเปิดประตูเข้ามา “เรือพร้อมแล้ว เราไปกันได้” เขาบอก
วีด้าลุกขึ้นเดินช้าๆอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง พอเดินไปได้เกือบถึงประตูก็โซเซยศสรัลเข้ามาโอบรับไว้ทันวีด้าพยายามผลักออก แต่ไม่สำเร็จเพราะไม่มีแรง พุฒิแอบอมยิ้มขำ
“ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ ชั้นเดินของชั้นเองได้ คุณไม่ต้องมายุ่ง ปล่อย” วีด้าว่า
“อย่ามาทำอวดเก่งหน่อยเลย แค่เดินไม่กี่ก้าวยังเซขนาดนี้” ยศสรัลเอ่ย
“เรื่องของฉัน” วีด้าบอก
“นายก็อุ้มเลยสิ คุณผู้หญิงจะได้ไม่ต้องเดิน เนอะ” พุฒิบอกขึ้นมา
ยศสรัลมองพุฒิ พุฒิหยุดพูด พุฒิแหะๆยศสรัลเข้าประคองวีด้า เธอปัดมือออก
“ตกลงไม่หยุดพยศใช่ไหม ได้…ถ้างั้นเราจะอยู่กันต่อ"
วีด้าเหวออึ้งทำอะไรไม่ถูก
“คุณผู้หญิงคร๊าบบ เป็นผัวเมียกันไม่ต้องอายพุฒิหรอก เดี๋ยวลูกไม่ดกนะ” พุฒิว่า
“อะไรนะ ผัวเมียเหรอ.......” วีด้าเอ่ย เธอจ้องยศสรัล ยศสรัลยิ้มให้ วีด้าตาเขียว เดินสะบัดออกไป ยศสรัลหัวเราะแล้วเดินตาม
“นายกับเมีย งอนกันน่ารักจริงๆ (มองแก้ว) เหมือนเอ็งกะข้าเลย อีแก้ว” พุฒิหันมาพูดกับแก้ว
แก้วเขิน ทุบพุฒิจนคมำล้มคว่ำไป
“โห มือหรือตีนวะนั่น!!” พุฒิว่า
วีด้าเดินออกมาที่ชายหาดโดยมียศสรัลเดินตามอยู่ข้างหลัง วีด้าหยุดเดินเหมือนจะเป็นลม ยศสรัลรีบมาประคองไว้ทัน
“นี่ปล่อยฉันได้แล้ว” วีด้าบอก
ยศสรัลแตะหน้าผาก
“ชั้นไม่เป็นไรแล้ว ปล่อยเถอะ” วีด้าพูด
วีด้าดิ้นจนหลุดมายืนได้ กำลังจะเดินไป แต่ยศสรัลเดินตามดึงไว้
“เดี๋ยว” ยศสรัลเอ่ย
“อะไรอีกล่ะ”
“คุณยังไม่แข็งแรง อย่าเดินห่างผม”
พูดจบยศสรัลก็ประคองไหล่วีด้า วีด้าพยายามสะบัดแต่ยศสรัลก็ไม่ปล่อย ทั้งสองเดินไปด้วยกัน
ยศสรัลเอาขวดน้ำมาส่งให้วีด้า แล้วเดินไปยืนที่มุมหนึ่งของเรือที่กำลังแล่น วีด้าแอบมองยศสรัล พอยศสรัลหันมาสบตากันพักนึง วีด้าก็หันหนีทันที
“มองผมทำไม” ยศสรัลถาม
“ชั้นกำลังหาทางว่าจะทำยังไง ชั้นถึงจะผลักคุณตกทะเลได้”
ยศสรัลขำ วีด้าตีหน้าจริงจัง
“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก” เธอกล่าว
ยศสรัลหยุดหัวเราะแล้วหันมาจ้องหน้าวีด้าจริงจัง
“ผมยินดี ถ้ามันจะช่วยให้คุณหายแค้นครอบครัวผมลงบ้าง” ยศสรัลพูด เมื่อพูดจบก็มองหน้าวีด้าจริงจัง วีด้าอึ้ง
ยศสรัลเดินเข้าไปใกล้วีด้า วีด้าหันมาเห็นจึงจะลุกเดินออก ยศสรัลจับแขนวีด้าดึงไว้
“วีด้า ผมอยากตกลงกับคุณดีๆ ตอนนี้คุณพ่อผมกำลังป่วย ไม่รู้ว่าจะรักษาหายมั้ย ผมอยากให้คุณเลิกอาฆาตแค้นท่าน รับปากกับผมนะ” ยศสรัลพูด
วีด้านิ่งเงียบไม่รับปาก
“น้องแพร..” ยศสรัลเอ่ย
“แพรเค้าตายไปนานแล้วค่ะ ตอนนี้มีแต่ผู้หญิงที่ชื่อวีด้า”
“น้องแพรที่ผมรู้จักไม่ใช่คนเลว เธอคนนั้นยังอยู่ และผมก็เชื่อว่าเธอจะฟังคำขอร้องของผม”
“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือค่ะ คุณยศสรัล”
“ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย ผมเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของคุณ”
วีด้าคิดว่า ยศสรัลไม่มีทางเข้าใจ
“บอกผมมาสิ ว่าอะไรที่จะชดเชยความผิดพ่อผมได้ ผมยินดีชดใช้ทุกอย่าง”
วีด้าจ้องหน้ายศสรัล แล้วกล่าวว่า
“ชดใช้ชีวิตพ่อแม่ชั้นคืนมา หรือเอาชีวิตพ่อคุณมาแทน!!”
