ละครซีรีส์ "หมอผี" ตอนที่ 3 - เสือสมิง (ตอนแรก)
ป่าบ้านลุงกาด คืนหนึ่งเมื่อ 17 ปีที่แล้ว...
ลุงกาดอุ้มเด็กผู้ชายอายุประมาณ 2 ขวบ วิ่งหนีสิ่งน่ากลัวอย่างไม่คิดชีวิต... ลุงกาดกอดเด็กน้อยไว้แน่น...ระหว่างวิ่งก็หันกลับไปดูด้านหลัง กลัวว่าจะมีใครวิ่งตามมาหรือไม่
บรรยากาศบริเวณหน้าบ้านร้างแห่งหนึ่งในซอยเปลี่ยว ดูมืดและน่ากลัว ต้นไม้ครึ้มคล้ายร่างคนตัวใหญ่สั่นไหวตามแรงลม เจน ไท และมิ้ว เดินถือไฟฉายเข้ามา
ไทถาม
"เจน...เธอแน่ใจนะว่าเป็นบ้านหลังนี้"
"ใช่ซิไท ... ที่นี่แหล่ะ ที่เค้าลือกันว่ามีปอปอาศัยอยู่" เจนบอก
มิ้ว หันไปมองรอบๆ บ้าน เงาของใบไม้ไหวแลดูน่ากลัว ทันใดนั้นลมพัดอย่างแรงทำให้หน้าต่างของบ้านปิดดังสนั่น มิ้วตกใจ เธอรีบเดินไปเกาะแขนไททันที
"ไท...เจน มิ้วว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า"
"ได้ไงล่ะมิ้ว ... ก็เราตกลงกันแล้วยังไง ว่าจะทำรายการท้าผีส่งอาจารย์" เจนบอก
"แต่มิ้วว่ามันน่ากลัวเกินไป.... เดี๋ยวเราคิดเรื่องใหม่ดีกว่า"
มีเงาดำพาดผ่านหน้าไท...ไทมองขึ้นไปบนบ้าน เขาสังเกตเห็นเงาของผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าต่าง... เจนสงสัย...มองไท
"มองอะไร"
"เจน ... เราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างบนนั้นนะ"
เจนและมิ้ว หันไปมองตามที่ไทชี้ แต่ก็ไม่พบใครยืนอยู่เลย
"ไท... เธอจะมาอำเราทำไม" เจนว่า
"เปล่านะ เราเห็นจริงๆ"
มิ้วกลัวมากขึ้น
"กลับกันเถอะ มิ้วอยากกลับแล้ว ไว้เรามากันตอนกลางวันอีกรอบก็ได้นะ"
มิ้วรีบเดินหันหลังออกมา เจนรีบคว้าแขนมิ้วไว้
"เดี๋ยวก่อนนะมิ้ว...ไหนๆเราก็มากันแล้ว เข้าไปสำรวจข้างในกันสักนิดก่อนดีกว่า"
มิ้วยังไม่เห็นด้วย หันไปมองไท เหมือนให้ช่วยพูดกับเจน....ไทมองหน้าเจน...เจนมองกลับเหมือนบอกให้รู้ว่า ไหนๆก็มาแล้ว.....ไทมองขึ้นไปด้านบนที่เห็นผู้หญิงอีกครั้ง....แต่ครั้งนี้ไม่เห็นใคร
ถนนในซอยเปลี่ยว บ้านแต่ละหลังอยู่ห่างกัน เสาไฟไม่ค่อยมีโคมไฟ หรือมีไฟก็ไม่ติด
มหาเนิร์ดและจ้อน หรือ จอนห์นี่ เดินอยู่กลางถนน มองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรอยู่ มหาเนิร์ดสะพายเป้ที่ภายในมีเครื่องมือวัดพลังงาน อีกมือถือไฟฉาย แต่ยังไม่เปิด ส่วนจอห์นนี่ก็มีกระเป๋ากล้องพร้อมขาตั้งมาด้วย
จอห์นนี่บอก
ทำไมมันเงียบอย่างนี้ก็ไม่รู้....เหมือนบ้านแต่ละหลังไม่มีคนอยู่"
"เค้ากลัวกันหมดนะซิ จอห์นนี่"
เสียงหมาหอนไกลๆ บรรยากาศน่าขนลุก จอห์นนี่และมหาเนิร์ดหันไปมองรอบๆอย่างหวาดระแวง
"จะมีปอปจริงๆ อย่างที่เค้าลือกันมั้ยนะ" จอห์นนี่ถาม
"ภาวนาขอให้มีจริงๆเถอะ....ไม่อย่างนั้นต้องถูกอาจารย์ว่าแน่ๆ ที่เอาเครื่องมือออกมาเล่นอย่างนี้"
"จะว่าเราได้ยังไง...ถ้าจะว่าก็ต้องไปว่าลูกสาวคนสวยของตัวเองซิ"
มหาเนิร์ดเปิดไฟฉาย...ส่องไฟฉายไปรอบๆ นกแสกส่งเสียงร้องน่ากลัว ทั้งสองมองหาที่มาของเสียง
บรรยากาศ ด้านในบ้านร้างเต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ และเศษขยะ พวกเขาถึงกับเอามืออุดจมูก เพราะได้กลิ่นเหม็นเหมือนซากสัตว์ตาย.....เจน ไท มิ้ว ส่องไฟฉายสำรวจไปทั่ว ไทเปิดผ้าใบเก่าที่คลุมข้าวของไว้อยู่ มีหนูวิ่งออกมา มิ้วตกใจ
"แค่หนูตัวเล็กๆ" ไทว่า
ทันใดนั้นประตูบ้านก็ปิดดังปัง พวกเขาหันไปมอง
"เจนๆ เรากลับกันเถอะ" มิ้วว่า
"โธ่มิ้ว ก็แค่ลมพัดเท่านั้นเอง....เข้ามาแล้วขออีกแป็ปนะ"
เจนยังคงเดินสำรวจต่อ มิ้วเดินเกาะติดไม่ยอมห่าง ไทเดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง....เมื่อไทพ้นสายตาจะได้ยินเสียงไทร้องแบบตกใจ....เห็นเขาผงะถอยหลังออกมาพร้อมเสียง และยืนนิ่งมองพร้อมส่องไฟฉายเข้าไปด้านใน
.เจนกับมิ้วตกใจเสียงไท หันมามองและยิ่งแปลกใจที่เห็นไทยืนนิ่งส่องไฟเข้าไปข้างใน .... ไทเดินกลับเข้าไป....
หญิงชราที่นั่งอยู่ไปหาไทที่มองอยู่พร้อมไฟฉายในมือ....เจนกับมิ้ววิ่งเข้ามาหาไท....ตกใจที่เห็นหญิงชราในปากเปรอะเปื้อนคราบหมากสีแดง...หญิงชราเอามือป้องแสงจากไฟฉาย
ทางด้านจอห์นนี่และมหาเนิร์ดเดินสำรวจสองข้างทางอย่างระมัดระวัง....ทันใดนั้น ประตูบ้านหลังหนึ่งก็เปิดขึ้น ทั้งสองผวา....ป้าร่างอ้วนคนหนึ่ง เดินออกมาเอาถุงขยะมาทิ้งหน้าบ้าน
ป้ำถาม
"นั่นใครน่ะ!"
"ผมมหาเนิร์ด...และนี่เพื่อนผม....จอนนี่ครับ"
"มืดๆอย่างนี้มาทำอะไรพ่อหนุ่ม รีบกลับบ้านไปเถอะ"
"เอ่อออ.... ผมมา...."
"ไม่ได้ยินข่าวบ้างหรือที่ว่าแถวๆนี้มีอันตรายนะ ไม่มีใครกล้ามาเดินดึกๆอย่างนี้หรอก"
"ขอบคุณที่เตือนครับป้า....ผมก็กำลังจะไปกันแล้วครับ" จอห์นนี่บอก
เสียงวัวร้องโหยหวนด้วยความกลัว มาจากคอกที่อยู่สุดถนน จอห์นนี่และมหาเนิร์ดหันไปทางเสียงที่มา...และหันกลับมามองหน้ากัน....ทั้งสองรีบวิ่งไปทางเสียงร้องของวัว ป้าอ้วนมองตาม...สีหน้าหวาดกลัว...รีบเดินเข้าบ้านแล้วปิดประตูอย่างแน่นหนา ด้วยความว่องไว
จอห์นนี่และมหาเนิร์ดวิ่งไกลออกไป และหายไปกับความมืด....
