ละครซีรีส์ "หมอผี" ตอนที่ 4 - เสือสมิง (ตอนจบ)
บรรยากาศเช้ามืดในกรุงเทพฯ มีพระบิณฑบาต ผู้คน เรือในแม่น้ำ รถเมล์วิ่งอยู่ตามท้องถนน
ภายในบ้านหมอพัน ที่รกเรื้อไปด้วยต้นไม้ใหญ่
หมอพันนั่งบริกรรมคาถาอยู่หน้าแท่นบูชา ที่ประกอบไปด้วยวัตถุมงคลนานาชนิด มีแม้กระทั่งหัวกระโหลกเสือ กลิ่นธูปควันเทียนตลบอบอวนอยู่ในห้อง ทางด้านหลังของหมอพันมีรอยกระสุนซึ่งเป็นรอยกระสุนปืนวิเศษ ระหว่างที่หมอพันท่องคาถา เหงื่อผุดพรายเต็มหน้า ตัวสั่น บาดแผลที่ด้านหลังค่อยๆสมานเข้าด้วยกันจนกลายเป็นปกติแล้ว....หมอพันยังท่องคาถาต่อไป...
วิเศษนั่งหน้าเครียดในที่ประชุม พร้อมทั้งอาคม เศก มหาเนิร์ด จอห์นนี่ อาคมยังบอบช้ำและทายา เนื่องจากถูกไทเหวี่ยงเข้าผนังเมื่อคืน อาคมใส่เสื้อและเดินเข้าไปร่วมประชุม รัตติกาลมองแบบเป็นห่วง บนโต๊ะมีภาพนิ่งของไทที่รัตติกาลหยิบมาจากบ้านไทวางอยู่
"จากที่อาคมเล่ามา เราสามารถพูดได้เลยว่า นายไทเป็นเสือสมิงจริงๆ" วิเศษสรุป
"แต่เมื่อคืนไทไม่ได้มีเจตนาฆ่าผมเลยนะครับ เหมือนเค้าแค่ป้องกันตัวเท่านั้น"
"ไม่เหมือนแม่เสือสาวที่เล่นงานผมเลย อีนั่นจ้องจะงับอย่างเดียว...เกือบไปแล้วเหมือนกัน" เศกบอก
"อารมณ์เสียเพราะไม่ได้แอ้มหญิงอกอึ๋มหรือเพราะจะถูกเสือตะบบเอา" จอห์นนี่ถาม
เศกมองหน้ารัตติกาล...รัตติกาลทำเป็นไม่สนใจ เศกหันมาดุจอห์นนี่
"เงียบไปเลย จ้อน"
วิเศษตั้งข้อสังเกต
"เวลาในการปรากฏตัวทั้งสองสถานที่ใกล้เคียงกันมากเลยนะครับ อาจารย์คิดว่าเป็นเสือสมิงตัวเดียวกันหรือเปล่าครับ"
วิเศษไม่แน่ใจ
"อาคม คุณเก็บตัวอย่างเลือดของไทมาใช่มั้ย ช่วยส่งไปตรวจดูให้ทีนะ เพื่อเราอาจจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม"
"ส่งไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ"
เครื่องแฟ๊กซ์มีเอกสารส่งเข้ามา รัตติกาลเดินไปที่เครื่องแฟ๊กซ์
เศกบอก
"สัญชาติญาณของสัตว์ป่า ถ้าบาดเจ็บจะยิ่งดุร้ายขึ้น แบบนี้ทั้งสมิงสาวกับนายไทนั่นไม่ยิ่งอาละวาดหนักขึ้นเหรอครับอาจารย์"
"จะมีคนตายเพิ่มขึ้นอีกกี่คนกันล่ะครับเนี่ยอาจารย์" มหาเนิร์ดว่า
รัตติกาลเดินถือเอกสารแฟ็กซ์เข้ามา สีหน้าตื่นเต้น
"อาจารย์คะ มีเรื่องน่าตกใจมากกว่านั้นอีกค่ะ ผลเลือดที่ได้จากที่เกิดเหตุ ของเสือสมิงผู้หญิงกับของไท" รัตติกาลมองหน้าอาจารย์วิเศษ อาคม เศก แล้วบอก "ผลปรากฏว่าเป็นคนละคนกันค่ะ"
ทุกคนมองหน้ากัน
"เท่ากับว่ามีเสือสมิงถึงสองตัว เอาแล้วไง สนุกกันละทีนี้" เศกบอก
"โอ้มายก้อด" จอห์นนี่อุทาน
จอห์นนี่กุมหัว มหาเนิร์ดนั่งหน้าเอ๋อไปเลย
"นี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติแล้วนะ มีเสือสมิงถึงสองตัวเลยเหรอเนี่ย"
มหาเนิร์ดถาม
"เราจะทำยังไงกันต่อดีครับอาจารย์"
"ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าเสือสมิงสองตัวที่อาละวาดอยู่ เกี่ยวข้องกันยังไงรึเปล่า แต่ผมคิดว่า เสือสมิงทั้งสองตัว มันคงไม่ย้อนกลับไปที่แหล่งหาอาหารเดิม เพราะมันรู้ตัวแล้วว่าไม่ปลอดภัย"
จอห์นนี่พูดแบบผู้ทรงภูมิ
"ตอนนี้เสือทั้งสองตัวก็บาดเจ็บ... เสือเวลาบาดเจ็บก็จะกลับไปหาแหล่งพักที่ตัวเองคิดว่าปลอดภัยที่สุด ถ้าเราจะตามตัวพวกมัน ก็ต้องรู้แหล่งที่พวกมันเคยกบดานมาก่อน"
สีหน้าทุกคนดูเป็นกังวล รัตติกาลหยิบภาพนิ่งของชนบทบนโต๊ะขึ้นมาดู
