ผัวชั่วคราว ตอนที่ 2

ผัวชั่วคราว ตอนที่ 2

คตกริชออกมาที่หน้าหมู่บ้านของลำเพาภาเพื่อเรียกแท็กซี่ เสียงมือถือดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมารับสาย

"ว่าไงจ๊ะอุ๋ย"
อุ๋ยหลบออกมาโทรศัพท์ที่หน้าบ้านอำไพ ท่าทางร้อนใจ
"พี่กริชรีบกลับมาดูแม่พี่เร็ว"
"มีเรื่องอะไรเหรอ"
"มีคนจะมาพังบ้านแม่พี่แล้ว มันขู่จะฆ่าแม่พี่ด้วย"
คตกริชตกใจมาก
"แม่!"

ลำเพยพรรณกับวิลิปดากลับเข้ามาในบ้าน วิลิปดาไม่ได้ดีใจกับรางวัลอย่างที่ควรจะเป็น
"ถ้าเขารู้ต้องดีใจมากแน่ๆ น้าว่าเราควรจะโทร.บอกซะหน่อยนะ" ลำเพยพรรณว่า
วิลิปดาตัดบท
"มันดึกแล้วค่ะน้าพรรณ เขาอาจจะหลับแล้ว ไว้พรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ"
"งั้นส่งข้อความไปบอกก็ได้"
"น้าพรรณคะ เขาก็รู้ว่าลิปดาได้เสนอชื่อรับรางวัล แต่ไม่เห็นเขาโทร.มาถามผลหรืออะไรสักคำ"
"เขาอาจจะกำลังรอเราโทร.ไปก็ได้"
"น้าพรรณอย่าหลอกให้หนูมีความหวังอีกเลยค่ะ ขอโทษนะคะน้าพรรณ ลิปดาง่วงแล้ว ขอตัวก่อนค่ะ"
วิลิปดาเดินขึ้นห้องไป ลำเพยพรรณมองตาม อย่างไม่สบายใจ

วิลิปดาเข้ามาในห้อง หยิบมือถือขึ้นมาดู ไม่มีเบอร์ของคนที่รอคอยโทร.มา เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ถอนใจอย่างน้อยใจ

อำไพโวยวาย เข้าไปกันชายฉกรรจ์ 3 คนที่กำลังค้นข้าวของในบ้านจนกระจุยกระจาย
"โว้ย...อย่านะ พอแล้ว บ้านฉันพังหมดแล้ว"
ชายฉกรรจ์ไม่ฟัง หยิบข้าวของที่พอจะมีราคาติดมือไปด้วย จำพวก เครื่องเล่นดีวีดี อำไพเข้ามาแย่ง
"อย่าเอาของฉันไป"
ชาย 1บอก
"หลีกไป"
ชายฉกรรจ์ผลักอำไพจนล้ม อุ๋ยเข้ามาประคองไว้
"เป็นอะไรหรือเปล่าป้าไพ"
"ดูสิดู มันเอาของฉันไปหมดเลย ไอ้พวกหน้าเลือด กูบอกพวกมึงแล้วว่า จะหาเงินมาคืน มึงรอหน่อยไม่ได้หรือไงวะ"
ชาย 2 บอก
"ป้าผัดวันประกันพรุ่งมาหลายครั้งแล้ว ฉันรู้นะว่าป้ายังไปเล่นไพ่เสียมาอีก"
"ก็กูไปเล่นหาเงินมาใช้พวกมึงนี่แหละ ไอ้พวกใจร้าย ใจโหด"
ชาย 1 จะยกของออกไปอีก คตกริชเข้ามาขวางไว้
"เดี๋ยวก่อน"
"กริช ช่วยแม่ด้วย"
ชาย 1บอก
"มึงหลีกไป ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
"อย่าให้มันเอาของแม่ไปกริช"
คตกริชบอกกับชายฉกรรจ์
"เอาคืนมา ไม่งั้นกูเรียกตำรวจ"
เขาเข้าไปขวาง แต่ถูกชาย 3 เข้ามาคว้าตัวไว้ โดนแผลพอดี โจรชกเขาเปรี้ยงจนกระเด็นไป
"แอร๊ย...พี่กริช" อุ๋ยร้อง
"กริช!"
เขาจะสู้ แต่ถูกชาย 2 กับชาย 3 จับตัวไว้ ชาย 1 เข้ามาซ้อมจนลงไปกองกับพื้น อำไพรีบเข้าไปขวาง
"พอแล้ว อย่าทำอะไรลูกฉันเลย เดี๋ยวฉันจะหาเงินมาคืนให้ ฉันขอร้องละ"
"ฉันไม่เชื่อป้าแล้ว"
ชาย 1 ทำท่าจะหยิบข้าวของอีก คตกริชตะโกนบอก
"กูจะหาเงินมาคืนให้พวกมึงเอง แม่กูติดหนี้เท่าไร"
ชาย 1บอก
"ทั้งต้นทั้งดอกเจ็ดหมื่น"
เขาหน้าเครียด แต่แล้วก็พยักหน้ารับ
"ได้ กูจะหาเงินมาคืน พวกมึงรีบไปออกจากบ้านกูเดี๋ยวนี้"
ชาย 1บอก
"ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่คืน เจอหนักกว่านี้แน่ แม้แต่บ้านก็จะไม่เหลือ"
ชายฉกรรจ์ทั้งสามออกไป อำไพกับอุ๋ยรีบเข้ามาดูคตกริช
"กริช"
"พี่กริชเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม"

คตกริชนอนเจ็บระบมอยู่บนพื้น

ภายในห้องนอน บนคอนโดซินดี้ เธอนอนหันข้างเอามือเท้าศีรษะตัวเองไว้ แล้วมองไปที่ใครบางคนด้วยสายตาเร่าร้อนเต็มไปด้วยความปรารถนา

อธิปถืออ่างน้ำควันกรุ่นใบหนึ่งเข้ามาวางไว้ปลายเตียง แล้วประคองซินดี้ลงมา เธอสูดกลิ่นอย่างรู้สึกชื่นใจ
"หอมจัง น้ำมันหอมกลิ่นซีตรัสกับคาโมมายด์"
"ใช่ครับ"
"ธิปรู้ใจฉันที่สุดเลย"
"คุณซินดี้ก็น่ารักใจดีกับผมมากที่สุด"
อธิปจับเท้าของซินดี้มาล้างในอ่างน้ำแล้วนวดให้ด้วย ซินดี้หลับตารู้สึกผ่อนคลายที่มีคนปรนนิบัติ
"เป็นยังไงครับ"
"รู้สึกสบายมาก"
เธอมองอธิปที่กำลังล้างเท้าเธออย่างหวานซึ้ง แล้วก้มลงไปประคองเขาขึ้นมา ทั้งสองสบตากันอย่างเร่าร้อน ซินดี้ประคองใบหน้าของอธิปมาจูบ อธิปดันซินดี้ล้มลงไปบนเตียง
อ่างน้ำบนพื้นยังมีควันกรุ่นอยู่

ในบ้านอำไพ อุ๋ยช่วยคตกริชทำแผลที่หน้า เขาเจ็บแผลจนต้องเบือนหน้าหนี อำไพเห็นแล้วเจ็บแทน
"เบาๆหน่อยอุ๋ย เบาๆ"
"พี่กริชไม่น่าไปสู้พวกมันเลย เจ็บตัวเปล่าๆ ไอ้พวกนี้มันโหดจะตาย"
"ไม่สู้มันก็ยิ่งได้ใจน่ะสิ"
"หวังว่าคืนนี้พวกมันคงไม่กลับมาอีกนะ" อำไพว่า
"ไม่ต้องกลัวหรอกแม่ คืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน แต่ถามหน่อยเถอะ ทำไมแม่ถึงเป็นหนี้เขา เงินที่ฉันให้ทุกเดือนไม่พอเหรอ"
อำไพมองหน้าอุ๋ยเป็นเชิงถามว่าจะตอบลูกชายอย่างไรดี อุ๋ยบุ้ยปากทำไม่รู้ไม่ชี้ด้วย อำไพตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
"แม่เอาไปลงทุนเอาผลไม้มาขาย แต่มันขายไม่ดีเลยขาดทุน"
เขาไม่ค่อยเชื่อแม่นัก
"จริงเหรอแม่"
อำไพเนียนทำหน้าจะร้องไห้
"จริงสิ ไม่เชื่อถามนังอุ๋ยเลย แม่อยากหารายได้เพิ่มมาช่วยเอ็ง พอขาดทุนแม่ก็ไปกู้เงินซื้อของซื้อหม้อทำก๋วยเตี๋ยว กะจะขายก๋วยเตี๋ยวล้างหนี้แต่มันก็เจ๊งอีก"
"แล้วไหนอุปกรณ์ทำก๋วยเตี๋ยว"
อำไพหลุกหลิก
"ไอ้พวกเจ้าหนี้มันยึดไปหมดแล้ว ดอกเบี้ยมันมหาโหด แม่ไม่เหลืออะไรเลย ฮือๆ"
"ไม่ใช่ว่าแม่เล่นไพ่จนหมดตัวเหรอ"
อำไพชะงักกึก เปลี่ยนจากร้องไห้เป็นโกรธขึ้นมาทันที
"อะไรวะไอ้กริช ทำไมเอ็งไม่เชื่อแม่เลย"
"แม่ยอมรับซะทีเถอะ ถึงฉันจะไม่ได้อยู่บ้าน แต่ฉันรู้นะว่าแม่ทำอะไรบ้าง"
"นังอุ๋ย"
อำไพมองหน้าอุ๋ยตาขวาง อุ๋ยทำหน้าไม่รู้เรื่อง
"นี่เอ็งรายงานไอ้กริชมันทุกอย่างเลยเหรอ"
"ก็พี่กริชฝากฉันช่วยดูแลป้า แต่ป้าก็ไม่เคยเชื่อฟังฉันเลย"
"เอ็งนี่มัน"
อำไพเงื้อมือจะตีอุ๋ย กริชเข้าไปขวาง
"อย่าไปว่าคนอื่นเลยแม่ อุ๋ยมันหวังดี ถ้าแม่เลิกเล่นไพ่เล่นหวยก็ไม่เป็นหนี้แบบนี้หรอก"
"แม่จะเลิกแล้วกริช แม่สัญญาว่าจะไม่ยืมเงินใครอีกแล้ว กริชช่วยแม่หาเงินมา
ใช้หนี้ด้วยนะ ไม่งั้นมันเอาแม่ตายแน่ กริชช่วยแม่ด้วย"
อำไพบีบน้ำตาร้องไห้ออกมาอีก คตกริชหน้าเครียด

คตกริชเข้ามาในห้อง ถอดเสื้อออกจะอาบน้ำ พอเห็นผ้าของลำเพาภาที่พันแผลอยู่ก็ดึงออกมา
เขามองผ้าผืนนั้น นึกถึงเจ้าของผ้าขึ้นมาอย่างรู้สึกแปลกๆในใจ

วันรุ่งขึ้น ตอนกลางวัน ลำเพาภางัวเงียตื่นขึ้นมา นิ่วหน้าอย่างรู้สึกมึนหัวเพราะแฮงก์ เธอทบทวนความจำเมื่อคืน ...

เธอเอนหลังลงกับเบาะอย่างเหนื่อยล้าและเมา คตกริชเห็นท่าไม่ดี จึงถามอย่างเป็นห่วง
"ขับรถไหวไหมครับ"
เธอพยักหน้า
"ไหว"
แต่พอเธอเขม้นมองไปข้างหน้า สีหน้าเธอก็เริ่มไม่แน่ใจ ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่
"ผมว่า...ให้ผมขับไปส่งคุณดีกว่านะครับ"

ลำเพาภานึกอะไรได้ มองหามือถือ ควานหามือถือในกระเป๋า แล้วหยิบขึ้นมาไล่ดูเบอร์ที่ค้างอยู่ จนเจอเบอร์ของคตกริชที่เธอยังไม่ได้บันทึกไว้

เธอรีบบันทึกชื่อของเขาไว้ทันที
 
อ่านต่อหน้า 2

ผัวชั่วคราว ตอนที่ 2 (ต่อ)

แล้วเธอก็คิดถึงอีกเสี้ยวหนึ่ง ที่บาร์โฮสต์ ลำเพาภานึกอะไรได้ หยิบกระเป๋ามาควานหาอะไรบางอย่าง

"มือถือฉันหายไปไหนนะ"
คตกริชช่วยมองหา
"ลืมไว้ที่รถหรือเปล่าครับ"
"ไม่ใช่ ตอนฉันเข้ามายังใช้โทร.อยู่เลย"
"งั้นใช้มือถือผมโทร.เข้าก็ได้ครับ ผมทำอย่างนี้บ่อยเวลาหามือถือตัวเองไม่เจอ"
เขาหยิบมือถือในสูทส่งให้ลำเพาภา เธอมองอย่างลังเลเล็กน้อย
"โทร.เสร็จแล้วผมจะลบเบอร์ของคุณทันทีครับ"

เธอมองเบอร์ของเขาในมือถือแล้วพึมพำกับตัวเอง
"เขาจะลบเบอร์ทิ้งหรือยังนะ"
ลำเพาภาครุ่นคิด

ในบ้านอำไพ เวลาสาย คตกริชกลัดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเสร็จ อำไพตามมากำชับ
"รีบหาเงินมาช่วยแม่ด้วยนะกริช ไม่งั้นแม่ตายแน่"
"จ้ะแม่ แล้วอย่าไปสร้างหนี้ใหม่อีกล่ะ"
"ไม่แล้ว รับรองว่าไม่สร้างอีก แม่จะหาอะไรทำให้มีรายได้เพิ่มด้วย"
คตกริชเตรียมจะสวมรองเท้าออกจากบ้าน
"เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวจ้ะพี่กริช"
เขาชะงัก มองไป เห็นอุ๋ยซึ่งนุ่งเสื้อกล้ามรัดรูป กางเกงขาสั้นกุดเดินส่ายสะโพกเข้ามา พร้อมกับปิ่นโต
"พี่กริชจ๋า อย่าเพิ่งไปจ้ะ"
"มีอะไรเหรออุ๋ย"
อุ๋ยชม้อยชม้าย
"ฉันเอากับข้าวที่บ้านมาให้ พี่กินก่อนสิ"
"ขอบใจนะ แต่เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปบริษัทก่อน"
"แล้วพี่ไม่ต้องกินเหรอ"
"ไปกินแถวนั้นก็ได้ พี่ไปก่อนนะ ... ฉันไปก่อนละแม่"
เขาออกไป อุ๋ยมองตามอย่างเสียดาย อำไพไปดึงปิ่นโตมา
"มา...ข้ากินเองก็ได้ แม่กินก็เหมือนลูกกินนั่นแหละ กำลังหิวพอดี"
"งั้นป้ากินไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา"
อุ๋ยรีบตามคตกริชไป อำไพมองตามแต่ไม่สนใจ

ทางเดินในสลัม อุ๋ยวิ่งตามมา
"พี่กริช รอเดี๋ยวสิจ๊ะ"
อุ๋ยตามมาทันเกาะแขนคตกริชไว้
"พี่จะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้ตั้งเยอะขนาดนี้"
เขาถอนใจ
"พี่จะไปขอเบิกค่าจ้างล่วงหน้า"
"มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมพี่ไม่บอกความจริงกับแม่พี่ไป แกจะได้ใช้เงินน้อยๆหน่อย"
"เดี๋ยวแกก็บ่นยาวอีก ที่พี่ย้ายไปเช่าบ้านอยู่ก็เพราะไม่อยากให้แม่รู้ว่าทำงานอะไรด้วย"
"ป้าแกเลยคิดว่าพี่ทำงานเงินเดือนหลายหมื่น มีเงินให้ถลุงเล่นน่ะสิ"
"เอาเถอะ ไว้พี่จะหางานพิเศษทำตอนกลางวันด้วย เพราะปีนี้จะจบแล้ว ไม่ค่อยมีเรียน พี่ว่าแม่เจอแบบเมื่อวานก็คงจะเข็ดไปอีกนาน"
"จะเข็ดจริงเร้อ ฉันว่าจะเล่นหนักขึ้น จะได้ถอนทุนคืน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะพี่"
เขาหนักใจ
"พี่จะหาทางใช้หนี้ก้อนนี้ก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที อุ๋ยช่วยดูแม่ให้พี่ด้วยก็แล้วกัน"
อุ๋ยเกาะแขนซบกริช
"ไม่ต้องห่วงนะพี่กริช ฉันดูแลแม่พี่อย่างดีเลย"
"ขอบใจมากนะ พี่ไปละ"
เขาผละจากอุ๋ยเดินออกไป อุ๋ยมองตามอย่างเพ้อๆในความหล่อ

วิลิปดาลงมาจากชั้นบนอย่างรีบร้อน ลำเพยพรรณมองแปลกใจ
"หนูไปก่อนนะคะน้าพรรณ"
"ไม่กินข้าวก่อนเหรอ"
"วันนี้ตื่นสายไปหน่อยค่ะ เดี๋ยวจะไปกินแถวออฟฟิศ ขอโทษด้วยนะคะ"
"ตื่นเต้นกับรางวัลจนนอนไม่หลับล่ะสิ"
วิลิปดาหน้าหมองไปนิดหนึ่ง แล้วฝืนยิ้มออกมา
"ค่ะ ไปก่อนนะคะ"

วิลิปดายกมือไหว้ ก่อนจะรีบออกไป

ลำเพาภาอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินเข้ามาที่ห้องอาหารในบ้าน ลิลลี่กำลังจัดโต๊ะอยู่เข้ามาถาม

"ตื่นแล้วเหรอคะคุณเพา ลี่ทำข้าวต้มปลาไว้ คุณเพาทานสักหน่อยไหมคะ"
"ฉันยังไม่ค่อยหิว รู้สึกเวียนหัว"
"รับยาไหมคะ"
"ก็ดีเหมือนกัน"
ลิลลี่เปิดตู้หายาให้ ลำเพาภาตัดสินใจถาม
"เมื่อคืนมีคนมาส่งฉันเหรอ"
"ใช่ค่ะคุณเพา คนที่ชื่อคุณกริช หล่อเท่อย่างกับคุณชายในละครแน่ะค่ะ ท่าทางเป็นห่วงคุณเพามากด้วย ตอนแรกลี่นึกว่าเป็นแฟนใหม่คุณเพาซะอีก"
ลิลลี่ทำท่าฝันๆ แต่พอลืมตาขึ้นมาก็ชะงักกึก หน้าเจื่อน เมื่อเห็นเจ้านายมองค้อน เธอรีบเทน้ำใส่แก้วยื่นให้ลำเพาภาพร้อมกับยา
"นี่ค่ะยา"
ลำเพาภารับยาไปกินแล้วดื่มน้ำตาม
"ลี่ไปเตรียมข้าวต้มก่อนนะคะ"
ลำเพาภาพยักหน้า สักพักก็หยิบมือถือมาดูอีก กดหน้าจอเป็นชื่อคตกริช แล้วก็วางมือถือลง
เสียงมือถือดังขึ้น ลำเพาภายิ้มอย่างดีใจ รีบหยิบมือถือมาดู แต่ ... ผิดหวัง ไม่ใช่คตกริช
"สวัสดีค่า พี่มลเหรอคะ"
วิมล นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่น
"น้องเพาจ๋า เป็นยังไงบ้างจ๊ะ เมื่อคืนขับรถกลับบ้านปลอดภัยดีนะ"
"ปลอดภัยดีค่ะพี่มล ขอบคุณที่เป็นห่วง"
"งั้นพี่ก็สบายใจ หวังว่าน้องคงสนุกกับงานนะจ๊ะ"
"สนุกมากค่ะ"
"เฮ้อ...ค่อยโล่งอกหน่อย พี่ก็กลัวคุณน้องจะไม่ชอบ ถ้ามีอะไรไม่พอใจก็บอกได้นะจ๊ะ"
"น้องชอบทุกอย่างเลยค่ะ ขอบคุณพี่มลมาก"
"จ้ะ พักผ่อนให้เต็มที่นะ สวัสดีจ้ะ"
"เดี๋ยวค่ะพี่มล"
"ว่าไงจ๊ะ"
"เอ่อ..เมื่อคืนพี่มลกลับกี่โมงคะ"
"อ๋อ...พอคุณน้องไปพี่ก็เคลียร์สถานที่อีกหน่อยก่อนกลับจ้ะ"
"เหนื่อยแย่เลยนะคะ เดี๋ยวคืนนี้ก็ต้องเปิดบาร์อีก"
"ไม่เป็นไร คุณพี่สบายมาก เมื่อคืนก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย สนุกมากด้วยซ้ำ คุณน้องไม่ต้องห่วงนะคะ สำหรับคุณน้องทุกอย่างต้องพิเศษที่สุด"
"ขอบคุณค่ะ เมื่อคืนเป็นคืนที่พิเศษสำหรับเพาจริงๆ"
ลำเพาภายิ้มกับตัวเอง

วิลิปดาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาที่หน้าลิฟท์ในบริษัทโฆษณาซึ่งกำลังจะปิดลง เธอกดเรียกแต่ไม่ทัน เธอถอนใจอย่างเหนื่อยๆ
แล้วประตูลิฟท์ก็เปิดออก วิลิปดาดีใจ พอประตูลิฟท์เปิด ก็เห็น "พีระนันท์" ยืนอยู่ในลิฟท์ที่ค่อนข้างแออัด เขาเป็นคนกดเปิดให้
"ขอบคุณค่ะ"
พีระนันท์ยิ้มให้อย่างอบอุ่น วิลิปดาจะเข้าไป เขาขยับให้เธอเข้าไปยืน

วิลิปดายืนอยู่ในลิฟท์อย่างรู้สึกอึดอัด แต่พอเงยหน้าก็เห็นพีระนันท์มองมาที่เธอ เขาขยับที่ให้อีก แล้วยิ้มให้ เธอยิ้มบางๆ กลับไปและพยักหน้าขอบคุณ
ลิฟท์เปิดออก เธอรีบออกไป

วิลิปดาวิ่งมาถึงหน้าบริษัทฯ เอาบัตรสแกนที่หน้าประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ความรีบร้อนตอนผลักประตู ทำให้หัวเธอเกือบชนประตูที่กำลังปิดกลับมา แต่มือของพีระนันท์เข้ามาดันไว้ก่อน ทำให้วิลิปดาไม่ถูกประตูชน
"อุ๊ย...ขอบคุณค่ะ"
เธอมองอย่างแปลกใจ
"คุณ... เจอกันอีกแล้วนะคะ"
"นั่นสิครับ บังเอิญจัง"
"มาติดต่องานเหรอคะ"
พีระนันท์ยิ้มให้

ปุ่น อาร์ตไดเร็กเตอร์ แต่งตัวติสท์ๆ เท่ๆ ลุกขึ้นยืนตบมือ พร้อมกับเพื่อนร่วมงานทั้งห้องให้วิลิปดา กลุ่มเพื่อนในบริษัทฯ อาทิ ออม ตุ้ย โจ้
"เก่งมากลิปดา น้องทำให้บริษัทเล็กๆ อย่างเรามีชื่อเสียงขึ้นมาในชั่วเวลาข้ามคืน ไม่มีใครคิดว่า ก็อปปี้ไรเตอร์ของบริษัทเราจะสามารถชนะคู่แข่งจากบริษัทใหญ่ๆ มาได้"
"ขอบคุณค่ะพี่ปุ่น แต่ลิปดาไม่ได้เก่งคนเดียวหรอกค่ะ ถ้าไม่ได้พี่ๆ เพื่อนๆ ช่วยรางวัลนี้เป็นของทีมเราทุกคนค่ะ"
แป๋ม เจ้าของบริษัทบอก
"แหม...ถล่มตัวอีกตามเคย"
"คนเก่งก็ถล่มตัวทั้งนั้นแหละ หลังจากนี้ พวกเราคงมีงานอีกเยอะ แต่ไม่ต้องห่วง เราจะมีกำลังที่แข็งแรงเข้ามาเสริมทีมอีกคนด้วย ขอต้อนรับพีระนันท์ แอ็กเคานต์ไดเรกเตอร์คนใหม่ที่จะมาดูแลฝ่ายบริหารลูกค้าของเราครับ" ปุ่นว่า
ทุกคนตบมือให้พีระนันท์
"ขอบคุณครับ เรียกผมพีก็ได้ครับ ถ้ามีอะไรช่วยแนะนำด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะๆ คุณพี แป๋มชอบให้คำแนะนำพนักงานใหม่ๆ อยู่แล้ว มีอะไรถามแป๋มได้เลยนะคะ"
คนอื่นส่งเสียงโห่ แป๋มทำท่ามั่นๆ ไม่ยี่หระ
"เย็นนี้เราไปเลี้ยงควบ 2 งานเลย ทั้งงานฉลองให้ลิปดา กับงานเลี้ยงต้อนรับผู้จัดการหนุ่มโสดคนใหม่ด้วย"

ทุกคนเฮขึ้นมาอย่างชอบใจ พีระนันท์มองสบตา วิลิปดายิ้มกลับให้อย่างเป็นมิตร
 
อ่านต่อหน้า 3 / 17.00 น.