จอห์นนี่และมหาเนิร์ดวิ่งเข้ามาที่คอกวัวซึ่งตั้งอยู่ติดกับบ้านหลังหนึ่งที่ปิดไฟเงียบ เหมือนไม่มีใครอยู่ ทั้งสองมองไปรอบๆ บริเวณ ก่อนที่จะมองเข้าไปในคอกวัว.....วัว 4-5 ตัวไปออกันอยู่ฝั่งเดียวกัน....ทุกตัวมีอาการกระสับกระส่าย ตรงกลางคอกวัวเห็นรอยเลือดและเศษเนื้อกองอยู่ พร้อมรอยเลือดที่ดูเหมือนวัวทั้งตัวจะถูกลากออกไปทางด้านหลัง....
มหาเนิร์ดเอาเครื่องมือออกมาจากเป้ จอห์นนี่หยิบกล้องออกมาถ่ายสภาพกองเลือดและร่องรอยต่างๆ ...
"ท่าทางพวกมันหวาดกลัวมากนะ"
มหาเนิร์ดถือเครื่องมือวัดพลังงานแม่เหล็กไฟฟ้าส่ายไปมา แต่เข็มไม่กระดิก เขาเดินไปรอบๆ พร้อมเครื่องมือ.....จอห์นนี่ถ่ายวีดีโออยู่....รอยแผลบนวัวตัวหนึ่งเป็นรอยถูกของมีคมคล้ายเล็บกรีดผ่านผิวหนังเป็นรอยยาว....มีเลือดไหลออกมาอยู่
จอห์นนี่บอก
"มหาเนิรด์มาดูอะไรตรงนี้ซิ"
มหาเนิร์ดวางเครื่องมือลงและรีบเดินไปหาจอห์นนี่.....ระหว่างนั้น เจน ไท มิ้ว วิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ
เจนบอก
"เสียงร้องของวัวดังไปถึงบ้านร้างโน้นเลย....น่ากลัวมาก"
ทั้งสามคนมองไปที่กองเลือดกลางคอกวัว....และมองกลับมาทางมหาเนิร์ดกับจอห์นนี่เพื่อขอคำตอบ ไทเดินแยกไปดูร่องรอยด้านที่วัวถูกลากออกไป.... วัวมองตามไทและกระสับกระส่าย
"น่าจะมีวัวตัวหนึ่งถูกทำให้ล้ม...และถูกลากออกไป และตัวนี้มีรอยเล็บตะปบยาวขนาดนี้ แสดงว่าน่าจะเป็นสัตว์ใหญ่" มหาเนิรด์ว่า
"สัตว์อะไรจะมีแรงลากวัวทั้งตัวออกไปได้.... แล้วเรื่องที่คนแถวนี้พูดเรื่องปอบล่ะ" มิ้วถาม
จอห์นนี่ยังคงถ่ายวีดีโออยู่....กล้องวีดีโอแพนไปทางที่ไทเดินไป....ไทหันหลังกลับ...เห็นตาเป็นประกาย สีเขียว....จอห์นนี่ตกใจ ละตาออกจากกล้องมองไปที่ไท....เห็นเป็นปกติ....จอห์นนี่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง......เข็มวัดที่เครื่องวัดพลังงานวัดค่าพลังงานสูงสุดตลอดเวลา เสียงเสือร้องคำรามมาจากด้านหลังไกลๆ....ทุกคนหันไปมองทางเสียง...
หญิงชรายืนอยู่ที่หน้าต่าง บานเดียวกับที่ไทเคยเห็น หญิงชราหันหน้ามองไปทางคอกวัว...เคี้ยวหมากปากแดง...ขยับปากเคี้ยวหมากในจังหวะที่เสือร้องคำราม
เช้ำวันใหม่
อาคมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่มุมหนึ่งของสำนักงาน....เศกกับรัตติกาลเดินเข้ามา ในมือถือแก้วกาแฟมาด้วย...มหาเนิร์ดกับจอห์นนี่กาลังนั่งดูวีดีโอที่เพิ่งถ่ายมาเมื่อคืนนี้... ทั้งสองยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน ภาพจากจอเป็นภาพจากกล้องอินฟาเรด สีเขียวที่ถ่ายบริเวณคอกวัว ...อาคมเงยหน้ามองไปที่ทั้งสองตอนเดินเข้ามา....เศกตะโกนถาม
"จ้อน...อาจารย์ยังไม่มาเหรอ"
จอห์นนี่ตอบโดยไม่เงยหน้ำมอง
"วันนี้อาจารย์ติดบรรยายถึงเที่ยง"
เศกเดินไปนั่งที่โต๊ะกาแฟ หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน...รัตติกาลเดินไปที่โต๊ะทางานตัวเอง อาคมเดินถือหนังสือเข้ามาทางด้านหลังมหาเนิร์ดกับจอห์นนี่อย่างเงียบๆ ที่โต๊ะของมหาเนิร์ดจะมีขวดยาธาตุน้ำขาวไทยนครวางอยู่ตลอดเวลา อาคมมายืนมองสิ่งที่มหาเนิร์ดกับจอห์นนี่กาลังทำอย่างสนใจ
"เมื่อคืนไปทำอะไรกันมาเหรอ"
มหาเนิร์ดกับจอห์นนี่สะดุ้งสุดตัว ทำเอาอาคมแทบหัวเราะ
"โธ่ พี่...จะทักจะทายก็ให้เสียงกันบ้าง ตกใจหมด" มหาเนิร์ดบอก
"ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจทำให้ตกใจ"
"พอดีเมื่อคืนผมกับจอห์นนี่ไปช่วยเจนเค้าตามหาผีปอปกันครับ"
อาคมขำๆ
"หาผีปอบ.. แล้วเจอมั้ย"
จอห์นนี่บอก
"ไม่เจอครับ แต่มันก็มีอะไรแปลกๆ"
อาคมลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ ฟังมหาเนิร์ดกับจอห์นนี่เล่า
"เมื่อคืนมีวัวของชาวบ้านถูกฆ่าตายครับ ถ้าเป็นไปตามข่าวลือ ก็ต้องเกิดจากพวกปอบ...แต่ผมว่ามันไม่ใช่" จอห์นนี่บอก
"แล้วมันเป็นฝีมือของใครล่ะ"
"ผมว่าเป็นเสือครับ" มหาเนิร์ดว่า
อาคมหัวเราะ
"จริงๆ นะครับ ผมได้ยินเสียงมันคำรามตั้งสองครั้ง ผมมั่นใจว่าต้องเป็นเสือแน่ๆ...และจากหลักฐานที่เราถ่ายไว้ได้ นี่ไงครับ"
จอห์นนี่หยุดภาพ...ชี้ให้ดูรอยแผลข้างตัวของวัว...อาคมชะโงกเข้าไปดูใกล้ขึ้น รัตติกาลได้ยินบางคำพูด....ทำท่าสนใจ
"แล้วถ้าเป็นเสือจริงๆ ทำไมชาวบ้านถึงไม่เจอมันก่อนหน้านี้ล่ะ"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ....ชาวบ้านแถวนั้นไม่มีใครพูดเรื่องเสือเลย"
เป็นช่วงจังหวะวีดีโอเล่นมาถึงภาพของไทที่หันมามองทางกล้อง ตาสะท้อนเรืองแสงเป็นสีเขียว....และหายไป...เป็นจังหวะที่รัตติกาลเดินเข้ามาพอดี....เธอมองไปที่จอคอมพ์เห็นหน้าไท....รัตติกาลสะดุ้ง..