ภายในห้องพักคนไข้ที่โรงพยาบาล
ออสก้านอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล มีผ้าพันแผลที่ใบหน้าและลำตัว เจนและมิ้วนั่งอยู่ข้างๆเตียง
"พวกเธอสองคนอาจจะไม่เชื่อพี่ก็ได้"
"ไม่เชื่อ....มิ้วไม่มีทางเชื่อพี่แน่นอน ไทเขาไม่มีทางทำแบบนั้น พี่อย่ามาโกหกพวกเราเลย"
เจนดูอ้าอึ้ง ไม่กล้าพูดเรื่องที่ไทเป็นสมิง
"พี่ไม่ได้โกหก พี่จำได้ดี ไอ้ไทเป็นคนทำรอยแผลพวกนี้... มันกระโดดลงมาจากตึก...มันจะฆ่าพี่...มันจะฆ่าพี่... และมันคำรามแบบเสือ"
เจนและมิ้วสีหน้าเครียด
ต่อมา เจน มิ้ว เดินออกมาจากห้องของออสก้า มิ้วสีหน้าเครียด เจนเห็นว่าเพื่อนกำลังเครียด ก็เลยพยายามปลอบใจ
"แกอย่าคิดมากเลยมิ้ว เราว่าพี่ออสก้าน่าจะช็อคอยู่ แล้วยิ่งพี่เค้าไม่ค่อยถูกกับไทด้วย เค้าก็เลยพูดออกมาแบบนั้นน่ะ"
"แต่มิ้วก็อดห่วงไม่ได้นะ ไททำตัวแปลกๆตั้งแต่ก่อนที่จะหายตัวไปแล้ว แถมการตายของน้าๆไท ก็ยังไม่ปกติอีก"
เจน พูดไม่ออก
"แล้วนี้ก็ถูกเป็นผู้ต้องสงสัยว่าฆ่าน้าตัวเองอีก ป่านนี้ไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้"
ฉาก 5 ภายนอก / บ้านสวนลุงกาด / กลางวัน ตัวแสดง : ไท จะเป็น
บ้านกึ่งเก่ากึ่งใหม่ ปลูกอยู่กลางพื้นที่ที่แวดล้อมไปด้วยสวนผลไม้...รอบๆสวนยังมีการทำนากันอยู่...ตัวบ้านร่มครึ้มจากต้นไม้ใหญ่ รอบบ้านจะมีรั้วเตี้ยๆล้อมอยู่ ไทพร้อมเป้นั่งรถรับจ้างมาลงที่หน้าบ้านในสภาพอิดโรย เขาเปิดประตูเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน สุนัขวิ่งเข้ามาเห่าใกล้ๆ เขาจ้องมองหน้ามันเพียงครู่ สุนัขตัวนั้นค่อยๆเงียบเสียงลงและเดินหนีไปทันที
ไทเดินขึ้นไปที่บ้าน ประตูปิดอยู่ เขาเปิดประตูเข้าไป เพราะในบ้านไม่มีใครอยู่ ไทเดินเข้าไปในในมุมหนึ่งแล้วล้มตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง เนื่องจากไทยังมีเลือดออกจากแผลที่ถูกยิงมา แต่ใส่แจ็คเก็ตคลุมไว้
รถของทีมหมอผีคันที่ 1...เศกเป็นคนขับ นั่งคู่มากับอาจารย์วิเศษ มหาเนิร์ดนั่งเบาะหลัง จะเห็นมหาเนิร์ดมองทางจากแผนที่ที่ถืออยู่
"ถ้านายไทไม่ได้กลับมาที่นี่ อาจารย์คิดว่ายังมีที่ที่ไหนที่สามารถซ่อนตัวได้อีกครับ" เศกบอก
วิเศษส่ายหน้า....
"เสือที่บาดเจ็บส่วนใหญ่ก็จะไปซ่อนตัวอยู่ในที่ที่ตัวเองคุ้นเคยที่สุด และจะไม่ออกนอกอาณาเขตของตัวเองเด็ดขาด"
"ที่ผมยังไม่เข้าใจก็คือ ถ้าไทเป็นเสือสมิง จะเป็นมาจากไหน ไม่น่าจะใช่จากการเรียคาถาอาคมชั้นต่ำ" เศกบอก
มหาเนิร์ดบอก
"นั้นนะซิครับ... ไทเป็นเพื่อนเจนมาตั้งหลายปีแล้ว พวกเราก็ไม่เคยได้ยินเรื่องเสือออกอาละวาดเลยนะครับ"
เศกถาม
"ไอ้เสือหญิงเสือชายสองตัวนี้มันจะเกี่ยวข้องอะไรกันมั้ยครับ"
"ถ้าไทไม่ได้เป็นคนฆ่าน้าตัวเองแล้วละก็... อาจารย์คิดว่าเสือสองตัวนี้ต้องเกี่ยวข้องกันแน่นอน และก็คิดว่าเป็นแบบที่ไม่ดีต่อกันด้วย"
มหาเนิร์ดบอก
"พี่เศก...แยกหน้าเลี้ยวขวาครับ"
รถทั้งสองคันเลี้ยวขวาเข้าไปยังถนนชนบทเส้นเล็กๆ....รถคันที่สาม ขับตามมาห่างๆ
รถคันที่สอง ... อาคมขับรถตามรถของเศก รัตติกาลนั่งข้าง
"คุณคิดว่าเราตัดสินใจถูกหรือเปล่า ที่ไม่แจ้งให้ท่านรองรู้ว่า พวกเรากำลังตามหาที่กบดานของไท"
"ก็อย่างที่อาจารย์พูด ถ้าทีมเราได้ตัวไทก่อน เราก็อาจจะช่วยเฉลยสิ่งที่ไทเป็น หรือสิ่งที่เค้าได้ประสบมาก็เป็นไปได้ ฉันก็คิดว่าคุณก็คิดแบบอาจารย์เหมือนกัน"
"เมื่อคืนเค้ามีโอกาสที่จะฆ่าผม....แต่เค้าไม่ลงมือ"
รัตติกาลบอก
"ฉันมีลางสังหรณ์นะว่า เสือสมิงสองตัวนี้ อาจจะมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกันอยู่ ถ้าเราเจอนายไท เราก็อาจจะได้เบาะแสของเสือสมิงอีกตัวนึงด้วย"
รถสองคันวิ่งในถนนชนบทมีวิวสวยงาม ผ่านทุ่งนาหรือสวน
รถคันที่สาม เป็นรถหมอพัน ขับตามห่างๆ
รถทั้งสองคันมาจอดที่หน้าบ้านลุงกาด ทุกคนลงจากรถ รัตติกาลเอารูปถ่ายมาดูเปรียบเทียบกับปัจจุบัน
"ใช่บ้านหลังในรูปนี้แน่นอนคะ"
วิเศษบอก
"ปกติเสือจะเป็นสัตว์ที่ออกหากินตอนกลางคืน แล้วก็นอนกลางวัน เพราะฉะนั้น รังของเสือ จะค่อนข้างมิดชิด เพื่อจะได้ไม่มีแสงสว่างไปรบกวนมากเวลาที่นอนกลางวัน"
ทีมหมอผีเตรียมอุปกรณ์จับเสือสมิง
เศกกับรัตติกาลทำเรื่องตาข่ายไฟฟ้า อาคมเช็คกระสุนปืนยาสลบ มหาเนิร์ดตั้งค่าเครื่องวัดพลังงานไฟฟ้า วิเศษเดินตรวจไปรอบๆ
ทีมหมอผีพร้อมอุปกรณ์เปิดประตูรั้วเข้ามาอย่างระมัดระวัง หมาตัวเดิมเข้ามาเห่า มหาเนิร์ดโยนขนมจากเป้ให้ มันหยุดเห่าและคาบขนมวิ่งหายไป ระหว่างที่ทีมหมอผีเปิดประตูรั้วเข้าไป มุมหนึ่งหมอพันแอบมองอยู่ ทั้งหมดเดินมาหยุดหน้าประตูบ้าน มหาเนิร์ดเอาเครื่องวัดพลังงานมาวัดค่าพลังงาน เข็มไม่กระดิก มหาเนิร์ดเดินไปทางด้านหลังบ้าน เข็มกระดิกขึ้นทีละนิด ทีละนิด
มหาเนิร์ดบอก
"พวกเรามาทางนี้"
ทุกคนเข้ามารวมกลุ่มกับมหาเนิร์ด...อาคมชี้ไปด้านหลัง
"ผมจะไปดักทางด้านหลังนะครับ"
อาคมวิ่งอ้อมไปด้านหลังบ้าน อาจารย์วิเศษมองไปรอบๆ
"เป็นที่ที่เหมาะแก่การหลบที่สุด พวกเราเตรียมตัวให้พร้อมนะ และอย่าลืมเรื่องความปลอดภัย"
อาคมอ้อมมาดักด้านหลังบ้าน เขาเลือกทำเลที่มองเห็นตัวบ้านถนัดที่สุด และซุ่มมอง อาคมลองเล็งปืนยาสลบไปที่ตัวบ้านเพื่อหามุมที่เหมาะ
บรรยากาศยังเงียบสงบ เศกมองขึ้นไปข้างบนสำหรับหาทางขึงตาข่ายไฟฟ้า
"เดี๋ยวผมกับมหาจะขึงตาข่ายดักด้านนี้ไว้ให้" เศกบอก
"ให้เงียบที่สุดนะ" วิเศษว่า
เศกพยักหน้าเรียกให้มหาเนิร์ดไปช่วย รัตติกาลเริ่มมองเห็นภาพในอดีต เธอยืนนิ่ง เห็นภาพที่น่ากลัว เป็นภาพที่พ่อแม่ของไทถูกเสือสมิงพันฆ่า
วิเศษหันมาเห็น เดินเข้ามาและคอยระวังอยู่ใกล้ๆ สีหน้ารัตติกาลหวาดกลัวกับภาพที่เห็น เธอล้มลง อาจารย์วิเศษพุ่งเข้าไปรับได้ทัน
"มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่หรือซี...เธอเห็นอะไร"
รัตติกาลยังเห็นภาพอยู่
"เสือฆ่าคนสองคน น่าสยดสยองมากคะ แต่ซีไม่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นใคร"
เศกกับมหาเนิร์ดเอาตาข่ายขึ้นไปขึงบนต้นไม้เสร็จแล้ว เศกมองเห็นรัตติกาลมีอาการผิดปกติจึงจะเดินเข้าไปหา หมาตัวเดิมกลับเข้ามายืนเห่าเสียงดัง มหาเนิร์ดตกใจลนลานหาขนม แต่หาไม่เจอ หมายังเห่าต่อ
ทางหลังบ้าน อาคมได้ยินเสียงหมาเห่า กลัวว่าเสียงหมาจะทำให้ไทรู้ตัว อาคมพร้อมเต็มที่
ภายในบ้านลุงกาด ไทสะดุ้งตื่น สีหน้าอิดโรยจากบาดแผลที่ถูกยิง ยินเสียงหมาเห่า รู้ว่ามีผู้บุกรุกเข้ามา ไทลุกขึ้นจะวิ่งออกไปด้านหน้า แต่ตัดสินใจวิ่งกลับไปด้านหลัง ไทกระโดดลงหลังบ้าน
ไทกระโดดลงหลังบ้านและวิ่งไปทางที่อาคมดักรออยู่ อาคมโผล่ออกมาขวาง พร้อมปืนยาสลบไทชะงัก ต่างคนต่างหยุดจ้องมอง ไทท่าทางเกรี้ยวกราด เริ่มเปลี่ยนแปลง...
"อย่านะไท เรามาเพื่อช่วยเธอ ยอมไปกับเราดีกว่า เราจะหาทางช่วยเธอนะ"
ไทก้าวเข้าหา อาคมถอยหลังแต่กระชับปืนในมืออย่างมั่นคง
"เรารู้ว่าเธอไม่ได้เป็นเสือสมิงคนเดียว ยังมีเสือสมิงอีกตัว และอาจจะเป็นตัวที่ฆ่าน้าเธอก็ได้"
ไทก้าวเข้าหา อาคมยกปืนขึ้นเตรียมยิง ไทขู่คำราม อาคมผงะ ไทหันหลังวิ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว....อาคมวิ่งตาม
"ไทหยุดนะ...หยุด"
อาคมจะยิงปืนยาสลบแต่เห็นไม่ชัด ไทวิ่งหลุดไปด้านหน้าพร้อมคำราม....ทุกคนที่อยู่ด้านหน้าต่างได้ยินเสียง ทุกคนเตรียมพร้อม
หมอพันที่หลบอยู่หน้าบ้านได้ยินเสียงไทคำรามเช่นกัน
ทุกคนอยู่ในจุดที่ปลอดภัย และรออย่างกระวนกระวาย ไทวิ่งออกมาจากทางด้านหลัง...มายังตาข่ายที่ถูกดักอยู่
วิเศษสั่ง
"เศก....ตาข่าย"
เศกกดที่รีโมทคอนโทรล ตาข่ายตกลงมาจากข้างบน คลุมร่างไท ไทหกล้ม
"มหา....ปล่อยไฟฟ้า"
มหาเนิร์ดมัวแต่ดีใจที่จับไทได้ ทำเครื่องปล่อยไฟฟ้าตกพื้น ลนลานรีบเก็บขึ้นมา ไทเหวี่ยงตาข่ายทิ้งและวิ่งต่อ เศกโมโหมหาเนิร์ดที่ปล่อยกระแสไฟฟ้าไม่ทัน ไทวิ่งผ่านทุกคนออกไปทางหน้าบ้าน เศกยิงปืนยาสลบเข้าที่กลางหลังไท ไทวิ่งต่อไปได้ระยะหนึ่งก็ล้มลง แต่ก็พยายามจะลุกขึ้นวิ่งต่อ อาคมวิ่งมาจากด้านหลัง
วิเศษสั่ง
"ตาข่ายๆ.... เอาตาข่ายไปคลุมร่างไว้ก่อน"
อาคมรีบหยิบเอาตาข่ายไฟฟ้าไปคลุมร่างของไทที่เริ่มจะหมดแรง มหาเนิร์ดกดปล่อยไฟฟ้า ไฟฟ้าวิ่งรอบตาข่าย ไทตัวเกร็งเพราะถูกไฟช็อต
รัตติกาลหันไปทางมหาเนิร์ด
"หยุดปล่อยกระแสไฟฟ้าได้แล้ว"
ทุกคนเดินเข้าไปใกล้ไทที่กำลังจะแปลงกายเป็นเสือ
หมอพันเหมือนรับรู้ว่าไทถูกจับได้แล้ว จึงเดินไปขึ้นรถและขับออกไป
ภายในสำนักงาน ระหว่างที่ทุกคนออกไปจับเสือสมิง
จอห์นนี่กำลังค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับเสือสมิง หรือสัตว์กลายพันธุ์จากทุกมุมโลก ผ่านคอมพิวเตอร์ เขาหงุดหงิดที่หาข้อมูลไม่ทันใจ ใกล้บริเวณนั้นมีเอกสารที่ถูกพิมพ์ออกมาเป็นภาษาต่างๆด้วย
เสียงโทรศัพท์มือถือของจอห์นนี่ดังขึ้น เขาดูเบอร์ที่โทร.เข้ามาและรีบรับโทรศัพท์
"เป็นยังไงบ้างครับอาจารย์...จับเสือได้หรือเปล่า"
"เตรียมเครื่องมือให้พร้อมด้วย เราจะเอาตัวไทไปที่ออฟฟิศ"
จอห์นนี่ดีใจ
"ได้เลยครับอาจารย์"
"แล้วได้ข้อมูลใหม่ๆบ้างหรือเปล่า"
"ยังไม่มีอะไรใหม่เลยครับ...ส่วนใหญ่ก็ที่รู้เดิมๆทั้งนั้นครับ"
ภายในรถ วิเศษคุยโทรศัพท์อยู่กับจอห์นนี่ มหาเนิร์ดนั่งเบาะหลังแต่จะหันหน้าไปด้านท้ายรถเพื่อดูว่า ไททำท่าจะฟื้นหรือไม่ ร่างของไทจะถูกคลุมด้วยตาข่ายไฟฟ้า ที่มือของมหาเนิร์ดจะถือสวิสซ์สำหรับเปิดกระแสไฟฟ้าเข้าตาข่าย
รถสองคันวิ่งในถนนชนบทมีวิวสวยงาม...ผ่านทุ่งนา สวนต่างๆ เพื่อกลับสำนักงาน
ทุกคนกลับมาถึงสำนักงานแล้ว
ไทฟื้นจากยาสลบและที่ถูกไฟฟ้าช็อตแล้ว แต่ร่างกายถูกมัดติดกับเก้าอี้ตรวจโรคอย่างหนาแน่นมหาเนิร์ดกำลังสาละวนอยู่กับการเชื่อมสายไฟวัดคลื่นสมองกับศรีษะไท รัตติกาลยืนจ้องไทเหมือนพยายามให้เห็นความจริง เศกยืนถือปืนยาสลบอยู่ใกล้ๆ อาจารย์วิเศษพูดคุยอยู่กับจอห์นนี่และอาคมในห้องทำงาน
มหาเนิร์ดบอกไท
"เจ็บหน่อยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับเจ็บกว่านี้ผมก็เจอมาแล้ว"
มหาเนิร์ดยิ้ม...กดคีย์บอร์ดของคอมพิวเตอร์ที่เชื่อมกับเครื่องวัดร่างกายไทอย่างรวดเร็ว...มหาเนิร์ดตรวจวัดค่าอย่างละเอียด....รัตติกาลมองที่จอแสดงผล
จอแสดงผลที่บอกค่าผิดปกติ ทั้งรัตติกาลและมหาเนิร์ดแปลกใจกับผลของเครื่องวัด รัตติกาลชะโงกออกไปเรียกอาจารย์วิเศษ
"อาจารย์คะ....เชิญทางนี้ด้วยคะ"
วิเศษรีบเดินมาดูพร้อมอาคมและจอห์นนี่ คอมพิวเตอร์วัดค่าตีขึ้นอย่างผิดปกติไปหมด
"การเต้นของหัวใจ ค่าความดัน ทุกอย่างมันเกินปกติไปหมด"
วิเศษประหลาดใจ เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เขาจดบันทึกลงสมุดโน้ตด้วยความตื่นเต้น
"ไท...เธอรู้สึกมั้ยว่าร่างกายเธอมีอะไรที่ผิดปกติ"
ไทสั่นหน้า
"ไม่มีอะไรนี่ครับ"
"เหมือนร่างกายจะระเบิดออก หรือเส้นเลือดพองโต กล้ามเนื้อกระตุกอย่างรุนแรง"
"ไม่มีครับ...นอกจาก...นอกจากผมชอบนอนฝันร้ายบ่อยๆ"
"เธอฝันเรื่องอะไร...และทุกครั้งมันฝันเหมือนกันหรือเปล่า"
"ครับ"
รัตติกาลมองอาจารย์วิเศษเหมือนจะขออนุญาตในการสะกดจิต
วิเศษ อาคม เศก มหาเนิร์ด จอห์นนี่ยืนมองเข้าไปในห้อง
รัตติกาลเตรียมสะกดจิตไท....สายสำหรับวัดค่าต่างๆถูกถอดออกหมด แต่ไทยังถูกมัดติดกับเก้าอี้ รัตติกาลนั่งบนเก้าอี้ ตรงข้ามไท เธอกดเปิดเครื่องนับจังหวะ
"ไม่ต้องกลัว ฉันจะอยู่ข้างเธอ หายใจลึกๆ"
ไทสูดหายใจเข้าจนเป็นจังหวะช้าๆ
"เอาล่ะ ทีนี้ไท เธอต้องตั้งสติให้ดี นึกถึงอดีตของเธอ นิ่งๆไว้"
รัตติกาลหลับตานิ่ง สักครู่... เธอเริ่มมีอาการเกร็งตัวอยู่เรื่อยๆ เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามา ....
