หอบฟาง

แดดยามเช้าส่องลอดช่องตาข่ายกันแมลงเพิ่มความอบอุ่นให้เต็นท์ที่พักได้คลายความยะเยือกบนหน้าจอเครื่องวัดอุณหภูมิระดับเลขตัวเดียวลงไปได้บ้าง กอปรกับเสียงโดยรอบจากกิจกรรมของเจ้าหน้าที่และสัตว์ป่าทำให้ทราบว่าถึงเวลาต้องนำร่างออกจากผ้าห่มนวมอันอุ่นสบายกายได้แล้ว หลังการเข้าแถวเคารพธงชาติอุปกรณ์ในการเก็บข้อมูลงานวิจัยถูกจัดเตรียมพร้อมสำหรับขนขึ้นพาหนะซึ่งจะมารับตามเวลานัดหมาย

"ไปได้ครับ ไปได้ เริ่มแห้งแล้ว" คำบอกของพี่ห้อย เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าอาวุโส

การเดินทางยังคงต้องใช้รถขับเคลื่อนสี่ล้อถึงแม้ฝนจะหยุดตกไปแล้ว ร่องล้อรถไถ แอ่งโคลนและน้ำขังยังกระจายอยู่ตลอดเส้นทาง พาหนะขับเคลื่อนสี่ล้อจอดหน้าอาคารที่พักนักวิจัย รถยนต์โตโยต้าสัญชาติญี่ปุ่นขับเคลื่อนสี่ล้อ รุ่น LN106 อายุ สภาพสมบุกสมบันแต่ยังคงสามารถอยู่ถูกนำมาใช้เพื่ออำนวยความสะดวกในการเดินทางสำรวจครั้งนี้ ถึงแม้ภายนอกจะดูเก่าคร่ำคำคร่าแต่เชื่อเถอะว่ามันยังคงทำหน้าที่ได้ดีไม่มีตกบกพร่องแม้จะมีงอแงบ้างก็ตามอายุอานามเข้าเลยสามสิบปี

สัมภาระถูกโยกย้ายขึ้นกระบะท้ายรถ "อืม เยอะนะเนี่ย" ผมคิด "นี่สัมภาระสองคนเองจริงเหรอคะเนี่ย ของหนูแค่กระเป๋ากับกล่องใบเดียวเอง" น้องกิ๊บ ผู้ช่วยหัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรด้านตะวันออก จังหวัดตาก เอ่ยถาม "มันก็มีอุปกรณ์เก็บตัวอย่างด้วย กล้องถ่ายรูปอีก ไหนจะเสบียงอีกนะ" ผมอธิบายพร้อมกไปพร้อมกับยกกล่องชงกาแฟสดขึ้นท้ายรถ ซึ่งเมื่อมองไปยังกองสัมภาระก็ต้องเอ่ยบ่นกับตัวเอง "มันเยอะจริง ๆ นั่นแหล่ะ" อย่างไม่น่าแปลกใจ

"ผ่านได้ครับ ต้องลองดู" พี่อุไรเจ้าเก่า เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าผู้ซึ่งเปรียบได้กับคู่หูงานวิจัยตอบ เมื่อผมตะโกนถามจากกระบะท้ายจากสถานการณ์เส้นทางเบื้องหน้า ผมเปลี่ยนท่านั่ง เปลี่ยนมือเอื้อมมาจับขอบกระบะ เกร็งแขนและขา ซึ่งถ้าจิกนิ้วเท้าทะลุรองเท้าเข้ากับตัวรถได้คงได้ทำไปแล้ว "ไปเลยพี่" หลังผมให้สัญญาณตัวรถพุ่งทะยานเข้าหาอุปสรรคขวางหน้า แรงกระแทกเกือบทำให้กรดอนหล่นออกจากกระบะรถ แล้วเสียงเครื่องยนต์ดังพร้อมกับเสียงล้อหมุนฟรีก็ดังอย่างที่คิด กระนั้นด้วยเทคนิคการหมุนพวงมาลัย การเร่งเครื่องสลับผ่อนแรง ความชำนาญและประสบการณ์การเดินทางในพื้นที่เป็นทุนเดิม พาหนะจึงค่อยขยับทีละน้อยจะสุดท้ายก็ดิ้นหลุดพ้นแอ่งร่องโคลนน้ำขังมาได้ "ดีที่บรรทุกมาเยอะครับ น้ำหนักกดล้อเลยช่วยได้หน่อย" พี่อุไรบอก อย่างน้อยก็ไม่บรรทุกเสียเปล่า ผมคิด แอบยิ้มที่ตัวเองไม่ต้องลงไปดันท้ายรถ

ตึง!!!!!! เสียงดังสนั่น พาหนะทิ่มลงทางด้านซ้ายหน้า สมาชิกกระเด็นกระดอนกลิ้งคะมำอยู่หลังกระบะ เมื่อทุกอย่างหยุดนิ่ง "ก็นึกว่าจะรอดแล้วนะ" เสียงพึมพำลอยมาให้ได้ยิน

"เอาล่ะ ได้เวลาสนุกแล้วซิ" คิดแล้วผมก็กระโดดลงจากกระบะรถ เตรียมร่างกายให้พร้อมออกแรง รอบนี้ท่าทางว่าน้ำหนักท้ายกระบะหลังน่าจะเป็นอุปสรรคเสียแล้ว


เกี่ยวกับผู้เขียน

"แต่เดิมเป็นเด็กบ้านนอกจากจังหวัดจันทบุรี ที่มีความมุ่งมันตั้งใจศึกษาต่อ ณ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ จากความสนใจส่วนตัวและการชักชวนจึงเข้าเรียนในสาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ จึงได้เข้าไปสัมผัสเรียนรู้เกี่ยวกับสัตว์ป่าหลากหลายประเภทในพื้นที่อนุรักษ์หลากหลายแห่งทั่วประเทศไทย หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาดุษฎีบัณฑิต กระนั้นก็ยังโหยหาและพยายามนำพาตัวเองเข้าป่าทุกครั้งที่โอกาสอำนวย"


พบกับบทความ "แบกเรื่องป่าใส่บ่ามาเล่า" ของ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน