ร้อนแรง

"ต้นไม้จะมีใบให้บ้างได้ไหมเนี่ย แดดสองหน้ามาตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เจอร่มเลย เหงื่อออกจนน้ำจะหมดตัวแล้ว" ผมบ่นอุบอิบกับตัวเองระหว่างทางเดินกลับหลังจากเสร็จภารกิจในการเก็บข้อมูลความหลากหลายของกล้วยไม้ป่า ในพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรด้านตะวันออก จังหวัดตาก คณะวิจัยใช้เวลาในพื้นที่มากว่าหนึ่งอาทิตย์เมื่อรู้ว่าวันนี้เป็นวันเดินทางกลับทำให้เช้าวันนี้ต่างดีใจแต่ก็ได้ไม่นานเมื่อรู้ว่าระยะทางที่ต้องเดินเท้านั้นไกลกว่า 20 กิโลเมตร "อย่างน้อยก็ได้ช้างมาสามเชือกสำหรับขนสัมภาระและคนที่น่าจะเดินไม่ไหว" พอสิ้นเสียงทุกคนในคณะต่างก็มองไปยังหัวหน้าโครงการโดยไม่ต้องนัดหมายกันเอาไว้ก่อน

"น่าจะประมาณ 10 กิโลเมตรแล้วหล่ะ ยังเหลืออีกเยอะ" รุ่นพี่ตอบเมื่อผมถามระหว่างหยุดพักริมห้วยแห้งไร้น้ำไหลผ่าน รอยยิ้มบนหน้าของผมก็แห้งไม่แพ้กัน ผิดกับเม็ดเหงื่อท่วมหน้าและเสื้อผ้าทั่วร่างกายไม่ต่างจากเอาน้ำราดตัว ไม่นานนักเสียงช้างร้องเบาๆ ก็ดังมาจากด้านหลัง "ออกมาทีหลังจั้งนาน นี่เดินไปยังไม่ถึงครึ่งทาง ช้างตามมาทันแล้ว" ผมเอ่ย "ช้างเดินขึ้นเขาตอนต้นทางจะช้าหน่อยครับ พอพ้นเนินชันของเขาลูกแรกมาได้ทางง่ายขึ้นช้างก็เดินเร็วกว่าอยู่แล้วครับ" พี่อุดร เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าบอกระหว่างกำลังมองช้างทั้งสามเชือกเดินผ่านจุดนั่งพักไปทีละเชือก

นอกจากเป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับช้าง การเดินครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เดินตามช้างอย่างใกล้ชิด "ตัวมันใหญ่ดีนะครับ นี่ใกล้ที่สุดเท่าที่เคยเลยครับ ปกติเจอไกลๆ ในป่าก็ตัวใครตัวมันกันไปนานแล้วครับ" ผมเอ่ยขำขัน ก่อนหยุดยืนดูช้างทั้งสามเชือกกำลังเดินลงตามสันเขาค่อนข้างชัน "เดี๋ยวลงไปกินข้างเที่ยงข้างล่างครับ ลงพ้นสันนี้ทางก็ราบเดินง่ายแล้วครับ" พี่อุดรบอก ก่อนเสียงดังครืดจากอาการลื่นของผมดังขึ้นและไถลลงเนินก่อนถึงจุดหมายเพียงนิดเดียว "ตายตอนจบชัดๆ" ผมคิด

"สวัสดีครับ" เสียงทักดังขึ้นมาจากชายชุดหนึ่งในสองคน ซึ่งพอเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าคือเจ้าหน้าที่ทักษ์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรด้านตะวันออกชื่อเล่นว่า โก้ นั่นเอง

"สวัสดีครับโก้ นึกว่าใครเสียอีก แล้วไปยังไงมายังไงถึงเข้ามาทางนี้ได้ล่ะครับ ไหนจะชุดดำกางเกงยีนส์อีก แปลกตานะ" ผมทักกลับพร้อมข้อสงสัย

เห็นว่าจุดความร้อนมันขึ้นแจ้งผ่านดาวเทียม หัวหน้าเลยสั่งให้มาตรวจสอบครับ ว่าไฟป่ามันลามเข้ามาหรือเปล่าหรือว่าเป็นไฟสุมขอนที่ยังไม่ดับครับ" โก้ตอบ "ผ่านมาเจอไฟยังไหม้อยู่บ้างไหมครับ" หนุ่ม เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าอีกคนที่มาด้วยกันถามขึ้นมา "ระหว่างทางที่ผ่านมาไม่เจอไฟป่านะครับมันไหม้ผ่านไปแล้ว ผ่านมาเจอควันจากไฟไหม้ขอนประปรายครับ" ผมตอบหนุ่มตามความจริงผ่านตาตลอดระยะเดินตั้งแต่เมื่อเช้า "ผมขอตัวก่อนนะครับ จุดที่ต้องไปยังอีกไกล" หนุ่มกับโก้ลาไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย "แล้วเจอกันใหม่ครับ" ผมตอบก่อนคณะก็ออกเดินทางเพื่อไปยังจุดหมายเช่นกัน

สถานการณ์ไฟป่าปีนี้รุนแรงมาก แค่เฉพาะในพื้นที่เมื่อสอบถามเจ้าหน้าที่ซึ่งดูแลเรื่องเกี่ยวกับไฟป่าในพื้นที่ก็ได้รับทราบว่าจุดความร้อนในปีนี้เกิดขึ้นมากกว่าปีที่แล้วเกินกว่าสามร้อยจุดและเหมือนจะมากขึ้นเรื่อยๆ แถมพื้นที่ยังสลับซับซ้อน อยู่ในพื้นที่ห่างไกล ไม่มีแหล่งน้ำ และความร้อนจากช่วงฤดูกาลทำให้ยากต่อการเข้าไปทำงานและดับไฟของเจ้าหน้าที่ "พรุ่งนี้ต้องส่งคนเข้าไปเพิ่มที่กลุ่มหมู่บ้านอีกหลายคนครับพี่ คนไม่พอ" รุ่นน้องบอก "ชื่อไฟป่าแต่มาจากมือมนุษย์ น่าเศร้านะ" ผมเอ่ย

มีเสียงแจ้งเตือนของข่าวสารซึ่งถูกโพสท์เข้าสู่ระบบโลกเสมือนในอินเทอร์เน็ตดังขึ้นบนมือถือ ผมเปิดอ่านดูก็เกิดความโล่งใจพอควรว่าในที่สุด สายฝนจากพายุฤดูร้อนกระหน่ำลงสู่พื้นที่ช่วยให้ไฟที่ลุกไหม้ลามอยู่ดับลง สถานการณ์คลี่คลายไปในทางที่ดีหลายจุด

"เรื่องน่ายินดี ซึ่งเกิดขึ้นมาแก้ไขเรื่องไม่น่ายินดีจากน้ำมือของมนุษย์เฉกเช่นตัวเรา" ผมคิด


เกี่ยวกับผู้เขียน"แต่เดิมเป็นเด็กบ้านนอกจากจังหวัดจันทบุรี ที่มีความมุ่งมันตั้งใจศึกษาต่อ ณ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ จากความสนใจส่วนตัวและการชักชวนจึงเข้าเรียนในสาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ จึงได้เข้าไปสัมผัสเรียนรู้เกี่ยวกับสัตว์ป่าหลากหลายประเภทในพื้นที่อนุรักษ์หลากหลายแห่งทั่วประเทศไทย หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาดุษฎีบัณฑิต กระนั้นก็ยังโหยหาและพยายามนำพาตัวเองเข้าป่าทุกครั้งที่โอกาสอำนวย"


พบกับบทความ "แบกเรื่องป่าใส่บ่ามาเล่า" ของ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน