ผัวชั่วคราว ตอนที่ 5
ลำเพาภาบีบแตรเรียกคตกริช เขาแอบมองวิลิปดา เสียดายโอกาสไม่ได้คุยกัน จำใจวิ่งออกมาขึ้นรถ
วิลิปดามองไปที่รถด้วยสีหน้าคุ้น ฝนตกหนักทำให้มองเห็นคนในรถไม่ค่อยชัด
จังหวะนั้น วิลิปดาเหมือนจะเห็นหน้าลำเพาภา แต่แท็กซี่คันหนึ่งแล่นเข้ามาก่อน วิลิปดารีบโบกมือเรียกแท็กซี่คันนั้นแล้วรีบขึ้นไป
ลำเพาภาขับรถออกมาทันที คตกริชได้แต่แอบมองตามวิลิปดาไป
ลำเพาภาขับรถมาตามทาง เพ่งมองฝ่าสายฝนที่ตกหนัก แล้วบ่นออกมา
"ฝนตกอย่างนี้แย่เลยนะ มองไม่ค่อยเห็นทางเลย ดีว่าฉันเห็นเธอยืนอยู่เลยจอดทัน"
น้ำนองอยู่บนพื้นถนน เธอขับรถหักหลบ จนทำให้รถเป๋ไปนิดหนึ่ง
"ใจหายหมดเลย"
เขามองลำเพาภาอย่างเป็นห่วง
"คุณเพา จอดรถก่อนได้ไหมครับ"
เธฮสงสัย
"หืม? ทำไมล่ะ"
"จอดรถก่อนเถอะครับ"
เธองงๆ แต่ก็ยอมเลี้ยวไปจอดในที่สุด แต่ก็เบรกกะทันหัน
ลำเพาภาจอดรถ คตกริชหันไปถามลำเพาภา
"ในรถคุณเพามีร่มไหมครับ"
"มีจ้ะอยู่บนเบาะหลัง"
เขาเอื้อมไปหยิบร่ม แล้วเปิดประตูกางร่มเดินไปที่ฝั่งคนขับ เธอลดกระจกลงมาคุย สงสัยว่าเขาทำอะไร
"เธอจะทำอะไร"
"เดี๋ยวผมขับรถให้คุณเพาเองดีกว่า คุณเพาไปนั่งฝั่งผมเถอะครับ"
"ไม่เป็นไร"
"ผมสังเกตตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เหมือนคุณจะเมานิดหน่อยนะ ถ้าทนขับไปอาจจะอันตรายก็ได้ ให้ผมขับให้นะครับ"
เธอลูบหน้าตัวเอง รู้สึกมึนนิดหน่อยจริงๆ จึงยอมลงจากรถ เขาเดินมาส่งเธอขึ้นอีกฝั่งของรถ เธอประทับใจในความเอาใจใส่ของเขา
คตกริชหันมาถาม
"ให้ผมขับไปไหนครับ"
"เธอตัวเปียกขนาดนี้ไปหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา"
"งั้นผมกลับบ้านก่อนดีกว่า ไว้เราค่อยคุยวันหลังก็ได้ครับ"
"ไม่ได้ ยังไงฉันก็ต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องวันนี้เลย"
"แต่ว่ามันดึกแล้วนะครับ"
"เรื่องที่ฉันจะคุยกับเธอต้องรีบตัดสินใจ เดี๋ยวเธอเลี้ยวซ้ายข้างหน้านี่นะ"
เธอสีหน้ามุ่งมั่นอะไรบางอย่าง คตกริชทำตามแม้จะยังงุนงงอยู่
วิลิปดาเดินเข้าบ้านเนื้อตัวเปียกปอน น้าสาวนั่งรออยู่ข้างล่างเห็นวิลิปดาเข้ามาก็ตกใจ รีบเข้าไปดูหลานอย่างเป็นห่วง
"ตายแล้ว ลิปดา ทำไมหนูเปียกซกแบบนี้ล่ะ รอเดี๋ยวนะ น้าไปเอาผ้าก่อน"
ลำเพยพรรณวิ่งไปหยิบผ้าเข้ามาเช็ดหัวให้วิลิปดาที่ขำๆ
"ขอบคุณนะคะ หนูเปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำแน่ะ น้าพรรณว่าสภาพหนูตลกไหม ดูไม่ได้เลยเนอะ"
"ยังจะมาพูดเล่นอีก ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด"
"ค่า"
"สระผมแล้วเป่าให้แห้งก่อนนอนด้วยนะ"
"ค่า"
"แล้วก็อย่าลืม"
"กินยา แล้วก็นอนเร็วๆ จำได้ค่ะ ไปนะคะ"
วิลิปดาพูดยิ้มๆ แล้วรีบขึ้นบ้านไป ลำเพยพรรณมองตาม
"น่าตีจริงๆเล้ย เด็กคนนี้"
คตกริชเปิดประตูเข้ามาในห้องพักของโรงแรม ตัวยังเปียกปอน เขามองไปรอบๆห้อง อึ้งกับความหรูหรา เขาเดินไปเปิดตู้ หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำออกมา ถอดเสื้อผ้าออกใส่ตะกร้า เปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมเตรียมอาบน้ำ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คตกริชส่องดูตาแมวก่อนเปิดออก สีหน้าแปลกใจ
พนักงานโรงแรมยืนอยู่ พร้อมกับหิ้วชุดเสื้อเชิร์ตแบบสบายๆ แต่ดูดี กับกางเกงเท่ๆ กึ่งเที่ยวกลางคืนกึ่งสุภาพ ใส่ไม้แขวนมา พนักงานโค้งให้เขาอย่างสุภาพ