ผู้หญิงคนนั้นคือ แม่ไท
แม่ไทขอให้ลุงกาดรีบพาไทหนี เสียงเด็กร้อง เสียงหอบเหนื่อยของลุงกาดที่พากันวิ่งหนี ทุกครั้งที่เสียงเปลี่ยนจังหวะ ร่างของรัตติกาลรับรู้และจะแสดงอาการออกทางสีหน้าทั้งๆที่ดวงตายังปิดอยู่...ไทก็จะแสดงออกทางสีหน้าเหมือนกัน ทีมหมอผียังยืนมองเหตุการณ์อยู่ด้านนอก
ภาพที่แทรกเข้ามาระหว่างการสะกดจิตคือ เสือสองตัวต่อสู้กันในป่า ภาพแม่ไทตะโกนบอกให้ลุงกาดพาไทหนี และภาพที่แม่ไทตายในสภาพศพแหลกเหลว โดยมีหมอพันยืนมองดู ลุงกาดพาไทวิ่งหนีในป่า
ภาพต่อมา ลุงกาดขับรถเข้ามาในบ้าน จอดรถและเปิดประตูลงมา...ลุงกาดรู้สึกถึงความผิดปกติมองไปรอบๆ เห็นร่องรอยของการต่อสู้ ลุงกาดเดินขึ้นไปบนบ้านและเดินเข้าไปในบ้าน
หมอพันนั่งคอยอยู่ที่มุมหนึ่งของตัวบ้าน แม้ว่าลุงกาดจะกลัวหมอพัน แต่ก็เก็บความรู้สึกกลัวไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะไอ้กาด"
"ไอ้พัน"
"มึงเก่งมากเลยนะที่ซ่อนตัวจากข้าได้เกือบยี่สิบปี ตลอดเวลาข้าเที่ยวตามหาเอ็งกับไอ้เด็กน้อยนั้น มันนานมาก ... นานมากจนข้าเกือบจะหมดความพยายาม"
ระหว่างพูด หมอพันเดินเข้าหาลุงกาด จนจบคำพูดสุดท้าย หมอพันพุ่งตัวเข้าไปบีบคอลุงกาดทันที
"ในที่สุดกลิ่นสาบของมันก็ทำให้ข้าได้พบตัวมัน"
ลุงกาดพยายามขัดขืน จะแกะมือหมอพันออกจากคอ
"คนอย่างมึงนะไอ้กาดจะมาสู้กับข้า"
"กูขอให้มึงไว้ชีวิตไท มันไม่เคยรับรู้ว่ามันเป็นเสือสมิง มันไม่เคยยอมรับวิญญาณเสือสมิงของมันเลย"
"วิญญาณสมิงในตัวไอ้เด็กนั่นมันตื่นขึ้นมาแล้ว ดีนะที่มันยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ถ้ามันรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร พลังของมันจะยิ่งมากขึ้น ข้าจะให้มันรู้อดีตของตัวเองไม่ได้ เพราะฉะนั้น คนที่รู้เรื่องของมัน คนสุดท้ายก็คือมึง ไอ้กาด"
หมอพันฆ่าลุงกาดอย่างเลือดเย็น สองมือตะปบเข้าไปที่หัว
"ลาก่อนนะ ไอ้เพื่อนยาก"
หมอพันคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว
ในจังหวะที่ลุงกาดถูกฆ่า ทั้งไทและรัตติกาลกระตุกและส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อาคมกับเศกรีบวิ่งเข้าไปในห้อง และปลุกรัตติกาล มหาเนิร์ดกับจอห์นนี่เข้าไปปลุกไท เห็นและได้ยินไทร้องเรียกลุงกาด และกำลังจะเปลี่ยนร่างเป็นเสือ ทั้งสองตกใจผงะออก อาจารย์วิเศษวิ่งเข้าไปจับที่ตัวไทพยายามเรียกให้สติ ด้วยการตบหน้า
"ไท...ไท...ตื่นซิ..ตื่น.. เธอฝันร้ายนะ...ตื่นๆ"
ไทกระชากเชือกที่มัดหลุดออก จับวิเศษเหวี่ยงไปทางหนึ่ง มหาเนิร์ดกับจอห์นนี่เข้าไปช่วยวิเศษ อาคมพยุงรัตติกาลหลบออกจากห้อง เศกกระโดดเข้าไปรวบตัวไท ทั้งสองล้มลง
"มหาไปเอาตาข่ายมาเร็ว"
มหาเนิร์ดวิ่งออกไปเอาตาข่ายไฟฟ้าพร้อมรีโมทเปิดระบบไฟจากโต๊ะทางานของเศก จอห์นนี่ช่วยวิเศษออกจากห้อง อาคมพารัตติกาลที่ยังสะลึมสะลืออยู่ไปนั่งที่เก้าอี้ ก่อนวิ่งไปหยิบปืนยาสลบ ทางด้านเศกถูกไทเหวี่ยงด้วยกำลังมหาศาล แต่เศกไม่ปล่อยให้ไทออกไปจากห้องได้ ข้าวของในห้องกระจัดกระจายไปทั่ว
"มหาเร็วๆ โว้ย กูจะไม่ไหวแล้ว"
อาคมพยายามเล็งปืนยาสลบใส่ไท แต่ก็ไม่ได้จังหวะสักที เพราะมีเศกพัวพันอยู่ มหาเนิร์ดวิ่งเข้ามาแต่ไม่กล้าโยนตาข่ายไฟฟ้าใส่เพราะทั้งเศกและไทยังกอดปล้ำกันอยู่