ยศสรัลมองหน้าวีด้าอย่างผิดหวัง ก่อนเดินหนีวีด้าไปวีด้ามองตาม รู้สึกเจ็บปวด
วีด้ากลับเข้าคอนโด ชาร์จโทรศัพท์ เห็นเบอร์คัชพล 117 ครั้ง เบอร์เกรซ 20 ครั้ง ดนัย 3 ครั้งวีด้าคิด และกดโทรหาดนัย ดนัยรับสาย
“วีด้า .. ผมเป็นห่วงคุณมาก เกรซบอกว่าคุณหายตัวไป”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วีด้าเบื่อๆก็เลยไปต่างจังหวัดมา”
“มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไม่ต้องห่วงวีด้านะคะ แค่นี้ก่อนนะคะดนัย”
“ครับ สวัสดีครับ” ดนัยวางสาย สีหน้ากังวลใจ
วีด้ากดโทรศัพท์หาเกรซ เกนซรับสาย
“วีด้า แกหายไปไหนมา ชั้นจะแจ้งความอยู่แล้วนะ!!”
วีด้าดึงโทรศัพท์ออกจากหูตัวเอง
ตกกลางคืน ดนัยนั่งอยู่ที่ร้านอาหารแล้วเกรซก็เดินเข้ามาหา
“ขอโทษนะครับ ที่รบกวนเกรซออกมา”
“ดนัยมีอะไรเหรอคะ”
“ผมอยากถามเรื่องวีด้าครับ”
“วีด้า เอ่อ.. เจอตัวแล้วค่ะ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ”
“ครับ แต่วีด้าหายไป แล้วเกรซก็ร้อนรนเป็นห่วงมาก กลัวว่าวีด้าจะมีอันตราย มันหมายความว่ายังไงเหรอครับ”
ดนัยจ้องหน้าเกรซคาดคั้นจนเกรซต้องหลบตา
“เอ่อ.. ดนัยอย่าถามอะไรเกรซเลยนะคะ เกรซอธิบายไม่ถูกหรอกค่ะ”
“ผมคงต้องถามเกรซ เพราะเกรซน่าจะรู้ทุกอย่าง ใช่ไหมครับ”
“เอ่อ…” เกรซอ้ำอึ้ง จะเดินไป ดนัยขวางไว้
“เกรซ....ผมอยากรู้จริงๆ ว่าวีด้ามีอะไรปิดบังผม”
เกรซตัดสินใจไม่ได้ ไม่รู้จะเอายังไงดี
อ่านต่อหน้าที่ 2
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 18 (ต่อ)
ยศสรัลเข้าบ้านเดินผ่านห้องรับแขกที่มีคัชพลนั่งดื่มไวน์รออยู่ ยศสรัลเดินเข้าแล้วหยุด เห็นคัชพลนั่งอยู่ คัชพลเงยมองน้องชาย แล้วลุกเดินเข้าหา ทั้งสองมองหน้ากัน คัชพลต่อยหน้ายศสรัล ยศสรัลเซถอย
“แกพาวีด้าหายไปไหนมา”
ยศสรัลนิ่งเงียบไม่ตอบ
“แกตอบฉันมา” คัชพลถามต่อ
“พังงาครับ” ยศสรัลตอบ
พูดจบคัชพลก็โมโห ผลักยศสรัลถอยหลัง
“ไอ้น้องชั่ว แกทำอย่างนี้ได้ยังไง แกทำอะไรเขา”
คัชพลจะเข้าไปต่อยอีก แต่ยศสรัลจับมือขืนไว้
“ใจเย็นๆก่อนพี่ใหญ่ ผมไม่ได้ทำอะไรเธอ”
“แกพาเค้าหายไป แล้วบอกไม่ได้ทำอะไรเหรอ แกคิดจะแย่งแฟนชั้นใช่มั้ย ไอ้สรัล”
คัชพลกระชากยศสรัล จนสองคนลงไปนอนกับพื้น คัชพลขึ้นคร่อมจะชกหน้า แต่สินีวิ่งเข้ามาห้ามทัน
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ” สินีส่งเสียง
คัชพลและยศสรัล หยุดต่อยกัน
“อะไรกันนี่” สินีถาม
“ไอ้สรัลมันพาแฟนผมไปพังงา” คัชพลฟ้อง
“สรัล แกพามันไปทำไม แล้วจะบ้ากันใหญ่แล้วหรือไง พี่น้องจะฆ่ากันตาย เพราะนังวีด้าเนี่ยนะ”
“ไอ้สรัล แกฟังให้ดีนะ ถ้าแกยังไปยุ่งวุ่นวายกับคุณวีด้าอีก แกตายแน่” คัชพลขู่
“พอแล้วใหญ่” สินีห้าม
“คุณแม่ครับ วีด้าเป็นคู่หมั้นผมนะครับคุณแม่!” คัชพลเอ่ย
“คู่หมั้นเหรอ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมให้ใหญ่แต่งงานกับมันเด็ดขาด จำไว้” สินีกล่าวเด็ดขาด
“คุณแม่” คัชพลเอ่ย
สินีหันมาพูดกับยศสรัล “สรัล ถ้าแกยังไปยุ่งเกี่ยวกับมัน แม่นี่แหล่ะจะจัดการขั้นเด็ดขาดเอง!”
