เรือนกาหลง ตอนที่ 17 จบบริบูรณ์

เรือนกาหลง ตอนที่ 17 อวสาน

ชบานั่งเศร้าอยู่ตามลำพัง เพชรเดินเข้ามา

“ฉันบอกแล้วว่าเรือนหลังนี้ไม่ยินดีรับคนจร” ชบาลุกขึ้นไล่
“ข้าหาได้มากวนใจ...ข้าจะมาลา...”
ชบาอึ้งกับสิ่งที่เขาบอก...

ท่าน้ำเรือนกาหลง...ไม้กอดกาหลงไว้แน่น เธอพยายามบอกเขา
“พี่ไม้ ฝืนวิ่งรี่ต่อไปข้างหน้าก็เสียเปล่า ปล่อยฉันไปเถอะ”
“กาหลงไม่รักพี่แล้ว”
“ฉันรักพี่...แต่ฉันเพิ่งแจ้งใจ ว่าเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ ซ้ำอีก พี่ก็รู้ว่า ร่างกายฉัน จิตวิญญาณฉัน มีแต่เสื่อมถอย...”
“กาหลง...ในวันที่เผาศพแม่กลอย กาหลงรู้ไหม ใจพี่แทบขาด จะให้พี่อยู่ทำศพกาหลงเห็นกาหลงมอดไหม้ไปต่อหน้าต่อตาพี่ทำไม่ได้”
“แล้วพี่จะเลือกยังไง พี่จะทนแบกทุกข์อยู่เช่นนี้หรือ”
กาหลงย้อนถามทำให้ไม้อึ้ง พูดไม่ออกมองไปยังใต้ถุนเรือน

เพชรเข้ามาบอกชบา...
“อีกไม่กี่มื้อ หากฉันจับโชติ จับช่วงได้ ฉันก็ต้องไป ข้ารู้ว่าชบาเคือง ข้าขอโทษที่ทำพลั้ง ขอให้ชบายกโทษให้จะได้ไหม”
ชบามองเพชรแล้วนิ่ง ไม่ตอบ
“เอ็งไม่ยกโทษก็ยากจะฝืน แต่ขอฝากไว้เป็นธุระอีกสักข้อ ขอให้เอ็งรู้ใส่ใจไว้ว่าข้าเสียใจ และจากวันนี้ไปใจข้าคงป่วนหนัก เพราะตอบตัวเองไม่ได้ว่าข้าจะกล้ารักใครได้อีก ข้าคงทิ้งใจไว้ที่นี่...ข้ารักเอ็ง”
เพชรระบายความในใจออกมาหมดเปลือก ชบายังคงนิ่ง เพชรมองแล้วเดินจากไป...ชบาน้ำตานอง จะร้องเรียกแต่ด้วยทิฐิทำให้ยั้งไว้ เธอมองเพชรที่เดินลับตาไป...

ไม้เดินตรงไปยังกอดอกมะลิใต้ถุนเรือน...กาหลงยืนมองที่มุมหนึ่งแปลกใจว่าเขาจะไปทำอะไร ไม้เดินตรงไปนั่งที่กอดอกมะลิแล้วค่อยๆเด็ด มองดอกมะลิในมือ ซึ่งดอกมะลินั้นเหี่ยวและเฉา เนื่องจากไม่ได้รับแสงแดด ปลูกไว้ใต้ถุนเรือน ผิดธรรมชาติ ไม้มองดอกมะลินั้นแล้วเอามือลูบที่ดิน เหมือนการลูบที่ศพของกาหลง เขาคิดถึงความโหดร้ายที่โชติและช่วงมาทำร้ายจิตใจ และทำร้ายกาหลง ภาพเหตุการณ์ที่ โชติเข้ามาแย่งชิงกาหลง...โชติทำร้ายกาหลง...ช่วงเข้ามาจับกาหลงมัดเผาไฟ...ขุนหวาดบอกว่าช่วงเป็นคนฆ่าพ่อแม่ไม้แว่บเข้ามาในหัว...ไม้คิดถึงความชั่วร้ายของช่วงและโชติก็เลือดขึ้นหน้า กาหลงกังวลใจ ไม้เดินไปหยิบดาบแล้วเดินออกไปจากเรือนด้วยความโกรธแค้น กาหลงตกใจร้องเรียก
“พี่ไม้”
กาหลงจะตามไป แต่ร่างกายของเธอกำลังแย่ลง ไม่สามารถออกไปสู้แสงแดดได้อีกแล้ว

บริเวณวัด...โขงร้องไห้ จอกและดำแปลกใจ
“ไอ้โขง เผาจำปาไปสิ้นแล้ว ยังจะมาคร่ำครวญอะไรอีกวะ” จอกถาม
“ฉันไม่ได้เสียใจ แต่ฉันโล่งใจ มันเหมือนยกภูเขาออกจากอก ปล่อยวิญญาณจำปา แล้วทำให้ใจข้าโล่ง”
“นั่นไง เขาเรียกไม่แบกไม่ทุกข์ ข้าล่ะอยากให้ไอ้ไม้มันคิดได้” นวลบอกอย่างหนักใจ
จันเห็นด้วย
“นั่นสิ มันแบกไว้หนัก ทั้งเรื่องกาหลง แล้วไหนจะเรื่องคนที่ฆ่าพ่อแม่มัน”
เพชรวิ่งหน้าตื่นมาเรียกพวกโขง
“พวกเอ็งไปช่วยข้าที”
“มีความอะไรกัน” โขงถามอย่างสงสัย
“พี่ไม้บุกไปเรือนผู้ใหญ่”
จอกกับดำตกใจ
“ข้าไปด้วย”
จอก ดำ โขงรีบตามเพชรไป ทุกคนมองตามด้วยความเป็นห่วง แล้วจันก็ร้องไห้โฮออกมา ยายมาหันมาถาม
“เอ็งทุกข์ใจอะไรอีกวะ”

“ข้าคิดถึงผัว มันหายไปไม่กลับมาซะที”

 
ทางเข้าหมู่บ้าน...สัปเหร่อขาวเดินเข้ามาในเขตหมู่บ้าน แล้วหยุดเดินหันไปบอกพระธุดงที่เดินตามมา
 
“นิมนต์ครับหลวงตา”
พระธุดงค์เดินมาหยุดมองไปทางหมู่บ้าน
“เดินลัดทุ่งไปอีกไม่กี่หอบ ก็เข้าเขตบ้านบัวสีแล้ว หลวงตาคงจะให้สติและปราบผีกาหลงได้” สัปเหร่อขาวบอกก่อนจะเดินนำ
หลวงตามองไปยังเขตหมู่บ้าน แล้วเดินตามไป...

ไม้กำลังจะเดินขึ้นไปยังเรือนช่วง...เพชร โขง จอกและดำ วิ่งตามมา
“พี่ไม้” เพชรเรียกไว้
“พวกเอ็งไม่ต้องมาขวาง ข้าจะไปสะสางคดีของข้า”
“พี่อย่าทำนิสัยนักเลง ฉันรู้ว่าพวกมันทำผิด ให้ฉันจับมันไปลงโทษตามกฎหมาย”
“คนคะนองใจอย่างพวกมันไม่รู้สำนึก ต้องตายเท่านั้น”
ไม้ผลักพวกเพชรแล้วจะขึ้นไปบนเรือน ลูกน้องช่วงเข้ามาขวาง
“ขึ้นไปไม่ได้”
ไม้ไม่ฟังจะขึ้นไป ลูกน้องช่วงเข้ามาเล่นงาน ไม้จึงต่อยต่อสู้ พวกเพชรจึงเข้าไปช่วยเหลือไม้ เกิดการต่อสู้กัน บริเวณหน้าเรือนช่วง...

โชติตกใจเมื่อรู้ข่าวจากสิง
“พวกไอ้ไม้มันบุกเรือนไปจับพ่อ”
“ใช่จ้ะ ตอนนี้พวกไอ้ก้อนกำลังขวางไม่ให้มันขึ้นไปจับผู้ใหญ่”
อบเชยร้อนใจ
“พี่โชติ พี่รีบไปช่วยพ่อ”
“ข้าไปก็เข้าทางมัน อบเชยเอ็งยังไม่มีผิด เอ็งนั่นแหละที่ต้องไปช่วยพ่อ”
อบเชยแปลกใจว่าโชติจะให้เธอไปทำอะไร

ไม้ต่อสู้เล่นงานลูกน้องช่วงคนหนึ่งสลบไปจึงเดินขึ้นบันไดเรือนไป เพชรต่อสู้กับลูกน้องช่วงตะโกนบอกไม้
“พี่ไม้ อย่าเพิ่งวู่วาม”
เพชรเล่นงานลูกน้องช่วงได้ แล้วรีบวิ่งตามไม้ขึ้นไป โขง จอกและดำยังต่อสู้กับลูกน้องช่วง

ช่วงนอนอยู่ได้ยินเสียงต่อสู้ที่หน้าเรือน ก็ตกใจกลัว...
“เกิดความอะไรกัน”
เผื่อนเข้ามาบอกช่วง
“ไม้กับพวกตำรวจ จะขึ้นเรือนมาจับผู้ใหญ่จ้ะ”
ช่วงหน้าตื่นรนราน
“พาข้าหนีไป”
“หนีไปไหนเจ้าคะ” งามถาม
เผื่อนและงามทำอะไรไม่ถูก ไม้ถือดาบตรงเข้ามา...
“เอ็งหนีตายไม่พ้นเสียแล้ว”
ช่วงตกใจ เผื่อนและงามลนลานกลัว ถอยออกห่าง
“เอ็งฆ่าพ่อแม่ข้า ข้าจะชำระแค้นให้สาสม”
“เอ็งมาโห่อะไรวะ ข้าหาเคยฆ่าลูกบ้าน ไม่เคยปล่อยตัวคิดชั่วทำร้ายพ่อแม่เอ็ง เอ็งลืมไปสิ้นแล้วเหรอ ว่าข้านี่แหละที่คอยช่วยเหลือเอ็ง”
ไม้นึกถึงเหตุการณ์ที่ช่วงเข้าไปพูดกับเขาว่าขุนหวาดฆ่า จะช่วยเหลือเขา
“เอ็งมันปากแข็ง ขุนหวาดมันบอกข้าหมดแล้ว”
“เอ็งจะทำชะตาตกไปเชื่อไอ้มหาโจรได้ยังไงกัน แล้วอีกอย่างมันก็ตายไปแล้ว เอ็งจะมาปรักปรำข้าไม่ได้”
เพชรเข้ามาบนเรือน ตะโกนบอก
“ข้าเป็นพยานให้ได้ เพราะข้าก็ได้ยินที่ขุนหวาดบอก”
ช่วงหัวเราะ
“เอ็งมันพวกเดียวกัน สมคบคิดเล่นงานข้า”
“ถึงเอ็งจะพ้นคดีฆ่าพ่อแม่พี่ไม้ ข้าก็จะจับเอ็งที่ช่วยพาลูกหนี แล้วก็ฆ่าไอ้มั่นให้ผิดไปตามกัน”
เพชรจะเข้าไปจับช่วง ไม้กันไว้
“ประเดี๋ยว ข้าขอฟังจากปากมันเพื่อสิ้นสงสัย ให้มันยอมรับว่ามันฆ่าพ่อแม่ข้า”
“ข้าไม่ได้ทำ หากเอ็งจะเอาผิด เอ็งก็หาพยานมาเล่นงานข้า”
แม่น้อยเดินตรงเข้ามาท่าทางจริงจัง
“น้าจะเป็นพยานให้เอ็ง”
ช่วงเห็นแม่น้อยเข้ามาก็ตกใจ

