วันนี้...ลองแวะกลับไปดูแถวๆ “ช่องแคบไต้หวัน” อีกสักเที่ยว น่าจะเหมาะกว่า เพราะเรื่อง “ร้อนๆ” ระหว่างคุณพี่จีนกับเกาะเล็กๆ อย่างไต้หวัน ที่ออกจะดุเดือดเลือดพล่านยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ชนิดไม่ว่าผู้นำอเมริการายใหม่จะเป็น “โจซึมเซา” หรือ “ทรัมป์บ้า” ก็ตาม ว่ากันว่า...สถานการณ์หรือแนวรบระหว่างจีนกับไต้หวัน อาจแทบไม่มีการเปลี่ยนแปลง หรืออาจกลายเป็น “ชนวนเหตุ” ให้เกิดการงัดบ้องข้าวหลามยักษ์ออกมาสาดใส่กันและกัน หรือไม่ อย่างไร ก็ยังมิอาจสรุปได้ แต่ที่แน่ๆ ก็คือ เอาไป-เอามาแล้ว...อะไรต่อมิอะไร ที่นำมาซึ่งความปั่นป่วนวุ่นวายในเกาะเล็กๆ แห่งนี้ ออกจะมีส่วนคล้ายๆกับบรรดาความสับสนระส่ำระสายที่กำลังอุบัติขึ้นมาในประเทศไทยแลนด์ แดนสยาม ของหมู่เฮาอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย...
คือในเรื่องของความร้อน ความแรงนั้นแทบไม่ต้องเสียเวลาพูดถึง...เพราะเมื่อวัน-สองวันที่ผ่านมานี่เอง ประธานสมาคมเสือกกิตติศักดิ์ อย่างคุณพ่ออเมริกา ท่านเพิ่งตัดสินใจอนุมัติขายอาวุธร้ายแรงให้กับไต้หวัน คือขีปนาวุธยุทโธปกรณ์สำหรับระบบป้องกันชายฝั่ง ที่เรียกๆ ว่า “จรวด Harpoon” นับร้อยๆ ลูก รวมถึงอุปกรณ์ทางทหารอื่นๆ มูลค่าปาเข้าไปไม่น้อยกว่า 2,370 ล้านดอลลาร์ หลังจากคุณพี่จีนเพิ่งงัดเอามาตรการ “แซงชั่น” บรรดานักค้าอาวุธ หรือบริษัทผลิตอาวุธอเมริกันมาตอบโต้ความพยายาม “ยั่วยวนกวนส้นตีน” ของคุณพ่ออเมริกา โดยเฉพาะในกรณีไต้หวัน ที่ออกจะสร้างความเปรี้ยวเท้าแบบหนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นเรื่อยๆ หรืออาจถึงขั้นเลิกกำๆ กวมๆ เลิกท่าทีทางยุทธศาสตร์ แบบที่เรียกว่า “Ambiguity Strategy” แบบเคลือบๆ คลุมๆ หันมาให้ความยอมรับต่อ “เอกราชไต้หวัน” เอาเลยก็ไม่แน่!!! เพราะอย่างน้อยสมาชิกสภาอเมริกันบางส่วน บางราย ก็ทำท่าว่ากำลังคิดร่างกฎหมายทำนองนี้ เสนอเข้าสู่การพิจารณาของสภาฯ เอาเลยถึงขั้นนั้น นั่นยังไม่รวมไปถึงการส่งเจ้าหน้าที่ระดับสูงไปเยือนไต้หวันเที่ยวแล้ว-เที่ยวเล่า การเสนอให้จัดตั้งฐานทัพอเมริกันในดินแดนไต้หวัน ไปจนถึงการบินขึ้น-บินลงของเครื่องบินอเมริกันในน่านฟ้าไต้หวัน ที่ยังไม่อาจสรุปได้ชัดเจน ว่ามีฐานบินอยู่ ณ ที่ไหนกันแน่ ฯลฯ ฯลฯ...