"สวัสดีครับ ผมนำชุดมาให้ตามที่สั่งครับ"
"ผมไม่ได้สั่งนะครับ"
"คุณผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างเป็นคนสั่งครับ"
"อ๋อ...เชิญครับ"
พนักงานเอาชุดเข้าไปแขวนให้ แล้วเอาตะกร้าเสื้อผ้าที่คตกริชเปลี่ยนออกแล้วไปด้วย
"ผมจะเอาไปซักให้นะครับ"
"ไม่ต้องหรอกครับ"
"คุณผู้หญิงสั่งมาครับ"
"ขอบคุณครับ"
พนักงานโค้งให้อย่างสุภาพอีกครั้งก่อนออกไป แล้วปิดประตู ยิ้มกับตัวเอง รู้สึกแปลกๆ ที่เคยแต่บริการคนอื่น แต่ครั้งนี้กลับได้รับบริการอย่างดีเสียเอง
ลำเพาภานั่งรออยู่ที่ผับ ซึ่งเป็นผับเดียวกับที่เชิดศักดิ์ชวนซื้อต่อ
"ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะครับคุณเพา"
ลำเพาภาเงยหน้าขึ้นมอง แล้วตะลึงไป เขาในชุดใหม่ หล่อสะอาดขึ้นทันตา เขายืนอึกอักอยู่พักหนึ่ง จนเธอได้สติ รีบยิ้มให้
"ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้รอนานอะไรหรอก ผู้ชายยังไงก็เร็วกว่าผู้หญิงอยู่แล้ว นั่งสิ"
คตกริชนั่งลงข้างเธอ
"ที่จริงคุณเพาไม่ต้องเปิดห้องก็ได้นะครับ ท่าทางห้องนั่นคืนนึงไม่ใช่ถูกๆ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้จักกับเจ้าของโรงแรมนี้ ฉันอยากให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ คงคุยกันทั้งเปียกๆไม่ได้หรอก เป็นไง ดีขึ้นไหม"
"สดชื่นขึ้นเยอะเลยครับ"
"งั้นเรามาคุยกันแบบสบายๆดีกว่า อยากดื่มอะไรสั่งเลย"
คตกริชขยับตัวอย่างเกรงใจ
"ไม่"
"ฉันเป็นคนชวนเธอมาคุยงาน ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถือว่ามานั่งดื่มอะไรเป็นเพื่อนฉันก็ได้"
คตกริชพยักหน้ายอมโดยดี หันไปเรียกบริกรมาสั่งเครื่องดื่ม ลำเพาภายิ้มพอใจ
ฝ่ายวิลิปดาอาบน้ำเสร็จนั่งเช็ดผมอยู่หน้ากระจก เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอเดินไปเปิดประตู เจอลำเพยพรรณถือยากับน้ำมาให้
"น้าเอายามาให้"
"ขอบคุณค่ะ"
ลำเพยพรรณเข้ามาในห้อง เอามือแตะหน้าผากหลานสาว
"ตัวเริ่มรุมๆ แล้วนะ รีบกินยาก่อนเถอะ"
วิลิปดากินยาเข้าไป แล้วเช็ดผมต่อ
"ผมแห้งแล้วก็รีบนอนเลยนะเรา อย่านอนตอนหัวชื้นๆล่ะ เดี๋ยวจะยิ่งไม่สบาย"
"ค่ะน้าพรรณ ขอบคุณมากค่ะ"
วิลิปดามองความห่วงใยของลำเพยพรรณแล้วน้ำตาซึม นึกถึงภาพรถที่มารับคตกริช เธอพยายามกลั้นไว้ แต่เกือบกลั้นไม่อยู่ ลำเพยพรรณเห็นจนได้
"ลิปดา หนูร้องไห้ทำไม"
วิลิปดาปาดน้ำตาทิ้ง ทำเป็นยิ้ม
"เปล่านี่ค่ะ คนไม่ค่อยสบายก็แบบนี้ล่ะค่ะ รู้สึกร้อนผ่าวไปหมด"
"แน่ใจนะ ว่าไม่มีใครทำอะไร"
"ไม่มีค่ะ"
ลำเพยพรรณลูบผมอย่างเอ็นดู
"งั้นรีบพักผ่อนซะ เดี๋ยวจะป่วยหนัก น้าไปนะ"
ลำเพยพรรณเดินออกไป วิลิปดาทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 5 (ต่อ)
ในผับหรู พนักงานมาเสิร์ฟเครื่องดื่มที่โต๊ะ ลำเพาภายกขึ้นจิบเล็กน้อยแล้วเริ่มพูดกับคตกริช
"ได้ข่าวว่าเธอกำลังหางานอยู่ใช่ไหม"
เขาแปลกใจ
"ครับ คุณเพาทราบ"
"รู้สิ ถึงได้มาคุยกับเธอวันนี้ไง"
เขาทำหน้างง ลำเพาภาหัวเราะ
"ฉันรู้จากเพื่อนของเธอ ก็เลยอยากเสนองานให้เธอทำด้วย"
"งานอะไรครับ"
"เธอชอบที่นี่ไหม"
ลำเพาภาถามแล้วมองไปรอบๆ คตกริชมองตาม แต่ยังไม่เข้าใจ
"ก็…สวยดีครับ แปลกที่คนไม่ค่อยเยอะ"
"คนไม่เยอะเพราะเจ้าของไม่ค่อยมีเวลาดูแล ฉันเลยจะซื้อที่นี่มาปรับปรุงใหม่ แล้วก็รับพนักงานใหม่ด้วย"
"ครับ"
"ถ้าร้านนี้เสร็จเมื่อไหร่…ฉันจะให้เธอเป็นผู้จัดการที่นี่ เธอสนใจไหม"
เขาได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ
"ผู้จัดการเลยเหรอครับ แต่ว่า...ผมไม่มีประสบการณ์บริหารผับเลย อะไรที่ทำให้คุณเพาไว้ใจผม"
"มันไม่ใช่งานยากสำหรับคนทั้งเก่งทั้งขยันแบบเธอ เธอทำได้แน่นอน ฉันเชื่อ"
เขาอึ้ง พูดไม่ออก
"แต่ฉันมีข้อแม้"
"อะไรครับ"
"เธอต้องลาออกจากบาร์โฮสต์ที่เธอทำอยู่ เพราะหนึ่ง มันเป็นงานกลางคืนเหมือนกัน และสอง ฉันไม่อยากให้เธอไปอยู่สถานที่แบบนั้นอีกแล้ว สักวันนึงเธออาจจะต้องฝืนใจทำสิ่งที่ไม่อยากทำจนได้ จริงไหม"
"ไม่หรอกครับ ผมสัญญากับตัวเองไว้"
"ถึงเธอจะมั่นใจ แต่ฉันเสนอทางออกที่ดีกว่าให้เธอ เธอจะไม่รับไว้เลยเหรอ"
คตกริชนิ่งคิดอยู่สักพัก
"เธอยังติดเรื่องอะไรเราคุยกันได้นะ"
"ผมแค่กลัวว่าจะทำให้คุณเพาผิดหวัง"
"ฉันบอกแล้วว่าฉันไว้ใจเธอ และมั่นใจในความสามารถของเธอ"
"ถ้าคุณเพาไว้ใจผม…ผมจะทำครับ"
ลำเพาภาดีใจมาก
"ดี งั้นวันนี้ไม่ต้องเกรงใจ เรามาฉลองกันดีกว่า ชนแก้ว"
ทั้งคู่ชนแก้วกัน
"ยินดีต้อนรับผู้จัดการคนใหม่ของฉัน"
ลำเพาภาพูดจบก็ดื่มเข้าไปอีกอึกใหญ่
ในเวลาต่อมา คตกริชประคองลำเพาภาเข้ามาถึงหน้าห้องพักของโรงแรม เธอในสภาพเมามาย ส่วนเขาเมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
"วันนี้ฉันมีความสุขจัง ผับไม่น่ารีบปิดเลย ถ้าเป็นผับของเราแล้วจะอยู่ยันโต้รุ่งเลย ฮ่าๆๆ"
"คุณเพาเดินระวังนะครับ"
เขาประคองเธอเข้าไปในห้อง นอนบนเตียง
"คุณเพานอนพักก่อน เดี๋ยวสร่างเมาแล้วค่อยกลับ นะครับ"
เธอดังเขาไว้
"ไม่นอน…ยังสนุกอยู่เลย ไม่นอน ไปซื้ออะไรมาดื่มต่อดีกว่า"
เขาพยายามแกะมือเธอออก
"พอก่อนเถอะครับ คุณเมามากแล้ว ผมต้องกลับแล้วด้วย"
เธอโวยวาย
"จะไปไหน!"
"ผมต้องกลับแล้วครับ"
"ไม่ให้กลับ"
ลำเพาภายิ่งดึงคตกริชไว้หนักขึ้น ถึงขั้นเข้ามาซบกับตัวเขา กอดแน่น
"มาดื่มกันต่อ นั่งคุยกันก็ได้ กำลังสนุกเลย"
"คุณเพา อย่าทำแบบนี้"
"ไม่เอา…อย่าไปเลยนะ อยู่กับฉันก่อน อย่าไป…อย่าทิ้งฉันไป...นะ"
เขาเริ่มลำบากใจ อยากไปแต่ก็สงสาร เธอเมาจนเริ่มพูดเพ้อออกมา
"ทำไมใครๆ ก็ทิ้งฉัน…ทำไม…ทำไมฉันถึงไม่เจอเธอก่อนที่จะเจอเขา"
เธอกอดเขาร้องไห้ เขาสงสาร ลูบหลังลำเพาภา
"เสียดายที่เราไม่ได้เจอกันเร็วกว่านี้ ไม่น่าเลย"
คตกริชกอดลำเพาภาไม่พูดอะไร ผ่านไปสักพักก็ค่อยๆ ดันตัวเธอออก
"แค่เราเจอกันก็พอแล้วนี่ครับ"
คตกริชประคองไหล่เธอไว้ ลำเพาภามองซึ้ง
"จริงสินะ แค่เราได้เจอกันก็ดีมากแล้ว ทั้งที่เราเหมือนอยู่กันคนละโลก แต่ก็มาเจอกันจนได้"
เขามองเธออย่างเผลอไผลไป ความเมา ความสวย และความสำนึกในบุญคุณ
"ต่อไปผมต้องทำงานให้คุณเพาแล้ว เราต้องได้เจอกันอีกนานครับ"
ทั้งสองสบตากันซึ้ง หน้าเข้ามาใกล้กัน แต่เขาพยายามดึงตัวเองออกมา
"คืนนี้คุณเพาพักผ่อนก่อนนะครับ ผม…มีธุระ คงต้องไปจริงๆแล้ว"
เธอยื้อดึงเขาไว้
"อย่าเพิ่งไปสิ อย่าเพิ่งไปนะกริช"
"ผมมีธุระสำคัญจริงๆ ครับ คุณเพานอนพักได้แล้วนะครับ"
ลำเพาภาปล่อย คตกริชลุกขึ้น
ลำเพาภาปล่อย คตกริชลุกขึ้น
"เดี๋ยว"
"ครับ"
ลำเพาภาควานหากระเป๋าตัวเอง แล้วควักเงินให้
"ฉันให้ ฉันรู้ว่าเธอต้องใช้"
"ผมรับไม่ได้ครับ"
"ทำไมจะรับไม่ได้ เธอต้องเอาไปช่วยแม่เธอไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ครับ แต่คุณให้ผมมากพอแล้ว"
ลำเพาภาลุก บังคับให้เขาเอาเงินไป