"โยนตาข่ายเลย...โยนตาข่าย" เศกบอก
มหาเนิร์ดไม่กล้า...อาคมจึงแย่งตาข่ายมาและตัดสินใจโยนตาข่ายไปที่ไทกับเศก....พอตาข่ายคลุมร่างของทั้งสองคน อาคมก็แย่งรีโมทมาจากมือมหาเนิร์ดที่ยังยืนแบบงงๆอยู่ อาคมกดรีโมทปล่อยกระแสไฟฟ้า ที่ตาข่ายจะมีไฟฟ้าวิ่งรอบตา ร่างของไทและเศกกระตุกเพราะโดนไฟซ็อต อาคมยังไม่กล้าปิดสวิทซ์
ลุงเฝ้าร้านหนังสือ ได้ยินเสียงโครมครามก็เหลือบสายตามองไปที่ด้านบน
เจนกับมิ้วเดินเข้ามาภายในสำนักงาน...ทั้งสองตกใจที่เห็นสภาพของห้องและทีมหมอผี มิ้วมองไปที่ไทกับเศก มิ้ววิ่งไปหาไท เจนเข้าไปหาพ่อที่ยืนจุกอยู่
"ไท"
ทุกคนพยายามห้ามไม่ให้มิ้วเข้าไปใกล้ แต่ไม่ทัน อาคมรีบปิดสวิทซ์ปล่อยไฟไปที่ตาข่าย มิ้วเข้าไปถึงตัวไทกับเศกที่อ่อนล้าเต็มที่ มิ้วไปรื้อตาข่ายออก มหาเนิร์ดเข้าไปช่วยเศก อาคมหยิบปืนยาสลบคอยระวัง
"ไท เป็นอะไร ไท ไทพูดกับมิ้วซิ" มิ้วหันมาทางอาคม "พวกคุณทำอะไรไท...ทำไมไทเป็นแบบนี้"
อาคมไม่ตอบ ไทค่อยๆรู้สึกตัว และพยายามพูดกับมิ้ว
"เธอว่ายังไงนะ ไทพูดมาซิ มิ้วฟังอยู่"
"ลุงกาด....ลุงกาด...ช่วยลุงกาด"
รัตติกาลเดินเข้ามาคุกเข่าลงไปข้างมิ้ว...ฟังไทพูด
ชั้นล่าง ลุงเฝ้าร้านมองขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง...เสียงต่อสู้ต่างๆเงียบลงแล้ว
ต่อมา... ไทถูกจับยึดไว้กับเก้าอี้เหมือนเดิม มีตาข่ายไฟฟ้าคลุมตัวไว้...มิ้วนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ จอห์นนี่ถือรีโมทปล่อยไฟฟ้านั่งมองอยู่ใกล้ๆ อย่างไม่ไว้ใจ มหาเนิร์ดนวดคลายกล้ามเนื้อให้เศกอยู่อีกมุมหนึ่ง วิเศษคุยโทรศัพท์อยู่ รัตติกาล อาคม เจน ฟังอาจารย์คุย สีหน้าวิเศษเคร่งเครียด....สักพักก็วางสาย....
วิเศษสีหน้าเคร่งเครียด ทุกคนในห้องคอยฟังอยู่
"ตำรวจที่ท่านรองให้ไปดูที่บ้านลุงของไท แจ้งกลับมาว่า...ลุงไทเสียชีวิตแล้ว"
ทุกคนตกใจที่ได้รู้ข่าวร้าย
"สภาพศพก็เหมือนถูกสัตว์ร้ายฆ่า"
"ต้องเป็นไอ้เสือสมิงอีกตัวแน่ๆเลยครับ คุณเจออะไรในความทรงจำของไทมั่ง" อาคมถามรัตติกาล
"ฉันก็ไม่แน่ใจ เห็นแค่ความทรงจำในวันที่พ่อแม่ของเค้าถูกฆาตกรรม เป็นฝีมือของสมิงอีกตัวนึง...ผู้ชาย"
เจนถาม
"พี่เห็นแค่นั้นเหรอคะ คือเจนแค่สงสัยว่าไทเค้าเป็นสมิงได้ยังไง"
"ใช่ พี่เห็นแค่นั้น ส่วนเรื่องอดีตของเขา พี่คิดว่า เขาเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเป็นสมิงตั้งแต่ตอนไหน ถึงไม่มีความทรงจำเรื่องนี้อยู่เลย"
"แล้วเราจะทำอย่างไรกับเสือสมิงอีกตัวครับ"
"จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็จะพอสรุปได้ว่า เสือสมิงสองตัวนี้เกี่ยวข้องกันเหมือนที่ซีเคยพูดไว้ พรุ่งนี้ท่านรองจะพาไทไปคุมขังไว้ในที่ปลอดภัยกว่านี้" วิเศษบอก
"เจนเชื่อว่าไทยังมีจิตใจเป็นมนุษย์มากกว่าเสือนั่น"
"แต่ตอนนี้ความปลอดภัยของไท และคนอื่นๆต้องมาก่อน แล้วเรื่องตามหาเสือสมิงอีกตัวเราค่อยมาวางแผนกันอีกครั้ง" วิเศษบอก
"เดี๋ยวผมจะกลับมาผลัดเวรเฝ้าไทต่อจากจอห์นนี่เองครับ"อาคมบอก
"แวะรับฉันที่ห้องพักด้วยนะ" รัตติกาลว่า
อาคมไม่เห็นด้วย
"บางทีการได้อยู่ใกล้ๆไท ก็อาจทำให้ฉันดึงจิตใต้สานึกออกมาได้อีกนะ"
อาคมยอมจำนน
"พ่อคะ เดี๋ยวเจนขอไปส่งมิ้วที่บ้านก่อนนะคะ."