ผัวชั่วคราว ตอนที่ 2 (ต่อ)

ผ่านเวลามา วิลิปดากลับมาที่โต๊ะทำงานหลังจากเลิกประชุม แป๋มเดินตามมากรี๊ด

"แอร๊ย....ลิปดา ๆ"
"อะไรกันจ๊ะแป๋ม"
"ก็เอดีคนใหม่น่ะ...ล้อหล่อ เป๊กฉันเลย ขาวตี๋สไตล์เกาหลี ดูมาดนุ่มอบอุ่น น่ารัก แถมยังโสด สดใส ไร้ที่ติไปหมด โอ๊ย...อยากละลายเข้าไปอยู่ในหัวใจของเขา"
แป๋มทำท่าเพ้อๆ ฝันๆ
"เป็นเอามากแฮะ"
"เป็นมากแน่ๆ หลังจากนี้ฉันคงอยากมาทำงานทุกวันแล้ว"
วิลิปดามองแป๋ม ยิ้มขำๆ

ในห้างสรรพสินค้าหรู วันเดียวกัน ซินดี้ ม่ายสาวรุ่นใหญ่ควงแขนอธิปเหมือนเป็นคู่รัก เดินช็อปปิ้งอย่างมีความสุข โดยอธิปช่วยถือถุง เธอชี้ชวนอธิปเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ จนอธิปหิ้วถุงเต็มสองมือ
"ไหวหรือเปล่าจ๊ะธิป"
"ไหวสิครับ แรงผมยังเหลืออีกเยอะ แค่นี้จิ๊บๆ"
"แล้วคืนนี้ล่ะ"
"จะรอถึงคืนนี้เลยเหรอครับ"
ซินดี้หยิกแก้มอธิปอย่างเอ็นดู แล้วเดินนำหน้าไป อธิปรีบตาม

อธิปมองนาฬิกาหรูในร้านอย่างสนใจ ซินดี้เลยถาม
"อยากได้เหรอ"
"อ๋อ...ไม่หรอกครับ แค่เห็นมันสวยดี"
"เข้าไปดูกัน"
ซินดี้ดึงอธิปเข้าไปในร้าน
"เข้ามาซี่"
ซินดี้ชี้ชวนอธิปมองไปยังนาฬิการอบตัว ที่ละลานตาไปหมด
"เรือนนั้นก็สวยดีนะ"
"ครับ สวยมาก"
ซินดี้บบอกกับพนักงานขาย
"ขอดูหน่อยจ้ะ"
พนักงานขายเข้ามาบริการหยิบนาฬิกาออกมาให้ดู
"เรือนนี้หน้าปัดมุก กรอบทองคำขาว ฝังเพชร 10 เม็ดนะครับ"
"เท่าไรจ๊ะ"
"หนึ่งแสนสี่หมื่นครับ"
"ไม่แพงนี่ แล้วเรือนนั้นล่ะ"
"อันนี้เป็นสองกษัตริย์ หน้าคอมทอง ฝังเพชร 11 เม็ดครับ"
"เท่าไรจ๊ะ"
"สองแสนห้าครับ"
อธิปแอบตาลุกวาว ซินดี้หยิบมาดูอย่างสนใจ แล้วดึงมือเขามาลองสวม เขามองลุ้นๆ

ภายในบ้าน ลำเพาภาออกกำลังกายฝึกโยคะ2-3ท่า หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อ แล้วหยิบมือถือมาดู หน้าจอยังไม่มีใครโทรมา ลำเพาภากดไล่เบอร์ของใครต่อใครในวันนี้ไปจนเจอเบอร์ของคตกริชอีกครั้ง
เธอครุ่นคิดตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนตัดสินใจ

อธิปผิวปากอย่างอารมณ์ดีเข้ามาในบ้านเช่าของคตกริช แต่พอเห็นอะไรบางอย่างก็ชะงัก
"ไอ้แฟรงค์ยังไม่กลับเหรอวะ"
คตกริชนั่งอ่านหนังสือเครียดอยู่คนเดียว
"ยังไม่เห็นเลย"
"สงสัยโดนเหมาทั้งวัน มันกำลังมาแรง ... เฮ้ย...หน้ามึงไปโดนอะไรมาวะ"
"เปล่า มอเตอร์ไซค์ล้มน่ะ"
"โธ่...กูก็นึกว่ามึงไปเจอแขกซาดิสม์"
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ขาย"
"จะอุดมคติไปถึงไหนวะ มึงดูนี่" อธิปโชว์นาฬิกาที่ข้อมือ "นอกจากคุณซินดี้จะทิปหนักแล้ว ยังสปอร์ตอีกโว้ย"
เขามองดูนาฬิกาของอธิปอย่างเฉยเมย ไม่ได้ตื่นเต้น แต่ก็ยินดีกับเพื่อน
"มึงนี่โคตรเสน่ห์แรง"
"มึงก็ไม่เบาเหมือนกัน คุณซินดี้ก็อยากได้มึงน่ะโว้ย แต่มึงเล่นตัวเองช่วยไม่ได้ เวลาของเรามีน้อย เรื่องอะไรจะปล่อยให้แห้งเหี่ยวไปเปล่าๆวะ ดูอย่างพี่โอมสิ เจ๊บอนนี่ดันยังไงก็ขายไม่ออกแล้ว"
"กูทำใจไม่ได้"
"ไม่เห็นต้องทำใจเลย หลับตาทำๆ ไปเดี๋ยวก็ได้เงินแล้ว ตอนนี้มึงยังสดอยู่ ลองดูไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน รับรองสาวน้อยสาวใหญ่รอคิวเพียบ"
"ถ้ากูเจอผู้หญิงดีๆ ที่กูรักเขา เขาคงรับไม่ได้ถ้ารู้ความจริง แล้วกูก็คงทำใจไม่ได้ที่ต้องไปหลอกเขา"
"เฮ้ย...มึงนี่โคตรคิดมาก เดี๋ยวนี้มีเงินซะอย่าง ไปฆ่าคนตายมาเขายังรับได้เลยว่ะ แต่ตามใจมึงนะ ถ้าฝืนใจก็ไม่ต้องทำ แต่กูสนุกว่ะ ยิ่งเจอลูกค้าใจป้ำขนาดนี้ กูยอม" อธิปพูดพลางชูถุงของกินที่หิ้วมา "เอ้านี่ขนมจากโรงแรม ซื้อมาฝากกินตามสบายเลย เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน"