“แม่น้อย”

 
สัปเหร่อขาวเดินเข้ามาบริเวณวัด จันหันไปมองเห็นก็ดีใจ
 
“ไอ้ขาว ผัวข้ามาแล้ว”
จันวิ่งเข้าไปเหมือนจะกอด แต่กลับไปตบหน้า
“โอ๊ย”
“เอ็งหายหัวไปไหนไกลมือหลายมื้อวะ ไม่คิดถึงคนหลัง ปล่อยให้ข้าแล่นหนีผีคนเดียว”
“ข้าก็ไป...”
สัปเหร่อขาวยังพูดไม่จบ เฟื้องเดินเข้ามาซัก
“ไปคว้าหญิงไหนก็บอกมา เมื่อกี้ข้าเห็นเอ็งเข้ามากับใครสักคน”
นวล ยายมา ตาสรโพล่งออกมาพร้อมกัน
“เมียน้อย”
“ไอ้ผัวเลว ไอ้ชั่ว”
จันเข้าไปตบตี สัปเหร่อขาวผลักออก
“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ไปหาหญิงใด ข้าไปตามหาหลวงตา”
ทุกคนชะงัก
“หลวงตา”
“ใช่...หลวงตาท่านมีวิชาแก่กล้า พอที่จะปรามผีกาหลงได้”
จันมองหา
“หลวงตาอยู่ไหน”
“นิมนต์ขอรับ”
สัปเหร่อขาวหันไปเชิญทางหนึ่งแต่ไม่เจอใคร สัปเหร่อขาวตกใจว่าหลวงตาหายไปไหน

หลวงตาเดินตรงมายังเรือนกาหลง ยืนมองไปยังเรือนแล้วเดินขึ้นบันไดไป...หลวงตายืนบนชานเรือน
“ความทุกข์ความเศร้าหมองในใจ จะพาลทำให้ทุกอย่างแย่ลง”
หลวงตามองไปตรงหน้า กาหลงหมอบอยู่ตรงหน้าแล้ว

ไม้มองแม่น้อย แล้วถามอย่างวิงวอน ...
“น้าน้อย ฉันกราบ วานน้าบอกความจริงมาให้สิ้น”
“ความในหนหลังนั้น มันเกิดขึ้นเพราะตัณหาล้วนๆ...”
แม่น้อย เล่าถึงอดีต ครั้งที่ช่วงบุกไปเรือนไม้ กระชากลากถูกจะข่มขืนแม่ของไม้ พ่อของไม้เข้ามาช่วยไว้ได้ ช่วงหนีไป สวนกับไม้วัยเด็กที่วิ่งเข้ามา...ไม้นอนอยู่บนเรือน พวกโจรบุกมาฟันพ่อแม่แล้วเผาเรือน...ช่วงกลับไปที่เรือน ซึ่งอยู่ในสายตาแม่น้อย...
ไม้โกรธมากเมื่อรู้ความจริงว่าช่วงเป็นคนฆ่าพ่อแม่ตัวเอง
“พ่อพระในสายตาคน แท้ๆแล้วเป็นผีห่าเห่อเหิมที่ทำร้ายใครต่อใครไม่เว้นหน้า”
ช่วงไม่พอใจที่แม่น้อยแฉความจริงหมดสิ้น...
“เอ็งฆ่าพ่อแม่ข้า”
ไม้ถือดาบจะเข้าไปฟันช่วง เพชรตกใจรีบเข้าไปห้ามไว้
“อย่านะพี่ไม้”
โขง จอกและดำวิ่งเข้ามา โขงร้องห้ามไม้
“พี่ไม้หยุดเถอะ”

กาหลงบอกหลวงตา
“หลวงตาช่วยด้วยเจ้าค่ะ ช่วยด้วย...”
กาหลงวิงวอนหลวงตาช่วยให้ไม้ยอมปล่อยวางทุกสิ่งอย่าง หลวงตารับรู้ว่ากาหลงนั้นได้ปล่อยวางแล้วเหลือเพียงไม้ที่ยังยึดติด...

ไม้ถือดาบ พวกโขงเข้ามาห้าม ไม้สะบัดพวกโขงออกไป
“พวกเอ็งออกไปไกลมือ ความนี้เป็นเรื่องของข้ากับมัน”
ไม้มองตรงไปยังช่วงที่มองไม้ด้วยความกลัวตาย ช่วงบอกแม่น้อย
“เอ็ง...ช่วยข้าด้วย”
แม่น้อยไม่สนใจที่จะห้ามไม้ นิ่งเฉย
“ช่วยด้วย”
ไม้เดินตรงไปหาช่วง
“ข้าเคยให้สาบานต่อหน้าศพพ่อแม่ ข้าจะฆ่ามันให้ตายเรียงตัวกัน”
ช่วงมองด้วยความกลัว ไม้ยกดาบขึ้นแล้วก็ทิ้งดาบลงหล่นตรงหน้าช่วง ช่วงแปลกใจ พวกเพชรแปลกใจที่ไม้ไม่ฆ่าพลอยโล่งใจ
“แต่มันจะมีอะไรย้อนมา หากมันจะต่อกรรมให้ข้า แล้วเอ็งกับข้าคงต้องเกิดมาชดใช้กรรมกันตามประสาไม่จบสิ้น ข้าขอพอการแต่เพียงเท่านี้”
ช่วงโล่งใจที่ไม้ไม่ฆ่า แม่น้อยซึ้งน้ำใจไม้และชื่นชมในความคิดของเขา เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม้เดินออกไป...

เฟื้องและยายมา ตาสรวิ่งเข้าบอกพวกสัปเหรอขาวที่มุมหนึ่งบริเวณวัดหลังจากออกตามหาหลวงตา
“ข้าหาทั่ววัดก็ไม่เจอ”
ตาสรคิดๆ
“รึว่าท่านเป็นผี”
“หาใช่ ท่านได้ขั้นอภิญญา มีวิชาไปไหนมาได้ดั่งใจกำหนด” สัปเหร่อขาวแย้ง
จันและนวลมองไปที่มุมหนึ่งก็ร้องดีใจ
“ท่านมาโปรดแล้ว”
หลวงตาเดินเข้ามา ทุกคนรีบก้มยกมือไหว้ สัปเหร่อขาวเข้าไปถาม
“หลวงตาไปไหนมาขอรับ”
“อาตมาไปเรือนกาหลง”
ทุกคนตกใจ
“เรือนกาหลง”
“หลวงตาปราบผีกาหลงได้แล้วเหรอเจ้าคะ” นวลถามหน้าตื่น
“ผีกาหลงใช่ชั่วร้าย มีสิ่งที่น่ากังวลใจกว่าวิญญาณกาหลงนัก”

หลวงตาพูดแล้วเดินเข้าไปในโบสถ์ ทุกคนมองหน้ากัน แปลกใจว่าหลวงตาหมายถึงใคร

 
ไม้เดินเข้าไปในเรือน กาหลงเดินเข้ามาหา
 
“พี่ทำตามคำขอของกาหลง พี่ปล่อยชีวิต ทำบุญให้กาหลง กาหลงจะได้อยู่กับพี่นานๆ”
ไม้เข้าสวมกอด กาหลงโอบกอดตอบดีใจที่เขาไม่ฆ่าช่วง แต่กังวลใจที่ไม้ไม่ยอมปล่อยวาง

เมื่อไม้กลับไป เผื่อนข้ามาบอกพวกเพชร
“พี่ไม้อโหสิกรรมแล้ว พวกเอ็งก็กลับไปซะ”
งามเสริม
“พ่อผู้ใหญ่จะได้พักผ่อน”
“พี่ไม้ยกโทษให้ ใช่ว่าความผิดจะคลายทีเดียว ยังไงก็ต้องรับโทษหนักตามกฎบ้านกฎเมือง” เพชรยืนยัน
โขงชื่นชมเพชร
“ให้ได้เต็มแรงอย่างนี้สิวะ ข้าล่ะเจ็บแค้นนัก จะปล่อยให้คนชั่วมันลอยนวลไม่ได้ เอาไปขังให้ตายคาตรุ”
“ข้าจะจับมันล่ามโซ่ พาไปวิเศษไชยชาญเอง” จอกอาสา
โขง จอกและดำจะเข้าไปจับช่วง อบเชยเข้ามา ร้องห้าม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
เผื่อนกับงามดีใจ
“คุณอบเชย”
เพชรมองหน้าอบเชย
“เอ็งมาขวาง เท่ากับเอ็งสมคบคิดทำผิด”
“ฉันหาได้มาทำประหลาดคิดพาตัวพ่อหนี แต่ฉันขอสักทีเถอะ...พวกเอ็งก็เห็นว่าอาการพ่อข้าหนักเอาการ หากพาไปตอนนี้ก็ตายเสียกลางทาง เป็นภาระพวกเอ็งเสียเฉยๆ รอให้พ่อข้าทุเลาดี ข้าจะไม่ฮึดฮัดให้พ่อไปชดใช้ผิด”
อบเชยเข้าไปยกมือไหว้ขอร้องเพชร
“ฉันกราบล่ะ ที่แล้วมาฉันออกจะทำเลวทำทราม ยังมิได้ทดแทนคุณพ่อแม่จนนิด ขอให้ฉันได้ดูแลพ่อเป็นเพลาสุดท้ายหากพวกเอ็งไม่เชื่อใจเสียแล้ว...”
อบเชยหยิบโซ่มา แล้วเอามาล่ามช่วงไว้ ช่วงตกใจที่อบเชยล่ามโซ่...
“ฉันล่ามไว้” อบเชยยื่นกุญแจให้เพชร “รอให้พ่อหายดี แล้วฉันจะส่งตัวพ่อไป...ฉันกราบล่ะ”
อบเชยกราบขอร้อง เพชรคิดตัดสินใจ...

