ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 17
รถของวีด้าแล่นมาจอดที่ท่าเรือ เธอลงจากรถมามองรอบๆไม่เห็นมีใครท่าเรือเงียบสงบ ไม่มีคน มีแต่เรือจอดอยู่หลายลำ ยศสรัลยืนอยู่ในห้องควบคุมมองวีด้าผ่านกระจกด้วยสีหน้าครุ่นคิด วีด้ายืนนิ่ง คิดว่าจะเอายังไงดี แล้วมองไปเห็นรถของยศสรัลจอดอยู่ด้านหนึ่ง วีด้าจะเดินไปที่รถแต่ได้ยินเสียงคนซะก่อน
“คุณวีรดาครับ”
วีด้าหันมาเห็นพนักงานเดินเข้ามาหา
“คุณยศสรัลรออยู่บนเรือแล้วครับ”พนักงานชี้มือไปทางเรือยอร์ชขนาดเล็กลำหนึ่ง
วีด้ามองไปที่เรือ แอบประหม่า แต่ข่มเอาไว้
ประตูอัตโนมัติจากด้านท้ายเรือเปิดออก ทำให้วีด้าเห็นยศสรัลยืนอยู่ในห้องควบคุม วีด้ายืนนิ่ง ข่มใจให้พร้อมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น แล้วค่อยพูดออกไป
“คุณให้ชั้นมาไกลขนาดนี้ แล้วยังมาขึ้นเรือบ้าๆนี่อีก”
ยศสรัลหันมา ยิ้มๆ เดินเข้ามาหา จ้องตาวีด้า
“ผมบอกคุณแล้วไง ว่าจะพาคุณไปเที่ยวกับผม” ยศสรัลยิ้มแล้วเดินไปสตาร์ทเรือ
วีด้าตกใจ ปรี่เข้าไปโวยวาย “แล้วจะไปที่อื่นอีกทำไม จะเอายังไงก็ว่ามา”
“ก็เผื่อคุณพูดไม่รู้เรื่อง ผมก็จะได้จับคุณโยนลงทะเลไปเลยไง”ยศสรัลพูดหน้าตาเฉย
วีด้ารู้สึกเหมือนเรือกำลังเคลื่อนตัวออกจากท่า “นี่...คุณ หยุดนะ ฉันจะกลับ”
ยศสรัลยิ้มกวนวีด้าอึ้ง ตัดสินใจรีบเดินไปท้ายเรือยศสรัลอมยิ้มแล้วเร่งเครื่องสุดแรง เรือออกตัวเร็วขึ้น วีด้าที่กำลังจะเดินไปท้ายเรือเซต้องหาที่เกาะ หันมามองยศสรัลด้วยความโกรธ
วีด้าวิ่งออกมาเรือก็ออกห่างจากฝั่งมาเรื่อยๆ เห็นพนักงานเรือกำลังเดินห่างไป วีด้ารีบเดินไปถึงกาบเรือด้านท้าย แต่ก็สายไปแล้วเพราะเรือออกมาห่างมาก วีด้ามองไปรอบๆเห็นห่วงยางติดไว้ เธอหยิบห่วงยาง ยศสรัลก็เข้ามาแย่งห่วงยางไปแล้วจ้องหน้าวีด้าด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
“ทำไม กลัวเหรอ” ยศสรัลถาม
วีด้ามองอย่างเจ็บใจ “ชั้นไม่ได้กลัว”
“ผมก็ว่างั้น คนอย่างคุณ ถ้ากลัวก็คงไม่กล้าเสี่ยงทำอะไรอะไรขนาดนี้หรอก” ยศสรัลว่า
“คุณพูดอะไร”
“ผมก็พูดถึงเรื่องการเดินทางมาที่นี่ของคุณไง ทำไม…หรือคุณทำเรื่องเสี่ยงๆไว้เยอะ"
วีด้าทำใจดีสู้เสื้อ พูดเสียงเข้มนิ่ง “พาฉันกลับเดี๋ยวนี้”
ยศสรัลเดินเข้ามาจ้องอย่างไม่เกรงกลัว แล้วจับมือวีด้าบีบแน่น
“ได้…แต่กลับเข้าไปข้างในกับผม"
วีด้าไม่ทันตั้งตัวยศสรัลก็ลากจะเข้าในห้องควบคุมวีด้าขัดขืนแต่ไม่สำเร็จสุดท้ายก็โดนลากเข้าไป
วีด้าโวยวาย “นี่คุณ ชั้นไม่ไปนะ”
เรือยอร์ชของยศสรัลกำลังแล่นอยู่กลางทะเล ที่ห้องควบคุม วีด้ามองไปรอบๆ เธอเห็นแต่ทะเล
“คุณจะพาชั้นไปไหน” วีด้าถาม
ยศสรัลยังทำเฉย ขับเรือต่อไป
วีด้าโวยลั่นอย่างเหลืออด “นี่! จอดเดี๋ยวนี้” เธอพูดแล้วเข้าไปแย่งบังคับเรือ
“อะไรกันคุณ เกะกะน่า ถอยไป” ยศสรัลบอก
“ไม่ถอย ชั้นจะเอาเรือเข้าฝั่ง”วีด้าตอบ พร้อมกับหักพวงมาลัย
“เหตุการณ์คุ้นๆเดิมนะ พอแล้ว...ทำอะไรมั่วซั่ว เกิดหลงออกนอกเส้นทางขึ้นมาจะว่าไง”
“จะว่าไง ก็ว่าคุณน่ะสิ เป็นความผิดของคุณที่พาชั้นมาหลงอยู่กลางทะเลนี่”
ยศสรัลโอบจากด้านหลังวีด้าเพื่อบังคับพวงมาลัย วีด้าตกใจ
“หลงทางคุณก็กลับลำได้นี่” ยศสรัลพูดนิ่งๆ มีนัยยะบางอย่าง
“แล้วมันกลับยังไงล่ะ ชั้นไม่รู้ทางนี่” วีด้ายังไม่รู้ตัว
“ผมจะพาคุณไปให้ถูกทางเอง”ยศสรัลพูด เขาแกล้งกระชับวงแขนบังคับพวงมาลัยเรือ
วีด้านิ่ง งง ไม่เข้าใจยศสรัล แล้วพอรู้สึกตัวว่ายศสรัลโอบเข้ามาใกล้กว่าเดิมก็ดิ้น พยายามจะออก“ปล่อย ชั้นไม่อยากไปกับคุณ ไม่อยากร่วมทางด้วย!”
ยศสรัลยอมปล่อยมือข้างหนึ่งลง /วีด้ารีบออกไปยืนห่างๆ
“ถ้าคุณไม่พาชั้นกลับ ชั้นจะกลับเอง”
ยศสรัลเลิกคิ้วเป็นเชิงถามกวนๆว่าจะกลับยังไง
วีด้าจ้องหน้ากัดฟันเจ็บใจแล้วออกไป ยศสรัลมองตามแล้วเดินไปอย่างไม่รีบร้อน
วีด้าวิ่งมาด้านท้ายเรือแล้วมองไปรอบๆอย่างใช้สติไตร่ตรองว่าควรจะไปไหม ไปแล้วจะยังไงต่อดียศสรัลเดินตามออกมาแล้วยิ้มกวนถามด้วยสีหน้านิ่งๆไม่ตื่นเต้น เพราะประเมินจากการลังเลใช้เวลาคิดของวีด้าแล้วคงไม่โดดแน่
“เรายังไม่ได้คุยธุระกันเลยนะ” ยศสรัลว่า
วีด้าโมโห “งั้นก็พูดมาเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลย”
“ก็รอให้ถึงที่ก่อนสิ แต่ถ้ารอไม่ไหวอยากจะโดดก็โดดเลย ตามสะดวก” ยศสรัลพูดแล้วหันหลังกลับ
ยังไม่ทันคล้อยหลังดี เสียงโดดน้ำดังขึ้นทันที ยศสรัลตกใจ เมื่อหันกลับมาเขาก็ไม่เห็นวีด้าแล้ว
“วีด้า!”
ยศสรัลวิ่งมาที่ขอบรั้วเรือด้านข้าง มองลงไปเห็นวีด้าใส่ห่วงยางพยายามว่ายน้ำอยู่ โดยที่เรือแล่นห่างออกมายศสรัลมองด้วยความโมโหและคาดไม่ถึง รีบวิ่งเข้าไปหยุดเรือ แล้ววิ่งกลับมา
“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ” ยศสรัลพูด
วีด้าหันมามองแล้วว่ายน้ำต่อ ยศสรัลกระโดดตูมลงน้ำว่ายไปทางที่วีด้ากำลังว่ายอยู่
ยศสรัลว่ายน้ำตามมาทันจนจับตัววีด้าไว้ได้
“ปล่อยนะ” วีด้าพูดพร้อมกับดิ้น
“ไปกับผมดีกว่า”
“ไม่….ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรกับคุณแล้ว"
วีด้าดิ้นอีก ยศสรัลก็กระชาก ดึงกันไปมา วีด้าเสียจังหวะตอนกระชากมือกันตัววีด้าหลุดจากห่วงจมน้ำทันที
“วีด้า” ยศสรัลร้องเรียกด้วยความตกใจ
วีด้าโผล่พรวดขึ้นมา แล้วจะว่ายน้ำหนี ยศสรัลว่ายไปดึงตาม
“ปล่อยฉันสิ” วีด้าพูด
ดิ้นกันไปผลักกันมาอีก วีด้าว่ายน้ำหนีได้
“โอเค....ถ้าคุณอยากไปมาก ผมก็จะให้ไป” ยศสรัลพูด
วีด้าลอยตัวหันกลับมามองยศสรัล เห็นยศสรัลว่ายน้ำไปเอาห่วงยางแล้วโยนมาให้วีด้า
“ว่ายไปให้ถึงแล้วกัน” ยศสรัลว่า แล้วว่ายน้ำกลับไปทางเรือไม่อยากสนใจวีด้าแล้ว วีด้ารีบว่ายไปเกาะห่วงยาง เชิดหน้าจะสวมห่วงยางแต่แล้วก็เกิดเป็นตะคริวที่น่อง วีด้าตกใจมาก
“โอ๊ย”
วีด้าพยายามพุ้ยน้ำ แต่ก็ใช้ได้แค่มือเพราะขาเกร็ง ห่วงยางก็หลุดมือยศสรัลที่ว่ายจะถึงเรือผิดสังเกตหันกลับมามองแล้วสงสัยอาการวีด้า
ยศสรัลงง “ทำไมไม่เกาะห่วงล่ะ” เขาจึงตะโกน “วีด้า” ภาพที่เขาเห็นคือ วีด้าจมไปต่อหน้าต่อตา ยศสรัลตกใจ รีบว่ายไปยังจุดที่วีด้าจมน้ำทันที
ยศสรัลประคองวีด้าที่ยังไม่ค่อยได้สตินอนลงที่ที่นั่งเรือ
“วีด้า”ยศสรัลร้องเรียก ตบแก้มวีด้าเบาๆ“คุณวีด้า” วีด้าไอสำลักน้ำออก รู้สึกตัวขึ้นนั่ง ดูอ่อนแรงเต็มทียศสรัลดีใจที่เห็นวีด้าไม่เป็นไร เขารู้สึกโล่งอก ก่อนดึงวีด้ามากอดไว้ด้วยความเป็นห่วง
ยศสรัลมองวีด้าที่นอนหลับในห้องนอนที่เรืออย่างกังวล เขาลูบผมวีด้าอย่างห่วงใย แล้วประคองวีด้าที่หลับไม่รู้เรื่องมานอนตักตัวเอง
วีด้ายังนอนอยู่สักครู่หนึ่งเธอก็ขยับตัว ลืมตามองเห็นเพดานบ้าน มองไปรอบๆ เป็นบ้านเก่าๆ วีด้าตกใจ ผุดลุกขึ้น ยศสรัลเดินเข้ามาพร้อมถ้วยชา
ยศสรัลยิ้มให้ “ดื่มชาอุ่นๆก่อนนะ”
วีด้ามองอย่างไม่ไว้ใจแล้วไม่รับถ้วยชา
“นึกว่าจะว่ายน้ำเก่ง ที่แท้ก็ไม่เก่งจริง” ยศสรัลพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ฉันเป็นตะคริวหรอก” วีด้าพูดอย่างโกรธเคือง
“แล้วจะไม่เอาใช่ไหมชาเนี่ย ผมจะได้เอาไปเก็บ” ยศสรัลว่า
วีด้าลังเลแล้วรีบมาดื่มให้หายหิวน้ำ พอดื่มเสร็จก็นึกได้รีบถาม
“นี่มันที่ไหน”
ยศสรัลตอบยิ้มๆ “บ้านร้างกลางเกาะ โรแมนติคไหม”
“พาชั้นมาที่นี่ทำไม” วีด้าถามอย่างสงสัย
ยศสรัลยิ้มอย่างอบอุ่น “จับมาขัง แล้วก็จะไม่ปล่อยไปง่ายๆด้วย”
“จะบ้าเหรอ เลิกพูดเล่นซะที ไหนบอกจะคุยไง”
“ก็นี่แหละ วิธีของผม ภารกิจสำเร็จไปได้ด้วยดี”
“นี่คุณหลอกชั้นมาขังจริงๆเหรอเนี่ย”
“ใช่ คุณจะได้ไม่ไปก่อนความวุ่นวายให้กับครอบครัวผมได้อีก”
“อย่านึกว่าชั้นจะกลัวคุณนะ”วีด้าพูด พลางมองหาทางหนี
ยศสรัลมองตาม “หาทางหนีเหรอ”เขาพูดอย่างรู้สึกขำ “โดนหลอกให้จับมาขังได้ คิดว่าคงไม่ฉลาดพอที่จะหนีไปได้หรอก”
วีด้ารู้สึกโกรธ นิ่งคิด แล้วพูดออกมา “อยากขังก็ขังไปเลย ชั้นหายไปวันสองวัน ติดต่อไม่ได้คงมีคนไปแจ้งความ แล้วคุณก็จะโดนจับ ใครกันแน่ที่ไม่ฉลาด” วีด้าพูดยิ้มๆ
ยศสรัลไม่พูดอะไร เข้าไปคว้ากระเป๋าวีด้ามา วีด้าเข้าไปแย่ง
“คุณจะเอากระเป๋าชั้นไปทำไม เอามานะ” วีด้าพยายามแย่งกระเป๋าของตนคืน
ยศสรัลกระชากกระเป๋ากลับมา แล้วรื้อของในกระเป๋า จนหยิบมือถือออกมาได้ แล้วชูให้วีด้าดู ยิ้มร้าย
“ไม่ใช่เรื่องยาก”
“คุณจะโทรหาใคร”
ยศสรัลขำ เขาเปิดดูในโทรศัพท์ “อืม ไลน์ก็มี ว็อทแอพ เอ็มเอสเอ็น อีเมล” เขามองวีด้า ยิ้มกวนๆ“เดี๋ยวผมจะเป็นเลขา ส่งข้อความให้ทุกคนได้ทราบ ว่าคุณไปพักผ่อนยาว ห้ามรบกวน”
“นายยศสรัล!”