"วัยรุ่นคนนี้เป็นใคร"
"เพื่อนที่มหาวิทยาลัยของเจน....เมื่อคืนไปด้วยกัน"
รัตติกาลจ้องมองไท...เธอรู้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับไทอย่างแน่นอน
ภายในสนามบาส โรงยิมของมหาวิทยาลัย
ทีมของไทกำลังแข่งบาสครึ่งสนามกับทีมของออสก้า....จะเห็นว่าฝีมือการเล่นบาสของไทใช้ได้ทีเดียว ... ทีมของไทชู๊ตลงห่วงอย่างสวยงามหลายๆหน... มิ้วและเพื่อนสาวๆ ที่ยืนเชียร์อยู่ส่งเสียงให้กาลังใจทีมของไท....ออสก้าไม่พอใจที่มิ้วเชียร์ไทจนออกนอกหน้า....ออสก้าเล่นผิดกติกาบ่อยมาก....จนเพื่อนออสก้าบางคนก็ไม่ค่อยชอบที่ออสก้าเล่นผิดกติกา
เวลาต่อมา บรรยากาศในห้องพักนักกีฬา ด้านในมีห้องน้ำและห้องเปลี่ยนเสื้อ ออสก้ากาลังแต่งตัว เพื่อนคน เช็ดตัวบ้าง เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้าบ้าง ที่อุปกรณ์ล้างหน้าจะเห็นโฟมล้ำงหน้ำ พรีมโนบุ วางอยู่
เพื่อน1 ถาม
"เฮ้ย...ออสก้า ทำไมวันนี้เล่นแรงจังวะ"
เพื่อน 2 บอก
"ฮ่าฮ่า มันคงหมั่นใส้ไอ้ไท ที่มีสาวๆ กรี๊ดมากกว่าล่ะซิ"
"จะมาทำตัวเด่นกว่ารุ่นพี่ได้ไงวะ" ออสก้าบอก
เพื่อน 3 บอก
"ฮ่าฮ่า กูว่ามึงอิจฉาที่มันเป็นแฟนน้องมิ้วมากกว่า"
"ทำไมต้องไปอิจฉามันด้วยวะ...อย่างน้องมิ้วนะเหรอ ออสก้าจัดการเมื่อไร ก็เสร็จเมื่อนั้น"
เพื่อน 1 ยุ
"งั้นก็จัดการซะทีสิวะ จะปล่อยให้ไอ้ไทมันเชือดก่อนหรือไง"
ออสก้ายักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนตีน...ทุกคนได้ยินเสียงของมีคมลากผ่านตู้ล็อคเกอร์เหล็ก
เพื่อน 1 บอก
"เสียงห่าอะไรวะ...บาดหูฉิบหาย"
เสียงเงียบไป....ทุกคนหันกลับมาแต่งตัวต่อ.....
ออสก้าแต่งตัวเสร็จ เดินออกจากห้องแต่งตัว ผ่านตู้เก็บของที่มีรอยยาว เขาไม่ได้สังเกต มองไม่เห็น....
เช้าวันใหม่
ณ สวนสาธารณะซึ่งเป็นสถานที่ออกกำลังกาย ผู้คนมาออกกำลังกายกันอยู่ทั่วไป ส่วนใหญ่จะเห็นเป็นการวิ่งออกกำลังกาย ชายหนุ่มในชุดวิ่งคนหนึ่ง กำลังวิ่งออกกาลังกายอย่างขมักเขม้น จังหวะการวิ่งรวดเร็วขึ้นจนวิ่งแซงคนอื่นๆ สายตาชายหนุ่มมองไปที่คนวิ่งออกกำลังด้านหน้า เป็นผู้หญิงหุ่นดี ใส่กางเกงออกกำลังกายขาสั้น เสื้อรัดรูป มีผ้าเช็ดเหงื่อผืนเล็กพาดอยู่ที่ต้นคอ ชายหนุ่มมองอย่างสนใจ...วิ่งเร็วขึ้นและแซงหน้าไป ชายหนุ่มหันกลับไปมองหน้าหญิงสาวสักครู่และวิ่งผ่านไป ฝ่ายหญิงสาวหน้าสวยมองกลับมาที่ชายหนุ่ม สีหน้าเรียบเฉย อีกมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ ชายหนุ่มยังคงวิ่งออกกำลังอยู่ แต่หญิงสาวคนนั้นกลับนั่งกุมข้อเท้าอยู่ที่ม้านั่งในบริเวณนั้น ชายหนุ่มวิ่งผ่านและสงสัย....หยุดมองและเดินเข้าไปหา
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
หญิงสาวเงยหน้ามอง หล่อนมีน้ำตาไหล เนื่องจากเท้ายังเจ็บอยู่
"เจ็บข้อเท้าน่ะคะ....น่าจะข้อเท้าแพลง" หญิงสาวพูดพลางร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด
ชายหนุ่มก้มลงไปดูที่บาดแผล....จะแตะไปที่ข้อเท้า แต่หญิงสาวห้ามไว้
"อย่าจับค่ะ...มันปวดมาก โดนไม่ได้เลย"
ชายหนุ่มดูเป็นกังวล
"อย่างนี้ต้องไปหาหมอนะครับ...คุณมากับใครหรือเปล่าครับ"
หญิงสาวส่ายหน้า
"คุณพอจะเดินไปที่รถไหวมั้ยครับ"
"ขอฉันนั่งพักอีกสักครู่นะคะ รอให้มันปวดน้อยกว่านี้อีกนิดนึง"
เวลาต่อเนื่องมา บริเวณที่จอดรถของสวนสาธารณะ ซึ่งดูเปลี่ยวๆ แต่ก็มีรถจอดอยู่ห่างๆ หลายคัน ชายหนุ่มพยุงหญิงสาวมาที่รถ...ชายหนุ่มเปิดประตูด้านหน้าคนขับให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง ชายหนุ่มขึ้นมานั่งที่คนขับ ชายหนุ่มหันมอง หญิงสาวยิ้มให้
"ขอบคุณมากค่ะ"
ชายหนุ่มยิ้มตอบแบบเจ้าเล่ห์นิดๆ สายตากวาดมองทั้งเรือนร่าง มาหยุดที่ขาสวยๆ ชายหนุ่มสตาร์ทรถ
ณ มุมนั่งเล่น ที่นั่งพักผ่อนของนักศึกษา ออสก้าเดินผิวปากมาอย่างอารมณ์ดี มิ้วนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"รอพี่นานมั้ยมิ้ว"
"ไม่นานค่ะ"
"มีเรื่องอะไรหรือจ๊ะ...ถึงให้เจ้าดุษไปตามพี่ออกมา"
"พี่ออสก้าคะ คือว่า....มิ้วมีเรื่องอยากจะบอกค่ะ"
"เรื่องอะไรเหรอ ทำไมทำหน้าตาซีเรียสจังเลย"
"มิ้วว่า มิ้วคงคบกับพี่แบบที่พี่ต้องการไม่ได้หรอกค่ะ มิ้วต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะที่ไม่ชัดเจนแต่แรก"
สีหน้าออสก้าไม่เข้าใจว่ามิ้วหมายถึงอะไร
"ตอนนี้มิ้วคบกับไทอยู่"
"ทำไมมิ้วพูดจาไม่น่ารักเลย มิ้วก็เลิกกับมันซะ แล้วมาคบกับพี่ก็ได้นิ พี่ดีกว่ามันตั้งเยอะ"
"มิ้วขอโทษจริงๆ ค่ะพี่ออสก้า"
มิ้วลุกขึ้นและจะเดินออกไป แต่ออสก้ากลับโกรธ ดึงแขนมิ้วเข้ามาใกล้ ขึ้นเสียง
"ไม่ได้ มิ้วต้องคบกับพี่"
นักศึกษาที่อยู่รอบๆ หันมามองทั้งคู่ แต่ออสการ์ไม่สนใจ เขายังจับแขนมิ้วแน่น แล้วดึงมิ้วเข้ามาใกล้ๆ ออสการ์เขยิบเข้าใกล้มิ้วและก้มหน้าไปพูดใกล้ๆหู
"พี่ไม่ยอมให้มิ้วไปคบกับไอ้ไทโดยเด็ดขาด"
มิ้วจ้องมองหน้าออสการ์ น้าตาคลอ สะบัดแขนออกจากการจับของออสการ์และเดินจากไป ออสการ์มองตามอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น
ออสก้าเดินอารมณ์เสียที่มิ้วบอกเลิก จังหวะนั้น เหมือนมีคนกระโดดลงมาจากที่สูงและขวางหน้าออสก้าไว้ เขาตกใจ หันไปมองว่ากระโดดมาจากไหน ออสก้าเห็นและจำคนที่กระโดดขวางทางได้กำลังจะเรียกชื่อ
"ไอ้..."
มือของผู้นั้นเหมือนจะมีเล็บงอกออกมาคล้ายเล็บเสือ ตะปบเข้าไปที่ออสก้า ออสก้าตกใจกลัวสุดขีด ก่อนจะร้องโหยหวนดังลั่นมหาวิทยาลัย
ต่อมา ณ บริเวณที่จอดรถของสวนสาธารณะ
รถตำรวจและรถมูลนิธิจอดอยู่หลายคัน มีแถบกั้นที่ถูกขึงรอบๆ ประตูรถของชายหนุ่มด้านคนขับเปิดค้างอยู่ มีรอยเลือดหยดตามทางเข้าไปในพุ่มไม้ด้านข้าง ตำรวจถ่ายภาพที่เกิดเหตุ นิติเวชตรวจรอยนิ้วมือที่ประตูด้านข้างคนขับ ศพถูกคลุมอยู่บนเปล บรรดาไทยมุงอยู่รอบๆ
ที่พุ่มไม้ด้านข้างที่จอดรถ พ.ต.ท.ศักดายืนมองท่อนแขนที่ขาดบนพื้น...มีตำรวจเดินหาหลักฐานอยู่โดยรอบ ศักดามองรอยขาดของท่อนแขนอย่างใช้ความคิด หมวดทวีเดินเข้ามาพร้อมสมุดจดปากคำพยาน
"คนขายน้ำด้านโน้นบอกว่า ผู้ตายมาวิ่งที่นี่เป็นประจำครับ....ส่วนใหญ่จะมาคนเดียว แต่เมื่อเช้าเค้ามาเปิดร้านสาย เลยไม่รู้ว่าวันนี้มาหรือไม่มาครับ"
"จากสภาพของศพ เหมือนถูกตะบบ หรือข่วน และกระชากอย่างรุนแรง" ศักดาชี้ให้หมวดทวีดูท่อนแขน "จากรอยขาดของแขน เหมือนรอยถูกฉีกเลย"
เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานเดินออกมาจากพงหญ้า เข้ามาหาพ.ต.ท.ศักดา
"ท่านรองมาดูทางนี้หน่อยค่ะ"
พ.ต.ท.ศักดา กับหมวดทวีเดินตามเข้าไปในพงหญ้า เจ้าหน้าที่ชี้ให้ดูรอยเท้าที่ย่ำไปบนหญ้าและหายไปบนถนนปูน...ซึ่งเป็นรอยเท้าของเสือตัวใหญ่ พ.ต.ท.ศักดา ครุ่นคิดก่อนจะหันไปหาหมวดทวี
"หมวดลองให้น้องๆถามคนแถวนี้ว่า มีสัตว์ดุร้ายออกทำร้ายผู้คนบ้างมั้ย แล้วก็ลองประสานกับทางสวนสัตว์ดูนะ ว่ามีสัตว์ใหญ่อะไรหลุดออกมาบ้างหรือเปล่า"
"ครับ หัวหน้า"
ศักดาหันไปมองรอบๆ อย่างระแวงว่าจะมีเสืออยู่แถวนี้หรือเปล่า .....นักสืบอีกคนเดินเข้ามาหา
"หัวหน้าครับ เมื่อเช้ามีคนเห็นผู้ตายพยุงผู้หญิงคนหนึ่ง ออกจากสนามมาที่ลานจอดรถครับ"
"ผู้หญิง?"
บรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชน เพื่อนๆของออสก้าเฝ้ารอดูอาการออสก้าอย่างเป็นห่วง พ่อกับแม่ออสก้านั่งอย่างเป็นทุกข์ที่เก้าอี้หน้าห้อง เจนกับมิ้ว วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา เพื่อนบางคนที่มาด้วยจะมีรอยเลือดติดอยู่ที่เสื้อผ้า
"เกิดอะไรขึ้นกับพี่ออสก้า คะ" มิ้วถาม
"แล้วตอนนี้หมอบอกว่าอาการเป็นยังไงคะ" เจนถาม
ทุกคนหาคำตอบไม่ได้ พยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน...มองหาญาติผู้ป่วย
"ตอนนี้คุณหมอกำลังเย็บบาดแผลอยู่นะคะ...น่าจะใช้เวลาอีกพักใหญ่"
"อีกนานมั้ยกว่าออสก้าจะฟื้น"
"บาดแผลฉกรรจ์มากค่ะ...หลังออกจากห้องผ่าตัด คุณหมอคงให้เฝ้าระวังที่ CCU ก่อนละค่ะ"
"บาดแผลเกิดจากอะไรคะ...หรือจากอาวุธแบบไหนคะ" เจนถาม
ทุกคนรอคำตอบจากพยาบาล แต่พยาบาลไม่กล้าพูด
ตอนกลางคืน
ปั๊มน้ำมันขนาดกลางแห่งหนึ่ง มีร้านมินิมาร์ทเปิดอยู่ด้านหน้า นานๆจะมีรถแวะเข้ามาเติมน้ำมัน...เด็กปั๊มนั่งเล่นเกมอยู่ นายเอ ขับรถยนต์เข้ามาจอดรถหน้าร้านมินิมาร์ท...เดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านมินิมาร์ท หญิงสวยคนหนึ่งกำลังก้มเลือกเครื่องดื่มในตู้ ท่าทางแบบยั่วยวน...นายเอจ้องมองแบบไม่ให้คลาดสายตา และเดินเข้าไปแอบมองใกล้ๆ....หญิงสาวแกล้งทำเครื่องดื่มตกจากมือ นายเอรีบเข้าไปช่วยหยิบให้.....
"ผมช่วยเก็บให้ครับ"
สายตาของทั้งสองสบกันแบบตั้งใจ หญิงสวยยิ้มให้นายเอ
เวลาต่อเนื่องมา
ประตูห้องน้ำของปั๊มถูกเปิดอย่างแรง นายเอผลักหญิงสวยเข้าไปในห้องน้ำและระดมจูบอย่างไม่ยั้ง นายเอเริ่มถอดเสื้อของหญิงสาวก่อนปิดประตูห้องน้ำ ครู่หนึ่ง... เสียงร้องโหยหวนของนายเอก็ดังก้องปั๊ม...
เด็กปั๊มได้ยินเสียงร้อง - ลูกค้าที่เติมน้ามัน -พนักงานขายของในร้าน - ลูกค้าที่กำลังขึ้นรถต่างได้ยินเสียงนั้น
ศพนายเอกองอยู่กับพื้น ในสภาพแหลกเหลว เลือดสาดกระเซ็นเต็มห้องน้ำ... มีร่องรอยของรอยเท้าเสือที่เปื้อนเลือดเดินออกจากห้องน้ำ รอยเท้านั้นย่ำเดินออกไปด้านนอกก่อนจะเป็นกลายเป็นหญิงสาวสวยก้าวเดินออกไป ....
เด็กปั้มจ้องมองอย่างตกใจกลัว
วันใหม่ ณ สำนักงานหมอผี
ที่โต๊ะกลางมีรูปของสภาพศพของชายหนุ่ม หลายภาพในมุมต่างกัน รอยเท้าเสือที่ปรากฏในสนามหญ้า....มีรูปนายเอ และรอยเท้าเสือเปื้อนเลือด...รอยเท้าคนเปื้อนเลือดที่อยู่ในภาพเดียวกับรอยเท้าเสือ
พ.ต.ท.ศักดากำลังปรึกษากับทีมหมอผี....อาจารย์วิเศษดูรูปศพทั้งสองอยู่เพื่อเปรียบเทียบ
อาคมมองภาพท่อนแขนของชายหนุ่ม มหาเนิร์ดกำลังดาวน์โหลดแผนที่ สถานที่เกิดเหตุทั้งสอง...รัตติกาลยืนมองรูปที่ถือในมืออย่างพิเคราะห์ ส่วนเศกกำลังรื้อของอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง และจอห์นนี่กาลังค้นหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์
"ผมยังไม่อยากฟันธงนะว่าเป็นฝีมือของเสือ...หรือสัตว์ร้ายอื่นๆ ขอดูหลักฐานที่ส่งพิสูจน์อีกสักอย่างสองอย่าง"
"แล้วตัวพยานที่เห็นผู้ต้องสงสัยละครับ" อาคมถาม
"ก็แค่เห็นเป็นผู้หญิงเดินออกจากจุดเกิดเหตุ และก็เห็นแต่ชุดกับด้านหลังเท่านั้น"
อาคมตั้งข้อสังเกต
"มีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องทั้งสองเหตุการณ์เลยนะครับ"
จอห์นนี่ตะโกนและเดินเข้ามาพร้อมเอกสาร
"เสือสมิง"
ทุกคนหันไปมอง จอห์นนี่ยื่นเอกสารที่เพิ่งพิมพ์ออกมาให้ วิเศษพลิกเอกสารอ่านแบบคร่าวๆ...เงยหน้าคุยกับศักดา
"เสือสมิงที่จอห์นนี่พูดถึง ก็คือเสือที่ฆ่าคนตายไปหลายศพ จนมีวิญญาณของเหยื่อสิงอยู่ทำให้มันแปลงกายเป็นคนได้ กับเสือสมิงอีกแบบหนึ่ง คือผู้ที่มีวิชาอาคมแก่กล้า แต่เป็นวิชาอาคมชั้นต่า...เป็นเดรัจฉานวิชา จนสามารถจาแลงร่างเป็นเสือได้"
ศักดาไม่ค่อยอยากเชื่อ
"ผมเคยได้ยินเรื่องเสือสมิงจากเพื่อนที่เป็นเจ้าหน้าที่อุทยาน พวกเขาเล่าว่าถูกเสือจ้องจะเล่นงาน จึงเอาปืนยิงสู้ออกไปโดนมันจนบาดเจ็บ พอรุ่งเช้าทีมเจ้าหน้าที่ก็พากันตามรอยเลือด กลับพบว่าเป็นร่างของคน ครึ่งล่างเป็นเสือ"
เศกหันกลับมาพูด
"คล้ายๆ เรื่องของมนุษย์หมาป่าเหมือนกันนะครับ คนจะกลายร่างเป็นหมาป่าในคืนวันที่พระจันทร์เต็มดวง ออกหาเหยื่อ กินเลือด กินเนื้อสดๆ"
เศกค้นเอาตาข่ายเหล็กผืนใหญ่ออกมาจากลังอุปกรณ์
วิเศษบอก
"มันมีเรื่องราวมากมายจากทั่วทุกมุมโลกที่มนุษย์สามารถกลายร่างเป็นสัตว์ได้ อย่างเช่นในอเมริกาใต้ที่มีการกล่าวถึงมนุษย์งูเหลือมหรือมนุษย์จระเข้ ชาวแอฟริกาบางคนก็สามารถแปลงกายเป็นสุนัขจิ้งจอก ในขณะที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาได้ด้วย แล้วก็ อินเดียก็มีมนุษย์เสือ ซึ่งก็คล้ายเสือสมิงบ้านเรา"
สายตาของรัตติกาลมองดูรูปที่ถืออยู่ เป็นรูปของไท ที่พิมพ์ออกมาจากวีดีโอ รัตติกาลเงยหน้าพูด
"แล้วมีวิธีที่ทำให้หายจากการเป็นเสือสมิงมั้ยคะอาจารย์"
"เท่าที่รู้มาก็มีนะ ถ้าเป็นเสือสมิงที่เกิดจากวิชาอาคม ก็สามารถกลับคืนสู่ร่างมนุษย์ได้ แต่ถ้าเป็นเสือสมิงโดยกำเนิด ก็มีแต่ความตายเท่านั้นแหล่ะที่จะทาให้หลุดพ้นได้"
มหาเนิร์ดบอก
"สถานที่เกิดเหตุทั้งสองแห่งอยู่บริเวณใกล้ๆกันมากครับ และถ้ารวมเหตุการณ์เมื่อคืนวาน ก็จะเป็นสถานที่เกิดเหตุทั้งสาม อยู่บริเวณใกล้เคียงกันเลยครับ"
วิเศษไม่เข้าใจว่าสถานที่แห่งที่ 3 หมายถึงอะไร
"อ้าว...มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นที่อื่นด้วยเหรอ ทำไมผมไม่ได้รับรายงานเลยละ" ศักดาบอก
จอห์นนี่ส่ายหน้ากับความบ้องตื้นของมหาเนิร์ด
เจนเปิดประตูเข้ามา ทุกคนหันไปมองทางประตู วิเศษมองลูกสาว
ภายในห้องทำงานส่วนตัว วิเศษคุยกับเจน ต่อว่าลูกสาวเรื่องไปหาผีปอบและเอาอุปกรณ์ของสำนักงานไปใช้ เจนพูดถึงรอยแผลที่เกิดกับออสก้าเหมือนกับผู้ชายที่ตายทั้งสองเหตุการณ์ รัตติกาลเข้ามาเพราะมีความข้องใจกับภาพของไท จึงขออนุญาตอาจารย์วิเศษที่จะไปหาไทที่บ้าน
อาจารย์บอกให้ชวนอาคมไปด้วย
ภายในบ้านเดี่ยวขนาดไม่ใหญ่มาก
สวนหน้าบ้านสภาพเหมือนขาดการดูแลรักษา....ต้นไม้ปกคลุมทำให้บรรยากาศดูสลัวๆ หมอพันเดินเข้ามาหยุดมองเข้าไปในบ้านไท
ภายในห้อง ไทนอนหลับเหงื่อแตกเต็มตัวอยู่บนเตียง...สีหน้าไม่ปกติ บนโต๊ะหัวเตียงมียาบรรเทาปวดซาราวางอยู่ พร้อมแก้วน้ำ เสียงน้าสาวเรียกจากด้านนอกห้อง
"ไท....ไท ข้าวเสร็จแล้ว ออกมากินได้แล้ว หลับอยู่หรือเปล่า ไท....ไท...น้ารอกินข้าวอยู่นะ"
ไทงัวเงียลืมตาขึ้น....
"ครับ...เดี๋ยวลงไปครับ"
"เร็วๆนะ...วันนี้มีแกงเขียวหวานของชอบด้วยนะ"
"ครับ"
ไทดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเหมือนเดิม....ที่บริเวณผนังมีรอยข่วนอยู่เต็ม
รถที่อาคมขับ วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านมิ้วอย่างเร็ว มิ้วซึ่งรออยู่ก่อนแล้ววิ่งออกมาจากบ้าน เปิดประตูหลังเข้าไปนั่งในรถ...อาคมขับออกไปด้วยความรวดเร็ว
อาคมขับรถด้วยความเร็ว มิ้วสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเจนถึงโทร.มาหาแล้วบอกว่า กำลังจะมารับ...ทำไมต้องรีบไปหาไทที่บ้านเดี๋ยวนี้ สมองเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
"มีอะไรหรือเจน...ทำไมเราต้องไปหาไทกันเดี๋ยวนี้ล่ะ"
"พี่ซี...พี่ซีอยากเจอไทโดยเร็วที่สุด"
"เกิดอะไรขึ้นกับไทคะ...ทำไมทุกคนรีบร้อนกันไปหมด"
รัตติกาลบอก
"เจนบอกว่ารุ่นพี่ของพวกเธอที่มหาวิทยาลัยประสบเหตุ มีบาดแผลคล้ายๆถูกทำร้ายจากสัตว์ป่า"
"คะ...พี่ออสก้า"
"เมื่อวานทางตำรวจก็พบศพชายสองคน ถูกทำร้ายในลักษณะเดียวกันกับเพื่อนเธอเหมือนกัน" อาคมบอก
"แล้วมันเกี่ยวข้องกับไทด้วยเหรอคะ"
เจนมองหน้ารัตติกาลเหมือนขอคำตอบเช่นเดียวกัน....รัตติกาลหยิบรูปไทออกมาดู
"พี่ว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกันแน่ๆ"
"อีกไม่นานก็ได้รู้กันละ"
รถวิ่งผ่านไปด้วยความเร็ว....
ไทยังนอนอยู่ในสภาพเดิม เสียงเหมือนของถูกกวาดกระจัดกระจาย ทำให้ไทสะดุ้งตื่นขึ้น....มองหาเสียงที่ได้ยิน ทุกอย่างเงียบ ไทได้ยินเสียงของหนักถูกเหวี่ยงใส่ผนังบ้านดังสนั่น ไทสะดุ้ง และวิ่งออกไปจากห้อง...
ขณะที่ไทได้ยินเสียงของหนักกระแทกผนังบ้าน ต้นเสียงคือ เสือตัวใหญ่งับไปที่คอน้าสาวของไทและเหวี่ยงน้าสาวไปกระแทกผนังบ้าน ร่างน้าสาวไทไหลรูดลงไปกองกับพื้น
ไทวิ่งลงมาจากชั้นบน มองไปรอบๆ เขาแปลกใจที่บ้านมีสภาพเละเทะ สิ่งของกระจัดกระจาย เหมือนมีเรื่องต่อสู้กันในบ้าน ไทมองเห็นน้าชายของเขานอนหงายอยู่ที่พื้น เนื้อตัวมีแผลกรีดเหวอะหวะ ไทตกใจรีบวิ่งเข้าไปหาน้าชายของเขา น้าชายของไทตายแล้ว
"น้า ... น้า" ไทมองหาน้าสาว "น้านิด....น้านิด"
ไทมองไปรอบๆ บ้าน มองหาน้าสาว ที่ผนังห้องครัว น้าสาวของไทนอนคว่ำหน้าอยู่ ที่คอมีรอยกัดเนื้อหายไปบางส่วน ไทตัวสั่น น้ำตาไหล เขาวิ่งไปประคองร่างของน้าสาวเขาขึ้นมา
"น้านิด"
ปากกระบอกปืนลูกซองค่อยๆยื่นออกมาจากมุมใดมุมหนึ่ง หมอพันกำลังเล็งปืนใส่ไท โดยที่ไทไม่ได้ระวังตัว
จังหวะนั้น มีเสียงกริ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้น ทั้งหมอพันและไทสะดุ้ง มองไปทางประตูหน้าบ้านต่างฝ่ายต่างหนีออกจากที่เกิดเหตุ
อาคมขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านไท ทุกคนออกจากรถเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน มิ้วกดกริ่ง เสียงกริ่งก้องอยู่นานในบ้าน อาคมเห็นประตูหน้าบ้านเปิดแง้มอยู่จึงผลักเข้าไ ทั้งหมดพากันเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบสงัด อาคมมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ประตูในบ้านเปิดอยู่ มิ้ววิ่งนำเข้าไปในบ้าน เจนห้ามไว้ไม่ทันและวิ่งตามเข้าไป ชั่วลมหายใจ เสียงกรีดร้องของมิ้วก็ดังขึ้น !
อาคมกับรัตติกาล วิ่งตามเข้าไป ก่อนอาคมจะเข้าไปในบ้าน สายตาเหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติเคลื่อนไหววูบออกไปทางประตูหน้าบ้าน อาคมชะงักและตัดสินใจวิ่งตามไปทางหน้าบ้านทันที
ภาพที่น่าสยดสยอง ทำเอามิ้วเป็นลมโดยมีเจนคอยพยุงไว้ รัตติกาลวิ่งเข้ามาในบ้าน ตกใจ จิตใต้สำนึก ฉายภาพให้ดวงตาเห็นสภาพเหมือนตอนที่ไทเห็นน้าถูกฆ่า รัตติกาลเดินสำรวจสภาพศพทั้งสอง รัตติกาลมองและเดินขึ้นไปชั้นบน ตรงไปที่ห้องนอนของไท
รัตติกาลเดินเข้ามาในห้องนอนไท มองรอยข่วนที่ผนังห้อง...รัตติกาลเอาโทรศัพท์กดออกไปหามหาเนิร์ด....
"มหา....แจ้งอาจารย์ว่า เราเจอสถานการณ์ที่น่าจะเกี่ยวข้องกับคดีของท่านรองศักดา"
รัตติกาลเพ่งมองไปที่เตียง จิตใต้สานึกมองเห็นไทกำลังจะแปลงร่างเป็นเสือ แต่พยายามฝืนตัวเอง ไทตะปบไปที่ผนังด้านข้างทำให้เกิดรอยข่วน รัตติกาลสะบัดหัวให้มีสติกับเหตุการณ์ปัจจุบันรัตติกาลมองรอบๆห้อง แล้วเดินไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะทำงานของไท
เปิดลิ้นชักชั้นบน....เปิดลิ้นชักชั้นสอง ซึ่งมีรูปถ่ายหลายๆใบถูกมัดรวมกันไว้ เธอดึงหนังยางออกและเริ่มมองรูปถ่ายทั้งด้านหน้าและด้านหลัง รูปถ่ายด้านหน้าส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวอุ้มเด็กตัวเล็กๆไว้...บรรยากาศในรูปถ่ายจะเป็นบ้านสวนในชนบท...ทุ่งนา....กองฟาง....จะมีบางรูปที่จะเห็นมีชายสูงวัยอุ้มเด็กอยู่...ด้านหลังจะมีที่อยู่ลายมือหยาบๆเขียนไว้
ไทวิ่งหลบเข้ามาในตึกก่อสร้างที่ถูกทิ้งร้าง อาคมวิ่งตามมาห่างๆ และวิ่งตามเข้าไปในตึกร้าง เขาเริ่มออกค้นหาไทอย่างระมัดระวัง หมอพันถือปืนลูกซองเดินตามล่าไทด้วยเหมือนกัน....แต่เป็นการเดินย่ำรอยของอาคม เขาไม่รู้ตัวว่ามีหมอพันอยู่ด้านหลัง อาคมยังค้นหาไทอยู่ หมอพันได้ยินเสียงอีกด้านจึงแยกไปคนละทางกับอาคม หมอพันเดินตามไทเข้าไปอีกมุมหนึ่ง เขามองไปรอบๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าของไท วิ่งขึ้นไปข้างบน หมอพันยิ้ม เขาหยิบปืนลูกซองขึ้นมาแล้วค่อยๆ เดินตามไทขึ้นไปด้านบนของตึกร้าง
ไทวิ่งเข้ามาในห้องที่เปิดโล่ง ไม่มีทางไป ไทจะหันกลับทางเดิม ชะงัก เห็นหมอพันถือปืนลูกซองเดินเข้ามาหาไท หันปลายกระบอกมาทางไท
"ในที่สุด กูก็เจอมึง.....ไอ้สมิงดา"
"คุณเป็นใคร ต้องการอะไรจากผม"
"กูจะมาฆ่ามึงไงล่ะ...สมิงต้องเป็นกูตัวเดียวเท่านั้น"
สิ้นเสียงหมอพัน เขาเตรียมจะเหนี่ยวไกปืน แต่อาคมพุ่งเข้ามาผลักปืนที่อยู่ในมือหมอพันออก แต่ลูกกระสุนก็แล่นตรงไปฝังเข้าที่หัวไหล่ซ้ายของไท ...แรงกระสุนทำให้ไทหงายตกลงไปเบื้องล่าง อาคมตกใจ เขารีบวิ่งไปดู ร่างของไทกำลังลงสู่พื้นล่าง แต่ไทบิดพลิกตัวกลางอากาศแล้วควบสี่ตีนวิ่งหนีหายออกไปในความมืด.....หมอพันลุกขึ้น มองอาคมอย่างสงสัย
"มึงมาขวางกูไว้ทาไม"
อาคมมองหน้าหมอพัน
"ผมต้องถามคุณต่างหากว่าคุณทำแบบนี้ทาไม คุณไม่มีสิทธิ์จะฆ่าเขา ปล่อยให้เป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่ตำรวจ"
"มึงก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันไม่ใช่คน แล้วคอยดู มันต้องมีคนตายอีกมาก เพราะฝีมือมัน สัญชาติญาณของมันใกล้เกิดเต็มที่แล้ว"
อาคมไม่เข้าใจ แต่เริ่มไม่แน่ใจที่เขาปล่อยให้ไทหลุดมือไป
หมอพันเดินออกไป
ต่อมา หน้าบ้านไทจะเต็มไปด้วยรถตำรวจ รถมูลนิธิร่วมกตัญญู เชือกกั้นอาณาเขต....เจ้าหน้าที่กำลังเริ่มเคลื่อนย้ายศพ เจนประคองมิ้วเดินขึ้นรถ อาคมขับรถออกไป ท่ามกลางความวุ่นวายทางด้านหลัง...หมอพันเป็นหนึ่งในไทยมุงบริเวณนั้น
อาคมขับรถสีหน้าเคร่งเครียด เช่นเดียวกับรัตติกาล มิ้วร้องไห้อยู่ด้านหลัง มีเจนคอยปลอบใจ....ขณะที่รถแล่นไปตามถนน เจนพูดขึ้น
"พี่ซีต้องช่วยเพื่อนเจนนะ เจนไม่เชื่อเด็ดขาดว่าจะเป็นฝีมือของไท"
"ตอนนี้คงลำบากมาก คดีอย่างนี้เป็นคดีสะเทือนขวัญ สื่อให้ความสนใจกันมาก" รัตติกาลบอก
มิ้วยังร้องไห้อยู่
"มิ้วไม่เชื่อว่าไทเป็นคนทำ ไทรักน้าของเค้ามาก ไทไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้แน่"
อาคมพูดกับรัตติกาล
"แต่ผมไม่ได้ตาฝาดอย่างแน่นอน...ตอนร่วงลงไปเขากลายร่างเป็น....."