"แล้วรีบกลับล่ะ"
เจนเดินออกไปหามิ้ว
ร้านหนังสือ ตอนกลางคืน
ในสำนักงาน ... ไทพยายามขยับแขน ขาที่ถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ มีตาข่ายไฟฟ้าคลุมตัวอยู่ แต่จากสภาพแล้วเหมือนยังไม่ค่อยฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบ ส่วนจอห์นนี่เล่นคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊กอยู่ใกล้ๆ พร้อมรีโมทไฟฟ้า จอห์นนี่หันมาเห็นไท
"นายอย่าพยายามอีกเลย เดี๋ยวก็โดนไฟช็อตอีกหรอก"
ไทพยายามพูด
"ปล่อยผมเถอะ ผมต้องไปช่วยลุง ลุงตกอยู่ในอันตราย ผมขอร้องนะ คุณต้องเชื่อผม"
"ลุงนายตายแล้ว...ตำรวจไปพบศพเมื่อเย็นนี้ เหมือนถูกเสือฆ่า"
ไทเศร้า โกรธ พยายามดิ้นให้หลุดจากเชือก จอห์นนี่กลัวว่าไทจะหลุดจากเชือกจึงหยิบรีโมทมาถือไว้
"ถ้านายยังไม่หยุดดิ้น...เราต้องปล่อยกระแสไฟช็อตนายอีกนะ"
จอห์นนี่ท่าทางเอาจริง....ไทค่อยๆหยุดดิ้น
ประตูร้านหนังสือถูกผลักเข้ามา เจนกับมิ้วเดินเข้ามาในร้านหนังสือ ลุงเงยหน้ามอง เจนกับมิ้วแสดงท่าทีมีพิรุธนิดหน่อย...
"เพื่อนหนูลืมของไว้ข้างบนคะ" เจนบอก
ลุงพยักหน้ารับรู้ และหันกลับไปสนใจงานของตัวเองต่อ เจนกับมิ้วเดินไปทางสำนักงาน
บนสำนักงาน จอห์นนี่เล่นคอมพิวเตอร์อยู่ที่เดิม ไทร้องไห้อยู่เงียบๆ เจนกับมิ้วแอบมองอยู่ ทั้งสองจะแอบอยู่เงียบๆ รอเวลา
ผ่านเวลา
จอห์นนี่มองไทก่อนเดินไปเข้าห้องน้ำ พอคล้อยหลัง เจนพยักหน้าให้มิ้วไปช่วยแก้มัดให้ไท ตัวเองตามจอห์นนี่ไปที่ห้องน้ำ
"มิ้วรีบไปช่วยแก้มัดก่อน....เดี๋ยวเจนไปถ่วงเวลาพี่จ้อนก่อน"
จอห์นนี่เดินเข้ำห้องน้ำ เจนมาหน้าห้องน้ำ เพื่อหำวิธีล็อคไม่ให้จอห์นนี่เปิดประตูออกมได้
มิ้วแก้มัด ไทแปลกใจที่เจนเข้ามาช่วย ทั้งสามรีบออกจากสำนักงาน ไทยังไม่แข็งแรง ที่ห้องน้ำจอห์นนี่พยายามเปิดประตู...แต่ไม่สำเร็จ
เจน มิ้ว ไท พากันลงมาจากสำนักงานและเดินผ่านออกไปหน้าร้านอย่างรวดเร็ว ลุงหันมาเห็น ตกใจ พยายามทักถ่วงเวลา แต่ไม่ทัน ลุงกดโทรศัพท์หา... แต่ไม่มีคนรับสาย ลุงมองออกไปเห็นทั้งสามพากันขึ้นรถของเจนที่จอดอยู่ด้านหน้า และขับออกไป เป็นจังหวะเดียวกับที่อาคมขับรถเข้ามาพร้อมรัตติกาล ลุงออกมาหน้าร้าน ลุงรีบบอกอาคมว่า เจนช่วยไทออกไป
"หนูเจนกับเพื่อน พาชายหนุ่มเมื่อกลางวันขึ้นรถไปนั้นแล้ว"
"แล้วจอห์นนี่ล่ะครับ"
"ไม่เห็น เดี๋ยวลุงขึ้นไปดูเอง พวกคุณรีบตามพวกนั้นไปดีกว่า เดี๋ยวตามไม่ทัน"
อาคมกับรัตติกาลรีบขึ้นรถ..ขับตามไป
มิ้วขับรถพาไทไปบ้านลุงกาด
จอห์นนี่ถีบประตูห้องน้าดังโครม เมื่อวิ่งออกมาไม่เห็นไทแล้ว เชือกที่มัดถูกแก้ออก จอห์นนี่ตกใจ....
"ฉิบหายแล้วไอ้จอห์นนี่เอ๋ย"
เขารีบควักโทรศัพท์ออกมาโทร.ไปหา...
อาคมขับรถตามรถเจน เขาจะต่อโทรศัพท์บอกวิเศษ แต่รัตติกาลห้ามไว้
"ฉันไม่อยากให้คุณโทรหาอาจารย์นะ"
อาคมหันมามอง....สงสัยรัตติกาลรู้ได้อย่างไง..
"และทำไมไม่ให้โทรหาอาจารย์ ผมกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเด็กสองคนนั้น ถึงแม้ว่าพวกเค้าจะเป็นเพื่อนกัน แต่สัญชาติญาณของเสือมันไม่น่าไว้วางใจ"
"คุณลองขับตามไปเรื่อยๆ....ถ้าฉันคิดไม่ผิด ฉันพอจะเดาได้ว่าพวกเค้าจะไปไหนกัน"
จิตสำนึกของรัตติกาลบอกบางอย่าง
"คุณแน่ใจนะ"
"หรือคุณไม่เชื่อใจฉัน"
รถทั้งสองคันขับตามกันไปเรื่อยๆ...
