แรงชัง ตอนที่ 17
ศักดาเดินลิ่วๆ ไปที่ห้องของเอื้องฟ้า เนื้อนางวิ่งตามมา รีบห้ามไว้
“พี่ศักดิ์ ฉันบอกว่าลูกไม่สบาย พี่อย่าไปกวนเลย เชื่อฉันเถอะพี่”
“ถอยไป”
ศักดาผลักเนื้อนางออกไป แล้วจะไปผลักประตู จังหวะนั้นเสียงของเอื้องฟ้าก็ดังขึ้น
“มีอะไรกันเหรอจ๊ะ พ่อ แม่”
ศักดาชะงัก หันไปมองเห็นว่าเอื้องฟ้ายืนถือตะกร้าผ้าอยู่ตรงประตูหลังบ้านกับสาย เนื้อนางลอบมองหน้ากับสายแล้วถอนใจโล่งอก
หลังจากจัดการปัญหากับศักดาได้แล้ว สายเดินนำเอื้องฟ้าเข้ามาในห้อง วางตะกร้าผ้าลงแล้วถอนหายใจโล่งอก
“เฮ้อ โชคดีนะเจ้าคะที่ไปตามคุณหนูได้ทันเลยได้แกล้งหลอกไปว่าคุณหนูไปเก็บผ้าที่หลังบ้าน ไม่อย่างนั้นคุณหนูได้โดนคุณพ่อทำโทษแน่ๆ คราวหลังไม่เอาแล้วนะเจ้าคะ อีป้าแก่คนนี้หัวใจจะวาย”
เอื้องฟ้ามองสายยิ้มๆ “ยากล่ะป้าสาย เอื้องนัดกับคุณหาญไว้พรุ่งนี้ที่ท่าน้ำหลังตลาด”
เนื้อนางเปิดประตูเข้ามา
“ใครจะไปทำอะไรที่ท่าน้ำหลังตลาด ฮึ เอื้องฟ้า”
เนื้อนางมองลูกสาวอย่างรู้ทัน เอื้องฟ้ากับสายหน้าเจื่อน
หอมกับน้อยนั่งล้อมวงเตรียมตัวกินข้าวเย็นกันอยู่ ลำดวนกับเข้มก็คอยนั่งรับใช้อยู่ตรงนั้น ชงชางเดินเข้ามา เป็นจังหวะเดียวกับที่หาญและแก้วกลับมาถึงบ้านพอดี
“อ้าว หาญ ไปหาเอื้องฟ้ามาเป็นยังไงล่ะ บอกเขารึยังว่าพ่ออยากพบ”
ลำดวนหูพึ่งทันที เข้มมองลำดวนแล้วส่ายหน้าระอา
“ขอรับ ลูกนัดเอื้องฟ้าให้มาเจอพรุ่งนี้ที่ท่าน้ำหลังตลาดแล้วจะพามาหาคุณพ่อขอรับ”
ชงชางพยักหน้าพอใจ น้อยหันไปมองลำดวนซึ่งกำลังเงี่ยหูฟังก็ไม่พอใจ
“เอ้า ลำดวน ไปตามคุณกล้ามาสิ จะได้มากินข้าวกัน”
ลำดวนไม่พอใจ อยากอยู่ฟังต่อ
“เจ้าค่ะๆ”
หาญกังวลใจเป็นห่วงเอื้องฟ้า ชงชางและหอมเห็นเข้าก็งง ไม่รู้ว่าลูกมีเรื่องอะไรในใจ ในขณะที่เนื้อนางคาดคั้นเอื้องฟ้า เรื่องไปที่ท่าน้ำหลังตลาด
“ว่ายังไง จะไปที่ท่าน้ำทำไมเอื้องฟ้า”
“ยังไม่รู้ค่ะ แต่คุณหาญว่ามีเรื่องจะบอกเอื้องพรุ่งนี้”
“แม่ไม่ให้ไป”
ทั้งสายและเอื้องฟ้าแปลกใจ
“ทำไมล่ะเจ้าคะ”
“ทำไมคะ”
“แม่ไม่อยากให้เอื้องไปสนิทกับคุณหาญเธอมากนัก เขาอยู่สูงกว่าเรา เข้าใจมั้ยเอื้อง”
“แต่ตอนเอื้องเด็ก เราก็เคยมีบ้านใหญ่โตแบบเขา”
“นั่นมันเมื่อก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่อง เอาเป็นว่าแม่สั่งห้ามไม่ให้เอื้องไปเจอคุณหาญพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
เนื้อนางออกไป เอื้องฟ้าไม่เข้าใจแม่ สายปลอบเอื้องฟ้า แล้วเดินตามเนื้อนางออกไป เนื้อนางเดินออกมาจากบ้าน น้ำตาไหล สงสารลูกที่ต้องถูกกีดกันความรักแบบนี้ สายเดินตามมา
“ฉันจะทำยังไงดีพี่สาย ฉันสงสารลูก ทำไมเอื้องฟ้าต้องไปรักกับคนที่เขาสูงกว่าเราแบบนั้นด้วย”
“ถึงเขาจะสูงกว่าเรา แต่เขาก็เป็นคนเหมือนกับเรานะเจ้าคะ ทำไมคุณเนื้อนางไม่ลองเปิดใจดูบ้าง ความรักของคนสองคน ฐานะทางสังคมเป็นตัววัดไม่ได้หรอกนะเจ้าคะ”
“แต่ฉันกลัวว่าบ้านคุณหาญจะรังเกียจที่เราจน แล้วยังมีภูมิหลังที่ไม่ดีอีก ถ้าเขารู้ว่าเอื้องฟ้าเป็นหลานของคนที่เคยต้องโทษตัดคอริบเรือนล่ะพี่สาย เขาจะไม่ยิ่งรังเกียจลูกของฉันหรอกรึ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณเนื้อนางลองคุยกับคุณหอมเธอตรงๆ เลยดีมั้ยเจ้าคะ ถ้าเธอไม่ยอมรับหนูเอื้องฟ้าล่ะก็เราก็จะสั่งให้ฝ่ายเราตัดใจจากคุณหาญเอง แต่ถ้าคุณหอมเธอไม่รังเกียจ คุณเนื้อนางก็อย่าไปขัดขวางความรักของคุณหนูเอื้องฟ้าเลยนะเจ้าคะ”
“ก็ได้จ้ะ แล้วพี่ศักดิ์ล่ะ พี่ศักดิ์ไม่ชอบคุณหาญมาตั้งแต่เด็กเลยนะพี่สาย ถ้ารู้เรื่องเข้าล่ะก็ ทำยังไงดีล่ะพี่สาย”
เนื้อนางกังวลใจมาก
กลางคืน หาญและชงชางยืนคุยกันอยู่ตรงระเบียงบ้าน ลำดวนมาเสนอหน้าแอบฟังแต่ทำทีเป็นเช็ดบันไดที่เปียกฝน
“เรื่องพ่อของเอื้องฟ้าที่ไม่ชอบหน้าลูก หาญไม่ต้องกังวลใจไปหรอก ถ้าหากพ่อได้เจอกับเอื้องฟ้าและพบหน้าพ่อกับแม่ของเธอเมื่อไหร่ พ่อจะช่วยพูดให้เขาเข้าใจเอง ขอแค่ลูกของพ่อมีความรักที่มั่นคงต่อหนูเอื้องฟ้าก็พอ”
“ขอบคุณขอรับคุณพ่อ”
ชงชางโอบบ่าหาญอย่างหนักแน่น สัญญาว่าจะช่วยเรื่องความรักของลูกให้ถึงที่สุด ลำดวนครุ่นคิดถึงคนที่ชื่อเอื้องฟ้า เธอเดินกลับไปที่พักอย่างหงุดหงิด คิดไม่ออกว่าคนชื่อเอื้องฟ้าคือใคร
“เอื้องฟ้าๆๆ ฉันเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนนะ”
เข้มเดินเข้ามา “ก็ที่นี่เมื่อกลางวันนี้ไง เอ็งยังไปนั่งฟังอยู่ไม่ใช่รึที่คุณชาญกับคุณกล้าเขาคุยกันน่ะ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน มันติดอยู่ในนี้เนี่ย คิดไม่ออกสักที”
เข้มไสหัวลำดวนเบาๆ “ในนี้ของเอ็งเนี่ยมีแต่เรื่องที่ทำให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนอยู่เรื่อย เลิกคิดแล้วไปนอนซะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาทำงานทดแทนบ้านที่คุ้มกะลาหัว”
“โอ๊ย มาขัดอีกล่ะ น่าเบื่อจริงๆ”
ลำดวนเดินตามเข้มไปอย่างกระแทกกระทั้น
ตอนเช้า เนื้อนาง สายและเอื้องฟ้าช่วยกันจัดขนมใส่ตะกร้าเตรียมไปขายที่ตลาด เนื้อนางไอเสียงดัง เหมือนคนเป็นหวัด สายและเอื้องฟ้ามองอย่างเป็นห่วง
“ไม่สบายแล้วล่ะเจ้าค่ะคุณเนื้อนาง วันนี้หยุดไปขายขนมแล้วพักอยู่บ้านจะดีกว่านะเจ้าคะ”
“ไม่ล่ะพี่สาย หยุดขายขนมก็ไม่มีรายได้พอดี”
เนื้อนางจัดขนมเสร็จ เตรียมจะยกออกไป เอื้องฟ้ารีบมาแย่งตะกร้าขนมจากแม่ไปถือไว้เอง
“ถ้าอย่างนั้นเอื้องไปขายขนมแทนแม่เองจ้ะ แม่อยู่พักที่บ้านสักวันเถอะจ้ะ”
“ไม่เป็นไรลูกแม่ยังไหว”
“ให้คุณหนูเอื้องไปเถอะเจ้าค่ะ เธอโตแล้วให้ช่วยแบ่งเบาแรงคุณเนื้อนางบ้างก็ดีนะเจ้าคะ คุณเนื้อนางเองก็เหนื่อยมามากแล้ว วันนี้พักสักวันเถอะเจ้าค่ะ”
เนื้อนางเห็นว่าตัวเองคงไปขายขนมไม่ไหวจริงๆ จึงยอม
“งั้นเอื้องไปนะจ๊ะ”
สายหันไปบอกเอื้องฟ้า “แล้วถ้าบ่าวทำงานบ้าน หาข้าวหายาให้คุณแม่เสร็จจะรีบตามไปช่วยนะเจ้าคะ”
“จ้ะ”
เนื้อนางมองลูกสาวอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงไปหรอกเจ้าค่ะ คงจะไม่เกิดเรื่องแบบเมื่องานวัดแล้วล่ะ คุณศักดาทำท่าจะเล่นงานกับไอ้เด็กสองคนนั่นขนาดนั้น แล้วนี่ไปไหนล่ะเจ้าคะ หายไปแต่เช้าแบบนี้ ไม่คิดจะมาดูแลเมียบ้างเลย”
“ช่างเถอะพี่สาย พี่ศักดิ์เขาก็เป็นอย่างนี้มานานแล้ว จะโทษใครได้ล่ะ ฉันมันเลือกผิดเอง”
“เฮ้อ คืนนั้นไม่น่าเกิดเรื่องคุณนรอินทร์ซะก่อนเลย ไม่อย่างนั้นคุณเนื้อนางก็คงได้แต่งงานกับคุณชงชางไปแล้ว ป่านนี้ไม่รู้คุณชงชางจะเป็นยังไงบ้าง แต่อยู่ที่พระนครกับท่านเจ้าคุณบริบรรณก็คงจะสบายกว่าเราน่าดู”
เนื้อนางหน้าสลดลง สายรู้ตัวว่าปากพล่อยก็ตบปากตัวเองเบาๆ หน้าเจื่อนไป
ชงชางและหอมเดินออกมาจากห้อง หาญเพิ่งขึ้นเรือนมาก็รีบเดินไปหาพ่อ โดยถือสมุดบัญชีไว้ด้วย หอมเห็นท่าทางลูกรีบร้อนก็แปลกใจ
“หาญ เป็นอะไรหรือเปล่าลูกทำไมรีบร้อนขนาดนั้น”
หาญยังไม่ตอบคำถามหอม แต่ส่งสมุดบัญชีให้ชงชางแทน
“บันทึกรายการสินค้าส่งออกของวันนี้ขอรับคุณพ่อ ลูกทำงานเรียบร้อยแล้วก็จะรีบไปหาเอื้องฟ้า นัดกันไว้น่ะขอรับ”
“บัญชีเรียบร้อยดี เจ้าไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลย งั้นรีบไปเถอะ”
“แต่ลุงกล้าจะกลับวันนี้แล้วนะลูก ไม่อยู่ส่งท่านหน่อยรึ” หอมท้วง
“ลูกเข้าไปกราบลาแล้วขอรับ นี่แก้วก็ขออยู่ส่งลุงกล้าก่อนแล้วจะตามไป ขอตัวนะขอรับ”
หาญรีบออกไป
“สงสัยพี่ต้องเตรียมสินสอดไว้แล้วล่ะ”
หอมและชงชางยิ้มมีความสุข ที่เห็นลูกชายมีความสุขมากขนาดนี้
เอื้องฟ้านั่งขายขนมอยู่ที่ร้านคนเดียว ชะเง้อมองหาสายอย่างกังวลใจ
“ป้าสายยังไม่มาสักที ป่านนี้คุณหาญรอแย่แล้ว”
เอื้องฟ้าถอนใจ ขณะที่หาญยืนรอเอื้องฟ้าอย่างกระวนกระวายใจ แล้วตัดสินใจจะไปตามหาที่บ้าน แก้วเดินเข้ามาพอดี
“จะไปไหนล่ะหาญ”
“ไปตามหาเอื้องฟ้า นี่ก็เลยเวลานัดมานานแล้ว แต่ยังไม่มาสักที ฉันร้อนใจจังแก้ว ไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้ป้าสายพาเอื้องฟ้ากลับบ้านทันหรือเปล่า บางทีอาจจะถูกพ่อตีและขังไว้ที่บ้านเหมือนที่เคยทำก็ได้นะ”
“ถ้าอย่างนั้นรีบไปเถอะ ฉันชักเป็นห่วงเหมือนกัน”
ทั้งสองรีบเดินไปอย่างร้อนใจ แก้วหันไปเห็นบางอย่างจึงเรียกหาญไว้
“หาญ ไม่ต้องไปตามที่บ้านแล้ว อยู่นั่นไง”
หาญเห็นเอื้องฟ้านั่งขายขนมอยู่ เขาถอนใจโล่งอกที่เอื้องฟ้าไม่ถูกทำโทษอย่างที่คิด เวลาเดียวกันนั้น สายดูแลส่งถ้วยยาให้เนื้อนางกินจนหมด
“เสร็จแล้วก็เข้าไปนอนพักเถอะเจ้าค่ะ บ่าวจะขอไปดูคุณหนูเอื้องสักหน่อย”
“จ้ะ รีบไปเถอะพี่ ฉันก็เป็นห่วงกลัวว่าพี่ศักดิ์อาจจะไปเจอเอื้องฟ้าอยู่กับคุณหาญเข้า ฉันไม่อยากให้พี่ศักดิ์รู้เรื่องนี้ก่อนที่ฉันจะไปคุยกับคุณหอม”
“โธ่ ถึงรู้ไปก็ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ลองคุณศักดิ์เธอรู้ความจริงว่าคุณหาญเธอเป็นลูกของคุณหอมและคุณชาญคหบดีที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ขี้คร้านจะเอาคนของเราใส่พานไปให้เขาเลยด้วยซ้ำ”
“นั่นล่ะที่ฉันเป็นห่วง ฉันไม่อยากให้ใครเขามองว่าเราเอาลูกสาวไปขายหรอกนะพี่สาย ถึงอย่างไรฉันก็ต้องรู้ก่อนให้ได้ว่าพวกท่านจะรังเกียจเอื้องฟ้าหรือไม่ หากจะรับเอื้องฟ้าไปเป็นสะใภ้”
“เจ้าค่ะ งั้นบ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
สายรีบออกไป เนื้อนางคิดถึงเรื่องศักดาก็หนักใจ
ชงชาง หอม น้อย ลำดวน และเข้ม นั่งคอยหาญอยู่ที่บ้า
“เอ ลูกหายไปนานแล้วนะหอมจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า”
“คงไม่หรอกค่ะ พี่ชาญอย่าพูดให้ฉันกังวลสิคะ”
ลำดวนเสนอตัวทันที “บ่าวไปตามให้นะเจ้าคะ”
“ไม่ต้อง ฉันไปตามเอง” น้อยขวาง
“พี่น้อย พี่ต้องคุมพวกบ่าวมันจัดของถวายพระในวันมะรืนไม่ใช่รึ” หอมท้วง
“เออ จริง”
ลำดวนฉวยโอกาสทันที “ถ้าเช่นนั้นบ่าวไปเลยนะเจ้าคะ”
เข้มมองลำดวนแล้วกังวลใจกลัวจะไปก่อเรื่องอีกจึงตามไป ลำดวนรีบเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ได้เห็นหน้าล่ะคราวนี้ จะได้นึกออกสักทีว่าเอื้องฟ้าคือใคร”
ลำดวนจะเดินไป เข้มรีบมาดึงไว้
“เอ็งห้ามไปก่อเรื่องให้คุณๆ ท่านหนักใจเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”
“โธ่ นี่ใคร เมียนะเมีย เชื่อใจกันได้มั้ย ฉันแค่ออกไปตามคุณหาญตามคำสั่งเท่านั้นนะ”
“ได้แค่นั้นก็ดี แล้วรีบกลับล่ะ”
“รู้แล้วน่า พี่ต้องไปเก็บฟืนมาไว้ทำอาหารถวายพระไม่ใช่เรอะ รีบไปเถอะ มาอู้งานอยู่ได้”
ลำดวนเดินออกไป เข้มส่ายหน้าอ่อนใจ
เอื้องฟ้ากำลังขายขนมอยู่ หาญและแก้วเดินเข้ามาหาที่ร้าน
