หมอผี ตอนที่ 8 "ผีพราย" (จบ)
ผ่านเวลา ในห้องนอน
อาคมนอนหลับสนิท เขาค่อยตื่นมาเองอย่างเป็นธรรมชาติ เขาสงสัยมองไปรอบๆห้อง เขากลับมาที่ห้องได้อย่างไร
"ซี"
ภาพสุดท้ายที่อาคมจำได้คือ มองลูกแก้วของรัตติกาล
อาคมเห็นหีบเพลงอันเล็กๆวางไว้หัวเตียง พร้อมกระดาษโน๊ต
"ชั้นขอโทษที่ต้องทำแบบนี้กับคุณ คุณเครียดมากเกินไป ชั้นคิดว่า กล่องดนตรีเล็กๆอันนี้ น่าจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง"
อาคมหมุนลานกล่องดนตรี เสียงดนตรีบรรเลงออกมา ท่วงทำนองของมันทำให้อารมณ์สงบ อาคมลองหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เขาเริ่มผ่อนคลายและสีหน้าเริ่มคลายความวิตกใดๆ
ในห้องนอน
ดารการพอกหน้าขาว เธอหลับไปแล้ว
ทว่า... วิเศษซึ่งนอนอยู่ข้างๆ ตายังเบิกโพลง ครุ่นคิดอะไรบางอย่างเหมือนกำลังตัดสินใจอะไร
สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงและออกไปมองที่หน้าต่างซึ่งเห็นสระน้ำ
ผีพรายน้ำกำลังว่ายน้ำท่ามกลางแสงจันทร์ ผิวขาวนวลสะท้อนน้ำนวลตา ผมยาวสยายพริ้วสวยงาม เธอโผขึ้นมาที่ขอบสระและบรรจงหวีผมเธออย่างเย้ายวน
วิเศษมองภาพนั้นราวกับต้องมนตร์
ผีพรายน้ำหันมามองวิเศษด้วยสายตาที่เย้ายวน เขาเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
วิเศษเดินเข้ามาในห้องทำงาน เดินไปที่ชั้นหนังสือแล้วก็ทำะไรบางอย่าง เขาไปนั่งที่โต๊ะทำงานและหยิบแก้วสีประหลาดขึ้นมาดูด้วยความหลงใหล
สักพัก อุณหภูมิห้องลดลง ไอน้ำเกาะกระจก
เท้าของผีพรายสาวก็เดินเข้ามาที่วิเศษ
ในมือเป็นรูปครอบครัว วิเศษกำแน่นเหมือนกำลังสะกดตัวเอง
ผีพรายน้ำเดินเข้ามาจับไหล่ของเขา มือขาวซีดเล็บยาวน่ากลัว
เวลาเดียวกัน เจนเกิดความหิวเลยเดินลงมาที่ตู้เย็นหาอะไรกิน แต่แล้วก็สงสัยอะไรบางอย่างจึงเดินไปที่ห้องทำงานของพ่อซึ่งมีแสงไฟลอดประตูออกมา
เจนบิดลูกบิด มันล็อก เจนค้นหากุญแจตรงที่พ่อชอบซ่อน แต่ก็ไม่เจอ เจนแปลกใจ จึงเดินออกไปนอกบ้าน
วิเศษนอนโซฟาด้วยอาการสงบ ผีพรายมองสะกด ในมือเขายังกำรูปครอบครัวไว้แน่น
เจนออกมายังสวนหน้าบ้านเดินอ้อมมาทางด้านหลังของห้องทำงานพ่อ เธอหากระถางมาปีนแอบมองที่หน้าต่าง เธอเช็ดฝ้าทีจับกระจกและมองเข้าไป เห็นผีพรายคร่อมร่างพ่อเธออยู่ เจนตกใจเสียหลักตกกระถางเสียงดัง ผีพรายมองมาที่หน้าต่างด้วยสายตาดุร้าย
ครู่ต่อมา เจนเดินมาหยุดที่ห้องแม่ จะเคาะห้องปลุกแม่แต่เปลี่ยนใจ เจนรีบกลับมาที่ห้อง เธอสงสัยว่า พ่อกำลังพาหญิงอื่นเข้าบ้าน
เธอคิดมากเลยมานั่งมองปลาทองในขวดโหล
ที่บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ริมน้ำ ซึ่งตอนนี้กลายเป็นเต้นท์พักแรม ฐานปฎิบัติการล่าผีพรายของลุงหมึกและทีมหมอผี
เศกเช็กอุปกรณ์กับพวกเพื่อนๆ
ลุงหมึกบอก
"ในแม่น้ามันมีโพรงเชื่อมไปไหนได้มากมาย บ้างก็มีถ้ำเล็ก ถ้ำน้อยทะลุถึงแม่น้าสายอื่นๆ"
"เป็นไปได้ว่า ผีพรายที่ร้ายกาจนั่น ผูกใจเจ็บอะไรบางอย่างก่อนตาย แรงอาฆาตพยาบาททำให้พวกมันต้องการแก้แค้น" จอห์นนี่บอก
"บางตำนานก็เล่าว่า พวกมันเฝ้าสมบัติล้าค่าไว้ ไม่ให้ใครมาพบ ชั้นมั่นใจเลยว่า ไอ้หีบเหล็กที่เห็นใต้น้ำนั้นต้องมีอะไรบาง อย่างทีอาจเกี่ยวข้องกับนางผีพรายตนนั้น ถ้าเราเอาขึ้นมาอาจจะพบอะไรบ้าง" เศกบอก
"ของสำคัญแบบนั้น มันเอาขึ้นมาง่ายๆไม่ได้หรอก เจ้าของเขาลงอาคมเอาไว้ด้วย อย่าบุ่มบ่าม ไอ้พวกภูติตัวเล็กนั่น ถึงแม้จะไม่ร้ายเท่านังผีพราย แต่มันรวมๆกันอยู่ ฤทธิเดชมัน ก็มากเอาเรื่องอยู่นะ ค่อยๆคิดค่อยๆทำจะดีกว่า" ลุงหมึกบอก
ทุกคนช่วยกันคิดหาทางเอาหีบเหล็กขึ้นจากน้ำ
อ่านต่อหน้า 2
หมอผี ตอนที่ 8 "ผีพราย" (จบ)
เช้าวันใหม่
ดารการเตรียมอาหารจำพวกสลัดเบาๆลดน้าหนัก เธอขยับท่าออกกำลังไปด้วยอย่างอารมณ์ดี
เจนนั่งเครียด อยากจะบอกอะไรแม่ แต่ก็ไม่กล้าพูด
"เจน สังเกตมั๊ยว่าแม่ผอมลงไปเยอะเลย ดูสิ ต่อไปเมนูบ้านเราจะมีแต่อาหารคลีนเท่านั้นนะจ้ะ"
"แม่ หนูถามอะไรหน่อยสิ"
" มีอะไรเหรอคุณลูกสาว"
"อืม… เออ แม่กับพ่อรักขนาดนี้ ถามจริงๆนะ เคยทะเลาะกันบ้างป่ะ"
"ก็มีบ้างแหล่ะ แต่ก็ไม่เคยทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ ส่วนใหญ่แม่ชอบหาเรื่องก่อน ดีนะที่พ่อแกเขาใจเย็น อะไรๆมันก็เลยจบด้วยความเข้าใจ"
"แล้วถ้าพ่อเค้า …"
เจนยังพูดไม่ทันจบประโยค วิเศษเดินลงมาพอดี เจนชะงัก
"ตื่นซะสายเลยคุณ นี่คงไม่ได้นอนทั้งคืนสิท่า มากินซุปเห็ดหน่อยดีกว่า อันนี้สูตรเด็ดบำรุงสุขภาพโดยเฉพาะ"
วิเศษดูนิ่งๆ เจนมองพ่ออย่างไม่พอใจ
" เจน วันนี้ แม่มีคลาสโยคะตอนบ่ายๆ อาจารย์เก่งมาก สนใจมั๊ย แม่ลงชื่อไว้ให้แล้ว ไปเล่นด้วยกันเป็นเพื่อนแม่นะ"