"แต่จากพยานที่พบจากสองเหตุการณ์ระบุว่าเป็นผู้หญิง"
"ที่ผมเคยได้ยิน...ตำนานเกี่ยวกับเสือสมิงบอกว่า เสือสมิงสามารถแปลงร่างเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้"
"ฉันว่าไทอาจจะทำลงไปโดยไม่รู้ตัวก็ได้ มันเป็นสัญชาติญาณโดยทั่วไปของเสือ"
"พี่ซี...พี่ซีต้องช่วยไทนะ" เจนบอก
ภายใน สำนักงานหมอผีเวลาต่อมา
มหาเนิร์ดเดินจากโต๊ะทางานตัวเองไปหาวิเศษ ทางด้านจอห์นนี่ และ เศกกำลังรื้อตาข่ายไฟฟ้าขนาดใหญ่พอที่จะคลุมร่างคนได้ ตาข่ายนี้เป็นอุปกรณ์จับ ลักษณะเหมือนแหตาข่าย แต่มีประกายไฟแล่นไปทั่ว วิเศษอ่านหนังสือเกี่ยวกับการกลายพันธุ์อยู่ที่โต๊ะทำงาน มหาเนิร์ดเดินเข้ามาหา...วิเศษเงยหน้ามอง
"ผมว่ามีอะไรซับซ้อนเกินกว่าจะเป็นเหตุบังเอิญแล้วครับ"
"แบบไหนหรือ"
มหาเนิร์ดวางไอแพดลงให้วิเศษดูแผนที่ที่เปิดค้างอยู่
"จากการฆาตกรรมที่สวนสาธารณะ กับที่ปั๊มน้ามัน ที่คอกวัว และมหาวิทยาลัยของเจน....แล้วก็ที่บ้านของไท"
วิเศษตั้งใจฟังมหาเนิร์ดอธิบาย
"ถ้าลากเส้นจากจุดเกิดเหตุต่อกันๆ มันจะมาบรรจบกันเป็นวงกลมครับ"
วิเศษมองเส้นวงกลมในไอแพด...ครุ่นคิด
เศกเหวี่ยงตาข่ายไปทางด้านหน้าของเขา จากนั้นก็หยิบรีโมทมากดปุ่ม ตาข่ายที่อยู่ที่พื้น ส่งเสียงเปรี๊ยะๆ สองสามที พลังไฟฟ้าที่ประจุอยู่ก็คลายออกจนหมด
จอห์นนี่บอก
"ว๊าว....ผมว่าเพราะพลังไฟฟ้าที่ประจุเข้าไปมันไม่พอนะครับ"
"ฉันว่ามันเยอะพอที่จะช็อตคนให้หมดสติได้เลยนะ แต่ถ้านายยังไม่มั่นใจ เราก็เพิ่มกำลังไฟเข้าไปอีก"
จอห์นนี่จะเดินเข้าไปจับตาข่าย เศกเปิดกระแสไฟฟ้า ไฟฟ้าวิ่งเข้าตาข่ายส่งเสียงดัง จอห์นนี่ตกใจ เศกหัวเราะที่ได้แกล้ง
ต่อมา หมวดทวีเดินนำอาจารย์วิเศษเข้าไปที่ห้องทำงานของ พ.ต.ท.ศักดา...ภายในห้องทำงาน ศักดานั่งดูรูปภาพสถานที่เกิดเหตุบ้านไทอยู่ หมวดทวีนำวิเศษเข้ามาในห้อง
"มาถึงเร็วจริงๆนะ"
วิเศษนั่งลงตรงข้ามศักดา หยิบรูปภาพมาดูสภาพศพของน้าไท
"มันน่าแปลกนะ ที่จู่ๆในเมืองมีเสือสมิง" วิเศษบอก
"จากหลักฐานที่เราได้มา ก็ยังไม่สามารถบอกได้แน่ชัดว่าเป็นเสือสมิง"
วิเศษมองหน้าศักดา เพราะรู้ว่าศักดายังไม่กล้ายอมรับว่ามีเสือสมิงจริงๆ วิเศษหยิบหลักฐานบนโต๊ะขึ้นมาดู
"เฮียมีหลักฐานขนาดนี้แล้วยังไม่กล้าสรุปว่าเป็นฝีมือเสือสมิงยังนั้นหรือ"
วิเศษหันไปหาหมวดทวีที่ยืนกระสับกระส่ายอยู่ข้างๆ
"แล้วหมวดคิดเหมือนเจ้านายหรือเปล่า"
หมวดทวีอยากจะพูด แต่เกรงใจนายเลยเงียบไป...
"ถ้าเฮียยังบอกว่าหลักฐานที่มียังไม่สามารถยืนยันว่าเป็นเสือสมิงได้ละก็ เฮียเชื่อสายตาและคาพูดของอาคมหรือเปล่า"
"ไม่ว่าเป็นเสือหรือไม่เป็นเราคงต้องรีบหาทางจับมันให้เร็วที่สุด"
"ถ้าเป็นเสือสมิง....ผมอยากได้ตัวเป็นๆ เพราะว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่องานวิจัยมาก"
"งั้นคงต้องรีบหน่อยแล้วล่ะ เพราะถ้าเข้าตาจนจริงๆ เราจำเป็นที่จะต้องจับตาย"
เริ่มต้น ณ จุดเกิดเหตุแรก ... บริเวณบ้านร้างและคอกวัว
มหาเนิร์ดติดตั้งสัญญาณเตือนตามจุดต่างๆ ของหมู่บ้าน เขาเอาลวดเส้นเล็กๆมาล้อมคอกวัวไว้ แล้วลองเอานิ้วดึงลวดนั้นเป็นการทดสอบ เสียงเตือนร้องทำงาน...เศกปีนอยู่บนต้นไม้กำลังติดตั้งตาข่ายผืนใหญ่ อาจารย์วิเศษยืนมองอยู่ด้านล่าง......
เศกถาม
"อาจารย์วิเศษรู้ได้ยังไงว่าเสือจะกลับมาที่นี้อีกครับ"
"เสือ มันจะออกหากินตามที่เดิมๆ ที่มันเคยได้เหยื่อ ตอนนี้มีห้าจุดที่มันเคยสังหารเหยื่อ และที่นี่ก็เป็นจุดแรก ผมเลยเดาว่ามันน่าจะย้อนกลับมาที่นี่"
วิเศษหยิบแผนที่แสดงพื้นที่ที่เสือปรากฏตัวขึ้นมาดู เห็นรอยขีดวงกลมในแผนที่
"สัญชาติญาณของเสือจะไม่ล่านอกอาณาเขต เว้นแต่จะจำเป็นจริงๆ แต่เอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าคืนนี้เสือจะมาที่นี่"
มหาเนิรด์เดินเข้ามา เงยหน้ามองเศก
"เศก ไอ้ของชิ้นนี้มันใช้การได้ดีแล้วเหรอ" วิเศษถาม
"อาจารย์ไม่ต้องห่วงครับ...ของที่ผมประดิษฐ์ใช้งานดีทุกอัน"
เศกยิ้มมั่นใจ
จุดที่สอง บริเวณสวนสาธารณะยามค่ำคืน
บรรยากาศเงียบมาก ในสวนสาธารณะไม่มีรถจอดอยู่เลย นอกจากรถของศักดาเพียงคันเดียวภายในรถ พ.ต.ท.ศักดา หมวดทวี และคนขับรถนั่งอยู่
"หัวหน้าครับ เราไม่ต้องเรียกกำลังเสริมเหรอครับ"
"คุณจะบอกเหตุผลในการขอกำลังเสริมว่าจะมาจับเสือสมิงเหรอไง"
หมวดทวีหน้าเจื่อน ศักดาตบปืนลูกซองแบบทันสมัยที่วางอยู่ใกล้ๆตัว
"ไม่ต้องห่วง ผมเอาอยู่ ปล่อยให้กระสุนจากปืนกระบอกนี้จัดการมันเอง"
หมวดทวีกับคนขับรถหันไปมองรอบๆอย่างหวาดระแวง
จุดที่สาม บริเวณปั๊มน้ำมัน
ร้านขายของยังคงเปิดตามปกติ บรรยากาศทั่วไปเงียบสงัด รถของรัตติกาลกับจอห์นนี่จอดอยู่ไม่ห่างนัก
จอห์นนี่บอก
"มีตำนานและความเชื่อมากมายที่พูดถึงการเปลี่ยนร่างจากสัตว์เป็นคน และส่วนใหญ่ก็เปลี่ยนร่างเพื่อฆ่าอย่างเดียว"
รัตติกาลฟังแต่ตาสอดส่องออกไปข้างนอกรถ หาผู้ต้องสงสัย จอห์นนี่ยังคงสนุกกับการเล่า
"ซีเคยได้ยินเรื่องแมวผีของญี่ปุ่นหรือเปล่า"
รัตติกาลสั่นหน้า
"ไม่เคยได้ยินมาก่อน"
"แมวผี หรือ เนโกะมาตะ เป็นแมวที่มีอายุมากๆ และก็จะมีตบะสูงขึ้น มีความเชื่อกันว่า การเต้นรำของมันสามารถควบคุมคนตายได้ บางตำนานก็มีความเชื่อว่า เนโกะมาตะจะแปลงร่างเป็นสาวงาม ในยามค่ำคืนเพื่อรับใช้เจ้านาย"
รัตติกาลเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จอห์นนี่ยังสนุกในการเล่าต่อ
"ยังมีเรื่องเล่าของสุนัขจิ้งจอกอีกนะที่คล้ายๆเสือสมิง"
"คล้ายยังไง"
"เมื่อปีศาจจิ้งจอกแปลงร่างเป็นมนุษย์ จะเป็นผู้หญิงที่สวยมาก และเมื่อได้แต่งงานอยู่กินกับมนุษย์ ทั้งยังสามารถมีลูกได้ด้วย ทายาทปีศาจจิ้งจอกจะมีความแข็งแกร่งผิดมนุษย์ รวมไปถึงมีพลังพิเศษติดตัว และมีเสน่ห์ที่น่าหลงใหล"
รัตติกาลมองเห็นผู้หญิงที่เดินผ่านมา รัตติกาลรีบสะกิดให้จอห์นนี่มอง จอห์นนี่หยุดเล่า ทั้งสองเฝ้ามองผู้หญิง ผู้หญิงเดินเข้าไปซื้อของในร้านมินิมาร์ทและเดินกลับไปทางเดิม จอห์นนี่หันกลับมาคุยต่อ
"ผมว่าซีต้องรู้จักพญานาคแน่ๆ"
"รู้ซิ...ก็งูตัวใหญ่ที่มีหงอนสีทองและตาสีแดง"
"ในตำนานก็เคยบันทึกว่า พญานาคสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ และก็เป็นมนุษย์ที่สวยงามด้วย...แต่เวลาโกธรรธก็จะมีอิทธิฤทธิ์ให้โทษได้มหาศาล และก็ยังมีพวกมนุษย์หมาป่าที่จะกลายร่างเป็นหมาป่าเขี้ยวยาวน่ากลัว ที่จะกลายร่างในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง"
จุดเกิดเหตุที่ 4
อาคมเดินอยู่ในมหาวิทยาลัย ในจุดที่ออสก้ำถูกทำร้ำย อาคมมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ส่วนรปภ.ของมหาวิทยาลัยก็ขี่จักรยานตรวจไปรอบๆ
วัวถูกผูกติดกับต้นไม้ต้นที่เศกติดตั้งตาข่ายไฟฟ้าไว้ วิเศษ เศก มหาเนิร์ด แอบอยู่อีกด้านอย่างสงบ ข้างๆมีปืนของวิเศษวางอยู่ มหาเนิร์ด ลองกล้องวีดีโออยู่ เศกตรวจสอบปืนยาสลบ เศกเริ่มหงุดหงิดเหมือนคอยมานานแล้ว วิเศษโทรศัพท์ไปหาศักดา
เสียงโทรศัพท์ทำให้หมวดทวีและคนขับรถสะดุ้ง
วิเศษถามศักดา
"พื้นที่ของเฮียมีอะไรผิดปกติมั้ยครับ"
"ไม่มีเลย...แค่คืนนี้เงียบผิดปกติเท่านั้น ไม่รู้ว่าจุดอื่นๆ เป็นยังไงบ้าง"
"จุดอื่นก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย แต่ผมเชื่อว่าถ้าเป็นเสือ หรือสมิงจริงๆ มันต้องโผล่มาแน่ๆ ไม่คืนนี้ก็คืนต่อๆไปละ แต่ก็บอกทุกจุดแล้วว่า ถ้าสองยามไม่มีความเคลื่อนไหว ก็ให้ล้มเลิกการดักรอคืนนี้ไว้ก่อน"
วิเศษกดวางสายโทรศัพท์...
ศักดาออกมายืนนอกรถ
ผ่านเวลา....จนเศกนั่งหลับ วิเศษกับมหาเนิร์ด มองออกไปยังวัวที่ผูกอยู่อย่างเฝ้ารอ พร้อมตั้งกล้องรอ
เสียงเสือคำรามมาจากที่ไกล เศกสะดุ้งตื่น ทุกคนตั้งใจฟังเสียงคำราม สบตากัน วัวที่ผูกอยู่เริ่มแสดงปฏิกิริยาตามสัญชาติญาณ วัวพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือก
วิเศษบอก
"พวกเราเตรียมตัวให้พร้อมนะ"
เวลาผ่านไป ทุกอย่างยังอยู่ในความสงบ วัวกลับมาเงียบเหมือนเดิมแล้ว ทว่าได้ยินเสียงผู้หญิงร้องให้ช่วยดังมาแต่ไกล
"ช่วยด้วยๆ ๆ"
"แย่แล้ว หรือว่ามันหันไปจ้องเล่นงานมนุษย์แทนวัว" วิเศษบอก
"เอายังไงดีครับอาจารย์" มหาเนิร์ดถาม
"อาจารย์อยู่กับมหาที่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปดูทางด้านเสียงผู้หญิงร้องทางโน้นให้"
เศกรีบวิ่งออกไปทางเสียงร้องที่ดังมา วิเศษห้ามไว้ไม่ทัน
เศกวิ่งมาตามทิศที่มีเสียงผู้หญิงร้องให้ช่วย มีหญิงสวยวิ่งเข้ามาทางเดียวกับที่เศกอยู่ หญิงสาววิ่งมาล้มตรงหน้า เสื้อผ้าขาดวิ่น มีร่องรอยของการถูกทำร้ายมา เธอดูหวาดกลัว เศกก้มลงไปช่วยพยุงขึ้นอย่างเป็นห่วง
"คุณ...คุณเป็นอย่างไงบ้างครับ"
หญิงสาวเงยหน้ามอง เศกชะงักนิดหน่อยในความสวย
"น้องหนีอะไรมา...แล้วใครทำร้ายน้องขนาดนี้"
เศกมองออกไปข้างหน้าเหมือนมองหาสิ่งที่ทำร้ายหญิงสาว
"ช่วยชั้นด้วย เจ็บเหลือเกิน"
เศกพยุงหญิงสาวลุกขึ้นอย่างช้าๆ...หญิงสาวเซเข้าไปกอดเศก
"ช่วยพาชั้นออกไปจากที่นี้ด้วยคะ"
เศกค่อยพยุงหญิงสาวเดินกลับไปทางคอกวัว หญิงสาวซบอยู่ที่หน้าอกเศก แล้วเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสือ... นิ้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นอุ้งมือเสือ เศกเห็นสิ่งปกติ รีบดันตัวเองออกห่าง แต่ถูกตะครุบตัวไว้ ทั้งคู่ล้มลง หญิงสาวที่ค่อยๆแปลงร่างเป็นเสือนั่งคร่อมอยู่บนตัวเศก เศกถูกจับขึงไว้ด้วยแรงที่มากกว่า หญิงสาวกำลังจะก้มลงไปงับที่คอ
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
ใบหน้าที่กำลังก้มไปกัดคอเศกกระตุกขึ้นและผงะออกไป
เสียงปืนนัดที่สองดังขึ้น วิเศษเป็นคนยิง โดยมีมหาเนิร์ดถ่ายวีดีโออยู่ ลูกปืนนัดที่สองเข้าที่ร่างของหญิงสาวผงะไปอีก เศกตะเกียกตะกายออกห่าง
หญิงสาวคำรามด้วยความโกรธและเคียดแค้น หล่อนออกวิ่งหนีไป วิเศษกับมหาเนิร์ดวิ่งไปที่เศกอย่างเป็นห่วง เศกค่อยๆลุกขึ้น
"ผมไม่เป็นไรครับ...ไม่ต้องห่วง"
"กระสุนธรรมดาทำอะไรมันไม่ได้"
ทางด้านอาคม เดินอยู่ในสนามบาส เห็นหยดเลือดตามพื้น เขาตามรอยเลือดไป
ภายในห้องพักนักกีฬา
ในห้องอาบน้ำของมหาวิทยาลัย ไทกำลังเปิดดูแผลที่ไหล่ ลูกกระสุนเงินปักอยู่ที่หัวไหล่ ไทใช้นิ้วหยิบลูกกระสุนที่ฝังอยู่ออกมาด้วยความเจ็บปวด ไทกัดฟันไม่ให้ตัวเองเผลอร้องเสียงดัง ก่อนทิ้งลูกกระสุนลงอ่างล้างมือ อาคมเดินตามรอยเลือดเข้ามาถึงห้องอาบน้า อาคมมองปลอกกระสุนในอ่างล้างมือ....เมื่อเขาเงยหน้ามองกระจกและเห็นไทซึ่งสีหน้าโกธรจัด อาคมกำลังจะหันไปสู้
ไทจับตัวอาคมเหวี่ยงไปกระแทกข้างฝา ก่อนเดินเข้าไปหาอาคม
อ่านต่อตอนที่ 4
