ผัวชั่วคราว ตอนที่ 17
วิลิปดานั่งครุ่นคิด มองกระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งในมือ พลางนึกถึงคำพูดของอุ๋ย
"งั้นฉันจะบอกให้เอาบุญนะ ว่าคุณกริชเคยทำงานในบาร์ผู้ชายขายตัว"
วิลิปดากุมขมับอย่างเครียดหนัก
"...ลองแอบไปดูที่ผับเขาดูนะ แล้วคุณจะรู้ว่าที่ฉันพูดน่ะ จริงหรือเปล่า"
ย้อนเวลาไปเมื่อสักครู่ เมื่ออุ๋ยออกจากห้องน้ำ วิลิปดาตามมา
"เดี๋ยวก่อน"
อุ๋ยหยุดชะงัก แอบยิ้มสมใจ วิลิปดามาด้านหน้า มองอุ๋ยอย่างงุนงง
"ทำแบบนี้มีจุดประสงค์อะไร"
"ฉันไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎแน่ๆ ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะถ้าฉันจะหลอกเธอ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเขาทำงานที่ผับ แล้วรู้ด้วยว่าผับไหน"
"เธอเป็นใครกันแน่"
"ฉันบอกให้ก็ได้ แต่เธอห้ามบอกใครเด็ดขาด ฉันเคยเป็นแฟนเขา แต่มารู้ความจริงว่าเขาเคยทำงานที่บาร์โฮสต์ ฉันเลยรับไม่ได้"
วิลิปดาทวนอย่างสงสัย
"บาร์โฮสต์?"
"ก็บาร์ที่ผู้ชายขายตัว อาชีพผัวชั่วคราวของผู้หญิงที่เข้าไปซื้อบริการไงล่ะ"
วิลิปดาถึงกับช็อก ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
"กริชน่ะเหรอเคยเป็นผู้ชายขายตัว ยังไงฉันก็ไม่เชื่อจนกว่าจะมีหลักฐานหรือเห็นกับตา"
"ฉันถึงได้บอกให้ไปดูด้วยกันไง เธอน่ะรู้จักเขาดีแค่ไหน เคยไปบ้านเขาหรือยัง"
วิลิปดานิ่งไปอย่างเถียงไม่ออก
"ฉันรู้จักแม่เขาดี ตอนนี้แม่เขาไม่อยู่บ้าน ไปอยู่กับแฟนใหม่ แม้แต่กริชเองยังไม่รู้เลยว่าแม่เขาอยู่ที่ไหน"
"กริชไม่เห็นเคยเล่าให้ฉันฟัง"
"ก็เพราะเธอไม่ใช่ตัวจริงของเขาไงล่ะ ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเขาอยู่นั่นแหละตัวจริง"
วิลิปดามองหน้าอุ๋ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ อุ๋ยยื่นกระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งให้
"นี่เบอร์โทรฉัน อยากไปเมื่อไรก็บอกแล้วกัน"
อุ๋ยเดินออกไป ยิ้มกริ่มอย่างมั่นใจ วิลิปดามองตาม ครุ่นคิดหนัก
"ลิปดา...ลิปดาครับ ลิปดา"
วิลิปดารู้สึกตัว หันไป เห็นคตกริชยืนอยู่
"อะไรคะ"
"เหม่อคิดถึงใครอยู่ครับ"
"คิดถึงหลายเรื่องค่ะ"
"คิดถึงผมด้วยหรือเปล่า"
เธอมองหน้าเขาอย่างค้นหา
"คิดด้วยค่ะ"
"คิดอะไรเอ่ย"
วิลิปดามองคตกริชนิ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูด
"ฉันอยากให้คุณพาฉันไปเจอที่บ้านคุณบ้าง"
คตกริชหน้าสลดไป
"ตอนนี้คงไม่สะดวกครับ"
เธอมองหน้าเขาอย่างผิดหวัง
"ทำไม่ละคะ"
เขามองซ้ายมองขวา
"เล่าตรงนี้ไม่สะดวกครับ"
ในมุมลับตา วิลิปดาอุทานออกมาอย่างนึกไม่ถึง
"คุณแม่ของกริชหนีไปเหรอคะ"
"ครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าแม่ไปอยู่ไหน"
"ปกติบ้านของคุณแม่กริชอยู่แถวไหนคะ"
"แถวคลองเตยครับ เป็นบ้านเช่า แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว ผมเลยให้คนอื่นมาเช่าต่อ"