เพชร โขง จอก ดำออกมาจากเรือนช่วง...โขง จอก ดำไม่พอใจ
“เอ็งปล่อยมันได้ไง” โขงโวยวาย
“พี่ตำรวจไม่ได้ปล่อย ก็เห็นอยู่ว่าล่ามโซ่ไว้” ดำขัดขึ้น
“มันก็นั่นแหล่ะ น่าจะจับไปเสียตอนนี้”
“ใช่ พวกมันพลิกลิ้น อาจลักพาตัวหนี” จอกเห็นด้วยกับโขง
เพชรมองจอกกับโขง
“หากพวกเอ็งกลัวมันหนี ก็ช่วยเป็นหูเป็นตาเฝ้าไว้”
“ข้ายินดีรับใช้ทางการ” ดำรีบอาสา
“แล้วที่ข้าไม่ฝืนเอาตัวไป เพราะอยากคงชีวิตมันไว้เพื่อชดใช้กรรม หากตายไปเสียกลางทาง มันออกจะง่ายดายมากไป ไม่สมกับคนที่ทำกรรมเลวไว้”
ทุกคนเข้าใจความคิดของเพชร

อบเชยปาดน้ำตา แล้วสีหน้าเปลี่ยนเป็นร้ายกาจ
“พวกผู้ชายมันก็มีจุดอ่อนตรงนี้แหละ แพ้ทางน้ำตาหญิง”
อบเชยมองเย้ยด้วยความสะใจ แม่น้อยมองลูกสาวผิดหวังที่ลูกยังคงเลวร้าย แม่น้อยลุกขึ้นหยิบห่อผ้า...
“แม่จะไปไหน แม่อยู่ช่วยรักษาพ่อก่อน”
“เรือนนี้มันร้อน ร้อนด้วยไฟกิเลส ข้านึกหวาดอยู่ไม่ได้ ขอไปอาศัยอยู่วัด”
“แม่ไปไม่ได้นะ แม่ต้องอยู่ช่วยฉันดูแลพ่อ”
ช่วงมองแม่น้อย
“อย่าทิ้ง...ข้าไป”
แม่น้อยมองช่วง แล้วเดินออกไป...อบเชยอึ้ง
“แม่”
ช่วงมองแม่น้อยที่ออกไป ด้วยความทรมาน เพราะไม่มีใครที่จะดูแลเขาได้ดีเท่าแม่น้อย เผื่อนและงามมองตามรู้ว่าความลำบากจะตามมา

ค่ำนั้น พุดจีบเข้าไปในโบสถ์ เห็นหลวงตานั่งสมาธิอยู่หน้าพระประธาน พุดจีบเข้ามากราบ
“นมัสการเจ้าค่ะ หลวงตาไปหากาหลงมาเหรอเจ้าคะ”
หลวงตาลืมตาขึ้น มองไปยังพระประธาน แล้วพูดกับพุดจีบ โดยที่ไม่ได้หันไปหา
“มีเพียงโยมที่เป็นคู่บุญ ที่พอจะช่วยได้”
“จะให้ดิฉันช่วยอย่างไรเจ้าคะ”
“จิตหนึ่งปล่อยวาง แต่อีกใจเหนี่ยวรั้งไว้ โยมต้องช่วยคลายใจนั้น”

หลวงตาพูดให้ข้อคิด พุดจีบรู้ดีว่าหลวงตาหมายถึงไม้

เรือนกาหลง ตอนที่ 17 อวสาน (ต่อ)

ไม้นอนอยู่ในห้องพลิกตัวมามองไม่เห็นกาหลงแล้วก็โอบกอดเพราะคิดว่าเธอคงนอนอยู่ กาหลงนั่งมองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องเห็นสิ่งที่เขาทำก็สงสารที่เขาต้องทนหลอกตัวเอง

พุดจีบเดินออกจากโบสถ์ พวกจันรีบเข้ามาหา
“หลวงตาว่ายังไงเจ้าคะ” นวลถาม
“หลวงตาให้ผ้ายันต์หรือของอาคมอะไร” จันถามด้วย
พุดจีบส่ายหน้า
“หาต้องพึ่งเครื่องรางของขลังให้กระดากหรอก พวกเรานั่นแหละที่ต้องช่วยกัน”
“เอ็งรู้ที่ซ่อนศพรึ” สัปเหร่อขาวถามขึ้น
พุดจีบไม่ตอบ คิดตัดสินใจ...

เช้าวันใหม่...ช่วงนอนอยู่แล้วกระอักเลือด เผื่อนและงามเข้ามาเห็นก็ตกใจ
“ตายแล้ว ผู้ใหญ่จะตายแล้ว” เผื่อนร้องโวยวาย
งามตะโกนเรียก
“คุณอบเชยเจ้าคะ ผู้ใหญ่จะตายแล้ว”
อบเชยเข้ามาเห็นอาการพ่อก็รีบเช็ดเลือด...
“พ่อ พ่ออย่าเป็นอะไรนะ”
“แม่น้อย...แม่น้อย”
โชติเดินตรงเข้ามา พร้อมกับดาบในมือ...
“แม่ไปแล้ว พ่ออดใจอย่าไปสนเลย...”
ช่วงและอบเชยแปลกใจที่โชติกลับมา
“พี่โชติ”
“ฉันจะช่วยพ่อเอง”
โชติถือดาบมองตรงไปยังช่วง

ไม้เดินออกมาจากเรือน แล้วร้องเรียกกาหลง
“กาหลง กาหลงจ๊ะ”
ไม้มองไม่เห็นฝืนยิ้มเหมือนรู้ว่ากาหลงอยู่ที่เรือน
“พี่ไปเก็บผักมาให้กาหลงทำแกงนะจ๊ะ”
ไม้ถือกระจาด เดินออกไป กาหลงยืนอยู่ใต้ชายคาเรือนมองไม้ด้วยความเศร้าใจ พุดจีบเห็นไม้ออกไป จึงเข้ามาแล้วเดินขึ้นเรือนไปหากาหลง
“กาหลง...ฉันจะมาช่วยกาหลงนะ”
กาหลงแปลกใจว่าพุดจีบจะมาช่วยอย่างไร

โชติถือดาบตรงเข้าไปหา ช่วงแปลกใจว่าโชติจะทำอะไร โชติใช้ดาบฟันกุญแจที่คล้องโซ่กุญแจหลุด อบเชยแปลกใจ
“พี่โชติจะทำอะไร”
“พาพ่อหนีไป”
“แล้วนังผีกาหลงล่ะ”
“ข้าก็จะสู้กำจัดมันให้สิ้น”
ช่วงและอบเชยมองไป ด้วยความดีใจที่จะได้กำจัดกาหลง

ไม้เก็บผักใส่กระจาดแล้วมองเห็นเพชรกับโขงผ่านไป ไม้แปลกใจว่าเพชรกับโขงถือจอบไปไหน

พุดจีบเดินตรงมายืนมองไปยังใต้ถุนเรือน โขงและเพชรวิ่งเข้ามาสมทบ
“พี่กาหลงซ่อนศพไว้ที่ไหน” เพชรถาม
พุดจีบมองตรงไปยังกอดอกมะลิ โขงแปลกใจ
“แล้วพี่กาหลงจะยอมรึ”
พุดจีบกังวลใจ และแล้ว กาหลงเดินเข้ามาบอก
“ช่วยฉันด้วย”
พุดจีบยิ้มดีใจที่กาหลงยอมอนุญาตให้ขุดศพขึ้นมา โขงและเพชรรีบตรงไปยังกอดอกมะลิ สิงแอบดูอยู่ที่มุมหนึ่ง รีบวิ่งออกไป

อาจารย์สักนั่งเคี้ยวหมากที่มุมหนึ่งบนเรือนช่วง โชติเข้ามาตะโกนสั่ง
“ข้าสั่งให้ไปเล่นงานมัน ไม่ได้ยินคำข้ารึไง”
“เอ็งเจอศพมันแล้วรึ”
สิงวิ่งเข้ามาบอกโชติ
“พี่โชติ ศพนังกาหลงอยู่ใต้ถุนเรือน พวกไอ้เพชรกำลังจะขุดศพไป”
โชติยิ้มพอใจ
“เป็นทีของเอ็งแล้ว ได้ศพมันมาเผา เอ็งก็ไปเล่นงานนังกาหลงได้แล้ว”
อาจารย์สักไม่สนใจ เคี้ยวหมากต่อไป โชติมองหน้า
“ทำไมเอ็งไม่ไปเล่นงานมันสักหนตามข้าสั่ง”
“อย่ามาเหลิงชี้มือชี้ไม้ใส่หน้าข้า ข้าไม่ใช่ลูกน้องเอ็ง”

โชติอึ้งที่อาจารย์สักโวยวายใส่

 
พุดจีบถอนกอดอกมะลิซึ่งเหี่ยวเฉาออก
 
“พวกเอ็งขุดเอาศพขึ้นมา”
เพชรและโขงเข้าไปขุดหาศพ กาหลงยืนมองอยู่ที่มุมหนึ่งพร้อมปลดปล่อยวิญญาณแต่อีกใจกังวลเรื่องไม้

ไม้จะกลับไปเรือน เพื่อไปห้ามไม่ให้เพชรและโขงขุดเอาศพ จอกและดำเข้ามาขวาง
“พี่ไม้จะเร่งไปไหน” จอกถาม
“ข้าจะกลับเรือน”
“ฉันกับไอ้จอกมีความจะให้ช่วย”
“ยายมาตาสรให้มาตามเอ็งไปช่วยเกี่ยวข้าว ฝนตั้งท่าจะลงอีกรอบ ขืนชักช้าข้าวจะเสียหาย” จอกบอก
“พวกเอ็งมาขวางข้า” ไม้สวนขึ้น
จอกกับดำปฏิเสธพร้อมกัน
“ไม่ได้ขวาง มาบอกข่าว”
“ยายมาตาสรหาได้ลงมือทำนามานานโขแล้ว พวกเอ็งริกุความเท็จขวางทางไม่ให้ข้ากลับเรือน”
ไม้ไม่พอใจจะไป จอกและดำขวางไว้
“อย่าเพิ่งกลับไปเลยพี่”
ไม้ผลักจอกและดำออกไป จอกตะโกนบอกดำ
“ไอ้ดำจับตัวไว้”
ดำเข้าไปจับตัว ไม้จึงต่อยดำกระเด็นออกไป ไม้รีบวิ่งออกไป
“พี่ไม้ อย่าไป” จอกพยายามห้าม
จอกและดำกังวลใจกลัวไม้ไปขวางการขุดหาศพ รีบวิ่งตามไป

เพชรและโขงขุดหาศพกาหลง พุดจีบรอลุ้นอยู่...