สินีมองลูกชายทั้งสองด้วยแววตาโกรธสุดๆ
คัชพลโมโหเดินออกไป ยศสรัลเองก็เดินออกไปอีกทาง สินีกำมือแน่นด้วยความโมโห
“เธอจะลองดีกับฉันใช่ไหม...นังวีด้า” สินีพูด
เกรซและดนัยยังคงคุยกันอยู่ที่ร้านอาหาร เกรซตัดสินใจเล่าเรื่องวีด้าให้ดนัยฟัง
“อะไรนะ ที่วีด้าทำไปทั้งหมดนี่ก็เพื่อแก้แค้นนายบัญชางั้นเหรอ” ดนัยตกใจ
“ทั้งเรื่องหมั้นกับนายคัชพล เรื่องลงทุนธุรกิจทั้งหมดก็เพื่อต้องการแก้แค้นแทนพ่อแม่”
“นี่มันอะไรกัน”
“เกรซไม่รู้จะห้ามวีด้ายังไง แต่ถ้าเป็นดนัย..... ดนัยอาจจะหยุดวีด้าได้”
“ผมต้องบอกให้คุณอากำธรทราบ”
ดนัยยกโทรศัพท์มาจะโทรหากำธร
“คุณอากำธรก็ทราบแล้วค่ะ”
“แล้วทำไม ผมเพิ่งมารู้เอาป่านนี้”
ดนัยเงยมองเกรซ เกรซก้มหน้าหลบตาดนัย
“ทำไมคุณถึงยอมไปกับมัน แล้วไม่บอกผม คุณรู้มั้ยว่าผมแทบคลั่ง”
วีด้าหาทางออก
“คุณสรัลเค้าชวนวีด้าไปดูที่ดิน ที่เกาะน่ะค่ะ”
“ต่อไปอย่าไปยุ่งกับไอ้สรัล เพราะผมไม่ไว้ใจมัน มันไม่ควรติดต่อคุณแบบนี้ ความจริงคุณน่าจะบอกผม”
วีด้าโกหก “วีด้านึกว่าคุณใหญ่รู้ก่อนแล้ว”
“ผมจะรู้ได้ไง โทรหาคุณก็ติดต่อไม่ได้” คัชพลว่า
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ต่อไปนี้วีด้าก็จะไม่ไปไหนกับเค้าอีก เพราะวีด้าก็ไม่ไว้ใจเค้าเหมือนกัน”
“คุณหมายความว่ายังไง มันทำอะไรคุณ”
คัชพลรีบจับมือวีด้าด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ได้ทำหรอกค่ะ แต่วีด้าคิดว่า เค้าก็ไม่สมควรทำแบบนี้”คัชพลยิ้มมอง วีด้าพูดต่อ
“วีด้าขอโทษนะคะ”
คัชพลใจเย็นลง
“วีด้าครับ ผมว่าเราน่าจะรีบแต่งงานกัน แต่งงานกับผมนะ”
“แล้วคุณแม่คุณล่ะคะ”วีด้าอึกอัก
คัชพลนิ่งเงียบก่อนจะพูดต่อ
“ผมไม่แคร์ แค่เราสองคนรักกันก็พอ”
“วีด้าแคร์ค่ะ ถ้าคุณแม่คุณไม่ยอมรับ ก็จะไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้น” วีด้ากล่าว
“วีด้า!!”
“ถ้าท่านไม่เห็นด้วย เราจะแต่งกันได้ยังไงล่ะคะ” วีด้ากล่าว
คัชพลนิ่งหน้าเครียด
คัชพลนั่งกระสับกระส่ายหงุดหงิดอยู่ในห้องทำงาน จนมีเสียงเคาะประตู
“เข้ามา” คัชพลพูด
“บ่ายนี้คุณคัชพลมีประชุมย่อยกับคุณยศสรัลและทีมการตลาดนะคะไม่ทราบว่าจะให้เตรียมห้องประชุมไหนดีคะ” เลขาถาม
“ยกเลิก ผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับมัน”
เลขางงไปไม่ถูก พูดต่อ
“เอ่อ..แต่ว่า มันเป็นเรื่องการโค้ดราคาของปีหน้านะคะ คุณใหญ่ต้องเป็นคนอนุมัติ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ประชุม บอกไอ้สรัลแล้วกัน ว่าผมไม่อยากทำงานกับมัน” คัชพลตวาด
-เลขาหน้าจ๋อยออกไป
-คัชพลพูดจบก็ลุกออกจากห้องไป
ยศสรัลเงยมองหน้าเลขา เลขาหน้าสลดลง
“ไม่เป็นไรครับ เตรียมเรื่องเข้าที่ประชุมแล้วกันครับผมจัดการต่อเอง” ยศสรัลพูด
“ค่ะ” เลขาคัชพลตอบรับ
เลขาเดินออกจากห้องไป ยศสรัลรู้สึกกลุ้มใจเรื่องเข้าใจผิดกับพี่ชาย
คัชพลนั่งดื่มเหล้าที่เคาน์เตอร์หมดแก้ว แล้วเรียกให้พนักงานเอามาอีกแก้ว
“ว่างรึเปล่าแอน ออกมากินเหล้ากันหน่อยสิ” ปลายสาย วางสายไป คัชพลหงุดหงิด
คัชพลหันไปมองทั่วร้านแล้วสะดุดตา เมื่อเห็นมณฑิตาเดินเข้ามาในร้าน คัชพลมองมณทิตา มณทิตาหันเห็นยืนมองคัชพลยิ้มให้ มณทิตายิ้มตอบ