"จะให้บอกกี่ทีว่าไม่ต้องเกรงใจ ฉันให้คือให้ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนทั้งนั้น"
"ผมรับไม่ได้จริงๆ"
"เอาไปเถอะ"
"ไม่ครับ"
ลำเพาภาพยายามยัดเงินใส่มือ คตกริชไม่รับพยายามส่งคืน
"เอาไปเถอะน่า"
"เอาคืนไปครับคุณเพา"
ทั้งสองยื้อกันไปมา จนกระทั่งสะดุดล้มลงบนเตียง เธอจับหน้าเขาไว้ คตกริชค่อยๆก้มลงไปหาลำเพาภา ในที่สุดทั้งสองตกเป็นของกันและกันในคืนนั้น
ในห้องพักหรูโรงแรม คตกริชนอนมองเพดานอย่างครุ่นคิดอะไรคนเดียว ลำเพาภาพลิกตัวมากอดเขา ก่อนเธอรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมองเขา ทบทวนเรื่องเมื่อคืน แล้วก็นิ่วหน้าอย่างปวดหัว
"คุณเพาเป็นอะไรไปครับ"
"ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"
"ผม…ขอโทษนะครับคุณเพา"
"ขอโทษฉันทำไม"
"ขอโทษที่ผม…ล่วงเกินคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น เธอไม่ได้ทำอะไรผิด"
"แต่ผมรู้สึกผิด"
"ถ้าเธอรู้สึกผิดก็แปลว่า...เธอเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมแค่รู้สึกว่ามันไม่ควรเกิดขึ้น ผมผิดที่เอาเปรียบคุณเพา ทั้งที่คุณมีแต่ให้ผมทุกอย่าง"
"แต่ฉันไม่รู้สึกเสียใจเลย ไม่มีใครเอาเปรียบใคร มันเป็นเรื่องดีๆ ที่เราได้มาพบกัน"
ลำเพาภามองคตกริชอย่างซึ้งๆ เธออึ้งไปอย่างรู้สึกสับสน เสียงมือถือคตกริชดังขึ้น
"ขอโทษนะครับ" เขารับสาย "ว่าไงอุ๋ย"
อุ๋ยร้อนใจมาก อยู่ที่สถานีตำรวจ คุยโทรศัพท์กับคตกริช
"พี่กริช พี่มาหาป้าไพที่โรงพักด่วนที่สุดเลยนะ"
"มีอะไร แม่เป็นอะไร"
"ป้าไพขู่จะฆ่าตัวตายพี่"
"จริงเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่รีบไป"
คตกริชวางสาย ลุกพรวดขึ้นรีบแต่งตัว
"เรื่องแม่เธอเหรอ"
"ครับ ผมต้องรีบไปแล้ว"
"ใจเย็นๆก่อนเถอะน่า"
"ไม่ได้หรอกครับ แม่ขู่จะฆ่าตัวตาย"
"ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องนี้เดี๋ยวฉันให้ทนายจัดการให้เอง"
คตกริชงง ลำเพาภายิ้มมั่นใจ
พิมพ์สนมทำงานอยู่ที่บริษัท โทรศัพท์ดังขึ้น ลำเพาภาเป็นคนโทร.มา
"สวัสดีค่ะ คุณเพา"
"พิมพ์ ติดต่อทนายวีรชัยให้ฉันที"
"คุณเพามีเรื่องอะไรเหรอคะ"
"ไม่ใช่เรื่องของฉันหรอก ฉันแค่ให้ติดต่อไปช่วยประกันตัวคนหน่อยน่ะ"
"ใครคะ"
"เอาเป็นว่าคนรู้จักของฉันก็แล้วกันชื่อคุณอำไพ จัดการให้ทีนะ"
"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ"
ลำเพาภาวางสายไป พิมพ์สนมแปลกใจแต่ก็รีบโทร.ไปหาทนายทันที
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 5 (ต่อ)
วิลิปดาตื่นมาด้วยหน้าตาอิดโรย เอามือแตะขมับอย่างรู้สึกปวดหัว ลำเพยพรรณเปิดประตูเข้ามาในห้อง นั่งลงข้างๆ
"ลิปดา เป็นยังไง ปวดหัวเหรอดูไม่ค่อยดีเลย"
ลำเพยพรรณเอามือแตะหน้าผากหลานสาว
"คงนอนน้อยนะค่ะน้าพรรณ เมื่อวานโดนฝนด้วย กินยาไปก็เอาไม่อยู่"
"เราทำงานกลับดึกบ่อยๆ ทำไมไม่ซื้อรถซักคันล่ะ จะสะดวกกว่า"
"ไม่เอาล่ะค่ะ ลิปดาขึ้นรถเมล์รถไฟฟ้าก็สะดวกอยู่แล้ว ไม่อยากหาภาระเพิ่ม"
"แต่แม่เราเขาก็บอกว่าจะซื้อให้นี่นา"
วิลิปดาชะงักไป
"ถ้าลิปดาอยากได้อะไร ลิปดาจะหามันมาด้วยมือของตัวเองค่ะ ลิปดาไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากเขาทั้งนั้น"
เธอพูดเสียงแข็ง น้าสาวนึกเป็นห่วง
"แต่ยังไงเขาก็เป็น…"
"ลิปดาจะไปทำงานแล้วค่ะ"
เธอตัดบทรีบลุกจากที่นอน แต่ลุกเร็วจนหน้ามืดเซไป
"ลิปดา"