โชติต่อว่าอาจารย์สัก
“ข้าจ้างให้เอ็งมาปราบผี เอ็งก็ไปทำตามสั่ง”
“ข้าอยากได้เงินสักหีบ ทองสักหอบ”
โชติไม่พอใจ
“หนักข้อไปนักแล้ว ได้คืบจะเอาศอก ไม่มีใครกล้าทำกร่างต่อรองข้า”
โชติไม่พอใจ ชักดาบออกมา แล้วเงื้อดาบจะฟันอาจารย์สัก ทันใดนั้นมีมือหนึ่งสีดำจับมือไว้ โชติตกใจหันไปมองเป็นผีพรายของอาจารย์ที่เลี้ยงไว้
“หาเคยมีใครกล้าล่วงเกินข้าอย่างนี้”
อาจารย์สักบริกรรมคาถา ผีพรายเข้าเล่นงาน โชติฟันดาบใส่ผีพรายหายไปและแล้ว ผีพรายก็อยู่ด้านหลังบีบคอโชติไว้ อาจารย์สักหัวเราะสะใจ
“เฉลียวใจไว้ว่าข้ามีอำนาจเหนือเอ็ง ข้าชี้เป็นชี้ตาย...”
“เอ็งหมายใจอะไร ยกเอาไป ขอเพียงไปชำระแค้นให้ข้า”
อาจารย์สักบริกรรมคาถา ผีพรายผลักโชติล้มลงแล้วหายไป อาจารย์สักแบมือปรากฎเป็นหุ่นพยนต์ในมือ โชติไม่พอใจที่อาจารย์สักเหิมเกริมแต่จำยอมต้องพึ่งพา...

เพชรและโขงขุดหลุม...พุดจีบและกาหลงมองดู ไม้วิ่งเข้ามาแล้วตะโกนห้าม
“หยุดนะ”
ทุกคนตกใจ
“พี่ไม้”
ไม้ยืนมองทุกคน ไม่อยากให้ทุกคนขุดเอาศพ...จอกและดำวิ่งตามหลังมา พุดจีบเดินตรงมาหาไม้
“พี่ไม้...มันถึงกาลสมควรแล้วนะ”
ไม้มองไปยังกาหลงพยายามทำใจ เขาไม่พูดอะไรเหมือนจำยอมรับสภาพ กาหลงบอกเพชร
“ขุดต่อเถอะ...”
เพชรและโขงขุดต่อแต่แล้วไม่พบศพ
“ไม่มีศพพี่กาหลง”
พุดจีบแปลกใจ จอกและดำวิ่งไปดูที่หลุมไม่มีศพใดอยู่ที่นั่น กาหลงแปลกใจหันไปมองไม้
“พี่ไม้”
ทุกคนมองไม้...กาหลงนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เธอเดินเข้ามาที่เรือนเห็นไม้ปลูกดอกมะลิฝังปิดร่างเธอ
“พี่เอาศพฉันไปซ่อน ก่อนจะปลูกดอกมะลิ”
“กาหลงเป็นเมียพี่ กาหลงต้องอยู่กับพี่”

ไม้เข้าไปประคองกาหลง พาเดินขึ้นเรือนไป พุดจีบและทุกคนกังวลใจที่ไม้เอาศพกาหลงไปซ่อนไว้

 
ค่ำนั้น พุดจีบ นวล จันรอคอยชาวบ้านที่ออกไปขุดหาศพกาหลงอยู่บริเวณวัด เพชร โขง จอก ดำวิ่งเข้ามาที่มุมหนึ่ง
 
“พวกฉันไปงมน้ำหาอีกหน ก็ไม่พบศพพี่กาหลง” เพชรบอก
ยายมาและตาสรถือจอบวิ่งเข้ามา...
“พวกข้าไปลองขุดตามป่าช้าก็ไม่เจอ” ยายมาเข้ามาบอก
ชบากับกาเหว่าเข้ามาบอก
“ที่เรือนฉันก็ไม่มีจ้ะ”
ทุกคนกังวลใจ พุดจีบหน้าเครียด
“พี่ไม้เอาศพกาหลงไปซ่อนที่ไหน”
สัปเหร่อขาวและเฟื้องวิ่งเข้ามา
“เลิกวุ่นหาศพกันก่อน ไอ้หมอผีมันออกโรงจะเล่นงานกาหลงอีกแล้ว” สัปเหร่อขาวบอกอย่างร้อนใจ
ทุกคนเป็นห่วงกาหลง

ไม้นอนกอดกาหลงอยู่ในห้อง เสียงมนต์ดำดังเข้ามา ไม้แปลกใจหันไปมองกาหลงเห็นเธอหน้ากลายเป็นผี
“กาหลง”
ร่างกาหลงหายไป ไม้รีบวิ่งออกจากห้องไปที่หน้าชานไม่เห็นกาหลงเขาร้องเรียก
“กาหลง”

อบเชยเข้ามาบอกช่วง
“พ่ออดทนนะจ๊ะ คืนนี้ล่ะ พวกมันต้องตายยกครัว ให้สมแค้นที่มันทำกับพวกเรา”
ช่วงยิ้มสะใจที่จะได้แก้แค้น เผื่อนและงามกลัวตาย...

ไม้วิ่งตามเรียกหากาหลงมามุมหนึ่งที่ชายป่า
“กาหลง...”
พุดจีบและเพชรเข้ามาขวาง
“พี่ไม้ บอกที่ซ่อนศพมาเถอะ อย่าปล่อยให้ดวงวิญญาณถูกพวกมันเล่นงาน”
ไม้คิดตัดสินใจ ทันใดนั้นเสียงกาหลงร้องดังเข้ามาด้วยความเจ็บปวด เพชรตกใจ
“พี่กาหลง”
พุดจีบร้อนใจ
“กาหลงจะสุขหรือทุกข์ขึ้นอยู่กับพี่”
พุดจีบและเพชรเป็นห่วงกาหลง รีบวิ่งไปตามเสียงนั้น ไม้คิดตัดสินใจบางอย่าง

มุมหนึ่งที่ชายป่า...กาหลงโดนเชือกมนต์ดำพันรอบกาย ร้องเสียงหลงทรุดตัวกองกับพื้น อาจารย์สักเดินเข้ามาหัวเราะสะใจ
“หยุดเถอะ อย่าทำบาปทำเวรกันเลย”
“เหมือนจะผิดไปแล้ว ข้าหาได้ทำบาปกับเอ็ง ข้ากำลังทำบุญให้เอ็ง”
อาจารย์สักบริกรรมคาถาทำให้เชือกมนต์ดำรัดตัวกาหลงแน่นหนากาหลงร้องเสียงหลง
“พี่ไม้...ช่วยกาหลงด้วย”

ไม้มาที่ศาลต้นไทร แล้วนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต เหตุการณ์ที่เขาและกาหลงนั่งสาบานอยู่ต่อหน้าศาลเจ้าแม่ไทรงามสาบานว่าจะไม่พรากจากกัน...ไม้ลงมือขุดหลุม เมื่อไม้ขุดหลุมเสร็จวางจอบลงมองไปตรงหน้า ศพกาหลงที่เป็นหนังแห้งหุ้มกระดูกอยู่ในหลุม ไม้นั่งลงมองศพร้องไห้เพราะตัดสินใจจะเอาศพกาหลงไปเผา เสียงร้องโหยหวนของกาหลงดังเข้ามา
“พี่ไม้...ช่วยเมียด้วย”

ไม้กังวลใจเป็นห่วงกาหลง คิดไปช่วย

 
มนต์ดำรัดตัวกาหลงแน่นหนาเธอร้องด้วยความเจ็บปวด พุดจีบและเพชรเข้ามาร้องห้าม
 
“หยุดนะ ปล่อยกาหลงไปเถอะ”
“เอ็งอยากได้ศพ พวกฉันจะช่วยหาศพ แล้วก็เผากาหลงให้ไปสู่สุขคติ” เพชรบอก
อาจารย์สักแสยะยิ้ม
“ความแน่แท้มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก นังกาหลงมันฤทธิ์เดชมาก ข้าจะไม่แค่เผาให้หาย แต่จะสะกดวิญญาณมาเป็นผีรับใช้ข้า”
กาหลงตกใจที่อาจารย์สักคิดจะจับเธอไว้ เพชรไม่ยอม
“ข้าไม่ยอมให้เอ็งทำอย่างนั้น”
เพชรถือดาบจะเข้าไปทำร้ายอาจารย์สัก พุ่งตรงไปจะถึงตัวแต่แล้วมือหนึ่งมาบีบคอไว้ พุดจีบมองตกใจ
“เพชร”
เพชรหันไปมอง เห็นผีพรายบีบคอ อาจารย์สักหัวเราะสะใจที่ไม่มีใครมาขวางทางได้

ไม้จะวิ่งไปช่วยกาหลง
“กาหลง”
โชติและสิงเข้ามาขวาง
“เอ็งมันรักเมียไม่ลืมหูลืมตา บอกมา ศพเมียเอ็งอยู่ที่ไหน”
“ข้าไม่พลั้งให้คนชั่วอย่างเอ็งมาฆ่าเมียข้าซ้ำสอง เอ็งทำชีวิตข้าสะเทือนทรมาน เอ็งต้องรับเคราะห์ให้สมอาฆาต”
ไม้ตรงเข้าไปเล่นงาน โชติเข้าต่อสู้กับไม้

พวกสัปเหร่อขาววิ่งเข้าไปในโบสถ์
“หลวงตา หลวงตา ช่วยด้วย”
“ทั้งหมอผีพวกคนชั่วมันเล่นงานเสียให้วุ่น” จันเสริม
ทุกคนมองไป ไม่เจอหลวงตา มีเพียงพระประธาน ยายมากับตาสรมองๆ
“หายไปอีกแล้ว”
นวลหันมาหาทุกคน
“หลวงตาไม่อยู่ช่วย เห็นทีพวกเรานี่แหละต้องช่วยกัน”
เฟื้องมีท่าที่ฮึดฮัดแข็งขัน
“เลือดบัวสีไม่ทิ้งกัน แยกย้ายกันไปช่วยเท่าที่ทำได้”
สัปเหร่อขาวคิดได้
“เอ็งไปเอาของมาให้ข้า”
ทุกคนยินดีที่จะไปช่วยพวกไม้ จันแปลกใจว่าสามีจะให้ไปเอาอะไร

โขงนำพวกจอกและดำขึ้นมาบนเรือนช่วง
“เอ็งมานี่ทำไมวะ มันก็โดนล่ามโซ่ไว้แล้ว” จอกถามอย่างสงสัย
“ข้าไม่ไว้ใจคนชั่วอย่างมัน”
ดำมองรอบๆ
“ปีกมันไม่กล้าพอจะหนีหรอก มันคงยอมพ่ายแล้วไม่มีลูกน้องมาขวางทางสักคน”
โขงเดินนำไปที่ช่วงเคยนอน....
“มันไม่ขวางเพราะมันหนีไปแล้ว”
พวกจอกตกใจที่ช่วงหนีไป

บริเวณชายป่า...อบเชยให้เผื่อนและงามประคองช่วงเพื่อจะพาหนีไป ลูกน้องช่วงตัดสินใจปล่อยตัวช่วงวางลง อบเชยหันไปตวาด
“พวกเอ็งทำอะไร”
“ข้าช่วยเพียงเท่านี้ ข้าไม่อยากตาย”
ลูกน้องช่วงวิ่งหนีไป อบเชยไม่พอใจ หันไปบอกช่วง
“พ่อทนนิดนะจ๊ะ อีกประเดี๋ยวก็จะถึงท่าน้ำ ฉันจะพาพ่อลงเรือหนีไปให้ไกลมือ”
ช่วงเจ็บปวดพยายามทนฝืน...
“นังเผื่อนนังงาม เร่งให้ไว” อบเชยออกคำสั่ง
เผื่อนและงามจะเข้าประคองตัวช่วงด้วยความลำบาก นวล ยายมาและตาสรเข้ามาขวาง
“พวกเอ็งจะไปไหน” นวลถามเสียงเข้ม

ช่วงและอบเชยตกใจที่พวกนวลมาขวางไว้

เรือนกาหลง ตอนที่ 17 อวสาน (ต่อ)

ผีพรายเล่นงาน เพชรดิ้นแล้วใช้ดาบฟัน แต่ผีพรายไม่เป็นอะไรผลักจนเพชรกระเด็นออกไป พุดจีบวิ่งเข้าไปหากาหลงแล้วช่วยแก้เชือกมนต์ดำ กระชากให้หลุด

“กาหลง รีบหนีไป”
พุดจีบจะพากาหลงหนีไป แต่แล้วผีพรายก็ปรากฏจับตัวพุดจีบเหวี่ยงออกไป
“พุดจีบ”
กาหลงฝืนลุกขึ้นไปเล่นงานผีพรายบีบคอที่ด้านหลัง ผีพรายเจ็บปวดทรมานสีหน้ากาหลงเปลี่ยนไปแล้วกรีดร้อง อาจารย์สักใช้มีดอาคมแทงเข้าด้านหลังกาหลง พุดจีบและเพชรมองเห็นกาหลงโดนทำร้ายก็ตกใจ
“พี่กาหลง / กาหลง”
อาจารย์สักดึงมีดออก ร่างกาหลงทรุดลงกับพื้นนอนนิ่ง อาจารย์สักหัวเราะชอบใจ
ไม้ต่อสู้กับโชติอย่างเต็มที่ โชติเข้าเล่นงาน สิงเข้ามารุมไม้ ทั้งสามต่อสู้กัน ไม้ฮึดสู้เต็มที่ เสียงร้องของกาหลงลอยเข้ามา ไม้เป็นห่วงกาหลงพยายามเล่นงานโชติและสิง แล้ววิ่งออกไปหากาหลง

ร่างกาหลงทรุดอยู่กับพื้น อาจารย์สักเดินตรงเข้ามาหา
“เอ็งหมดฤทธิ์จะโต้แล้วนังผี”
อาจารย์สักหยิบหุ่นสีดำเป็นผู้หญิงมีผมยาว ซึ่งแทนตัวกาหลง
“ข้าจะสะกดวิญญาณเอ็งมาเป็นทาสข้าชั่วกัปชั่วกัลป์”
กาหลงตกใจที่อาจารย์สักจะสะกดวิญญาณ อาจารย์สักเอามีดหมอจี้ไปที่หน้าผาก กาหลงร้องสุดเสียงร่างทรุดลง ไม้วิ่งเข้ามา มองไปยังกาหลง
“กาหลง”
ร่างกาหลงหายไป ดวงวิญญาณลอยเข้าไปอยู่ในหุ่น อาจารย์สักหัวเราะสะใจ
“เมียเอ็งสยบคามือเป็นผีรับใช้ข้าแล้ว”
“กาหลง”
โชติและสิงตามเข้ามา
“พวกเอ็งสิ้นแต้มก็ครานี้ ข้าจะเอาเลือดหัวเอ็งมาล้างตีนข้า”
อาจารย์สักยิ้มแย้มบอกโชติ
“เอ็งไม่ต้องคิดลงแรงให้เหงื่อกระเด็น ข้าจะให้วิญญาณเมียผีฆ่ามันเอง”
ไม้ตกใจที่อาจารย์สักจะใช้วิญญาณกาหลง อาจารย์สักหยิบหุ่นกาหลงขึ้นมาแล้วบริกรรมคาถาเป่ามนต์ ร่างผีกาหลงปรากฏอยู่ตรงหน้าไม้
“กาหลง”
ผีกาหลงมองไม้ตาขวางเข้าไปบีบคอไม้ทันที พุดจีบตกใจ
“กาหลงปล่อยพี่ไม้”
เพชรร้องห้าม
“พี่กาหลง”
โชติพอใจมาก
“สะใจข้าสาหัสนักเว้ย...เมียฆ่าผัว”
ผีกาหลงบีบคอ ไม้ทุรนทุราย พุดจีบและเพชรตกใจ วิ่งเข้าไปยื้อแขนกาหลงไว้
“กาหลงปล่อย / พี่กาหลงอย่า”
ผีกาหลงผลักพุดจีบและเพชรกระเด็นออกไป เพชรหน้าตื่น
“พี่กาหลงต้องมนต์สะกดวิญญาณ...พี่กาหลงไม่รับรู้อะไรสักข้อแล้ว”
“ฆ่ามัน” อาจารย์สักสั่งเสียงเข้ม
ผีกาหลงบีบคอ ไม้มองกาหลงพยายามวิงวอน ชบาและกาเหว่าวิ่งเข้ามาเห็นกาหลงกำลังฆ่าไม้ ชบาร้องขอ
“พี่กาหลงอย่าฆ่าพี่ไม้”
“พี่ไม้เป็นผัวพี่นะ” กาเหว่าพยายามบอก
ผีกาหลงบีบคอมองหน้าไม้...
“กาหลง...พี่รักเอ็ง หากเอ็งหวังใจให้พี่ตาย...ตายไปตามเอ็ง...ก็ฆ่าให้ตายเสีย”

กาหลงมองไม้ความรู้สึกในจิตก็บังเกิด เธอปล่อยมือถอยห่างออกมามองไม้น้ำตานอง...สำนึกความรักเริ่มกลับมา ไม้ดีใจที่กาหลงยังมีจิตจดจำได้ อาจารย์สักไม่พอใจ บริกรรมคาถาใส่หุ่นกาหลงเป่ามนต์ ผีกาหลงตาขวางขึ้นมาอีกครั้งแล้วพุ่งเข้าไปบีบคอ ไม้ทรุดตัวลง

 
นวล ยายมาและตาสรกันท่าอบเชยไว้
 
“เอ็งชะตาตกสิ้นทางหนีแล้ว” นวลเย้ย
“ถึงคราวคนชั่วต้องรับโทษ” ยายมาตะคอก
ตาสรหันมาขู่เผื่อนและงาม
“พวกเอ็งต้องโดนจับ ข้อหาคบคิดโจร”
เผื่อนตกใจ
“ใจแท้ๆพวกฉันหาได้ชั่ว แต่จำต้องทำตามสั่ง”
งามถอยห่างจากช่วง
“อยากได้ตัวผู้ใหญ่ ฉันก็ยกให้”
“นังงาม นังทรยศ” อบเชยตวาด
“พวกฉันหาได้คิดทรยศ แต่ไม่อยากทำสันดานทราม”
งามและเผื่อนวางช่วงลงแล้ววิ่งหนีออกไป อบเชยชักมีดออกมาขู่
“พวกแกอย่าเข้ามานะ”

ผีกาหลงเล่นงานไม้ พุดจีบคิดได้
“เราต้องทำลายหุ่นนั่น”
เพชรตัดสินใจคว้าดาบ พุ่งเข้าไปจะฟันอาจารย์สักเพื่อแย่งชิงหุ่นของผีกาหลง โชติเข้ามาฟัน ขวางทางเพชร หมอผีบริกรรมคาถาต่อเนื่อง พุดจีบตัดสินใจเข้าไปเพื่อจะแย่งชิงหุ่นผีกาหลง
ผีพรายเข้ามาบีบคอพุดจีบ...ผีกาหลงบีบคอ ไม้กำลังแย่ ผีพรายเล่นงาน พุดจีบกำลังจะตาย โชติเล่นงานเพชรล้มลง โชติจะฟันเพชร ชบาเอาไม้ไปฟาด โชติผลักชบาออกไป สิงจะเข้าไปเล่นงานชบา กาเหว่าเข้าไปผลักสิงแล้วเข้าไปปกป้องชบา สัปเหร่อขาว เฟื้องและจันวิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์
“พวกมันเสียท่าแล้ว เอาไงดี” จันตกใจ
สัปเหร่อขาวรีบบอกเมีย
“เอาผ้าโจงเอ็งมา”
จันยื่นผ้าโจงให้ สัปเหร่อขาวรับผ้าโจงมาแล้วบอกเฟื้อง
“เอ็งช่วยข้าเอาผ้าโจงไปครอบหัวทำลายมนต์”
สัปเหร่อขาวและเฟื้องจะเข้าไปเอาผ้าครอบหัว อาจารย์สักหันมามองแล้วบริกรรมคาถา ผีพรายที่บีบคอพุดจีบหายตัวไป สัปเหร่อขาวและเฟื้องถือผ้าโจงจะเข้าไปเล่นงานอาจารย์สักแต่แล้วผีพรายปรากฎตัวบีบคอทั้งสองผ้าโจงในมือตกพื้น
“ไอ้ขาว ไอ้เฟื้อง” จันตกใจ
พุดจีบล้มลงกองกับพื้น แทบหมดลมหายใจ

ช่วงนอนทรมาน อบเชยถือมีดกันไว้
“อย่าเข้ามา...ออกไป”
นวลและยายมาเข้ามาล่อ และแล้วตาสรก็อ้อมไปด้านหลัง ดึงมีดจากมืออบเชยทิ้ง
“ใครเข้ามาข้าตบ” อบเชยตั้งท่าสู้
“เอ็งมันร้ายนัก ขอตบสั่งสอนให้สำนึก”
นวลและยายมาเข้าไปตบตี อบเชยสู้กลับทั้งสามตบตีกัน นวลและยายมาต่างตบ อบเชยสู้ไม่ไหว จึงรีบวิ่งหนีไป ตาสรหันมาถาม
“แล้วไอ้ผู้ใหญ่ชาติชั่วนี่ล่ะ”
นวลมองช่วง
“มันหนีไปคงยาก ทิ้งไว้เสียนี่ ไปช่วยยั้งนังอบเชยไว้ก่อน”
ตาสรจึงวิ่งตามพวกนวลและยายมาไป เพื่อจับอบเชย ช่วงนอนทรมาน คิดหาทางหนีไป