อธิปวางถุงขนมไว้ที่โต๊ะ แล้วเข้าห้องไปอย่างมีความสุข เขามองแล้วถอนใจ

ลำเพาภานั่งแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด ย้อนวัยกว่าปกติ เธอมองซ้ายมองขวาพิจารณาอย่างไม่มั่นใจนัก ก่อนจะเลือกหยิบน้ำหอมสีหวานมาฉีดจนจรุงไปทั้งร่าง
 
เธอลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือที่เตรียมไว้ พอผ่านกระจกอีกครั้งก็หยุดกึก มองตัวเอง เธอวางกระเป๋าลง แล้วปล่อยผมที่มัดไว้อย่างเรียบร้อยให้ยาวสยายดูเซ็กซี่ สะบัดผมไปมาและหยิบหวีมาปัดผมหน้าม้าให้ดูสาวขึ้น
เธอหยิบลิปสติกที่มีเฉดสีแดงชมพูมากที่สุดมาเติมปาก แล้วดึงคอเสื้อลงมาเปิดให้เห็นช่วงไหล่พลางมองดูตัวเองในกระจก ยิ้มตาเป็นประกายกับตัวเอง มั่นใจมากขึ้น

เวลากลางคืน ลำเพาภาสวมแว่นดำปิดบังใบหน้า ขับรถมาจอดหน้าบาร์โฮสต์ มองเข้าไปข้างในอย่างชั่งใจ ก่อนตัดสินใจลงจากรถ จะเดินเข้าไป แต่แล้วก็ชะงัก เมื่อเธอเห็นดิวที่ยืนรอต้อนรับลูกค้าอยู่ก็ไม่กล้าเข้าไป เธอกลับขึ้นไปนั่งในรถ ตั้งสมาธิกับความคิดตัวเอง
"ฉันมาทำอะไรที่นี่ เขาก็แค่เด็กเสิร์ฟคนนึงเท่านั้น"
เธอตัดสินใจสตาร์ทรถขับออกไป

เธฮขับรถออกมา แต่พอเห็นคตกริชขี่มอเตอร์ไซค์มา โดยมีโอมนั่งซ้อนท้ายมาด้วยก็รีบเลี้ยวเข้าไปอีกทางหนึ่ง เธอรีบจอดรถไว้ในมุมลับตาคนแล้วดับเครื่อง ก้มตัวลง เสียงมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดไม่ไกลนัก
" ขอบใจมากนะกริช" โอมบอก
เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแอบดู
"ไม่เป็นไรครับ พี่โอมอุตส่าห์เอารถไปคืนผมถึงที่บ้าน แถมยังเติมน้ำมันให้จนเต็มอีก ทีหลังไม่ต้องนะพี่ เก็บเงินไว้รักษาน้องลูกหนูดีกว่า"
"เอ็งนั่นแหละ เก็บเงินไปช่วยแม่เถอะ พี่ขอโทษที่ช่วยอะไรเอ็งไม่ได้"
"เดี๋ยวผมคุยกับเจ๊บอนนี่ ไม่น่ามีปัญหาหรอก"
เขาหันมา เกือบเห็นลำเพาภา เธอรีบก้มหลบ เขาเขม้นมองจะเดินเข้าไปดูเพราะคุ้นๆรถ
"รีบเข้าไปเถอะกริช เดี๋ยวสายโดนหักเงินอีก"
คตกริชพยักหน้า แล้วหันกลับ ทั้งสองเดินเข้าไปด้านหลังบาร์ด้วยกัน ลำเพาภาถอนใจโล่งอก มองตามอย่างตัดสินใจ

บอนนี่เข้ามาตรวจดูความเรียบร้อยของชายหนุ่มบาร์โฮสต์
"ผมยาวแล้วนะแม็ก ลูกค้าที่นี่ส่วนใหญ่ชอบเนี้ยบๆ ไม่ได้ชอบแบบหล่อเซอร์ พรุ่งนี้ไปตัดผมซะนะ"
"ครับผม"
คตกริชกับโอมเดินเข้ามา
"สองหน่อมาแล้ว เกือบสายแล้วนะเนี่ย แล้วอธิปกับแฟรงค์ล่ะ"
"คงมาดึกหน่อยครับ แฟรงค์เพิ่งกลับบ้านก่อนผมออกมาแป๊บเดียว"
"แหม...พอฮอตหน่อยละก็ ไม่กลัวโดนหักเงินเลยนะ"
"พวกมีขาประจำนี่ครับเจ๊ ไม่เหมือนผม" โอมบอก
"เอาน่า เดี๋ยวเจ๊จัดให้ วันนี้จะเชียร์ให้หนักๆ เลย เอ้า...รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"
"เจ๊บอนครับ ผมมีอะไรอยากคุยกับเจ๊หน่อย"
บอนนี่เลิกคิ้วอย่างสนใจ