ลำเพยพรรณเข้ามาประคอง วิลิปดาดูอ่อนแรง
ภายในสถานีตำรวจ เธอปล่อยอำไพออกจากคุก อำไพเดินออกมาอย่างเริงร่า หันไปเยาะเย้ยคนที่ยังอยู่ข้างใน
"รอดแล้วโว้ย เห็นไหม เดี๋ยวลูกชายกูก็มาช่วยกู คนมันรักแม่ คิกๆๆ"
"คุณอำไพใช่ไหมคะ"
อำไพหันไปเจอพิมพ์สนมอยู่กับทนาย ทั้งสองยกมือไหว้ อำไพรับไหว้ สีหน้าแปลกใจ
"คุณเป็นใคร แล้วไอ้กริชลูกชายฉันล่ะ"
"ดิฉันเป็นคนจัดการเรื่องประกันตัวคุณออกมาเองค่ะ"
"ทำไมต้องมาช่วยฉันด้วย คุณรู้จักฉันเหรอ"
"ดิฉันไม่รู้จัก แต่ดิฉันได้รับคำสั่งจากเจ้านาย ซึ่งก็เป็นเจ้านายของลูกชายคุณป้าด้วย ให้มาจัดการเรื่องประกันตัวคุณป้าค่ะ"
อำไพได้ยินยิ่งเป็นปลื้ม โม้ใหญ่
"จริงเหรอ สาธุ ขอให้เจ้านายคุณเจริญๆนะ แหมมีนายประเสริฐอย่างนี้ก็ไม่บอก ลูกฉันมันคงทำงานดี เจ้านายชอบใจสินะ เลยให้คนมาช่วยฉันขนาดนี้ ดีจริงๆเล้ย"
พิมพ์สนมแอบหมั่นไส้แต่ก็ทำหน้านิ่ง อำไพยังโม้ไม่เลิก
"ลูกชายฉันมันเก่ง เป็นคนโปรดของเจ้านาย ลูกกตัญญูมันก็ได้รับผลบุญทันตา เห็นอย่างนี้แหละ น่ารักจริงๆ ลูกแม่ ขอให้เจริญๆ ถูกหวยติดกันสามงวดเจ็ดงวดเถอะนะ สาธุๆๆ"
พิมพ์สนมมองอำไพที่ยกมือไหว้ท่วมหัวอย่างรู้สึกพิลึก
ภายในห้องพักของโรงแรม ลำเพาภาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว คตกริชนั่งรออยู่ในห้อง เสียงโทรศัพท์ลำเพาภาดังขึ้น
"เป็นยังไงบ้างพิมพ์"
"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณเพา คุณอำไพถูกปล่อยตัวแล้ว"
"ขอบใจมากที่เป็นธุระให้"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
พิมพ์สนมวางสาย ลำเพาภาหันมาคุยกับคตกริช
"เรียบร้อยแล้วนะ แม่เธอออกมาแล้ว"
คตกริชดีใจ
"จริงเหรอครับ ขอบคุณมากครับคุณเพา"
"ไม่เป็นไร ถ้าช่วยเธอได้ฉันก็ดีใจ"
"คุณเพาช่วยผม จนผมไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว"
ลำเพาภาคิดอะไรบางอย่าง แล้วยิ้มออกมาอย่างขี้เล่น
"วันนี้ฉันจะลาป่วย เอาเป็นว่าถ้าจะตอบแทน ไปเที่ยวเป็นเพื่อนฉันแล้วกัน"
เขาอึ้งไปอย่างรู้สึกลำบากใจลึกๆ
ทั้งคู่เดินเล่นบนห้างสรรพสินค้าหรู ท่ามกลางบรรยากาศกระหนุงกระหนิงเหมือนแฟนที่เพิ่งคบกันใหม่ๆ เธอให้เขาช่วยเลือกเสื้อผ้าของใช้ ทั้งคู่คุยกันหัวเราะสนุกสนาน เธอเอาชุดแบบวัยรุ่นๆ มาทาบกับตัวเองแล้วโพสท่า
คตกริชส่ายหน้าหัวเราะ เธอชวนเขาไปดูเสื้อผ้าของใช้ผู้ชาย เขาส่ายหน้า แต่เธอก็ดันเขาเข้าไปในห้องลอง พร้อมกับให้พนักงานถือเสื้อผ้าไปให้
คตกริชออกจากห้องลอง ดูดีมาก ลำเพาภาพอใจ ลำเพาภาซื้อให้เดินถือถุงมาให้
"ฉันให้"
เขาตกใจ
"แพงขนาดนี้ผมรับไม่ได้หรอกครับคุณเพา"
"เอ๊ะ บอกแล้วไงว่า อย่า เกรง ใจ รับไปเถอะ"
เขาโบกมือจะปฏิเสธ แต่ก็ลำเพาภาก็จับยัดใส่มือให้เขารับ เขารู้สึกสับสนระหว่างบุญคุณกับความรัก เธอกวักมือเรียกเขาอยู่ที่หน้าร้านเสื้ออีกแห่ง เขาลำบากใจ แต่ก็ยอมตามไป
พิมพ์สนมเดินกลับเข้ามาในบริษัท เจอป้าแดงระหว่างทาง
"อ้าว คุณพิมพ์ ไปไหนมาคะ"
"ไปทำธุระให้คุณเพามาจ้ะ"
"ป้าว่าป้าไม่เห็นคุณเพาเลยวันนี้"
"คุณเพาไม่ค่อยสบายน่ะจ้ะ"
ป้าแดงแปลกใจ
"คุณเพาน่ะเหรอคะขาดงาน ปกติเห็นแกป่วยก็ยังฝืนมาทำเลย"
"ก็จริงของป้านะ แถมเมื่อเช้าโทร.มาสั่งงานแปลกๆด้วย"
"ที่คุณพิมพ์ไปมาเนี่ยเหรอคะ"
"ค่ะ ให้ไปช่วยประกันตัวผู้หญิงชาวบ้านคนนึง พิมพ์ก็ไม่รู้จักด้วยว่าเป็นใคร"
"จริงเหรอคะ เป็นญาติกับคุณเพาหรือเปล่า"
