ม่านตารูปวงรีในดวงตากลมโตไม่กระพริบที่จ้องตอบโต้กลับเสมือนมีคำถามมากมายพรั่งพรูส่งต่อเข้าสู่ห้วงความคิด หางชันตั้งตรงเว้นส่วนปลายที่พริ้วโบกไหวไปมาดูแล้วเพลินตาเมื่อลอบมอง ลำตัวขนฟูหนาที่พันนัวแข้งเนียขาทำให้รู้สึกถึงบางอย่างที่อบอุ่น เสียงครางครือๆ ทุ้มต่ำที่ส่งออกมาเมื่อถูกเกาคางระหว่างที่นั่งซุกอิงอยู่บนตัก นี่เป็นเพียงตัวอย่างเล็กน้อยจากมากสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไฉนเลยเราจะปฏิเสธได้ลงคอว่า “ไม่รักแมว”
กระนั้นนี่เองหรือเปล่าที่ทำให้เราทำบางสิ่งที่ไม่ควรทำหรือไปสนับสนุนให้บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรเกิดให้มันมีโอกาสเกิดขึ้น
ในวันธรรมดาๆ วันหนึ่ง ช่วงบ่ายแก่ๆ ทีมกล้วยไม้เดินกลับเข้ามาถึงที่ทำการเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรด้านตะวันออกหลังจากเริ่มออกเดินสำรวจชนิดพรรณกล้วยไม้ตั้งแต่ช่วงเช้า ตัวผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
“อาจารย์ไปดูลูกแมวป่าไหมครับเพิ่งได้มา คิดว่าแม่มันโดนยิงจะเอาลูก แล้วมีคนไปเจอเขาเลยเอามาให้ทางเขตฯ ตอนนี้ผมป้อนนมดูแลมันอยู่” พี่เทพ เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าชักชวนทีมสำรวจและไม่เลยที่ผมเอ่ยคำจะปฏิเสธ
“มีสองตัวแต่วันก่อนตายไปตัวนึงมันไม่กินนมแต่ตัวนี้ยอมกินชื่อ นีโอ ครับ” เสียงลูกแมวร้องแง้วหง่าวดังออกมาจากในกระท่อมที่พักและถูกอุ้มเอามาวางไว้ตรงหน้า ดังเช่นคนทั่วไป ผมตกหลงลงไปในความน่ารักของลูกแมวน้อยนามนีโอตั้งแต่แรกเห็น เกิดความอยากเข้าไปจับเล่นอุ้มลูบหัวเกาคางเช่นกับแมวทั่วไปที่พบเจอ แต่ก็ต้องชะงักงันในพฤติกรรมที่แมวน้อยตัวนั้นแสดงออกมา
นีโอหลบหลีกวิ่งเข้าหาช่องหลืบกระท่อมไม้ไผ่ ไม่ก็หนีแอบเข้าซอกกระเป๋าของทีมสำรวจที่วางกองเรียงกันอยู่ เหลือบมองไปทางนั้นทางนี้ทีดูคล้ายขยาดหวาดกลัว จนกระทั่งพี่เทพจับเจ้านีโอมาอุ้มอยู่ครู่หนึ่งและดูเหมือนความกังวลในสิ่งที่ไม่คุ้นชินจะลดลง มันเริ่มอยู่นิ่ง สำหรับคนที่ไม่ใส่ใจและมองเผินๆ คล้ายเหมือนมันนิ่งยอมให้จับเล่นด้วย แต่เมื่อดูให้ดีในความนิ่งนั้นยังคงมีอาการสั่นอยู่น้อยๆ กอปรกับการหันมองไปมารอบตัวทำให้รู้ว่ามันยังไม่มั่นใจ ไม่มั่นคงและยังหวาดกลัว ทำไมชีวิตมันจึงต้องมาเรื่องราวอะไรเช่นนี้ ผมเกิดคำถาม
ความหลงไหลเอ็นดูกลับกลายเป็นสลดหดหู่ใจ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่พบเจอ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เหตุการณ์ทำนองเดียวกันถูกท่ายทอดมาให้รับรู้ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ทำได้เพียงสงสารในชะตาสิ่งมีชีวิตร่วมโลก คำถามว่าเมื่อไหร่เรื่องเศร้าเหล่านี้จะหมด คงไม่ต้องควานงมหาเอาคำตอบ เมื่อคำตอบห่อตัวสั่นลั่นสะท้านให้เห็นอยู่แล้วตรงหน้าอย่างแจ่มแจ้งที่สุด
ผมไม่ทราบเลยว่าความโหยหิวอยากกระหายของมนุษย์ที่เกินกว่าเพื่อรักษาชีวิตนั้นทำไมจึงเกิดขึ้นและมีประโยชน์อันใดต่อตนเองหรือเพื่อนร่วมโลกหรือไม่ แต่ก็พอจะทราบถึงผลกระทบของมัน แน่นอนโดยเฉพาะผลกระทบทางด้านลบต่อสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ทั้งหลาย สิ่งมีชีวิตที่มีความต้องการเพียงเพื่อจะดำรงชีวิตอยู่และสืบทอดเผ่าพันธุ์
“อ้อแอ้ มูมู่ นีโอ หมอก แย้ม” และล่าสุด “โชกุน” อีกกี่ชื่อที่จะถูกตั้งให้และอีกกี่ตัวกี่ชนิดที่จะจากไปด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องที่เป็นเรื่องจากความไม่เป็นเรื่องของมนุษย์
อย่างที่กล่าวไปก่อนหน้า ดวงตากลมโตคู่นั้นที่จ้องมาดูเหมือนมีคำถามมากมายแต่ไร้หนทางสื่อสาร ผมบอกลามันและบอกกับแม่บุญธรรมของนีโอว่าเดือนหน้าจะเข้ามาเยี่ยมเยียนใหม่อีกครั้ง
ความเศร้าสลดซ้ำซ้อนเกิดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปเพียงไม่ถึงเดือน ลมหายใจของลูกแมวป่าน้อยอ่อนแรงตัวนั้นแผ่วเบาและหยุดลง ไม่มีเสียงร้องสั่นๆ ดัง เหมียวๆ ของมันอีกแล้ว
หวังว่าดินแดนแห่งใหม่ที่เจ้าไปถึง จะมีคำตอบให้กับทุกคำถามที่มี
ผมคิดและหวังให้เป็นเช่นนั้น
เกี่ยวกับผู้เขียน
จองื้อที
แต่เดิมเป็นเด็กต่างจังหวัดจากภาคตะวันออก มุ่งมั่นเข้ามาศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีที่คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ด้วยความสนใจส่วนตัวและถูกชักชวน จึงเลือกเข้าศึกษาในภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ สาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ซึ่งระหว่างนั้นก็ได้มีโอกาสช่วยเก็บข้อมูลงานวิจัยสัตว์ป่าในหลายพื้นที่ หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อยังสถาบันอื่น จึงได้เข้ามาศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในระดับปริญญาโทต่อมาถึงในระดับปริญญาเอก และยังคงมีสถานภาพเป็นนิสิตอยู่ในปัจจุบันขณะ
"เราพยายามเรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย เพื่อที่สุดท้ายแล้วเราจะได้รู้ว่า แท้จริงแล้งเราไม่ได้รู้อะไรเลย"
พบกับบทความ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน
