หมอผี ตอนที่ 6 "กระสือ" (จบ)
ภายในคลับ รัตติกาลดื่มหมดแก้วอย่างง่ายดาย
"เบา เบา แม่คุณ"
"ชั้นคอแข็งกว่าเธอคิดเยอะนะ เศก"
"รู้น่า ดื่มกับเธอครั้งแรก ซะที่ไหน"
"ชั้นรู้สึกแปลกๆกับเด็กคนนั้นมากเลย เศก"
"ยังไงเหรอ อย่าบอกนะว่าเธอ …"
"บ้าน่า ชั้นไม่ใช่เลสเบี้ยน ชั้นแค่รู้สึกว่า เด็กคนนั้นมีพลังลึกลับบางอย่าง"
"คิดไปเองอีกแล้ว ซี หมดแก้วนี้แล้วเปลี่ยนไปหาร้านเงียบๆดีกว่า ร้านนี้ชักจะหนวกหูเกินไปแล้ว"
"เศก ช่วยอะไรเราอย่างนึงสิ"
เศกมองหน้ารัตติกาลแบบสงสัย
บริเวณริมน้ำตอนกลางคืน
นิชากับต้นนั่งเล่นใต้สะพานข้ามน้า นิชากินชาร้อน จากร้านสะดวกซื้อ ทำให้รู้สึกดีขึ้น
"เป็นยังไง ดีขึ้นมั้ย"
นิชาพยักหน้าให้ต้น
"อดทนหน่อยนะนิชา อีกไม่นานพอเราเก็บเงินได้ก้อนนึง เราจะเปิดร้านกาแฟให้นิชา นิชาจะได้ไม่ต้องมาทำงานอะไรแบบนี้อีก"
นิชาหันมามองต้น
ต้นเงียบซักพักแล้วบอก
"สักวันนิชา เราจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน อย่าทำหน้าเศร้าแบบนี้สิ ยิ้มหน่อยน่า ต้น จะอยู่ข้างนิชาเสมอนะ"
ต้นยื่นมือมาจับแก้ม นิชาเคลิ้มลอยไปกับความรักที่ต้นมีให้เธอ เธอเอนตัวซบพิงไปที่ไหล่ต้น ก่อนจะมองไกลๆไปตามสายน้ำ
ภายในห้องรับแขก บ้านวิเศษ
อาจารย์วิเศษ และดารกาต่างนั่งครุ่นคิด มองหน้ากัน เหมือนจะรอให้ใครเริ่มพูดก่อน จนที่สุดก็ทนไม่ไหวทั้งคู่ จึงพูดออกมาพร้อมๆกัน
" แล้วลูกเราล่ะ"
"ชั้นก็นึกว่าคุณอยู่ที่ออฟฟิศ"
"ผมก็นึกว่าลูกอยู่กับคุณ พอผมวางสายโทรศัพท์คุณ ผมก็ตรงกลับมาบ้านเลย"
"แล้วลูกไม่ได้โทร.บอกคุณเหรอ ว่าแกจะไปหาคุณที่ออฟฟิศ"
" เปล่า ไม่ได้โทร. เลย"
ทั้งสองคนหยิบโทรศัพท์พร้อมกัน
"คุณจะโทร.หรือผมโทร."
"คุณโทร.แล้วกัน ป่านนี้ ยัยเจนงอนแย่แล้ว"
วิเศษกดโทรศัพท์
ภายในออฟฟิศ เจนเล่นอุปกรณ์ไฮเทคอยู่ มันเป็นปืนพลังไฟฟ้า
"อันนี้เอาไว้ทำอะไรเหรอ"
เจนยกมันไปที่มหาเนิร์ดและจอห์นนี่ ทั้งสองคนหลบกันให้วุ่นวาย
"เฮ้ย อย่าหันมาทางนี้ ระวังๆ วางเลยๆ"
มหาเนิร์ดว่าพลางเอาตัวจอห์นนี่บังตัวเอง จอห์นนี่ก็เสียว
เจนซักต่อ "แล้วนี่ปุ่มอะไรอ่ะ"
โทรศัพท์เจนวางไว้ที่มุมหนึ่งดังขึ้น เจนสะดุ้ง นิ้วกระตุกไปโดนปุ่มปล่อยพลังไฟฟ้า
จอห์นนี่ไวกว่าดึงมหาเนิร์ดออกมาบังตัวเอง แสงไฟสว่างวาบเข้าที่มหาเนิร์ดเต็มๆ
เจนรับโทรศัพท์
"คะ พ่อ … อ้าว หนูก็รอพ่อตั้งนาน … เออใช่หนูลืมโทร.บอกว่าอยู่ที่นี่ งั้นเดี๋ยวหนูกลับเดี๋ยวนี้แหละค่ะ เออ พ่อ หนูขอยืมเครื่องวัดพลังแม่เหล็ก ไปอวดเพื่อนที่โรงเรียนได้ป่ะ… ก็ได้ๆ พ่อขี้งก"
เจนวางสาย หันไปมอง
มหาเนิร์ดยังดิ้นเพราะแรงไฟฟ้า จอห์นนี่เอาไม้แหย่มหาเนิร์ดเล่น
เสียงในโทรศัพท์เจนดังขึ้น เพื่อนเธอที่ชื่อโบ๋ส่งคลิปมาให้
เจนเปิดคลิปดูแล้ว เรียก
"มหาเนิร์ด จอห์นนี่ มาดูนี่เร็วเข้า"
คลิปนั้น เหตุเกิดในเวลากลางคืน เป็นภาพชาวบ้านหญิงร่างท้วมคนหนึ่งเดินถือของกำลังกลับบ้านกับลูกชายซึ่งถ่ายวีดีโอจากโทรศัพท์อยู่ เธอเดินผ่านโรงฆ่าหมู เธอได้ยินเสียงหมูร้องเสียงดังจึงเข้าไปดู หญิงคนนั้นเดินเข้าไปเรื่อยๆ กล้องถ่าย คราบเลือดที่เปรอะตามพื้น หญิงร่างท้วมคนนั้นเดินเข้าไปเรื่อยๆ เมื่อหญิงคนนั้นมาถึงคอกที่พักหมู เธอเห็นซากหมูสองสามตัวที่ตาย แสงไฟสีเขียววูบหายไปในความืด หญิงร่างท้วมคนนั้นกรีดร้อง
"กระสือ นี่นา" เจนว่า
จอห์นนี่บอก "แน่นอนเลย กระสือ สุดยอดของผีไทย"
"คลิปปลอมหรือเปล่า" มหาเนิร์ดว่า
เจนโทรศัพท์หาโบ๋
"เฮ้ย โบ๋ แกได้คลิปมายังไง"
" เพื่อนแถวบ้านมันส่งมาให้ บอกเพิ่งถ่ายได้เมื่อวาน"
"แกถามให้หน่อยสิ ว่าโรงหมูนั่นมันอยู่แถวไหน เร็วๆนะ"
เจนวางสายแล้วหันไปมอง มหาเนิร์ดและจอห์นนี่เริ่มรู้ชะตากรรมตัวเอง
ต้นขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าหอพักของนิชา ก่อนจะเดินตามขึ้นไปบนหอพัก
รปภ. ของหอพักมองตามทั้งคู่
อ่านต่อหน้า 2
หมอผี ตอนที่ 6 "กระสือ" (จบ)
นิชาเปิดประตูห้องพัก เธอเปิดไฟ ต้นยืนอยู่ที่หน้าห้อง
"ต้น เข้ามาก่อนมั้ย"
"ไม่เป็นไรหรอก เราไม่อยากให้คนอื่นมองนิชาไปในแง่ลบ นิชาพักผ่อนเถอะ เราไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้"
ต้นเดินออกไป นิชาปิดประตู เธอล็อกประตู สีหน้าเธอเปลี่ยนไปในทันที เธอล็อกกลอนและล็อกหน้าต่างมิดชิด นิชาปิดม่านทุกอันที่มีในห้อง
นิชาล้มตัวลงนอน เสียงเข็มนาฬิกาเดินในความเงียบ ช่างกดดัน นิชาหลับตาลง
ต้นเดินลงมาถึงด้านล่าง เขายิ้มให้ รปภ. ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
ฝ่ายนิชาเคลิ้มหลับไปด้วยความเพลีย
ต่อมา .... หน้าต่างห้องของนิชา ค่อยๆถูกเปิดออก ร่างของชายคนหนึ่งค่อยๆปีนเข้ามาในห้องของนิชา เขามองนิชาที่นอนหลับอยู่บนเตียง
นิชาที่เคลิ้มหลับอยู่ เธอเริ่มรู้สึกตัว ก่อนจะหันไปมอง พบว่าเป็น รปภ. ของหอพักที่บุกเข้ามาในห้องของเธอ เธอตกใจจะร้อง แต่ รปภ. เอามือมาปิดปากเธอเอาไว้ เธอพยายามดิ้นขัดขืน แต่ก็สู้แรงชายไม่ไหว รปภ. ต่อยไปที่ท้องของเธอ นิชาจุกจนหมดแรงดิ้น มือข้างหนึ่งของ รปภ. ปิดปากนิชาไว้ ส่วนอีกข้างก็บีบไปที่คอของนิชา นิชาพยายามดื้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด ก่อนที่จู่ๆ ตัวของเธอก็เริ่มเกร็ง ดวงตาเบิกโพลง แต่แล้ว รปภ. ก็รู้สึกแปลกๆ เขาเอามือข้างที่บีบคอนิชาอยู่ออก ปรากฏว่า ตรงบริเวณรอบๆคอของนิชาเริ่มจะมีรอยแตก หนังบริเวณคอเริ่มยืดคล้ายๆแป้ง ที่ค่อยๆขาดจากกัน
รปภ. รีบปล่อยมือจากนิชา เขาตกใจกับภาพที่เห็น
ดวงตาของนิชาเบิกโพลง ร่างของนิชา บิดเกร็ง ส่วนหัวของเธอเริ่มแยกออกจากตัว มีเส้นเอ็น เส้นประสาทติดกับส่วนหัวออกมา
รปภ. ตกใจกลัวสุดขีด เขารีบปีนหนีออกไปทางหน้าต่างห้องทันที
รถของเศกขับเข้ามาจอดอยู่ห่างๆจากตึกหอพักของนิชา
ภายในรถ รัตติกาลมองไปที่ตึกหอพักของนิชาด้วยความสนใจ เศกมองกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ในมือ
"น่าจะเป็นที่นี่นะ ตรงตามที่เด็กในร้านบอกเลย"
รัตติกาลลงจากรถ เธอค่อยๆเดินเข้าไปที่ตึกหอพัก เศกลงจากรถรีบเดินตามไป
ทั้งสองคนเดินมาจนถึงบริเวณหน้าหอ ซึ่งเวลานี้ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นเลย รัตติกาลมองสำรวจไปรอบๆ
"ซีจะบอกเราได้หรือยัง ว่าซีสัมผัสอะไรได้ จากผู้หญิงคนนั้น"
"เราคิดว่าเราเห็น..."
แล้วอยู่ๆรัตติกาลก็เหมือนสัมผัสพลังงานบางอย่างได้ เธอรีบวิ่งไปที่ด้านหลังตึก เศกแปลกใจรีบวิ่งตาม
รัตติกาลและเศกวิ่งมาที่ด้านหลังตึก ซึ่งเป็นทางแคบๆ รัตติกาลถึงกับชะงัก เธอมองไปเบื้องหน้าเหนือกาแพงของหอพัก
"เศก! ดูนั่น"
เศกมองตามมือของรัตติกาลไป แล้วก็ถึงกับตะลึง
สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของทั้งสองคน คือดวงไฟที่ลอยออกมาจากหน้าต่างห้องของนิชา เมื่อมองดีๆมันคือหัวของผู้หญิงที่ผมยาวปลิวสยายรุงรัง เส้นผมที่ยาวดูกลมกลืนกับอวัยวะบางอย่างที่ติดห้อยอยู่กับหัว ศรีษะของผู้หญิงคนนี้ดูเรืองแสง แต่ก็มีพลังงานในตัว จนเปล่งประกายออกมาเป็นดวงไฟชัดเจน
เศกตั้งสติได้ เขารีบหยิบเครื่องวัดพลังงานออกมาแล้วเปิดสวิตช์ สัญญาณจากเครื่องดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ตัวเลขค่าพลังงานสูงจนเศกอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้
รัตติกาลมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
เจน มหาเนิร์ด จอห์นนี่มาที่แถวตลาดตรอกโรงหมูเพื่อพิสูจน์ความจริง
"เอาล่ะทุกคน อุปกรณ์พร้อม เราต้องบันทึกเอาไว้ให้ได้ เราจะได้เป็นกลุ่มคนที่เก็บภาพกระสือได้กลุ่มแรกนั่นเอง"
เจน มหาเนิร์ด จอห์นนี่หยิบกล้องออกมา ทั้งสามพยักหน้าให้กัน
มหาเนิร์ด เปิดเครื่องจับพลังงานแม่เหล็ก ทั้งสามสืบเสาะหากระสือตามที่ต่างๆ
จู่ๆเสียงของเครื่องจับพลังเข็มก็ตีถี่ขึ้น มหาเนิร์ดชี้ไปตรงคอกหมู
เจนเห็นว่าตรงคอกหมูมีเงาตะคุ่มๆอยู่
"เฮ้ย นั่นมันอะไรอ่ะ" เจนว่า
จอห์นนี่บอก
"มีคนอยู่ตรงนั้นเข้าไปเร็ว"
"เดี๋ยวฉันไปเดินดักอีกฝั่งนึงนะ"
เจนเดินอ้อมไปอีกฝั่ง
ในขณะที่จอห์นนี่กำลังเดินเข้าไปอีกด้าน
เจนเห็นเงาดำตะคุ่มๆตรงคอกหมู
จอห์นนี่เดินสะดุดจนล้มโดนประตู กระแทกเสียงดัง ปัง
กระสือได้ยินจึงรู้ตัวจึงลอยหนีหายไป
มหาเนิร์ดช่วยจอห์นนี่ที่ล้มอยู่ให้ลุก
" ไม่ต้องช่วยชั้น ไปถ่ายเอาไว้ให้ได้"
เจนกำลังหลบอยู่นั้น กระสือลอยตรงมาที่เจนอย่างรวดเร็ว แยกเขี้ยวเหมือนจะกัดคอเจน แต่เจนหลบได้ทันฉิวเฉียด
จอห์นนี่และมหาเนิร์ดเข้ามาที่เจน
"เป็นอะไรหรือเปล่าเจน"
จอห์นนี่ถาม "ถ่ายได้มั๊ย"
เจนยิ้มอย่างผู้มีชัย
อ่านต่อหน้า 3
หมอผี ตอนที่ 6 "กระสือ" (จบ)
นิชาเหมือนจะรู้สึกว่า กำลังวิ่งหนีอะไรอยู่ เมื่อเธอวิ่งมาได้ซักพัก เธอจึงหยุดลง มีแสงสีเขียววูบวามผลุบโผล่ไปมาข้างหลังนิชา เธอวิ่งหนีแสงสีเขียวไปเรื่อยๆจนถึงทางตัน
แสงสีเขียวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นทุกที นิชากรีดร้อง
เธอตื่นขึ้นจากฝันร้าย มองไปรอบๆห้อง เห็นหน้าต่างที่เปิดอยู่ ลมพัดม่านปลิว เธอเอามือจับไปที่คอ แล้วรู้สึกเจ็บ
เธอรีบเข้าไปที่ห้องน้ำ มองกระจกแล้วเห็นที่คอมีรอบช้ำจากการที่ถูก รปภ. บีบคอ นิชาเริ่มรู้สึกผะอืดผะอม ก่อนจะอาเจียนออกมาเป็นของเหลวแล้วก็มีเศษชิ้นเนื้อ คล้ายไส้ดิบและมีเลือดปนๆ อยู่ เธอทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหนัก
คืนเดียวกัน บรรยากาศภายนอกบ้านอาจารย์วิเศษดูร่มรื่น มีเพียงดวงไฟเล็กๆไม่กี่ดวงที่เปิดอยู่ตามทางเดิน แต่ภายในบ้านมืดสนิท
บริเวณทางเดินบนชั้นสองของบ้าน มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟเล็กๆ ที่เปิดอยู่ เจนที่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน เธอแอบย่องให้มีเสียงเบาที่สุด เจนค่อยๆย่องไปที่ห้องนอนของตัวเอง แต่แล้วก็เหมือนมีเงาใครบางคนยืนอยู่ด้านหลังเธอ เจนหยุดแล้วหันกลับไปมอง เป็นพ่อที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ เจนสะดุ้งเล็กน้อย
" ไง ตัวแสบ ทำไมกลับมาเอาป่านนี้"
เจนยิ้มให้พ่อ เหมือนเธอเตรียมวิธีแก้ตัวเอาไว้แล้ว
"ใจเย็นๆพ่อ นี่พ่อต้องดูนี่ก่อน แล้วพ่อจะดุหนูไม่ลง"
เจนหยิบมือถือออกมาเปิดคลิปให้ดู
ภาพในมือถือเป็นคลิปที่ถ่ายติดกระสือ ถึงจะไม่ชัด แต่มันก็ทำให้วิเศษสนใจได้
" นี่แกไปเอาคลิปนี้มาจากไหน"
"อ้าวพ่อ หนูก็ถ่ายเองสิ นี่มือถือหนูนะ"