"ไม่น่าใช่นะคะ เพราะท่าทางชาวบ้านจริงๆ แต่ว่าพิมพ์ก็ไม่กล้าถามว่าเป็นใคร รู้แต่ว่าลูกชายเขาทำงานให้คุณเพา"
"คนขับรถหรือเปล่าคะ"
"ไม่ใช่หรอกจ้ะ เพราะพิมพ์ก็รู้จักน้าสม แม่น้าสมเสียไปแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้พิมพ์ไม่เคยได้ยินชื่อเลย"
"ชื่ออะไรคะ"
"คตกริชจ้ะ"
ป้าแดงส่ายหน้าไม่รู้จัก พิมพ์สนมกับป้าแดงสบตากันอย่างสงสัย
ลำเพาภาพาคตกริชนั่งกินอาหารด้วยกันในร้านอาหารหรู เขาจับจานช้อนส้อมอย่างถูกต้องและคล่องแคล่ว เธออย่างสังเกต จนเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออย่างแปลกใจ
"มีอะไรเหรอครับ"
ลำเพาภายิ้มๆ
"เธอจับจานช้อนถูกหมดเลยนี่นา เก่งเหมือนกันนะ รู้ได้ยังไง"
"ผมทำงานที่บาร์น่ะครับ ถึงรู้มารยาทการทานอาหารแบบนี้"
"อืม…เป็นข้อดีของการทำงานบาร์สินะ"
"ครับ นอกจากเงินแล้ว ความรู้พวกนี้ผมก็อยากเก็บไว้ เผื่อใช้ได้"
"เห็นแบบนี้แล้วฉันอยากเปิดผับเร็วๆเลย"
"ทำไมล่ะครับ"
"ฉันอยากให้เธอเลิกทำงานที่บาร์นั่นแล้ว ไอ้ความรู้น่ะก็ได้อยู่หรอก แต่…"
"ผมรู้ครับว่าคุณเพาหมายถึงอะไร"
คตกริชยิ้มเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร ลำเพาภาจะพูดต่อ แต่เสียงมือถือดังขึ้นก่อน เธอมองเบอร์ที่ขึ้นมาด้วยสีหน้าแปลกใจ ลำเพยพรรณเป็นคนโทรมา
"พี่เพาอยู่ไหนคะ"
"ฉันออกมาธุระข้างนอก มีอะไรจ๊ะ"
"ยัยลิปดาไม่สบายมากค่ะ พี่เพามาดูแกหน่อยได้ไหมคะ"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อคืนค่ะ ตอนนี้ไข้ขึ้นสูงเลย"
"พาไปหาหมอหรือยัง"
"ยังเลยค่ะ แกไม่ยอมไป"
เธอลังเลเล็กน้อย
"เดี๋ยวฉันจะรีบไป"
ลำเพยพรรณวางสายไป
"กริช ฉันมีธุระด่วน คงต้องไปแล้วล่ะ"
"เหรอครับ ตามสบายเลยครับคุณเพา ผมไม่เป็นไร"
ลำเพาภาหันไปเรียกบริกรเก็บเงิน
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 5 (ต่อ)
คตกริชมาเยี่ยมแม่ที่บ้าน พร้อมกับซื้อของกินใส่ถุงมาฝาก
"แม่ แม่อยู่ไหน"
อำไพเดินออกมาจากบ้าน
"ใครมาวะ" อำไพเห็นลูกชาย ก็ตะโกนเข้าบ้าน "ตายแล้ว ... นังอุ๋ย เอาน้ำเอาท่ามารับแขกเร้ว"
อุ๋ยเดินออกมาบ่นเซ็งๆ
"ใครมาอีกอะป้า เพื่อนวงรำพัดรึไง เดี๋ยวก็ไปนอนเล่นคุกอีกหรอก ... พี่กริช! อ๊าย แป๊บนึงนะ"
อุ๋ยดีใจที่กริชมารีบวิ่งไปเอาน้ำมาให้
"นังนี่เห็นผู้ชายไม่ได้"
คตกริชมองอุ๋ยขำๆ
"มาๆ นั่งก่อน แหม ลูกชายมาทั้งที ต้องต้อนรับดีๆหน่อยแล้ว"
" แม่เป็นอะไรเนี่ย มาแปลกนะ"
"แปลกเปลิกอะไร ก็เจ้านายแกมีบุญคุณกับฉัน เจ้านายแกดี๊ดีนะ มีน้ำใจมาช่วยคนแบบฉัน จิตใจประเสริฐจริงจิ๊ง อย่างกับพ่อพระมาจุติ"
อุ๋ยเดินเอาน้ำออกมา
"เรียกพ่อพระ ป้ารู้เหรอเขาผู้ชายหรือผู้หญิง"
"เออ ไม่รู้ว่ะ ... ชายหรือหญิง"
"ผู้หญิงแม่ แต่อายุมากแล้วล่ะ"
"ผู้หญิงเหรอพี่กริช ต้องรวยเป็นเศรษฐินีแน่ๆเลยใช่ไหม"
คตกริชอึ้งๆ ไม่อยากตอบ อำไพเลยตอบแทน
"เป็นเจ้านายไอ้กริชก็ต้องรวยน่ะสิถามได้"
"ว้าย งั้นพี่กริชต้องระวังตัวนะ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เขานิยมกินเด็กจะตายไป"
"เจ้านายพี่ไม่ได้เป็นคนแบบนั้น เขาอุตส่าห์ช่วยแม่พี่ อุ๋ยไม่ควรพูดแบบนี้นะ"
"แหม...ฉันก็วิเคราะห์ไปตามสถานการณ์"
อำไพแทรกขึ้น
"กินเด็กแล้วมันจะเป็นอะไร ก็ดีซิ เขาเมตตาเขาก็ให้เงิน มีทองหยองใช้ สบายจะตาย"
"ก็สอนลูกแบบนี้ไง ป้าถึงโดนเด็กหลอกเอา"
"อีอุ๋ย!"