“เอื้องฟ้า”
“คุณหาญ มาถึงที่นี่เลย เอื้องขอโทษนะที่ผิดนัด พอดีแม่ไม่สบาย เอื้องเลยต้องรีบออกมาขายขนมเอง ยังวางมือไปหาคุณหาญไม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไร แล้วนี่จะไปกับฉันได้หรือยัง”
เอื้องฟ้าลำบากใจ มองขนม หาญเห็นว่าในตะกร้ายังมีขนมอยู่ส่วนหนึ่ง แก้วเข้ามากระซิบหาญ
“เอายังไงดีล่ะ ขนมไม่หมดเอื้องฟ้าไม่ไปกับเราแน่”
หาญหันซ้ายหันขวาหาทาง จนไปเจอลำดวนกำลังเดินอยู่ในตลาด ลำดวนหันมาเจอหาญกับแก้ว หาญคิดบางอย่างได้ จึงหันมายิ้มให้กับแก้ว แล้วทั้งสองก็พาลำดวนมาคุยกันที่ท่าน้ำหลังตลาด
“เถอะนะลำดวน ช่วยฉันหน่อย ไปเหมาซื้อขนมร้านเอื้องฟ้าให้หมดที ฉันร้อนใจอยากจะพาไปหาคุณพ่อไวๆ นี่คุณพ่อก็ให้ลำดวนมาตามฉันไม่ใช่รึ”
“ก็ใช่เจ้าค่ะ แต่ทำไมคุณหาญไม่ไปเหมาเองล่ะเจ้าคะ เอื้องฟ้า เอ๊ย คนเป็นแม่ค้าเขาก็อยากได้เงินอยู่แล้ว แค่คุณหาญไปซื้อ คุณเอื้องฟ้าเขาก็จะยอมขายให้ เผลอๆ อาจจะลดราคาให้ด้วยนะเจ้าคะ”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกลำดวน เอื้องฟ้าขี้เกรงใจ ถ้ารู้ว่าเป็นหาญล่ะก็ไม่ยอมขายแน่ๆ” แก้วติง
“ก็ได้เจ้าค่ะ แต่แหม รู้สึกน้ำลายมันเหนียวๆ คอยังไงก็ไม่รู้นะเจ้าคะ”
ลำดวนเอามือลูบคอไปมา หาญและแก้วมองหน้ากันรู้ทัน หาญจึงหยิบเงินให้
“เงินในนี้พอซื้อขนมร้านของเอื้องฟ้าหมดแน่ๆ ถ้าเหลือเท่าไหร่ก็เอาไปให้หมดเถอะ ส่วนขนมที่ซื้อมาก็เอาไปแจกจ่ายตามใจชอบเลยนะ”
“ขอบคุณนะเจ้าคะ”
ลำดวนหันหลังจะเดินออกไป พลางพึมพำ
“ใครๆ ก็ชอบเงินทั้งนั้นแหละ ยายเด็กเอื้องฟ้าก็คงเหมือนกัน”
หาญและแก้วมองลำดวนเดินออกไปแล้วถอนใจ จนเวลาผ่านไปสักพัก ทั้งสองก็รอการกลับมาของลำดวนอย่างใจจดใจจ่อ ครู่หนึ่งลำดวนก็เดินเข้ามา
“เป็นอย่างไรบ้างลำดวน”
“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจัดการเหมาขนมมาเรียบแล้วเอาไปแจกจ่ายให้ชาวบ้านอย่างที่คุณหาญบอกแล้วเจ้าค่ะ”
“เอ้อ แล้วเอื้องฟ้ารู้หรือเปล่าว่าฉันใช้ลำดวนไป”
“ไม่รู้เจ้าค่ะ ไม่มีทางรู้ได้ ลำดวนปิดปากสนิทเลยเจ้าค่ะ”
หาญยิ้มพอใจ
เอื้องฟ้าเดินถือตะกร้าเปล่ากลับบ้าน ร้องไห้ไปด้วยความเสียใจ สายเดินมาพอดีกำลังจะไปหาเอื้องฟ้าที่ตลาดเหมือนกัน เอื้องฟ้ารีบวิ่งเข้าไปกอดสาย
“คุณหนู เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”
“ป้าสาย เอื้องฟ้าไม่เจียมตัวเลยใช่มั้ยจ๊ะ เราอยู่ต่ำกว่าเขาก็ไม่ควรจะรักกันใช่มั้ยจ๊ะ เอื้องน่าจะฟังคำพูดของแม่ตั้งแต่แรก เอื้องไม่น่าดื้อกับแม่เลยป้าสาย”
“เดี๋ยวเจ้าค่ะ เดี๋ยว มีใครมาพูดอะไรให้คุณหนูของบ่าวเสียใจใช่มั้ยเจ้าคะ”
เอื้องฟ้าพนักหน้าแล้วคิดถึงตอนที่เจอลำดวนก่อนหน้านี้ โดยลำดวนส่งเงินให้เอื้องฟ้า
“อ้ะ ค่าขนม ที่จริงก็ไม่ได้อร่อยอะไรเลย เสียดายเงินที่ต้องมาเหมาอย่างนี้”
เอื้องฟ้ารับเงินมาเก็บ หน้าเสีย
“นี่ล่ะน้า คนหนุ่มใจร้อน อยากจะพาผู้หญิงไปบ้านเร็วๆ เลยต้องมาเดือดร้อนบ่าวอย่างฉัน”
“น้าพูดเรื่องอะไรจ๊ะ ฉันไม่เข้าใจ”
“โถๆๆ ทำเป็นมาไม่รู้เรื่อง ก็ขนมเนี่ยคุณหาญเขาให้ฉันมาซื้อน่ะสิ ก็เพราะว่าอยากจะให้เธอไปกับคุณหาญเร็วๆ เอ้า นี่ คุณหาญไม่ได้บอกเหรอว่าจะพาไปหาคุณชาญน่ะ”
เอื้องฟ้าส่ายหน้าไม่รู้ ลำดวนเบ้ปากใส่
“เฮ้อ น่าเสียดาย เป็นคนรวยน่าจะได้แต่งงานกับคนที่ฐานะเท่ากันสิถึงจะคู่ควร เธอนี่ก็น้า ไม่รู้จักเจียมตัวซะบ้าง เอ๊ะ หรือว่านี่เป็นแผนที่เธอคิดจะจับคุณหาญ”
“ไม่ใช่นะ”
“อ๋อๆๆ ฉันรู้แล้ว นี่คงหวังว่าถ้าได้เป็นเมียคุณหาญแล้วจะสบายไปตลอดไม่ต้องมานั่งขายขนมสินะ”
เอื้องฟ้าเล่าให้สายฟัง สายปลอบใจเอื้องฟ้าที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
“โธ่ คุณหนูของบ่าว ขี้ปากชาวบ้านอย่าไปถือสาเลยเจ้าค่ะ”
“แต่เขาเป็นบ่าวบ้านคุณหาญนะป้าสาย บางทีคนที่บ้านนั้นอาจจะคิดแบบเดียวกันก็ได้ ป้าสาย เอื้องจะตัดใจจากคุณหาญ เอื้องไม่อยากให้ใครมาดูถูกเราอีก”
เอื้องฟ้าร้องไห้ สายมองอย่างสงสาร
หาญรออยู่ที่ท่าน้ำ ทนไม่ไหว ลุกขึ้นพรวด ชะเง้อมองหาเอื้องฟ้า
“ไหนว่าเรียบร้อยแล้วไงลำดวน ทำไมเอื้องฟ้ายังไม่มาอีก”
ลำดวนหน้าเจื่อนไปแล้วตบปากตัวเองเบาๆ พึมพำ
“ตายแน่อีลำดวนเอ๊ย ปากพล่อยไปแบบนั้นนังเด็กแม่ค้าต้องไม่มาแน่ๆ”
“ลำดวน”
ลำดวนสะดุ้งตกใจ “เจ้าคะๆๆ”
“หาญถามว่าทำไมเอื้องฟ้ายังไม่มาอีก”
“เอ่อ เอ่อ เห็นคุณเอื้องฟ้าว่าจะกลับไปเก็บของที่บ้านก่อน แล้วถึงจะมาที่นี่นะเจ้าคะ”
“ฉันว่าแปลกๆ นะหาญ นี่เราก็รอกันมานานมากแล้ว”
หาญคิดตามอย่างที่แก้วว่า เขารีบเดินออกไป จะไปตามเอื้องฟ้า แก้วรีบตามออกไป ลำดวนเหงื่อตก
“กลับไปตั้งหลักก่อนละกันวะ”
ลำดวนรีบกลับไปที่บ้านชงชาง
ชาวบ้านสองคนหอบขนมมากันคนละไม้ละมือ สวนทางกับศักดาซึ่งกำลังจะเดินกลับบ้านพอดี
“คุณหาญนี่ก็ใจดีเหมือนพ่อแม่เลยนะ อุตส่าห์เหมาขนมร้านของเนื้อนางมาแจกจ่ายพวกเรา คนแบบนี้ขอให้เจริญๆ เถิด”
ศักดาได้ยินชื่อหาญแล้วก็โมโหขึ้นมาทันที
“ไอ้หาญอีกแล้วเรอะ” ศักดาเดินออกไปทันที
ชงชางนั่งอ่านหนังสืออยู่ น้อยและหอมก็ช่วยกันพับดอกบัวเตรียมถวายพระอยู่ ลำดวนเดินเข้ามา ชงชางถามอย่างร้อนใจ
“เป็นอย่างไรบ้างลำดวน เจอหาญและเอื้องฟ้ามั้ย”
“เจอเจ้าค่ะ แต่คุณเอื้องฟ้าไม่ยอมออกมาพบคุณหาญ คุณหาญเลยจะไปตามถึงบ้านเลยเจ้าค่ะ”
“เกิดเรื่องอะไรกัน”
หอมถามอย่างกังวล ลำดวนส่ายหน้าว่าไม่รู้ กลบเกลื่อนที่ตัวเองปากพล่อย
“ไปดูสักหน่อยดีมั้ยเจ้าคะคุณชาญ” น้อยถาม
ชงชางส่ายหน้า “ปล่อยให้เขาแก้ปัญหากันเองก่อนเถอะ หากไม่ร้ายแรงจนเกินไป ฉันเชื่อว่าลูกฉันต้องแก้ไขได้”
ชงชางยืนยันหนักแน่น เชื่อในลูกชาย ในขณะที่หอมกังวลใจเป็นห่วงลูก
เวลาเดียวกันนั้น หาญและแก้ววิ่งเข้ามาที่หน้าบ้านของศักดา หาญชะเง้อมองหาเอื้องฟ้าอย่างร้อนใจ
“เอื้อง เอื้องฟ้า”
“เบาๆ สิหาญ เดี๋ยวพ่อเอื้องฟ้าได้ออกมาพอดี”
“ฉันไม่สนแล้ว ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมเอื้องฟ้าไม่ออกมาพบฉัน เอื้องฟ้า”
เอื้องฟ้านั่งร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเนื้อนาง สายมองอย่างเห็นใจ พลันเสียงหาญดังเข้ามา
“ออกมาหาฉันหน่อยสิเอื้องฟ้า ฉันทำอะไรผิด หรือเธอเป็นอะไรหรือเปล่าเอื้องฟ้า”
สายเดินไปมองที่หน้าต่าง เห็นว่าหาญและแก้วยืนอยู่ที่หน้าบ้าน
“จะไม่ออกไปจริงๆ หรือคะคุณหนู”
เอื้องฟ้าส่ายหน้า แต่น้ำตายังไหลไม่หยุด ขณะที่หาญยังร้องหาเอื้องฟ้าไม่หยุด
“ฉันเป็นห่วงเธอนะเอื้องฟ้า ออกมาพบฉันหน่อยสิ”
แก้วคอยเหลียวมองกลัวศักดาจะมา แล้วก็ตกใจสุดขีดเมื่อเห็นศักดากำลังเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ท่าทางโมโหใครมา แก้วรีบดึงหาญทันที
“หาญ พ่อเอื้องฟ้ามา กลับก่อนเถอะ ถ้าเขาเห็นแกตรงนี้ เกิดเรื่องใหญ่แน่ ไปเร็ว”
“ฉันไม่สน ฉันอยากเจอเอื้องฟ้า”
“แต่ก่อนที่แกจะเจอเอื้องฟ้า แกต้องเจอพ่อเขาก่อน แล้วทีนี้เอื้องฟ้าจะถูกตีเพราะแกแน่ๆ แกไม่สงสารเอื้องฟ้าเหรอ”
หาญชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหันกลับไปมองทางห้องเอื้องฟ้า
“เอื้องฟ้า ถ้าเธอมีใจให้กับฉันเหมือนกัน ฉันขอร้อง คืนนี้เธอออกไปพบกับฉันที่เดิมนะ”
แก้วร้อนใจ “ไปก่อนเถอะหาญ”
“ฉันจะรอเธอนะเอื้องฟ้า”
แก้วดึงหาญออกไป ศักดาเดินเข้าบ้านมาพอดี ไม่ทันได้เห็นหาญและแก้ว ขณะที่เอื้องฟ้าคิดทบทวนเรื่องของหาญอยู่ แล้วจู่ๆ ประตูก็เปิดออก ศักดาเดินเข้ามา หน้าตาขึงขังเอาเรื่อง
“เอื้องฟ้า พ่อบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้เด็กที่ชื่อหาญนั่น ทำไมชอบขัดคำสั่ง”
ศักดาคว้าตัวเอื้องฟ้าไปตี แต่เอื้องฟ้าไปหลบหลังเนื้อนาง
“เอื้องยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะพ่อ”
“แล้วที่ไอ้หาญมันมาเหมาขนมไปแจกจ่ายชาวบ้านล่ะ ไหนเขาจะพูดกันอีกว่ามันสนใจในตัวเจ้าอีก”
“มีคนดีๆ อย่างคุณหาญมาสนใจคุณหนูเอื้องฟ้าจะไม่ดีอย่างไรเจ้าคะ ถ้าได้คนแบบนี้มาคอยดูแลในวันข้างหน้าเราจะได้เบาใจที่คุณหนูเอื้องจะมีที่พึ่ง เพราะลำพังคงจะหวังพึ่งพ่อก็คงไม่ได้”
“นังสาย”
“เอาล่ะๆ มันไม่ได้มีอะไรหรอกพี่ศักดิ์”
“ต่อไปนี้ไม่ต้องให้เอื้องไปขายขนมที่ตลาดแล้ว”
“แต่คุณเนื้อนางไม่สบาย ถ้าไม่ให้คุณหนูเอื้องฟ้าไปแทนจะทำยังไงล่ะเจ้าคะ”
“งั้นฉันจะไปตลาดกับเอ็งนังสาย ให้เอื้องฟ้าอยู่ดูแลเนื้อนางที่นี่ ถ้าเนื้อนางหายดีเมื่อไหร่ก็ให้ไปขายขนมตามเดิม ใครขัดคำสั่งฉันจะตีให้หมด”
ศักดาออกไปด้วยความโมโห เนื้อนางและสายมองเอื้องฟ้าอย่างเห็นใจ
ตอนค่ำ หาญเดินกระวนกระวายใจรอคอยเอื้องฟ้าอยู่ที่ท่าน้ำหลังตลาด แก้วนั่งตบยุงอยู่ใกล้ๆ
“ไม่มาแล้วมั้งหาญ กลับบ้านเถอะ เลือดฉันจะหมดตัวอยู่แล้ว”
“รออีกหน่อยเถอะ ฉันเชื่อว่าเอื้องฟ้าต้องมา”
แก้วมองหาญอย่างอ่อนใจ ขณะที่เอื้องฟ้านั่งเหม่อ คิดไม่ตกว่าควรไปหาหาญดีมั้ย เนื้อนางเดินเข้ามาหา
“ถ้าอยากไปก็ไปเถอะลูก”
“แม่ไม่ห้ามแล้วหรือจ๊ะ”
“แม่อยากจะห้าม แต่แม่เห็นว่าเอื้องฟ้าทุกข์ใจแบบนี้แม่ก็ทำไม่ลง เอื้องรักคุณหาญใช่มั้ยลูก”
เอื้องฟ้าพยักหน้ายอมรับ เนื้อนางก็ต้องยอมรับด้วย
“ถ้าอย่างนั้นไปเถอะ”
“แล้วถ้ามีคนมาดูถูกเราอีกล่ะจ๊ะแม่”
“งั้นเอื้องก็พาป้าสายไปด้วย อย่าอยู่สองต่อสองให้คนอื่นครหาได้ ถึงจะเป็นคนรักกันแต่ถ้าอยู่ในที่ลับตาสองต่อสองมันก็ไม่ดี เข้าใจมั้ยลูก เดี๋ยวทางพ่อ แม่จะคอยดูเอาไว้ให้”
“จ้ะแม่”
เอื้องฟ้าดีใจที่แม่เริ่มจะเข้าใจเธอมากขึ้น ขณะที่หาญและแก้วยังรอเอื้องฟ้าอยู่จนเกือบจะถอดใจ แล้วครู่หนึ่งเอื้องฟ้าก็เดินเข้ามากับสาย
“คุณหาญ”
หาญได้ยินเสียงเอื้องฟ้าก็ดีใจ รีบวิ่งไปจับมือหญิงสาว สายและแก้วเดินเลี่ยงห่างออกไป
“ฉันคิดอยู่แล้วว่าเอื้องต้องมา”
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน
ชงชางกับหอมคุยกันอยู่ที่บ้านถึงเรื่องหาญ
“ลูกยังไม่กลับเลยพี่ชาญ”
“เดี๋ยวก็คงมา เฮ้อ พี่อดเจอว่าที่สะใภ้อีกจนได้”
“ถ้าลูกจัดการปัญหาได้ พี่ชาญก็คงได้เจอค่ะ เอาอย่างนี้ดีมั้ยคะ วันมะรืนเราจะไปทำบุญที่วัดกัน ฉันจะสั่งขนมของแม่เอื้องฟ้ามาด้วย คราวนี้พี่ชาญได้เจอเอื้องฟ้าแน่ๆ หรือบางทีพ่อแม่ของเอื้องฟ้าอาจจะตามมาส่งขนมด้วยนะคะ”
“ดีเหมือนกัน ถ้าได้เจอทั้งพ่อทั้งแม่ก็ดี”
ชงชางมีความหวังที่จะได้เจอครอบครัวของเอื้องฟ้ามากขึ้น ขณะที่หาญกับเอื้องฟ้ายังยืนคุยกันอยู่ที่ท่าน้ำ
“เอื้องฟ้าไปพบคุณพ่อฉันนะ พอท่านรู้ว่าเรารักกัน ท่านก็อยากจะเจอเอื้องขึ้นมาทันที”
เอื้องฟ้าหน้าสลดลง ยังรู้สึกต่ำต้อย
“จะดีหรือเจ้าคะคุณหาญ เอื้องกลัวว่าพ่อแม่คุณหาญจะรังเกียจไม่ยอมรับเอื้อง”
“พ่อแม่ฉันไม่เป็นอย่างนั้นแน่ ฉันคุยกับคุณพ่อแล้ว ท่านไม่รังเกียจเอื้องเลย ไปเอื้องฟ้า ไปหาคุณพ่อฉันกัน”
“เดี๋ยวเจ้าค่ะ นี่ก็ค่ำแล้ว อีกอย่างเอื้องก็หลบพ่อออกมาด้วย เอาไว้วันพรุ่งนี้แล้วกันนะเจ้าคะ พ่อของเอื้องจะไปขายขนมกับป้าสายที่ตลาด เอื้องอยู่กับแม่ที่บ้านสองคนคงออกมาหาคุณหาญได้”
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะมารับถึงบ้านเลย”
ทั้งสองยิ้มให้กันด้วยความรัก
ตอนเช้า หาญมาหาเอื้องฟ้าที่บ้าน เจอกับเนื้อนางด้วย
“จะไม่ไปด้วยกันจริงๆ หรือขอรับ ฉันอยากจะให้แม่เนื้อนางได้ไปพบพ่อแม่ของฉันด้วย”
“ฉันไม่ค่อยสบายยังไม่หายดี เอาไว้วันหลังฉันจะหาโอกาสไปพบนะเจ้าคะ”
“อย่างนั้นก็ได้จ้ะ ไปเถอะเอื้อง พ่อแม่ฉันรออยู่”
“จ้ะ แล้วเอื้องจะรีบกลับนะจ๊ะแม่”
หาญพาเอื้องฟ้าออกไป เนื้อนางมองทั้งคู่ยิ้มๆ
หอมและน้อยช่วยกันพับดอกบัวเตรียมถวายพระ ลำดวนก็นั่งอยู่ด้วยแต่นั่งพับลวกๆ ไม่อยากทำ น้อยมองแล้วเหนื่อยใจ
“ทำงานให้มันดีหน่อย ตั้งใจเหมือนตอนสาระแนเรื่องชาวบ้านน่ะ”
ลำดวนชักสีหน้าไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะน้อยเป็นญาติของหอม เลยได้แต่ก้มหน้าทำงานไป ชงชางเดินเข้ามา แต่งตัวเหมือนจะออกไปทำงานข้างนอก
“จะไปไหนคะพี่ชาญ”
“เมื่อกี้มีคนมาส่งข่าวว่าเส้นทางเดินเรือมีปัญหา พี่จะไปดูเสียหน่อย กลัวว่าจะส่งสินค้าให้ลูกค้าไม่ทันน่ะ”
เข้มเดินเข้ามา
“เรือพร้อมแล้วขอรับคุณชาญ”
ชงชางกับเข้มเดินออกไป ครู่หนึ่งหาญก็พาเอื้องฟ้าเข้ามา
“ลูกพาเอื้องฟ้ามาแล้วขอรับคุณแม่”
“ตายจริง คุณพ่อเพิ่งออกไปทำงานเมื่อกี้เอง คลาดกันจนได้”
หอมและหาญเสียดาย แต่ลำดวนหน้าเจื่อนๆ แล้วค่อยๆ กระเถิบถอยออกไป อยากจะหลบหน้าเอื้องฟ้า น้อยมองลำดวนอย่างสงสัย ลำดวนรีบเดินออกมา โล่งอกที่หนีออกมาได้พ้น
“หวังว่าเด็กเอื้องฟ้านั่นคงไม่ฟ้องคุณหอมนะ เอ๊ะ จะว่าไปหน้าตาก็คุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน หรือว่า”
“ว่าอะไร”
น้อยเดินเข้ามา ลำดวนตกใจ
“ตกใจทำไม ไปทำอะไรผิดไว้รึ”
“เปล่าเจ้าค่ะ”
“ขอให้เปล่าจริงๆ เถอะ ไม่ใช่ไปก่อเรื่องอะไรไว้แล้วมาพูดปดข้า แล้วนี่มายืนทำอะไร ไปดูในครัวสิ เจ้านายจะได้กินข้าวกัน”
น้อยเดินกลับไป ลำดวนแอบบ่น
“อิโธ่ แกก็ขี้ข้าคุณชาญเหมือนกันล่ะวะ โชคดีกว่าฉันก็เพราะเป็นญาติคุณหอมเนี่ยแหละ เฮอะ เมื่อกี้คิดอะไรออกวะเนี่ย ลืมเลย วุ้ย วุ่นวายจริงๆ”
ลำดวนเดินไปอย่างเซ็งๆ
เวลาต่อมา หอม หาญ เดินออกมานอกบ้าน เพื่อส่งเอื้องฟ้ากลับ
“อย่าลืมล่ะเอื้องฟ้า พรุ่งนี้เอาขนมมาส่งที่วัดแล้วก็ชวนแม่มาทำบุญด้วยกันนะ”
“เจ้าค่ะ คุณหอม”
หอมมองเอื้องฟ้าอย่างเอ็นดู และในเวลาต่อมา เมื่อเอื้องฟ้ากลับถึงบ้านก็เล่าเรื่องที่ไปบ้านหาญให้เนื้อนางกับสายฟัง
“เห็นมั้ยเจ้าคะ คุณหอมเธอทำท่าทางรังเกียจเราเสียที่ไหน ไม่อย่างนั้นคงไม่ชวนคุณเนื้อนางไปทำบุญด้วยแบบนี้หรอก”
เอื้องฟ้ายิ้มเห็นด้วย เนื้อนางมองลูกอย่างเอ็นดู
“แต่ก็ต้องเผื่อใจไว้หน่อยนะลูก ถึงคุณหอมเธอไม่รังเกียจ แต่ลูกก็ยังไม่เคยเจอคุณชาญเลย”
เอื้องฟ้าหน้าสลดลง กลัวใจว่าชาญจะไม่ยอมรับเธอ
ตอนเย็น ชงชางกลับมาบ้าน หอมรีบเดินไปหา
“วันนี้หาญพาเอื้องฟ้ามาบ้านค่ะ คล้อยหลังพี่ชาญไปเดี๋ยวเดียวเอง”
“เหรอ เสียดายจริง”