" อย่าบอกนะว่าที่แกกลับดึกนี่แกแอบไปถ่ายคลิปผีมา"
"ใช่เลยพ่อ"
"เจน ทำไมทำตัวเหลวไหลแบบนี้ ว่าแต่นี่แกไปถ่ายได้ที่ไหนมาบอกพ่อมาสิ"
อยู่ๆ ไฟบนชั้นสองก็ติดขึ้น ทั้งสองคนพ่อลูกสะดุ้ง เมื่อหันไปข้างหลังก็เห็นดารการเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
วิเศษกระซิบ "เอาไงดี ลูก"
เจนกระซิบตอบ
"พ่อเลยแล้วกัน แม่มาแบบนี้ หนูตั้งตัวไม่ทัน"
"ยังไงกัน พ่อลูกคู่นี้ ... เจน มีอะไรจะแก้ตัวมั๊ย"
" ลูกบอกว่านั่งหาข้อมูลอยู่ที่ออฟฟิศผมจนเพลินน่ะ เลยเพิ่งกลับมา ใช่มั๊ยเจน"
เจนยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะแกล้งหาวออกมา
"หนูง่วงแล้วนะแม่ มีอะไรแม่คุยกับพ่อเอาละกันนะ"
เจนรีบเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป ปล่อยให้วิเศษยืนเผชิญหน้ากับดารการตามลำพัง
" ลูกเค้าตั้งใจค้นคว้าหาข้อมูล อย่าไปดุลูกเลยคุณ"
"จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ เนียนแบบนี้ให้ได้ตลอดนะ"
ดารการเดินกลับเข้าห้องไป วิเศษถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็อดที่จะคิดถึงคลิปกระสือของเจนไม่ได้
วันใหม่ที่ออฟฟิศ
หน้าจอคอมพิวเตอร์ของมหาเนิร์ด เป็นภาพคลิปที่เจนถ่ายติดกระสือ มหาเนิร์ดกำลังพยายามจะขยายภาพให้ใหญ่และชัดที่สุด
วิเศษยืนมองภาพกระสือด้วยความสนใจ ในขณะที่ข้างๆ เจนกับจอห์นนี่ยืนดูด้วยความตื่นเต้น
เจนยิ้มภูมิใจในตัวเอง วิเศษขมวดคิ้ว หันมามองเจนอย่างไม่สบอารมณ์
"แกนี่ก็เหลือเกินจริงๆเลยนะ นี่ถ้าแม่รู้เข้าพ่อถูกเล่นงานแน่"
"พ่อก็อย่าไปบอกแม่สิ เดี๋ยวแม่บ่นไม่เลิกอีก แล้วตกลง พ่อว่าใช่กระสือจริงๆป่ะ"
วิเศษไม่ได้ตอบอะไร เขากำลังใช้ความคิด
รัตติกาลกับเศก เดินเข้ามาที่ออฟฟิศ ทั้งคู่เดินตรงมาหาวิเศษ เหมือนกับมีเรื่องอะไรบางอย่างจะบอก
"พี่ซี พี่เศก มาดูนี่เร็ว เจนถ่ายกระสือได้คะ" เจนบอก
รัตติกาลกับเศกมองหน้ากัน ทั้งคู่จ้องมองไปที่จอมอนิเตอร์ เห็นภาพของกระสือที่เจนถ่ายได้ รัตติกาลสังเกตกิ๊ฟท์รูปดอกเยอบีร่าที่ติดอยู่ที่ผมกระสือ
รัตติกาลนึกถึงตอนที่นิชาขอบคุณเธอในคลับ รัตติกาลจำกิ๊ฟท์ดอกเยอบีร่าของเธอได้
สีหน้ารัตติกาลยิ่งกังวลมากขึ้น
ต่อมา วิเศษนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะประชุม สีหน้าครุ่นคิด คนอื่นๆ นั่งอยู่รอบๆ ตัว รวมถึงเจนที่ดูอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้นตลอดเวลา
"อาจารย์คะ ซีอยากช่วยเด็กคนนี้ ซีกลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัย"
เศกบอก "ใจเย็นก่อนซี เราว่าตอนนี้อย่าเพิ่งไว้ใจไป ถึงเวลาเป็นคนเธอจะดูใสซื่อ แต่เราไม่รู้ว่าตอนเป็นกระสือจะดุร้ายแค่ไหนนะ"
"โปรเฟสเซอร์ครับ เท่าที่ผมศึกษาตาราภูตผีของไทย กระสือเป็นสิ่งมีชีวิตลี้ลับที่สามารถถอดหัวออกจากร่างได้ คนที่จะเป็นกระสือต่อต้องเป็นคนในครอบครัวเท่านั้น กระสือจะเผยแพร่เชื้อทางน้ำลาย และมอบแก่ทายาททางสายเลือดเท่านั้น มันเป็นยังไงเหรอครับ โปรเฟสเซอร์ น้ำลาย ทายาท" จอห์นนี่ถาม
"คล้ายๆโรคทางพันธุกรรม อะไรประมาณนั้น ถ้าเราเอาตัวอย่างน้ำลายของกระสือมาได้ เราก็จะได้ข้อมูลทุกอย่างที่จะมาไขปริศนาของกระสือ"
วิเศษหันไปหารัตติกาล
"ซี ทางเดียวที่คุณจะช่วยเด็กคนนั้นได้คือเราต้องได้ตัวเธอมา ก่อนที่จะมีใครไปพบเธอเข้า" วิเศษหันไปหาลูกสา " เจน รีบกลับไปอยู่กับแม่นะลูก แล้วอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับแม่เด็ดขาด"
เจนอยากจะไปด้วย แต่เธอรู้ว่าเวลาแบบนี้พ่อจะจริงจังเสมอ เธอจึงไม่กล้าขัด
เจนกระซิบ
"มหาเนิร์ดรายงานข่าวมาให้ด้วยนะ"
"โอเช"
รัตติกาลดูมีความหวังขึ้นมา
"อันดับแรก เราต้องตามหาเด็กผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ซีกับเศกรู้ที่อยู่ของเด็กคนนั้นแล้ว คุณสองคนไปดูที่หอพักนั้นอีกครั้ง ส่วนผม จอห์นนี่ กับมหาเนิร์ด จะไปดูที่โรงฆ่าหมู ที่เจนถ่ายคลิปกระสือได้เมื่อคืน
เผื่อว่าเราจะได้ข้อมูลหรือหลักฐานอะไรเพิ่มเติม"