อะไรต่อมิอะไรเหล่านี้นี่เอง...จึงไม่ถือเป็นเรื่องแปลก ที่คุณพี่จีนผู้ยึดมั่น ถือมั่นใน “นโยบายจีนเดียว” แบบชนิดหัวเด็ด ตีนขาด จึงต้องเพิ่มระดับ “ความแรง” ต่อกรณีไต้หวัน ชนิดเล่นเอาใครต่อใครอดมิได้ที่จะต้องหูแหก-ตาแหกกันไปมิใช่น้อย ไม่ว่าการโหลดเอาบ้องข้าวหลามยักษ์ หรือขีปนาวุธระดับ “ตงเฟิง-17” (DF-17) ไปติดตั้งเอาไว้แถวๆ มณฑลกวางตุ้ง ห่างดินแดนไต้หวันไปแค่ไม่กี่ร้อยกิโลเมตร หรือต้องจัดให้มีการ “ซ้อมรบ” เหนือช่องแคบไต้หวันเที่ยวแล้ว เที่ยวเล่า หรือถ้าว่ากันตามคำพูด คำจา ของรัฐมนตรีกลาโหมไต้หวัน ว่านับตั้งแต่เดือนมกราคมปีนี้ หรือปี ค.ศ. 2020 เป็นต้นมา เครื่องบินรบไต้หวันต้องบินขึ้นไปปกป้องน่านฟ้าตัวเอง จากการบินฉวัดเฉวียนไป-มาของเครื่องบินจีนไม่ต่ำกว่า 4,132 ครั้งเข้าไปแล้ว ถือเป็นตัวเลข สถิติที่เพิ่มขึ้นจากปีที่แล้วถึง 129 เปอร์เซ็นต์ หรือสรุปว่าการบุกรุกของจีนต่อไต้หวัน หรือการล่วงล้ำเส้นสมมติที่เรียกๆ กันว่า “Median Line” หรือ “เส้นมัธยะ” อะไรประมาณนั้น เฉพาะทางอากาศไม่ต่ำไปกว่า 1,710 ครั้ง ทางทะเลไม่ต่ำกว่า 1,029 ครั้ง เอาเลยถึงขั้นนั้น...
แต่ก็นั่นแหละ...ถ้าหากว่าถือว่าเป็น “จีนเดียว” บรรดาเส้นเหล่านี้ก็แทบไม่มีความหมาย ดังนั้น...การยกระดับ “ความแรง” ของคุณพี่จีนเขา ตามที่สื่อทางการของจีนอย่าง “Global Times” พยายามออกแรงยุ แรงเชียร์ ว่าในเมื่อเครื่องบินอเมริกันยังบินไป-บินมาเหนือน่านฟ้าของไต้หวันได้สบายๆ ฝ่ายจีนคงต้องส่งเครื่องบินจีนไปลองดูมั่ง โดยถ้าฝ่ายไต้หวันคิด “ลั่นกระสุนนัดแรก” ใส่เครื่องบินจีนขึ้นมาเมื่อไหร่ ทุกสิ่งทุกอย่าง...ก็ย่อมต้องมีอันว๊ากตะลุ่งตุ้งแช่ ขึ้นมาโดยทันที หรืออาจทำให้ฉากสถานการณ์ “การรวมชาติด้วยกำลังทหาร” ระหว่างจีน-ไต้หวัน สามารถอุบัติตามมาในแบบชนิดเพ้ง...อยู่สะพานขาว แค่นี้เอง!!! ส่วนอะไรจะตามมาอีกต่อไปนับจากนั้น ใครที่อยากจะหลับตานึกภาพกันให้ชัดๆ คงต้องขอแนะนำให้ลองไปหาอ่านข้อเขียน บทความ ของ “Bang Xiao” และ “Michael Walls” เรื่อง “Could China invade Taiwan under President Xi Jinping, and would they win?” หรือจีนจะบุกไต้หวันในยุคประธานาธิบดีสี จิ้นผิงกันเลยหรือไม่ และใครแพ้-ใครชนะ ของเว็บไซต์ “ABC News” เมื่อช่วงวันที่ 20 ต.ค.ที่ผ่านมาลองดูก็ได้...