อำไพจะถีบอุ๋ย อุ๋ยรีบหลบ
"เด็กหลอกอะไรเหรอแม่"
"ก็ป้าไพ…"
อำไพเอามือปิดปาก อุ๋ยดิ้น คตกริชหน้าเครียด
"เรื่องเด็กอะไรฉันไม่รู้นะแม่ แต่ฉันไม่อยากให้แม่เล่นหวยเล่นไพ่อีกแล้ว คราวหน้าถ้าเกิดแม่มีเรื่องอีก ฉันไม่มีเงินเหลือแล้ว คงช่วยแม่ไม่ได้"
"อะไรของเอ็งวะ เงินไม่มีก็ไปหายืมเอาสิ เจ้านายแกรวยไม่ใช่เหรอ"
"อ้าว แล้วป้าจะไม่เกรงใจเขาหน่อยเร้อ"
"เกรงใจทำไม พวกนั้นมีเงินใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด แบ่งมาให้มันยืมจะเป็นอะไร แล้วอีกอย่าง ฉันเนี่ยแม่แกนะ ช่วยแค่นี้อย่าบ่นหน่อยเลย"
เขาหน้าเครียด อุ๋ยเซ็ง อำไพเอามือลูบท้อง
"แต่ตอนเนี้ย หิวไม่ไหวแล้วว่ะ ขอเงินกินข้าวหน่อยได้ไหม"
คตกริชหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์ยื่นให้อำไพที่รับเงินตาวาว อุ๋ยเห็นใจ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้
ยามบ่าย ลำเพยพรรณเดินออกมาจากห้องวิลิปดาก็ตกใจเพราะลำเพาภามายืนอยู่หน้าห้อง
"พี่เพา"
"ลิปดาเป็นยังบ้าง"
วิลิปดาอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงลำเพาภาก็เงี่ยหูฟัง
"ยังไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ตัวยังร้อนจี๋เลย"
"ขอฉันเข้าไปดูหน่อย"
ลำเพยพรรณหลบให้ลำเพาภาเข้าไปเยี่ยม
วิลิปดารีบหันไปอีกทาง แกล้งหลับ เธอเดินมาข้างเตียง
"ลิปดา เป็นยังไงบ้าง"
วิลิปดาเงียบ แกล้งทำเป็นหลับ ลำเพาภาเอามือแตะหน้าผากอย่างเป็นห่วง
"ตัวร้อนจริงๆ ด้วย หลับไปแล้วเหรอลิปดา"
"แกคงเหนื่อยมั้งคะ แต่พรรณให้กินยาไปแล้ว เดี๋ยวคงดีขึ้น"
วิลิปดาน้ำตาไหล ลำเพาภาลุกขึ้นจะกลับออกไป บอกกับลำเพยพรรณ
"ถ้าอาการไม่ดีขึ้นก็บังคับพาไปหาหมอดีกว่า ไม่ใช่มานอนซมอยู่บ้าน เดี๋ยวจะแย่ลงไปอีก"
วิลิปดาสะอื้นเบาๆ ลำเพาภาสังเกตเห็น
"ลิปดาไม่ได้หลับนี่"
วิลิปดาพูดเบา ฟังจากคำพูดแล้ว ก็รู้ว่า เธอห่างเหินจากแม่เหลือเกิน
"คุณสนใจด้วยเหรอคะ"
ลำเพาภาเริ่มเคืองๆ
"ลิปดา"
"คุณไปทำธุระของคุณเถอะค่ะ หนูไม่เป็นอะไรแล้ว"
"ไม่เป็นไรจริงเหรอ หันหน้ามาให้ดูหน่อยสิ"
วิลิปดาหลับตาไม่ยอมหันมาคุยกับแม่ ลำเพาภาเริ่มหงุดหงิด
"เรารึอุตส่าห์มาเยี่ยม ทำไมทำแบบนี้"
"พี่เพาคะ ลิปดาเขาไม่สบาย อย่าถือสาเลย"
"ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ เจ้าตัวบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่เป็นอะไร งั้นฉันก็ไม่มีอะไรแล้วเหมือนกัน"
"พี่เพาคะ"
ลำเพาภาอารมณ์เสียเดินออกจากห้อง
ลำเพยพรรณตามลำเพาภาออกมา
"พี่เพาคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ"
ลำเพาภาหยุดเดิน หันมาหาน้องสาว
"มีอะไรอีก"
"พี่เพาอย่าโกรธยัยลิปดาเลยนะคะ"
"ก็ดูเขาทำกับฉันสิ ไม่อยากมองหน้า ทำเหมือนไม่มีตัวตน"
"ยัยลิปดาคงน้อยใจหลายเรื่อง"
"จะน้อยใจอะไรนักหนา"
"วันนั้นแกโทรไปอวยพรวันเกิด พี่เพาก็ไม่รับสาย ตอนแกได้รางวัลพี่เพาก็ไม่ไปร่วมงาน ไม่แม้แต่จะแสดงความยินดีกับแก จะไม่น้อยใจได้ยังไงคะ"
ลำเพาภาเริ่มเย็นลง แต่ก็ไม่ยอมอยู่ดี
"ยัยลิปดาโตแล้ว น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอว่า ฉันทำงานยุ่งแค่ไหน"
"ถึงแกจะรู้ แต่ลูกที่ไหนก็อยากให้แม่ใส่ใจทั้งนั้นล่ะค่ะ ถึงรางวัลที่เพาจะมองว่าไม่สำคัญก็เถอะ"
"ฉันติดธุระจริงๆ เพื่อนจัดงานวันเกิดให้ เขานัดไว้นานแล้วด้วย ฉันเกรงใจเขา"
"มันก็อยู่ที่พี่เพาค่ะว่าให้ความสำคัญกับอะไรมากกว่ากัน เพื่อน หรือ ลูก"