มณทิตาเดินเข้ามาหาคัชพล
“มาคนเดียวได้เหรอคะพี่ใหญ่” มณฑิตาถาม
คัชพลมอง แล้วบอก“นั่งสิมณ”
มณฑิตาคิดครู่หนึ่งแล้วยิ้ม ลงนั่ง
“แล้วมณล่ะ ทำไมมาคนเดียว”
“จะให้มณมากับใครคะ สรัลเหรอ”
“ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น”
“ฮึ...อย่าพูดเรื่องของมณเลยค่ะ ว่าแต่พี่ใหญ่ทำไมมานั่งคนเดียว หรือว่าวิญญาณเสือร้าย ที่เก็บเข้ากรงไว้ มันทนไม่ไหวต้องออกมาล่าเหยื่อ”มณฑิตาว่า คัชพลหัวเราะ
“อย่าบอกนะคะว่าเบื่อยัยวีด้าแล้ว” มณฑิตาพูดต่อ
“พี่น่ะเหรอจะเบื่อ รักมากขึ้นทุกวันต่างหาก” คัชพลพูด หัวเราะ
“ดูจะให้เกียรติจังเลยนะคะ”มณฑิตาค้อนใส่
“ไม่ชอบก็เปลี่ยนเรื่องคุยสิ พี่ก็อยากเปลี่ยนเรื่องเหมือนกัน” คัชพลพูดเครียดๆ
พนักงานเอาเหล้าของมณฑิตามาเสิร์ฟ คัชพลมองเหล้าที่มณฑิตาสั่ง
“ดื่มของแรงอย่างนี้ ระวังจะเมานะ” คัชพลว่า
“อย่าดูถูกผู้หญิงอย่างมณฑิตานะคะ”
“งั้นแสดงว่าคืนนี้พี่เจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อเข้าซะแล้ว”
มณฑิตายิ้ม “ก็ต้องลองดูค่ะ พี่ใหญ่อย่าแพ้มณแล้วกัน”
คัชพลหัวเราะ แล้วยกแก้วชวนมณฑิตาชนมณฑิตาชนแก้วแล้วดื่มทั้งสองมองตากันอย่างเย้ายวน
สินีถามหายศสรัลกับคนรับใช้ในบ้าน
“คุณสรัลขึ้นนอนแล้วเหรอ”
“นั่งอยู่ที่หลังบ้านค่ะ” สาวใช้ตอบ
สินีคิด แล้วเดินออกไป
ยศสรัลนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว สินีเดินเข้ามา
“นั่งคิดอะไรอยู่สรัล คิดถึงนังวีด้าอยู่รึไง”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับคุณแม่”
“อย่าให้แม่อกแตกตายนะสรัล เล่ามาซิ ว่าไปไหนกับมันมา แล้วไปทำไม”
ยศสรัลถอนหายใจ แล้วตอบว่า
“ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงครับ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี”
“งั้นก็เล่ามาสิ” สินีว่า
ยศสรัลมองหน้าแม่ สินีมองตอบ
“คุณแม่อย่าถามผมเลยนะครับ ผมไม่มีอะไรจะบอกจริงๆ”
“สรัล!”
ยศสรัลตัดสินใจเดินหนีแม่เข้าบ้าน แม่มองตามด้วยความโกรธ แล้วเจ็บใจวีด้า
อ่านต่อหน้าที่ 3
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 18 (ต่อ)
คัชพลและมณฑิตานั่งดื่มจนร้านปิด ทั้งสองอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างเมา
“น้อง ขอเหล้าเพิ่มหน่อย” คัชพลว่า
“ขอประทานโทษนะครับ ตอนนี้ร้านของเราปิดแล้ว” พนักงานตอบ
มณฑิตาหัวเราะเมาๆ “งานนี้เลยไม่รู้ผลแพ้ชนะเลยนะคะ พี่ใหญ่”
“ไม่ได้ๆ ต้องแข่งกันให้รู้ว่าใครคอแข็งกว่ากัน ไปๆ เราไปหาที่ดื่มกันต่อ”
มณฑิตาหัวเราะ “จะดีเหรอคะ พี่ใหญ่”
“อ้าว มณกลัวแพ้แล้วหล่ะสิ”คัชพลหัวเราะ
“ใครว่า.. คนอย่างมณฑิตาไม่ยอมแพ้ง่ายๆอยู่แล้ว”
“งั้นเราไปต่อกันข้างบนดีกว่า จะได้ไม่มีใครมารบกวนเรา”
มณฑิตาหัวเราะ “ได้ค่ะ”
ทั้งสองประคองกันออกเดินไป หัวเราะต่อกระซิกกัน
ทั้งสองคนเดินตามทางเดินเข้ามา ที่หน้าห้องโรงแรม คัชพลยิ้มให้มณฑิตาอีกครั้งก่อน ประคองเอวมณฑิตาเข้าห้อง มณฑิตายิ้มให้คัชพล แล้วเดินเข้าไป คัชพลปิดประตู
วีด้านั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนเธอวางหนังสือที่อ่านอยู่ในมือลง แล้วออกไปยืนเหม่อมองระเบียง
นึกถึงภาพยศสรัลขึ้นมา วีด้าสลัดตัวเองให้ออกจากภวังค์นั้น
“บ้าจริง คิดอะไรเนี่ย” วีด้าว่า
ยศสรัลเข้าห้องนอน เปิดไฟ แล้วโยนเสื้อนอกไว้ที่เตียงแล้วนั่งลงที่ปลายเตียง ใจคิดถึงวีด้า
เขายิ้มเศร้า
เช้าวันใหม่ ยศสรัลเดินพร้อมเสื้อนอกแล้วกระเป๋าเตรียมไปทำงาน ได้ยินเสียงเอะอะ “เอาออกไปเลย เอาออกไป”
คนรับใช้เดินผ่านมา ยศสรัลถามคนรับใช้
“เสียงคุณพ่อเอะอะอะไรกัน”
“ไม่ทราบค่ะ คุณผู้หญิงให้หนูเอาอาหารเช้า เข้าไปในห้องคุณผู้ชาย ก็เห็นท่านโกรธอยู่แล้วค่ะ”“งั้นไปเถอะ”
คนใช้เดินออกไป ส่วนยศสรัลเดินไปทางห้องนอนของบัญชา
บัญชานั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง สินีเอาชามข้าวต้มมานั่งข้างๆ
“คุณค่ะ ทานอะไรหน่อยสิคะ” สินีว่า
บัญชาปัดชามข้าวต้มจากมือสินีตกพื้นกระจาย
“ว๊ายยยยยย” สินีตกใจ
“ไม่กิน” บัญชาว่า
ยศสรัลเคาะประตู เมื่อเปิดเข้ามาเห็นข้าวของกระจายจึงรีบวิ่งไปหา
“มีอะไรเหรอครับ”
“ออกไป! ออกไปให้หมด” บัญชาว่า สินีรีบวิ่งไปหายศสรัลที่ยังงงว่าเกิดอะไรขึ้น
“ทำไมคุณพ่อโมโหอย่างนี้ล่ะครับ”
“เมื่อเช้าคุณพ่อถามแม่ว่าเป็นอะไร แม่ก็เลย...”
“คุณแม่บอกแล้วเหรอครับ” ยศสรัลถาม
“ก็คุณพ่อคาดคั้นแม่” สินีบอก
“ทำไม ปิดฉันทำไม....กลัวฉันจะอยู่นานไปหรือไง” บัญชาพูด
“ไม่ใช่นะครับคุณพ่อ แต่พวกเรากลัวคุณพ่อจะไม่สบายใจ” ยศสรัลพูด เดินมาหาบัญชา แล้วพูดต่อ
“คุณพ่อครับ อาการของคุณพ่อยังอยู่ในขั้นต้น ถ้าคุณพ่อไม่เครียดและทำทุกอย่างตามที่คุณหมอสั่ง คุณพ่อก็ต้องหาย แล้วทุกอย่างจะกลับไปเหมือนเดิมนะครับ” ยศสรัลบอกผู้เป็นพ่อ
“กลับไปเหมือนเดิม ฮึ...แล้วถ้ามันไม่ล่ะ แกจะช่วยอะไรฉันได้” บัญชามองหน้ายศสรัลนิ่ง
“ชั้นยังไม่อยากตาย ชั้นจะต้องหาย ชั้นต้องรักษาหายใช่มั้ยสรัล” บัญชาพูดต่อ
“ครับ คุณพ่อจะไม่เป็นอะไร เราต้องรักษาให้หายครับ” ยศสรัลว่า
บัญชาถอนใจเครียดโมโหโรคตัวเอง ยศสรัลกับสินีมองบัญชาด้วยความสงสาร
วีด้าอยู่ในห้องทำงานคัชพล กำลังเก็บเอกสารใส่แฟ้ม
“เรื่องศูนย์การค้าก็คืบหน้าไปด้วยดี คุณไม่ต้องห่วงแล้ว” คัชพลว่า
“อาทิตย์หน้าวีด้าจะให้เลขาโทรมาแจ้งคุณใหญ่เรื่องประชุมกับทีมวิศวะระบบไฟนะคะ”
“ครับ แต่ตอนนี้ผมหิวแล้ว วีด้าหิวหรือยัง” คัชพลถาม
“ค่ะ”
“อืม งั้นออกไปทานข้างนอกกันนะครับ” คัชพลชวน
“ไปสิคะ” วีด้าตอบรับ
คัชพลเปิดประตูให้วีด้า ทั้งสองเดินออกจากห้องทำงาน
คัชพลและวีด้าเดินมาตามทางเดินในออฟฟิศ ยศสรัลที่ยืนคุยงานอีกทาง หันมาเห็น
ยศสรัลหันกลับไม่อยากให้วีด้าและคัชพลเห็นเขา ทั้งสองเดินผ่านไป ยศสรัลมองตามทั้งคู่รู้สึกห่วงใยวีด้า
คืนนั้น ดนัยนั่งทำงานอยู่ในชุดนอนแต่ไม่มีสมาธิทำงาน นึกถึงบทสนทนาระหว่างเขากับเกรซที่ร้านอาหารคืนนั้น
สีหน้าของเกรซสลดขอความเห็นใจดนัย
“ที่จริงเกรซไม่ควรเล่าให้ดนัยฟัง แต่เกรซก็ไม่อยากให้ดนัยเข้าใจวีด้าผิด”
“ขอบคุณนะครับเกรซที่เล่าให้ผมฟัง” ดนัยถอนใจ
“แล้วนี่ดนัยจะทำยังไงต่อ”
“ผมก็จะทำ ในสิ่งที่ควรทำ”
“…ยังไงคะ...”