แต่สรุปเอาเป็นว่า...เอาไป-เอามาแล้ว คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ สบายๆ สักเท่าไหร่นัก สำหรับคุณพี่จีนในการคิดจะบุกเกาะเล็กๆ อย่างไต้หวัน ไม่ว่าในแง่ของความเสียหายทางเศรษฐกิจ การเมือง ชีวิต-ทรัพย์สินของทั้งสองฝ่าย หรืออาจกลายเป็นการ “จุดชนวนสงครามนิวเคลียร์” ลากคุณพ่ออเมริกา หรือญี่ปุ่น เข้ามาเกี่ยวข้อง พัวพันอย่างมิอาจปฏิเสธและหลีกเลี่ยงได้ หรือแม้แต่ในทางการทหาร การเตรียมตัวรับมือกับการโจมตีของจีน โดยฝ่ายไต้หวันนั้น คงต้องยอมรับว่า...ได้ตระเตรียมมานานนับทศวรรษๆ แม้ฝ่ายจีนจะมีบ้องข้าวหลามยักษ์อยู่ในมือสักกี่บ้องต่อกี่บ้องก็ตาม โอกาสที่จะต้องบาดเจ็บ ล้มตายกันนับเป็นหมื่นๆ แสนๆ ใช่ว่าจะไม่มีเอาซะเลย หรือถ้าว่ากันตามความเห็นของผู้เชี่ยวชาญการทหารโดยเฉพาะด้านกองทัพจีน อย่าง “ดร.Oriana Skylar Mastro” แห่งสถาบัน “Freeman Spogli Institute for International” มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด ถึงกับเชื่อว่ากองทัพปลดแอกประชาชนจีน อาจต้องรอไปถึงปี ค.ศ. 2028 หรืออีก 8 ปีเป็นอย่างน้อย ถึงจะสามารถพัฒนาศักยภาพด้านอาวุธ หรือการโจมตี เพื่อถล่มเกาะเล็กๆ แห่งนี้ให้ราพณาสูรไปตามที่ตัวเองหวังและต้องการ แม้ว่าเจ้าหน้าที่จีนที่เคยพูดคุยกับนักวิจัยรายนี้ เชื่อว่าไม่น่าจะเกินปีหน้า หรืออีก 2 ปี กองทัพจีนย่อมสามารถก้าวล้ำ นำหน้า พอที่จะจัดการกับไต้หวันได้แบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด...
แต่เอาเป็นว่า...ไม่ว่าใครจะฉิบหาย-ไม่ฉิบหาย กันในแบบไหน อย่างไรก็แล้วแต่ สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า ก็คือความร้อน ความแรง ของการจัดการกับ “ปัญหาไต้หวัน” ของจีนในช่วงระยะนี้ เหตุใดมันถึงได้พลุ่งๆ พล่านๆ ขึ้นมาแบบดื้อๆ ทื่อๆ หรือถึงขั้นต้องขยับไม้ขยับมือ ขยับเท้า ขยับตีน กันอย่างเป็นกิจจะลักษณะยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งก็แน่นอนนั่นแหละว่า...โดยประการแรก ย่อมหนีไม่พ้นไปจากความพยายาม “ยั่วยวนกวนส้นตีน” ของคุณพ่ออเมริกา ที่ไม่อาจปล่อยให้ “มหาอำนาจคู่แข่ง” อย่างจีน ผงาดขึ้นมาเทียมบ่าเทียมไหล่ ตามหายใจรดต้นคออภิมหาอำนาจสูงสุดอย่างอเมริกาได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็น “ทรัมป์บ้า” หรือ “โจซึมเซา” ก็แล้วแต่ การแสดงออกถึงความเป็นปรปักษ์ต่อจีน ไม่ว่าในทางนโยบาย ทางยุทธศาสตร์และยุทธวิธี ย่อมต้องเป็นไปในแนวที่ไม่ถึงกับผิดแผก แตกต่างอะไรกันมากมาย การหยิบเอา “ปัญหาไต้หวัน” มาใช้เป็นตัวสร้างความเปรี้ยวมือ เปรี้ยวเท้าให้กับจีน จึงถือเป็นมาตรการสำคัญประการหนึ่ง ที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ แต่นอกเหนือไปจากนั้น...โดยแนวโน้มความเป็นไปของเกาะเล็กๆ แห่งนี้หรือโดยตัวของ “ไต้หวัน” เองนั่นแหละ ที่อาจกำลังเป็นตัว “สร้างปัญหา” ให้กับจีนรวมทั้งให้กับตัวของตัวเอง จนอาจแทบไม่เหลือหนทางใดๆ เอาเลยก็ไม่แน่!!! ในการหาทางทำให้เกิด “ความเป็นจีนเดียว” ได้อย่างเป็นจริง-เป็นจัง นอกเสียจากต้องอาศัย “กำลัง” เพียงลูกเดียวเท่านั้นเอง ซึ่งจะมีรายละเอียดเป็นเช่นใด คงต้องขออนุญาตลากต่อไปอีกสักวัน...