ลำเพาภาอึ้งไป
"ถ้า…ยัยลิปดายังไม่ดีขึ้น พี่ฝากเธอพาไปหาหมอด้วยแล้วกัน วันนี้พี่เหนื่อยๆ"
ลำเพาภาพูดแค่นั้นแล้วรีบเดินออกไป ลำเพยพรรณกลุ้มใจ
ลำเพยพรรณกลับเข้ามาในห้องหลานสาว
"หลับแล้วเหรอลิปดา"
ลำเพยพรรณนั่งข้างๆ ลูบหัววิลิปดา
"แม่เขางานยุ่ง แต่เขาก็อุตส่าห์มาเยี่ยม แม่เป็นห่วงเรานะรู้ไหม ลิปดา"
เธอแกล้งหลับไม่ฟังน้าสาว
"ถ้าหลับแล้ว น้าจะไม่กวนแล้วล่ะ พักผ่อนมากๆนะ"
ลำเพยพรรณลุกออกจากห้องไป วิลิปดาก็แอบนอนร้องไห้คนเดียว
คตกริชหิ้วถุงหลายถุงกลับมาที่บ้านเช่า เจอแฟรงค์นอนเล่นโทรศัพท์สบายใจอยู่ในบ้าน
"อ้าวเฮ้ย กลับมาแล้วเหรอวะ แม่เป็นไงมั่ง"
"จัดการเรียบร้อย ตอนนี้อยู่บ้านแล้ว"
"ไหนบอกไม่ค่อยมีเงิน แล้วเอาที่ไหนประกันตัวแม่วะ"
"กูมีทางของกูแล้วกัน"
"แหนะ มีความลับ วิธีไหนวะเนี่ย ไม่บอกเพื่อนฝูง ร้ายเว้ยไอ้กริชเดี๋ยวนี้"
"ไม่ใช่วิธีผิดกฎหมายอะไรแล้วกัน"
"เออๆ ป้าแกออกมาได้ก็ดีแล้ว อย่าให้แกกลับเข้าไปอีกล่ะ"
"อือ ก็หวังว่าแม่จะเข็ดซะที"
"กลัวแกจะติดใจหาเรื่องเข้าไปนอนมุ้งสายบัวเล่นอีกน่ะสิ ระวังไว้แล้วกัน"
แฟรงค์หันไปสนใจโทรศัพท์ต่อ คตกริชนึกแล้วก็ไม่สบายใจ
ในห้องนอน เขาวางถุงที่หิ้วมาลงบนเตียง แล้วหยิบเสื้อเมื่อคืนที่โดนฝนจากในถุงออกมา
เขาชะงัก นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับลำเพาภา
ขณะที่เขากำลังสับสน หน้าของวิลิปดาก็แว่บเข้ามา
คตกริชยิ้มกับตัวเองเหมือนเคลิ้มไป แต่แล้วก็ได้สติ
"ผู้หญิงคนนั้น…แปลก…เขาเกี่ยวอะไรด้วย แล้วจะนึกถึงเขาทำไม"
เขาสะบัดหัวไล่ความคิดออกไป แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมากดหาใครบางคน
บ่ายต่อเนื่อง ลำเพาภากลับเข้ามาที่บริษัทอย่างอารมณ์ดี พิมพ์สนมเห็นก็ยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะคุณเพา รับกาแฟหรือชาดีคะ"
"ไม่ละ ฉันทานมาแล้ว ขอน้ำเปล่าก็พอ"
"วันนี้คุณเพาไม่เข้าตอนเช้า คนถามกันใหญ่เลยค่ะ"
เธอขำๆ
"แปลกใจเหรอ ฉันไม่อยู่พวกเธอจะได้พักกันบ้างไง"
"แหม เจ้านายขยันขนาดนี้ ลูกน้องจะแอบขี้เกียจลงเหรอคะ"
"ว่าฉันบ้างานล่ะสิ ถึงจะไม่เข้าแต่มีงานมาให้เธอทำอื้อเลย ไหวรึเปล่า"
"ไหวสิคะคุณเพา จัดมาเลยค่ะ" พิมพ์สนมยิ้มประจบ
"เดี๋ยวเธอช่วยติดต่อทนายวีรชัยให้เตรียมเอกสารการซื้อขายผับที่ฉันคุยไว้กับคุณเชิดศักดิ์ทีนะ"
พิมพ์สนมแปลกใจ
"ผับ เหรอคะ คุณเพา"
"ฉันจะปรับปรุงผับนั่นล่ะ เธอติดต่อให้ด่วนเลยนะ แล้วนัดให้เขาเข้ามาคุยเร็วที่สุด"
"ได้ค่ะ"
เสียงมือถือดังขึ้น ลำเพาภาดูหน้าจออย่างดีใจ
"ดีจ้ะ ได้ความยังไงมารายงานฉันทันที"
ลำเพาภารีบเข้าห้องไปแล้วปิดประตู
"ฮัลโหล...ว่าไงจ๊ะกริช"
พิมพ์สนมมองตามแปลกใจ จะเงี่ยหูฟัง แต่ได้ยินไม่ค่อยชัด
เธอรีบเข้ามาในห้อง สีหน้าปลาบปลื้มดีใจ
"ว่าไงจ๊ะกริช"
คตกริชถือเสื้อตัวเดิมอยู่ในมือ
"ผมโทร.มาขอบคุณคุณเพาอีกครั้ง ที่ช่วยคุณแม่ผมน่ะครับ"
ลำเพาภายิ้ม
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันยินดีช่วยเธออยู่แล้ว"
"คุณเพาพูดแบบนี้อีกแล้ว ผมเกรงใจแย่"
"ฉันกับเธอไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วนะ เลิกเกรงใจฉันซะที"
"โอเคครับ วันนี้ผมยอมก็ได้ แต่วันหลังผมจะตอบแทนคุณเพาบ้าง"
"โธ่ ไม่ต้องหรอก แค่นี้ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ"
"ครับ แล้วเจอกัน"
คตกริชวางสายไป ลำเพาภายิ้มปลื้มมีความสุข
อ่านต่อตอนที่ 6