“เกรซ เราต้องหยุดวีด้า ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป” ดนัยจริงจัง
“จะได้ผลเหรอคะ เพราะเกรซห้ามยังไงวีด้าก็ไม่ฟัง” เกรซว่า
วันต่อมา โทรศัพท์วีด้าดังขึ้นเป็นดนัยที่โทรเข้า
“ดนัย” วีด้ารับสาย
“เย็นนี้ทานข้าวกันนะครับ ผมมีบางเรื่อง อยากคุยกับคุณ”
วีด้าคิด แล้วตอบรับ “ได้ค่ะ” ก่อนจะวางสายไป
วีด้าวางถ้วยกาแฟให้ดนัยที่มาหาที่คอนโด
“วีด้า ผมรู้เรื่องของคุณหมดแล้ว” ดนัยพูด
วีด้าชะงัก แล้วถาม “เรื่องอะไรคะ”
“ผมขอให้เกรซเล่าให้ฟัง”
วีด้าหน้าเปลี่ยนสี คิด
“หยุดเรื่องแก้แค้นเถอะนะ วีด้า” ดนัยเอ่ย
วีด้าลุกขึ้นจะเดินหนี แต่ดนัยรีบเดินมาขวาง
“ผมอยากให้คุณหยุด ก่อนที่คุณจะถอนตัวไม่ขึ้น ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ชีวิตของคุณต้องเดินหน้า เชื่อผมเถอะนะ มันยังมีอะไรดีๆรอคุณอีกเยอะ อย่ากลับไปมองอดีต ที่มันจะทำให้ชีวิตคุณแย่เลย”
“ถึงวีด้าอยากจะหยุดตอนนี้ มันก็ยังหยุดไม่ได้ค่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“มันมีเรื่องของธุรกิจ ถ้าจะหยุด มันต้องใช้เวลา”
“รีบเคลียร์ทุกอย่างนะวีด้า อย่าเดินหน้าต่อไปอีกเลย เริ่มต้นใหม่กับผมเราไปใช้ชีวิตที่เมืองนอกกันก็ได้”
“แล้วจะปล่อยให้คนเลวอย่างนายบัญชา อยู่ลอยนวลสบายๆต่อไปเหรอ”
“คนเรามีกรรมเป็นตัวกำหนด ถ้าเค้าทำไม่ดี กรรมมันก็จะสนองเค้าเองทำไมคุณจะต้องเอาตัวไปเปื้อนกับคนเลวอย่างงั้น” ดนัยพูด ยิ้มให้กำลังใจ แต่วีด้าไม่ยอมตอบรับ
คัชพลเดินอยู่ใต้ถุนคอนโดวีด้า แต่พอจะเดินไปก็ชะงัก
“แกแน่ใจนะ ว่าคุณวีด้าอยู่ที่นี่” คัชพลถาม
“ครับนาย” ลูกน้องตอบรับ
คัชพลเห็นวีด้าเดินออกจากตึกมากับดนัย แล้วพากันเดินไปที่รถของดนัยคัชพลอึ้งยืนแอบดูนิ่ง
“วีด้าจะเก็บไปคิดดูนะคะ” วีด้าบอก
“เชื่อผมนะวีด้าและต่อไป ผมจะอยู่ข้างๆคุณ ผมจะไม่ยอมให้คุณห่างผมไปอีก” ดนัยเอ่ย
ดนัยกอดวีด้า วีด้าหน้าเศร้าคัชพลยืนกำมือแน่นมองด้วยความเจ็บใจ
อ่านต่อหน้าที่ 4
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 18(ต่อ)
ตกกลางคืน คัชพลนึกภาพดนัยกอดวีด้า แล้วนึกถึงตอนที่เคยเห็นดนัย คัชพลแค้น ปาแก้วเหล้าลงพื้น เจ็บใจ คิดเล่นงานดนัย
“ดนัย!!” คัชพลรำพึง
เช้าวันใหม่ วีด้าคุยโทรศัพท์กับเกรซที่คอนโด
“แกอย่าโกรธชั้นเลยนะ ดนัยเค้าจับได้ ชั้นก็ไม่กล้าโกหกอีก” เกรซบอก
“แล้วแกอยู่ไหน เดี๋ยวชั้นจะแวะไปหา เอามั้ย” เกรซถามต่อ
“วันนี้ไม่ได้หรอก เดี๋ยวชั้นจะไปเยี่ยมแม่” วีด้าบอก
“เหรอ ไม่เป็นไร ไว้วันหลังนะ แล้วเจอกัน”
วีด้าหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป
วีด้าไปหากานดาโรงพยาบาลจิตเวชเมื่อเดินไปถึง เธอเปิดประตูแล้วพบว่าห้องว่างเปล่า วีด้าจึงเดินออกไปถามนางพยาบาลประจำวอร์ด
“ขอโทษนะคะ คนไข้ชื่อคุณกานดาไปตรวจเหรอคะ พอดีดิฉันไปที่ห้องแล้วไม่เห็น”
“คุณกานดาเหรอค่ะ มีญาติมาพาออกไปนั่งเล่นในสวนค่ะ”
“ญาติ? ใครคะ” วีด้าถาม
พยาบาลก้มดูรายชื่อ ก่อนตอบ “คุณบัญชาค่ะ”
วีด้าตกใจ “อะไรนะคะ”
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ชั้นบอกแล้วว่าห้ามใครมาเยี่ยม และไม่ให้เปิดเผยชื่อคุณแม่ไงคะ” วีด้าว่า
พยาบาลอึกอัก ส่วนวีด้ารีบวิ่งออกไป
บัญชานั่งอยู่ที่ม้าหินในสวนกับกานดาที่นั่งบนรถเข็น
“กานดา คุณเป็นอย่างไรบ้าง... สบายดีไหม...”