"กริชได้ลองติดต่อท่านบ้างหรือเปล่าคะ"
"ติดต่อไปแล้วครับ แต่แม่เปลี่ยนเบอร์มือถือ คงไม่อยากให้ใครตาม เลยคิดว่าท่านคงมีความสุขดี ถ้าท่านทุกข์ก็คงติดต่อกลับมาหาผมเอง"
วิลิปดาอึ้งไป ตรงกับที่อุ๋ยพูดทุกอย่าง
คตกริชกับวิลิปดากลับเข้ามาในบริษัท เสียงปังดังขึ้น คตกริชตกใจ แต่กลายเป็นว่ามีใครบางคนยิงเปเปอร์ชูตใส่เขา
"ยินดีต้อนรับพนักงานคนใหม่ของเรา" แป๋มบอก
ทุกคนออกมาตบมือให้คตกริช
"อะไรกันครับ"
แป๋มชูใบประเมินผลให้คตกริช
"คุณผ่านทดลองงานแล้ว เป็นพนักงานบริษัทเต็มตัวแล้วล่ะค่ะ"
วิลิปดาจับมือเขาอย่างดีใจ
"ดีใจด้วยนะคะ"
"ขอบคุณนะลิปดา เพราะคุณทำให้ผมมีกำลังใจทำงาน"
คนอื่นๆเข้ามาแสดงความยินดีด้วย
"มีกำลังใจดีอย่างนี้ งานหนักเท่าไรก็ชิลๆนะจ๊ะ" อี๊ดบอก
คตกริชมองไปทางห้องทำงานพีรนันท์
ภายในห้อง พีรนันท์เงยหน้าขึ้น มองคนที่เข้ามาด้วยสายตาเย็นชา
"มีอะไรเหรอ"
คตกริชเดินเข้ามา
"ผมมาขอบคุณคุณพีครับ"
"ขอบคุณเรื่องอะไร"
"ที่ให้ผมพ้นโปร"
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณหรือใคร"
"แต่อย่างน้อยคุณก็ยุติธรรมกับผม"
"ผมอยากให้การแข่งขันของเราสมศักดิ์ศรีหน่อย"
คตกริชทำหน้างง พีรนันท์ลุกขึ้นจ้องมองเขาอย่างประจันหน้า
"ถ้าผมให้คุณไม่พ้นโปร ลิปดาคงจะเกลียดผมถึงขนาดมองหน้ากันไม่ติด"
คตกริชถึงบางอ้อ
"สมแล้วที่เป็นเจ้านายผม"
"ผมจริงใจกับลิปดา แล้วก็จะรอดูวันที่คุณดูแลลิปดาไม่ไหว"
"ไม่มีวันนั้นหรอกครับ"
"ผมจะคอยดู"
ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร
ในบาร์โฮสต์ คืนวันเดียวกัน พนักงานต้อนรับพาวิลิปดากับอุ๋ยเข้ามาในบาร์
"เชิญครับคุณผู้หญิง"
วิลิปดามองบรรยากาศรอบๆ อย่างรู้สึกหวาดกลัว ไม่ค่อยกล้าเดินตาม บนเวทีกอล์ฟใส่สูทสุภาพเต้นคนเดียวด้วยท่าทางสวยงาม อุ๋ยหันมาดึงวิลิปดาและเร่ง
"เข้ามาสิ กลัวอะไร ฉันไม่เอาเธอมาขายหรอกน่า"
วิลิปดากับอุ๋ยนั่งลง บริกรเอาเมนูมาให้ทั้งสองดู
"ขอฟรุ้ตมาการิต้าค่ะ"
อุ๋ยมองวิลิปดาพลางเบะปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปสั่ง
"ฉันเอาเบียร์ขวดนึง"
บริกรรับคำแล้วออกไป อุ๋ยหันมาแขวะ
"ระวังตัวเองเหลือเกินนะ"
"ฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์อยู่แล้ว"
เสียงสาวๆ ลูกค้าในบาร์กรี๊ดสนั่นขึ้นมาขัดจังหวะ
อุ๋ยกับวิลิปดาหันไปมอง บนเวทีกอล์ฟเริ่มถอดเสื้อผ้าพร้อมเต้นด้วยท่าทางเซ็กซี่เร้าใจ วิลิปดามองไปตกใจ รีบเบือนหน้าหนี หน้าแดงก่ำ
"อะไรกันเนี่ย"
อุ๋ยหัวเราะเยาะ
"ไม่เคยเห็นหรือไง"
"ฉันไม่เคยมาเที่ยวที่แบบนี้ จะเคยเห็นได้ยังไง"
"อีกหน่อยกริชอาจจะเต้นให้เธอดูบ้างก็ได้"
วิลิปดามองหน้าอุ๋ยอย่างไม่พอใจ
"ไหนบอกจะพาฉันมาพิสูจน์ ไม่เห็นมีอะไรเลย ฉันไม่ได้อยากมาดูของพวกนี้"