ผีกาหลงบีบคอ ไม้ทุรนทุราย ผีพรายบีบคอสัปเหร่อขาวและเฟื้อง สิงคุมเชิงพวกชบาและกาเหว่า โชติคุมเชิงเพชรไว้หัวเราะสะใจ
“พวกเอ็งรนหาที่ แก้ลำบากเสียแล้ว ก็จงตายไปพร้อมกันซะ”
โชติเงื้อดาบจะฟันเพชร สิงจะฟันชบาและกาเหว่า โขงเข้าไปฟันดาบช่วยเพชรไว้ จอกและดำไปฟันดาบช่วยชบาและกาเหว่า โขงชี้หน้า
“พวกเอ็งนั่นแหละที่ต้องตาย”
“พวกเอ็งอย่าคิดสู้ข้าให้กระเทือน” โชติรีบบอกอาจารย์สัก “เล่นงานมัน”
อาจารย์สักบริกรรมคาถาใส่หุ่น ผีกาหลงมีแรงมากขึ้นบีบคอยกตัวไม้ขึ้นสูงจะฆ่า ทุกคนตกใจ

“พี่ไม้”

 
พุดจีบเป็นห่วงกาหลงจะฆ่าไม้ เธอตัดสินใจวิ่งไปหยิบผ้าโจงแล้วโยนไปครอบหัวอาจารย์สัก อาจารย์สักพยายามดึงผ้าโจงออก หุ่นผีกาหลงก็ตกลงพื้น ไฟลุกพรึ่บทันที กาหลงทรุดตัวลงกองกับพื้นไม้รีบเข้าไปดู
 
“กาหลง”
จอกร้องบอก
“รีบไปช่วยน้าขาว น้าเฟื้องเร็ว”
“ไม่ต้องหรอก...มันโดนโจงข้าครอบหัว ของก็จะเข้าตัวมันเอง”
ขาดคำของจัน ผีพรายที่บีบคอขสัปเหร่อขาวและเฟื้องหายไป โชติและสิงตกใจ ผีพรายโผล่มาที่อาจารย์สัก เขารีบจะล้วงหยิบมีด แต่แล้วผีพรายก็บีบคออย่างหนัก อาจารย์สักตาเหลือก
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
ผีพรายบีบคออาจารย์สักจนตาย แล้วหันไปหาทุกคน สัปเหร่อขาวรีบวิ่งไปที่ย่ามของหมอผีแล้วหยิบหุ่นผีพรายขึ้นมาแล้วหักหุ่นทิ้งทำลาย ผีพรายร้องเสียงหลงก่อนร่างหายไป เพชรจับดาบจะเข้าไปจับโชติและสิง
“เอ็งสิ้นทางแล้ว อย่าเสียแรง ยอมมอบตัวโดยดี”
โชติและสิงตกใจ แต่โชติไม่ยอมแพ้
“อยากจับก็เข้ามา”
กาหลงมองโชติ ไม่พอใจที่โชติยังคงคิดร้าย ร่างกาหลงปรากฎตรงหน้า โชติตกใจ เอาดาบฟัน และแล้วร่างกาหลงก็หายไป โชติหันไปอีกทางเจอผีกาหลงก็ฟันดาบใส่แต่ผีกาหลงก็หายไป...สิงมองเห็นกาหลงยังอยู่กับไม้ ก็ร้องบอกโชติ
“พี่โชติ นังผีกาหลงมันอยู่ทางโน้น”
กาหลงยังคงอยู่กับไม้ ไม่ได้ไปหลอกหลอนโชติ แต่โชติกลับหลอนตัวเอง สิงเข้าไปห้ามโชติ
“พี่โชติหยุดเถอะ ผีกาหลงไม่ได้หลอกพี่ พี่หลอนไปเอง”
โชติมองเห็นสิงเป็นผีกาหลงเข้ามาหาก็ฟันทันที
“นังผี เอ็งตาย”
โชติฟันสิงล้มลงขาดใจตาย
“ผีร้ายมันตายแล้ว มันตายแล้ว” โชติมองเห็นเป็นสิงก็ตกใจ “ไอ้สิง”
โชติหันไปมองที่ไม้ เห็นกาหลงอยู่กับไม้ก็ยิ่งหลอน
“นังกาหลง”
โชติหันไปมองรอบๆตัวเห็นทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นผีกาหลง
“นังกาหลง นังผี...ออกไป...ออกไป”
โชติกลัวผีกาหลงถือดาบวิ่งหนีออกไป ทุกคนมองไป สังเวชใจกับโชติที่เสียสติ

ไม้ดีใจที่กาหลงปลอดภัยเข้าไปดูแล
“กาหลง”
พุดจีบเข้ามาบอกไม้
“พี่เห็นแล้วว่ารั้งกาหลงไว้ พลอยทำให้กาหลงเจ็บปวด ปล่อยกาหลงไปเถอะ”
ทุกคนมองวิงวอน ไม้คิดตัดสินใจมองกาหลง หลวงตาเดินเข้ามา ทุกคนยกมือไหว้
“โยมจงปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ หากยังคิดฝืนอีกหลายหน ผลคือสูญเสียสาหัส โยมก็รู้ชัดแล้วว่า วิญญาณที่โยมรักต้องทนทุกข์ ถูกหมอผีรังควานอยู่ร่ำไป”
ไม้คิดตามคำสอนของหลวงตา
“ความรักที่แท้จริง ไม่ใช่การครอบครอง แต่เป็นการปล่อยวางความรัก”
ไม้มองกาหลงแล้วคิดสินใจ กาหลงมองไม้ พุดจีบหันมาถาม
“พี่เอาศพกาหลงไว้ที่ไหน”
ทุกคนรอฟังคำตอบจากไม้

โชติเสียสติโวยวายลั่น วิ่งมาบริเวณต้นไทรงาม
“นังกาหลง เอ็งออกไป ออกไป”
โชติเอาดาบฟันดะ แล้วก็สะดุดพื้นล้มลง โชติมองไปตรงหน้าเห็นซากศพกาหลงอยู่ในหลุม
“นังผี...ข้าเจอศพเอ็งแล้ว ข้าจะเผาเอ็งให้วอด”

โชติหัวเราะอย่างบ้าคลั่งที่เจอศพกาหลง

 
เผื่อนและงามวิ่งหนีมาที่วัดร้องเรียกแม่น้อย
 
“แม่นายเจ้าคะ”
แม่น้อยนุ่งขาวห่มขาวเดินออกมาจากโบสถ์
“พวกเอ็งมีความอะไรกัน”
“ผู้ใหญ่ท่าจะไม่รอด แม่นายไปดูใจด้วยเถอะ” งามบอก
เผื่อนและงามขอร้อง แม่น้อยคิดตัดสินใจ

ไม้พาทุกคนมาที่ต้นไทร
“ข้าฝังกาหลงไว้ที่นี่...”
เพชรเข้าไปดูในหลุมศพแล้วไม่มีศพ
“ไม่มีศพ”
ทุกคนแปลกใจ พุดจีบมองหน้าไม้
“พี่เล่นแง่อะไรกัน พี่ขุดเอาศพกาหลงไปซ่อนไว้ที่ไหนอีก”
ทุกคนรอฟัง ไม้ไม่ทันตอบ นวล ยายมา ตาสรวิ่งเข้ามา
“อย่าป้ายความไอ้ไม้ ไม่มีศพเพราะไอ้โชติขนไปแล้ว” ตาสรบอก
ยายมาเสริม
“พวกฉันไล่จับนังอบเชย แล้วข้าก็เห็นไอ้โชติเตลิดเอาศพกาหลง ไปที่เรือนกาหลง”
นวลร้อนใจ
“มันจะเอาศพกาหลงไปเผาให้สิ้นพร้อมเรือน”
ทุกคนตกใจเมื่อรู้ว่าโชติเอาศพกาหลงไปเผา

โชติอุ้มศพกาหลงวางไว้ที่บนเรือน เอาน้ำมันราดทั่วเรือนกาหลง โชติยืนอยู่ที่บนชานเรือน..แล้วเดินลงมาข้างล่าง
“นังกาหลง ข้าจะชำระแค้นให้พ่อข้าแล้ว”
อบเชยถือคบไฟ เข้ามายืนข้างโชติ
“เผามัน เผาให้มันตายไปซะ”
พวกไม้ต่างกรูเข้ามาที่เรือนกาหลง
“หยุดนะ”
โชติหันไป
“ไม่ต้องพูดอีกจนคำเดียว พวกเอ็งจะจับจะฆ่าข้าก็ถลันเข้ามา” โชติยิ้มเย้ย “ยังไงเสีย ผีกาหลงมันต้องตาย”
กาหลงตกใจกลัวมองไปที่ศพบนเรือน โชติโยนคบไฟขึ้นไปบนเรือนไฟลุกไหม้ที่เรือนทันที พุดจีบบอกทุกคน
“รีบไปดับไฟ ช่วยเอาศพกาหลงออกมา”
พวกเพชรจะขึ้นไปช่วย ไม้บอกทุกคน
“ไม่ต้องพล่านไป...พวกมันทำร้ายกาหลงไม่ได้”
ไม้หันไปประคองกาหลง ทุกคนแปลกใจ ทันใดนั้นเสียงร้องของช่วงดังขึ้น
“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย”
ทุกคนแปลกใจที่ได้ยินเสียงร้องของช่วง เพชรโพล่งออกมา
“เสียงผู้ใหญ่ช่วง”
ทุกคนมองไป เห็นช่วงนอนอยู่บนเรือน ในตำแหน่งศพของกาหลง โชติกับอบเชยตกใจ
“พ่อ”
โชติหันมาหากาหลง
“นังกาหลง เอ็งลวงตาเล่นงานข้า”
“ข้าหาได้เล่นเล่ย์ลวงมนต์กับเอ็งแม้นิดเดียว แต่จิตใจใฝ่ต่ำของพวกเอ็งเสียมากกว่าอื่นที่ย้อนมาทำร้ายตัวเอง”
โชติมองไปที่พ่อ ช่วงมองไปยังโชติ ต่อว่าลูกชาย
“ไอ้ลูกทรพี เอ็งฆ่าข้า”

ก่อนหน้านี้...ช่วงกระเสือกกระสนคลานหนีจากการถูกจับคลานกลิ้งตกลงไปในหลุม ซึ่งเป็นหลุมที่ไม้ขุดเอาศพกาหลง ช่วงไม่สามารถขยับหนีไปไหน โชติวิ่งไปที่บริเวณหลุม มองเห็นช่วงเป็นซากศพกาหลง...

