หมอผี ตอนที่ 7 "ผีพราย"
ตอนเย็น ภายในบ้าน
เจนช่วยดารการจัดเตรียมอาหาร
"แม่ คะ ใกล้จะถึงวันครบรอบแต่งงานแล้วนะ แม่คิดยังจะไปฉลองที่ไหนดี"
ดารการยิ้มชื่นใจ
" อุตส่าห์จำได้ด้วยนะ ชื่นใจจริงๆ ลูกสาวของแม่"
"ชวนพ่อไปเที่ยวหัวหินดีมั๊ยแม่ เจนอยากกินซีฟู๊ดอร่อยๆ"
"ตามใจลูกเลย … แต่ต้องถามพ่อเขาก่อนนะว่าว่างหรือเปล่า งานถ้าท่าทางจะเยอะ วันๆหมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงาน"
"พ่อนี่สุดยอดเลยนะแม่ ทำอะไรจริงจังทุกเรื่อง"
" พ่อแก เนี่ย… บ้างานมาตั้งแต่หนุ่มๆเลยล่ะ"
"หนูฉลาดได้ครึ่งหนึ่งของพ่อก็คงดี อายเขาชะมัด พ่อ แม่เป็นดอกเตอร์ ลูกเรียนได้เกรด 2 กว่าๆ เฮ้อ พูดแล้วเศร้า"
ดารการกอดลูกสาว
"ลูกจะเรียนเก่งหรือไม่เก่ง แม่กับพ่อไม่ว่าหรอกลูก ขอให้ลูกเป็นคนดีแล้วก็มีความสุข ก็พอแล้วล่ะจ้ะ"
"งั้น… ปีหน้าบอกพ่อซื้อรถให้เจนนะ แม่ นะ"
"ว่าแล้วเชียว ถึงว่า มาอ้อนแปลกๆ ไปตามพ่อมากินข้าวได้แล้วไป"
เจนทำหน้าทะเล้น
ภายในห้องอาจารย์วิเศษกำลังอ่านตำราเล่มใหญ่ดูเก่าแก่ราวกับคัมภีร์โบราณ บนโต๊ะทำงานใกล้กับรูปครอบครัวจะมีแก้วสีประหลาดวางอยู่
เขามีท่าทางเหนื่อยล้าเลยขยับลุกมานอนที่โซฟา
แก้วสีประหลาดเรืองแสง ปรอทที่วัดอุณหภูมิห้องลดลงต่ำอย่างรวดเร็ว ทำให้ไอน้ำเกาะจับที่กระจก
วิเศษดูอึดอัดและมือของผีพรายน้ำก็โผล่เข้ามาที่ริมขอบโชฟา ร่างกายซีดขาว ดวงเขียวคล้าจ้องมองมาที่วิเศษอย่างกระหาย
เจนเดินมาที่หน้าห้องทำงาน เธอเอื้อมมือบิดลูกบิดที่ประตู แต่มันล็อก
"นั่น เดี๋ยวนี้มีล็อก แอบเล่นเฟซบุ๊กแหงๆ นึกหรือว่าไม่รู้ อิอิ"
เจนค้นชั้นวางของเล็กๆหน้าห้องทำงาน เธอรู้ว่าพ่อซ่อนกุญแจอีกดอกไว้ที่ไหน
เจนไขกุญแจห้องแบบเบาๆให้เงียบที่สุด
ในห้อง ผีพรายก้มหน้าชิดหน้าวิเศษ เหมือนกำลังดูดกินพลังชีวิตอยู่ มันได้ยินเสียงลูกบิดถูกไข มันหันมอง
เจนเปิดประตูเข้ามา
"จ๊ะเอ๋ ทำไรอยู่อ่ะ พ่อ"
เจนเห็นพ่อนอนหลับอยู่ ผีพรายหายไปแล้ว เจนรู้สึกแปลกๆ เธอมองไปรอบๆห้อง
"โหย จะเปิดแอร์อะไรเย็นนักหนา เนี่ย เดี๋ยวก็ปอดบวมกันพอดี พ่อ พ่อ ตื่นแล้ว แม่ตามให้ไปกินข้าวแล้ว พ่อ พ่อ"
วิเศษสะดุ้งตื่น เขายังดูมึนๆ งง อ่อนแรง
" เข้ามาได้ไง เนี่ยยัยเจน พ่อล็อกประตูไว้ไม่ใช่เหรอ แอบเอากุญแจพ่อไปอีกแล้วนะเรา"
เจนทำท่าทางฟุดฟิดๆ
"หือ พ่อ หนูตายในห้องหรือเปล่า เนี่ย เหม็นตุๆนะ"
ที่มุมตู้มีคราบเปียกและโคลนเลอะอยู่
" อะไรของแกอีก ไป ไปๆ ออกไปได้แล้ว"
"แม่ให้ไปกินข้าว ลุกเลยพ่อ"
เจนคว้าตัวพ่อลุกขึ้นโดยไม่ได้สังเกตว่าที่แขนวิเศษมีรอยพรายย้ำเป็นรอยรูปมือ
" โอย ยังไม่หิว พ่อต้องทำงานก่อน"
"ไปเลย กินก่อนแล้วค่อยมาทำ" เจนบอก
" นี่แกเป็นลูกหรือเป็นแม่ชั้นเนี่ย"
เจนดึงแขนพ่อออกมาจากห้อง
อ่านต่อหน้า 2
หมอผี ตอนที่ 7 "ผีพราย"
ภายในบ้านอาจารย์วิเศษ ตอนเย็น
ดารการยกอาหารมาวางไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงร่วมโต๊ะ
"ช่วงนี้งานยุ่งเหรอคุณ ข้าวปลาไม่ค่อยจะกินเลย"
"ผมกำลังหาข้อมูลงานวิจัยอยู่ ว่าจะเร่งให้เสร็จก่อนสิ้นเดือน"
วิเศษเขี่ยอาหาร ดูเขาแปลกๆ
"ไม่สบายหรือเปล่า ดูคุณแปลกๆชอบกล"
ดารการมองวิเศษ เขาคลายแขนเสื้อลงปิดรอยพรายย้ำ
เจนบอก
"แม่นี่ฝีมือไม่ตกจริงเลยนะ หมูนุ่มละมุน ละลายในปากเลยอ่ะ เปิดร้านได้สบายเลย"
" สามชั้นใบชะมวง สูตรคุณยายเลยนะ"
"คอเลสเตอรอลทั้งนั้น เจนกินมันมากๆ หุ่นพังละหมดท่าเลยนะ พ่อบอกก่อน"
"วัยรุ่นอย่างหนู ไปวิ่งแป๊บเดียวก็เบิร์นหมดแล้ว พ่อ"
" อืม… ก็ดี รู้จักออกกำลังกาย ดูแลตัวเอง คุณผมขอตัวก่อนนะ กำลังทำงานติดพันอยู่เลย เจน คืนกุญแจพ่อด้วย"
เจนยิ้มทะลึ่งๆ ยื่นกุญแจคืนพ่อ
วิเศษลุกจากโต๊ะไป
ดารการร้อนตัวมองหุ่นตัวเองประมาณรู้สึกว่าโดนสามีแขวะ
เจนเอร็ดอร่อยกับอาหาร ไม่สนใจ
ภายในห้องนอน ตอนกลางคืน
ดารการ หมุนตัวหน้ากระจกสำรวจตัวเอง จับพุงบีบๆแล้วก็ส่ายหน้า เธอหยิบเอาที่ชั่งน้ำหนักออกมาและตัดสินใจก้าวขึ้นไปชั่ง ดารการเห็นตัวเลขก็ไม่เชื่อ
" เสียแล้วมั๊ง… บ้าจริง เอาใหม่ๆ"
ดารการเอาเครื่องประดับออกหวังลดน้ำหนัก แล้วลองชั่งใหม่อีกครั้ง น้ำหนักยังล้น ดารการถอนใจ
ภายในห้องเจนกำลังให้อาหารปลาทองในขวดโหลและคุยกับเพื่อนไปด้วย
"ชั้นอ่านรีวิวแล้ว เจ้าของร้านจบกอร์ดอนเบลอ มาเลยนะแก ไปพรุ่งนี้เลยแกดีกว่า จบคาบสุดท้ายแกมารอชั้นที่เดิมนะ โอเคๆ"
เจนวางสายแล้วก็มองปลาทองและอาหารเม็ดปลาทอง
"กินเยอะๆ สมองจะได้โตๆ ความจำจะได้ไม่สั้น โม๊ะโม๊ะโม๊ะ"
เจนคุยกับปลาทองได้ด้วย
ดารการนอนบนที่นอน เธอกำลังอ่านหนังสือแฟชั่นคอลัมน์เกี่ยวกับดวง
"ราศี พิจิกให้ระวังเรื่องความรัก อาจมีเรื่องบาดหมาง เพราะมือที่สามและนำไปสู่การเลิกลา - แม่เจ้า บ้าจริงเชียว หมอดูกระโหลกกะลา ทำนายมั่วซั่ว"
ดารการหยุดกินขนมและลุกขึ้นไปมองหุ่นตัวเองในกระจกอีกครั้งแล้วถอนใจ
วิเศษนอนหลับที่โซฟา โดยมีผีพรายน้ำกำลังคร่อมร่างอยู่ มันกำลังกินลมหายใจวิเศษ
วิเศษสีหน้าเหมือนมีความสุข ผีพรายน้ำใบหน้าเคลิ้มกับรสชาดจากพลังชีวิต
คืนเดียวกัน
จอห์นนี่ และมหาเนิร์ดขนอุปกรณ์เดินมาตามริมน้ำ
มหาเนิร์ดบอก "ขนมาเต็มอัตราศึกแบบนี้ ไอ่พวกผีน้ำท่าจะรอดยาก"
" นี่ถ้าเราจับพวกมันตัวเป็นๆได้ก็จะดีมากๆเลย"
" ทำไมวะ จอนนี่ จะเอาออกงานวัดเหรอ"
" แกนี่ไม่รู้อะไร มันเคยมีบันทึกไว้ว่า พวกผีน้ำ ถ้าเราจับมันได้แล้วไม่ทำอะไรมัน มันจะสำนึกผิดและช่วยชาวบ้านจับปลามาให้ทุกวัน เวลาไม่สบายพวกมันก็มียาสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์มารักษาให้นะ"
"จริงดิ ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยนะ มิน่า คนบางคนถึงนับถือบูชาพวกมัน"
" ของแบบนี้มีคุณก็มีโทษ ควบคุมยาก ดีไม่ดีจะย้อนมาทาร้ายคนเลี้ยงซะเอง"
"ไอ้นายทนงอะไรนั่นก็เลี้ยงผีพราย เพราะหวังโชคลาภ จนพาครอบครัวเดือดร้อนล้มตาย จริงๆเลยเนอะ เขาให้เขาก็ต้องหวังผล ผีมันกินคน ยังไงมันก็ต้องกินคนวันยังค่ำ"
ทั้งสองคนเดินต่อไป
ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมน้ำ เศกและลุงหมึก นั่งเตรียมอุปกรณ์กันอยู่ อันประกอบไปด้วยใบกระทง ไก่สด ไข่ไก่ ปลาสด สายสิญจน์ ดอก ไม้ ธูปเทียน
เศกถาม "ลุงหมึกไปเรียนวิชาพวกนี้มาจากไหนกัน"
" มันสืบกันมานาน ปู่ส่งให้พ่อ พ่อก็ส่งต่อให้ข้า จะว่าไป ชีวิตหมอผีมันก็เหมือนถูกสาป"
"เสี่ยงอันตรายจริงๆเลยนะครับ ต้องเจอกับเรื่องเหนือธรรมชาติ"
ลุงหมึกถอนใจ
"อันตรายจากผี มันยังไม่เท่าจากคน คนมันดูถูกเหยียดน้ำใจกัน มันเจ็บยิ่งกว่าถูกผีกัดอีก 555"
"ก็จริงนะลุง อะไรที่แตกต่างไม่เข้าพวกกับตัวเอง ก็ตัดสินว่าว่าคนละชั้น โง่บ้าง งมงายบ้าง สังคมเน่าๆแบบนี้ผมก็เกลียด"
" แต่ข้าไม่สนใจหรอก อาชีพอย่างข้าสนุกดีออก ได้ทดลอง ได้หาความรู้ใหม่ๆ ผีทุกตัวไม่ใช่จะปราบได้ด้วยวีธีเดิมๆ มันต้องอาศัยไหวพริบ สังคมมันเปลี่ยน ผีมันก็เปลี่ยนตาม 555"
"ผีสิงในคอมพิวเตอร์ ผมยังเคยเจอเลย 555" เศกบอก
" แต่ก็ยังแปลกใจอยู่ว่า ไอ้ภูติพวกนี้ทำไม มันยังอยู่ที่นี่ ปกติมันต้องไปอยู่กันตามที่เงียบๆ ตามป่าตามเขา"
จอห์นนี่ มหาเนิร์ดเข้ามาสบทบ
" โย้ว… พี่เศก ของมาพร้อมแล้วพี่" จอห์นนี่บอก
มหาเนิร์ดบอก
"โอ้โห… ไอ้เราก็นึกว่าจะเตรียมพิธีอะไร ที่แท้ ชวนมากินต้มยำกันริมน้ำ"
" เดี๋ยวปัดเหนี่ยวเลย ไอ้เวร ข้ากำลังเตรียมเครื่องเซ่นผีพราย"
"ลุงหมึกก็ให้มัน มหาเนิร์ดชิมก่อนสักหน่อยเป็นไรไป" เศกบอก
"อ่อ อย่างนี้ นี่เอง"
"แล้วพวกเครื่องนี้ เอาไว้ทำอะไรครับ ลุงหมึก"
" เขาเรียก จอบพราย เป็นพิธีแบบนุ่มนวล ข้าจะลองคุยกับพวกมันดีๆ จะชวนมากินของสดแล้ว ให้พวกมันเข้าไปสิงอยู่ในไข่ไก่แล้วค่อยสะกดพวกมันทีหลัง"
ทุกคนอึ้งกับขั้นตอนที่ลุงหมึกอธิบาย
อ่านต่อหน้า 3
หมอผี ตอนที่ 7 "ผีพราย"
ลุงหมึกจัด จอบพรายเสร็จแล้วก็นำไปวางบนแท่นพิธี
"พวกเอ็งเข้ามารวมๆกันตรงนี้ มีอะไรก็อย่าออกนอกหวายเด็ดขาด"
เศกบอก "ประสบการณ์ครั้งใหม่จริงๆ"
" อเมซิ่ง ไทยแลนด์อีกแล้ว"
มหาเนิร์ดบอก
"อุวะ กล้องดันมาแบตหมดอีก วุ้ย"
ลุงหมึกเริ่มพิธีเขาบริกรรมคาถา
"โอม ปิ๊ดนะเลก กูจักเสกผีอันอยู่ในเนื้อ กูจักเสกเสืออันอยู่ในฅิง จุ่งจักออกมาร่างับจับใส่ไข่กูเนอ สามสิบเสือนางเนื้อ สามสิบเอ้ยนางพราย จุ่งจักออกร่างับจับใส่ไข่กูเนอ โอมสวาหาย ฯ นางเอ้ย นางอี นางยี่ นางสาม พรายขุมพรายดา จุ่งออกมาร่างับยังเครื่องปูชา ทั้งหลายมวลฝูงนี้ นางพรายอยู่ทิสะหนใด หื้อหนีไปทิสะหันนั้น บัดนี้เต๊อะ"
ท้องน้ำมีพรายฟองผุดขึ้นมา ในน้ำเหมือนมีบางสิ่งแหวกว่าย
ไข่ไก่บางฟองเริ่มสั่น
"เสร็จกูล่ะ"
จู่ๆ เสียงกรีดร้องก็ดังกังวานมาจากทุกทิศ ลมแรงกรรโชก ผีพรายน้ำค่อยๆโผล่ขึ้นจากน้ำ เห็นแค่ผมสยายยาว ดวงตาเขียวสะท้อนแสงวาววับ
"เฮ้ย นั่นมันตัวอะไรวะ"
" นั่นแหล่ะ นังตัวร้าย พวกเอ็งอย่ารีบเก็บไข่ไก่ให้หมด เร็วเข้า"
