แรงชัง ตอนที่ 18
ชงชางเดินเข้ามาในวัดอย่างแค้นเคือง ชกต้นไม้อย่างแรงเมื่อคิดถึงภาพเนื้อนาง สาย และศักดานั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน
“อยู่ใต้จมูกแท้ๆ ทำไมเราไม่ระแคะระคายเลยนะ”
ชงชางจะชกต้นไม้อีก หลวงพ่อเดินเข้ามาห้ามเสียก่อน
“โยมชาญ”
ชงชางชะงัก ยกมือไหว้หลวงพ่อ
“อารมณ์โกรธไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น โกรธเขาแต่เราทุกข์ เพราะฉะนั้นควรระงับความโกรธเอาไว้”
ชงชางสงบนิ่ง พยายามระงับสติอารมณ์แต่ก็ทำไม่ได้
“กระผมจะทำอย่างไรดีขอรับหลวงพ่อ กระผมเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าศัตรูที่เคยโกรธแค้นกันมาหลายปีกลับมาอยู่ใกล้กันนี่เอง”
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรนะ โยมเป็นคนบอกเองไม่ใช่รึว่าหลังจากที่ได้ปล่อยวางความแค้นแล้ว จิตใจก็สงบสุขขึ้น แล้วโยมจะกลับเข้าไปอยู่ในวังวนเดิมนั้นทำไม”
ชงชางอึ้งไป เขากลับไปที่บ้านอย่างเหนื่อยล้าและกังวลใจ คิดถึงเรื่องที่เคยสัญญากับเฟยหลงและหอมเอาไว้ว่าจะเลิกอาฆาตแค้น ชงชางถอนใจเครียด น้อยเข้ามาหาอย่างกังวลใจเช่นกัน
“คุณชาญเจ้าคะ หอมรู้แล้วนะเจ้าคะว่าคุณเนื้อนางเป็นลูกสาวของคุณหลวง นังลำดวนมันปากสว่างไปพูดเจ้าค่ะ จะทำยังไงต่อดีเจ้าคะ ถ้าหอมกลับขึ้นมาจากโรงครัวแล้วต้องมาถามคุณชาญแน่เลยเจ้าค่ะ”
ชงชางเครียดมากขึ้นไปอีก
หาญเดินเคียงคู่มากับเอื้องฟ้า จะไปส่งหญิงสาวที่บ้าน
“คุณหาญส่งเอื้องแค่นี้ก็พอเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อจะกลับบ้านมาหรือยัง เอื้องกลัวพ่อเห็น”
“อย่างนั้นก็ได้ แต่ว่าอีกสองวันข้างหน้าเอื้องต้องไปเที่ยวกับฉันนะ”
“ไปไหนเจ้าคะ”
“คณะจะมีไปแสดงละครที่วัดตะโกทอง เขามีงานปิดทองกัน เอื้องฟ้าไปเที่ยวกับฉันนะ”
“เอื้องไปไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ งานมีเย็นค่ำแบบนี้ แม่คงไม่อนุญาต”
“งั้นชวนแม่ของเอื้องฟ้าไปด้วย ป้าสายก็ได้”
“ไม่ได้จริงๆ เจ้าค่ะ ถ้าพ่อรู้ต้องถูกตีแน่ๆ”
“ไม่รู้ล่ะ ฉันอยากจะไปเที่ยวกับเอื้องฟ้า ฉันจะมารับเอง ถ้าไม่มีใครอนุญาต ฉันก็จะพาหนี”
“คุณหาญ”
“ตกลงตามนี้นะ ฉันไปล่ะ”
หาญรีบเดินออกไป เอื้องฟ้าหน้าเก้อๆ แต่เมื่อคิดว่าจะได้ไปเที่ยวกับหาญก็อมยิ้ม
เนื้อนางกับสายนั่งคอยเอื้องฟ้าอยู่ที่บ้าน
“คุณเนื้อนางว่าคุณชาญเขาจะดีกับคุณหนูของเรารึเปล่าเจ้าคะ”
“ฉันก็ไม่มั่นใจเหมือนกันพี่สาย”
เอื้องฟ้าเดินกลับเข้ามา ยิ้มแย้มมีความสุข เนื้อนางรีบถาม
“เป็นยังไงบ้างเอื้องฟ้า คุณชาญเธอมีท่าทียังไงบ้าง”
“คุณชาญใจดีมากค่ะ ชวนเอื้องทำบุญด้วยกัน แล้วก็ไม่พูดจาดูถูกเราเลย”
เนื้อนางและสายยิ้มให้กัน
“แต่ทำไมตอนที่เอื้องบอกว่ามีแม่ชื่อเนื้อนาง และพ่อชื่อศักดา ท่านจึงดูตกใจยังไงก็ไม่รู้นะจ๊ะ แม่ แม่เคยรู้จักคุณชาญมาก่อนหรือเปล่าจ๊ะ เมื่อก่อนนี้คุณชาญท่านก็อยู่พระนครเหมือนกับเราด้วยนะ”
เนื้อนางอึ้งไป มองหน้าสายอย่างไม่สบายใจ ศักดาเดินเข้ามา มองทุกคนอย่างสงสัย
“มีเรื่องอะไรกัน”
เนื้อนางสะดุ้ง พยายามกลบเกลื่อนไม่อยากให้ศักดารู้เรื่องที่เอื้องฟ้าไปพบชาญ
“เปล่าจ้ะ พี่กลับมาเร็วก็ดีแล้ว จะได้กินข้าวกันเลย ฉันไปหาข้าวก่อนนะพี่”
เนื้อนางเดินออกไป เอื้องฟ้าและสายตามไปช่วยด้วย ศักดาสงสัยว่ามีเรื่องปิดบังอะไรกัน
ชงชาง หอมและน้อยนั่งคุยกันอย่างเคร่งเครียด ลำดวนชะเง้อพยายามเงี่ยหูฟัง แก้วก็นั่งอยู่ เห็นท่าทางเครียดๆ ของผู้ใหญ่จึงไม่กล้าเข้าไปใกล้
“พี่สัญญากับหอมแล้วว่าจะเลิกราการแก้แค้นทุกอย่าง พี่ก็จะไม่ผิดคำพูด บ้านเรากับบ้านนั้นจะต่างคนต่างอยู่ไม่เกี่ยวข้องกัน”