"หนูไปมหาลัยก่อนนะ แม่"
" อ้าว … ไหนบอกวันนี้ไม่มีเรียนไงละลูก"
"พอดี อาจารย์ให้ทำรายงานพิเศษนะคะ แม่ ไปละคะ"
เจนออกจากบ้านไป วิเศษมองตามเจนไปจนออกจากบ้าน
ตอนกลางวัน
ดารการในชุดคลุมอาบน้า เธอแอบชงซองยาสมุนไพร
"อยากหุ่นดีก็ต้องมีตัวช่วยหน่อย ยาสมุนไพรสลายไขมัน กินตอนเช้าและก่อนนอน หุ่นจะกลับกระชับ ฟิตแอนด์เฟิร์ม"
ดารการรอสมุนไพรละลายแล้วจึงจิบเบาๆอ่านหนังสือไปเพลินๆ ดารการรู้สึกเย็นกระทันหัน
"ทำไมอยู่ๆมันตัวมันเย็นๆ อาการข้างเคียงหรือเปล่า"
เธออ่านฉลากซองชา
ดารการไม่รู้เลยว่าผีพรายน้ำยืนจ้องเธออยู่ด้านหลัง เธอลุกไปห้องน้ำ
ในห้องน้ำ
เธอสำรวจร่ายกาย ชั่งน้ำหนักจนพอใจ และส่องกระจกดูริ้วรอย และจู่ๆก็ปรากฎใบหน้าของผีพรายสาวอยู่ในกระจก ดารการตกใจ เงาร่างนั้นก็หายไป
ดารการกลับไปที่กล่องชาแล้วโยนทิ้งลงถังขยะ
"ชาบ้าอะไร กินแป๊บเดียว เบลอเลย"
ดารการแปลกใจภาพนั้น ยังติดตา...
ต่อมา ในห้องทำงาน
วิเศษอยู่ที่ชั้นวางของ เขากำลังหาหนังสือ วิเศษนั่งเก้าอี้ทำงาน
ใต้โต๊ะผีพรายสาวก็คลานและมุดขึ้นมาประจันหน้า วิเศษกำมือรูปครอบครัวไว้แน่น
ผีพรายสาวขึ้นมานั่งบนตัวเขาและยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนชิดหน้าวิเศษ
ด้านนอก เจนแอบซ่อนอยู่ที่ตรงริมหน้าต่าง คราวนี้เธอใช้บันไดที่มั่นคงปีนขึ้นไปดูที่หน้าต่างห้องทำงาน
เจนผงะตกใจ
ผีพรายสาวกำลังนั่งบนตัวพ่อ เจนโกรธจัด รีบออกไปหา
เจนวิ่งตรงมาที่หน้าห้องทำงานแล้วเคาะอย่างแรง
"พ่อ เปิดประตูเดี๋ยวเลยนี้เลยนะ พ่อ"
วิเศษเปิดประตูเข้ามาด้วยอาการปกติ
เจนพรวดเข้าไปในห้องทำงานทันที เธอมองสำรวจไปทั่วห้อง
"ผู้หญิงเมื่อกี้ใคร"
"ผู้หญิงที่ไหน"
"ก็หนูเห็นกับตาเลย พ่อแอบซ่อนผู้หญิงไว้ในห้องใช่มั๊ย"
เจนเดินไปก้มดูที่ตามมุมต่างๆ เปิดตู้ออกดู
"ลูกตาฝาดไปแล้วล่ะ"
เจนได้กลิ่นเหม็นรุนแรง เอามือปิดจมูก
"ทำไมห้องพ่อมันเหม็นขนาดนี้เนี่ย" เจนตะโกน ท้าทาย) "ออกมาเลยนะ ไปซ่อนที่ไหน อย่าให้จับได้นะ"
วิเศษเข้ามาจับเจนไว้
"ลูกเป็นอะไรของลูกเนี่ย ถ้ามีคนอยู่จริงๆ ลูกก็ต้องเห็นแล้วสิ ออกไปก่อนเลยนะ พ่อทำงานอยู่ อย่าเพิ่งกวน"
วิเศษดึงเจนออกไป เจนขัดขืน
"แอร๊ย.... "
จู่ๆ ดารการก็กรีดร้องเสียงดัง ทั้งสองคนหันไปทางเสียง
"เสียงแม่ นี่"
พ่อลูกรีบวิ่งออกไป
อ่านต่อหน้า 3
หมอผี ตอนที่ 8 "ผีพราย" (จบ)
ในห้องนอน
ดารการทรุดตัวอยู่ที่พื้น ร้องไห้ตกใจ วิเศษและเจนวิ่งเข้ามาในห้อง
"เกิดอะไรขึ้นคุณ"
" เมื่อกี้ ชั้นเห็นผู้หญิงตัวซีดๆมันอยู่ในตู้เสื้อผ้า"
เจนมองพ่อแบบโมโห
วิเศษเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ดารการแทบช็อก เสื้อผ้าทั้งตู้ถูกกรีดขาดวิ่น
เจนเข้าไปดู
"ต้องเป็นฝีมือ นังผู้หญิงคนนั้นแน่"
เสียงของโครมครามของหล่นดังเข้ามา
วิเศษรีบออกไป
คราวนี้ ห้องนอนเจนถูกรื้อซะเละเทะไปหมด ทุกคนตะลึง
"ไม่นะ ไม่"
เจนไปดูปลาทองในขวดแก้วของเธอตายอย่างน่ากลัว
วิเศษเริ่มเครียด
ที่ริมน้ำ
จอนนี่และมหาเนิร์ดใช้แท่งเหล็กสองแท่งเสียบลงน้ำ
จอห์นนี่บอก "โอเค เรียบร้อย"
"เรียบร้อย พี่เศกจัดได้เลย" มหาเนิร์ดบอก
เศกบิดปุ่มบวกและลบที่ตู้เครื่องปล่อยพลังแม่เหล็ก
ลุงหมึกถือสลิงที่มีตะขออยู่ในมือ
พรายฟองผุดขึ้นมา น้ำแหวกวน คลื่นใต้น้าปั่นป่วน
"พวกมันหนีแตกกระเจิงไปแล้ว อาวุธพวกเอ็งนี่แจ๋วจริงๆ"
"ระวังตัวด้วยล่ะ ลุง" เศกบอก
ลุงหมึก โบกมือแล้วกระโดดลงน้ำไป
ใต้น้า
ลุงหมึกคาบมีดหมอไว้ที่ปากและว่ายน้ำลงไปเพื่อจะเอาตะขอรัดหีบเหล็ก
ลุงหมึกกำลังจะถึงหีบ พวกภูติน้ำก็รุมกันเข้ามากัดลุงหมึก ลุงหมึกจ้วงแทงต่อสู้กับพวกมันอย่างสุดกำลัง เลือดสีเขียวของภูติย้อมสีน้ำจนกลายเป็นสีเขียว
ลุงหมึกใช้มีดหมอได้อย่างคล่องแคล่ว แต่แล้วก็พลาดโดนเข้าหลายแผล แต่ลุงหมึกก็อึด เอาตะขอเกี่ยวกับหูของหีบเหล็กไว้จนได้ ลุงหมึกกระตุกเส้นลวดสลิง
บนฝั่ง
เศกและพวกกดรอกให้หมุนยกหีบขึ้นมา โดยที่มีลุงหมึกเกาะติดมาด้วย
พวกภูติไม่กล้าเข้าเขตสนามแม่เหล็กได้แต่ว่ายไปรอบนอก
เศกกับพวกช่วยประคองลุงหมึกขึ้นมา หีบใบโตเต็มไปด้วยสาหร่ายน้าจืดและสนิมเกาะเกรอะกรัง
เศกถาม "แผลเต็มตัวเลยลุง ไหวมั๊ยครับ"
"เอ็งไปหยิบย่ามมาให้ข้าที"
จอห์นนี่วิ่งไปเอาย่ามมาให้ลุงหมึก
ลุงหมึกล้วงย่ามหยิบเอาสมุนไพรมาเคี้ยวแล้วเป่าคาถาก่อนจะพอกไปที่แผล
"ว่านมหากาฬแก้พิษได้สารพัด ระงับปวดได้ชะงัดนัก จำไว้นะพวกเอ็ง"
"เราจะเอายังไงกับไอ้หีบนั่นดี ลุงหมึก" เศกถาม
ลุงหมึกเข้าไปหยิบสาหร่ายที่ปกปิดมันออก หีบนั้นเป็นของโบราณลงคาถากากับไว้