ในตลาดใกล้ๆ กับโรงฆ่าหมู ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังรวมกลุ่มกันวิพากษ์วิจารณ์เรื่องกระสือกันอยู่
วิเศษ มหาเนิร์ด จอห์นนี่เดินผ่าน โดยพยายามทำตัวให้เหมือนคนมาซื้อของที่ตลาดทั่วๆไป
ชาวบ้านชาย 1บอก
"เราจะปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว นี่มันเริ่มอาละวาดหนักขึ้นแล้วนะ หมูในโรงหมูโดนกินไส้ไปหลายตัวแล้ว เกิดวันดีคืนดีมันออกมาอาละวาดฆ่าคน ไม่ยุ่งไปกันใหญ่เหรอ"
ชาวบ้านคนอื่นพยักหน้าเห็นด้วย
ชาวบ้านหญิง 2 บอก
"ป้าว่านะ ถ้าเกิดมันไปกินไส้หมู แล้วพวกเราไปกินหมูตัวนั้นอีกที พวกเราไม่กลายเป็นกระสือไปด้วยเหรอ เค้าบอกว่ากระสือมันติดกันทางน้ำลายนะ"
ชาวบ้านต่างฮือฮาหนักยิ่งขึ้นไปอีก
จอห์นนี่ได้ยินชาวบ้านวิพากษ์วิจารณ์กันก็อดขำไม่ได้
"ขำอะไรจอห์นนี่" มหาเนิร์ดถาม
"ขำคนพวกนี้น่ะสิ เชื่อกันเป็นจริงเป็นจังเลยว่ากระสือติดต่อกันทางน้ำลาย เหมือนออกมาจากในละครโทรทัศน์เลย"
"อย่าไปดูถูกความเชื่อของพวกเขานะจอห์นนี่ บางสิ่งบางอย่างเราก็ไม่สามารถอธิบายด้วยทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมด จนกว่าเราจะพิสูจน์ได้ด้วยตัวเอง" วิเศษเตือน
จอห์นนี่พยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ
ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังตั้งใจฟังชาวบ้านคุยกัน อยู่ๆก็มีชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในวงสนทนา
ชาวบ้านชาย 3 บอก
"นี่ทุกคน ไปดูที่ท้ายตลาดกันเร็ว เมื่อคืนเค้าตากผ้าเอาไว้ พอตื่นเช้ามาเจอคราบน้าลายของกระสือเต็มเลย ไปกันเร็ว"
ชาวบ้านยิ่งฮือฮาหนักขึ้น ต่างพากันเดินตามไปทางท้ายตลาด
ทุกคนรีบเดินตามชาวบ้านไป
อ่านต่อหน้า 4
หมอผี ตอนที่ 6 "กระสือ" (จบ)
เศกและรัตติกาลมาถึงที่หอพักของนิชา ทั้งสองกำลังเดินไปที่หน้าตึก แต่แล้วก็แปลกใจ เมื่อเห็นอาคมยืนอยู่ตรงทางเข้า
ระหว่างทางเดินไปท้ายตลาด วิเศษคุยโทรศัพท์กับเศก
" ผมเป็นคนขอให้อาคมเขามาช่วยเองแหละ อย่างน้อยเขาก็เป็นตำรวจเก่า เกิดมีอะไรคับขันก็อาจจะช่วยกันได้ รีบตามหาเด็กผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ผมสังหรณ์ใจว่าเรื่องราวมันเริ่มจะบานปลายไปเยอะแล้ว"
วิเศษมีสีหน้ากังวล
ทั้งสามคนกำลังตรวจสอบบริเวณด้านหลังของตึกหอพัก
เศกบอก
"เห็นรอยเลือดที่หยดตามทางนี่มั้ย มันต้องเป็นรอยเลือดของไส้ที่กระสือกินแน่ๆ"
อาคมหยิบถุงมือออกมาใส่ แล้วใช้อุปกรณ์เก็บหยดเลือดพวกนั้นเพื่อเอาไปตรวจสอบ
รัตติกาลมองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องชั้นสอง ซึ่งเมื่อคืนเธอเห็นกระสือนิชาออกมาจากห้องนั้น แต่ในเวลานี้กระจกหน้าต่างถูกปิด แถมม่านข้างในก็ปิดอย่างมิดชิด
ตัดไป
ชาวบ้านกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งกำลังมุงผ้าที่เปื้อนน้าลายกระสือกันอยู่
ชาวบ้านชายแก่ 4 บอก
"เขาบอกว่ากระสือ เวลากินไส้เสร็จแล้วจะหาผ้าแถวๆนั้นเช็ดน้ำลาย แล้วน้ำลายจะเป็นรอยดวงๆที่ผ้า นี่ไงเห็นมั้ย"
ชาวบ้านต่างมุงดูแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าจริงอย่างที่ชายแก่พูด
"ใครไปต้มน้าให้ที เดี๋ยวฉันจะเอามาต้มผ้าผืนนี้"
ชาวบ้านตั้งหม้อน้ำและนำผ้าไปต้มในน้ำเดือด
จอห์นนี่กับมหาเนิร์ดมองปฎิกิริยาของชาวบ้านแบบงงๆ
"พวกเค้าทำอะไรกันครับ โปรเฟสเซอร์ จะฆ่าเชื้อโรคที่ผ้าเหรอ"
"ไม่ใช่หรอก เป็นความเชื่อของคนโบราณ เค้าเชื่อกันว่า ถ้าเอาผ้าที่เปื้อนน้ำลายของกระสือไปต้ม กระสือก็จะปวดแสบปวดร้อน ถ้าใครที่มีอาการทรมานจนทนไม่ไหว เค้าก็จะรู้ว่าใครคือตัวจริงของกระสือ" วิเศษอธิบาย
จอห์นนี่ทึ่งไปกับความเชื่อของชาวบ้าน
ในขณะที่ชาวบ้านกำลังต้มผ้าอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงคนแทรกขึ้นมากลางวง จนทุกคนหันไปมอง
เป็น รปภ. หอพักที่บอกว่า "ทุกคน ฉันรู้ว่าใครเป็นกระสือ"
วิเศษมองหน้ากับมหาเนิร์ด และจอห์นนี่
ภายในห้องในหอพัก