โชติรู้ความจริงว่าตัวเองเป็นคนฆ่าพ่อก็ตกใจ
“พ่อ ฉันขอโทษที่พลั้ง”
แม่น้อยเดินเข้ามา โดยเผื่อนและงามตามเข้ามา อบเชยเข้าไปขอร้อง
“แม่...แม่ช่วยพ่อด้วย”
แม่น้อยปลงๆ
“กรรมใครก็กรรมคนนั้น จะมีใครอื่นช่วยแก้กรรมเป็นไม่มี” แม่น้อยมองไปยังช่วงที่ร้องทรมาน “เมื่อหลังพ่อเอ็งเคยฆ่าพ่อแม่ไม้ แล้วก็เผาเรือน ความมาถึงท้ายสุด พ่อเอ็งถึงต้องเคราะห์
ถูกเผาตายที่เรือนแห่งเดิมเช่นเดียวกันนี้”
“พ่อ...ฉันจะไปช่วยพ่อ พ่อจะได้ภูมิใจในตัวฉัน”
โชติวิ่งขึ้นไป อบเชยจะห้าม โชติสะบัดอบเชยออก แล้ววิ่งขึ้นบันไดขึ้นไปบนเรือนเข้าไปประคองจะช่วยช่วง แต่แล้วโดนไฟครอกตายบนเรือนทั้งสองคน อบเชยเห็นโชติโดนไฟครอกก็ตกใจร้องลั่น
“พี่โชติ”
อบเชยกรี๊ดจนสลบไป เผื่อนและงามเข้าไปประคอง แม่น้อยยืนมองภาพผัวและลูกตายต่อหน้าต่อตา น้ำตานองยอมรับสภาพ ไม้ กาหลง พุดจีบและทุกคนยืนมองด้วยความเวทนา กาหลงหันไปถามไม้ด้วยความสงสัย
“พี่ไม้เอาศพฉันไว้ที่ไหนจ๊ะ”

ทุกคนหันไปมองไม้ อยากรู้ความจริง

เรือนกาหลง ตอนที่ 17 อวสาน (ต่อ)

เช้าวันใหม่...ไม้เดินนำมาที่มุมหนึ่งแล้วเปิดใบตองออกเผยให้เห็นซากศพกาหลง

“พี่จะไม่ทำเกินการยื้อกาหลงไว้ พี่มาขุดเอาศพเพื่อจะพากาหลงไปทำพิธี...พี่แจ้งแล้วว่ากาหลงทรมานสาหัสเท่าใดที่ต้องอยู่กับพี่”

ไม้นึกถึงอดีต...คืนหนึ่งเขานอนหลับอยู่แล้วได้ยินเสียงกาหลงร้องไห้ เขาแปลกใจ แล้วเห็นกาหลงนั่งร้องไห้อยู่ใต้ถุนเรือนที่กอดอกมะลิ ไม้นอนร้องไห้ สะเทือนใจที่ทำร้ายกาหลง...
ไม้นึกถึงเหตุการณ์ที่กาหลงมองดอกมะลิที่เฉา เพราะไม่โดนแดดแล้วบอกเขา
“มะลิมันต้องการแสงแดด จึงจะออกดอกงามให้กลิ่นหอม มันก็เหมือนฉัน...หากต้องหลบซ่อนอยู่ใต้ถุนมีแต่เหี่ยวเฉาและรอวันเน่าเหม็น”

ไม้บอกกาหลง...
“คำเอ็งจริงแท้ ข้าแปรความเสียทางอื่นเป็นไม่ได้ ยิ่งซ่อนยิ่งเก็บยิ่งเจ็บยิ่งช้ำ คิดเสียว่าไม่มีหนทางใดจะเป็นสุขได้ พี่พร้อมจะปลดปล่อยวิญญาณกาหลง”
ไม้ร้องไห้เข้าสวมกอด กาหลงร้องไห้ที่เขายอมถอดใจ พุดจีบ เพชร ชบา กาเหว่า และทุกคนสะเทือนใจและดีใจที่ไม้ยอมปล่อยวิญญาณกาหลง

เพชรแต่งตัวพร้อมจะเดินทางกลับไปวิเศษไชยชาญ เดินเข้ามายืนที่เรือนแม่กลอย ชะเง้อมองหาชบา
ชบายืนที่มุมหนึ่งมองเขา ในใจยังไม่กล้าไปเจอหน้า เพชรยืนมองแล้วคิดถึงเรื่องราวที่ได้เจอชบาครั้งแรกและความรักความสุขที่เคยทะเลาะกัน เพชรยืนมองน้ำตาไหลก่อนจะออกไป ชบายืนมองใจแข็ง กาหลงเดินเข้ามาบอกชบา...
“เอ็งอย่าพร่ำคิดน้อยใจให้เจ็บเอง”
“ใช่ว่าฉันสักแต่จะดื้อไม่ยอมปลงใจ ที่เง้างอนหาใช่ที่เขาไม่ได้บอกเรื่องงานตำรวจ”
“แล้วเอ็งผิดหวังเรื่องใด”
“ฉันใจสั่นเพราะโดนดูถูก เขาคิดว่าฉันเป็นหญิงที่วิ่งเข้าหาชายเพราะฐานะ ฉันใช่คนเห็นเงินสูงส่งเกินใจ”
“เอ็งคิดทางนั้นก็ไม่ผิด ส่วนเขาทำอย่างนั้นก็ไม่ผิด ว่าอย่างง่ายคือเอ็งกับเขาไม่มีใครดีใครชั่ว แต่ข้าขอถามเอ็งคำเดียว ในอกแท้ของเอ็ง เอ็งรักเขาไหม”
กาหลงย้อนถาม ชบามองหน้ากาหลงแล้วยอมตอบโดยดี
“ฉันรักเขา...ให้ใจเขาไปหมด แต่เขากลับทำฉันเสียใจ”
“คนเรากว่าจะรักกันใช่เรื่องง่าย อย่าเอาทิฐิมาตั้งแง่ ยามมีชีวิตก็จงรักและดูแลกัน ไม่งั้นเมื่อยามพราก เอ็งจะเสียใจเหมือนอย่างพี่”
กาหลงให้ข้อคิด ชบาคิดตัดสินใจ แล้ววิ่งออกไปเพื่อจะไปตามเพชร กาหลงยืนมองหวังว่าทั้งสองจะปรับความเข้าใจกันได้

ชบาวิ่งมาที่ท่าน้ำ ที่เพชรจอดเรือแล้วตะโกนเรียกหา
“เพชร...เพชร เอ็งอยู่ไหน”
ชบาร้องเรียก ไม่เห็นเรือเพชร กาเหว่าเดินเข้ามา
“พี่เพชรเขาออกเรือไปแล้ว พี่เพชรบอกว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

กาเหว่าเศร้าเสียใจ ชบาโอบกอดปลอบใจกาเหว่า

 
มุมหนึ่งของวัดยามค่ำคืน...ไม้เอาดอกบัวมาใส่ไว้ในมือซากศพกาหลงที่ห่อด้วยผ้าขาวแล้วใช้สายสิญจน์มัดตราสังข์ให้ศพของกาหลง ไม้มองศพนั้นน้ำตานอง กลุ่มชาวบ้านยืนรอให้ไม้เอาศพกาหลงไปวางไว้ที่เชิงตะกอนซึ่งมีขอนไม้และเสื่อวางรอไว้ พุดจีบ มองไปทุกคนมองตาม ไม้อุ้มซากศพกาหลงซึ่งห่อผ้าขาวเดินตรงเข้ามาเอาศพกาหลงวางไว้ที่เชิงตะกอนแล้วถอยออกมายืนมอง หลวงตา หลวงพ่อ หลวงพี่กบ เดินเข้าไปเอาสายสิญจน์โยงกับศพ เพื่อสวดทำพิธีให้ พุดจีบเดินเข้าไป แล้วเอากลีบดอกบัวสีชมพู โรยไปที่ซากศพกาหลง
 
ชบาและกาเหว่าเดินเอากลีบดอกบัว ไปโรยที่ซากศพกาหลง สัปเหร่อขาวกับเฟื้องเข้ามาเอากลีบดอกบัวโรย จัน นวล ยายมา ตาสร เดินเอากลีบดอกบัวไปโรยให้กาหลง จากนั้น โขง จอก ดำ ก็เอากลีบดอกบัวไปโรย ตามด้วยพวกชาวบ้านก็เข้ามาเอากลีบดอกบัวไปโรยให้กาหลง ทุกคนยืนมองไปยังศพของกาหลงอย่างเศร้าๆ หลวงตา หลวงพ่อ หลวงพี่กบ สวดศพให้กาหลง ชบาและกาเหว่ายืนอยู่ร่างของกาหลงเดินตรงมาหา กาเหว่าหันไปมอง
“พี่กาหลง”
“กาเหว่า พี่คลายใจเพราะเอ็งบอกเอ็งโตแล้ว เอ็งอย่าไถลไปที่ใด ต้องดูแลพี่ชบาและดูแลตัวให้ดีนะ”
“จ้ะพี่...”
ชบาหันไปบอก
“พี่กาหลงเบาใจเถอะนะ ฉันกับน้องอยู่ได้สบาย วันหน้าฉันจะทำบุญให้พี่ไม่ขาดเลย”
กาหลงยิ้มทั้งน้ำตา แล้วเข้าสวมกอดชบาและกาเหว่า ก่อนจะเดินตรงไปหาพุดจีบ
“กาหลง...ฉันขอให้เพื่อนรักฉันไปสู่สุคติ เกิดในภพภูมิที่ดี”
“ฉันไม่รู้จะเกิดในภพภูมิใด แล้วแต่บุญกรรมจะนำพาแต่ฉันจะพึงระลึกว่าในชาตินี้ ฉันมีเพื่อนที่รักฉัน”
พุดจีบร้องไห้
“ฉันฝากดูแลน้อง ดูแลพี่ไม้ด้วย”
พุดจีบสะอื้น
“ฉันจะดูแลชบากับกาเหว่า ไม่ผิดน้องของฉันและดูแลพี่ไม้อย่างพี่ชายฉัน”
พุดจีบยิ้มรับให้ กาหลงเข้าสวมกอด...

