คอลัมน์ : คนคาบสมุทรมลายู
โดย...จรูญ หยูทอง-แสงอุทัย
@ ท่านมีปักษ์ใต้เป็นของท่าน
ในฐานะเป็นรัฐบาลของข้า
เป็นปักษ์ใต้โครงการมารยา
เป็นปัญหาสารพัดขัดแย้ง
ข้ามีปักษ์ใต้เป็นของข้า
ในฐานะอยู่มาเป็นหลักแหล่ง
เป็นปูปลาป่าผักฟักแฟง
เป็นหม้อข้าวหม้อแกงแหล่งเขตคาม
ปักษ์ใต้ของท่านเป็นการเมือง
ร้อยวันพันเรื่องหมื่นสนาม
ร้อยเล่ห์เพทุบายไหม้ลาม
เผารูปเผานามความเป็นคน
ปักษ์ใต้ของข้าเป็นธรรมชาติ
สดสวยสะอาดไม่สับสน
น้ำฟ้าป่าเขาเป่าเสกมนต์
ชุบชีพผู้คนด้วยกายใจ
ท่านมีปักษ์ใต้ไว้แบ่งแยก
ให้คนหนึ่งเป็นแขกคิดการใหญ่
ให้คนหนึ่งเป็นไทยรักษ์ไทย
แบ่งแยกจิตใจให้เกลียดกัน
ข้ามีปักษ์ใต้เป็นหนึ่งเดียว
ร่วมแดนแน่นเหนียวเกี่ยวร้อยขวัญ
พุทธคริสต์อิสลามเนื้อนามนั้น
เป็นหนึ่งเราเผ่าพันธุ์มวลมนุษย์
ปักษ์ใต้ของท่านกับของข้า
ปักษ์ใต้ใครให้ค่าเธอสูงสุด
ปักษ์ใต้ใครเร่งครองประลองยุทธ์
สร้างสมมุติก่อการร้ายให้เธอเป็น
อาจารย์เปลื้องสรุปว่า “…นี่เป็นการบันทึกในภาพรวมว่า ระหว่างที่อ้างกันเป็นใหญ่ทั้งสองฝ่าย เราจะได้ยินอยู่เสมอว่า เวลาส่วนกลางพูดบอกว่าคนส่วนน้อย แต่ว่าเราได้ยินเสียงของพี่น้องที่บริสุทธิ์ มีความรู้สึกว่าชาวพุทธ หรือข้าราชการทั้งหลายที่มีวิถี และวัฒนธรรมแตกต่างไปจากพื้นที่ทั้ง ๓ จังหวัด เค้าจะบอกว่าข้าราชการ และคนเหล่านั้นคือคนส่วนน้อยของแผ่นดิน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้
นี่คือข้อขัดแย้งซึ่งคณะกรรมการสมานฉันท์จะต้องเข้าใจ…เพราะมันเป็นความเชื่อ เป็นความรู้สึก ผมไม่พูดเกี่ยวกับการถูกผิด เพราความถูกกับผิดเป็นระเบียบ ระเบียบออกมาเมื่อไรก็ได้ แต่ถ้ายังเชื่อไม่ตรงกัน ยังรู้สึกไม่ตรงกัน ยังรู้สึกเกลียดชังกัน ผมคิดว่าการทะเลาะกันก็หาที่สิ้นสุดไม่ได้
สิ่งที่สำคัญว่า ๗๓ ปีใครเป็นใหญ่ ก็ต้องตอบว่า รัฐเป็นใหญ่ แต่ถ้าถามว่ารัฐคือใคร จากการประมวลทั้งหมดผมคิดว่า ล้วนแล้วแต่เปลี่ยนหน้าเปลี่ยนตา เริ่มต้นก็อาจจะเป็นศักดินา ผู้สูงส่งจุติมาจากสรวงสวรรค์ ทั่วโลกทั้งมวลทั้งหลายที่เราเชื่อกันในระบบเหล่านี้ แล้วในที่สุดระบบเหล่านี้มันก็ถึงเวลา เค้าเรียกว่า เหมือนกับกลางวันมีอรุณรุ่งอันสวยงาม เที่ยงวันแล้วก็บ่ายคล้อย ในที่สุดก็อัสดง
เพราะฉะนั้น โดยลัทธิต่างๆ มันก็เป็นอย่างนี้ เมื่อศักดินามันอัสดงแล้วก็จมไป เค้าเรียกว่าเผด็จการ หรืออัศวินทั้งหลาย หรือเผด็จการทางทหารร่วมกับพลเรือนทั้งหลาย ก็มาก่อตัวกันใหม่เป็นผู้ปกครอง แล้วก็เปลี่ยนชื่อ หรือสร้างวาทกรรมใหม่ จากสมบูรณาญาสิทธิราชย์ มาสู่ความเป็นประชาธิปไตย หรืออะไรก็แล้วแต่…
ผมคิดว่า ๗๓ ปีเป็นการต่อยอดของอำนาจในการปกครอง มีประชาชนเป็นเพียงพจนานุกรมเท่านั้นเอง เป็นเพียงข้ออ้าง นำประชาชนมาอ้าง ทุกครั้งประชาชนจะถูกอ้างว่า “เพื่อประชาชน” แล้วที่สุดก็เอาประชาชนมาอ้าง แล้วก็ทิ้งขว้างประชาชนเสียกลางคัน