"แอ๊บเหลือเกินนะ ยัยคุณหนู เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งใจร้อน"
อุ๋ยโบกมือเรียกบริกรเข้ามา
"มีอะไรให้รับใช้ครับ คุณผู้หญิง"
"เรียกกอล์ฟมาให้ฉันหน่อย"
อุ๋ยยิ้มอย่างมีเลศนัย
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 17 (ต่อ)
ในบาร์โฮสท์อีกมุมหนึ่ง นิกกี้นั่งอยู่คนเดียว ส่วนลีน่ามีเป็นแก๊ปเป็นหนุ่มน้อยข้างกาย
แก๊ปโบกมือเรียกบริกรเข้ามารับออร์เดอร์
"ขอบรั่นดีให้คุณลีน่าแก้วนึง"
"ได้ครับ"
กอล์ฟลงจากเวทีเดินมาหานิกกี้ที่โต๊ะ
"คุณนิกกี้ครับ พอดีวันนี้มีลูกค้าที่นัดกันไว้ เดี๋ยวผมจะไปขอโทษและบอกยกเลิกเขาแล้วรีบกลับมารับใช้คุณนิกกี้นะครับ"
"ต้องรีบกลับมานะ"
"รับรองครับ"
กอล์ฟรีบออกไป นิกกี้ยิ้มมองตามอย่างหลงใหล
กอล์ฟเข้ามาด้วยท่าทางสุภาพ ยกมือไหว้ทั้งสอง
"สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับคุณผู้หญิง"
วิลิปดามองกอล์ฟอย่างหวาดกลัว รีบเขยิบหนี แต่อุ๋ยกลับขยับไปนั่งใกล้กอล์ฟ
"จำฉันได้ใช่ไหม"
"จำได้สิครับ คุณเคยมาหากริชที่นี่"
วิลิปดาตกใจ
"กริชไหนคะ"
"กริช...ชื่อจริงคตกริชครับ"
วิลิปดาหน้าเสีย แต่ยังไม่ยอมแพ้
"คนชื่อซ้ำกันมีเยอะแยะไป"
"หน้าตาเหมือนคนนี้หรือเปล่าละครับ"
กอล์ฟเอารูปให้ดู วิลิปดาหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม ในมือถือของกอล์ฟ เป็นรูปตอนคตกริชกำลังเต้นบนเวที วิลิปดาลุกขึ้นอย่างรับไม่ได้
"จะไปไหน" อุ๋ยถาม
"ฉันจะไปถามกริชให้รู้เรื่อง"
"อย่าเพิ่งเลย ถามไปเขาก็ไม่ยอมรับหรอก"
"แต่นี่มันรูปจริงใช่ไหม ไม่ใช่ตัดต่อ"
"ผมจะตัดต่อไปทำไม รูปอื่นก็มีนะครับ"
กอล์ฟเปิดหารูปอื่นให้ดู วิลิปดาเบือนหน้าหนี แล้วลุกออกไปเลย
อุ๋ยกับกอล์ฟลอบยิ้มให้กัน
หลังบาร์โฮสต์ อุ๋ยยื่นเงินให้กอล์ฟ
"ขอบคุณนะที่ช่วยพูดตามที่ฉันบอก"
กอล์ฟดันเงินคืนแล้วโอบอุ๋ยไว้ ตาหวานฉ่ำ
"ผมทำให้ฟรีก็ได้นะ รวมทั้งอย่างอื่นก็ฟรีด้วย"
อุ๋ยดันตัวกอล์ฟออกเบาๆ อย่างมีจริต
"อย่าเลย เก็บแรงไว้หาเงินก่อนเถอะ ฉันรอได้"
"เปลี่ยนใจเมื่อไรมาหาผมก็แล้วกัน ยินดีต้อนรับคุณอุ๋ยเสมอ"
"รวยเมื่อไรได้เจอกันแน่"
อุ๋ยขยิบตาให้แล้วเดินออกไป กอล์ฟมองตามหมั่นเขี้ยว
ภายในผับลำเพาภา คตกริชคอยดูแลลูกค้าวีไอพีอยู่
"ได้รับอาหารและเครื่องดื่มครบแล้วนะครับ เชิญทานให้อร่อยนะครับ"
พอต้อนรับลูกค้าวีไอพีเสร็จแล้ว เขาจึงเดินออกมา เจอพิมพ์สนมเข้ามาทักทาย
"สวัสดีค่ะคุณกริช วันนี้เป็นไงบ้างคะ"
"ลูกค้าเยอะครับ คุณพิมพ์มาดูแทนคุณเพาเหรอครับ"
พิมพ์สนมมีพิรุธเล็กน้อยเพราะที่จริงมาโดยลำเพาภาไม่รู้ แต่รีบกลบเกลื่อน
"ใช่ค่ะ คุณเพาพาลูกค้าจากออสเตรเลียไปทานข้าว พิมพ์เลยมาแทน"
ดูฟองเดินผ่านมา เห็นพิมพ์สนมก็จงใจปรี่เข้ามาเกาะแขนคตกริชออดอ้อน
"คุณกริชขา วันนี้แต่งตัวแบบนี้ดูดีจังเลย"
คตกริชไม่ทันตั้งรับก็ออกจะงงๆ
"ผมก็แต่งตามปกตินี่ครับ"