"ของโบราณเก่าแก่ น่าจะสมัยขอมเลยทีเดียว"
มหาเนิร์ดบอก "งัดเลยดีกว่า อยากจะรู้แล้วว่าข้างในเป็นอะไร"
"เจอมหาสมบัติเข้าล่ะก็นะ ไม่กล้าคิด" จอห์นนี่บอก
" เอ็งดูรอยสลักนั่นสิ ข้าไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไรนะ แต่บอกได้เลยว่า ของในนั้นสำคัญมากแน่ๆ"
ลุงหมึกจุดธูปขึ้น แล้วสวดพร้อมกับเทเหล้าขาวราดหีบนั้น
จอห์นนี่ถามอยากรู้ "ทำอะไรเหรอครับลุง"
"ข้าขออนุญาติเจ้าของเขาก่อนนะสิ"
"แล้วมันจะได้ผลมั๊ยครับ" มหาเนิร์ดสงสัย
" ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทำแล้วสบายใจ ก็ทำๆไปเหอะวะ"
"อ้าว … ไอ้เราก็นึกว่าจะแก้อาถรรพ์ได้ ลุงหมึกนี่ก็นะ" เศกว่า
ลุงหมึกใช้มีดหมองัดกุญแจขาดแล้วค่อยๆเปิดออก ข้างในหีบมีโคลนเลนปิดไว้แต่พอปัดออกก็พบแก้วสีประหลาดมากมายพร้อมกับของอีกหลายชนิดเช่น มีด หัวกระโหลกและก็รูปปั้นผีพรายสาว ลุงหมึกผงะ
"ชิบหายแล้วไง"
"อะไรเหรอลุงหมึก ร้องซะตกอกตกใจ" เศกว่า
"ของในนี้มันเป็นพวกของอาถรรพ์ทั้งนั้นเลยนี่หว่า นี่ท่าทางเขาจะกักขังพวกมันไว้แล้วถ่วงทิ้งน้ำ"
ทุกคนหน้าเหวอ
"มิน่าล่ะ คุ้งน้ำแถวนี้ ศูนย์รวมปีศาจเลย" จอห์นนี่บอก
" ต้องรีบหาทางทำลายพวกมันให้หมด ปล่อยเอาไว้ มันออกไปทำร้ายคนอีก จะยุ่ง"
ภายในหีบรูปปั้นผีพรายสาวดูน่ากลัว
วิเศษถือแก้วสีประหลาดไว้แล้วเปิดกล่องเก็บวิญญาณ เขาตั้งค่ากระแสไฟพร้อมที่จะกักขังวิญญาณ
แต่แล้วจู่ๆ เส้นผมก็เคลื่อนเข้ามาที่เท้าของวิเศษ มันเลื้อยขึ้นมาจนรอบตัว วิเศษชะงัก
อ่านต่อหน้า 4
หมอผี ตอนที่ 8 "ผีพราย" (จบ)
ภายในห้องนอน
"ลูกว่าไงนะ พ่อแอบซ่อนผู้หญิงไว้ในบ้าน"
"หนูเห็นกับตาเลยนะ แม่" เจนยืนยัน
"มิน่า ไม่ยอมออกจากห้องไปไหนเลย ตาย อย่างนี้มันต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ไปลูก"
ดารการเดินนำเจนไป
วิเศษนอนบนโซฟา เขาถูกเส้นผมผีสาวพรายรัดไปทั่วตัวและกำลังจะขาดใจตาย
ประตูเปิดโครมเข้ามา ดารการ เจน ช็อกกับเห็นภาพตรงหน้า
"แม่ มันไม่ใช่คน"
" หนีออกไป" วิเศษบอก
ดารการ เจน กล้าๆกลัว
"แม่ ช่วยพ่อเร็วเข้า" เจบอก
ดารการรีบเข้าไป แต่ก็ถูกเส้นผมดึงขาไว้ ดารการล้มและเส้นผมก็เลื้อยเข้ามารัดรอบตัว
"ปล่อยชั้น อีผีบ้า"
เจนวิ่งออกไปและกลับมาพร้อมกับกรรไกร