เพราะฉะนั้น ๗๓ ปีในความรู้สึกของผม ผมมีความรู้สึกคล้ายๆ กับว่ามันยังอยู่ในอำนาจ เป็นอำนาจที่ประชาชนเอง…แต่ว่าเป็นอำนาจที่เค้าเรียกว่า ไม่ว่าจะได้ประชาธิปไตยใหม่ ประชาชนจะเข้าไปเรียกร้องได้กฎเกณฑ์ที่สวยงามขนาดไหน แต่ว่าสิ่งหนึ่งผมคิดว่าประชาชนอย่างเราๆ…ปวดหัวมากที่สุดคือ เราได้รัฐธรรมนูญดีๆ เราได้กฎหมายที่ดี ได้อะไรที่ดี แต่ยังมีนักเลี่ยงบาลีที่ประชาชนไม่รู้จะทำอย่างไร…รัฐบาลเองไม่รู้จะทำอย่างไรกับการก่อการร้าย เช่นเดียวกับประชาชนไม่รู้จะทำอย่างไรกับรัฐบาล รัฐบาลที่ขี้ฉ้อตอแหลทั้งหลายแหล่ ผมไม่รู้จะทำอย่างไร
บางครั้งผมมีความรู้สึกว่า หัวใจที่ใฝ่หาประชาธิปไตย หรือประชาธิปไตยมันเป็นแค่เครื่องมือของส่วนน้อยเท่านั้น หรือมันเป็นเป็นเพียงชื่อเรียกที่เราได้แค่นี้…เพราะฉะนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนี้…อย่าไปซีเรียสกับ ๗๓ ปีมากนัก แต่ว่าเราได้ผดุงสิ่งเหล่านี้ แล้วก็สู้แล้วกคงสู้ต่อไป เพราะว่าหัวใจ และความรู้สึกของเราเห็นว่าเขาไม่ถูก แต่เราไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ก็ต้องสู้ต่อไป…”
สุดท้ายอาจารย์เปลื้อง มีข้อเสนอแนะต่อที่ประชุมว่า “…เพราะฉะนั้น การต่อสู้ที่สำคัญที่สุดผมคิดว่ามี ๒ แนวทาง แนวทางที่ ๑ เรียกว่าเป็นแนวทางที่ต่อสู้ในเชิงโครงสร้าง ก็ว่ากันไป…แนวทางที่ ๒ ผมคิดว่าเป็นแนวในการกุมพื้นที่ หรือการต่อสู้ในพื้นที่…ภาวะวันนี้ไม่ใช่ภาวะแห่งการที่พูดถึงประชาธิปไตยมากนัก เพราะว่าสาเหตุมันเข้าสู่ภาวะสงครามแห่งการแย่งชิงทรัพยากรธรรมชาติ ผมว่านี่คือตัวสำคัญที่สุด
เพราะฉะนั้น เป็นการต่อสู้กันระหว่างโกลบอลไล ไม่ใช่คุณทักษิณ คุณทักษิณกระจอกมาก แต่เป็นการต่อสู้ของพลังโลกทั้งเจ็ดแปดที่เค้าเรียกว่ากลุ่มจีเซเวน (จีเจ็ด จีแปด) จีอะไรทั้งหลายที่มันรวมขบวนการทั้งโลกเข้ามาสู่อำนาจแห่งการค้าเสรีทั้งมวล เพราะฉะนั้น ผมคิดว่าคู่รบที่แท้จริงคือ โลคอลไล หรือเค้าเรียกว่าชุมชน ชุมชนกับโลกาภิวัตน์มันชนกัน เพราะฉะนั้น เราจะชนกันอย่างไร ไม่มีสูตรสำเร็จ
สำหรับผมไม่มีสูตรสำเร็จ แต่ขอให้รู้ว่า ณ วันนี้มันเป็นอย่างนี้ ขอให้รู้ว่าถ้าฝนตกแล้วเห็ดจะงอก เพราะฉะนั้น โลกาภิวัตน์มาเช่นนี้ ก่อการร้ายอาจจะเป็นเห็ดก็ได้ถ้าเปรียบเทียบกัน มันก็จะงอก แล้วมันก็จะเป็นอย่างนี้ เราจะต่อสู้กันอย่างไร”
ในวาระครบรอบการเสียชีวิตของอาจารย์เปลื้อง คงแก้ว ขอน้อมคารวะถึงคุณูปการที่พี่เปลื้องมีต่อแวดวงข้าราชการครู แวดวงกวี และแวดวงนักต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมในสังคม แม้ว่าพี่จะด่วนจากลาไปก่อนกาลเวลาอันสมควร แต่พี่ก็ได้ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติ มีคุณค่าต่อเพื่อนมนุษย์ ควรค่าแก่การรำลึกถึง สมดังคำกล่าวของมหากวีท่านหนึ่งที่ว่า
“บางคนถึงตายไปแล้ว ก็เหมือนยังมีชีวิตอยู่ บางคนถึงยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็เหมือนได้ตายไปแล้ว”
