“ซากุระที่ปลิดปลิว”...สาวน้อยญี่ปุ่นสู้โรคร้ายด้วยใจสุข

หัวใจของชิเงโกะ ทาเกโมอาริ แทบจะแหลกสลาย เมื่อแพทย์วินิจฉัยว่า “ยูมิ” ลูกสาวของเธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ระยะที่ 4 ซึ่งไม่อาจจะรักษาได้อีก

การทำเคมีบำบัดทำให้ยูมิในวัย 18 ปี ต้องทนทุกข์กับการรักษามานานหลายปี ตาซ้ายของเธอมองไม่เห็น กระดูกเปราะบาง และยังปัสสาวะลำบาก ผลข้างเคียงของยาทำให้ยูมิไอทั้งคืนจนนอนไม่ได้ บางครั้งเธอมีไข้สูงถึง 45 องศา

ในคืนหนึ่ง ยูมินอนอยู่บนเตียง เธอเหม่อมองที่เพดานห้อง และบอกกับแม่ว่า “แม่คะ หนูพอแล้วค่ะ” เธอตัดสินใจจะยุติการต่อสู้กับโรคร้าย เธอยุติการทำเคมีบำบัด และจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข ยิ้มให้มากที่สุด แทนที่จะคอยพะวงให้มีปาฏิหาริย์จากการรักษา

ชิเงโกะ ผู้เป็นแม่ กล้ำกลืนความขื่นขม ได้เพียงแต่ตอบลูกสาวไปเบาๆ ว่า “พักผ่อนก่อนเถอะ”


ยูมิใช้ช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเธอทำในสิ่งที่เธออยากจะทำ แทนที่จะนอนอยู่บนเตียง ทั้งครอบครัวได้ขับรถขึ้นภูเขาไฟฟูจิ ไปเที่ยวโตเกียว ดิสนีย์แลนด์ กินแฮมเบอร์เกอร์ อาหารโปรดของเธอ และได้คุยกับเพื่อนๆ ของเธอ หลังจากที่เธอต้องหยุดเรียนเพราะโรคร้าย

เธอยังได้ไปเยี่ยมคุณหมอ พยาบาล และนักกายภาพบำบัดที่เคยช่วยรักษาเธอ เพื่อขอบคุณที่ทุ่มเทเพื่อเธอ ยูมิยังได้เลือกชุดสวยสำหรับวันสุดท้ายของเธอ คือ เสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อคลุมสีเทาอ่อน และกระโปรงลายตาราง ซึ่งเป็นชุดนักเรียนมัธยมของเธอที่เธอรัก แต่เธอกลับไม่ได้เข้าเรียนเพราะป่วยเสียก่อน

เธอยังได้ไปชมดอกซากุระบาน ที่สวนหลังโรงพยาบาลกับคุณแม่ ซึ่งเป็นการออกไปข้างนอกครั้งสุดท้าย เช้าวันที่ 20 เมษายน เมื่อดอกซากุระเริ่มร่วงโรย และผลิใบสีเขียวสดมาแทน ยูมิได้หลับตาลงเป็นครั้งสุดท้าย โดยมีครอบครัวเคียงข้าง เธอจากไปอย่างสงบวัยวัยเพียง 18 ปี


เมื่อคุณแม่จัดเก็บห้องของลูกสาวที่โรงพยาบาล เธอพบซองจดหมายสีฟ้าในตู้เสื้อผ้า ในซองมีจดหมายที่ลูกสาวเขียนด้วยลายมือ ขอให้ครอบครัวดูวิดีโอสุดท้ายของยูมิที่ถ่ายไว้ในสมาร์ทโฟน

ครอบครัวได้ดูวิดีโอของยูมิ เคียงข้างร่างของเธอ วิดีโอใช้เพลง My Girl เพลงดังของวงอาราชิ ซึ่งเป็นหนึ่งในเพลงโปรดของยูมิ วิดีโอที่ยูมิทำขึ้น เธอได้เปลี่ยนเนื้อร้องในเพลงจากคำว่า “เธอ” เป็น “ทุกคน” ว่า

“ถึงแม้ฉันต้องจากทุกคนไปแสนไกล ฉันไปยังอนาคตที่เต็มไปด้วยความทรงจำ ยามที่ฉันหลับตา วันคืนที่ฉันอยู่ร่วมกับทุกคนได้ปรากฏในความทรงจำของฉัน”



วิดีโอฉายภาพมากมายของช่วงชีวิตอันแสนสั้นของยูมิ ตั้งแต่งานกีฬาสีในชั้นอนุบาล จนถึงพิธีจบการศึกษาชั้นมัธยมต้น และทริปท่องเที่ยวกับครอบครัวในที่ต่างๆ ทุกคนในครอบครัวของเธอไม่อาจจะดูวิดีโอนี้ได้อย่างแจ่มชัด เพราะหยาดน้ำตาเอ่อท้น

วิดีโอความยาว 4 นาที 42 วินาทีนี้ ยูมิทำขึ้นให้กับครอบครัวของเธอหลังวันขึ้นปีใหม่ ซึ่งเป็นช่วงราว 1 เดือนก่อนที่แพทย์จะบอกว่า เธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะที่ 4

หลังยูมิจากไป 49 วัน ชิเงโกะ ผู้เป็นแม่สามารถ “ทำใจ” ชมวิดีโอนี้จนจบได้ และพบข้อความที่ยูมิเขียนถึงครอบครัวในช่วงท้ายของวิดีโอว่า “หนูดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกสาวของพ่อและแม่ และเป็นพี่สาวของโฮนะ....ขอบคุณทุกคน จากยูมิ”