“เรียกใหม่ซิ ต่อไปอยู่ที่นี่ ต้องเรียกผมว่าพี่สรัลนะ เพราะเราคงต้องรื้อฟื้นอดีตกันหน่อยแล้ว”
วีด้าอึ้ง “ฝันไปเถอะ”เธอเชิดหน้าใส่
ยศสรัลยิ้มกวน “ไม่เป็นไร เถียงได้อย่างนี้ ก็แปลว่าอาการดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวผมจะให้คนเอาข้าวมาให้ แล้วก็จะเอาเสื้อมาให้เปลี่ยนด้วย”ยศสรัลจะเดินไป แต่ก็หันมาอีก
“เปลี่ยนเองไหวใช่มั้ย ถ้าไม่ไหวผมจะได้ช่วย”
วีด้าขว้างหมอนใส่“ไม่ต้อง! จะไปก็รีบไปซะทีสิ!”
ยสสรัลยิ้มขำแล้วออกไป ขณะที่วีด้าหน้าหงิกอยู่บนเตียง แล้วได้ยินเสียงล็อคประตูจากข้างนอก วีด้าตกใจ ถลาไปเปิดประตู แต่เปิดไม่ออก ก็ทุบๆๆ
“เปิดนะ คุณจะมาขังชั้นอย่างนี้ไม่ได้นะ เปิดสิ เปิด!”วีด้าทุบประตูจนโมโห เมื่อไม่มีใครเปิดก็ได้แต่เจ็บใจอยู่อย่างนั้น
อ่านต่อหน้าที่ 2
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 17 (ต่อ)
“ชั้นเอาจริงนะ เฝ้าไว้ให้ดี ห้ามให้คุณวีด้าหายเด็ดขาด ไม่งั้นแกชะตาขาดแน่ ไอ้พุฒิ” ยศสรัลสั่งลูกน้อง แแก้วและพุฒิยืนฟัง หน้าละห้อย
“ถามหน่อยสินาย เมียนายเหรอ” พุฒิถาม
ยศสรัลคิด แล้วยิ้มรับ
“แล้วทำไมต้องฉุดมาขังด้วยล่ะ” พุฒิถามต่อ ยศสรัลตอบไม่ได้
“จะหนีไปมีผัวใหม่เหรอ”
ยศสรัลสะดุ้ง ผลักหัวพุฒิเบาๆ
“พอแล้วไอ้พุฒิ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว จำไว้ เฝ้าไว้ให้ดี ถ้าเค้าคิดหนีแกก็ขู่กลับไปได้เลย”
“โห ... หางานง่ายให้พุฒิอีกแล้ว”พุฒิพูดเซ็งๆ ทำหน้าละห้อย
เมื่อยศสรัลสั่งลูกน้องเสร็จก็เดินออกไป
คัชพลนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในบริษัท ฟังโทรศัพท์ด้วยสีหน้าหงุดหงิด เมื่อได้ยินเสียงคอมพิวเตอร์ตอบรับ
“หายไปไหนของคุณอีกแล้วนะวีด้า” เขากดโทรศัพท์อีก “คุณวีด้าอยู่มั้ยครับ … แล้วเค้าไปไหนครับ” เลขาก็ลา เลยไม่มีใครรู้อะไรเลย คับพลวางสายอย่างฉุนเฉียว แล้วกดโทรอีก ไม่มีใครรับ
“โอ๊ย” คัชพลเซ็งสุดขีด
เช้าวันใหม่ ที่บ้านริมทะเล วีด้ากำลังไล่ผลักหน้าต่างที่ปิดแน่นทุกบาน
“โอ๊ย นี่มันจะมากไปแล้วนะ” วีด้าพูดอย่างโมโห
เสียงเปิดประตูดังขึ้น วีด้าหันไปมอง เห็นแก้วถือถาดอาหารเข้ามา พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่
“เจ้านายให้เอาข้าวกับเสื้อผ้ามาให้”
“ชั้นไม่กิน” วีด้าตอบ เธอมองไปทางประตูบ้านที่เปิดอยู่ แล้วรีบวิ่งออกไป
“เฮ้ย! ไอ้พุฒิ ไอ้พุฒิ” แก้วร้องตะโกนเรียกพุฒิ พลางรีบวางของ แล้วตามไป
พุฒิวิ่งออกมาที่ลานหน้าบ้าน เห็นวีด้ายืนปะทะอยู่กับชายฉกรรจ์ชาวประมงอีก 3 คน
“จะหนีไปไหน”
วีด้าทำใจดีสู้เสือ “ถอยไปนะ”
“ถ้าหนี คุณโดนฆ่าทิ้งแน่” พุฒิขู่เต็มที่
วีด้ามองชายทั้งสี่ที่ยืนล้อมรอบอยู่ก็กลัว จึงวิ่งหลบกลับเข้าไปในบ้าน
เมื่อวีด้ากลับเข้าบ้านไป ไอ้พุฒิถอนหายใจเฮือกๆ หอบ รู้สึกกลัว
“เออ.. เออ.. แบบนี้แหล่ะ ที่นายสั่งไว้” พุฒิว่า
“นายแกนี่ถ้าจะบ้า” ชาวประมงเอ่ย
“ใช่ ถ้าไม่บ้า ก็เพี้ยน โอย.. ตกใจหมด” พุฒิบอก
ตกกลางคืน วีด้ากำลังปีนขึ้นไปที่ช่องลม เห็นเพียงทะเลสีดำ และคบเพลิงวับๆแวมๆที่อยู่ตรงลานบ้านผ่านช่องลมแคบๆนั่น วีด้าลองมุดลอดออกไป แต่ออกไปได้นิดเดียวก็ติด มีเสียงเปิดล็อคประตูดังขึ้นวีด้าตกใจ เหลียวมอง แล้วพยายามมุดกลับมาอย่างลำบาก พอดีกับที่ยศสรัลเปิดประตูเข้ามาพอดี วีด้าดึงตัวกลับมาอย่างแรง แล้วเซร่วงมานอนที่พื้น ยศสรัลตกใจ
“วีด้า!”ยศสรัลร้องเรียก รีบเข้าไปประคอง “คุณทำอะไรน่ะ”
“ไม่ต้องมายุ่ง คนอะไร นึกจะเข้าก็เข้ามา ไม่มีมารยาท”วีด้าตอบ พร้อมกับพยายามลุกขึ้น แต่เจ็บก้น เดินไม่ถนัด “โอ๊ย..”