ทั้งหมดกำลังจะเก็บไข่ที่สั่น แต่จู่ๆ ไข่ก็ระเบิดกระจาย เละเทะไปหมด พร้อมเสียงกรีดร้องบ้าคลั่ง ลมปั่นป่วน
ในน้ำมีบางสิ่งกระโดดลงไป ตูม ตูม น้ำแตกกระจาย
"นังพราย ฤทธิ์มันเยอะนัก"
ผีพรายน้ำดำหายไปในน้ำ
"เอาไงดี ลุงหมึก มันหนีไปแล้ว"
"ไปไหนไม่พ้นหรอก ยังไงคืนนี้ มันต้องเสร็จข้า"
ลุงหมึกรีบออกไปยังเรือที่เตรียมเอาที่ริมน้ำ
"ลุงรอผมด้วย"
จอห์นนี่บอก "ผมไปด้วยคน"
มหาเนิร์ดลังเล แต่ก็วิ่งตามลงเรือไป
ภายในห้องทำงาน วิเศษสะดุ้งตื่น เขาอ่อนเพลียและเหมือนจำอะไรไม่ค่อยได้ วิเศษนิ่งคิดอะไรบางอย่าง
เรือแล่นอยู่ที่กลางน้ำ ท่ามกลางไม้ริมน้ำ บรรยากาศวังเวง หมอกควันลอยเรี่ยน้ำทั้งๆที่ไม่ใช่ฤดูของมัน
มหาเนิร์ดบอก "หมอกลงจัดขนาดนี้ เป็นไปได้ยังไงกัน"
"แสดงว่าเราเข้าใกล้ที่อยู่ของนังผีพรายน้ำแล้วล่ะ หมอกนั่นเป็นมนต์มายาของมัน จะสู้กับพวกมัน จิตต้องแข็งอย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น" ลุงหมึกบอก
เสียงน้ำแตก ตูม ตูม เรือโคลงเคลง
ลุงหมึกหยิบไก่สดมามัดไว้ด้วยสายสิญจ์ก่อนจะว่าคาถา
ทีมหมอผีมองหน้ากันเหวอๆ
"ลุงหมึกเอาอีกแล้ว" จอห์นนี่บอก
เศกบอก
"อย่าปอดแหกไปเลย ไหนบอกอยากเห็นผีไทยไง จอห์นนี่"
"เห็นบนบกสิ เห็นในน้ำแบบนี้กังวล จอห์นนี่ว่ายน้ำไม่แข็ง"
"แล้วลงมาด้วยทำไมวะ ภาระจริงๆ"
ลุงหมึกโยนไก่ลงน้ำ สักพัก สายสิญจน์ก็กระตุกคล้ายปลากินเบ็ด
"ติดแล้ว มาช่วยข้าดึง เร็วเข้า"
ทั้งหมดช่วยกันยื้อ แต่พวกภูติน้ำแรงเยอะ มันไม่ยอม เรือเอียงไปมาตามแรง
"แรงมันเยอะจริงๆ" เศกบอก
มหาเนิร์ดบอก "เรือเอียงแล้ว ปล่อยมันไปดีกว่า"
"ไม่ได้ คราวนี้ ข้าต้องจัดการเด็ดขาด ออกแรงอีก เร็วเข้า"
จอห์นนี่กังวลเรื่องเรือล่ม
ในน้ำทางด้านหลัง ผีพรายค่อยโผล่ขึ้นมาและเอามือจับเรือพลิกคว่ำ
ทุกคนร้องเสียดัง
" ช่วยด้วย ช่วยด้วย เฮ้ย ตัวอะไรจับขา จอห์นนี่"
เส้นผมของผีพรายรัดขา รัดคอ ร่างจอห์นนี่จมลงใต้น้ำ
เศกว่ายเข้าไปช่วยและเขาก็โดนดึงลงไปด้วยเช่นกัน
ลุงหมึกหยิบมีดหมอออกมาคาบไว้และดำลงน้ำไป
ลุงหมึกปะทะผีพรายน้ำอีกครั้ง เขาว่ายตรงเข้าไปหา ผีพรายน้ำยังใช้ผมยาวรัดดึงเศกและจอห์นนี่ลงน้ำ
ลุงหมึกใช้มีดหมอเข้าตัดผมผีพราย ช่วยจอห์นนี่ และเศกได้ หากแต่...