หอมสีหน้าดีขึ้นมานิดหน่อย แต่พอคิดถึงเรื่องหาญก็เครียด เป็นกังวลขึ้นมาอีก
“แล้วเรื่องหาญกับเอื้องฟ้าล่ะคะ เด็กทั้งสองคนรักกันแล้วเราจะทำยังไงดี”
“เรื่องนี้พี่ยังตัดสินใจไม่ได้ วันพรุ่งนี้พี่จะเดินทางเข้าพระนครแล้วไปปรึกษาท่านเจ้าคุณดูก่อน ได้เรื่องยังไงค่อยว่ากันอีกที”
หาญเดินอารมณ์ดีเข้ามา แต่พอเห็นทุกคนเครียดๆ ก็ชะงักไป
“มีอะไรกันหรือขอรับ”
ชงชางและหอมอ้ำอึ้ง ไม่ยอมตอบ หาญจึงแอบไปคุยกับแก้วสองคน
“จะไปพระนครอย่างนั้นรึ”
แก้วพยักหน้ายืนยัน
“ไปทำไม แกรู้หรือเปล่าว่าพ่อแม่ฉันมีเรื่องอะไรกัน”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เท่าที่ฉันสังเกตดูน้าชาญกับน้าหอมมีท่าทางเครียดๆ ตั้งแต่กลับจากวัดแล้ว ฉันก็ไม่กล้าถาม กลัวจะถูกดุที่เข้าไปยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่”
“ถ้าไปถามพ่อตอนนี้พ่อก็คงยังไม่บอกแน่ รอดูสถานการณ์ไปก่อนดีกว่า ถ้ามีโอกาสยังไงฉันจะหาทางถามแม่เอง อยากรู้เหมือนกันว่ามีเรื่องอะไร”
หาญสงสัยมาก ในขณะที่เข้มก็ดึงลำดวนมาคุย
“มานี่เลย”
ลำดวนสะบัดมือออก
“อะไรเล่าพี่ มาลากแบบนี้ฉันเจ็บนะ”
“เอ็งไปพูดยุยงเรื่องอะไรให้คุณๆ ท่านคิดมากหรือเปล่า ทำไมท่านถึงดูเครียดๆ กันนัก”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย”
ลำดวนเฉไฉ แต่เข้มมองตาไม่กระพริบ
“โอ๊ย บ่าวอย่างฉันจะไปทำอะไรได้ ก็แค่บอกคุณหอมเธอเท่านั้นว่าคุณเนื้อนางคือลูกสาวของคุณหลวง”
“ลำดวน”
“ฉันก็บอกแค่นั้นแหละ ยังจะไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คุณน้อยก็เข้ามาขัดซะก่อน แต่ก็ดีถ้าคุณหอมเธออยากรู้เรื่องอีกก็ต้องเรียกฉันไปถาม ทีนี้ฉันจะขอเงินท่านอีกเท่าไหร่ก็ได้”
ลำดวนเดินลอยหน้าลอยตาออกไป เข้มเครียด
ตอนเช้า น้อยยืนคุมลำดวนถูพื้นอยู่ ชงชางกับหอมเดินออกมาจากห้อง
“จะไม่ไปพระนครด้วยกันเหรอหอม”
“ไม่ล่ะค่ะ ขอฉันอยู่กับลูกทางนี้ดีกว่า เผื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะได้ช่วยแก้ไขได้บ้าง ฉันฝากพี่ไปกราบท่านเจ้าคุณด้วยแล้วกัน”
ระหว่างนั้นเข้มเดินเข้ามาหาชงชาง
“เรือพร้อมแล้วขอรับ”
ชงชางเดินออกไปกับเข้ม หอมยังกังวลใจอยู่ หันไปสั่งลำดวน
“ลำดวน ไปตามหาญมาที”
“เจ้าค่ะ”
หอมกับน้อยมองหน้ากันหนักใจ ครู่หนึ่งหาญเดินเข้ามาพร้อมลำดวน
“คุณแม่เรียกลูกเหรอขอรับ”
หอมพยักหน้าแต่ยังไม่ได้พูดอะไร หันไปมองลำดวนที่นั่งฟังไม่ยอมลุก ลำดวนทำไม่รู้ไม่ชี้จนน้อยต้องไล่
“นังลำดวน”
ลำดวนฮึดฮัดไม่อยากไปแต่ก็ต้องยอม หอมหันพูดกับหาญ
“หาญ ลูกกับเอื้องฟ้ารักกันจริงๆ ใช่มั้ยลูก”
“ขอรับ ลูกมั่นใจ”
“แล้วถ้ารักกันไม่ได้ล่ะ หาญจะทำยังไง”
“ทำไมคุณแม่ถามแบบนี้ล่ะขอรับ คุณพ่อและคุณแม่เองก็ไม่ได้รังเกียจเอื้องฟ้านี่ขอรับ แล้วทำไมเราจะรักกันไม่ได้”
หอมอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ หาญจึงหันไปมองน้อย แต่น้อยก็หลบตาไม่กล้าพูดเหมือนกัน
“ลูกกับเอื้องฟ้า เรารักกัน และไม่ว่าจะมีอุปสรรคหนักหนาแค่ไหน เราก็จะไม่เลิกรักกันอย่างเด็ดขาด”
หอมกับน้อยหนักใจยิ่งกว่าเดิม หอมกลับเข้าห้อง ยืนเหม่ออยู่ตรงหน้าต่าง น้อยเข้ามาหา
“อย่าตีตนไปก่อนไข้เลยหอม รอดูคุณชาญก่อนดีกว่า ว่าจะทำยังไงต่อไป บางทีอาจจะเจอทางออกที่ดีก็ได้”
“แต่ฉันกลัว พี่น้อย ถ้าพี่ชาญตัดสินใจกีดกันเด็กทั้งสองคนล่ะ หาญจะต้องเสียใจมากแน่ๆ ฉันสงสารลูก”
“มันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ คุณชาญก็ไม่ได้มีความแค้นต่อเนื้อนางและศักดาแล้ว บางทีอาจจะกำลังหาทางเจรจาเพื่อเด็กทั้งสองคนอยู่”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ เถอะ”
หอมเริ่มมีความหวังแม้ว่าจะน้อยนิดก็ตาม
เนื้อนางและสายช่วยกันเรียงขนมใส่ตะกร้าเตรียมไปตลาด
“ฉันใจคอไม่ดีเลยพี่สาย คุณชาญเคยอยู่ที่พระนครมาก่อน และจากที่เอื้องฟ้าเล่า เธอก็ดูตกใจเมื่อได้ยินชื่อฉันกับพี่ศักดิ์ หรือว่าคุณชาญจะรู้เรื่องที่พ่อแม่ของฉันถูกตัดคอริบเรือน”
“คงไม่หรอกมั้งเจ้าคะ คุณเนื้อนางอย่าเพิ่งคิดมากไปเลยเจ้าค่ะ”
“ไม่ให้ฉันคิดได้ยังไงพี่สาย ถ้าเขารู้เรื่องจริง เขาก็คงรังเกียจเอื้องฟ้าอย่างที่เราคิดไว้ตอนแรกแน่ๆ โธ่ คืนนั้นฉันก็ไม่น่าใจอ่อนยอมตกลงให้เอื้องฟ้าออกไปพบคุณหาญเลย ไม่อย่างนั้นเรื่องก็คงไม่เลยเถิดขนาดนี้ เพื่อไม่ให้เอื้องฟ้าต้องเสียใจไปมากกว่านี้ ต่อไปฉันคงต้องขัดขวางความรักของทั้งคู่จริงๆ แล้วล่ะพี่สาย”
เนื้อนางพูดอย่างเจ็บปวด สงสารลูกเหมือนกัน
เจ้าพระยาบริบรรณและกล้าออกมายืนรอชงชางอยู่ที่หน้าบ้าน ครู่หนึ่งชงชางและเข้มก็เดินเข้ามา
“เป็นยังไงสบายดีนะ”
ชงชางหน้าเศร้าหมองไม่ตอบคำถาม กล้าสังเกตเห็นก็แปลกใจ
“มีเรื่องไม่สบายใจรึชาญ”
“ท่านเจ้าคุณขอรับ ที่กระผมมาวันนี้เพราะมีเรื่องอยากจะปรึกษาขอรับ หาญกำลังมีความรักกับเด็กสาวที่ชื่อเอื้องฟ้า ลูกของเนื้อนางกับศักดา”
เจ้าพระยาบริบรรณกับกล้าอึ้งไปทันที
สายยืนตากผ้าอยู่ เอื้องฟ้าแต่งตัวสวยเดินยิ้มแย้มเข้ามาหา
“ป้าสาย”
สายหันมามองเอื้องฟ้า แต่ยังไม่ทันที่เอื้องฟ้าจะพูดอะไรต่อ ศักดาก็เดินโซเซเข้ามาเพราะความเมา
“หิวข้าว ใครหาข้าวให้กินที”
สายและเอื้องฟ้ารีบถลาเข้าไปพยุงศักดา
“เอื้องไปหาข้าวมาให้นะจ๊ะ”
เอื้องฟ้าจะไปแต่สายดึงไว้
“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ วันๆ กินแต่เหล้า ไม่ยอมกลับบ้าน ก็คงจะอิ่มเหล้าแล้วนั่นแหละเจ้าค่ะ ปล่อยให้โวยวายสักเดี๋ยวก็คงหลับไปเอง เมื่อกี้คุณหนูจะพูดอะไรกับบ่าวรึเจ้าคะ”
เอื้องฟ้าพาสายเดินเลี่ยงออกไป กลัวว่าศักดาจะได้ยิน
“ป้าสาย วันนี้เอื้องนัดคุณหาญไว้ว่าจะไปเที่ยวงานปิดทองกันจ้ะ เอื้องมาบอกป้าสายไว้ให้ป้าสายรับรู้แต่ว่าเอื้องไม่กล้าบอกแม่”
สายตกใจเสียงดัง
“ไม่ได้”
สายรู้ตัวว่าเสียงดังหันมองศักดาซึ่งหลับไปแล้ว จึงพูดเบาเสียงลง
“ไม่ได้นะเจ้าคะ คุณหนูห้ามออกไปกับคุณหาญเด็ดขาดเจ้าค่ะ”
“ทำไมล่ะจ๊ะ”
“เชื่อสายเถอะเจ้าค่ะ คุณหนูอย่าเพิ่งออกไปเลย รอให้คุณแม่กลับมาก่อนนะเจ้าคะ แล้วคุณแม่จะอธิบายทุกอย่างให้คุณหนูเข้าใจอย่างกระจ่างเอง นะเจ้าคะ”
เอื้องฟ้างุนงง
ชงชาง เจ้าพระยาบริบรรณ และกล้านั่งคุยกันอย่างเคร่งเครียด
“กระผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเนื้อนางและศักดาอาศัยอยู่ที่ปากน้ำโพ หลายปีก่อนที่เกิดเรื่องที่พระนครกระผมคิดว่าทั้งสองคนอยู่ที่นี่”
“ตอนนี้ใครอยู่ที่ไหนไม่สำคัญเท่ากับเจ้าหาญไปรักกับเด็กผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ”
“กระผมก็ไม่ได้นึกรังเกียจเอื้องฟ้าแต่อย่างใด”
“เจ้าไม่รังเกียจ แล้วศักดาล่ะ ศักดาจะยอมให้ลูกสาวมารักกับเจ้าหาญรึ เพราะเจ้าเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พ่อแม่เขาถูกตัดคอริบเรือน เจ้าอย่าลืมข้อนี้”
“ถึงแม้ว่าแกจะให้อภัยทางนั้นแล้ว แต่ก็ใช่ว่าศักดามันจะยอมให้อภัยแกนะ จิตใจคนเราสูงต่ำไม่เท่ากัน แกคิดให้ดีๆ ก็แล้วกัน” กล้าเตือน
เอื้องฟ้านั่งเงียบอยู่ในห้อง ไม่ได้ออกไปตามที่นัดไว้กับหาญ ครู่หนึ่งมีเสียงก้อนหินกระทบฝาไม้ข้างหน้าต่าง เอื้องฟ้าตกใจ รีบเดินไปดู เห็นหาญยืนยิ้มรอตรงหน้าต่าง หญิงสาวยิ้มดีใจ
“คุณหาญ”
“เอื้องฟ้า ฉันมารับแล้ว”
เอื้องฟ้าหน้าสลดลง
“ไปไม่ได้เจ้าค่ะ ป้าสายสั่งไว้แล้ว อีกอย่างพ่อก็อยู่ด้วย”
“โธ่ เอื้องฟ้า ไปเถอะ ฉันจะพาเอื้องฟ้ากลับมาส่งอย่างปลอดภัยแน่ๆ”
เอื้องฟ้านิ่งคิดชั่งใจ
ตอนเย็น ชงชางรีบเดินออกมาจากเรือนเจ้าพระยาบริบรรณ กล้า เจ้าพระยาบริบรรณและเข้มรีบเดินตามมา ร้อนใจเหมือนกัน
“แน่ใจรึว่าจะตัดสินใจอย่างนี้ชาญ”
“แน่ใจขอรับ ถึงแม้จะสงสารลูกเพียงใดแต่กระผมก็ยอมไม่ได้ หากศักดาจะย้อนกลับมาทำร้ายหาญ หรือใช้หาญเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นเรื่องราวในอดีต กระผมรู้ดีว่าคนอย่างศักดาไม่ยอมอภัยให้ใครได้ง่ายๆ”
“ถ้าอย่างนั้นอย่าให้ศักดารู้ว่าครอบครัวแกอยู่ที่ปากน้ำโพ ไม่อย่างนั้นมันมาเอาคืนแน่” กล้าท้วง
“ชาญ ฉันเชื่อในการตัดสินใจของเจ้า แต่อย่าลืมว่าจะทำการใดต้องใช้สติเสมอ”
“ขอรับ กระผมจะกลับไปทำในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด”
ชงชางไหว้ลาเจ้าพระยาบริบรรณแล้วรีบออกไป
เอื้องฟ้าตัดสินใจออกมากับหาญ ทั้งคู่เดินออกมาจากงานปิดทองพระ คุยกันมาเรื่อยๆ
“ที่ในงานคนมากมาย หลบมาเดินเล่นกันแบบนี้ก็สงบดีนะเจ้าคะ”
“ใช่ ฉันจะได้มีเวลาอยู่กับเอื้องสองคนบ้าง กว่าจะออกมาเจอกันได้”
หาญมองเอื้องฟ้าล้อๆ หญิงสาวเขินๆ แต่พอคิดว่าหาญพูดเรื่องจริงก็หน้าสลดลง
“เอื้องก็อยากจะมาเที่ยวเล่นกับคุณหาญเหมือนเมื่อเด็กนะเจ้าคะ แต่แม่กับป้าสาย”
เอื้องฟ้าไม่กล้าพูดต่อ หาญมองคนรักอย่างเข้าใจ
“พ่อแม่ฉันก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันถึงได้มาถามกันแปลกๆ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้”
ฝนเริ่มตกปรอยๆ หาญจึงจับมือเอื้องฟ้าขึ้นมา
“มาทางนี้เถอะ”
หาญพาเอื้องฟ้าเข้าไปหลบฝนในโบสถ์
“อยู่ที่นี่สักพักเถอะ ถ้าฝนซาแล้วฉันจะพากลับบ้าน”
“เจ้าค่ะ”
เอื้องฟ้าเก้อเขินทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับหาญสองคนในที่ลับตา หาญเดินไปนั่งตรงหน้าพระพุทธรูป ยกมือไหว้ เอื้องฟ้าแปลกใจ
“คุณหาญจะทำอะไรเจ้าคะ”
หาญไม่ตอบคำถาม แต่ยกมือไหว้สาบาน
“ลูกชื่อนายหาญ ขอสาบานว่าจะรักและดูแลเอื้องฟ้าด้วยชีวิต หากมีอุปสรรคใดๆ มาขัดขวาง ลูกก็จะไม่ล่าถอยหรือปล่อยมือจากเอื้องฟ้าเด็ดขาด จะไม่มีอะไรมาพรากเราสองคนไปได้แม้แต่ความตาย”
“คุณหาญ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะเจ้าคะ”
“พ่อแม่ฉันมีท่าทางแปลกๆ เหลือเกินเอื้องฟ้า ฉันไม่สบายใจเลย แล้วเอื้องฟ้าล่ะคิดเหมือนกันกับฉันมั้ย”
เอื้องฟ้ามองหาญด้วยแววตารักใคร่ไม่แพ้กัน แล้วยกมือไหว้พระพุทธรูปเช่นกัน
“ลูกชื่อเอื้องฟ้า จะขอรักคุณหาญชั่วชีวิต แม้แต่ความตายก็มาพรากเราสองคนให้แยกจากกันไม่ได้”
ทั้งสองยิ้มให้กันด้วยความรัก เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง เอื้องฟ้าตกใจถลาไปหาหาญ หาญก็ตกใจ แต่พอเห็นเอื้องฟ้ามากอดก็ยิ้มๆ
“ไม่ต้องตกใจไปนะเอื้องฟ้า แค่ฟ้ารับรู้คำสาบานของเรา”
เอื้องฟ้ารู้ตัวรีบผละออกจากชายหนุ่ม หน้าเก้อๆ หาญยิ้มอย่างรักใคร่
เนื้อนางอยู่ที่บ้าน ผุดลุกผุดนั่งเป็นห่วงเอื้องฟ้า ไม่รู้ว่าหายไปไหน แต่สายนั่งก้มหน้าเงียบรู้อยู่เต็มอกว่าเอื้องฟ้าต้องไปกับหาญแน่ๆ
“ฝนตกแรงขนาดนี้จะออกไปไหนให้เป็นห่วงอีกนะ ฉันรอไม่ไหวแล้วนะพี่สาย”
เนื้อนางจะลุกไป สายรีบห้าม
“อย่าไปเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวคุณหนูเอื้องก็คงกลับมา”
“พี่สายรู้รึว่าเอื้องฟ้าไปไหน”
สายหน้าเสีย ก้มหน้าอึกอักไม่กล้าตอบ เนื้อนางพอจะเดาได้ว่าสายต้องรู้แน่ๆ
หาญกับเอื้องฟ้ายืนอยู่ที่ประตูโบสถ์ เห็นว่าฝนเริ่มซาแล้ว
“ฝนเริ่มซาแล้ว รีบกลับกันเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง”
หาญพยักหน้าไม่อิดออด พาเอื้องฟ้าออกไป
“ให้ฉันไปส่งที่บ้านเถอะนะ เอื้องฟ้าจะได้ไม่ถูกดุที่หนีออกมาแบบนี้”
“อย่าเลยเจ้าค่ะ เอื้องคุยกับแม่ได้ แม่ต้องเข้าใจเราสองคน”
เวลาต่อมา เอื้องฟ้ากลับมาถึงบ้านแล้วชะงัก
“แม่”
เนื้อนางยืนอยู่กับสาย โกรธจัดจนเอื้องฟ้าหน้าเสีย เนื้อนางดึงลูกสาวเข้ามาในห้อง เอื้องฟ้าพยายามแกะมือแม่ออก สายวิ่งเข้ามาจะห้าม
“แม่ เอื้องเจ็บ”
เนื้อนางเหวี่ยงเอื้องฟ้าลงไปนั่งที่เตียง
“เจ็บสิดี เป็นผู้หญิง แต่ออกไปเที่ยวกับผู้ชายจนค่ำมืด แล้วป้าสายบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามออกไปน่ะ”
“ค่อยๆ พูดเถอะเจ้าค่ะคุณเนื้อนาง อย่าโมโหเลย”
“แต่เราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะจ๊ะแม่”
“จะดีหรือไม่ดีแม่ไม่รู้ แต่ต่อไปนี้เอื้องห้ามออกไปเจอกับคุณหาญอีก ไม่รู้หรือไงว่าท่าทางของคุณชาญวันนั้นมันแสดงว่าเขารังเกียจเราอย่างโจ่งแจ้ง เขารู้ว่าเรามาจากตระกูลที่เคยต้องโทษในพระนคร”
“ไม่จริง คุณชาญไม่ได้คิดแบบนั้นนะจ๊ะแม่”
“เอื้องจะไปรู้ความคิดคนอื่นได้ยังไง แล้วไม่ต้องมาเถียงแม่อีก แม่พูดคำไหนคำนั้น ต่อไปนี้ห้ามเจอกับคุณหาญอีก ไม่อย่างนั้นแม่จะให้พ่อพาย้ายออกไปจากปากน้ำโพ แล้วเอื้องก็จะไม่ได้เจอคุณหาญอีกเลย”
เนื้อนางเดินออกไป เอื้องฟ้าจะตาม แต่สายเข้ามาดึงไว้
“เชื่อคุณแม่ก่อนเถอะนะเจ้าคะคุณหนู”
เอื้องฟ้านั่งลงร้องไห้ทุกข์ใจ สายมองอย่างเวทนาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
หาญเดินเข้าบ้านมา หอมนั่งรออยู่กับน้อยและลำดวน
“หาญ ไปไหนมาลูก”
“ไปเที่ยวงานปิดทองกับเอื้องฟ้าขอรับ”
หอมสบตากับน้อยอย่างรู้กัน
“หาญ ช่วงนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนกับเอื้องฟ้าได้มั้ยลูก”
หาญมองแม่อย่างแปลกใจ
“ไม่ต้องสงสัยไปหรอก รอให้คุณพ่อกลับมาก่อนแล้วหาญคงจะได้รู้เอง” น้อยพูดเป็นนัย
หาญมองหน้าน้อยและหอมอย่างสงสัย แต่ก็ไม่มีใครอธิบายอะไร ฉะนั้น ในวันรุ่งขึ้น หาญจึงตัดสินใจไปหาเอื้องฟ้าอีก แก้วรีบวิ่งตามมา
“หาญ กลับบ้านก่อนเถอะ แอบออกจากบ้านมาแต่เช้าแบบนี้ไม่ดีหรอก เมื่อคืนนี้น้าหอมก็ยังห้ามอยู่”
“ห้าม แต่ไม่บอกเหตุผลเนี่ยนะ ฉันว่ามันแปลกๆ นะแก้ว เมื่อวานนี้เอื้องฟ้าก็บอกว่าป้าสายจะไม่ให้ออกมาพบฉันเหมือนกัน ฉันว่ามันต้องมีเรื่องบางอย่างที่ฉันยังไม่รู้แน่ๆ”
“ก็นี่ไง กลับไปบ้านแล้วรอน้าชาญกลับมา แล้วแกก็จะรู้เอง”
หาญไม่ฟัง ยังเดินต่อไป แก้วรีบตามไป
เนื้อนางและสายเดินคุยมาด้วยกัน ขณะกำลังจะไปขายขนมที่ตลาด
“คุณเนื้อนางจะขังคุณหนูไว้นานสักแค่ไหนเจ้าค่ะ บอกตามตรงว่าบ่าวเจ็บเหลือเกินที่เห็นคุณหนูต้องร้องไห้ทุกข์ใจแบบนี้”
“แล้วคิดว่าฉันไม่เจ็บรึพี่สายที่ต้องทำร้ายลูกอย่างนี้ ฉันต้องทำเพื่อให้เอื้องฟ้าตัดใจจากคุณหาญ พี่สายก็รู้ว่าคุณชาญมีท่าทางรังเกียจเรา คงไม่มีใครอยากให้ลูกมารักกับคนในตระกูลที่เคยต้องโทษของบ้านเมืองหรอกพี่สาย มันเป็นเสนียดแก่ตระกูลเขา”
“โธ่ เวรกรรม”
สายถอนใจเศร้าๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป ทั้งคู่กำลังจะเดินไปต่อ แต่หาญกับแก้วเดินเข้ามาดักหน้า
“สวัสดีจ้ะน้าเนื้อนาง ป้าสาย อยู่นี่กันเอง เมื่อกี้ฉันไปหาที่ตลาดไม่ยักเห็น แล้วเอื้องฟ้าล่ะจ๊ะ”
“เอื้องฟ้าอยู่ในที่ที่ควรอยู่เจ้าค่ะ คุณหาญอย่ามายุ่งกับยายเอื้องเลย อิฉันขอร้อง”
“ทำไมมีแต่คนพูดแปลกๆ คุณแม่ก็อีกคน สั่งให้ฉันอย่าเพิ่งมาเจอเอื้องฟ้า นี่มันเรื่องอะไรกัน”
เนื้อนางเจ็บช้ำ “ก็เพราะคุณหอมเธอคงรู้แล้วกระมังคะว่าเอื้องฟ้าไม่คู่ควรกับคุณหาญ คุณหาญเชื่อแม่เถอะเจ้าค่ะ แล้วอย่ามาหาเอื้องฟ้าอีก”
เนื้อนางกับสายเดินออกไป หาญเริ่มสับสน
“เห็นมั้ยแก้ว ทุกคนมีท่าทางแปลกๆ กันไปหมด”
“นั่นสิ ฉันก็ชักสงสัยเหมือนแกแล้ว”
“ฉันจะไปหาเอื้องฟ้า”
“เฮ้ย จะไปที่ไหน หาญ”
แก้วรีบวิ่งตามไป
หอม น้อยและลำดวนออกมายืนรอชงชางหน้าบ้าน ครู่หนึ่งชงชางกลับมากับเข้ม หอมรีบถามอย่างร้อนใจ
“ท่านเจ้าคุณว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
“ไปคุยกันข้างในเถอะ”
หอมและน้อยเดินตามชงชางเข้าไป ลำดวนจะตามไปด้วยแต่เข้มรีบดึงไว้
“ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของนาย มานี่”
เข้มจะลากลำดวนออกไป แต่ลำดวนไม่ยอม สะบัดมือออกแล้ววิ่งตามชงชางไป เข้มส่ายหน้าระอาแล้วจำต้องตามไปด้วย ขณะที่หอมฟังสิ่งที่ชงชางพูดแล้วตกใจโมโหมาก
“อะไรนะเจ้าคะ พี่ชาญจะขัดขางความรักของลูก”
ชงชางกับน้อยมองหอมอย่างหนักใจ ลำดวนหูผึ่งตั้งใจฟังมาก
“ใจเย็นๆ สิหอม นั่งลงแล้วพูดกันดีๆ ฟังเหตุผลคุณชาญบ้าง”
“ไม่ฟัง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่ไม่คิดสงสารลูกเลยสักนิด ฉันไม่อยากจะพูดแล้ว”
หอมเดินเข้าห้องไป น้อยจะตามไปแต่ชงชางห้ามไว้
“เดี๋ยวฉันไปพูดให้เข้าใจเอง”
ชงชางเดินตามหอมเข้าไปในห้อง แต่หอมหันหน้าหนีเพราะยังโกรธอยู่
“หอม ถ้าหอมเข้าใจเหตุผลหอมจะไม่หนีพี่แบบนี้”
“เหตุผลอะไรมันจะไปสำคัญเท่ากับความรู้สึกของลูก”
“แล้วถ้าเหตุผลนั้นมันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของหาญล่ะ ยังจะสำคัญอยู่มั้ย”
หอมหันมองหน้าชงชางอึ้งๆ
ลำดวนได้ฟังเรื่องของเจ้านายก็สะใจ รู้สึกมีเรื่องให้พูดสนุกปาก จึงเดินคุยมากับเข้ม
“ฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นเนื้อนางคนเดียวกัน พี่รู้อะไรมั้ย ที่คุณชาญเครียดๆ เป็นกังวลหนักขนาดนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของคุณหาญกับยายเด็กเอื้องฟ้านั้นหรอก แต่เพราะคุณชาญกลัวว่าคุณหอมจะรู้ต่างหากว่าคุณเนื้อนางคือคนรักเก่าของคุณชาญ”
“อะไรนะ เอ็งเอาอะไรมาพูด”
“ก็เรื่องจริงน่ะสิ พี่อย่าลืมนะว่าฉันเคยเป็นบ่าวที่บ้านคุณหลวงท่านมาก่อน ฉันรู้ฉันเห็นหมดแหละว่าคุณชาญกับคุณเนื้อนางรักกันมากมายขนาดไหน จนมาเกิดเรื่องของคุณนรอินทร์ขึ้น ทั้งสองคนจึงต้องกลายเป็นศัตรูกันอย่างนี้”
“ถ้าเป็นเรื่องจริงเอ็งก็อย่าเอ็ดไปให้ใครรู้ โดยเฉพาะคุณหอม ถ้าท่านจะรู้ก็ขอให้รู้จากปากคุณชาญ ไม่ใช่เอ็งเข้าใจมั้ย”
ลำดวนพยักหน้าส่งๆ ไป เข้มเชื่อและเดินออกไป คล้อยหลังเข้ม ลำดวนก็เบ้ปากใส่
“เชื่อพี่ฉันก็เป็นขี้ข้าเขาอย่างนี้ตลอดไปน่ะสิ เรื่องนี้เก็บไว้รู้คนเดียวได้ซะที่ไหน ฉันจะบอกให้ใครรู้และใครคนนั้นต้องจ่ายเงินให้ฉันอย่างงามด้วย”
ลำดวนยิ้มเจ้าเล่ห์คิดหาทางไปบอกหอมเพื่อจะได้ขอเงินอีก
ชงชางยังตั้งใจคุยทำความเข้าใจกับหอมอย่างใจเย็น และหอมก็เปิดใจคุยมากขึ้น
“พี่สัญญากับฉันแล้วว่าจะละเว้นการแก้แค้นทุกอย่าง แล้วทำไมพี่ถึงจะให้ลูกเรารักกับเอื้องฟ้าไม่ได้”
“พี่ก็อยากให้ลูกสมหวัง แต่พี่รู้ว่าศักดามันไม่คิดแบบนั้นแน่ คนเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เคยลดละทิฐิอย่างมันคงไม่ยอมให้เรื่องจบง่ายๆ และถ้าศักดากับเนื้อนางรู้ว่าพี่อยู่ที่นี่ ทั้งสองคนจะต้องมาทำร้ายเราถึงเรือนเหมือนเมื่อ 6 ปีก่อนในพระนครด้วย”
“ครั้งนั้นที่ฉันถูกวางยา เป็นฝีมือของเนื้อนางและศักดาหรือคะ”
ชงชางพยักหน้า “ทีนี้หอมเข้าใจพี่แล้วใช่มั้ย ว่าถ้าพี่ปล่อยให้หาญรักกับเอื้องฟ้าต่อไป มันจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ ที่สำคัญหาญอาจจะถูกศักดาอาฆาตแค้นอีกคน พี่ต้องทำให้ศักดาและเนื้อนางออกไปอยู่ที่อื่นให้ได้ ก่อนมันจะรู้ว่าเราอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นครอบครัวเราจะเป็นอันตราย”
“โธ่ นี่เราต้องทำร้ายจิตใจลูกจริงๆ หรือคะ”
“เราไม่มีทางเลือกหอม”
หอมเสียใจน้ำตาซึม ชงชางดึงเมียเข้ามากอดปลอบใจ แต่ในใจก็เสียใจไม่แพ้กันที่ต้องทำร้ายจิตใจลูก
หาญวิ่งเข้ามาถึงหน้าบ้านศักดาและตะโกนเรียกเอื้องฟ้า
“เอื้องฟ้า เอื้อง”
หาญจะเข้าไปในบ้าน แก้ววิ่งตามมาทัน ดึงตัวหาญได้ก่อน
“อย่าเสียงดังสิวะ พ่อเอื้องฟ้าอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”
ศักดาเดินออกมา งัวเงียเพิ่งตื่นนอน
“ใครมาโวยวายแต่เช้าวะ ไอ้หาญ เอ็งมาทำไม”
“ฉันมาหาเอื้องฟ้าจ้ะ”
“ไม่ให้หาเว้ย ไป ออกไปเลย”
หาญไม่สนใจ ตะโกนเรียกอีก
“เอื้องฟ้า”
เอื้องฟ้าเดินออกมาดู ตกใจ
“คุณหาญ”
“เอื้องฟ้า”
หาญจะเข้าไปหาเอื้องฟ้าแต่ถูกศักดาผลักออกไป แล้วศักดาก็ดึงแขนเอื้องฟ้าไว้ไม่ให้ออกไปหาหาญ
“เอ็งกลับไปเลยนะ อย่ามายุ่งกับลูกสาวข้า ข้าไม่ชอบขี้หน้าเอ็งเว้ย ไป”
ศักดาโบกมือไล่หาญ แล้วรีบดึงเอื้องฟ้าเข้าไปในบ้าน หาญจะตามแต่แก้วรวบตัวไว้
“อย่า ขืนแกเข้าไป แกถูกกระทืบแน่”
“ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ฉันต้องเจอเอื้องฟ้าและพูดให้เข้าใจให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
หาญวิ่งออกไปอีกทาง แก้วส่ายหน้าอ่อนใจแต่ก็ยอมตามไป ขณะที่ศักดาพาเอื้องฟ้าเข้ามาในห้อง
“มานี่เลย อยู่แต่ในนี้ห้ามออกไปไหน หนอย นัดแนะกันมาหาถึงที่นี่เลยนะ ใครรู้เข้าได้อับอายทั้งวงศ์ตระกูล”
“เอื้องไม่ได้นัดคุณหาญเลยนะจ๊ะ”
“ยังจะมาเถียงอีก อย่าให้รู้นะว่าออกไปกับมัน ไม่งั้นจะตีให้ตายเลยคอยดู”
ศักดาออกไป เอื้องฟ้าเศร้าเสียใจที่ความรักมีแต่อุปสรรค แล้วเสียงก้อนหินที่ปามาถูกไม้ฝาบ้านก็ดังขึ้น เอื้องฟ้าสะดุ้ง
“คุณหาญ”
เอื้องฟ้ารีบเดินไปที่หน้าต่าง ก็เห็นว่าเป็นหาญจริงๆ
“เอื้องฟ้า ฉันอยากคุยกับเธอ ค่ำนี้ออกมาพบฉันที่เดิมของเราได้มั้ย”
เอื้องฟ้าคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้า
“จ้ะ เอื้องจะออกไปพบคุณหาญให้ได้ คุณหาญรอเอื้องนะจ๊ะ”
“ได้ ฉันจะรอ”
ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างรักใคร่
ตอนเย็น ศักดาเล่าเรื่องที่หาญมาหาเอื้องฟ้าที่บ้าน ให้เนื้อนางและสายฟัง
“อะไรนะเจ้าคะ คุณหาญเข้ามาถึงที่นี่”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่ถ้าฉันออกไปห้ามมันไว้ไม่ทัน มันคงได้ย่องเข้ามาหาเอื้องฟ้าถึงในห้องแล้ว นี่ดูแลลูกยังไงฮึ เนื้อนาง ถึงปล่อยให้ลูกนัดแนะผู้ชายได้”
“ฉันจะไปคุยกับลูกเอง”
เนื้อนางเดินไปที่ห้องเอื้องฟ้า สายรีบตามไป เนื้อนางคาดคั้นความจริงจากลูกสาว เอื้องฟ้าหน้าเสีย
“เอื้องไม่ได้ทำแบบที่พ่อพูดจริงๆ นะจ๊ะแม่”
“ไม่ทำก็ดีแล้ว แต่อย่าให้แม่รู้ล่ะ”
เนื้อนางมองคาดโทษ เอื้องฟ้าก้มหน้าหลบตา เนื้อนางเดินออกไป สายจะตามไปแต่เอื้องฟ้ารีบดึงไว้
“ป้าสาย ป้าสายช่วยเอื้องด้วยนะจ๊ะ”
สายอึ้ง คิดว่าต้องทำเรื่องหนักใจอีกแล้ว
กลางคืน ชงชางเดินไปมาอย่างร้อนใจ เพราะหาญยังไม่กลับบ้าน
“พี่ไม่รอแล้ว เข้มไปกับฉัน ฉันจะออกไปตามหาญกับแก้ว”
“ขอรับ”
ชงชางรีบเดินออกไป เข้มตามไปด้วย ลำดวนเสนอตัวทันที
“บ่าวไปช่วยอีกแรงนะเจ้าคะ”
น้อยมองลำดวนอย่างหมั่นไส้
“นังนี่มันสาระแนจริงๆ”
หอมส่ายหน้าไม่อยากพูดให้มากความ
หาญกับแก้วนั่งรอเอื้องฟ้าอยู่ที่ท่าน้ำหลังตลาด สักพักเอื้องฟ้าก็วิ่งเข้ามา หาญเห็นคนรักก็ดีใจ ทั้งสองโผเข้ากอดกัน
“ฉันนึกว่าเอื้องจะมาไม่ได้ซะแล้ว”
“สัญญาไว้แล้วก็ต้องมาให้ได้เจ้าค่ะ”
“แล้วหนีพ่อมาได้ยังไงเอื้องฟ้า” แก้วถาม
“ป้าสายช่วยเอาไว้จ้ะ”
เอื้องฟ้าพูดยิ้มๆ เมื่อคิดถึงสาย เวลาเดียวกันนั้น ศักดาเปิดประตูเข้ามาในห้องเอื้องฟ้า แล้วเดินมาที่เตียงนอน สายนอนคลุมโปงอยู่ ศักดาคิดว่าเป็นเอื้องฟ้า
“เป็นอะไรน่ะฮึ ถึงได้นอนแบบนั้น ไม่สบายรึ”
สายขยับตัวพยักหน้าแรงๆ
“ไม่ออกไปไหนก็ดีแล้ว อย่าทำให้พ่อแม่อับอายชาวบ้านรู้มั้ย”
สายขยับตัวพยักหน้าแรงๆ อีกครั้ง ศักดาจึงเดินออกไป ไม่สงสัยอะไร สายเปิดผ้าคลุมออกมาถอนใจโล่งอก
“คุณหนูจะมีความรัก มันไม่ใช่เรื่องผิด บ่าวถึงได้สงสารคุณหนู บ่าวถึงได้ยอมทำเรื่องแบบนี้ คุณพระคุณเจ้าช่วยคุ้มครองขออย่าให้ถูกจับได้เลย สาธุ”
สายเป็นห่วงเอื้องฟ้ามาก
เอื้องฟ้านั่งคุยอยู่กับหาญ แก้วยืนห่างออกไป
“จะทำยังไงดีเจ้าคะคุณหาญ แม่สั่งห้ามไม่ให้เอื้องมาพบคุณหาญอีก แม่บอกว่าคุณชาญรังเกียจบ้านเรา”
“เรื่องนี้เราก็เคยพูดกันไปแล้วนะเอื้องฟ้า ว่าพ่อฉันไม่เคยนึกรังเกียจชาวบ้านแม่ค้าธรรมดา น้าเนื้อนางไม่น่าเอามาเป็นข้ออ้างได้ แต่อย่ากระนั้นเลย แม่ของฉันก็สั่งห้ามไม่ให้มาเจอเอื้องฟ้าเหมือนกัน จนกว่าคุณพ่อจะกลับมาจากพระนคร”
“ไปพระนคร ไปทำไมหรือเจ้าคะ”
“ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่มันต้องเกี่ยวข้องกับเราสองคนแน่ ไปเอื้องฟ้า ป่านนี้คุณพ่อฉันคงกลับมาแล้ว เราไปถามกันให้รู้เรื่องเลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องมาค้างคาใจกันอีกต่อไป”
หาญจะดึงเอื้องฟ้าออกไป แต่ชงชาง เข้มและลำดวนเข้ามาเสียก่อน
“ไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้นแหละ เข้ม พาหาญกลับบ้าน”
“ขอรับ”
เข้มเดินเข้าไปหาหาญจะดึงตัวออกมา แต่หาญไม่ยอมปล่อยมือเอื้องฟ้า
“คุณพ่อ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ขอรับ”
“ต่อไปนี้พ่อขอสั่งห้ามไม่ให้เจ้ามาพบกับเอื้องฟ้าอีก พวกเจ้าสองคนจะรักกันไม่ได้ เข้ม พาหาญไป”
เข้มพยายามจะดึงหาญออกไป แต่หาญและเอื้องฟ้าจับมือกันแน่นไม่ยอมปล่อย เอื้องฟ้าก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจ แก้วสงสารหาญจะเข้ามาช่วย แต่ชงชางกางแขนกันไม่ให้แก้วเข้าไปช่วยหาญได้
ลำดวนเห็นเข้มแยกหาญกับเอื้องฟ้าไม่ได้สักทีก็ขัดใจ เดินเข้ามาหาทั้งคู่ แล้วแกะมือเอื้องฟ้าและหาญแยกจากกัน แล้วเข้มก็ดึงหาญออกไป ทั้งที่หาญร้องโวยวายไม่หยุด
“คุณพ่อ ลูกต้องการเหตุผล คุณพ่อ”
เข้มดึงหาญออกไป เอื้องฟ้าได้แต่นั่งร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก ชงชางมองอย่างสงสาร
“ทำไมเจ้าคะ”
“ฉันขอโทษ”
ชงชางเดินออกไป เอื้องฟ้าปล่อยโฮ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเธอกับหาญ ลำดวนเดินเข้ามาเบ้ปากใส่
“โถๆๆๆ น่าสงสารเด็กน้อยที่ไม่เคยรู้เรื่องราวในอดีต เธอน่ะรักกับคุณหาญไม่ได้หรอก เพราะว่าเธอเป็นลูกของเนื้อนาง และคุณหาญเป็นลูกของคุณชงชาง รู้ไว้ซะด้วย”
“ชงชาง ใคร”
“ลองกลับไปถามแม่เนื้อนางของเธอดูสิแล้วจะรู้เรื่องราวดีๆ จำชื่อเอาไว้นะ ชงชาง”
ลำดวนเดินหัวเราะออกไป เอื้องฟ้าสับสน
“ชงชาง”
อ่านต่อตอนที่ 19
