จากบทประพันธ์ของ Ango Sakaguchi (1906-1955)
ปรมาจารย์แห่งความลึกลับของฆาตกรรมปริศนา
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์
สงครามเพิ่งสงบ สังคมนครหลวงสมัยโชวะพยายามดิ้นรนกลับสู่ยุคทองในอดีตที่ไม่ใช่ว่าไกลโพ้น
ไม่เคยมีเสียดีกว่า ต้องสูญเสียไปแล้วอยากได้คืน...
“ผู้หญิงอย่างอายากะเมื่อเทียบกับคุณคาโยโกะที่ทั้งสวยทั้งสงบเสงี่ยมและลึกซึ้งแล้ว ก็เหมือนตัวอะไรสักอย่างที่เอาขนนกยูงมาเสียบ ๆ ให้ดูงามไปอย่างนั้น ส่วนคุณนายอากิโกะนั้นเล่าถึงจะเป็นนักประพันธ์สตรียอดนิยม มีจิตวิญญาณของศิลปิน ลึกซึ้ง วางตัวได้อย่างสง่างามและถูกต้องทุกกระเบียดนิ้ว แต่ขอโทษเถอะ...จะมีอะไรที่เหนือกว่าคุณคาโยโกะผู้เปรียบดังนักบุญดำรงไว้ซึ่งพรหมจรรย์ละหรือ ผมอยากจะร้อยลำนำคำชมคุณคาโยกะให้กวีเอกได้อาย แต่เท่าที่ชมมาได้แค่นี้ผมเองก็ยังรู้สึกเขินกับความใสซื่อของตัวเองเหลือเกินแล้ว”
คุณนายอากิโกะอดีตภรรยาของคาซุมะหน้าแดงเรื่อเมื่อถูกพาดพิงเอาซึ่ง ๆ หน้า
“ไม่ต้องเขินก็คงได้กระมัง ดิฉันคิดว่าใคร ๆ โดยเฉพาะดิฉันต่างก็เห็นด้วยกับความใส่ซื่อของคุณปิก้าอยู่แล้ว สำหรับคุณคาโยโกะ คุณจะสรรเสริญความดีความงามของเธอสักเพียงใดก็เชิญเถิด คนอย่างดิฉันไม่ผิดอะไรกับขี้ผงฝุ่นละอองตามพื้นดิน”
“ตายละคุณอากิโกะ ผมต้องขอโทษที่คำพูดของผมทำให้คุณไม่พอใจ ที่พูดไปอย่างนั้นก็เพราะรู้ซึ้งถึงความเป็นคนใจกว้างราวกับเทพธิดาแห่งมหาสมุทรและความถูกต้องเที่ยงธรรมของคุณก็เลยพลั้งปากไป ความสมาร์ต อัจฉริยะ ความเที่ยงธรรมของคุณช่างเหมาะกับการเป็นกวีแห่งนิตยสาร “เซโต” หรือถุงน่องสีฟ้าที่ดำรงไว้ซึ่งสิทธิสตรี”
“พูดได้น่าเกลียดมากเลยนะคุณปิก้า ดิฉันไม่อยากปะทะคารมกับคุณให้เปลืองตัว นี่ถ้าคุณอุสึมิยังมีชีวิตอยู่ เขาจะต้องช่วยดิฉันขับคุณให้จนมุมแน่ ๆ”
“นี่ถ้าเป็นคุณอุสึมิ เขาคงบอกว่านั่นเป็นมุมมองจากความเป็นมนุษย์แท้ ๆ ไม่ใช่อะไรน่าเกลียดหรอกนะ” โคโรกุหยอก
“เขาเรียกว่าพูดแบบถึงเนื้อถึงหนังมากกว่า” โมคุเบสะบัดหน้าไปทางตรงข้ามกับภริยาที่กำลังถูกชายทั้งสองแขวะเอา
“บอกตรง ๆ ผมไม่ชอบคนดูถูกภริยาตัวเองแบบนี้เลยให้ตายซี” ปิก้าพูดหน้าตาเฉย
ตอนนั้นเองที่คุณนายอายากะลุกขึ้นยืน ก้มตัวลงกระซิบอะไรกับเคียวโกะที่นั่งข้าง ๆ แล้วพากันออกไปจากห้องอาหาร หายไปไม่กี่นาทีก็กลับเข้ามา เคียวโกะเดินมาหาผมรายงานว่า
“คุณอายากะอยากไปห้องสุขาแต่กลัวเลยขอให้ฉันไปเป็นเพื่อน คุณนายบอกว่าเห็นใครไม่รู้อยู่ในสวน ฉันก็เลยกลัวขึ้นมาอีกคน คุณช่วยไปดูหน่อยเถิด”
คุณนายอายากะคงจะบอกอะไรกับสามีของเธอเพราะเห็นคาซุมะลุกขึ้นจากที่นั่ง ผมเลยลุกแล้วเรียกดร.โคเซให้ตามไปด้วย คุณนายเดินนำเราเดินผ่านระเบียงทางเดินที่เชื่อมเรือนใหญ่กับเรือนฝรั่งไปยังห้องสุขา การที่คุณนายอายากะไม่ไปห้องสุขาที่อยู่ชั้นล่างของเรือนฝรั่งก็เพราะอยู่ติดกับห้องที่อุสึมิกวีหลังค่อมถูกฆ่า ซึ่งเป็นธรรมดาที่พวกผู้หญิงไม่อยากเดินผ่านโดยไม่จำเป็น พอมองออกไปนอกของระเบียงทางเดินด้านเรือนใหญ่ ผมเห็นเงาใครคนหนึ่งเคลื่อนไหววูบวาบอยู่ตรงห้องญี่ปุ่น และเมื่อเขม้นมองไปก็พบว่าเจ้าของเงาคือตำรวจสายสืบผู้มีสมยาว่านักสืบคิดลึกนั่นเอง
“ตายจริง คุณตำรวจเองหรือนี่”
“ครับผมเอง ออกมาเดินเตร่ตรวจดูอะไรรอบ ๆ แถวนี้”
“มาทุกวันเลยหรือครับ” คาซุมะถาม
“ใช่ครับ พวกเราอยู่เวรผลัดกันลาดตระเวนไปทั่ว ๆ แม้ในช่วงที่พวกคุณนอนหลับกันหมดแล้ว”
"ถ้างั้น คนที่ดิฉันเห็นแอบอยู่ตรงพุ่มไม้ลึกเข้าไปในสวนตรงนั้นก็คือตำรวจหรือคะ มีใครขึ้นไปตรวจตราที่ตอนบนของน้ำตกในสวนด้วยหรือ”
“เอ ผมก็ไม่ทราบเพราะไม่ได้มีการนัดหมายกันว่าให้ใครไปดูตรงไหน อาจเป็นนักสืบจมูกมดก็ได้ แต่ไม่น่าใช่เพราะผมรู้ว่านายจมูกมดมีธุระอื่นต้องทำ ผมขึ้นไปดูดีกว่า”
คุณนายอายากะท่าทางโล่งใจ ผมกับคาซุมะเห็นว่ามาถึงนี่แล้วก็เลยพากันไปห้องสุขา ผมกลับออกมาก่อนพอดีกับที่ทุกคนทยอยตามกันออกมาจากห้องอาหาร โมคุเบกับทนายคามิยามะเดินสวนผมออกไปที่ห้องสุขาด้วย และพอกลับเข้ามาก็ได้เวลาเสิร์ฟกาแฟ
ยาเอะนำกาแฟมาให้ปิก้า และพอวางลงบนโต๊ะจิตรกรจอมอาละวาดก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาลูบปากถ้วยหมุนไปรอบ ๆ แล้วจ้องหน้าเอาเรื่องกับสาวใช้
“ยายบ้า เอาถ้วยกาแฟบิ่นมาให้ฉันอีกแล้ว”
“ก็คุณเองเป็นคนทำบิ่น ก็สมควรแล้วนี่เจ้าค่ะ” ยาเอะดูเหมือนจะไม่ชอบปิก้า
“สำหรับคุณคาโยโกะน่าจะเอาถ้วยนี้ไปให้ ถ้วยนั้นมันบิ่นมากกว่า”