"ปล่อย พ่อกับแม่ชั้นเดี๋ยวนี้นะ"
เจนเข้าไปที่ดารการเพื่อจะตัดผมที่รัดแม่ไว้ แต่ก็ถูกเส้นผมกระชากจนล้มเช่นกัน เส้นผมเลื้อยมารัดคอเจนไว้จนแน่น เจนดิ้นรนแต่ไม่ไหว จะขาดใจ
วิเศษดิ้นสุดกาลัง
ผีพรายสาวแยกเขี้ยวกว้าง น้ำลายเหลวเหนียวๆข้นๆ สีเขียวยืดน่าขยะแขยงกำลังจะเข้าไปกัดกินดารการ
วิเศษหมุนตัว ดึงผมผีพรายออกห่างจากดารการได้หวุดหวิด
เส้นผมที่รัดเจนคลายออก เจนวิ่งไปตัดเส้นผมที่รัดคอแม่ไว้
ผีพรายสาวเจ็บปวด มันกรีดร้อง ข้าวของในห้องสั่นสะท้านและล้มลงด้วยฤทธิเดชของมัน
ดารการจะเข้าไปช่วยวิเศษ แต่
" ดารการ คุณพาลูกออกไป เร็วเข้า"
ดารการ ตัดสินใจไม่ถูก เธอคว้ากรรไกรจากเจนมาถือไว้ ก่อนพุ่งเข้าไปสู้กับนางผีพราย
ดารการถูกรัดคอล้มลง เจนน้ำตาไหล
"แม่ แม่"
วิเศษดิ้นสุดชีวิต ดารการมองหน้าด้วยสายตาที่เป็นห่วงสามีมากกว่าชีวิตของเธอเอง
ราตรีกาลนั้น บริเวณริมน้ำ ลุงหมึกจุดไฟที่กองฟืนซึ่งมีหีบเหล็กวางไว้ รอบๆกองไฟมีการปักเสาให้เป็นขอบเขตพิธีอย่างโบราณ
" ไฟคือธาตุวิเศษที่สามารถทาลายอาถรรพ์ได้ทุกชนิด ให้อาถรรพ์แค่ไหนก็สู้กับไฟพระเวทไม่ได้"
ข้าวของภายใน หีบติดไฟ เสียงหวีดร้องดังระงม ลมแรงพัดโหมไฟให้ลุกโชน รูปปั้นของผีพรายเริ่มแดงฉานและแยกออกจากกันเป็นชิ้นๆ
ทุกคนจ้องมองเปลวไฟนั้น
ขณะที่วิเศษกำลังจะขาดใจ ดารการก็เช่นกัน จู่ๆ นางผีพรายก็กรีดร้องเจ็บปวด ร่างของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับถูกไฟเผา
เจนเห็นเข้าจึงใช้กรรไกรตัดผมที่รัดดารการขาดลง
เส้นผมที่รัดวิเศษไว้ก็คลายออก จนหายใจได้สะดวก
ดารการให้ไปมองเห็นเครื่องดูดฝุ่น เธอวิ่งเข้าไปหยิบมันมาแล้วบอกเจน
" เสียบปลั๊กให้แม่หน่อย"
เจนเสียบปลั๊กที่ดูดฝุ่น
ดารการเปิดสวิตท์ เครื่องดูดฝุ่นทำงานเสียงกระหึ่ม ดารการกระชับเครื่องดูดฝุ่นสะพายขึ้นบ่าราวกับเป็นอาวุธร้ายแรง
ตอนนี้ร่างของผีพรายสาวเริ่มจะสลายเพราะไฟที่แผดเผาของลุงหมึก
"อย่าอยู่เลยอีนังผีร้าย นี่สำหรับเสื้อผ้าสวยๆของชั้น"
ดารการดูดขาผีพรายสาวหายกลายเป็นฝุ่นเข้าที่ดูดฝุ่นหายไป
เจนสะใจ แม่สุดห้าว
" และนี้ สำหรับการที่แกมาทำร้ายลูกกับผัวชั้น"
ดารการไล่ดูดร่างผีพรายกลายเป็นฝุ่นเถ้าธุลีจนหายเข้าไปในเครื่องจนหมด
วิเศษค่อยลุกขึ้นเข้าไปกอดเมียและลูกไว้
พลัน ... แก้วสีประหลาดหล่นกระทบพื้นแตกกระจาย
ที่ริมน้ำ
หีบเหล็กหลอมละลายจนเหลว
ในน้ำกระแสเชี่ยวกราก น้ำปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง
" เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะครับ ลุงหมึก" จอห์นนี่ถาม
ใต้น้ำเหมือนบางสิ่งกาลังแหวกว่ายหนีไป
"พวกภูติพวกอาถรรพ์ที่ฝังอยู่ในน้ำกำลังอพยพย้ายถิ่น"
" เราจะทำยังไดีล่ะครับ" มหาเนิร์ดถาม
"มากมายขยาดนั้น จะกำจัดยังไงไหว" เศกบอก
"พวกโอปาติกะ พวกนี้มันเกิดขึ้นเอง อาศัยพลังจากผู้อื่น ไม่มีของที่มันอาศัยจะเกาะกิน มันก็จะสลายไปเอง"
"งั้น ก็โล่งอกไปที เป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจสักที"
"เป็นไงล่ะ เจอแบบนี้เข้า ยังอยากจะเป็นคนล่าผีกันอยู่อีกหรือเปล่าล่ะ"
ทุกคนยิ้มให้กันและกันเพราะทุกอย่างคลี่คลายลงแล้ว
ภายในห้องทำงาน ตอนกลางคืน
วิเศษยังคงกำมือไว้แน่น ดาราการสังเกตเห็น วิเศษแบมือออกให้เห็นว่าในมือเขาคืออะไร
" ผมถูกมายาของผีพรายตัวนั้นเล่นงานมาตลอด ผมพยายามต่อสู้กับมันด้วยสิ่งนี้แหล่ะ ขอบคุณ คุณกับลูกมากๆนะ เพราะความรักของคุณกับลูก ทำให้ผมรอดตายมาได้"
วิเศษ เดินไปหยิบกล้องที่แอบซ่อนเอาไว้ที่ชั้นออกมาตรวจสอบ
" นี่อย่าบอกว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นการทดลองของคุณ"
วิเศษ ยิ้ม
เจนถาม "พ่อ เอาผีเข้ามาในบ้านเหรอ"
"นี่ถ้าคุณทำอีกครั้ง ชั้นเอาคุณตายแน่ๆเลย"
" นี่คุณ ฉายาผม อาจารย์วิเศษ ชาวบ้านเขาเรียกลับหลังว่าอะไร"
เจน / ดารการตอบพร้อมกัน "หมอผี"
" ถูกต้องแล้ว หมอผีถ้าไม่ศึกษาผี แล้วจะรักษาผีได้ยังไง จริงมั๊ย"
วิเศษยิ้มให้ทั้งสองคน
แม่กับลูก เจอพ่อหัวดื้อเข้าให้ ไปไม่เป็นเลย
ที่ระเบียงห้องพัก อาคมรดน้ำต้นไม้ในกระถางอีกครั้ง เขาดูยิ่งสงบขึ้นมากขึ้น
เขาเดินมายังที่นอน หยิบกล่องดนตรีมามองและไขลาน เสียงดนตรีดังขึ้นมา
ก่อนหน้านี้ ตอนกลางคืน
อาคมนั่งอยู่กับหลวงพ่อในโบสถ์ซึ่งมีพระประธานองค์ใหญ่มองมาด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความเมตตา
" รักมากก็ทุกข์มาก ยึดมั่นในรัก ถือมั่นในรัก ก็เหมือนเอาโซ่มาพันธนาการไว้ ปลดโซ่นั้นออกซะ ปล่อยวางซะ ทุกสิ่งในโลกล้วนไม่จีรัง พิจารณาดูนะโยม"