นิชานอนอยู่บนเตียงนอน เธอปวดท้องอย่างมาก ดิ้นทุรนทุราย เธอไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่เธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัว จนแทบจะขาดใจ
เศก รัตติกาลยืนรออยู่ด้านหน้าหอพัก
ในขณะที่อาคมกำลังเจรจากับเจ้าของหอพัก อาคมแสดงบัตรตำรวจให้เจ้าของหอพักดู
มือถือของเศกดังขึ้น เศกรีบกดรับ
"ครับ อาจารย์"
"เศก พวกคุณต้องรีบหาตัวผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ตอนนี้พวกชาวบ้านรู้กันหมดแล้วว่าใครเป็นกระสือ และกำลังจะบุกไปที่นั่น"
"ได้ครับ อาจารย์"
เศกวางสาย เขามีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"มีอะไรเหรอเศก" รัตติกาลถาม
"พวกชาวบ้านรู้ตัวแล้ว และกำลังจะบุกมาจับตัวนิชาที่นี่"
รัตติกาลสีหน้ากังวล เป็นจังหวะที่อาคมเคลียร์กับเจ้าของหอพักเสร็จพอดี
"เรียบร้อยแล้ว ตามผมมา"
อาคมรีบเดินนำเศก รัตติกาลขึ้นไปบนชั้นสองของหอพัก
ทั้งสามเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสอง เมื่อมองไปที่ห้องของนิชาที่อยู่เกือบสุดทางเดิน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นิชาออกมาจากห้องของเธอ ท่าทางเธอยังคงเจ็บปวด ทรมาน
"นั่นไง เธออยู่นั่นไง"
นิชาหันมาเห็นทั้งสามคนที่กำลังมุ่งหน้ามาหาเธอ นิชาตกใจกลัว เธอรีบวิ่งหนีไปทางบันไดหนีไฟ
"นิชา หยุดก่อนนิชา"
อาคม เศก รัตติกาล รีบวิ่งไล่ตามนิชาไป
นิชารีบวิ่งหนีออกมาจากบันไดหนีไฟ เธอยืนอยู่ริมถนน มองซ้ายมองขวาด้วยความหวาดกลัว และร่างกายก็ยังคงเจ็บปวดอยู่
ทั้งสามรีบวิ่งลงบันไดหนีไฟ ออกมานอกตัวตึก
อาคมเห็นนิชานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของต้นออกไปไกลแล้ว
เศกหงุดหงิดที่ไล่ตามนิชาไม่ทัน
รัตติกาลแสดงความผิดหวังออกมา
อาคม เศก รัตติกาล สำรวจภายในห้องของนิชา
รัตติกาลพบสมุดไดอารี่เล่มหนึ่งเก็บอยู่ในลิ้นชัก ปกของมันเป็นรูปดอกเยอบีร่า เธอหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ข้างในมีรูปถ่ายของนิชากับแม่อยู่ในนั้น
อาคมเดินเข้ามา
"ผมให้รุ่นน้องที่เป็นสายสืบ ติดตามทะเบียนรถของพวกเขาแล้ว อีกไม่นานก็คงได้เบาะแส"
"เรารีบออกไปจากที่นี่เถอะซี ก่อนที่พวกชาวบ้านจะแห่กันมาถึง"
สีหน้ารัตติกาลยังมีความกังวล
นิชามาพักที่ห้องของต้น แฟนหนุ่มของเธอ ต้นเอาน้ำมาให้นิชาดื่ม
"อ่ะ ดื่มน้าซะหน่อย จะได้ดีขึ้น"
นิชาดื่มจนหมดแก้ว
"คนพวกนั้นเป็นใครน่ะนิชา ทำไมถึงไล่ตามนิชา"
"ต้น รักเรามั๊ย"
"รักสิ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ"
" เรากลัวว่าสักวัน ต้นจะทิ้งเราไป"
"นอนซะนะ ต้นไม่มีวันทิ้งนิชาหรอก ต้น สัญญา"
ต้นลูบผมนิชาจนเธอหลับไป
วันใหม่ ในห้องปฏิบัติการ บนสำนักงาน
อาคมใช้อุปกรณ์ทางเคมีที่มีอยู่ในออฟฟิศ ทำการตรวจสอบหยดเลือดที่เก็บตัวอย่างมาได้ เศก มหาเนิร์ด จอห์นนี่ ทึ่งที่เห็นอาคมในอีกมุมหนึ่งที่เป็นนักเคมี
รัตติกาลนั่งอ่านไดอารี่ของนิชาอยู่ที่มุมทำงานของตัวเอง เมื่ออ่านจบ เธอก็วางไดอารี่เล่มนั้นลง สีหน้าดูครุ่นคิดอย่างหนัก
อาคมเดินออกมาที่มุมรับแขก ที่ทุกคนนั่งรอกันอยู่
"สถาบันนิติวิทยาศาสตร์โทร.มาแล้วครับ ผลตรวจเอ็นไซน์ของน้ำลายที่ผมเจอในคราบเลือดของกระสือ มีดีเอ็นเอตรงกับของนิชาครับ แต่ผลตรวจระบุว่าในน้ำลายนั้น ไม่มีเชื้อโรคติดต่อที่สามารถระบาดสู่คนได้ครับ"
"อืม ดี ขอบคุณมาก อาคมงั้นก็โล่งใจไปนิด" วิเศษบอก
อาคมมองรัตติกาลที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
มือถือของเศกดังขึ้น เศกรีบกดรับ
"ฮัลโหล ว่าไง" เศกฟังเสียงจากปลายสายพูด "โอเค ขอบใจมาก"
เศกวางสาย ก่อนจะหันมาบอกวิเศษ ด้วยความรีบร้อน
"อาจารย์ครับ เด็กที่คลับโทร.มาบอกว่า ตอนนี้นายต้นพานิชาไปที่คลับ MEDUZA ครับ"
รัตติกาลมีความมุ่งมั่นขึ้นมาอีกครั้ง
ภายในคลับ ไฟบนเวทีเริ่มมืดลง มีสปอตไลท์ส่องมาที่พิธีกร