ไม้ยืนอยู่มุมหนึ่ง ร้องไห้ที่ต้องเผาเมียรัก กาหลงเดินตรงเข้ามาถือคบไฟมายืนตรงหน้า
“ถึงกาลจากกันเสียแล้ว ฉันขอให้พี่เป็นคนจุดไฟเผาร่างฉัน”
ไม้ร้องไห้สะเทือนใจ
“ฉันขอให้คนที่รักฉันมากที่สุดและฉันรักสุดหัวใจ เป็นคนปลดปล่อยวิญญาณฉัน”
ไม้มองกาหลง แล้วเข้าไปรับคบไฟจากมือกาหลง เขามองเธอแล้วสวมกอด ทั้งสองต่างร้องไห้ด้วยกัน กาหลงออกจากตัวไม้ยิ้มให้ค่อยๆเดินถอยหลังไปที่เชิงตะกอนแล้วร่างกาหลงก็หายไป ไม้ใจหาย
“กาหลง”
พุดจีบและทุกคนยืนมอง ไม้มองคบไฟในมือ แล้วเดินตรงไปที่เชิงตะกอนยืนมองร่างกาหลง แล้วก็จุดคบไฟที่เชิงตะกอนไฟลุกเผาร่างกาหลง...ไม้ยืนมองไฟที่เผาศพกาหลงด้วยความอาลัย...พุดจีบ และทุกคนยืนมองไฟเผาร่างกาหลงจนมอดไหม้เหลือแต่เถ้าถ่าน

เวลาผ่านไป...บรรยากาศสดชื่นของหมู่บ้าน...จันบ่นกับนวลและทุกคน
“เฮ้อ คิดแล้วใจหาย จะว่าไปก็คิดถึงกาหลงมันนะ”
นวลเห็นด้วย
“นั่นสิ ไม่ได้วิ่งหนีผีมาหลายวัน แขนขามันยังจะยึด”
ดำห่มคลุมโปกโผล่หน้ามา
“แฮ่”
ทุกคนตกใจ
“ ผีหลอก” ทุกคนเห็นดำก็ไม่พอใจ “ไอ้ดำ”
ดำขำ
“บ่นคิดถึงผีผีก็มา...มีความสุขกันรึยัง”
ยายมาโกรธ
“อยากกู่ร้องว่าสุขยังไม่พอ ขอกระทืบให้สุขใจอีกเสียหน่อยเถอะ”
ทุกคนเข้ารุมกระทืบดำ ชุนมุนวุ่นวาย...โขงวิ่งมาบอกทุกคน
“น้าๆป้าๆ ฉันเห็นใครไม่รู้ควบม้าเข้ามาทางท้ายหมู่บ้าน”
จอกชะงักนิ่งคิด
“ควบม้า รึจะเป็นพวกขุนโจรบุก”

ทุกคนตกใจ...

 
เท้าม้าควบมาหยุดที่หน้าเรือนแม่กลอย...ชบาตะโกนบอกกาเหว่าเสียงดัง
 
“ไอ้กาเหว่าเอ็งคว้ามีดคว้าพร้ามา ใครกล้ามาระรานข้า ข้าเอาถึงตาย”
“ลุยมันเลยพี่ชบา”
ชบาและกาเหว่าวิ่งลงมาจากเรือน มองไปตรงหน้าก็อึ้งตะลึง
“เอ็ง”
เพชรนั่งอยู่บนหลังม้าสีน้ำตาลและมีลูกน้องยืนประกบ กาเหว่าตะลึง
“พี่เพชร”
เพชรลงจากหลังม้าเดินตรงมาหาชบา
“ชบา”
“ออกไป...ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาเหยียบเรือนหลังนี้”
“เอ็งไล่ไอ้เพชร ไอ้เพชรพ่อค้าเร่มันไปแล้ว แต่เอ็งไม่ได้ไล่ข้านี่”
ชบาจ้องหน้า
“แล้วเอ็งเป็นใคร”
“ข้าได้รับยศศักดิ์ เป็นขุนเพชรอินทรา ข้าได้รับม้าเป็นรางวัลและข้าก็ลาออกจากตำรวจ จะมาเป็นผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ประจำบ้านบัวสี ข้ามีหน้าที่ดูแลทุกข์สุขของชาวบ้านและชีวิตเอ็ง”
ชบาอึ้ง...กาเหว่านึกได้
“พี่พูดงี้ ก็จะขอพี่ชบาแต่งงานนะสิ”
เพชรมองชบา
“ข้ามาสู่ขอเอ็ง”
เพชรมอง ชบาเดินตรงเข้ามาหาแล้วก็ตบหน้า
“ตบหน้าข้าอีกแล้ว”
“เอ็งจำไม่ได้รึไง ข้าตบเพราะข้าเขิน”
“แล้วเอ็งจะร่วมหอกับข้าไหม”
ชบามองหน้าเพชรแล้วตบหน้าอีกสองครั้ง
“ตบหลายทีแสดงว่ารักมากงั้นอุ้มเข้าหอเลย”
เพชรเข้าไปอุ้มชบา กาเหว่าเข้าไปขวาง
“อะแฮ่ม จะร่วมหอกับพี่สาวฉัน...ก็ให้ผู้ใหญ่เอาสินสอดมาสู่ขอตามประเพณี”
กาเหว่าวางท่าเป็นผู้ปกครองของชบา เพชรหัวเราะ
“ขอรับ...คุณท่านกาเหว่า”
กาเหว่าป่าวประกาศ
“พี่สาวฉันจะออกเรือนแล้วจ้า”
ชบาเขินอาย เพชรได้ทีหอมแก้มชบา...

งามจัดเตรียมอาหารอยู่บนเรือนแล้วมองไปที่มุมหนึ่ง
“แม่นายกลับมาอยู่เรือนแล้วเหรอเจ้าคะ”
แม่น้อยนุ่งขาวห่มขาวเข้ามา
“ข้าเลือกหนทางของข้าแล้ว ข้าเพียงผ่านมาเยี่ยมเยือน อบเชยเป็นไงบ้าง”
อบเชยเดินออกมา หยิบกลีบดอกไม้ในพานที่เผื่อนถือโปรยไปทั่ว
“ดอกไม้แสนงามจะนำทางนางฟ้า...ไปสู่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์”
แม่น้อยเห็นแล้วปลง
“อบเชย”
อบเชยเข้ามาหาแม่
“เอ็งเห็นเทพบุตรผัวข้าไหม ผัวข้าอยู่ไหน”
แม่น้อยมองลูกสาวด้วยความสงสาร อบเชยหันไปที่มุมหนึ่ง แล้วตะโกนเรียกออกไป
“ผัวขา เมียอยู่นี่...ผัว อย่าทิ้งเมียไป...”
อบเชยวิ่งออกไป เผื่อนวิ่งตามไปดูแล งามหนักใจ
“แม่นายไม่อยู่ แล้วใครจะดูแลเรือนดูแลสมบัติล่ะเจ้าคะ”
“ข้ายกทรัพย์สินให้พวกเอ็งดูแล”
“เงินทองตั้งโขนะเจ้าคะ ไม่วายคิดเสียดายหรือเจ้าคะ”
“เงินทองมันของนอกกาย...ตายไปยังจะพลอยเอาติดตัวไม่ได้” แม่น้อยมองไปรอบๆเรือน “อำนาจมันผ่านมาแล้วผ่านไปเสียเฉยๆ ไม่จีรังเหมือนชีวิต ยิ่งลุแก่อำนาจงามล้ำ ท้ายสุดก็ไม่เหลืออะไรให้รับ”

แม่น้อยยืนมองอบเชย ที่ร้องรำด้วยอาการบ้าแล้วปลงสังเวช...

 
สัปเหร่อขาวเข้ามาในโบสถ์ร้องเรียกหาหลวงตา
 
“นิมนต์หลวงตาไปฉันเพล...”
ไม่มีใครอยู่ในโบสถ์ เฟื้องตามมามองตกใจ
“เมื่อกี้ข้าเพิ่งเข้ามากราบหลวงตา หายไปอีกแล้ว”
“ท่านไปแล้ว คงไปช่วยเหลือคนอื่นที่ยังมีทุกข์”
“ท่านไม่อยู่ แล้วถ้าเกิดมีผีเฮี้ยนขึ้นมาอีก จะทำยังไง”
หลวงพี่กบเดินเข้ามา
“อัตตาหิอัตตโนนาโถ...ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน”
สัปเหร่อขาวและเฟื้องยกมือไหว้ด้วยความศรัทธาที่หลวงพี่กบพูดได้คมมาก...
“สาธุ”
หลวงพี่กบอิ่มเอมใจที่ได้เทศนาสอนทั้งสอง

ไม้พายเรือมาที่กลางบึงบัว เอาห่อผ้าขาวที่ใส่เถ้ากระดูกกาหลงขึ้นมาแล้วเอาเถ้ากระดูกลอยอังคารลงไปในบึงบัว ไม้โปรยเถ้ากระดูกด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอมใจค้นพบความสุขที่แท้จริง...พุดจีบเดินมาที่ริมตลิ่งตะโกนบอก
“พี่ไม้...ได้เวลาแล้วจ้ะ”
ไม้หันไปมองพุดจีบ แล้วยิ้มตอบ

เพชรจูงมือชบากับ กาเหว่าเข้ามาหน้าโบสถ์ จัน สัปเหร่อขาว เฟื้อง โขง นวล จอก ดำ ยายมา ตาสร และกลุ่มชาวบ้าน ตามมา สักครู่ แม่น้อยเดินเข้ามา เผื่อนและงามพาอบเชยเข้ามาด้วย แม่น้อยหันไปบอกอบเชย
“นั่งไหว้พระนะลูก”
พุดจีบเดินเข้ามา หยุดที่หน้าประตูโบสถ์ ทุกคนนั่งลงที่บริเวณหน้าโบสถ์ พระไม้ เดินออกมาจากโบสถ์ พุดจีบยกมือไหว้ด้วยความศรัทธา ทุกคนยกมือไหว้พระไม้
“นมัสการเจ้าค่ะ / นมัสการจ้ะ”
พระไม้เดินมายืนที่ด้านหน้าโบสถ์มองทุกคนด้วยไมตรี

พระไม้ถือดอกบัว เดินมาหยุดที่พระปางนิพพาน พุดจีบและกลุ่มชาวบ้านต่างยกมือไหว้พระ พระไม้หันไปเทศนาสอนทุกคน
“ความที่เกิดกับอาตมาหนหลัง...คงจะสอนใจให้ข้อคิดกับทุกคนได้ อย่ามัวกลัวตาย แต่จงพร้อมตาย ทุกครั้งที่นอนลงฟูกแลหลับตา ให้เสมือนเราได้ตายไป แต่เมื่อเราลืมตาตื่น เราก็ได้เกิดใหม่...เห็นแล้วใช่ไหม มีเกิดมีดับอยู่ทุกขณะจิต”
พุดจีบและทุกคน ฟังคำเทศน์ เข้าใจในคำสอน
“แท้จริงเราทุกผู้ทุกนามต่างเวียนว่ายในวังวนของความดี ด้วยเหตุนี้ ขอให้ทุกคนใช้เวลาชีวิตที่เหลือจากนี้ ยึดมั่นในการทำความดี ความดีและบุญที่เกิด ไม่เคยสูญหายไปกับกาลเวลา แต่จะดำรงสะสมอยู่และให้คุณกับเราชั่วนิรันดร์”

พุดจีบและชาวบ้านทุกคน ก้มกราบอนุโมทนาสาธุ...ที่มุมหนึ่งวิญญาณกาหลงในชุดงาม...ก้มกราบหลังฟังคำเทศน์สอนของพระไม้และแล้วร่างกาหลงก็สลายหายไป...พระไม้เอาดอกบัววางไว้บูชาพระปางนิพพานแล้วก้มกราบพระพุทธรูป กลุ่มชาวบ้านก้มกราบพระปางนิพพาน

                                                                 จบบริบูรณ์