อาคมเข้าใจในคำสอนเรื่องการปล่อยวาง น้ำตาเขาไหล ก้มลงกราบพระด้วยอาการสงบ
เสียงดนตรีจากกล่องดนตรีดังแว่วเข้ามา
กล่องดนตรีกาลังหมุนส่งเสียงคล้ายระฆัง อาคมหลับสนิท
ในฝัน
ภายในห้องที่มืดมิด อาคมเดินมาตามทาง เขาได้ยินเสียงขวัญข้าวกำลังร้องไห้ เขาเดินเข้าไปหา
ขวัญข้าวโผเข้ามากอดอาคมไว้
"อาคม ชั้นคิดถึงคุณเหลือเกิน"
"ผมก็คิดถึงคุณ ขวัญข้าว ถึงเวลาแล้วที่เรา จะต้องไปจากที่นี่ ผมจะปลดโซ่ให้คุณเอง"
กลุ่มควันสีดำเริ่มก่อตัว
" แต่ว่ามันไม่ยอมให้ชั้นไปไหน"
อาคมยิ้ม เขาปลดสลักโซ่ที่ข้อเท้าขวัญข้าวออก
กลุ่มควันสีดากลายเป็นร่างปีศาจ แต่หน้าตาคืออาคมนั่นเอง มันทำอะไรอาคมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว และสลายหายไป
อาคมพาขวัญข้าวเดินไปส่งที่ปลายทางซึ่งมีแสงสว่างสีขาว
ทั้งสองกอดกัน อาคมมองขวัญข้าวเดินหายไปในแสงสว่างของดินแดนแห่งนั้น
วันใหม่
อาคมตื่นมาอย่างสดใส เขาเดินไปที่ระเบียง กระถางดอกไม้ของขวัญข้าวยังคงมีดอกไม้บานสดใส
ณ บริเวณท่ารถ
เศกและเพื่อนมาส่งลุงหมึก เศกส่งห่อของให้ลุงหมึก ลุงหมึกแกะออก
"นี่มันเครื่องอะไรวะ"
"เครื่องตรวจพลังงานนะครับ"
" พลังงานอะไรของเอ็ง"
มหาเนิร์ดบอก
"เอาตรงเลยก็คือมันเอาไว้ตรวจหาผีได้นะครับ"
จอห์นนี่บอก "ใช้ไม่ยาก ใส่ถ่านสองก้อนใช้ยาวจนลืมเลยครับ"
"เออ ดีเหมือนกัน แก่แล้วมีเครื่องทุ่นแรงก็ดีเหมือนกัน ขอบใจทุกคนมากนะ ข้าไม่มีของดีอะไรให้พวกเอ็งหรอกนะ มีก็แต่คำอวยพรให้เท่านั้น พวกเอ็งเป็นคนจิตใจดี และความดีจะปกปักรักษาพวกเอ็ง"
"ไว้มีโอกาส เราคงได้พบกันอีกนะครับ ลุงหมึก หมอผีผู้ยิ่งใหญ่"
ทั้งหมดสวัสดี ร่ำลากันด้วยจิตไมตรี
บริเวณสวนสาธารณะ
อาคม ถือกล่องดนตรีไว้
"ขอบคุณมากเลยนะ ที่ช่วยให้ผมพ้นความทุกข์ได้"
"ชั้นไม่ได้ช่วยอะไร คุณสักหน่อย คุณคิดของคุณได้เองมากกว่า อาคม"
"เอาเถอะ ยังไงวันนี้ ผมต้องขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ ห้ามปฎิเสธ"
"อ้าว … ไม่กลัวชั้นแอบสะกดจิตแล้วหรือไง"
อาคมทำหน้าตกใจ รัตติกาลหัวเราะ
ต้นไม้ใหญ่ปลิวลมสวยงาม
บนถนนทิวทัศน์สวยงาน สามคนพ่อ แม่ ลูก ขับรถไปเที่ยวด้วยความสุขใจ
วิเศษมองดารการด้วยความรัก ดารการก็รู้สึกรักเช่นกัน
เจนลูกสาวตัวแสบก็ยิ้มมีความสุข
อ่านต่อตอนที่ 9