อ่านต่อหน้า 4
หมอผี ตอนที่ 7 "ผีพราย"
ลุงหมึกโดนผีพรายใช้เส้นผมพันไว้รอบคอและรัดอย่างรุงแรงจนแทบขาดอากาศหายใจ
"มหาเนิร์ด เอาจอห์นนี่เข้าฝั่งก่อนเร็วเข้า" เศกว่า
มหาเนิร์ดคว้าร่างจอห์นนี่ว่ายเข้าสู่ฝั่ง
เศกรีบมุดลงน้ำไปช่วยลุงหมึก เศกช่วยแกะเส้นผมจากคอลุงหมึกซึ่งรัดเหนียวแน่น ลุงหมึกแทบจะหมดลมอยู่แล้ว แต่ก็ชี้ให้เศกเอื้อมไปหยิบมีดหมอที่ติดอยู่กับสาหร่าย เศกดำน้ำลงไปเพื่อหยิบมีด พลันสายตาเขาเห็นหีบเหล็กโบราณจมอยู่ เขาคว้ามีดหมอขึ้นมาและตรงไปช่วย ลุงหมึก ตัดเส้นผมนางผีพรายจนขาด
ผีพรายเมื่อเส้นผมขาด มันก็ดูจะมีอาการบาดเจ็บ และมุดน้ำหนีไป
เศกดึงตัวลุงหมึกขึ้นพ้นน้ำ ทั้งสองหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างรีบเร่ง
"ขอบใจ เอ็งมาก เอ็งช่วยชีวิตลุงไว้"
"ไม่เป็นไรลุง กลับเข้าฝั่งก่อนเถอะ ผมล่ะเสียวมันกลับมาเล่นงานเราอีก"
เศกและลุงหมึกว่ายน้ำเข้าฝั่ง
วันใหม่
ดารการและลูกเดินเลือกชุดในร้าน
"แม่ชอบตัวไหนลองเลย เจนจัดให้เป็นของขวัญ"
"น่ารักที่สุดลูกสาว เก็บเงินค่าขนมทดแทนบุญคุณแม่"
"ตัวนี้ก็สวยนะแม่"
เจนหยิบชุดให้แม่ดู เป็นชุดที่เปิดเผยสักหน่อย
" ไม่ไหวมั๊งลูก เปิดเผยไปหน่อย"
"แหม แม่ก็ มีดีก็ต้องอวดซะหน่อย พ่อจะได้ปิ๊งๆปึ๋งๆ"
" อะไรของแก ปิ๊งๆปึ๋งๆ ทะลึ่งจริงเชียว"
ดารการหยิบเสื้อจากมือเจนไปลอง
" ลองหน่อยก็ได้ จริงๆก็ไม่ค่อยชอบแนวเท่าไหร่นะ"
เจนอมยิ้ม แท้จริงแล้วแม่ชอบชุดนี้
ในห้องลองชุด
ดารการเข้าห้องลองไปสักพัก เจนรอหน้าห้อง
ดารการยิ้มๆทาบชุดกับกระจก
เจนจิ้มมือถือเล่น
"เจน เจน เข้ามาช่วยแม่หน่อย ลูกซิปติด"
เจนเข้าไปช่วยแม่ดึงซิป
" ดึงแรงเลยลูก"
"มันสุดแล้วแม่ ดึงแรงอีกนิด ชุดระเบิดแน่ๆ"
ดารการงอนลูก
ทางด้านนอก
พนักงานบอก
"ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะคะ มีไซส์เดียวจริงๆคะ ลองเลือกตัวอื่นดีไหมคะ"
ดารการเชิดๆ
" ไม่เป็นไรจ้ะ หนู พี่เอาตัวนี้ เจนจ่ายเงินให้แม่ด้วยคะ"
"แม่ แม่จะใส่ยังไง แม่ตัวใหญ่กว่า เอ้ย… ชุดมันเล็กกว่าไซส์แม่นะ"
ดารการยิ้มมั่นใจ
เจนมองแม่ งงๆ
ต่อมา ภายในฟิตเนส
เพลงจังหวะเร้าใจ เจนและแม่กำลังวิ่งบนเครื่องออกกำลังกาย ดารการดูเหนื่อย จะเลิกเล่นเอาดื้อๆ
เจนเข้าไปบังคับ ปลุกใจ
เจนและแม่ออกกำลังกายกัน เป็นภาพน่ารักปนฮาของแม่ลูก สุดท้าย... แม่ลูกนอนหมดแรง
ภายในสวนสาธารณะสวยแห่งหนึ่ง
อาคมและรัตติกาล นั่งบนม้านั่งในสวนที่ร่มรื่นไปด้วยไม้ดอกนานาชนิด อาคมดูกังวลใจ
"ซี ตอนแรกผมก็คิดว่า วิญญาณขวัญข้าวคงจะถูกไอ้ฆาตกรที่ผมจับเข้าคุกมันเล่นคุณไสยใส่เธอ เพื่อต้องการล้างแค้นผม แต่วันนี้ผมกลับสับสนไปหมดจริง"
"คุณแน่ใจใช่มั๊ยว่าเขาพูดจริง"
อาคม นิ่งนึกและเริ่มคิดย้อน ...