"ยินดีต้อนรับทุกท่าน ขอต้อนรับสู่บ้านของเหล่านางฟ้าเหล่านี้ โปรดทิ้งความทุกข์ไว้ข้างนอก ในนี้ชีวิตมีแต่ความสุข สาวๆสวยๆรอทุกท่านอยู่ วันนี้เรามีทีเด็ด เพราะวันนี้ เราจะมอบของขวัญให้คุณทุกคน เบื้องหลังม่านแดงแห่งนี้มีนางฟ้าอันแสนบริสุทธิ์น้อยๆกำลังรอให้ทุกท่านเป็นเจ้าของอยู่"
ทีมหมอผีมาถึงบาร์แห่งนี้ เศกเป็นคนนำเข้ามา
อาคม เศก จอนนี่ และมหาเนิร์ด เดินแยกออกไปคนละทาง
รัตติกาลกับวิเศษเดินมาที่โต๊ะ รัตติกาลชำเลืองมองไปทั่วทุกที่เพื่อหานิชา แต่ก็ไม่เจอ วิเศษหันมาหารัตติกาล
ม่านเปิดออก นิชานั่งเบลอๆอยู่บนเวที นิชาแต่งตัววาบหวิวน้อยชิ้น
รัตติกาลเห็นนิชาที่นั่งเบลอๆอยู่
"นั้นแหละค่ะ"
"เอาล่ะทุกคน เป้าหมายของเราอยู่บนเวที เตรียมตัวให้พร้อม"
"เอาล่ะ เรามาเริ่มประมูลกันเลย ราคาเริ่มต้นที่ 5000"
เสี่ยคนหนึ่งชูป้ายขึ้น
"เสี่ยพิชัย สองหมื่นเลยหรอครับ สองหมื่น มีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ"
วิเศษยกมือขึ้น รัตติกาลแปลกใจ
"คุณตรงนั้นชูป้าย สามหมื่นครับ สามหมื่น"
เสี่ยมองหน้าอีกฝ่าย วิเศษยิ้มให้
เสี่ยตะโกนพร้อมชูมือ
"กูให้ห้าหมื่น ห้าหมื่น"
"โอ้โหเสี่ยพิชัยให้ห้าหมื่น มีใครให้มากกว่านี้ไหม"
วิเศษยิ้ม
"แปดหมื่นครับ"
"คุณผู้ชายทางด้านนั้น ให้แปดหมื่น มีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ"
เสี่ยโมโห ลุกขึ้น
"กูให้หนึ่งแสนบาท หนึ่งแสนบาท"
แขกผู้มาร่วมงานร้องโอ้โหกันยกใหญ่
วิเศษยิ้มแหย
"โอ้โห 1 แสนบาทแล้วครับท่านผู้ชมมีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ" พิธีกรรอซักพัก "งั้น ผมขอเริ่มนับ 1 2 3 ... น้องนิชาตกเป็นของเสี่ยพิชัยครับ"
วิเศษสั่งการ
"เอาหล่ะ เศก อาคม ฟังให้ดีๆ พวกเธอต้องตามเสี่ยบ้านั่น ให้ทัน เราต้องรู้ให้ได้ว่าเสี่ยจะพานิชาไปที่ไหน"
เสี่ยเดินไปที่ห้องรับรอง
"เอาล่ะ ตามไปได้เดี๋ยวนี้"
รัตติกาลเดินมาที่ตรงบาร์ เธอพบผู้จัดการกำลังรับเช็คที่เสี่ยประมูลได้ ผู้จัดการที่รับเช็คเสร็จจึงหันไปคุยกับต้น ยื่นเงินให้
"อ่ะนี่จ้ะ นี่คือส่วนแบ่งของเธอ"
"ขอบคุณครับเจ๊"
"คราวหลัง ก็หาสาวๆให้พี่อีกนะจ๊ะ เราก็จะได้รวยๆๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ เอาพวกแบบใสๆ อินโนเซนท์ น่าทะนุถนอมไรงี้"
"ครับเจ๊"
รัตติกาลมองด้วยความโกรธและสงสารนิชา
นิชาที่เบลออยู่ถูกผู้จัดการและต้นแพ็คใส่กล่องของขวัญ
ภายในห้องรับรอง
เสี่ยออกมาจากห้องน้ำ เขานุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว เสี่ยไปเปิดหน้าต่างรับลม มีกล่องของขวัญกล่องหนึ่งตั้งอยู่ ในกล่องมีการสั่นตลอดเวลา
"อัยยะ น้องนิชาจ๋า มาเป็นของพี่ดีๆ"
เสี่ยดีใจเพราะนิชาอยู่ข้างใน เขาจึงเปิดกล่อง แต่สิ่งที่ออกจากกล่องคือกระสือนิชา เสี่ยร้องตกใจกลัว
"เห้ย อะไรวะนี่ กระสือๆ ผีๆ"
กระสือมองเสี่ยด้วยความแค้นจึงเข้าไปจะกัดคอ เสี่ยพยายามจะวิ่งหนี กระสือเข้าไปกัดที่คอด้านหลังของเสี่ยแล้วกระชากไปที่เตียงและกินไส้สดๆ เลือดกระเซ็นไปทั่วห้อง
อาคมกับเศกพังประตูเข้ามา อาคมและเศกเห็นศพเสี่ยนอนเลือดอาบบนเตียง
กระสือนิชา เห็นว่ามีคนเห็นจึงหนีลอยออกนอกหน้าต่างไป
ซักพักลูกน้องเสี่ย2คนวิ่งมา
"เสี่ยครับ" ลูกน้องมองไปที่ศพเสี่ย "เสี่ย เฮ้ยมึง"
อาคมวิ่งเข้าไปกระโดดถีบลูกน้องเสี่ย
เศกเข้าไปช่วย ทั้งสี่ต่อสู้กันอย่างรุนแรง
ผู้จัดการร้านกำลังนับเงินอย่างมีความสุข ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
"รวย รวยจริงๆ เอ๊ะ ใครกันมันใช่เวลาไหมคะ"
ผู้จัดการไปเปิดประตูก็พบว่าเป็นกระสือโผล่เข้ามา ผู้จัดการกรีดร้อง กระสือเข้ามากัดผมผู้จัดการและกระชากผู้จัดการไปสุดห้อง
"โอ้ย อย่า อย่าทำอะไรฉันเลย อย่าทำฉัน"
กระสือไม่ฟัง เข้ามากัดขย้ำคอผู้จัดการจนเนื้อหลุด
กระสือกำลังกินไส้ผู้จัดการอยู่ ต้นเปิดประตูเข้ามาพอดี กระสือหันไป ต้นยืนช็อคอยู่หน้าประตู กระสือโมโหเข้าไปทำร้ายแฟนหนุ่มของเธอ
ต้นร้องอย่างสุดเสียง
รัตติกาลเดินเข้ามา นิชากับรัตติกาลสบตากัน
"เดี๋ยวก่อน นิชา อย่าทำแบบนี้เลย อย่าให้ความโกรธครอบงำ เธอเลย"
ต้นชักปืนออกมาและกำลังจะยิง แต่นิชาพุ่งเข้าไปกัดคอต้นจนขาดใจตาย