ผ่านเวลาเล็กน้อย ที่หลังบาร์ บอนนี่ถึงกับส่ายหัวดิก
"โอ๊ย...ไม่ได้หรอกกริช ของเก่าก็ยังหักเงินเดือนใช้อยู่ ขืนให้เบิกล่วงหน้าอีก คุณมลเทศนาเจ๊ตายเลย"
คตกริชไหว้บอนนี่
"โธ่เจ๊บอนครับ ผมไหว้ละ ช่วยผมอีกสักครั้งเถอะครับ แม่ผมเดือดร้อนจริงๆ"
เขามองอย่างออดอ้อน บอนนี่แทบละลาย
"กริชจ๋า เจ๊อยากช่วยเธอนะ แต่คุณมลไม่ให้แน่ๆ เอางี้นะ ถ้าเธออยากได้เงิน เจ๊ว่า..."
"จะให้ผมขายใช่ไหมครับ"
"เพื่อความจำเป็นมันไม่ผิดหรอกกริช"
"แต่ผมรู้สึกผิดครับ ผมทำใจไม่ได้ถ้าไม่ได้มาจากใจ ขอโทษครับที่รบกวนเจ๊"
เขาเดินออกไป แทนที่บอนนี่จะโกรธกลับมองตามเข่นเขี้ยว
"มันต้องอย่างนี้สิ อุดมการณ์แรงกล้า ท้าทายนักเชียว"

ลำเพาภาถือถุงอะไรบางอย่างเดินเข้ามา ท่าทางลับๆล่อๆ ดิวเข้ามายกมือไหว้อย่างสุภาพ
"สวัสดีครับท่าน"
ลำเพาภายกมือไหว้ตอบ แล้วทำท่าจะเข้าไป แต่ดิวเข้ามากันไว้
"ขอโทษด้วยนะครับ ขอบัตรวีไอพีด้วยครับ"
"ฉันไม่มี"
"ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับ เรารับเฉพาะเมมเบอร์ที่มีบัตรวีไอพีเท่านั้น"
"งั้นไม่เป็นไรจ้ะ"
เธอตัดสินใจหันหลังกลับ
" มีอะไรเหรอดิว"
เสียงบอนนี่ดังถามเข้ามา เธอชะงัก ตัดสินใจว่าจะหันกลับไปหรือไม่ บอนนี่มองจากด้านหลัง ยังจำไม่ได้
"ขอโทษด้วยนะคะคุณขา ถ้าสนใจเป็นเมมเบอร์ช่วยทิ้งนามบัตรไว้ให้เราก่อนก็ได้ค่ะ"
เธอตัดสินใจหันกลับไป บอนนี่มองอย่างแปลกใจมาก

"โอ้ว"
 
อ่านต่อหน้า 4

ผัวชั่วคราว ตอนที่ 2 (ต่อ)

บอนนี่เดินนำลำเพาภาเข้ามา โดยช่วยหิ้วถุงที่ลำเพาภาถือมาด้วย

"เชิญค่ะ เชิญเลย"
"ฉันอยากได้โต๊ะที่เป็นส่วนตัวหน่อย"
"บอนนี่จัดให้ค่ะ"
บอนนี่นำเธอไปนั่งที่ลับตาคน แล้ววางถุงที่หิ้วมาลงข้างๆ
"คุณเพาอยากได้ใครมานั่งคุยเป็นเพื่อนไหมคะ"
เธอมองหาคตกริช
"ฉันอยากคุยกับ...พี่มล"
"ได้ค่ะ บอสต้องดีใจมากแน่ๆ"
บอนนี่รีบออกไป ลำเพาภามองไปรอบๆ

คตกริชมาที่เคาน์เตอร์บาร์ โอมเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
"ว่าไงวะกริช"
เขาส่ายหน้า
"เดี๋ยวผมหาทางอื่นเอง"
เขาถือถาดเครื่องดื่มออกไป โอมมองอย่างครุ่นคิด

คตกริชเดินมาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าคนอื่นๆ เธอเห็นเขาก็มองตามอย่างดีใจที่เห็น จะเรียกเขาแต่ไม่กล้า ลุ้นให้เขาหันมาเห็น เขาเดินผ่านเธอไป เธออ้าปากค้างจะเรียก
"น้องเพาจ๋า"
วิมลเดินเข้ามา ลำเพาภาถอดแว่นดำออก
"พี่มล สวัสดีค่ะ"
วิมลเข้ามาจับมืออย่างดีใจ
"สวัสดีจ้ะ ทำไมไม่โทร.บอกพี่ก่อนว่าจะมา"
"เพาผ่านมาน่ะค่ะ เลยอยากเอาของมาขอบคุณคุณพี่ ที่อุตส่าห์จัดงานให้เมื่อคืน เพาสนุกมากจริงๆ"
ลำเพาภายื่นถุงของขวัญที่ถือมาด้วยให้กับวิมล
"โอ๊ย...ขอบใจมากคุณน้อง ที่จริงไม่ต้องลำบากหรอกจ้ะ มากกว่านั้นพี่ก็ทำได้เพื่อคุณน้อง วันนี้อุตส่าห์มา นั่งคุยกันนานๆ นะ ดื่มอะไรหน่อยไหม"
ลำเพาภายังไม่ทันตอบวิมลก็โบกมือเรียกบริกร
คตกริชเข้ามาทันที เขาสบตากับเธอแว่บหนึ่ง แล้วก้มหน้าลงอย่างเจียมตัว
วิมลหันมาถามเธอ
"ดื่มอะไรดีจ๊ะเพา"
เธออยู่ในภวังค์ จนวิมลถามย้ำอีกครั้ง
"ว่าไงจ๊ะ"
"คะพี่มล"
"ดูเมนูก่อนก็ได้"
คตกริชยื่นเมนูให้ ลำเพาภานั่งอ่านเมนู แต่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ซินดี้กับนิกกี้เข้ามาในบาร์ โดยมีบอนนี่นำเข้ามา
"เชิญค่าคุณซินดี้ คุณนิกกี้"
"อธิปมาหรือยังจ๊ะ"
"มาแล้วค่ะ อยู่ในห้องแต่งตัว เดี๋ยวบอนนี่ไปตามให้นะคะ" บอนนี่หันไปถามนิกกี้ "แฟรงค์ด้วยใช่ไหมคะ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวพวกเรานั่งดื่มอะไรรอก่อน"
บอนนี่พาซินดี้กับนิกกี้ไปนั่ง คตกริชซึ่งรับออร์เดอร์จากลำเพาภาแล้วเดินผ่านมา บอนนี่เรียก
"กริชจ๋า มารับออร์เดอร์หน่อยเร้ว"
เขาเดินเข้ามา ซินดี้มองอย่างพอใจ นิกกี้สั่งเครื่องดื่ม
"ขอเบียร์จ้ะ"
ซินดี้แกล้งพูดกับคตกริชเบาๆ
"เอาเหมือนเดิม"
"อะไรนะครับ"
ซินดี้กวักมือเรียกเขามาใกล้ๆ คตกริชเข้ามา ซินดี้กระซิบ
"เมื่อไรจะใจอ่อนซักทีจ๊ะ"
"ผมขอรับใช้คุณซินดี้แบบนี้ดีกว่าครับ"
"ย่ะ สงวนเนื้อสงวนตัวจริงๆ เลยเธอเนี่ย งั้นก็เอาเหมือนเดิม จำได้ใช่ไหม"
"ครับผม"
คตกริชลุกขึ้น พอหันหลังซินดี้ก็จับก้นเขาแล้วหัวเราะร่าสนุกสนานกับนิกกี้ บอนนี่หัวเราะไปด้วย
"แหม...คุณซินดี้แกล้งน้อง"
"เด็กมันน่าเอ็นดูนี่จ๊ะ ฮะๆๆ"
ลำเพาภามองมา แอบหึงนิดๆ วิมลแอบสังเกต ก็รู้ว่าลำเพาภาสนใจ
ซินดี้เขม้นมองไป เห็นลำเพาภาก็แปลกใจ
"นั่นมัน"
ลำเพาภารีบหันหลังกลับด้วยความอายที่มาเที่ยวแบบนี้ แต่ซินดี้เห็นแล้ว รีบเดินเข้ามาหา
เธอหาทางเลี่ยง บอกกับวิมล
"เพาขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
"ตามสบายจ้ะ"
ลำเพาภารีบออกไป ซินดี้เรียก
"น้องเพา น้องเพาใช่ไหมจ๊ะ"
ลำเพาภาแกล้งไม่ได้ยิน ซินดี้เดินมาจนถึงโต๊ะ
"น้องซินดี้"
"พี่มล นั่นลำเพาภาใช่ไหมคะคุณพี่"
"ใช่จ้ะ เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ" วิมลบอก
"แปลกจัง ทำไมวันนี้มาที่นี่ได้ ชวนมาทีไรไม่กล้าเข้ามา"
"คนเรามันก็เปลี่ยนใจกันได้นี่จ๊ะ"