“เจ็บมากมั้ย” ยศสรัลถาม
“ไม่เจ็บ ไม่ต้องยุ่ง”
ยศสรัลเริ่มยียวน “ก็ไม่ได้จะยุ่ง ถ้าเจ็บมาก จะได้สมน้ำหน้า”
วีด้าหันขวับมามองตาเขียว ยศสรัลเห็นก็ยิ้มขำ แล้วมองขึ้นไปที่ช่องลม
“คิดจะมุดช่องลมหนีเนี่ยนะ ไม่สร้างสรรค์เล้ย..” ยศสรัลพูด
“ชั้นจะหนีมันทุกทางนั่นแหละแล้วนี่เข้ามาทำไม”
“ลูกน้องผมบอกว่าคุณไม่ยอมกินข้าว”
“ใครจะไปกินลง ไม่ได้มาพักผ่อนตากอากาศนี่”
“คุณก็กินซะหน่อยเถอะ จะได้มีแรงหนี”
“ไม่กิน ชั้นจะนอน” พูดจบ วีด้าก็เดินกะเผลกขึ้นเตียงไปนอน หันหลังให้ยศสรัล
อยู่ๆ ไฟก็ดับพรึ่บทันที วีด้าเด้งขึ้นมาพร้อมกรี๊ดตกใจ
“คุณจะทำอะไร ปิดไฟทำไม”
"ผมไม่ได้ปิด ที่นี่สองทุ่มเค้าก็ตัดไฟแล้ว” ยศสรัลบอก
“โอ๊ย อะไรกันนักหนาเนี่ย”
ยศสรัลจุดตะเกียงที่วางอยู่แถวนั้น แล้วเอาไปวางไว้ที่หัวเตียง
“คุณก็นอนซะเถอะ” ยศสรัลพูดกับวีด้าอย่างอ่อนโยน
สองคนมองตากันท่ามกลางแสะตะเกียง แล้วยศสรัลก็นั่งลงข้างๆวีด้า เอามือแตะหน้าผาก
“ไม่มีไข้นะ”
วีด้ายังอึ้งที่ยศสรัลห่วงใย
“ถ้ามีอะไรก็เรียกผมได้ตลอดนะ”ยศสรัลบอก
วีด้ารู้สึกตัว ก็รีบผลักยศสรัลอย่างแรงจนกระเด็น
“เป็นอะไรเนี่ยคุณ ผีเข้ารึไง”ยศสรัลถาม พร้อมกับลุกขึ้น
“มีอะไรก็เรียกแล้วกัน อยู่หน้าห้องเนี่ยแหละ” เขาว่า
“เดี๋ยว”
ยศสรัลหยุด หันมามองว่ามีอะไร
“เมื่อไหร่คุณจะปล่อยชั้นกลับไป” วีด้าถาม
“ผมจะปล่อยคุณ เมื่อคุณเลิกอาคาตแค้นกับครอบครัวผม”
“คุณพูดอะไร ชั้นไม่รู้เรื่อง” วีด้าถามอึ้งๆ
ยศสรัลถอนใจ “วีด้า ไม่ใช่สิ แพร ผมว่าคุณกำลังเข้าใจผิดครอบครัวผมอยู่ ผมอยากให้คุณหยุด เรื่องทุกอย่างที่คุณกำลังทำ และยอมรับความจริง เรื่องคุณพ่อ คุณแม่คุณ ต้นเหตุมันไม่น่าจะมาจากพ่อผม มันน่าจะเป็นการเข้าใจผิด”
วีด้ามองหน้าสรัล น้ำตาคลอ
“พ่อคุณนั่นแหล่ะเป็นต้นเหตุ และนิสัยสกปรกยังติดมาถึงคุณด้วย ถึงได้จับชั้นมาแบบนี้”
ยศสรัลพุ่งเข้าจับวีด้ากดลง “อย่ามาดูถูกพ่อผมนะ”
ทั้งสองจ้องหน้ากัน ยศสรัลพยายามควมคุมสติ
“ชั้นจะดูถูก เพราะพ่อคุณมันเลว”
“หยุดนะวีด้า”
วีด้าดิ้น“ชั้นไม่หยุด ปล่อยชั้น”
ยศสรัลปล่อยวีด้าเธอรีบลุกหนี
“ผมจะทำยังไงกับคุณดีนะ” ยศสรัลโมโห ทุบประตูแทน วีด้าตกใจ ถอยหนี
“งั้นก็โดนขังต่อไป จนกว่าจะสำนึกแล้วกัน”
ยศสรัลปิดประตูแล้วเดินออกไป วีด้าเจ็บใจโกรธยศสรัล
อ่านต่อหน้าที่ 3
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 17 (ต่อ)
ยศสรัลเดินหงุดหงิดมาตามริมหาด เสียงวงเหล้าร้องเพลง เคาะขวด เคาะกระป๋องดังแว่วมา
ยศสรัลที่อยู่ในกลุ่มชาวประมง กับลูกน้องสรัล
“อ้าว นาย เชิญครับ” พุฒิพูด รีบลุกมาปัดแคร่ให้ยศสรัล แล้วสั่งเพื่อน “เฮ้ย เอาน้ำให้นายแก้วนึง”
ยศสรัลเดินมานั่ง “ขอบใจนะ”
“ทำไมหน้าตานายดูไม่สบายใจเลย สงสัยทะเลาะกับแฟนใช่ม้า” แก้วถาม
“นายทิ้งเมียมาอย่างงี้ได้ยังไง ตอนกลางคืน หนาวๆเย็นๆอย่างนี้มันต้องนอนกอดกันซี้” พุฒิว่า
“ทะลึ่ง” ยศสรัลว่า
“แล้วขอสั่งเลยนะ ห้ามใครไปทำทะลึ่งกับเค้าเด็ดขาด แล้วก็คอยเฝ้าให้ดีด้วย อย่าให้คลาดสายตา เดี๋ยวจะมีอันตรายเอาได้” ยศสรัลพูดต่อ
“คร้าบ...” บรรดาลูกน้องรับคำอย่างพร้อมเพรียง
“นายไม่สั่ง พวกผมก็ไม่ทำอะไรหรอก” ลูกน้องคนหนึ่งพูด
“เพราะพวกเราอ่ะ ไม่ใจร้ายเหมือนนาย” พุฒิเสริม
ยศสรัลจ้องหน้าพุฒิ แก้วเลยตบหัวพุฒิแทนให้
“ตีกูทำไมอีแก้ว” พุฒิร้อง
แก้วทำตาดุ พุฒิหงอ
“เอ้านาย ชนแก้ว ชนแก้ว” ลูกน้องเรียกยสศรัล
พุฒิเอาแก้วชนหน้าแฟน
“อะไรของเอ็ง” แก้วว่า
“ก็ ชน…แก้ว"
ทุกคนขำ แก้วตบคว่ำลงไปนอน ยศสรัลได้แต่ยิ้มๆ สีหน้าไม่มีความสุขนัก นึกถึงแต่วีด้า
วีด้านอนฝันร้าย ผวา เหงื่อตก
“คุณพ่อ อย่าทิ้งแพร...” เธอละเมอ
วีด้านอนกระสับกระส่าย ละเมอร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ
“คุณแม่....”