"ไม่นะคะ ดูฟองว่าวันนี้คุณต้องมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป ดูฟองถึงมองคุณหล่อขึ้น"
ดูฟองจับหน้าคตกริชให้หันมา
"ผมทรงใหม่หรือเปล่า"
"เปล่านี่ครับ"
"สงสัยว่าดูฟองจะหลงเสน่ห์คุณกริชแล้วมั้งคะ"
ดูฟองหัวเราะคิกคัก พิมพ์สนมหมั่นไส้มาก ได้แต่กำมือแน่น ดูฟองลอยหน้าลอยตาเย้ย
ขณะเดียวกัน ที่บริเวณหน้าผับ วิลิปดาเข้ามามองหาคตกริช เธอถาม พนักงานชี้ให้ดู ก็เห็นดูฟองซบกับไหล่ของเขาอย่างสนิทสนม วิลิปดายิ่งรับไม่ได้ เธอทำท่าจะเดินเข้าไปหา
"วันนี้มาแปลกนะ" พิมพ์สนมถาม
"แปลกตรงไหน ฉันรู้สึกยังไงก็พูดตรงๆ ไม่ลักกินขโมยกินเหมือนคนบางคน"
"หมายถึงใคร"
วิลิปดาเดินมาเกือบถึงตัวคตกริช แต่พอเห็นเขาเอามือกันพิมพ์สนมไว้ก็หยุดกึก
"คุณพิมพ์กับดูฟองคุยกันดีๆ เถอะครับ ผมขอร้อง"
วิลิปดาเปลี่ยนใจ หันหลังกลับ คตกริชมองมาเห็น แค่ด้านหลัง ก็นิ่วหน้าอย่างจำได้ พลางตะโกน
"ลิปดา...ลิปดา"
วิลิปดาหันกลับมา แต่แล้วก็หันหลังกลับหนีไป
"ลิปดาจริงๆด้วย ลิปดา"
คตกริชรีบตามไป พิมพ์สนมกับดูฟองมองตามงงๆ ดูฟองเดินออกไป พิมพ์สนมมองอย่างแค้นๆ
คตกริชรีบตามวิลิปดาออกมา เขามองหาเธอ เห็นเธอกำลังรอรถแท็กซี่อยู่ จึงรีบเข้าไปหา
"ลิปดา หนีผมทำไม"
"ที่แท้กริชก็มีสาวๆ รุมตอมเยอะ มิน่าถึงมีแรงทำงานสองกะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะลิปดา"
"ไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันรู้หมดแล้วว่าคุณเป็นคนยังไง เคยทำอะไรมาก่อน"
คตกริชดึงวิลิปดาไว้
"อะไรกันลิปดา คุยกันก่อนได้ไหม"
"ไม่คุย ปล่อยนะคะ"
"ไม่ปล่อย คุณฟังผมก่อนสิ เมื่อกี้ไม่มีอะไรนะ เขาเป็นเพื่อนร่วมงานผม"
"เพื่อนร่วมงานกอดกันอย่างนั้นด้วยเหรอคะ หรือฉันหัวโบราณเกินไป แล้วฉันยังรู้ว่าอดีตของคุณเคยทำอะไรมาก่อน แต่คุณไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย"
"อดีตของผม"
"คุณเคยทำงานที่บาร์โฮสต์มาก่อนใช่ไหม"
คตกริชอึ้งไปเหมือนถูกชกหน้า
"ใช่ แต่ว่า..."
วิลิปดาน้ำตาร่วง ผลักคตกริชออกไปอย่างแรง
"ถ้าใช่ก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว"
วิลิปดาวิ่งขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่งที่มาส่งผู้โดยสารพอดี
"ลิปดา... ลิปดา"
คตกริขวิ่งตามลิปดาไป แต่ไม่ทัน อุ๋ยแอบดูอยู่ที่มุมหนึ่ง อย่างสะใจ
ภายในห้องแต่งตัวนักร้อง ดูฟองเข้ามาเปลี่ยนเครื่องประดับ พิมพ์สนมตามเข้ามา
"ทำอย่างนั้นทำไม"
ดูฟองมองพิมพ์สนมผ่านกระจก
"ทำอะไร"
"จงใจยั่วคุณกริช"
"ทำไม หึงหรือไง"
"ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก แต่ถ้าคุณเพารู้เข้าจะไม่พอใจแน่ มันทำให้เสียการปกครอง"
"ใครกันแน่ที่คุณเพารู้แล้วจะไม่พอใจ ฉันแค่เล่นๆ แต่บางคนมันเอาจริง"
ดูฟองกับพิมพ์สนมจ้องหน้ากันอย่างท้าทาย
"ทำเป็นแอ๊บแบ๊วใสซื่อ แต่ลับหลังจะแอบกินผัวเจ้านาย"
"อี...อีนักร้องชั้นต่ำ!"
