โอดโอย

รองเท้าเดินป่ากำลังขยับก้าวเดินสลับซ้ายขวา นานเท่าไหร่แล้วผมไม่แน่ใจที่ความรู้สึกถึงน้ำหนักของรองเท้าหายไป เหมือนว่าแต่ละก้าวเริ่มขยับด้วยตัวของมันเองโดยไม่ต้องการคำสั่งจากระบบประสาทส่วนกลาง สีน้ำตาลของต้นไม้ผลัดใบเหลือเพียงกิ่งสู้ฟ้าและสีเทาของขี้เถ้าไฟไหม้ป่าเป็นสีหลักตลอดตั้งแต่เมื่อเริ่มออกเดินเมื่อยามเช้า บางจุดไฟสุมขอนยังระอุกรุ่นส่งควันและไอร้อนเสริมความทรมานกอปรกับความร้อนแรงจากดวงอาทิตย์เวลาเที่ยงวัน เม็ดเหงื่อไหลผ่านใบหน้าหยดลงผืนแผ่นดินแห้ง เสื้อผ้าทั้งตัวชุ่มโชกด้วยเหงื่อหมดแล้ว น้ำเปล่าในขวดลดระดับลงเรื่อย ๆ เช่นเดียวกันกับแรงกายและแรงใจซึ่งถ้ายังไม่ถึงจุดหยุดพักผมคงล้มลงคลุกขี้เถ้าในเวลาอันใกล้

"พักก่อน ๆ หมดทางชันแล้ว เข้าเขตป่าดิบแล้วจากนี้ไปก็มีทางราบ" พี่จอแบ เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าผู้ดูแลรับผิดชอบเรื่องเส้นทางให้คณะวิจัยสั่งให้หยุดพัก เป้หลังถูกนำลงพื้น เสียงโอยอูยดังออกจากลำคออย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อผมพยายามจะหย่อนก้นลงนั่งบนก้อนหินไม่ต่างกับสมาชิกอีกหลายคน

"ไหนว่าราบครับพี่ ขนาดยังไม่ออกเดินผมเห็นแต่ทางขึ้น เงยหน้ามองจนคอปวดแล้วครับ" ผมบอกกับพี่จอแบพร้อมเสียงหัวเราะทั้งคณะ จากความชันและความร้อนทำให้คณะพักนานกว่าปกติแต่อย่างไรก็ต้องเคลื่อนที่ต่อไปยังพื้นที่เป้าหมายซึ่งยังอีกไกล ไม่ผิดไปจากการมองโลกในแง่ร้ายอันเป็นลักษณะนิสัยประจำตัว เส้นทางยังคงทำมุมชันกับแนวระนาบ ถึงจะไม่เท่ากับช่วงเช้าแต่จากความเหนื่อยล้าสะสมทำให้การเดินตลอดช่วงบ่ายก็หนักหนาสาหัสเอาเรื่องสำหรับตัวผมเอง ชายวัยกลางคนซึ่งการออกกำลังกายตลอดเดือนที่ผ่านมาคือการเดินเท้าระยะไม่เกินร้อยเมตรรอบบ้านพัก

"กล้วยไม้ครับ" วันดี สมาชิกคนหนึ่งในคณะวิจัยเดินถือกล้วยไม้ซึ่งกำลังออกดอกมาหา "ผมเจอข้างหน้าโน่น จุดนั่งพัก" วันดีเสริมพร้อมยิ้มกว่างอย่างที่ทำประจำ

"ช้างงาดำ ออกดอกช่วงนี้พอดีนี่นะ" หัวหน้าคณะสำรวจเอ่ยชื่อของกล้วยไม้ชนิดนี้ออกมา "เดินมาแต่เช้าเพิ่งได้เจอออกดอกชนิดแรก นึกว่าวันนี้จะไม่เจออะไรแล้วเสียอีก" คำตัดพ้อแทนใจสมาชิกคณะวิจัยเพื่อสำรวจความหลากหลายของกล้วยไม้ดังขึ้นมา เนื่องจากตั้งแต่ออกเดินยังไม่ใครพบกล้วยไม้ซึ่งออกดอกเลย ที่มีเพียงแต่ต้น ลำกล้วย ใบ หรือถ้ามีช่อดอกก็เป็นเพียงช่อดอกที่แห้งเหี่ยวร่วงโรยไปแล้วเท่านั้น ซึ่งไม่พอเพียงสำหรับการนำมาใช้เพื่อเป็นหลักฐานที่น่าเชื่อถือสำหรับการจำแนกชนิดกล้วยไม้ในธรรมชาติ

เมื่อคณะสำรวจเดินทางมาถึงและพักฟื้นกู้คืนสภาพร่างกายเบื้องต้นกันเรียบร้อยก็เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว สมาชิกหลายคนแบ่งงานกันทำ บ้างก็จัดที่ทาง บ้างก็ตระเตรียมอาหาร บ้างก็ทำธุระส่วนตัวชำระล้างร่างกาย บ้างก็จับกลุ่มคุยเรื่องเส้นทาง กระดูกโครงร่าง กล้ามเนื้อ และเส้นเอ็นที่กำลังส่งสัญญาณโอดครวญตามสังขารสภาพ

"ดูจากสภาพช่อดอกของกล้วยไม้ที่เจอมาตลอดทาง กล้วยไม้ดินก็มี แต่น่าจะต้องเลื่อนเวลาเดินทาง ถ้ามาเดือนที่แล้วน่าจะได้เยอะกว่านี้" รุ่นพี่สมาชิกคณะเดินทางคนหนึ่งออกความคิดเห็น "แล้วครั้งหน้าจะมากันตอนไหนดีล่ะ" คำถามจากรุ่นพี่ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะดังลั่นวงสนทนาอยู่พักใหญ่

แต่ไม่มีใครตอบซักคนเดียวว่าครั้งต่อไป "จะมากันเมื่อไหร่ดี" ...


เกี่ยวกับผู้เขียน

"แต่เดิมเป็นเด็กบ้านนอกจากจังหวัดจันทบุรี ที่มีความมุ่งมันตั้งใจศึกษาต่อ ณ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ จากความสนใจส่วนตัวและการชักชวนจึงเข้าเรียนในสาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ จึงได้เข้าไปสัมผัสเรียนรู้เกี่ยวกับสัตว์ป่าหลากหลายประเภทในพื้นที่อนุรักษ์หลากหลายแห่งทั่วประเทศไทย หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาดุษฎีบัณฑิต กระนั้นก็ยังโหยหาและพยายามนำพาตัวเองเข้าป่าทุกครั้งที่โอกาสอำนวย"


พบกับบทความ "แบกเรื่องป่าใส่บ่ามาเล่า" ของ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน