คอลัมน์สุดฟากสนาม เรื่อง นกฟินิกซ์
ชีวิตนักเทนนิสเยาวชนของ อังเดร อากัสซี่ ยังคงดำเนินต่อไป คู่ต่อสู้คนแล้วคนเล่าที่ผ่านเข้ามาได้สร้างให้เด็กชายวัย 11 ปีกลายเป็นจอมหวดรุ่นเล็กในแทบเวสต์ไซต์ที่หาคนปราบได้ยาก เมื่ออายุครบ 12 ปี อากัสซี่ได้รับเลือกให้เข้าร่วมทีมเยาวชนสหรัฐฯ ไปทำการแข่งขันที่ ออสเตรเลีย เป็นการเดินทางเพียงลำพังไม่มีพ่อมาคอยควบคุม เป็นการเดินทางกับเพื่อนนักเทนนิสเยาวชนในรุ่นเดียวกัน และเป็นครั้งแรกที่ อากัสซี่ไม่ล่วงรู้มาก่อนเลยว่าเขาจะได้สัมผัสกับการแหกกฎของพ่อเป็นครั้งแรก เมื่อโค้ชของทีมกระซิบบอกกับอากัสซี่ว่า "ในทุกแมทช์ที่เธอชนะเธอจะได้เบียร์เป็นรางวัล"
แน่นอนว่า อังเดร ไม่ทำให้โค้ชผิดหวังเขาชนะในนัดแรก และสัญญาต้องเป็นสัญญา เด็กชายวัย 12 ปีได้รับเบียร์เย็นๆกระป๋องแรกในชีวิตเป็นรางวัล อากัสซี่ เปรียบความรู้สึกที่จะได้สัมผัสรสชาติของเบียร์ว่าเสมือนตนเองได้แหกออกจากกฎทุกอย่างที่ห่อหุ้มอยู่รอบตัวเอง และท่ามกลางกลางสายตาของเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่จับจ้องไปยังตัวเขาและกระป๋องเบียร์ ความกล้าอันเกิดจากระยะห่างจากบ้านและออสเตรเลีย อากัสซี่ ได้สัมผัสรสชาติของเบียร์เป็นครั้งแรก เป็นรสชาติที่เขาได้บรรยายในหนังสือว่า "มันคือสัมผัสอันแสนหอมหวานของด้านมืด ที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่านี่คือการเริ่มต้นเพาะเมล็ดพันธ์บางอย่างเอาไว้ในความรู้สึกของตนเอง"
เมื่อจบทัวร์นาเมนท์ที่ออสเตรเลีย อังเดร ในวัย 12 ปีกลับมาใช้ชีวิตอยู่กับเทนนิสเหมือนเดิมที่ลาสเวกัส แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตเดิมๆของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อ ไมค์ ผู้เป็นบิดา เดินเข้ามาหาอังเดรด้วยใบหน้าที่เหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างเอาไว้แล้ว เขาเอ่ยกับลูกชายคนสุดท้องของครอบครัวว่า "แกเติบโตขึ้นมาก ฝีมือเทนนิสของแกก็แข็งแกร่งเกินกว่าจะหาเด็กชายรายใดในแถบเวสต์ไซด์ต่อกรได้ และที่สำคัญฉันก็ไม่มีอะไรจะสอนแกต่อไปแล้ว แต่อนาคตการเป็นนักเทนนิสระดับโลกมันต้องมีการพัฒนา และสถาบันเทนนิส นิค บอลเลตเทียริ ที่ฟลอริดาจะช่วยแกได้"
อังเดรในวัย 12 ปีรู้ว่านี่คือคำสั่งมิใช่การขอความคิดเห็น พ่อได้ตัดสินใจไว้แล้วว่าจะส่งเขาไปยังสถาบันเทนนิสในอีกฟากหนึ่งของประเทศ ที่ฟลอริดา นั่นหมายความว่าเขาต้องจากบ้านไปนานถึงสามเดือน แม้แต่แม่ผู้เป็นความหวังสุดท้ายที่อังเดรหวังจะช่วยให้ไม่ต้องจากลาสเวกัสไป กลับบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวลว่า "ที่ผ่านมาพ่อของเธอได้ทำลายชีวิตวัยเด็กของพี่เธอทั้งสามคนด้วยเทนนิส วันนี้เธอคือคนที่โชคดีที่สุดที่จะได้ก้าวออกจากวังวนเดิมๆ แม่เชื่อว่าสถาบันเทนนิสแห่งนี้จะช่วยเธอได้"
ในวัย 12 ปี อากัสซี่ ต้องจากบ้านไปยังอีกฟากหนึ่งของประเทศ ไปยังเมืองที่เขาไม่คุ้นเคยอย่างฟลอริดา ที่ซึ่งเขามิอาจล่วงรู้เลยว่าเวลา 3 เดือนตามที่พ่อได้บอกไว้นั้นจะกลายเป็นการเปลี่ยนแปลงตลอดทั้งชีวิต เมื่อเขาได้พบกับ "นิค บอลเลตเทียริ"