พิมพ์สนมผลักดูฟอง ทั้งคู่ต่างไม่ยอม แล้วโผเข้าหากันจะตบกันอีก
"เดี๋ยวก่อนครับ"
ทั้งสองชะงัก พลวิ่งเข้ามาอยู่ระหว่างกลาง
"หยุดทะเลาะกันก่อน พี่พิมพ์ช่วยออกไปดูลูกค้าหน่อยครับ พี่กริชหายไปไหนแล้วไม่รู้"
ทั้งคู่ต่างชี้หน้ากัน ฝากไว้ก่อน พิมพ์สนมเดินออกไป
คตกริชขับรถมาจอดหน้าบ้านวิลิปดา แล้วกดกริ่ง แต่ไม่มีใครออกมาเปิดประตู สักพักเขาได้รับข้อความทางมือถือ
"ฉันไม่พร้อมจะเจอคุณตอนนี้ กลับไปซะ"
คตกริชพิมพ์ข้อความตอบกลับ
"ขอโอกาสให้ผมอธิบายได้ไหมครับ"
เขาได้รับข้อความใหม่ รีบเปิดอ่าน
"กลับไป!"
คตกริชหน้าเสีย รู้ว่าตอนนี้คงไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่จะคุยกับวิลิปดา เลยเดินคอตกกลับไป
ภายในห้องนอน วิลิปดากุมมือถือแน่นอยู่ในมือ ได้ยินเสียงรถคตกริชกลับออกไป เธอไม่แม้แต่จะหันไปมอง พยายามทำตัวและหัวใจให้เข้มแข็งไม่ร้องไห้ แต่ที่สุดก็ทนไม่ไหวปล่อยโฮออกมา
คตกริชเดินกลับเข้ามาในผับ แล้วเดินคอตกไปด้านหลังบาร์เหล้า พิมพ์สนมมองตาม อย่างเป็นห่วง
เขาหยิบเหล้ามาดื่มคนเดียวอย่างเครียดๆ พิมพ์สนมเข้ามา
"คุณกริช"
เขาเหลือบมองพิมพ์สนม
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันคะคุณกริช"
เขาไม่ตอบ ยกแก้วขึ้นดื่มอักๆ พิมพ์สนมเริ่มรู้
"อย่าดื่มหนักนักนะคะ เดี๋ยวจะเมาซะก่อน"
"ผมอยากเมา จะได้ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง รวมทั้ง...อดีตของตัวเอง"
คตกริชดื่มอีก พิมพ์สนมมองอย่างสงสัย
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 17 (ต่อ)
เวลาต่อมา พิมพ์สนมกับพลช่วยกันประคองคตกริชที่เมามาย คอพับคออ่อนมาที่รถ
"พี่กริชขับเองไม่ไหวแน่ ให้ผมขับไปส่งไหม" พลว่า
"ไม่ต้อง พี่ขับให้เองดีกว่า พลไปดูผับให้เรียบร้อยเถอะ" พิมพ์สนมบอก
"ครับพี่พิมพ์"
พลกับพิมพ์สนมช่วยกันพาคตกริชไปนั่งที่ข้างคนขับ พลกลับเข้าไป พิมพ์สนมขึ้นไปนั่งที่คนขับ แล้วหันไปถาม
"บ้านคุณกริชอยู่ไหนคะ"
เขาไม่ตอบ หลับแล้ว เธอเอามือเขย่าไหล่เขาเบาๆ
"คุณกริชคะ คุณกริช"
คตกริชกลับเอนมาทางเธอ พิมพ์สนมมองใกล้ๆ อย่างเอ็นดู เธอกลอกตาคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะขับออกไป
พิมพ์สนมขับรถมาถึงหน้าบ้านตัวเอง แล้วลงไปเปิดประตู ดูฟองซึ่งขับตามมา ซุ่มอยู่มุมหนึ่งแอบถ่ายคลิปไว้ พิมพ์สนมพาคตกริชที่หลับอยู่เข้าไปในบ้าน
ดูฟองยิ้มกริ่ม
"คืนนี้แซ่บแน่!"