วิเศษ เข้ามาเห็นเข้าพอดี
กระสือนิชามองรัตติกาลก่อนจะลอยจากไป
มหาเนิร์ดและจอนนี่เพิ่งเข้ามา จอห์นนี่เห็นกระสือนิชาเข้าอย่างจัง เขาอึ้งยืนจ้องตาค้าง
" กระสือ กระสือจริงๆด้วย"
จอห์นนี่ตะลึง
ในห้องรับรอง อาคมและเศกจัดการกับสมุนเสี่ยได้แล้ว กำลังจะออกจากห้อง อาคมมองไปที่กล่องซึ่งมีร่างของนิชาอยู่เขามองหน้าเศกเหมือนคิดจะทำอะไรบางอย่าง
วิเศษ รัตติกาล มหาเนิร์ด จอนนี่ยังอยู่ในคลับ
วิเศษบอก "เราต้องหากระสือตัวนั้น ให้พบก่อนที่จะไปทำร้ายคนอื่นอีก"
อาคมกับเศกช่วยกันแบ่งกล่องใบใหญ่เข้ามา
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ มันไม่มีทางหนีไปไหนได้เด็ดขาด"
"นี่ครับ ร่างของมันยังอยู่ในกล่องนั่น" เศกบอก
ทุกคนเดินมาดูที่กล่องแล้วต้องตะลึงกับภาพที่เห็น
จอห์นนี่บอก
"กระสือถ้าอยู่นอกร่างไปนานๆก็จะต้องตาย มันต้องกลับมาเข้าร่างของมัน"
"จอห์นนี่ แกมีบุญจริงๆจะได้เห็นกระสือตัวเป็นๆอีกครั้ง" มหาเนิร์ดบอก
เสียงกรีดร้องของนิชาดังสนั่นก้องไปทั้งคลับ
"พวกคุณจะทำอะไรเธอ" รัตติกาลถาม
"ผมรู้ว่าคุณกำลังสงสารกระสือนั่น แต่มันอันตรายมาก ถ้าเราปล่อยมันไป"
นิชาลอยเข้ามา สีหน้าเธอดุร้าย นิชาเข้าโจมตีจอห์นนี่ที่ยืนอึ้ง มหาเนิร์ดกระโดดเข้าไปผลักจอห์นนี่ล้มรอดคมเขี้ยวกระสือนิชาหวุดหวิด
กระสือนิชาคำรามน่ากลัว มันจู่โจมมหาเนิร์ดอีกครั้ง แต่คราวนี้เศกคว้าไม้หวดนิชาจนกระเด็นออกไป
กระสือนิชาเลือดกลบปาก กรีดร้องคำราม
"นิชา พี่ขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายใครอีกเลย"
กระสือนิชาลอยเข้าไปหาวิเศษซึ่งตกตะลึง อาคมรีบเข้ากระชากกระสือนิชาลอยกระเด็นออกไป
กระสือนิชากับอาคมปะทะกัน เศกใช้ปืนพลังไฟฟ้ายิงช็อตใส่กระสือนิชาจนอ่อนแรงลง
อาคมง้างนกพร้อมเล็งไปที่หัวของกระสือนิชา เตรียมลั่นไกสังหาร
"อย่าอาคม ชั้นขอร้องล่ะ อย่าฆ่าเธอเลย"
รัตติกาลเข้าไปบังกระสือนิชาไว้
"หลบไปรัตติกาล"
นิชาแยกเขี้ยว ขู่คำราม
"อย่างสร้างเวรกรรม เพิ่มขึ้นอีกเลยนิชา พี่ขอล่ะอย่าให้สัตว์ร้ายมันควบคุมเธอได้
เธอต้องสู้กับมันนะ นิชา กลับเข้าร่างของเธอซะ นิชา"
รัตติกาลเปิดกล่องออก กระสือนิชาจ้องมองตารัตติกาล ก่อนที่จะมีน้ำตาไหลออกมา กระสือนิชาลอยกลับเข้าไปในกล่อง ทีมหมอผีมองด้วยความตื่นเต้น นิชาเธอเข้าร่างของตัวเองได้สำเร็จ
รัตติกาลค่อยๆเดินไปที่กล่อง เธอเห็นนิชานอนอยู่ในกล่อง เศกเข้าไปช่วยอุ้มนิชาออกมาจากกล่อง นิชาค่อยๆฟื้นขึ้นมา เธอมองทุกคนอย่างหวาดกลัว รัตติกาลกอดนิชาไว้ นิชามองหน้ารัตติกาล แล้วรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
"ไม่ต้องกลัวนะนิชา ไม่มีใครทำอะไรเธอหรอก"
" นี่มันเกิดอะไรขึ้น หนูฆ่าคนอีกแล้วใช่มั๊ย ทำไม ทำไมหนูต้องเป็นแบบนี้"
รัตติกาลลูบผมของนิชาอย่างนุ่มนวล นิชากอดรัตติกาลไว้ เธอร้องไห้ออกมา
วิเศษมองหน้าอาคมและส่งสายตาให้ลดปืนลง
ทีมหมอผีสะเทือนใจกับภาพที่เห็น
วันใหม่ บนดาดฟ้าสำนักงาน
รัตติกาล อ่านบันทึกของนิชา ทุกคนยืนอยู่ด้านหลังรัตติกาล
เสียงนิชากำลังบอกเล่าเรื่องราวในไดอารี่
"แม่สอนให้หนูรู้จักกับการเผชิญหน้ากับชีวิต เพื่อที่จะเรียนรู้ว่ามันคืออะไร"
นิชานั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนริมน้ำห่างไกลผู้คน นิชามองไปไกลสุดลูกหูลูกตา เธอจับกิฟท์รูปดอกเยอบีร่าออกมาเธอคลาๆมัน
"หนูยังจำวันที่แม่ให้กิฟท์ดอกเยอบีร่ากับหนูได้ ดอกเยอบีรา ดอกไม้ที่แสดงถึงจิตใจที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่แฝงไว้ด้วยความเข้มแข็ง"
นิชาเดินตามสวน
"แต่มันคงไม่มีแบบนั้นแล้วแหละ หนูขอโทษแม่นะ ที่หนูทำให้แม่ต้องผิดหวังมาโดยตลอด"
นิชาเดินลงไปในน้ำ จากนั้นนิชาค่อยๆเดินออกไปไกล จนหายไปในเวิ้งน้ำที่นิ่งสงบ
รัตติกาลปิดสมุดบันทึกของนิชาลง ภาพดอกเยบีรายังคงงดงาม รัตติกาลวางสมุดบันทึกของนิชาลงไปที่เตาเผา ภาพดอกเยบีราถูกไฟไหม้
วิเศษเข้ามาปลอบใจรัตติกาล ทุกคนในทีมก็เช่นกัน
อ่านต่อตอนที่ 7