อาคมยืนพิงหน้าต่างห้องพยาบาล มาเฟียเล่นของนอนป่วยอยู่ในสภาพใกล้ตาย
"ชีวิตชั้นทำบาปมามากพอแล้ว อีกไม่นานข้าก็คงตาย เอาเป็นว่าที่ข้าพูดนะเป็นความจริงทุกอย่าง ข้าเคยใช้ของเล่นงานผู้หญิงคนนั้นจริง แต่บอกเลยว่า ปัญญาอย่างข้าไม่มีอำนาจใดๆที่จะสะกดวิญญาณใครได้หรอก"
อาคมอึ้ง
"แล้ววันนั้นล่ะ ที่แกเคยบอกว่า วิญญาณขวัญข้าวจะติดอยู่ในที่ๆมืดมิดที่สุด วิญญาณเธอจะถูกกักขังไปตลอดกาล มันคืออะไร"
มาเฟียยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ข้าก็หลอกเอ็งไปอย่างนั้นแหล่ะ อาคมข้ายังไม่แก่กล้าขนาดนั้น 555 ข้าแค่เล่นสงครามประสาทกับเอ็งให้ทรมานใจ ...แค่นั้น"
"แกนี่มันเลวจริงๆ แกทำแบบนั้นทำไม"
" ชั้นขอขมาต่อสิ่งที่ชั้นได้ทำไป บาปกรรมมันตามทัน ชั้นได้บอกความจริงกับแก ชั้นก็ตายตาหลับแล้ว"
อาคมสับสน
รัตติกาลฟัง แล้วบอกอาคม
"อย่างน้อย คุณก็ได้รู้ความจริงสักทีว่า วิญญาณขวัญข้าวไม่ได้ตกอยู่ในอำนาจใดๆ คุณน่าจะสบายใจได้แล้วนะ"
อาคมหยิบกล่องใบหนึ่งขึ้นมาเปิด ข้างในมีแต่ของขวัญข้าวทั้งนั้น เช่น แหวน สร้อย กระเป๋า อื่นๆ
"คุณต้องช่วยผมนะ ซี ผมขอร้องล่ะ ติดต่อกับเธอให้ผมหน่อย ผมต้องช่วยเธอออกมา"
"อาคม อาคม ใจเย็นๆ คุณต้องสงบสติอารมณ์ ปล่อยวางบ้าง คุณหมกหมุ่นกับเรื่องนี้มากไปแล้ว อาคม"
"แต่ซี คุณก็เห็นด้วยนิมิตของคุณเองไม่ใช่เหรอว่า วิญญาณของข้าวติดอยู่อยู่ที่ไหนสักแห่ง เธอถูกล่ามไว้ คุณก็เห็นนี่ ซี"
รัตติกาลไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอหยิบลูกแก้วที่ใช้สะกดจิตออกมา
"อาคม คุณลองมองลูกแก้วนี่ แล้วบอกชั้นสิว่ามันสีอะไร"
อาคมมองลูกแก้วในมือรัตติกาลซึ่งมีหลายลูก รัตติกาลกำลังสะกดจิตอาคม
อ่านต่อตอนที่ 8