ชีวิตนักเทนนิสเยาวชนของ อังเดร อากัสซี่ ยังคงดำเนินต่อไป คู่ต่อสู้คนแล้วคนเล่าที่ผ่านเข้ามาได้สร้างให้เด็กชายวัย 11 ปีกลายเป็นจอมหวดรุ่นเล็กในแทบเวสต์ไซต์ที่หาคนปราบได้ยาก เมื่ออายุครบ 12 ปี อากัสซี่ได้รับเลือกให้เข้าร่วมทีมเยาวชนสหรัฐฯ ไปทำการแข่งขันที่ ออสเตรเลีย เป็นการเดินทางเพียงลำพังไม่มีพ่อมาคอยควบคุม เป็นการเดินทางกับเพื่อนนักเทนนิสเยาวชนในรุ่นเดียวกัน และเป็นครั้งแรกที่ อากัสซี่ไม่ล่วงรู้มาก่อนเลยว่าเขาจะได้สัมผัสกับการแหกกฎของพ่อเป็นครั้งแรก เมื่อโค้ชของทีมกระซิบบอกกับอากัสซี่ว่า "ในทุกแมทช์ที่เธอชนะเธอจะได้เบียร์เป็นรางวัล"
แน่นอนว่า อังเดร ไม่ทำให้โค้ชผิดหวังเขาชนะในนัดแรก และสัญญาต้องเป็นสัญญา เด็กชายวัย 12 ปีได้รับเบียร์เย็นๆกระป๋องแรกในชีวิตเป็นรางวัล อากัสซี่ เปรียบความรู้สึกที่จะได้สัมผัสรสชาติของเบียร์ว่าเสมือนตนเองได้แหกออกจากกฎทุกอย่างที่ห่อหุ้มอยู่รอบตัวเอง และท่ามกลางกลางสายตาของเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่จับจ้องไปยังตัวเขาและกระป๋องเบียร์ ความกล้าอันเกิดจากระยะห่างจากบ้านและออสเตรเลีย อากัสซี่ ได้สัมผัสรสชาติของเบียร์เป็นครั้งแรก เป็นรสชาติที่เขาได้บรรยายในหนังสือว่า "มันคือสัมผัสอันแสนหอมหวานของด้านมืด ที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่านี่คือการเริ่มต้นเพาะเมล็ดพันธ์บางอย่างเอาไว้ในความรู้สึกของตนเอง"
เมื่อจบทัวร์นาเมนท์ที่ออสเตรเลีย อังเดร ในวัย 12 ปีกลับมาใช้ชีวิตอยู่กับเทนนิสเหมือนเดิมที่ลาสเวกัส แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตเดิมๆของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อ ไมค์ ผู้เป็นบิดา เดินเข้ามาหาอังเดรด้วยใบหน้าที่เหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างเอาไว้แล้ว เขาเอ่ยกับลูกชายคนสุดท้องของครอบครัวว่า "แกเติบโตขึ้นมาก ฝีมือเทนนิสของแกก็แข็งแกร่งเกินกว่าจะหาเด็กชายรายใดในแถบเวสต์ไซด์ต่อกรได้ และที่สำคัญฉันก็ไม่มีอะไรจะสอนแกต่อไปแล้ว แต่อนาคตการเป็นนักเทนนิสระดับโลกมันต้องมีการพัฒนา และสถาบันเทนนิส นิค บอลเลตเทียริ ที่ฟลอริดาจะช่วยแกได้"
อังเดรในวัย 12 ปีรู้ว่านี่คือคำสั่งมิใช่การขอความคิดเห็น พ่อได้ตัดสินใจไว้แล้วว่าจะส่งเขาไปยังสถาบันเทนนิสในอีกฟากหนึ่งของประเทศ ที่ฟลอริดา นั่นหมายความว่าเขาต้องจากบ้านไปนานถึงสามเดือน แม้แต่แม่ผู้เป็นความหวังสุดท้ายที่อังเดรหวังจะช่วยให้ไม่ต้องจากลาสเวกัสไป กลับบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวลว่า "ที่ผ่านมาพ่อของเธอได้ทำลายชีวิตวัยเด็กของพี่เธอทั้งสามคนด้วยเทนนิส วันนี้เธอคือคนที่โชคดีที่สุดที่จะได้ก้าวออกจากวังวนเดิมๆ แม่เชื่อว่าสถาบันเทนนิสแห่งนี้จะช่วยเธอได้"
ในวัย 12 ปี อากัสซี่ ต้องจากบ้านไปยังอีกฟากหนึ่งของประเทศ ไปยังเมืองที่เขาไม่คุ้นเคยอย่างฟลอริดา ที่ซึ่งเขามิอาจล่วงรู้เลยว่าเวลา 3 เดือนตามที่พ่อได้บอกไว้นั้นจะกลายเป็นการเปลี่ยนแปลงตลอดทั้งชีวิต เมื่อเขาได้พบกับ "นิค บอลเลตเทียริ"
