ชาวสวนยางนครศรีฯ ตั้งทีมเข้าป่าเก็บน้ำผึ้งขาย สร้างรายได้งดงาม

นครศรีธรรมราช - เกษตรกรสวนยางพารา จ.นครศรีฯ ร่วมตั้งทีมกว่า 20 ทีม เพื่อเข้าป่าเก็บน้ำผึ้งขาย เหตุจากราคายางพาราตกต่ำ และฝนทิ้งช่วงยาวนาน สร้างรายได้แก่ชาวบ้านอย่างงดงาม เผยขณะนี้มีเม็ดเงินสะพัดเข้าพื้นที่แล้วกว่า 3 ล้านบาท

วันนี้ (3 พ.ค.) ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ที่ จ.นครศรีธรรมราช ผู้สื่อข่าวรายงานหลังจากที่ภาวะแล้ง และฝนทิ้งช่วงได้ส่งผลกระทบยาวนาน และต่อเนื่องในพื้นที่จังหวัดนครศรีธรรมราช ขณะเดียวกัน ยางพารายังมีราคาที่ตกต่ำ ทำให้ชาวบ้านตำบลทอนหงส์ อำเภอพรหมคีรี จังหวัดนครศรีธรรมราช ออกเก็บน้ำผึ้งป่าบนเทือกเขาหลวง ซึ่งพบว่าสร้างรายได้ให้เป็นอย่างมาก และในปีนี้มีน้ำผึ้งให้เก็บมากกว่าทุกปีที่ผ่านมา

นายเฉลิม กาญจนพิทักษ์ ผู้ใหญ่บ้านหมู่ที่ 2 บ้านเก้ากอ ตำบลทอนหงส์ อำเภอพรหมคีรี จังหวัดนครศรีธรรมราช เปิดเผยว่า จากความแห้งแล้งยาวนานกว่าทุกปี ชาวบ้านได้จัดทีมเก็บน้ำผึ้งป่าที่มีเป็นจำนวนมากกว่า 20 ทีม เท่าที่สำรวจในขณะนี้มีการเก็บน้ำผึ้งได้แล้วมากกว่า 7 พันขวด จำหน่ายขวดละ 500-1,000 บาท สร้างรายได้ให้อย่างเป็นประวัติการณ์ ขณะนี้มีเม็ดเงินเข้ามาในพื้นที่แล้วกว่า 3.5-4 ล้านบาท ส่วนสาเหตุนั้นสืบเนื่องจากความแห้งแล้งทำให้มีน้ำผึ้งป่ามากกว่าทุกปี ขณะที่ยางพาราราคาตกต่ำ ชาวบ้านจึงหยุดกรีดยาง และหันมาเก็บน้ำผึ้งที่สร้างรายได้ให้มากกว่า

“หลังจากฤดูแล้งแล้วจะมีช่วงที่ชาวบ้านออกหาน้ำผึ้งป่าอีกช่วงคือ เดือน 7-8 ช่วงนี้ในวงการน้ำผึ้งจะรู้ว่าเป็นน้ำผึ้งที่หายาก และมีคุณค่าสูงสำหรับสรรพคุณทางยาคือ “น้ำผึ้งขม” ซึ่งจะเป็นน้ำผึ้งที่มีรสชาติขม เกิดจากผึ้งเก็บเอาเกสรดอกไม้ และน้ำหวานจากดอกไม้ที่มีรสขม เช่นบอระเพ็ด และพืชที่เป็นสมุนไพรหลายอย่างจนทำให้น้ำผึ้งมีรสขมจึงเรียกว่าน้ำผึ้งขม น้ำผึ้งประเภทนี้จะมีราคาสูงถึงขวดละกว่า 1 พันบาท และเป็นที่ต้องการสูงมาก”

นายเฉลิม ยังกล่าวอีกว่า ชาวบ้านที่ออกหาน้ำผึ้งป่าจะช่วยกันรับผิดชอบซึ่งกันและกันจะไม่มีการปลอมปนน้ำผึ้งทุกหยดจะเป็นของแท้ หากใครมีการปลอมปนเมื่อรู้คนคนนั้นจะไม่สามารถขายน้ำผึ้งได้อีก ซึ่งนอกจากจะสร้างชื่อเสียงของตัวเองแล้ว ยังช่วยรักษาชื่อเสียงของชุมชนด้วย

ขณะที่นายเกรียงศักดิ์ รักษ์ศรีทอง นายอำเภอพรหมคีรี เปิดเผยว่า ได้มีการเก็บข้อมูลการหาน้ำผึ้งป่าของชาวบ้านพบว่า ในฤดูกาลนี้ชาวบ้านสามารถสร้างรายได้ให้แก่ครอบครัวสูงมาก ที่สำคัญได้แสดงให้เห็นว่า พื้นที่มีความอุดมสมบูรณ์อย่างน่าพอใจ และต่างช่วยกันอนุรักษ์แบบพึ่งพาอาศัยกันจนมีความยั่งยืน ชาวบ้านต่างดูแลกัน ขณะที่ทางราชการนั้นได้ช่วยส่งเสริมให้มีความเข้มแข็งมากขึ้น