วิมลยิ้มในหน้า มองไปทางลำเพาภาอย่างรู้ใจ

คตกริชเข้ามาส่งออร์เดอร์ที่เคาน์เตอร์บาร์ โอมเข้ามากระซิบ

"กริช ไอ้ธิปกับแฟรงค์อยากคุยด้วย"
"เรื่องอะไรเหรอพี่"
"ไม่รู้เหมือนกัน ท่าทางซีเรียส"
คตกริชตามโอมไปแต่โดยดี เขามาห้องแต่งตัว เจอเพื่อนทั้งสองหน้าเครียดอยู่
"พวกมึงมีอะไรกับกูวะ"
"พวกกูอยากเคลียร์อะไรกับมึงหน่อย ไปเจอกันข้างหลัง" อธิปบอก
"ไว้เลิกงานก่อนได้ป่ะ กูกำลังยุ่ง ลูกค้ารอเครื่องดื่มอยู่"
"ไม่ได้ ต้องไปเดี๋ยวนี้" แฟรงค์บอก
"ก็บอกแล้วกูไม่ว่าง"
อธิปกับแฟรงค์ไม่ฟัง เดินเข้ามาประกบ
"อะไรของพวกมึงวะ"
"บอกให้ไปก็ไปซี่"
ทั้งสองจับตัวแล้วช่วยกันลากเขาออกไป
"เฮ้ย...พวกมึงจะทำอะไรวะ ปล่อยกู ... พี่โอม อะไรอ่ะพี่"
โอมไม่ตอบอะไร ตามพวกนั้นออกไป

อธิปกับแฟรงค์และโอมช่วยกันลากตัวคตกริชออกมาที่หลังบาร์
"อะไรกันวะ เฮ้ย...ปล่อยกู"
ทั้งสามปล่อย ท่าทางไม่พอใจ
"มึงกำลังเดือดร้อน แล้วทำไมไม่บอกพวกกูวะ" อธิปบอก
"แล้วใครบอกพวกมึง"
ทั้งสองเงียบ เขาหันไปทางโอม
"พี่โอม บอกพวกมันทำไม"
"พี่อยากช่วยแก แต่ไม่มีเงินจะช่วย"
"พี่โอมทำถูกแล้ว มึงยังเห็นพวกกูเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่าวะ" แฟรงค์บอก
"ก็เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนน่ะสิ กูไม่อยากเสียเพื่อนเพราะเงิน"
อธิปกระชากคอเสื้อคตกริชขึ้นมา ทั้งคู่ยัดเงินใส่กระเป๋าของคตกริชคนละข้าง เขาปัดป้อง ดึงเงินออกมาจากกระเป๋า พยายามจะยัดเยียดคืนให้
"เอาคืนไป ไอ้ธิป"
"ไม่ต้องคืน กูเดือดร้อนมึงยังช่วย มึงเดือดร้อนกูก็อยากช่วยบ้าง"
"ยังไงมันก็ไม่พอหรอก กูจะหาทางของกูเอง ...ไอ้แฟรงค์"
"ถึงไม่พอกูช่วยสมทบก็ได้ กูเพิ่งได้ทิปก้อนใหญ่มา" แฟรงค์บอก
"เฮ้ย..."
อธิปกับแฟรงค์เดินหนี
"ไม่ๆ ถ้ามาคืนไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน"
"เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวก่อน ธิป แฟรงค์"
เขาหันไปทางโอม จะให้โอมเอาไปคืน
"พี่โอมช่วย"
"เอาไปเถอะวะกริช พวกมันเต็มใจช่วย ขอโทษนะพี่ช่วยแกได้แค่นี้"

โอมเดินหนีบ้าง ทิ้งให้เขาดูเงินที่ได้มาด้วยสีหน้าเครียด ลำเพาภาซึ่งแอบดูอยู่ รู้ว่าเขาเดือดร้อนเรื่องเงิน
 
อ่านต่อตอนที่ 3