กานดามองเหม่อไร้แววตา
“มองผมสิกานดา ฮึ ….คุณไม่เคยมองผม” บัญชาพูดพร้อมกับมองกานดา
“กระทั่งทุกวันนี้ คุณก็ยังไม่มองผม” บัญชายิ้มเยาะตัวเอง
ขณะเดียวกัน วีด้าวิ่งออกมาตามสวนที่ต่างๆในโรงพยาบาล เพื่อตามหาแม่ เธอหยุดมองไปทั่วๆ จนสะดุดเมื่อเห็นบัญชานั่นคุยกับกานดาวีด้ารีบวิ่งไปหา แล้วไปแอบหยุดฟัง
“กานดา...คุณคิดว่าคุณจะหนีพ้นเหรอ สุดท้ายผมก็ตามคุณจนเจอได้ยินผมพูดใช่ไหม...ถ้าเมื่อก่อน คุณเลือกรักผมแทนไอ้ชาติชาย คุณคงไม่เจอสภาพแบบนี้หรอก” บัญชาพูด
วีด้าได้ยินก็ตกใจ
“ไอ้ชาติชายมันมีอะไรดี คุณถึงไปเลือกมัน รักมันจนกลายเป็นคนบ้าเมื่อไหร่คุณจะหาย คุณจะได้เห็นว่าทุกวันนี้ผมมีทุกอย่าง ผมเหนือกว่ามันทุกอย่าง มองผมสิ คุณเห็นมั้ย”
กานดาเริ่มกลัวไม่มอง และหันหนี
“ผมบอกให้มองผม!!”บัญชาพูด รู้สึกแค้นที่กานดาไม่มอง
“รักมันมาก ทำไมไม่ไปอยู่กับมันให้สิ้นเรื่องสิ้นราวล่ะ! ทำไมต้องเป็นผม ที่ต้องไปเจอกับมัน!”
กานดาปัดมือบัญชาด้วยความกลัว แล้วดิ้นหล่นจากรถเข็น คลานหนี
วีด้ามองด้วยความตกใจ
“แม่…" พร้อมกับกำลังจะก้าวเข้าไปช่วย
เจ้าหน้าที่วิ่งเข้ามาช่วยกานดาพอดี เพราะได้ยินเสียงร้อง
“เกิดอะไรขึ้นคะ” เจ้าหน้าที่ถาม
“อาการคงกำเริบหน่ะครับ ผมพยายามจะจับไม่ให้เธอลุกออกจากรถเข็น แต่เธอก็ดิ้นจนตกลงมา” บัญชากล่าว
“คุณกานดาคะ คุณกานดา” เจ้าหน้าที่เรียก
เจ้าหน้าที่2คนพยายามจับให้กานดานั่งบนรถเข็นและปลอบให้คลายความคลุ้มคลั่ง
“งั้นคงต้องขอตัวคนไข้ไปก่อนนะค่ะ” เจ้าหน้าที่ว่า
“ครับ” บัญชาตอบรับ
เจ้าหน้าที่เข็นกานดาออกไปบัญชาหันหลังกลับ เห็นวีด้าหันกลับไปแล้ว บัญชามองไม่ได้เฉลียวใจวีด้าดินออกไป ใบหน้าเจ็บแค้นและมีน้ำตาไหลออกมา มือกำหมัดแน่นแสดงความแค้น
ภายในห้องผู้ป่วย กานดากำลังคุ้มคลั่ง มีหมอพยาบาลช่วยกันจับและรักษาอยู่วีด้ายืนมองผ่านกระจกหน้าห้อง เธอร้องไห้ มีแววตาเคียดแค้น
“ไอ้บัญชา!!” วีด้ารำพึง
ดนัยเดินอยู่ในลานจอดรถที่บริษัท ระหว่างที่ดนัยเดินอยู่ มีชายสองคนเดินแอบดู เดินตาม แล้วหาจังหวะมาล็อคแขนดนัยไว้
“อะไรกันเนี่ย พวกคุณเป็นใคร” ดนัยตกใจ
ชายสองคนไม่พูดจะเอากุญแจจากกระเป๋าดนัยแต่ดนัยสู้ ชายสองคนเอาที่ช็อตไฟฟ้าออกมาจี้ แล้วรีบหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกง พาดนัยขึ้นด้านหลัง ส่วนอีกคนขับรถออกไป
ดนัยโดนจับมัดในโกดังร้าง คัชพลเดินเข้ามาชกดนัย
“แกกล้ามากนะที่มายุ่งกับแฟนฉัน” คัชพลพูด
“นายคัชพล” ดนัยเอ่ย
“ตอนนี้วีด้าเป็นแฟนของชั้น แต่แกยังกล้ามายุ่งเกี่ยวกับวีด้า”
“คุณไม่รู้ว่าเราคุยเรื่องอะไรกัน ก็ไม่ควรโมโห แล้วจับผมมาแบบนี้”
คัชพลชกสวนเปรี้ยง
