ในที่สุดคณะทหารก็เข้ายึดอำนาจซึ่งทำโดยรัดกุมรอบคอบ เพราะมีการประกาศกฎอัยการศึกก่อน การยึดอำนาจครั้งนี้คงจะอยู่ยาวเพราะเคยมีบทเรียนมาแล้ว คนที่เอาใจช่วยต่างบอกว่าขออย่าให้เสียของ
เหตุใดเราจึงมีการยึดอำนาจอยู่เป็นระยะ และดูเหมือนเราก็ไม่เคยเรียนรู้หรือมาช่วยกันขบคิด แต่ก็กลับไปย้อนรอยเดิม มีการร่างรัฐธรรมนูญ มีการเลือกตั้ง และก็เกิดการหาผลประโยชน์กันอีกเช่นเคย เราเคยคิดบ้างไหมว่าระบบรัฐสภาที่เราใช้อยู่มีความเหมาะสมหรือไม่
วันนี้ผมจะลองให้ข้อคิดบางอย่างว่าต่อไปนี้ เราน่าจะใช้รูปแบบสภาเดียวบ้าง แต่ให้มี 3 องค์ประกอบ ส่วนหนึ่งคือ ส.ส.มาจากการเลือกตั้งจังหวัดละหนึ่งคน ส่วนที่สองมาจากการเลือกกันเองในหมู่กลุ่มอาชีพและวิชาชีพ ส่วนที่สามมาจากกลุ่มองค์กรอาสาสมัคร (NGO) และนักวิชาการตลอดจนทหาร ตำรวจ และข้าราชการ
ผมเห็นว่าผู้แทนราษฎรที่มีจำนวนมากมีผลสองประการคือ จะต้องมีการจัดตั้งพรรคการเมือง และมีการใช้เงินซื้อเสียงแล้วกลับมาถอนทุนกันอีก เราควรมี ส.ส.ในระดับชาติจำนวนน้อย แต่ไปเน้นการให้ท้องถิ่นมีผู้แทนมากหน่อย และควรมีการกระจายอำนาจไป คนท้องถิ่นก็จะได้ดูแลท้องถิ่นของตนเอง และสามารถควบคุมผู้แทนได้ จึงไม่มีข้อกล่าวหาเรื่องจะไม่เป็นประชาธิปไตย เพราะเรามีการเลือกตั้งระดับท้องถิ่นอย่างกว้างขวาง
ส่วนการมีตัวแทนกลุ่มอาชีพและวิชาชีพนั้น ก็เพราะต้องการให้ผลประโยชน์ทุกส่วนมีตัวแทนในรัฐสภา เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะผู้แทนส่วนใหญ่มักเป็นนักธุรกิจ หากมีตัวแทนกลุ่มอาชีพและวิชาชีพด้วย ก็จะทำให้ตัวแทนเหล่านั้นสามารถเป็นตัวแทนผลประโยชน์ที่หลากหลายได้ สำหรับกลุ่มอาสาสมัครเอกชนนั้นก็สำคัญ เพราะกลุ่ม NGO นี้มักจะเป็นผู้พิทักษ์ผลประโยชน์ของคนยากไร้ และเป็นผู้เสนอประเด็นปัญหาทางสังคม เศรษฐกิจ การเมือง และวัฒนธรรม ส่วนสุดท้ายก็จำเป็นคือพวกข้าราชการและนักวิชาการ
เพื่อมาดูฟากรัฐบาลบ้าง เท่าที่ผ่านมาปรากฏว่านักการเมืองขาดคนมาถ่วงดุล จึงมีการแสวงหาผลประโยชน์กันอย่างกว้างขวางอย่างโครงการรับจำนำข้าว เป็นต้น ต่อไปเราควรให้มีระบบ Co-habitation คือ การร่วมกันใช้อำนาจ และรับผิดชอบ โดยให้รัฐบาลประกอบไปด้วยบุคคลภายนอกกึ่งหนึ่ง บุคคลเหล่านี้ไม่สังกัดพรรคการเมือง แต่เป็นผู้เชี่ยวชาญจากสาขาต่างๆ และคอยถ่วงดุลรัฐมนตรีที่เป็นนักการเมืองจะได้คอยทัดทานไม่ให้มีนโยบายประชานิยมสุดโต่ง
