คอลัมน์ “ริงไซด์ ไฟต์คลับ” โดย “ลักษมณ์ นันทิวัชรินทร์”
ช่วงปลายปีที่ผ่านมา วงการมวยอาชีพเมืองไทยออกอาการเกือบจะ “ร้างแชมป์โลก” เพราะทั้ง เทพฤทธิ์ ก่อเกียรติยิม และ พรสวรรค์ ป.ประมุข ต่างก็พาเหรดกันไปแพ้นักมวยญี่ปุ่น คนนึงเสียแชมป์ อีกคนชิงแชมป์ไม่สำเร็จ ทำให้ตอนนี้เหลือเพียง ผึ้งหลวง ส.สิงห์อยู่ ครองตำแหน่งแชมป์โลกสถาบันหลักเพียงคนเดียว
พอพ้นช่วงปีใหม่มา วงการมวยบ้านเราก็เริ่มคึกคักกันอีกครั้ง แฟนๆ จะเริ่มเห็นรายการ “ศึกถล่มบัลลังก์โลก” ออกมาตามหน้าจอทีวีช่วงบ่ายสามโมงกันอีกแล้ว ซึ่งก็มีแต่บ้านเราเท่านั้นที่จัดมวยโลกแบบนี้ ทุกคนก็ตั้งข้อสังเกตกันมากว่าจริงๆ แล้วมันดีกับวงการกำปั้นอาชีพเราแค่ไหนอย่างไร
มองในมุมของแฟนๆ ที่อยากเห็นนักมวยไทยก้าวไปสู่ระดับโลก ได้รับการยอมรับไปแสดงฝีมือให้ชาวโลกได้เห็นจริงๆ แล้วล่ะก็ ช่วงเวลาบ่ายสามโมงไม่ได้ตอบโจทย์พวกนี้เลย จัดชกกลางแจ้งสภาพนักกีฬาก็น่าเป็นห่วง แถมคู่ต่อกรที่จ้างมาชก ไม่ว่าจะเป็น ฟิลิปปินส์, อินโดนีเซีย หรือหลังๆ นี้ก็เริ่มมีขยายเครือข่ายไปถึง จีน, อินเดีย บ้างแล้ว ล้วนแล้วแต่มีสถิติที่ไม่สามารถอ้างอิงได้เลย ส่วนใหญ่แพ้มากกว่าชนะ บางคนแพ้มา 6 ไฟต์รวดก็มี บางคนชกจนแทบจะปักหลักซ้อมอยู่ที่เมืองไทย เพราะชกกับนักมวยไทย 5 ไฟต์รวด (และแน่นอน - แพ้รวด)
สุดท้ายแล้ว นักมวยไทยของเราเองก็ไม่ได้พัฒนาฝีมือไปถึงไหน เพราะไม่เคยเจอของจริง ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์คับขันที่ต้องป้องกันตัว หรือต้องปรับแก้เกมการชก เคยแต่ไล่ค้ำต่อย จ้วงเอาๆ คนที่มีแววจนได้รับการสนับสนุนให้ก้าวไปเจอของจริง ก็เลยมักจะไปไม่ค่อยถึงไหน
แต่ถ้ามองในมุมของการชกมวยเป็นอาชีพ ผมว่าเราก็ต้องยอมรับว่ามวยโลกบ่ายสามนี้ เป็นอะไรที่สมประโยชน์ทุกฝ่ายจริงๆ นักมวยเราก็มีโอกาสขึ้นชกได้ค่าตัว มากบ้างน้อยบ้างก็ยังได้ทำมาหากิน คนจ่ายเงินก็ได้โปรโมทตัวเอง สปอนเซอร์ก็ได้มีกิจกรรมร่วมกับชุมชน เพราะส่วนใหญ่ตามงานก็มักมีมหกรรมสินค้าราคาถูกของกลุ่มผู้สนับสนุนมาจัดให้แฟนมวยด้วย ทุกคนก็ได้ดูมวยมันๆ ได้ดูนักมวยไทยไล่ต่อยนักมวยต่างชาติ ดูแล้วก็ปลื้มไม่หยอก แล้วก็ได้มาซื้อสินค้าอุปโภคบริโภคในราคาย่อมเยา สรุปแล้วผมว่ามีแต่ได้กับได้ทุกฝ่าย
มองทั้งสองมุมแบบนี้แล้ว ต่อไปเราก็ดูมวยโลกบ่ายสามกันได้สนุกขึ้น ส่วนนักมวยคนไหนมีแววจะปั้นได้ ถึงตรงนั้นค่อยตามไปเชียร์กันอีกที ก็น่าจะเข้าท่าดี
ช่วงปลายปีที่ผ่านมา วงการมวยอาชีพเมืองไทยออกอาการเกือบจะ “ร้างแชมป์โลก” เพราะทั้ง เทพฤทธิ์ ก่อเกียรติยิม และ พรสวรรค์ ป.ประมุข ต่างก็พาเหรดกันไปแพ้นักมวยญี่ปุ่น คนนึงเสียแชมป์ อีกคนชิงแชมป์ไม่สำเร็จ ทำให้ตอนนี้เหลือเพียง ผึ้งหลวง ส.สิงห์อยู่ ครองตำแหน่งแชมป์โลกสถาบันหลักเพียงคนเดียว
พอพ้นช่วงปีใหม่มา วงการมวยบ้านเราก็เริ่มคึกคักกันอีกครั้ง แฟนๆ จะเริ่มเห็นรายการ “ศึกถล่มบัลลังก์โลก” ออกมาตามหน้าจอทีวีช่วงบ่ายสามโมงกันอีกแล้ว ซึ่งก็มีแต่บ้านเราเท่านั้นที่จัดมวยโลกแบบนี้ ทุกคนก็ตั้งข้อสังเกตกันมากว่าจริงๆ แล้วมันดีกับวงการกำปั้นอาชีพเราแค่ไหนอย่างไร
มองในมุมของแฟนๆ ที่อยากเห็นนักมวยไทยก้าวไปสู่ระดับโลก ได้รับการยอมรับไปแสดงฝีมือให้ชาวโลกได้เห็นจริงๆ แล้วล่ะก็ ช่วงเวลาบ่ายสามโมงไม่ได้ตอบโจทย์พวกนี้เลย จัดชกกลางแจ้งสภาพนักกีฬาก็น่าเป็นห่วง แถมคู่ต่อกรที่จ้างมาชก ไม่ว่าจะเป็น ฟิลิปปินส์, อินโดนีเซีย หรือหลังๆ นี้ก็เริ่มมีขยายเครือข่ายไปถึง จีน, อินเดีย บ้างแล้ว ล้วนแล้วแต่มีสถิติที่ไม่สามารถอ้างอิงได้เลย ส่วนใหญ่แพ้มากกว่าชนะ บางคนแพ้มา 6 ไฟต์รวดก็มี บางคนชกจนแทบจะปักหลักซ้อมอยู่ที่เมืองไทย เพราะชกกับนักมวยไทย 5 ไฟต์รวด (และแน่นอน - แพ้รวด)
สุดท้ายแล้ว นักมวยไทยของเราเองก็ไม่ได้พัฒนาฝีมือไปถึงไหน เพราะไม่เคยเจอของจริง ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์คับขันที่ต้องป้องกันตัว หรือต้องปรับแก้เกมการชก เคยแต่ไล่ค้ำต่อย จ้วงเอาๆ คนที่มีแววจนได้รับการสนับสนุนให้ก้าวไปเจอของจริง ก็เลยมักจะไปไม่ค่อยถึงไหน
แต่ถ้ามองในมุมของการชกมวยเป็นอาชีพ ผมว่าเราก็ต้องยอมรับว่ามวยโลกบ่ายสามนี้ เป็นอะไรที่สมประโยชน์ทุกฝ่ายจริงๆ นักมวยเราก็มีโอกาสขึ้นชกได้ค่าตัว มากบ้างน้อยบ้างก็ยังได้ทำมาหากิน คนจ่ายเงินก็ได้โปรโมทตัวเอง สปอนเซอร์ก็ได้มีกิจกรรมร่วมกับชุมชน เพราะส่วนใหญ่ตามงานก็มักมีมหกรรมสินค้าราคาถูกของกลุ่มผู้สนับสนุนมาจัดให้แฟนมวยด้วย ทุกคนก็ได้ดูมวยมันๆ ได้ดูนักมวยไทยไล่ต่อยนักมวยต่างชาติ ดูแล้วก็ปลื้มไม่หยอก แล้วก็ได้มาซื้อสินค้าอุปโภคบริโภคในราคาย่อมเยา สรุปแล้วผมว่ามีแต่ได้กับได้ทุกฝ่าย
มองทั้งสองมุมแบบนี้แล้ว ต่อไปเราก็ดูมวยโลกบ่ายสามกันได้สนุกขึ้น ส่วนนักมวยคนไหนมีแววจะปั้นได้ ถึงตรงนั้นค่อยตามไปเชียร์กันอีกที ก็น่าจะเข้าท่าดี