“งั้นก็บอกมาสิว่าคุยอะไรกัน”
ดนัยลุกขึ้นแล้วต่อยกลับคัชพล คัชพลเช็ดมองเลือด ก่อนส่งสัญญาณให้ลูกน้องรุมดนัย
วีด้านั่งมือไม้สั่นด้วยความเจ็บใจอยู่ในห้องทำงาน มีเกรซคอยปลอบ
“อะไรกันเนี่ย ฉันนึกว่าจะจบแล้วเชียว แล้วทำไมนายบัญชาถึงมาหาน้ากานดาได้ แล้วทำไม โอ๊ย...วีด้า อย่าเพิ่งคิดมากนะ”
“ฉันไม่คิดมากหรอก เพราะในที่สุดฉันก็ได้รู้สาเหตุ ที่นายบัญชามันทำกับครอบครัวฉัน เพราะมันแค้นที่คุณแม่ไม่รักมัน”
“วีด้า ยิ่งรู้ว่าเค้าร้ายแบบนี้ แกก็ถอนตัวซะเถอะ”
“มันบังคับให้ฉันเดินหน้า และครั้งนี้ฉันจะไม่เลิก ถ้ามันไม่ย่อยยับไปกับตา”
“วีด้า!!” เกรซตกใจ
ระหว่างนั้นมีโทรศัพท์ดังขึ้น วีด้าหยิบมาดูก็เห็นเบอร์คัชพล
“ว่าไงคะคุณใหญ่” เธอกลั้นใจพูดดี
“อะไรนะ ดนัยอยู่กับคุณ” วีด้าตกใจ
เกรซตกใจรีบเขยิบมาหาวีด้าเพื่อฟังเสียงเท่าที่จะได้ยินได้
“คุณใหญ่คุณหมายความว่ายังไง....คุณอย่าทำอะไรดนัยนะคะ ฉันขอร้อง...แล้วคุณอยู่ที่ไหน คุณอย่าทำอะไรดนัยนะ คุณใหญ่....คุณใหญ่”
วีด้าดูโทรศัพท์เห็นว่าโดนตัดสายไปแล้ว
“วีด้า คุณใหญ่จับตัวดนัยไปเหรอ จับไปทำไม” เกรซถาม
“เขาบอกว่าไม่ชอบที่ดนัยแอบมาหาฉัน”
“หมายความว่ายังไง” เกรซงง
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน” วีด้าตอบพร้อมกับคิด
“ต้องเป็นเมื่อวาน ที่ดนัยมาหาที่คอนโดแน่ๆ” วีด้าว่า
“ตายแล้ว จะทำไงกันดีล่ะ”
“รีบไปกันเถอะ เร็วเข้า”
วีด้ารีบหยิบกุญแจรถเดินออกไป เกรซรีบเดินตาม
ในโกดังร้าง คัชพลเดินมาจ้องหน้าดนัย
“วันนี้ฉันจะแค่สั่งสอนแก แต่ถ้ายังมายุ่งกับวีด้าของฉัน คราวหน้าแกเหลือแต่ชื่อแน่”
คัชพลถอยห่างออกมา มองตาดนัยที่เขียวช้ำ
ดนัยในสภาพสะบักสะบอมนอนอยู่ในโรงพยาบาลเขาถูกคัชพลใช้มือถือถ่ายรูปไว้ด้วย
วีด้ากับเกรซวิ่งหาดนัย แล้วหันไปเห็น
“ดนัย! ไปเร็วเกรซ”
คัชพลหันมองวีด้าอย่างไม่พอใจ
วีด้าตรงเข้าหาดนัย น้ำตาคลอด้วยความสงสาร
“ดนัย……"
“ผมไม่เป็นไร” ดนัยว่า
“หนักขนาดนี้ยังว่าไม่เป็นอะไรอีกเหรอ” วีด้าพูด
สองสาวมองคัชพลอย่างโกรธเคือง
“ดนัย…วีด้าขอโทษนะ”
คัชพลลุกยืน เดินเข้าหา
“ขอโทษมันทำไม คุณควรจะขอโทษผมดีกว่า” คัชพลพูดกับวีด้า
วีด้าหันขวับไปหาคัชพล วีด้าลุกยืน คัชพลพูดต่อ
“จากนี้ไปคุณคงรู้แล้วนะ ว่าผมไม่ชอบเวลาเห็นผู้ชายคนไหนเข้าใกล้คุณ”
วีด้าจ้องหน้าแล้วตบหน้าคัชพลอย่างแรง
“จำไว้นะ ว่าฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน ที่จะคบกับพวกอันธพาลอย่างคุณ”
“วีด้า... คุณกล้าตบหน้าผมเหรอ” คัชพลพูด
“ไปให้พ้นหน้าชั้นนะ....ไปสิ!” วีด้าไล่คัชพล
คัชพลเจ็บใจสั่งลูกน้องกลับ แล้วเดินออกไป
อ่านต่อตอนที่ 19