การมีผู้แทนจังหวัดละคน จะมีผลทำให้พรรคการเมืองมีบทบาทน้อยลงกว่าเดิม และผู้สมัคร ส.ส.เองก็ไม่จำเป็นจะต้องพึ่งพรรค หรือสังกัดพรรคอีกต่อไป ที่ดีก็คือการใช้จ่ายเงินเพื่อการเลือกตั้งก็น้อยลง เป็นการป้องกันการเข้าไปหาผลประโยชน์เพื่อเป็นการถอนทุน
บางคนอาจคิดว่าระบอบนี้เป็น “ประชาธิปไตยแบบครึ่งใบ” ที่จริงระบบการร่วมกันใช้อำนาจนี้มีเสถียรภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากนายกรัฐมนตรีไม่เป็นหัวหน้าพรรคการเมือง ระบบนี้เคยใช้ได้อย่างมีผลดีมาแล้วในสมัยรัฐบาลพลเอกเปรม
การเน้นประชาธิปไตยในระดับท้องถิ่น จะทำให้ประชาชนได้คุ้นเคยกับระบบมากขึ้น และทำให้ท้องถิ่นได้มีอำนาจจัดการปัญหาต่างๆ ได้ดี และถูกต้องตรงจุดกว่าที่เป็นอยู่เดิม
เราเคยมีการใช้ระบบรัฐสภาแบบเก่ามานานแล้ว หลายประเทศก็เห็นว่ามีปัญหา สำหรับประเทศไทยเรานั้น ควรมีการคิดถึงระบบที่เหมาะสมกับบ้านเรามากขึ้น และการให้มีระบบ Co-habitation นี้ก็เป็นการสะท้อนของแหล่งอำนาจในสังคมไทยได้เป็นอย่างดี และไหนๆ เราก็มีการยึดอำนาจมาแล้วก็น่าจะทดลองของใหม่ๆ บ้างไม่เสียหายอะไร แต่แน่ใจได้ว่าปัญหาจะลดลงไปมากเพราะนักการเมืองมีคนเข้ามาคอยคานอำนาจ
,คณะรักษาความสงบแห่งชาติ ควรมีการศึกษาระบบการเมืองให้ดีโดยควรคิดนอกกรอบบ้าง การคิดนอกกรอบจะทำให้เรามีจินตนาการใหม่อันจะก่อให้เกิดการปฏิรูปอย่างแท้จริงไม่ให้ซ้ำรอยเดิมอยู่ตลอดเวลา
เหตุใดเราจึงมีการยึดอำนาจอยู่เป็นระยะ และดูเหมือนเราก็ไม่เคยเรียนรู้หรือมาช่วยกันขบคิด แต่ก็กลับไปย้อนรอยเดิม มีการร่างรัฐธรรมนูญ มีการเลือกตั้ง และก็เกิดการหาผลประโยชน์กันอีกเช่นเคย เราเคยคิดบ้างไหมว่าระบบรัฐสภาที่เราใช้อยู่มีความเหมาะสมหรือไม่
วันนี้ผมจะลองให้ข้อคิดบางอย่างว่าต่อไปนี้ เราน่าจะใช้รูปแบบสภาเดียวบ้าง แต่ให้มี 3 องค์ประกอบ ส่วนหนึ่งคือ ส.ส.มาจากการเลือกตั้งจังหวัดละหนึ่งคน ส่วนที่สองมาจากการเลือกกันเองในหมู่กลุ่มอาชีพและวิชาชีพ ส่วนที่สามมาจากกลุ่มองค์กรอาสาสมัคร (NGO) และนักวิชาการตลอดจนทหาร ตำรวจ และข้าราชการ
ผมเห็นว่าผู้แทนราษฎรที่มีจำนวนมากมีผลสองประการคือ จะต้องมีการจัดตั้งพรรคการเมือง และมีการใช้เงินซื้อเสียงแล้วกลับมาถอนทุนกันอีก เราควรมี ส.ส.ในระดับชาติจำนวนน้อย แต่ไปเน้นการให้ท้องถิ่นมีผู้แทนมากหน่อย และควรมีการกระจายอำนาจไป คนท้องถิ่นก็จะได้ดูแลท้องถิ่นของตนเอง และสามารถควบคุมผู้แทนได้ จึงไม่มีข้อกล่าวหาเรื่องจะไม่เป็นประชาธิปไตย เพราะเรามีการเลือกตั้งระดับท้องถิ่นอย่างกว้างขวาง
ส่วนการมีตัวแทนกลุ่มอาชีพและวิชาชีพนั้น ก็เพราะต้องการให้ผลประโยชน์ทุกส่วนมีตัวแทนในรัฐสภา เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะผู้แทนส่วนใหญ่มักเป็นนักธุรกิจ หากมีตัวแทนกลุ่มอาชีพและวิชาชีพด้วย ก็จะทำให้ตัวแทนเหล่านั้นสามารถเป็นตัวแทนผลประโยชน์ที่หลากหลายได้ สำหรับกลุ่มอาสาสมัครเอกชนนั้นก็สำคัญ เพราะกลุ่ม NGO นี้มักจะเป็นผู้พิทักษ์ผลประโยชน์ของคนยากไร้ และเป็นผู้เสนอประเด็นปัญหาทางสังคม เศรษฐกิจ การเมือง และวัฒนธรรม ส่วนสุดท้ายก็จำเป็นคือพวกข้าราชการและนักวิชาการ
เพื่อมาดูฟากรัฐบาลบ้าง เท่าที่ผ่านมาปรากฏว่านักการเมืองขาดคนมาถ่วงดุล จึงมีการแสวงหาผลประโยชน์กันอย่างกว้างขวางอย่างโครงการรับจำนำข้าว เป็นต้น ต่อไปเราควรให้มีระบบ Co-habitation คือ การร่วมกันใช้อำนาจ และรับผิดชอบ โดยให้รัฐบาลประกอบไปด้วยบุคคลภายนอกกึ่งหนึ่ง บุคคลเหล่านี้ไม่สังกัดพรรคการเมือง แต่เป็นผู้เชี่ยวชาญจากสาขาต่างๆ และคอยถ่วงดุลรัฐมนตรีที่เป็นนักการเมืองจะได้คอยทัดทานไม่ให้มีนโยบายประชานิยมสุดโต่ง
การมีผู้แทนจังหวัดละคน จะมีผลทำให้พรรคการเมืองมีบทบาทน้อยลงกว่าเดิม และผู้สมัคร ส.ส.เองก็ไม่จำเป็นจะต้องพึ่งพรรค หรือสังกัดพรรคอีกต่อไป ที่ดีก็คือการใช้จ่ายเงินเพื่อการเลือกตั้งก็น้อยลง เป็นการป้องกันการเข้าไปหาผลประโยชน์เพื่อเป็นการถอนทุน
บางคนอาจคิดว่าระบอบนี้เป็น “ประชาธิปไตยแบบครึ่งใบ” ที่จริงระบบการร่วมกันใช้อำนาจนี้มีเสถียรภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากนายกรัฐมนตรีไม่เป็นหัวหน้าพรรคการเมือง ระบบนี้เคยใช้ได้อย่างมีผลดีมาแล้วในสมัยรัฐบาลพลเอกเปรม
การเน้นประชาธิปไตยในระดับท้องถิ่น จะทำให้ประชาชนได้คุ้นเคยกับระบบมากขึ้น และทำให้ท้องถิ่นได้มีอำนาจจัดการปัญหาต่างๆ ได้ดี และถูกต้องตรงจุดกว่าที่เป็นอยู่เดิม
เราเคยมีการใช้ระบบรัฐสภาแบบเก่ามานานแล้ว หลายประเทศก็เห็นว่ามีปัญหา สำหรับประเทศไทยเรานั้น ควรมีการคิดถึงระบบที่เหมาะสมกับบ้านเรามากขึ้น และการให้มีระบบ Co-habitation นี้ก็เป็นการสะท้อนของแหล่งอำนาจในสังคมไทยได้เป็นอย่างดี และไหนๆ เราก็มีการยึดอำนาจมาแล้วก็น่าจะทดลองของใหม่ๆ บ้างไม่เสียหายอะไร แต่แน่ใจได้ว่าปัญหาจะลดลงไปมากเพราะนักการเมืองมีคนเข้ามาคอยคานอำนาจ
,คณะรักษาความสงบแห่งชาติ ควรมีการศึกษาระบบการเมืองให้ดีโดยควรคิดนอกกรอบบ้าง การคิดนอกกรอบจะทำให้เรามีจินตนาการใหม่อันจะก่อให้เกิดการปฏิรูปอย่างแท้จริงไม่ให้ซ้ำรอยเดิมอยู่ตลอดเวลา