อาคมจำเส้นทางได้....สงสัย
"นี่มันทางไปบ้านลุงของไท คุณรู้หรือว่าพวกเค้าจะพากันมาที่นี่"
"ฉันคิดว่าการที่ไทมาที่นี่ ต้องมีสาเหตุหรือเหตุผลมากพอ"
"เหตุผลอะไร....และทำไมคุณคิดแบบนั้น"
"จากการตายของน้าเค้า การตายที่เคยเกิดกับพ่อแม่ของเค้าที่นี่"
"คุณคิดว่าเสือไทจะพาเราไปหาเสือสมิงอีกตัว ไอ้ตัวที่ออกอาละวาดฆ่าคนเป็นว่าเล่นน่ะเหรอ"
"การตายของลุงไทในวันนี้ น่าจะเป็นฟางเส้นสุดท้าย ที่กระตุ้นสัญชาติญาณเสือในตัวไทให้เกิดขึ้นเต็มที่"
"คุณก็เลยคิดว่าสมิงไทกับสมิงอีกตัวคงต้องหาทางตกลงกัน"
"เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ฉันคิดว่าสมิงไทคงหาทางจัดการให้เรื่องที่เคยเกิดขึ้นตั้งแต่อดีตจบลงโดยเร็วที่สุด"
มืดค่ำแล้ว มิ้วขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านลุงกาด ทั้งสามลงจากรถ ไทมองบรรยากาศบ้านลุงกาดแบบเศร้าๆ
"ไทขอบคุณมิ้วกับเจนมากนะที่ช่วยให้ไทหลุดออกมาได้ มิ้วกับเจนรีบกลับไปได้แล้ว"
"ไม่...มิ้วไม่กลับ มิ้วจะอยู่ช่วยไท"
"ใช่แล้วไท เราสองคนจะอยู่ช่วยเธอ ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าเคยเกิดอะไรขึ้นกับเธอ หรือเธอจะเป็นตัวอะไร แบบไหน แต่เราเป็นเพื่อนเธอนะ"
"ไทไม่อยากให้มิ้วกับเจนต้องมาเป็นอันตรายเพราะไท คนที่อยู่รอบตัวไทก็ตายกันหมดแล้ว" ไทเสียใจมากับเหตุการณ์ในอดีตถึงปัจจุบัน
สีหน้าไทเต็มไปด้วยรอยแค้น
"ความรู้สึกของเราตอนนี้มันปนเปไปหมด เราอยากฆ่าไอ้เสือสมิงตัวนั้น ไทต้องแก้แค้นให้พวกเค้า"
"ไทไม่ต้องทำเองก็ได้ พ่อของเจนกับพวกพี่ๆเค้าช่วยได้ มิ้วกลัวไทจะเป็นอันตราย"
"ไม่ได้นะมิ้ว เรื่องระหว่างมันกับไทต้องจบกันในคืนนี้ และจะต้องจบด้วยตัวไทเอง"
"ก็ได้ ไทไปจัดการกับมัน แต่ต้องให้พวกเราไปด้วยนะ" เจนบอก
ไทเสียงดัง
"ไปนะเจน...ไทฝากเจนดูแลมิ้วด้วยนะ" ไทร้องไห้อย่างอาวรณ์ "มิ้ว...ไทรักมิ้วนะ"
ไทพูดจบก็หันหลังวิ่งออกไป มิ้วกับเจนร้องห้าม ไทกลายเป็นเสือวิ่งเข้าป่าไป
มิ้วกับเจนยืนร้องไห้กันอยู่ อาคมขับรถเข้ามา รัตติกาลลงจากรถเห็นทั้งสองปลอดภัยก็โล่งอก
เสือไทวิ่งผ่านไปในป่า
หมอพันนั่งบริกรรมคาถาอาคมใต้ต้นไม้ใหญ่ในป่าลึก
ไทเข้ามา....เกิดการต่อสู้กัน ในครั้งแรกจะเป็นการต่อสู้คนต่อคน หลังจากนั้น...ทั้งสองจะกลายร่างเป็นเสือ เสือทั้งสองตัวสู้กัน ทุกคนตามไทจนเจอตัว สุดท้ายอาคมเข้ามาช่วยไท อาคมยิงหมอพัน ตอนที่ตัดสินใจยิง อาคมยังไม่แน่ใจว่าเสือตัวไหนเป็นหมอพัน ตัวไหนเป็นไท
เมื่อหมอพันถูกยิงตายจะค่อยๆกลายร่างจากเสือเป็นหมอพัน เสือไทกลับร่างเป็นคน
สุดท้ายอาคมก็จะจับไทอีกครั้ง แต่รัตติกาลเข้ามาห้าม ในที่สุดอาคมก็ตัดสินใจปล่อยไทให้กลับเข้าป่า....ไทลาเจนและมิ้ว
ต่อมา ช่างกำลังซ่อมประตูห้องน้ำที่พัง จอห์นนี่ยืนคุมงานอยู่
ส่วนวิเศษคุยอยู่กับอาคมและรัตติกาลในห้องทำงาน เศกเก็บตาข่ายไฟฟ้าลงลังอุปกรณ์ มหาเนิร์ดนั่งเล่นเกมส์อยู่ที่โต๊ะของตัวเอง
ทั้งสามคุยกันถึงเรื่องของไท รัตติกาลอธิบายเหตุผลว่าทำไมถึงต้องปล่อยตัวไทไป วิเศษบ่นเสียดายที่ไม่ได้ทดลองอะไรหลายๆอย่างที่ค้นคว้ามา อาจารย์วิเศษห่วงว่าจะคุยกับ พตท.ศักดาอย่างไรเรื่องที่ปล่อยไทไป
ผ่านเวลา...หลายเดือน
ขณะที่ทีมหมอผีกำลังนั่งอยู่ในรถ เพื่อไปทำงานในชิ้นต่อไป
รายการวิทยุเข้าข่าว...มีข่าวเรื่องเสือเข้าทำร้ายพวกลักลอบตัดต้นไม้....
เสียงผู้อ่านข่าว รายงาน
"เป็นข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์หลายฉบับด้วยกัน...สำหรับข่าวเช้าวันนี้ ก็เรื่องที่มีเสือออกอาละวาด ทำร้ายพวกลักลอบตัดไม้ในเขตอุทยานแห่งชาติ เมื่อเดือนที่แล้วก็เคยมีข่าวแบบนี้ครั้งหนึ่งแล้วครับ ตอนนั้นมีพวกตัดไม้เถื่อนเสียชีวิตสองคน มาคราวนี้เสียชีวิตหนึ่งคน บาดเจ็บอีกสองคน"
ทุกคนต่างเชื่อว่า เป็นฝีมือของเสือไท
วันนั้น ... มิ้วยังคงนั่งแบบเหงาๆที่สนามบาส ไม่ได้สนใจเพื่อนๆที่เล่นกีฬาอยู่ เจนเดินเข้ามาพร้อมหนังสือพิมพ์ และส่งให้ มิ้วสงสัย อ่านพาดหัวหนังสือพิมพ์ เห็นข่าวเรื่องเสือทำร้ายพวกลักลอบตัดไม้เถื่อน
"ไท"
ในป่า... เสือไทเดินอย่างสง่างามในป่าดงดิบ รกคลึ้มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ เสือไทคำรามกึกก้องในราวป่าอย่างยิ่งใหญ่
อ่านต่อตอนที่ 5