พิมพ์สนมประคองคตกริชเข้ามาที่โซฟา แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
"นอนพักก่อนนะคะคุณกริช สร่างเมาแล้วค่อยกลับบ้าน"
พิมพ์สนมจะออกไป คตกริชดึงมือเธอไว้ แต่ละเมอถึงวิลิปดา
"ลิปดา...อย่าทิ้งผมไปนะ อย่าทิ้งผมไป"
พิมพ์สนมชะงักเมื่อได้ยินเขาเอ่ยชื่อวิลิปดา เธอนึกอะไรได้เลยกลับลงมานั่งข้างตัวเขา ลูบผมลูบหน้าเขา
"พิมพ์ไม่ทิ้งคุณหรอกค่ะ พิมพ์จะอยู่เป็นเพื่อนคุณ"
"อย่าสนใจอดีตของผม"
"พิมพ์ไม่เคยสนใจอดีตของคุณ คุณจะมีใครหรือทำอะไรมาก่อน ขอให้วันนี้ คุณดีกับพิมพ์ก็พอ"
"วันนี้...ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณ ผมรักคุณนะ"
พิมพ์สนมก้มลงไปฟังใกล้ๆ เคลิ้มไปกับคำพูดของกริช
"จริงเหรอคะคุณกริช พิมพ์ก็รักคุณค่ะ"
พิมพ์สนมก้มลงไปซบกับคตกริช
หน้าบ้านพิมพ์สนม ตอนสายวันรุ่งขึ้น ตกริชตื่นขึ้นมามองไปรอบๆ อย่างพยายามทบทวนความจำ เห็นแต่สภาพข้าวของก็เข้าใจ แม้พิมพ์สนมจะไม่อยู่ตรงนั้น
เขาจับศีรษะตัวเองอย่างรู้สึกปวดหัวขึ้นมาหนึบๆ เมื่อนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วรีบออกจากห้องไป
เขาเดินลงบันไดมา พิมพ์สนมแกล้งนั่งเหม่อตีหน้าเศร้าน้ำตาคลอ
"เมื่อคืน..."
พิมพ์สนมหันมามองหน้าคตกริช ก่อนจะก้มตาลงต่ำด้วยท่าทีเอียงอายเหมือนสาวไร้เดียงสา
"ผมเสียใจเรื่องเมื่อคืนนี้"
"ไม่เป็นไรค่ะ เหตุมันจะเกิดก็ต้องเกิดวันยังค่ำ"
"ผมขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ คุณกับฉันเราต่างก็รู้ว่าที่ทำไปเพราะใจของเราเอง"
คตกริชอึกอัก ไม่อยากจะบอกว่าเมื่อคืนเขาคิดว่าเธอคือวิลิปดา
"เราจะเสียความเป็นเพื่อนไปหรือเปล่า"
"เราเสียมันไปหมดแล้วล่ะค่ะ ความจริงพิมพ์เสียมันไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่พิมพ์รู้จักคุณ มันเป็นความรู้สึกประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับพิมพ์มาก่อนเลยนะคะ"
"พิมพ์"
"พิมพ์ไม่เคยมีใคร ถ้าพิมพ์เลือกแล้วก็อยากจะคบกับคนๆนั้นไปตลอด" พิมพ์สนมสวมตัวเข้ากอด " พิมพ์ขอฝากชีวิตที่เหลืออยู่ไว้กับคุณนะคะกริช"
เขามองเธออย่างรู้สึกผิด กลุ้มใจในปัญหาต่างๆที่กำลังจะตามมา
ตอนสายวันใหม่ คตกริชเข้ามาในออฟฟิศ พอเห็นวิลิปดาก็ดีใจ จะเข้าไปคุยด้วย
"ลิปดา"
วิลิปดาสีหน้ามึนตึง คตกริชวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าเธอ
"กาแฟของลิปดาครับ"
วิลิปดาเลื่อนคืนให้โดยไม่มองหน้าเขา
"วันหลังไม่ต้องซื้อมาอีกนะคะ"
พูดจบวิลิปดาก็หยิบแก้วกาแฟของตัวเองไปชงเอง คตกริชมองตามเจ็บปวด
วิลิปดาเดินเข้ามาชงกาแฟในห้อง คตกริชตามเข้ามา พยายามจะคุยด้วย