ตอนที่ปิก้าอาละวาดเมื่อวันก่อน พี่แกล้มโต๊ะทั้งโต๊ะทำให้ถ้วยกาแฟบิ่นบ้างแตกบ้างไปเกือบทั้งโหล ตั้งแต่นั้นถ้วยกาแฟเลยขาดไปใบหนึ่ง และเวลาดื่มกาแฟปิก้าก็จะต้องหมุนถ้วยกาแฟดูรอยบิ่นเป็นประจำ คืนนี้คุณคาโยโกะมาร่วมดื่มกาแฟด้วยและถ้วยกาแฟที่จัดมาให้เธอเป็นถ้วยบิ่น ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรเพราะคุณคาโยโกะเป็นลูกสาวใช้ ฐานะย่อมด้อยกว่าแขกคนอื่น ๆ ยาเอะจัดถ้วยกาแฟสำหรับปิก้าแล้ว ก็นำแก้วกาแฟที่ปากบิ่นมากกว่าของปิก้าไปเสิร์ฟคุณคาโยโกะ
“เอากาแฟถ้วยนี้ไปให้คุณคาโยโกะเถอะ ถ้วยนี้ปิ่นน้อยกว่า” ว่าแล้วปิก้าก็เปลี่ยนถ้วยกาแฟกับคุณคาโยโกะ
คุณคาโยโกะคนกาแฟแล้วยกขึ้นดื่มได้อึกสองอึกแล้วทำหน้าพิกล ค่อย ๆ วางถ้วยลงบนโต๊ะและจ้องมองอย่างสงสัย ทันใด นั้นเองถ้วยกาแฟก็ถูกปัดตกจากโต๊ะ คุณคาโยโกะผลุดลุกขึ้นยืน ดวงตาเบิกโพลง ยกมือทั้งสองขึ้นตะกุยที่หน้าอกอย่างแรงก่อนล้มคว่ำลงบนโต๊ะ ปิก้าตกตะลึงไปอึดใจหนึ่งและพอได้สติปราดเข้าไปประคองให้ลุกขึ้น ปรากฏว่าร่างของหญิงสาวอ่อนปวกเปียกหลุดจากอ้อมแขนลงไปกองอยู่กับพื้นห้อง
ปิก้าอุ้มคุณคาโยโกะขึ้นมาอีกแล้วเขย่าตัวเธอพลางเงยหน้าที่ถมึงทึงราวอสูร ร้องตะโกนเสียงคับห้อง
“เรียกหมอเร็ว งงอะไรกันอยู่ เรียกหมอเร็ว ไม่รู้เรื่องหรือไง ไอ้บ้า บ้ากันไปหมดแล้ว เร็ว...เร็ว เฮ้ย ไม่ได้ยินรึ บอกให้เรียกหมอ...เรียกหมอเดี๋ยวนี้”
เคียวโกะกับคาซุมะกระโจนออกไปจากห้องก่อนใคร หมอเอบิสึกะมาถึงเร็วเกินคาด จับชีพจรอยู่นาทีสองนาทีก็ส่ายหัวทันทีแล้วลุกขึ้นยืน
ปิก้าแผดเสียงแหบพร่าราวระฆังแตกกังวานไปทั่วห้อง
“ทุกคนหยุดอยู่กับที่ ห้ามออกไปนอกห้องเด็ดขาด อย่าเคลื่อนย้ายทุกอย่างบนโต๊ะ คุณคาโยโกะถูกวางยาพิษ เธอถูกฆ่าแทนฉัน บ้าบัดซบ...ดูซิ มันจะวางยาฉันแต่คุณคาโยโกะมารับเคราะห์แทน คนตายคือคุณคาโยโกะ เห็นหรือยัง...ทุกคนนั่งลงตรงที่เดิม อย่าเคลื่อนตัวไปที่ไหนเด็ดขาด”
ดวงตาที่ลุกโชนราวบ้าคลั่งของปิก้าพุ่งตรงไปที่คุณนายอายากะ สั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความโกรธผสมตื่นเต้นสุดขีด
ตอนนั้นเองที่ชิซุเอะเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยท่าทางเกรงใจ
“คุณหมอเอบิสึกะอยู่ไหมเจ้าคะ”
หมอเอบิสึกะเงยหน้าขึ้นมองไปอย่างสงสัย ทนายคามิยามะตะโกนตอบเสียงดัง
“อยู่ ทำไมรึ”
“ช่วยมากับดิฉันด่วนเลยเจ้าค่ะ ท่านอาการไม่ดีเลย” ชิซุเอะบอกพลางมองไปที่ร่างของคุณคาโยโกะบนพื้นห้อง แล้วทำท่าเหมือนกับจะเป็นลมพับลงไปตรงนั้น
เสียงของทนายคามิยามะดังก้องชวนให้ขนลุกราวเสียงระฆังส่งวิญญาณ
“22 นาฬิกา 14 นาที”
[ตัวละครในเรื่องและความสัมพันธ์ระหว่างกัน]
ปิก้า (โดอิ โคอิชิ) จิตรกรอดีตสามีของอายากะ
อายากะ ภรรยาคนปัจจุบันของคาซุมะ อดีตภรรยาของปิก้า
โมคุเบ ผู้เชี่ยวชาญวรรณคดีฝรั่งเศส อยู่กับอากิโกะนักประพันธ์สตรีอดีตภรรยาของคาซุมะ
โคโรกุ ฮิโตมิ นักเขียนบทละคร สามีของอาคาชิ โคโจ ดาราชื่อดัง
ผม ยาชิโระ ซุนเป คนเล่าเรื่อง ภรรยาชื่อเคียวโกะ เคยเป็นเมียน้อยนายอุตางาวะ ทามอน บิดาของคาซุมะ
เอบิสึกะหมอขาเป๋ ลูกญาติห่าง ๆ ที่นายอุตางาวะผู้อุปถัมภ์ให้เรียนหอมและมาประจำอยู่ที่หมู่บ้าน
คาโยโกะ เป็นลูกที่เกิดจากนายทามอนกับลูกสาว (เสียชีวิต)ของพ่อเฒ่าคิซากุ แม่เฒ่าโอเด็น
ปรมาจารย์แห่งความลึกลับของฆาตกรรมปริศนา
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์
สงครามเพิ่งสงบ สังคมนครหลวงสมัยโชวะพยายามดิ้นรนกลับสู่ยุคทองในอดีตที่ไม่ใช่ว่าไกลโพ้น
ไม่เคยมีเสียดีกว่า ต้องสูญเสียไปแล้วอยากได้คืน...
“ผู้หญิงอย่างอายากะเมื่อเทียบกับคุณคาโยโกะที่ทั้งสวยทั้งสงบเสงี่ยมและลึกซึ้งแล้ว ก็เหมือนตัวอะไรสักอย่างที่เอาขนนกยูงมาเสียบ ๆ ให้ดูงามไปอย่างนั้น ส่วนคุณนายอากิโกะนั้นเล่าถึงจะเป็นนักประพันธ์สตรียอดนิยม มีจิตวิญญาณของศิลปิน ลึกซึ้ง วางตัวได้อย่างสง่างามและถูกต้องทุกกระเบียดนิ้ว แต่ขอโทษเถอะ...จะมีอะไรที่เหนือกว่าคุณคาโยโกะผู้เปรียบดังนักบุญดำรงไว้ซึ่งพรหมจรรย์ละหรือ ผมอยากจะร้อยลำนำคำชมคุณคาโยกะให้กวีเอกได้อาย แต่เท่าที่ชมมาได้แค่นี้ผมเองก็ยังรู้สึกเขินกับความใสซื่อของตัวเองเหลือเกินแล้ว”
คุณนายอากิโกะอดีตภรรยาของคาซุมะหน้าแดงเรื่อเมื่อถูกพาดพิงเอาซึ่ง ๆ หน้า
“ไม่ต้องเขินก็คงได้กระมัง ดิฉันคิดว่าใคร ๆ โดยเฉพาะดิฉันต่างก็เห็นด้วยกับความใส่ซื่อของคุณปิก้าอยู่แล้ว สำหรับคุณคาโยโกะ คุณจะสรรเสริญความดีความงามของเธอสักเพียงใดก็เชิญเถิด คนอย่างดิฉันไม่ผิดอะไรกับขี้ผงฝุ่นละอองตามพื้นดิน”
“ตายละคุณอากิโกะ ผมต้องขอโทษที่คำพูดของผมทำให้คุณไม่พอใจ ที่พูดไปอย่างนั้นก็เพราะรู้ซึ้งถึงความเป็นคนใจกว้างราวกับเทพธิดาแห่งมหาสมุทรและความถูกต้องเที่ยงธรรมของคุณก็เลยพลั้งปากไป ความสมาร์ต อัจฉริยะ ความเที่ยงธรรมของคุณช่างเหมาะกับการเป็นกวีแห่งนิตยสาร “เซโต” หรือถุงน่องสีฟ้าที่ดำรงไว้ซึ่งสิทธิสตรี”
“พูดได้น่าเกลียดมากเลยนะคุณปิก้า ดิฉันไม่อยากปะทะคารมกับคุณให้เปลืองตัว นี่ถ้าคุณอุสึมิยังมีชีวิตอยู่ เขาจะต้องช่วยดิฉันขับคุณให้จนมุมแน่ ๆ”
“นี่ถ้าเป็นคุณอุสึมิ เขาคงบอกว่านั่นเป็นมุมมองจากความเป็นมนุษย์แท้ ๆ ไม่ใช่อะไรน่าเกลียดหรอกนะ” โคโรกุหยอก
“เขาเรียกว่าพูดแบบถึงเนื้อถึงหนังมากกว่า” โมคุเบสะบัดหน้าไปทางตรงข้ามกับภริยาที่กำลังถูกชายทั้งสองแขวะเอา
“บอกตรง ๆ ผมไม่ชอบคนดูถูกภริยาตัวเองแบบนี้เลยให้ตายซี” ปิก้าพูดหน้าตาเฉย
ตอนนั้นเองที่คุณนายอายากะลุกขึ้นยืน ก้มตัวลงกระซิบอะไรกับเคียวโกะที่นั่งข้าง ๆ แล้วพากันออกไปจากห้องอาหาร หายไปไม่กี่นาทีก็กลับเข้ามา เคียวโกะเดินมาหาผมรายงานว่า
“คุณอายากะอยากไปห้องสุขาแต่กลัวเลยขอให้ฉันไปเป็นเพื่อน คุณนายบอกว่าเห็นใครไม่รู้อยู่ในสวน ฉันก็เลยกลัวขึ้นมาอีกคน คุณช่วยไปดูหน่อยเถิด”
คุณนายอายากะคงจะบอกอะไรกับสามีของเธอเพราะเห็นคาซุมะลุกขึ้นจากที่นั่ง ผมเลยลุกแล้วเรียกดร.โคเซให้ตามไปด้วย คุณนายเดินนำเราเดินผ่านระเบียงทางเดินที่เชื่อมเรือนใหญ่กับเรือนฝรั่งไปยังห้องสุขา การที่คุณนายอายากะไม่ไปห้องสุขาที่อยู่ชั้นล่างของเรือนฝรั่งก็เพราะอยู่ติดกับห้องที่อุสึมิกวีหลังค่อมถูกฆ่า ซึ่งเป็นธรรมดาที่พวกผู้หญิงไม่อยากเดินผ่านโดยไม่จำเป็น พอมองออกไปนอกของระเบียงทางเดินด้านเรือนใหญ่ ผมเห็นเงาใครคนหนึ่งเคลื่อนไหววูบวาบอยู่ตรงห้องญี่ปุ่น และเมื่อเขม้นมองไปก็พบว่าเจ้าของเงาคือตำรวจสายสืบผู้มีสมยาว่านักสืบคิดลึกนั่นเอง
“ตายจริง คุณตำรวจเองหรือนี่”
“ครับผมเอง ออกมาเดินเตร่ตรวจดูอะไรรอบ ๆ แถวนี้”
“มาทุกวันเลยหรือครับ” คาซุมะถาม
“ใช่ครับ พวกเราอยู่เวรผลัดกันลาดตระเวนไปทั่ว ๆ แม้ในช่วงที่พวกคุณนอนหลับกันหมดแล้ว”
"ถ้างั้น คนที่ดิฉันเห็นแอบอยู่ตรงพุ่มไม้ลึกเข้าไปในสวนตรงนั้นก็คือตำรวจหรือคะ มีใครขึ้นไปตรวจตราที่ตอนบนของน้ำตกในสวนด้วยหรือ”
“เอ ผมก็ไม่ทราบเพราะไม่ได้มีการนัดหมายกันว่าให้ใครไปดูตรงไหน อาจเป็นนักสืบจมูกมดก็ได้ แต่ไม่น่าใช่เพราะผมรู้ว่านายจมูกมดมีธุระอื่นต้องทำ ผมขึ้นไปดูดีกว่า”
คุณนายอายากะท่าทางโล่งใจ ผมกับคาซุมะเห็นว่ามาถึงนี่แล้วก็เลยพากันไปห้องสุขา ผมกลับออกมาก่อนพอดีกับที่ทุกคนทยอยตามกันออกมาจากห้องอาหาร โมคุเบกับทนายคามิยามะเดินสวนผมออกไปที่ห้องสุขาด้วย และพอกลับเข้ามาก็ได้เวลาเสิร์ฟกาแฟ
ยาเอะนำกาแฟมาให้ปิก้า และพอวางลงบนโต๊ะจิตรกรจอมอาละวาดก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาลูบปากถ้วยหมุนไปรอบ ๆ แล้วจ้องหน้าเอาเรื่องกับสาวใช้
“ยายบ้า เอาถ้วยกาแฟบิ่นมาให้ฉันอีกแล้ว”
“ก็คุณเองเป็นคนทำบิ่น ก็สมควรแล้วนี่เจ้าค่ะ” ยาเอะดูเหมือนจะไม่ชอบปิก้า
“สำหรับคุณคาโยโกะน่าจะเอาถ้วยนี้ไปให้ ถ้วยนั้นมันบิ่นมากกว่า”
ตอนที่ปิก้าอาละวาดเมื่อวันก่อน พี่แกล้มโต๊ะทั้งโต๊ะทำให้ถ้วยกาแฟบิ่นบ้างแตกบ้างไปเกือบทั้งโหล ตั้งแต่นั้นถ้วยกาแฟเลยขาดไปใบหนึ่ง และเวลาดื่มกาแฟปิก้าก็จะต้องหมุนถ้วยกาแฟดูรอยบิ่นเป็นประจำ คืนนี้คุณคาโยโกะมาร่วมดื่มกาแฟด้วยและถ้วยกาแฟที่จัดมาให้เธอเป็นถ้วยบิ่น ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรเพราะคุณคาโยโกะเป็นลูกสาวใช้ ฐานะย่อมด้อยกว่าแขกคนอื่น ๆ ยาเอะจัดถ้วยกาแฟสำหรับปิก้าแล้ว ก็นำแก้วกาแฟที่ปากบิ่นมากกว่าของปิก้าไปเสิร์ฟคุณคาโยโกะ
“เอากาแฟถ้วยนี้ไปให้คุณคาโยโกะเถอะ ถ้วยนี้ปิ่นน้อยกว่า” ว่าแล้วปิก้าก็เปลี่ยนถ้วยกาแฟกับคุณคาโยโกะ
คุณคาโยโกะคนกาแฟแล้วยกขึ้นดื่มได้อึกสองอึกแล้วทำหน้าพิกล ค่อย ๆ วางถ้วยลงบนโต๊ะและจ้องมองอย่างสงสัย ทันใด นั้นเองถ้วยกาแฟก็ถูกปัดตกจากโต๊ะ คุณคาโยโกะผลุดลุกขึ้นยืน ดวงตาเบิกโพลง ยกมือทั้งสองขึ้นตะกุยที่หน้าอกอย่างแรงก่อนล้มคว่ำลงบนโต๊ะ ปิก้าตกตะลึงไปอึดใจหนึ่งและพอได้สติปราดเข้าไปประคองให้ลุกขึ้น ปรากฏว่าร่างของหญิงสาวอ่อนปวกเปียกหลุดจากอ้อมแขนลงไปกองอยู่กับพื้นห้อง
ปิก้าอุ้มคุณคาโยโกะขึ้นมาอีกแล้วเขย่าตัวเธอพลางเงยหน้าที่ถมึงทึงราวอสูร ร้องตะโกนเสียงคับห้อง
“เรียกหมอเร็ว งงอะไรกันอยู่ เรียกหมอเร็ว ไม่รู้เรื่องหรือไง ไอ้บ้า บ้ากันไปหมดแล้ว เร็ว...เร็ว เฮ้ย ไม่ได้ยินรึ บอกให้เรียกหมอ...เรียกหมอเดี๋ยวนี้”
เคียวโกะกับคาซุมะกระโจนออกไปจากห้องก่อนใคร หมอเอบิสึกะมาถึงเร็วเกินคาด จับชีพจรอยู่นาทีสองนาทีก็ส่ายหัวทันทีแล้วลุกขึ้นยืน
ปิก้าแผดเสียงแหบพร่าราวระฆังแตกกังวานไปทั่วห้อง
“ทุกคนหยุดอยู่กับที่ ห้ามออกไปนอกห้องเด็ดขาด อย่าเคลื่อนย้ายทุกอย่างบนโต๊ะ คุณคาโยโกะถูกวางยาพิษ เธอถูกฆ่าแทนฉัน บ้าบัดซบ...ดูซิ มันจะวางยาฉันแต่คุณคาโยโกะมารับเคราะห์แทน คนตายคือคุณคาโยโกะ เห็นหรือยัง...ทุกคนนั่งลงตรงที่เดิม อย่าเคลื่อนตัวไปที่ไหนเด็ดขาด”
ดวงตาที่ลุกโชนราวบ้าคลั่งของปิก้าพุ่งตรงไปที่คุณนายอายากะ สั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความโกรธผสมตื่นเต้นสุดขีด
ตอนนั้นเองที่ชิซุเอะเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยท่าทางเกรงใจ
“คุณหมอเอบิสึกะอยู่ไหมเจ้าคะ”
หมอเอบิสึกะเงยหน้าขึ้นมองไปอย่างสงสัย ทนายคามิยามะตะโกนตอบเสียงดัง
“อยู่ ทำไมรึ”
“ช่วยมากับดิฉันด่วนเลยเจ้าค่ะ ท่านอาการไม่ดีเลย” ชิซุเอะบอกพลางมองไปที่ร่างของคุณคาโยโกะบนพื้นห้อง แล้วทำท่าเหมือนกับจะเป็นลมพับลงไปตรงนั้น
เสียงของทนายคามิยามะดังก้องชวนให้ขนลุกราวเสียงระฆังส่งวิญญาณ
“22 นาฬิกา 14 นาที”
[ตัวละครในเรื่องและความสัมพันธ์ระหว่างกัน]
ปิก้า (โดอิ โคอิชิ) จิตรกรอดีตสามีของอายากะ
อายากะ ภรรยาคนปัจจุบันของคาซุมะ อดีตภรรยาของปิก้า
โมคุเบ ผู้เชี่ยวชาญวรรณคดีฝรั่งเศส อยู่กับอากิโกะนักประพันธ์สตรีอดีตภรรยาของคาซุมะ
โคโรกุ ฮิโตมิ นักเขียนบทละคร สามีของอาคาชิ โคโจ ดาราชื่อดัง
ผม ยาชิโระ ซุนเป คนเล่าเรื่อง ภรรยาชื่อเคียวโกะ เคยเป็นเมียน้อยนายอุตางาวะ ทามอน บิดาของคาซุมะ
เอบิสึกะหมอขาเป๋ ลูกญาติห่าง ๆ ที่นายอุตางาวะผู้อุปถัมภ์ให้เรียนหอมและมาประจำอยู่ที่หมู่บ้าน
คาโยโกะ เป็นลูกที่เกิดจากนายทามอนกับลูกสาว (เสียชีวิต)ของพ่อเฒ่าคิซากุ แม่เฒ่าโอเด็น