เช้าวันใหม่ วีด้าลุกขึ้นจากที่นอน แต่ก็เกิดเวียนหัว เพราะอ่อนเพลียยศสรัลที่ยกถาดข้าวต้มและน้ำส้มเข้ามา เห็นวีด้าจะลุก ก็รีบวาง
“ตื่นแล้วเหรอ”
วีด้ารู้สึกมึนหัว “คุณ..เข้ามาทำไมอีก” เธอถามยศสรัล
“ลุกมากินข้าวไหวมั้ย” ยศสรัลเอ่ย
“ไม่”
“ไม่ไหวเหรอ งั้นผมป้อนให้แล้วกัน”
“ชั้นไม่กิน” วีด้าตอบ
“วีด้า เพราะคุณไม่ยอมกินข้าว คุณถึงได้หมดแรงแบบนี้ไง”
วีด้านิ่ง ยศสรัลพูดต่อ
“คุณจะโกรธจะเกลียดผมมันก็อีกเรื่อง แต่คุณควรจะกินซะหน่อย ถ้ายังไม่อยากป่วยตาย”
“ออกไปเถอะ” วีด้าพูด
“วีด้า..โอเค เรื่องเมื่อวานผมขอโทษ คุณจะให้อภัยผม แล้วลุกมากินข้าวได้มั้ย” ยศสรัลขอร้อง
“ไม่” วีด้าเมินหน้าหนี แล้วล้มตัวลงนอน หันหลังให้ยศสรัล
“วีด้า...” ยศสรัลเอ่ย เขาพูดอะไรไม่ออกจึงจำใจเดินออกไป
วีด้าลืมตาขึ้น สีหน้าโกรธยศสรัลไม่หาย
ยศสรัลเดินมานั่งที่ริมทะเล หงุดหงิดวีด้า “ดื้อจริงๆ” เขาส่ายหน้าอย่างระอาใจ
คัชพลโทรศัพท์หน้าหงิก โทรแล้วโทรอีก ก็ไม่มีใครรับสาย
“โทรหาใครน่ะลูก แม่เห็นโทรตั้งนานแล้ว” สินีถาม
“วีด้าน่ะครับ ไม่รู้ว่าเค้าไปไหน ติดต่อไม่ได้เลย” คัชพลตอบ
“เมื่อไหร่จะเลิกคบกับมันซะที แล้วทำไมต้องไปร่วมธุรกิจกับมันด้วย” สินีพูดเซ็งๆ รู้สึกเจ็บใจ
“คุณแม่พูดถึงเค้าดีๆสิครับ”
“ใหญ่ติดต่อไม่ได้ แปลว่าเค้าไม่อยากให้ใหญ่รู้ว่าเค้าไปไหน ไปกับใคร..” สินีพูด
“เอาอีกแล้วนะครับคุณแม่ ทำไมต้องใส่ร้ายเค้าด้วย” คัชพลว่า
“เอาเถอะ แม่ขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว เอาไว้ให้ลูกตาสว่างเองก็แล้วกัน”
คัชพลฮึดฮัด “แล้วนี่สรัลมันไปไหนครับ จะได้ให้มันมาฟังแม่บ่นแทนผม”
สินีค้อนลูกชายก่อนจะตอบว่า “สรัลไปดูงานที่ต่างจังหวัดกับเพื่อน”
“ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” คัชพลถามอึ้งๆ
“ก็สองวันแล้ว ใหญ่มีอะไรกับน้องเหรอ”
“เปล่าครับ” คัชพลครุ่นคิด มีสีหน้ากังวล
คัชพลโทรถามเลขายศสรัล
“ขอโทษที่โทรมารบกวนวันหยุด.. ครับ…สรัลไปดูงานที่จังหวัดไหน..ไม่ได้ไปดูงาน อ้าว แล้วเค้าหายไปไหนตั้งหลายวัน”
“คุณยศสรัลไม่ได้สั่งอะไรไว้เลย สั่งแค่ให้จองตั๋วเครื่องบินไปสิงคโปร์เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาค่ะ”
คัชพลแปลกใจ “ไปสิงคโปร์เหรอ ไปทำอะไร”
“น่าจะไปพบคุณกำธรนะคะ เพราะสั่งให้ดิฉันติดต่อหาคุณกำธรน่ะค่ะ” เลขาตอบ
คัชพลอึ้ง มือที่ถือโทรศัพท์ร่วงอย่างอ่อนแรง “ไปหาอาของวีด้าเหรอ...” คัชพลรำพึง
วีด้าเดินคิดหาทางหนี เข้าห้องน้ำ แล้วเห็นไม้ราวแขวนเสื้อ วีด้าหยิบมา มองไม้ใช้ความคิด
ยศสรัลเข้ามาในบ้าน เห็นถาดชามข้าวต้ม และน้ำส้มของวีด้ามาวางอยู่นอกห้องนอน ยศสรัลส่ายหน้า หนักใจ และโมโห เดินพรวดเข้าไปเปิดประตูห้องวีด้า แต่ประตูล็อค
“วีด้า! คุณอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย”
วีด้าที่นั่งถือไม้ รีบลุกมายืนที่ประตูยศสรัลเคาะห้องแรงขึ้น วีด้าก็ไม่เปิด ยศสรัลจึงไปคว้ากุญแจห้องมาไขเข้าไป วีด้าเงื้อไม้แล้วค้าง ไม่กล้าตี สรัลหันกลับไปมองหน้า วีด้าตัดสินใจฟาดไม้ลงไป สรัลเอาแขนรับไว้แล้วคว้าไม้ ปาทิ้ง แล้วรวบวีด้าไว้
“คิดจะฆ่ากันรึไง ไม้แค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
“ปล่อยชั้นนะ ถ้าชั้นตีคุณตั้งแต่แรก คุณได้หัวแตกตายไปแล้วแน่ๆ”
“แล้วทำไมไม่ตีซะล่ะ ห่วงผมรึไง”
“ฝันไปเถอะว่าชั้นจะห่วง ชั้นไม่โหดร้ายพอหรอกยะ ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย เอาสิ มีแรงดิ้นก็ดิ้นไป”
วีด้าพยายามดิ้นอีกก็ไม่หลุด ยศสรัลอมยิ้ม วีด้าคิดแผน เธอแกล้งเป็นลม ยศสรัลตกใจเรียก
แล้วรีบพาไปนอนบนเตียง พอวางลงวีด้าถีบยศสรัลกระเด็น แล้ววิ่งหนี ยศสรัลโกรธวิ่งตามวีด้าไป
ยศสรัลวิ่งตามไปจับวีด้าได้ที่ระเบียงหน้าบ้าน
“ปล่อยชั้น ปล่อย” วีด้าร้อง
“คุณนี่มันแสบจริงๆ มารยาเก่งมากนะวีด้า”
ยศสรัลกอด รวบไว้แน่น วีด้าดิ้นจนหมดแรง
พุฒิกับแก้วหันมาเห็น
“โห นาย” พุฒิสะกิดแก้วให้ดู“กอดกันกลมเลย”
“ดีกันแล้วเหรอนาย” พุฒิตะโกนถามยศสรัล ยศสรัลยิ้มให้พุฒิ พยักหน้า แล้วแกล้งวีด้า หอมแก้มวีด้าโชว์ วีด้าตกใจโกรธมาก
“บ้าเหรอ... ปล่อยนะ”
พุฒิถูกใจ หัวเราะ “ดีใจจัง นายดีกับเมียแล้ว”
ยศสรัลยิ้มให้พุฒิพุฒิเขินแทน แก้วยิ้มๆ
ยศสรัลเหวี่ยงวีด้าลงบนโซฟา
“โอ๊ย เจ็บนะ”
ยศสรัลเปิดแขนบริเวณที่โดนวีด้าตี มีแผลบวมเขียว
วีด้ารู้สึกตัวว่าผิด “ก็ชั้นอยากกลับบ้านนี่ ใครจะชอบให้ถูกขังอยู่ได้ล่ะ”วีด้าลุกพรวดขึ้น จะหนีไปอีกยศสรัลคว้าแขนไว้ “จะไปไหน”
“จะกลับบ้าน ปล่อย”
วีด้าทุบที่แผลยศสรัล ยศสรัลทนเจ็บไม่ร้องออกมา
“จะกลับยังไง” ยศสรัลถาม
“จะกลับยังไงก็ช่างชั้น ต่อให้ไปตายกลางทาง ชั้นก็ยอม ดีกว่าต้องอยู่กับคุณที่นี่”
“เกลียดผมมากนักเหรอ”
“ใช่!”
วีด้าเดินเร็วออก ยศสรัลตามมาดึงไว้
“ก็ได้ ผมจะพาคุณกลับบ้านก็ได้”
วีด้ามองหน้า ยศสรัลจ้องกลับสายตาจริงจัง
“แต่คุณต้องเลิกคิดทำลายครอบครัวของผมก่อน”
“คนชั่วมันต้องถูกลงโทษอย่างสาสม” วีด้าตอบ เธอจ้องหน้าอย่างไม่ยอมแพ้
ยศสรัลจับแขนสองข้างของวีด้า ดึงเข้ามา พูดขู่
“ถ้าคุณไม่รับปากยอมเลิก สิ่งที่คุณทำ ผมจะไม่ปล่อยคุณ และคุณจะไม่ได้กลับไปหาแม่คุณ ท่านคงต้องคอยคุณไปตลอด คิดแล้วน่าสงสารน้ากานดานะ ถ้าไม่มีใครดูแล”
วีด้าใจหายวาบ “นี่…คุณเอาแม่ชั้นมาขู่เหรอ"
“แพร..” ยศสรัลรู้สึกผิด
“ฉันชื่อวีรดาค่ะ คุณยศสรัล” วีด้าพูดเสียงเข้ามด้วยความเจ็บใจ
ยศสรัลกับวีด้าจ้องหน้ากันนิ่ง ยศสรัลท้อใจรู้ทันทีว่าเขาเปลี่ยนใจวีด้าไม่ได้ เลยพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
“ไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะ”
วีด้ายืนมองยศสรัลเดินออกไปแล้วรู้สึกเศร้า ค่อยๆร้องไห้ออกมา เจ็บใจที่โดนขู่เรื่องแม่
อ่านต่อหน้าที่ 4
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 17 (ต่อ)
วีด้านั่งร้องกอดเข่าร้องไห้อยู่บนที่นอนยศสรัลยกข้าวต้มมาให้อีก
“กินข้าวก่อนนะ ผมให้แม่บ้านทำมาให้ใหม่”
วีด้าส่ายหน้า ซบหน้าลงบนเข่า ร้องไห้สะอึกสะอื้นยศสรัลสงสารวีด้า
“หยุดร้องเถอะนะ แล้วกินข้าวซะหน่อย อย่าทำให้ผมเป็นห่วง” ยศสรัลพูดอย่างอ่อนโยน
“เป็นห่วงเหรอ เป็นห่วงแล้วทำกับชั้นอย่างนี้ทำไม ทำไมชั้นต้องกลายเป็นนักโทษ เป็นคนผิด เป็นคนทำลายครอบครัวคุณ คุณไม่รู้เลยเหรอว่าพ่อคุณทำอะไรกับพ่อชั้นไว้มั่ง จนพ่อชั้นต้องตาย แม่ก็เสียสติ ใครกันแน่ที่ทำลายใคร ภาพที่พ่อคุณทำร้ายพ่อชั้น มันยังติดอยู่ในหัวชั้นมาเกือบยี่สิบปี บอกไว้เลย ชั้นจะไม่มีวันให้อภัยครอบครัวคุณ” วีด้าพรุ่งพรู
“วีด้า คุณมั่นใจได้ไงว่าพ่อของผมเป็นคนทำ ถ้าเขาทำจริงเขามาถึงจุดนี้ไม่ได้หรอก ที่ผมเห็น พ่อผมไม่เคยมีศัตรู” ยศสรัลว่า
“ฮึ...อยากเห็นใช่ไหมว่าพ่อคุณเลวขนาดไหน ไม่นานหรอกฉันจะกระชากหน้ากากมาให้คุณดู ฉันจะทำให้พ่อคุณทรมานจนกระอักเลือดตาย” วีด้ากล่าว
ยศสรัลทั้งสงสาร ทั้งโกรธวีด้า เขาพูดออกมาอย่างเจ็บปวด
“ถ้างั้นเราคงต้องเป็นศัตรูกัน เพราะผมจะปกป้องครอบครัวผมจนถึงที่สุดเหมือนกัน!”
ทั้งสองจ้องหน้ากัน ก่อนยศสรัลจะผลักวีด้าออก และปิดประตูอย่างแรงวีด้าโกรธแค้นปัดจานอาหารทิ้ง
ยศสรัลออกมายืนโมโหข้างนอกคนเดียว ลูกน้องยศสรัล 2 คน กำลังซ่อมอวนไปนินทานายไป มีเมียของลูกน้องคนหนึ่งทำกับข้าวอยู่
“แต่ดูท่าทางนายจะรักผู้หญิงคนนี้มากนะ” แก้วว่า
“แกไปรู้เค้าได้ไงวะ” ลูกน้องอีกคนถาม
“เอ้า เมื่อเช้าก็ดีกันแล้ว แต่ตอนเนี๊ยคงทะเลาะกันอีก”
“เฮ้ย..” อีกคนนึกได้ กระซิบดังๆ ว่า “ความจริงนายอ่ะ เป็นห่วงเค้าจะตาย ชั้นเห็นสายตานายมองเค้านะ โหย..ทั้งรักทั้งห่วงเลยล่ะ เชื่อสิ โมโหท่านั้นได้ไม่นานร๊อก”
“จะว่าไปเค้าสองคนก็เหมาะกันนะ นายเราก็หล่อ แฟนนายก็สวย” แก้วว่า
“สวยเหมือนเอ็งเลยล่ะ เมียจ๋า” พุฒิบอก
แก้วตบพุฒิดังพลั่ก ทุกคนหัวเราะชอบใจ
แก้วยกถาดอาหารเย็นเข้ามาในบ้าน เคาะประตูห้องวีด้า ครู่หนึ่งวีด้าก็เปิดประตูออกมา ท่าทางอิดโรย มือเกาะขอบประตูไว้ แก้วเห็นก็ตกใจ
“คุณ!” แก้วรีบเอาอาหารเข้าไปวาง แล้วประคองวีด้า “คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
วีด้าส่ายหน้า แก้วประคองวีด้ามานั่ง
“คุณมานั่งก่อน เดี๋ยวชั้นจะไปบอกนาย”
แก้วกำลังจะไป แต่วีด้าคว้าแขนไว้
“ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่ได้เป็นอะไร”
“แต่คุณหน้าซีด”
“ชั้นคงลุกเร็วไปหน่อย เลยเวียนหัวน่ะ” วีด้าโกหก
“แน่นะคุณ” แก้วลังเล
วีด้าพยักหน้า “ฮื่อ”
“งั้นคุณกินข้าวนะ นายสั่งให้ชั้นทำมาให้” แก้วว่า
วีด้าเมินหน้าหนี ไม่กิน แก้วทำหน้าไม่ถูก
“คุณ กินข้าวเถอะนะ นายบอกคุณไม่ยอมกินข้าวเลย” แก้วบอก
“ชั้นไม่กินหรอก”
“นายสั่งมาว่าให้ดูคุณกินให้หมด”
“ไปบอกนายเธอว่าให้เลิกยุ่งกับชั้น แล้วก็ปล่อยให้ชั้นตายๆไปซะทีเถอะ”
แก้วเศร้า ถามวีด้า “ทำไมล่ะ คุณไม่รักนายเหรอ”
วีด้าอึ้ง พูดไม่ออก
แก้วกำลังจะเดินกลับบ้าน เจอยศสรัลที่ถือถุงนม น้ำผลไม้มาเต็มมือ
“เป็นไง เค้ายอมกินข้าวมั้ย” ยศสรัลถาม
“ไม่ยอมกินเลยนาย แถมยังบอกว่าให้นายปล่อยให้เค้าตายไปดีกว่า”
“งั้นก็ช่างเค้า เค้าอยากตายก็ปล่อยไป” ยศสรัลพูด รู้สึกโกรธ
“แต่ดูท่าทางเหมือนคนหมดแรง ใกล้ตายจริงๆนะนาย” แก้วว่า
ยศสรัลนิ่งไปนิดนึง แล้วทำไม่สนใจ ส่งถุงให้เมียลูกน้อง
“เธอเอาไปกินก็แล้วกัน” พูดจบก็เดินไปยืนเกาะราวระเบียง
แก้วอึ้ง ได้แต่สงสารยศสรัล
แก้ววิ่งหน้าตื่นมาที่บ้านพร้อมกับร้องเรียกผัวไปด้วย
“พุฒิ...ไอ้พุฒิ ไปช่วยเมียนายเร็ว”
แก้ววิ่งมาถึงบ้านก็เจอพุฒิถืออุปกรณ์ยาเรือ หรือแบกอวนมาจากหาด
“ไอ้พุฒิ ไปเร็ว” แก้วบอก
“อะไรของเอ็งวะ”
“เมียนายน่ะสิ”
ยศสรัลเดินมาได้ยินพอดี รีบถามอย่างตกใจ
“คุณวีด้าทำไม”
“นาย! เมียนายจับไข้ ตัวร้อนอย่างกับไฟ อาการไม่ดีเลย” แก้วรายงาน
ยศสรัลทิ้งของในมือ ไม่รอฟังจนจบ รีบวิ่งกลับบ้านทันที โดยมีพุฒิกับแก้ววิ่งตามไปด้วย
ยศสรัลก้มจับหน้าผากวีด้าประคองขึ้น พุฒิกับแก้ววิ่งเข้ามา
“พุฒิ ไปเตรียมเรือออก เร็ว!” ยศสรัลสั่ง
“นายจะพาคุณเค้าไปไหน”
“ชั้นจะพาเค้ากลับบ้าน” ยศสรัลพูด จะอุ้มวีด้าขึ้น
“กลับไม่ได้นะนาย มันอันตราย มีคลื่นลมด้วย” พุฒิรีบขวางไว้
ยศสรัลแทบคลั่ง “แล้วจะให้ชั้นทำยังไง แถวนี้โรงพยาบาลก็ไม่มี จะปล่อยให้เค้าตายรึไง”
“เอ่อ ชั้นว่าเค้าน่าจะอ่อนเพลีย เพราะอดอาหาร เลยเป็นไข้ นายใจเย็นๆก่อนนะ” แก้วบอก
ยศสรัลมองหน้าวีด้าที่ขาวซีด ตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขน ยศสรัลดึงวีด้ามากอดกระชับแน่น พุฒิแก้วมองหน้ากัน สงสารยศสรัล