"เราไปคุยกันที่สวนนะครับ ผมขอเวลาอธิบาย"
"บอกแล้วไงคะว่าไม่จำเป็น"
"ผมทำงานที่นั่นก็จริง แต่...เป็นแค่งานเสิร์ฟ ไม่ได้ขาย"
วิลิปดาน้ำตาคลอ
"จะให้ฉันเชื่อเหรอคะ อยู่ในที่แบบนั้นแต่แค่เสิร์ฟ ที่ฉันเห็นมันมากกว่านั้น"
"ลิปดาเห็นอะไร"
พีรนันท์เข้ามา ทั้งสองจึงชะงักหยุดคุย เกิดภาวะนิ่งงันไปหมด วิลิปดาน้ำตาคลอจะร้องไห้ เขาเลือกที่จะเดินออกไปเอง พีรนันท์มองตาม รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ จึงถามวิลิปดาอย่างเป็นห่วง
"ลิปดาเป็นยังไงบ้างครับ"
"ก็...เรื่อยๆ ค่ะ"
วิลิปดาเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า พีรนันท์สังเกตเห็น
"มีปัญหากับเขาใช่ไหม"
เธอน้ำตาร่วง
"เขาทำอะไรให้ลิปดาร้องไห้ บอกพี่มาซิ"
"เขาไม่ได้ทำอะไรลิปดาค่ะ พี่พี เพียงแต่ลิปดารับอะไรบางอย่างที่เป็นเขาไม่ได้เท่านั้นเอง"
"ถ้าลิปดามีอะไรไม่สบายใจ เล่าให้พี่ฟังบ้างก็ได้นะครับ"
"ขอบคุณค่ะพี่พี แต่ตอนนี้ลิปดาขอเวลาทำใจ ทบทวนอะไรก่อนสักพักนะคะ"
พีรนันท์พยักหน้าอย่างเข้าใจ คตกริชแอบฟังอยู่ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 17 (ต่อ)
บนโต๊ะทำงานพิมพ์สนมนั่งใจลอยถึงคตกริช
"พิมพ์.... พิมพ์"
พิมพ์สนมรู้สึกตัว เมื่อลำเพาภาเรียกเสียงดังขึ้น
"คะคุณเพา"
"ฉันถามว่าตั๋วเครื่องบินไปญี่ปุ่นที่ฉันสั่งจองได้หรือยัง"
"เอ่อ...สักครู่นะคะ พิมพ์เช็คให้ค่ะ"
"เมื่อกี้เธอก็บอกจะเช็คให้ นี่มันชั่วโมงกว่าแล้วนะ รีบคอนเฟิร์มให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย"
"ค่ะๆ คุณเพา สักครู่พิมพ์จะแจ้งเข้าไปค่ะ"
ลำเพาภาเข้าไปในห้อง พิมพ์สนมมองตามก่อนจะยิ้มเย้ยหยันออกมาอย่างสะใจที่ได้คตกริชมาครอบครอง
คตกริชเดินหน้าเครียดเข้ามาที่ห้องทำงานฝ่ายบุคคล
"พี่แป๋มให้ผมมาที่นี่ มีอะไรเหรอครับ"
แป๋มยื่นบัตรพนักงานให้
"เซ็นรับบัตรพนักงานด้วยนะคะคุณกริช"
"ขอบคุณครับ"
ตอนแป๋มชักมือกลับ ไปปัดโดนเอกสารบนโต๊ะหล่นกระจาย
"ว้ายๆๆ"
คตกริชก้มลงช่วยเก็บ
"ผมช่วยครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
แต่แล้วคตกริชชะงักกึก เมื่อเห็นอะไรบางอย่างในกองใบสมัครนั้น ... ใบสมัครงานของอุ๋ย... เรื่องราววันนั้นผ่านเข้ามาในความจำของเขาอีกครั้ง เขากลอกตาอย่างครุ่นคิดสงสัย
ภายในฟิตเนส คตกริชมาออกกำลัง พร้อมปรึกษากับอธิป
"เฮ้ย...ลิปดารู้ได้ยังไงวะ"
"ที่จริงไม่น่าจะมีใครที่นั่นโยงไปถึงลิปดาได้เลย แต่กูสงสัยใครคนนึง"
"ใครวะ"
"อุ๋ย"
"เป็นไปได้ยังไง"
"อาทิตย์ก่อนเหมือนจะเห็นอุ๋ยไปสมัครงานที่บริษัทกู แต่อุ๋ยพยายามหลบหน้าไม่ให้กูเห็น"
"หรือว่า..."
"หรือว่าอะไรวะ"
อธิปนึกถึงตอนที่คุยกับอุ๋ย
"ถ้ารู้แล้วอุ๋ยจะเปลี่ยนใจได้หรือไง"
"อุ๋ยจะได้ทำใจไงพี่ธิป"
อธิปแอบดีใจ ตัดสินใจเล่าให้อุ๋ยฟัง
"เขาเป็นเพื่อนที่ทำงานเดียวกัน แค่เริ่มปิ๊งๆ กันเท่านั้นเอง"
อุ๋ยถึงกับตาลุกวาว แต่รีบเก็บอาการ แอบทึ้งผ้าปูโต๊ะ อย่างเจ็บใจ
"มิน่าถึงขยันทำงานเหลือเกิน แล้วผู้หญิงเขารู้หรือเปล่าว่าพี่กริชเคยทำงานอะไร มีใครเลี้ยงดูอยู่"
"คงไม่รู้หรอก ถ้ารู้อาจจะรับไม่ได้ กริชมันก็ไม่อยากให้เขารู้ด้วย"
คตกริชถึงบางอ้อ
"เดี๋ยวกูจะไปลองสืบที่บาร์ให้" อธิปบอก
อธิปเข้ามาหาบริกรในเคาน์เตอร์บาร์โฮสต์
"หวัดดีครับพี่ธิป มีเจ๊เลี้ยงแล้วไม่ได้มานานเลย เห็นเจ๊บอนนี่บ่นคิดถึง"
"พี่เข้ามาหาข่าว"
"โห...เดี๋ยวนี้เป็นนักข่าวแล้วเหรอพี่"
"เปล่าเว้ยไอ้โต้ พี่จะถามว่าเมื่อหลายวันก่อน เห็นผู้หญิงสองคนนี้มาที่นี่หรือเปล่า"
อธิปเปิดรูปอุ๋ยกับวิลิปดาในมือถือให้ดู บริกรดูแล้วคิดทบทวนสักพัก
"จำไม่ได้พี่"
"ดูอีกที"
อธิปให้บริกรดูอีกที ในที่สุดก็นึกออก
"อ๋อ...จำได้แล้วพี่ มากันสองคน คนนึงท่าทางคล่องๆ อีกคนอายๆ เหมือนไม่เคยมา"
อธิปดีดนิ้วเปาะ ตบบ่าออตโต้ ผู้เป็นบริกรอย่างขอบใจ
อธิปเดินออกมาอย่างสบายใจกับข้อมูลที่ได้ แต่แล้วสายตาเขาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง นิกกี้นั่งกับเด็กใหม่ ลีน่านั่งอยู่กับแก๊ปอย่างมีความสุข แก๊ปคอยปรนนิบัติเอาใจป้อนกับแกล้มให้ลีน่า
อธิปกำหมัดแน่นเข้าไปหาทันที
"คุณลีน่า"
ลีน่ามองอธิปอย่างตกใจ
"คุณลีน่ามาที่นี่ทำไมครับ"
"ฉันมาเที่ยวไม่ได้หรือไง"
"ไหนคุณลีน่าบอกว่าจะหยุดที่ผม มิน่าโทร.ไปก็ตัดสายทิ้ง บอกจะโอนเงินมาให้ก็ไม่โอน คอนโดก็ไม่ยอมโอนเป็นชื่อผมซะที"
แก๊ปออกโรงปกป้องลีน่า
"อย่ามาขึ้นเสียงกับคุณผู้หญิงนะ คุณผู้หญิงท่านพอใจจะเรียกใครก็ได้ทั้งนั้น"
อธิปเข้าไปชกแก๊ป ทุกคนตกใจกรี๊ดลั่น
"ใครก็ได้ มาเอาไอ้แมงดานี้ออกไปเดี๋ยวนี้นะ! จะเรียกร้องอะไรกันมากมาย แก่แล้วไม่เจียมตัว" นิกกี้บอก
"ว่ากูแก่ พวกมึงแก่กว่ากูตั้งหลายเท่า"
พนักงานรีบมาเอาตัวอธิปออกไป
"ถ้ากูไม่จนกูก็ไม่ต้องจำใจมาอยู่ในที่เฮงซวยแบบนี้หรอก กูไม่เคยอยากจะขายตัวให้พวกมึง" อธิปชี้หน้าแก๊ป "กูพนันได้เลยว่า น้ำหน้าอย่างมึงอีกหน่อยนอกจากจะติดยาแล้ว ก็ต้องขายตัวให้ไอ้พวกเกย์แก่ และถ้าไม่ป้องกันให้ดีก็คงจั่วติด หาเวลาไปเช็คผลเลือดเลยนะมึง!" อธิปสะบัดตัว "ปล่อย! มึงไม่ต้องมาจับกู กูออกไปเองได้"
อธิปสะบัดตัวฮึดฮัดก่อนจะออกไป ลีน่าทำท่าจะเป็นลม แก๊ปรีบเข้าไปประคอง
อธิปเดินออกมาอย่างรู้สึกเคว้งคว้างหดหู่ ในที่สุดเขานั่งลงบนฟุตบาทริมถนน เอาหน้าซบกับตักตัวเองอย่างรู้สึกทดท้อ
อ่านต่อตอนที่ 18