“เรื่องหนูเอื้องฟ้า พี่ชาญไม่ต้องเสียดายหรอกค่ะ ฉันชวนไปทำบุญที่วัดพรุ่งนี้ด้วยกันแล้ว และยังฝากให้ไปชวนแม่เขาด้วย ยังไงพี่ชาญก็คงได้เจอ”
ชงชางยิ้มๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น หาญยืนชะเง้อรอคอยเอื้องฟ้าอยู่ตรงประตูวัดอย่างตื่นเต้น คนรักจะได้มาเจอกับพ่อสักที ชงชางและหอมมองยิ้มๆ น้อยแซว
“โธ่หลานป้า ยืนชะเง้อรอสาวจนคอยาวไปหมดแล้ว”
ทุกคนยิ้มขำ หาญมองไปด้านนอกแล้วยิ้มดีใจ เมื่อเห็นว่าเนื้อนางและเอื้องฟ้ากำลังเดินเข้ามา เขารีบออกไปหา ยกมือไหว้เนื้อนาง
“คุณน้าเข้าไปพบคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยกันนะขอรับ ท่านรออยู่”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ พอดีน้าต้องรีบไปส่งขนมอีกกุฏิหนึ่งทางโน้นแน่ะ เขาก็จะใช้ทำบุญเหมือนกัน เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะจ๊ะ น้าขอฝากเอื้องฟ้าด้วย”
“ขอรับ ผมจะดูแลเอื้องฟ้าให้อย่างดี”
เนื้อนางเดินแยกออกไป หาญเข้าไปช่วยเอื้องฟ้าถือตะกร้าขนมแล้วพาเดินไปด้วยกัน เอื้องฟ้าไหว้ชงชาง ทุกคนนั่งมองเอื้องฟ้าด้วยสายตาชื่นชม แต่ลำดวนเฉยๆ เบื่อๆ
“ได้เจอหน้าสักทีนะ เห็นเจ้าหาญมันพร่ำเพ้อถึงอยู่ตั้งนาน”
เอื้องฟ้าเขินๆ จนหอมต้องปรามชงชาง
“คุณพี่”
ชงชางหัวเราะชอบใจ “แล้วไหนแม่หนูล่ะ”
“แม่ต้องรีบไปส่งขนมอีกที่เจ้าค่ะ เลยมาไม่ได้”
“ว้า น่าเสียดายจริง แต่เอาเถอะ สักวันคงได้เจอกัน”
ทั้งหมดเดินมาด้วยกันภายในวัด
“เห็นเจ้าหาญบอกว่า เดิมทีหนูเป็นคนพระนครรึ”
“เจ้าค่ะ แต่ตอนนั้นเอื้องยังเด็กมาก จึงไม่รู้ว่าเพราะอะไรเราถึงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่”
“ฉันกับพ่อของชาญก็เคยอยู่พระนครมาก่อนนะไม่น่าเชื่อว่าเราจะมาจากที่เดียวกัน”
“นั่นสิ แล้วพ่อแม่ของหนูชื่ออะไรรึ บางทีฉันอาจจะรู้จัก”
“พ่อของเอื้องชื่อศักดาเจ้าค่ะ ส่วนแม่ชื่อว่าเนื้อนาง”
ชงชางตะลึงงัน น้อยก็อึ้งไป ลำดวนครุ่นคิดแล้วพอปะติดปะต่อเรื่องได้ก็ร้องออกมา
“ว้าย เนื้อนาง”
“ลำดวน”
ชงชางกับน้อยหันไปดุลำดวน ลำดวนอ้าปากค้างพูดไม่ออก หอม หาญ แก้วและคนอื่นๆ ต่างตกใจไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หอมมองหน้าเครียดๆ ของชงชางอย่างไม่เข้าใจ
เมื่อกลับจากวัด ชงชางนึกถึงสิ่งที่เอื้องฟ้าบอกแล้วพรวดพราดออกจากบ้านไป ขณะที่หอมหลบมาคุยกับลำดวนตามลำพัง
“ลำดวนรู้จักกับเนื้อนางมาก่อนที่จะมาอยู่ที่บ้านนี้รึ ทำไมพี่ชาญดูร้อนใจแปลกๆ”
ลำดวนยิ้ม หาทางขอเงินหอมได้อีก
“เอ่อ คือบ่าวไม่กล้าพูดหรอกเจ้าค่ะ”
หอมถอนใจ รู้ทันลำดวนจึงหยิบถุงเงินให้ ลำดวนรีบรับมา
“คืออย่างนี้เจ้าค่ะ เนื้อนางน่ะไม่ใช่แม่ค้าธรรมดาทั่วไปหรอกนะเจ้าคะคุณหอม แต่เป็นถึงลูกของพระยานฤบดินทร์ และที่สำคัญที่สุด เธอเคยเป็น”
“นังลำดวน”
เสียงน้อยดุดังขึ้น น้อยเดินพรวดเข้ามาจะเอาเรื่อง ลำดวนตกใจกลัว รีบคลานออกไป
“มันมาพูดอะไรกับหอม ฮึ”
“พี่น้อย เนื้อนางคือลูกสาวของคุณหลวง อย่างนี้พ่อหาญลูกชายของฉันก็ไปรักกับลูกศัตรูเก่าของพี่ชาญอย่างนั้นรึ”
น้อยอึ้งไป
“โธ่ ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้นะ”
หอมหน้าซีด จะเป็นลม
ชงชางรีบเดินตามหาเนื้อนาง ชาวบ้านเห็นก็ไหว้เคารพไปตลอดทาง ชงชางจะเดินเลยไปทางหนึ่ง แต่หันไปเห็นเนื้อนาง สาย และศักดากำลังนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน ชงชางอึ้ง
“เนื้อนางจริงๆ ด้วย”
อ่านต่อตอนที่ 18