วีด้านอนตัวสั่นอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น โดยมียศสรัลป้อนยาและน้ำให้กิน
“เช็ดตัวให้คุณเค้าหน่อยมั้ยนาย” แก้วถาม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นทำเอง กลับบ้านกันไปเถอะ” ยศสรัลบอก
“จ้ะๆ มีอะไรเรียกได้เลยนะนาย”
“ฮื่อ ขอบใจนะ”
พุฒิกับแก้วออกไป
ยศสรัลลูบหน้า เช็ดเหงื่อที่ผุดออกมาให้วีด้า ห่มผ้าให้ จับมือไว้ คอยดูแลไม่ห่าง
ที่บ้านบัญชา คัชพลเดินวนไปวนมาอย่างหงุดหงิดที่หน้าต่างห้องนอน คอยมองดูว่าเมื่อไหร่ยศสรัลจะกลับมา แต่ก็ไม่มีวี่แวว มองนาฬิกาเห็นเวลาสามทุ่ม คัชพลยิ่งหงุดหงิด
“ทำไมมันยังไม่มา ไอ้สรัล”
คัชพลโทรติดต่อวีด้าอีกก็ไม่ได้ พอโทรหายศสรัลก็ไม่ติดอีก กำโทรศัพท์แน่นด้วยความโกรธ
“อย่าบอกนะว่าอยู่ด้วยกัน”
คัชพลปัดคิดแล้วก็ยิ่งหึงพลุ่งพล่านปัดข้าวของในห้องนอนกระจาย
ที่บ้านริมทะเลยศสรัลนั่งหลับอยู่ที่พื้นเตียง กุมมือวีด้าแล้วหลับไป วีด้าเพ้อ ถึงพ่อและแม่
“แม่ขา...แม่ขา...แพรหนาว”
ยศสรัลสะดุ้งตื่น ได้ยินวีด้าเพ้อหาพ่อแม่ก็สงสารจนต้องกอดไว้
“น้องแพร” ยศสรัลกระชับกอด
“แพรกลัว...”
ยศสรัลเสียใจว่าตนทำอะไรลงไป “ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนน้องแพร”
วีด้าเงียบลงซุกตัวกับอกยศสรัล ยศสรัลค่อยๆกอดอย่างห่วงใย หอมหน้าผาก แล้วกอดไว้
ยศสรัลเช็ดตัวให้วีด้าแต่เช้า แต่วีด้ายังมีไข้ เริ่มรู้สึกตัว
“แพร” ยศสรัลเรียก
วีด้าค่อยๆลืมตาตื่น เห็นยศสรัลก็ผลักออก ตกใจที่ยศสรัลมาอยู่ใกล้
“คุณ!”
“รู้สึกดีขึ้นรึยัง” ยศสรัลถามอย่างห่วงใย
“ออกไป”วีด้าไล่
ยศสรัลเซ็งที่วีด้าเฉยชาใส่ วีด้าคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“ทำไมไม่ปล่อยให้ชั้นตาย มาดูแลชั้นทำไม”
ยศสรัลกลบเกลื่อนความรู้สึก ลุกขึ้นยืน
“ผมไม่อยากปล่อยให้คุณตาย เพราะผมไม่ใจร้ายเหมือนคุณ” ยศสรัลพูดนิ่มๆ
วีด้าคิดตามคำพูดยศสรัล ระหว่างที่ยศสรัลกำลังเดินออกไป
“ถ้าชั้นใจร้าย พ่อคุณ คงเป็นปีศาจ เพราะเค้าร้ายกว่าชั้นหลายเท่า” วีด้าว่า
ยศสรัลโกรธ “หยุดกล่าวหาพ่อผมซะที”
“คุณก็ควรจะรับความจริงให้ได้ ว่าจะพ่อคุณน่ะมันซาตานฆ่าคนตาย ทำลายครอบครัวคนอื่น พ่อคุณไม่สมควรเกิดมาเป็นคน เพราะพ่อคุณมันไม่ใช่คน”
“วีด้า!!”
วีด้ายังพูดต่อ “ชั้นเกลียดคุณ ชั้นเกลียดพ่อคุณ ชั้นเกลียดครอบครัวคุณ!!!”
วีด้าก้มหน้าร้องไห้ ทรุดลงกับพื้นยศสรัลอึ้ง เข้าไปกอดปลอบ วีด้าดิ้นรน ผลักออก แต่ยศสรัลไม่ปล่อย วีด้าหยุดดิ้นรน แต่ยังสะอึกสะอื้น ในอ้อมกอดยศสรัล ทั้งสองเจ็บปวดพอๆกัน
คัชพลเดินเข้ามาหาวีด้าที่บริษัท เลขาเห็นก็รีบลุกขึ้นถาม
“มาหาคุณวีด้าเหรอคะ”
“ครับ” คับพลตอบหน้าดุๆ
“คุณวีด้ายังไม่เข้าเลยค่ะ”
“อะไรกัน หายไปตั้งแต่วันศุกร์ นี่มันวันจันทร์แล้วนะ” คัชพลเริ่มฉุนเฉียว
“ดิฉันก็ได้รับแค่ข้อความจากคุณวีด้า ว่าเธอไปทำธุระที่ต่างจังหวัด แล้วก็จะพักผ่อนต่ออีกหลายวันค่ะ” เลขาบอก
“พักผ่อนหลายวัน แล้วทำไมเค้าไม่บอกผมเลย ติดต่อก็ไม่ได้”
เลขายิ้มแหย ไม่รู้จะบอกว่ายังไง คัชพลถามต่อ
“แล้วเมื่อวันศุกร์คุณวีด้ามีนัดกับใครบ้าง แล้วไปที่ไหน ไปทำอะไร”
โอ๋พยายามนึก “คุณวีด้ารับโทรศัพท์ แล้วก็ออกไปตั้งแต่กลางวันค่ะ”
“รู้มั้ยว่าใครโทรมา” คัชพลถามต่อ โอ๋นึกได้ว่าไม่ควรบอก จึงอ้ำอึ้ง
“เอ่อ..”
“ผมถามว่าใคร”
โอ๋ปิดปาก คัชพลซัก
“ใคร... คุณโอ๋”
“คุณยศสรัลค่ะ” โอ๋ตอบอย่างหวาดกลัว
คัชพลอึ้ง ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนั้น เขาตกใจและโกรธมาก “ไอ้สรัล!”
โอ๋ตกใจกลัว
อ่านต่อตอนที่ 18
